II SA/Ol 375/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 12 grudnia 2012 r., Prezydent O. zatwierdził na wniosek "[...]" Spółki z o.o. projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego przy ul. "[...]" na działkach o numerach: "[...]". W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji podał, że przedmiotowy budynek będzie dobudowany do północno-zachodniego szczytu istniejącego budynku wielorodzinnego, posadowionego na działce nr "[...]" i usytuowany będzie równolegle, w odległości 15,5 m, od budynku "[...]", znajdującego się na działce nr "[...]". Pod budynkiem zaprojektowano wielostanowiskowy parking podziemny, do którego wjazd będzie od strony południowo-wschodniej budynku przez istniejącą wewnętrzną drogę osiedlową. Ze względu na znaczne różnice wysokości pomiędzy działkami nr "[...]", po stronie północnej zaprojektowano mur oporowy. Organ stwierdził, że inwestycja jest zgodna z warunkami zabudowy, ustalonymi decyzją

z dnia 3 lipca 2012 r., w tym w zakresie zachowania linii zabudowy, wysokości budynku, szerokości elewacji frontowej i powierzchni zabudowy. Ponadto spełnione zostały warunki określone w art. 32 i art. 33 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.

z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm.). Odnosząc się natomiast do uwag zgłoszonych przez mieszkańców sąsiednich budynków organ I instancji podniósł, że zachowane zostały odległości ścian budynku i tarasów od granicy działki sąsiedniej określone w § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm., zwanego dalej: "rozporządzeniem"). Wyjaśnił, że zgodnie z § 12 ust. 7 rozporządzenia nie ustala się odległości podziemnej części budynku od granicy z sąsiednią działką budowlaną. Wskazał, że najbliższa odległość tarasu budynku do granicy działki wynosi 2 m i nie narusza § 12 ust. 5 rozporządzenia. Organ wyjaśnił również, że mur oporowy został zlokalizowany całkowicie na działce inwestora. Stwierdził, że z analizy zacieniania wynika, iż spełnione zostały również określone w § 13, § 60, § 57 rozporządzenia warunki dotyczące prawidłowego oświetlenia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi i w § 40, regulującym kwestię nasłonecznienia placu zabaw. Zaznaczył także, że projektowany wjazd do garażu podziemnego na 17 miejsc postojowych nie jest skierowany w stronę budynków mieszkalnych i znajduje się 9 m od ściany istniejącego budynku. Ze względu na niewielką ilość miejsc postojowych i usytuowanie wjazdu garażu w skarpie, nie będzie on stanowił uciążliwości dla mieszkańców istniejącego budynku. Za bezzasadne Prezydent uznał zarzuty dotyczące uciążliwości zaprojektowanej obsługi komunikacyjnej od strony istniejących budynków mieszkalnych, wskazując, że ciągi piesze i dojazdy do budynku "[...]" znajdują się od strony południowej działki. Od strony budynków mieszkalnych "[...]" zaprojektowane zostały tarasy i tereny rekreacji. Dodał, że w projekcie założono zachowanie możliwie jak największej ilości istniejącej roślinności i przewidziano nowe nasadzenia. Organ wyjaśnił ponadto, że współwłaściciele działki nr "[...]" są w tym postępowaniu reprezentowani przez "[...]" spółdzielnię mieszkaniową, która zgodnie z art. 27 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) w stosunku do tej nieruchomości może samodzielnie podejmować czynności i decyzje związane z zarządzaniem nieruchomością wspólną, a także wykonywać czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu bez pełnomocnictw udzielanych przez właścicieli lokali z wyjątkiem czynności, które mogłyby zmienić stan ich własności. Stwierdził również, że nie zaistniała w sprawie przesłanka zawieszenia postępowania z uwagi na wznowienie postępowania w sprawie wydanej dla tej inwestycji decyzji o ustaleniu warunków zabudowy.

W złożonym odwołaniu, "[...]"zarzuciła, że kwestionowaną decyzją zatwierdzono budowę muru oporowego na granicy działki nr "[...]" oraz podniosła, że ustalając ilość miejsc postojowych w projekcie budowlanym uwzględniono miejsca postojowe już istniejące.

Wojewoda W. decyzją z dnia 4 marca 2013 r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu podał, że decyzją z dnia 25 lutego 2013 r. umorzył postępowanie odwoławcze z odwołań: "[...]", gdyż nie uznał ich za strony postępowania. Wojewoda wyjaśnił, że odwołujący się członkowie "[...]", będący współwłaścicielami działki nr "[...]" w niniejszym postępowaniu byli reprezentowani przez zarządcę nieruchomości, tj. spółdzielnię mieszkaniową. Nie wykazali oni naruszenia kwestionowaną decyzją własnego interesu prawnego. W tym względzie podnieśli wyłącznie ograniczenie czasu nasłonecznienia ich pokoi. Po zbadaniu czasu nasłonecznienia poszczególnych okien pokoi w oparciu o analizę nasłonecznienia, Wojewoda ocenił, że nie zostały naruszone przepisy techniczno-budowlane. Czas nasłonecznienia w najbardziej niekorzystnych warunkach, dla lokali usytuowanych na parterze budynków sąsiednich wynosił min. 4 godziny, podczas gdy w § 60 rozporządzenia określono minimalny czas nasłonecznienia nie mniejszy niż 3 godziny.

Oceniając merytorycznie kwestionowaną decyzję, Wojewoda stwierdził, że projekt budowlany był zgodny z decyzją z dnia 3 lipca 2012 r. ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. Odnosząc się zaś do zarzutu usytuowania muru oporowego na granicy działki nr "[...]", wyjaśnił, że w świetle przepisów Prawa budowlanego, mur oporowy jest budowlą. Przepisy § 12 rozporządzenia określają minimalne odległości od granicy działki sąsiedniej budynków, podziemnych części budynków, a także budowli podziemnej, spełniającej funkcje użytkowe budynku. Projektowany mur oporowy, jako budowla naziemna niezwiązana z budynkiem nie podlega zatem tym ograniczeniom. Ponadto zauważył, że mur usytuowany jest przy granicy z działką sąsiednią, a nie na granicy, jak wskazała odwołująca się. Odnośnie zaś do ilości projektowanych miejsc parkingowych, organ podniósł, że zgodnie z decyzją ustalającą warunki zabudowy, wymagana ilość tych miejsc powinna wynosić 1,05 x ilość mieszkań (28) = 30. W projekcie 17 miejsc postojowych zaprojektowano w garażu podziemnym, a 13 na zewnątrz budynku, w tym 3 miejsca na istniejącym parkingu. Inwestor wyjaśnił, że na osiedlu jest 8 miejsc postojowych ponad wymagany limit, wybudowanych w latach wcześniejszych. W związku z tym, wymóg zapewnienia 30 miejsc postojowych organ uznał za spełniony.

Wojewoda nie stwierdził ponadto uchybień w zakresie zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Projekt budowlany załączony do wniosku o pozwolenie na budowę był kompletny, posiadał niezbędne opinie i uzgodnienia wymagane zgodnie z przepisami odrębnymi, informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz inne wymagane załączniki.

W skardze, złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, "[...]" Spółdzielnia Mieszkaniowa zarzuciła, że zaskarżona decyzja rażąco narusza art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy Prawo budowlane, gdyż zatwierdzony projekt budowlany jest niezgodny z decyzją Prezydenta O. z dnia 3 lipca 2012 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a projekt zagospodarowania działki narusza przepisy techniczno-budowlane. Skarżącą wywiodła, że zaprojektowano 17 miejsc w garażu podziemnym budynku, które częściowo nie spełniają wymagań technicznych, gdyż nie posiadają określonej w § 21 ust. 1 rozporządzenia minimalnej szerokości lub długości. Na terenie działki w planie zagospodarowania terenu uwidocznionych zostało pozostałe 13 miejsc postojowych, jednak nowo zaprojektowanych miejsc jest tylko 10, a 3 miejsca już istnieją i prawdopodobnie zostały ujęte w wymogach projektów budowlanych budynków już istniejących. Zdaniem skarżącej, powinno być zaprojektowanych 30 nowych stanowisk do obsługi nowopowstającej inwestycji. Ponadto, skarżąca zarzuciła, że w projekcie została przekroczona o ok. 1,30 m linia zabudowy przez zaprojektowanie budynku z balkonami. Linia zabudowy rozumiana jest jako obszar, na którym można lokalizować budynki, której nie można przekroczyć, chyba że plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy to dopuszcza. Zdaniem skarżącej, dotyczy to wszystkich elementów budynku, w tym tarasów, balkonów, okapów, daszków, schodów zewnętrznych, itp., a także garażu w kondygnacji podziemnej, który w kwestionowanym projekcie wykracza poza linię zabudowy. Skarżąca zarzuciła również, że zaprojektowano niezgodny w warunkami zabudowy dach dwuspadowy wielopołaciowy.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda W. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko, zawarte w zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazał, że w decyzji o warunkach zabudowy nie nałożono obowiązku zapewnienia nowych miejsc postojowych. Wyjaśnił też, że parametry miejsc parkingowych dla samochodów osobowych usytuowanych w garażach powinny spełniać wymagania zawarte nie w § 21 ust. 1, lecz w § 104 rozporządzenia, zgodnie z którym szerokość i długość miejsc postojowych w garażach w tym podziemnych wynosi odpowiednio 2,3 m i 5,0 m, przy zachowaniu odległości pomiędzy bokiem samochodu a ścianą lub słupem co najmniej 0,5 m. Zaprojektowane miejsca parkingowe spełniają te warunki oraz pozostałe wymagania, dotyczące tego typu miejsc parkingowych i dojazdu do nich. Zdaniem organu odwoławczego, wyznaczona w decyzji o warunkach zabudowy nieprzekraczalna linia zabudowy nie została przekroczona. Wyjaśnił, że pojęcie nieprzekraczalnej linii zabudowy oznacza, iż nie można posadowić budynku poza tą linią. Przekroczenie nieprzekraczalnej linii wystąpi zatem, w sytuacji gdy lico ściany budynku usytuowane zostanie poza tą linią. Projektowany budynek posiada lico ściany usytuowane przed nieprzekraczalną linią zabudowy. Fakt "wystawania" balkonów i tarasów na parterze poza tą linię nie oznacza jej przekroczenia. Za niezasadny Wojewoda uznał również zarzut dotyczący niezgodnej z warunkami zabudowy konstrukcji dachu. Wyjaśnił, że cechą charakterystyczną dachu dwupołaciowego (dwuspadowego) jest m.in. występowanie dwóch przeciwległych połaci dachowych i trójkątnych ścian bocznych, zamykających bryłę budynku. W skarżonym projekcie zaplanowano dach czteropołaciowy i jedną trójkątną ścianą.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż organy administracji architektoniczno – budowlanej prawidłowo przeprowadziły postępowanie, ustaliły stan faktyczny sprawy i wydały rozstrzygnięcia, odpowiadające przepisom prawa.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Wojewody W. z dnia 4 marca 2013 r., utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta O. z dnia 12 grudnia 2012 r., zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego na wymienionych wyżej działkach.

Zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zgodnie zaś z art. 35 ust. 1 tej ustawy, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę właściwy organ sprawdza: zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia

3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko; zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7, oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 6; wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem,

o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Należy podzielić stanowisko organów obu instancji dotyczące spełnienia w niniejszej sprawie wymogów, wymienionych w cytowanych wyżej przepisach.

Jak wynika z akt sprawy, inwestor przedłożył wraz z wnioskiem o pozwolenie na budowę oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz decyzję Prezydenta O. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Projekt budowlany zatwierdzony zaskarżoną decyzją Wojewody jest kompletny, posiada wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia, i został sporządzony przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia budowlane, potwierdzone wymaganymi zaświadczeniami.

Parametry przedsięwzięcia przewidziane w przedmiotowym projekcie są zgodne

z ustaleniami ostatecznej decyzji z dnia 3 lipca 2012 r. w przedmiocie warunków zabudowy, w tym dotyczącymi zasad zagospodarowania ternu i jego zabudowy wynikających z wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, warunków infrastruktury technicznej i obsługi komunikacyjnej oraz ochrony interesów osób trzecich.

Skarżąca zakwestionowała spełnienie wymogu dotyczącego zachowania nieprzekraczalnej linii zabudowy wskazując, że zaprojektowane w spornym budynku balkony przekraczają tę linię o 1,30 m. Stanowisko to należy uznać za nieuzasadnione. Przede wszystkim należy zauważyć, że nie ma legalnej definicji pojęcia "nieprzekraczalna linia zabudowy". Przyjmuje się, że linia zabudowy jest to odległość, w jakiej od granicy działki można zbudować budynek (zob. np. wyrok NSA z 5 sierpnia 2008 r., sygn. akt

II OSK 967/07). Bezspornie nieprzekraczalna linia zabudowy oznacza, że budynki nie mogą być poza tą linią zlokalizowane. Zasadny jest jednak pogląd, że określona przez właściwy organ linia zabudowy nie zawsze dotyczy wszystkich elementów drugorzędnych budynku, takich jak np. okap, gzyms, balkon, chyba że w decyzji o warunkach zabudowy organ dla tych elementów określił inne wymagania, korzystając z uprawnienia wynikającego z § 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz. 1588). Z tego względu nieznaczne przekroczenie przez te elementy określonej linii zabudowy nie świadczy o niezgodności budowy z decyzją o warunkach zabudowy. Mając na uwadze bowiem treść art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu przestrzennym i zagospodarowaniu (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), który wymaga w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględniania wymagań ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury, nie można przyjąć, aby zawsze elementy drugorzędne decydowały o kształtowaniu linii zabudowy przy ulicy. To spowodowałoby lokalizowanie ścian elewacji frontowej w zależności, np. od długości okapu, gzymsu, balkonu czy ilości schodów zewnętrznych, a więc niezależnie od ścian budynków sąsiednich, które przecież kształtują pierzeję ulicy (drogi). Ściany sąsiednich budynków byłyby wtedy sytuowane

w zależności od zaprojektowanych wysięgów elementów drugorzędnych. Wobec powyższego, zasadny jest pogląd, że linia zabudowy reguluje usytuowanie ściany zewnętrznej (lica) budynku w określony wiążący sposób, a nie każdej jego części dodatkowej (drugorzędnej), jak balkony, galerie, tarasy, schody zewnętrzne, pochylnie

i rampy, które stosownie do § 12 ust. 5 rozporządzenia mogą przekraczać minimalną odległość od granicy działki sąsiedniej (zob. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Po 894/12).

Prezydent O., ustalając sposób zagospodarowania terenu, wskazał w decyzji z dnia 3 lipca 2012 r., że nieprzekraczalna linia zabudowy jest równoległa do budynku przy ul. "[...]" w odległości 15,5 m od niego oraz na przedłużeniu budynku przy ul. "[...]". Jak wynika z analizy projektu zagospodarowania terenu, sporny budynek zaprojektowany został w odległości 15,5 m od budynku przy ul. "[...]", znajdującego się na działce nr "[...]" i na przedłużeniu budynku przy ul. "[...]", znajdującego się na działka nr "[...]". Wobec tego, prawidłowo organy obu instancji uznały, że spełniony jest powyższy warunek.

Zasadnie też przyjęto w zaskarżonej decyzji, że dochowano wymogu zapewnienia wymaganej ilości miejsc parkingowych. Ustalając w decyzji z dnia 3 lipca 2012 r. warunki w zakresie obsługi komunikacyjnej przewidziano, że wymagana ilość miejsc parkingowych powinna wynosić 1,05/1 mieszkanie. Zgodnie z tym wskaźnikiem inwestor winien zapewnić 30 miejsc parkingowych, gdyż w budynku zaprojektowano 28 mieszkań. Z projektu zagospodarowania terenu i projektu budowanego – rzut kondygnacji podziemnej - wynika, że 13 miejsc parkingowych będzie usytuowanych na posesji inwestora, zaś dalsze 17 miejsc postojowych będzie znajdować się w garażu podziemnym.

W ocenie skarżącej Spółdzielni, skoro trzy miejsca postojowe już istniały na tym terenie, a ponadto niektóre miejsca w garażu podziemnym nie spełniają wymogów określonych w § 21 ust. 1 rozporządzenia, to projekt jest niezgodny z decyzją ustalającą warunki zabudowy.

Powyższe stanowisko nie zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim nie ma przeszkód, aby - zapewniając inwestycji określoną ilość miejsc postojowych - uwzględnić miejsca już istniejące, z zastrzeżeniem, że nie spowoduje to zmniejszenia liczby miejsc postojowych wymaganej dla sąsiednich obiektów. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że projektowane dla obsługi nowego budynku miejsca postojowe muszą być bezwzględnie nowoprojektowane. W aktach sprawy znajduje się pismo inwestora z dnia 21 sierpnia 2012 r., dotyczące miejsc postojowych na osiedlu przy ul. "[...]", zlokalizowanych na działkach nr nr "[...]", że po zbilansowaniu miejsc do parkowania pojazdów usytuowanych na tym terenie w odniesieniu do przepisów obowiązujących w okresie realizacji inwestycji, tj. od 2002 r. do 2006 r., wybudowano dodatkowo 8 miejsc parkingowych. Wobec tego, planując ilość miejsc postojowych przynależnych do spornej inwestycji, możliwe było uwzględnienie już istniejących miejsc postojowych, gdyż nie spowoduje to zmniejszenia liczby miejsc postojowych, która była wymagana - na mocy odpowiednich aktów prawnych - przy zagospodarowaniu działek budowlanych, na których posadowiono już istniejące budynki.

Ponadto podnieść należy, że w przepisach rozporządzenia odrębnie określono wymogi, jakie muszą spełniać miejsca postojowe dla samochodów na działce budowlanej, zawarte w rozdziale 3 rozporządzenia: "Miejsca postojowe dla samochodów osobowych" działu II - "Zabudowa i zagospodarowanie działki budowlanej" oraz wymogi dla garażu do przechowywania i bieżącej, niezawodowej obsługi samochodów osobowych, stanowiącego samodzielny obiekt budowlany lub część innego obiektu, które zawarte zostały w rozdziale 10 "Garaże dla samochodów osobowych" działu III "Budynki

i pomieszczenia". We wskazanym w skardze przepisie § 21 ust. 1 określono wymiary stanowisk postojowych dla samochodów osobowych znajdujących się na działce budowlanej, a nie stanowisk postojowych w garażu, które zawarto w § 104 ust. 3 rozporządzenia. Zgodnie z § 21 ust. 1 stanowiska postojowe dla samochodów osobowych powinny mieć co najmniej szerokość 2,3 m i długość 5 m, przy czym dla samochodów użytkowanych przez osoby niepełnosprawne szerokość stanowiska powinna wynosić co najmniej 3,6 m i długość 5 m, a w przypadku usytuowania wzdłuż jezdni - długość co najmniej 6 m i szerokość co najmniej 3,6 m, z możliwością jej ograniczenia do 2,3 m

w przypadku zapewnienia możliwości korzystania z przylegającego dojścia lub ciągu pieszo-jezdnego. Natomiast stanowiska postojowe w garażu powinny mieć co najmniej szerokość 2,3 m i długość 5,0 m, z zachowaniem odległości między bokiem samochodu

a ścianą lub słupem - co najmniej 0,5 m (§ 104 ust. 3). Analiza projektu budowanego – rzutu kondygnacji podziemnej - pozwala na wniosek, że wymiary miejsc postojowych

w garażu nie naruszają § 104 ust. 3 rozporządzenia.

Bezzasadny jest również zarzut skarżącej, że zaprojektowany dach jest niezgodny z treścią decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W decyzji tej ustalono, że dach winien być czterospadowy, a kąt jego nachylenia należy dostosować do nachylenia dachu budynku, do którego planowany budynek będzie dobudowany. Z rzutów dachu i więźby dachowej wynika, że powyższe wymogi nie zostały naruszone. Zaprojektowano bowiem dwie kalenice z czterema połaciami oraz jedną trójkątną ścianę szczytową. Natomiast dach ten byłby dachem dwuspadowym, gdyby miał jedną kalenicę z dwiema połaciami i dwie trójkątne ściany szczytowe.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że skoro w sprawie zostały spełnione przesłanki, określone w art. 35 ust. 1 oraz art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, organ – zgodnie z art. 35 ust. 4 tej ustawy - nie mógł odmówić wydania pozwolenia na budowę.

W tej sytuacji, Sąd uznał działanie organów w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego oraz nie dopatrzył się naruszenia przez organ drugiej instancji przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do kwestionowania zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), skargę należało oddalić.