II SA/Kr 375/13

Uzasadnienie

W dniu 10 maja 2012 r. S. T. i S. T. wystąpili do Starosty [...] ze zgłoszeniem zamiaru wykonania wiaty o pow. zabudowy do 25 m2 (18,3 m2) na działce nr [...] w P..

W dniu 1 czerwca 2012 r. Starosta [...] decyzją znak: [...] wniósł sprzeciw wobec zamiaru wykonania wiaty o pow. zabudowy do 25 m2 (18,3 m2) na działce nr [...] w P.. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazano art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego, wobec ustalenia, że planowane zamierzenie narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Odwołanie od tej decyzji zostało wniesione przez S. T. i S. T. w terminie wymaganym dla jego skuteczności. Odwołujący nie zgodzili się ze stanowiskiem zaprezentowanym w zaskarżonej decyzji wskazując na zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, że żaden punkt uchwały nie odnosi się do wiat, a co za tym idzie wiata nie narusza przepisów prawa lokalnego.

Decyzją z dnia 18 stycznia 2013 r. znak: [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Starosty [...] z dnia 1 czerwca 2012 r. znak: [...].

Badając przedmiotową sprawę organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z art. 29 § 1 pkt 2 Prawa budowlanego pozwolenia na budowę nie wymaga budowa: wolnostojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Wyjaśniono, że zasadniczą kwestią dla rozstrzygnięcia ma ustalenie znaczenia występującego w cytowanym przepisie pojęcia "wiata", które nie zostało zdefiniowane w Prawie budowlanym. Wskazano, że w art. 3 pkt 2 ustawy zostało zdefiniowane pojęcie "budynku" jako: "obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach". W ocenie organu obiekt, który nie jest budynkiem może być uznany za wiatę. Wiata to pomieszczenie naziemne, nie obudowane ścianami ze wszystkich stron lub nawet w ogóle ścian pozbawione (zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych).

W przedmiotowej sprawie zgłoszona do realizacji wita "zostanie wykonana na peckach betonowych, ze słupków i belek drewnianych. Dach z krokwi drewnianych, jednospadowy, kryty blachą trapezową. Obiekt ten będzie pozbawiony ścian, zatem w ocenie organu spełnia wymagania, by zakwalifikować go jako wiatę.

Podano, że zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wsi P. (część 3) w Gminie P. (zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy [...] nr [...] z dnia 6 sierpnia 1999 r., Dz. Urz. Woj. Małopol. z 1999 r. Nr 44, poz. 1047) część działki nr [...] w P., na której zgłoszono zamiar realizacji inwestycji położona jest w terenie oznaczonym symbolem "M2". Tereny te przeznacza się pod zabudowę mieszkaniową, pensjonatową związaną z nieuciążliwą działalnością usługową i gospodarczą, w tym rolniczą oraz niezbędne ulice dojazdowe i towarzyszącą infrastrukturę techniczną. W planie brak jest ustaleń dotyczących budowy wiat, a cytowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji zapisy planu stanowiące o formie architektonicznej dotyczą budynków mieszkalnych, mieszkalno-usługowych, usługowych i pensjonatowych (§ 6 pkt 7 planu miejscowego) oraz budynków gospodarczych i pomocniczych (§ 6 pkt 8 planu miejscowego). Jednak zdaniem organu te elementy innych obiektów (nie będących budynkami), dla których plan określa wymagania (np. dachy) winny spełniać te wymagania. Skoro zatem wiata posiada zaprojektowany dach to winien on być symetryczny o kącie nachylenia połaci dachu 49 - 54 stopni z okapem wysuniętym na odległość co najmniej 0,6 m (zgodnie z § 6 pkt 8 f w związku z § 6 pkt 7 f planu miejscowego). Przedmiotowa wiata ma zaprojektowany jednospadowy dach o kącie nachylenia około 15 stopni z okapem wysuniętym na odległość 0,2 m.

W dniu 20 lutego 2013 r. S. T. i S. T. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia 18 stycznia 2013 r. znak: [...].

Skarżący nie zgodzili się z wydaną decyzją zarzucając rażące naruszenie przepisów prawa, zarówno Prawa budowlanego jak również ustawy Kodeks postępowania administracyjnego. Skarżący podnieśli, że wiata nie jest budynkiem, dlatego też nie mogą mieć do niej zastosowania ograniczenia z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W ocenie skarżących interpretacja organów rażąco narusza podstawowe przepisy K.p.a. - art. 6, art. 77 § 1 oraz 107 § 3 K.p.a. W związku z powyższym skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie. Podał, że zaskarżonej decyzji z dnia 18 stycznia 2013 r. znak: [...] nie można przypisać naruszenia prawa skutkującego uwzględnieniem skargi. Ponieważ zarzuty zawarte w skardze są w zasadzie powtórzeniem zarzutów zawartych w odwołaniu od decyzji I. instancji, do których Wojewoda [...] wyczerpująco odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, dlatego też organ podtrzymał prezentowane dotychczas stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), w skrócie jako "P.p.s.a.", uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.).

Analiza prawidłowości kontrolowanego postępowania administracyjnego prowadzi do wniosku, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I. instancji zawierają uchybienia, które uzasadniają ich uchylenie.

Stosownie do art. 29 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) niektóre roboty budowlane można wykonywać po dokonaniu skutecznego zgłoszenia zamiaru ich realizacji właściwemu organowi administracji architektoniczno-budowlanej. Procedura ta, zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, obejmuje także budowę wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki.

W tej sprawie inwestor dokonał zgłoszenia budowy wiaty o powierzchni do 25 m2 (z opisu załącznika do zgłoszenia wynika, że powierzchnia ta ma wynosić 18,3 m2) na działce nr [...] położonej w S.. Powierzchnia tej działki, liczona na podstawie mapy inwentaryzacyjnej (akta administracyjne organu I. instancji, karta nr 2) wynosi znacząco ponad 1000 m2. Na tej działce znajdują się trzy budynki gospodarcze i budynek mieszkalny (nr [...]). Tym samym dopuszczalnym byłaby budowa zgłoszonej wiaty w związku z wymaganą w art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego liczbą nie więcej niż dwa wymienione w tym przepisie obiekty na każde 500 m2.

Istotą sporu w tej sprawie jest ocena, czy zgłoszona budowa wiaty jest zgodna z obowiązującym miejscowy planem zagospodarowania przestrzennego. W ocenie obu organów takiej zgodności nie ma, ponieważ plan miejscowy przyjęty uchwałą Rady Gminy [...] Nr [...] z dnia 6 sierpnia 1999 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi P. (część 3) w Gminie [...] (Dz. Urzęd. Woj. Małopolskiego z 1999 r. Nr 44, poz. 1047) w § 6 ust. 2 pkt 6 zawiera takie parametry budynków, które to zgłoszenie nie zawiera. Organ odwoławczy wskazał zaś na naruszenie § 6 pkt 7 i 8 ww. planu miejscowego.

Stanowisko organów sprowadza się do tezy, że wiata wprawdzie plan miejscowy nie określa wymagania co do budowy wiat, to jednak elementy innych obiektów nie będących budynkami powinny być stosowane do wiat. Takim elementem jest dach, który zgodnie z § 6 pkt 8 lit. f w związku z § 6 pkt 7 lit. f planu miejscowego winien być symetryczny, o kącie nachylenia połaci dachu 49° -55° z okapem wysuniętym na odległość co najmniej 0,6 metra. Zgłoszona zaś wiata ma dach jednospadowy o kącie nachylenia ok. 15° z okapem wysuniętym na odległość 0,2 metra.

Trafnie organ odwoławczy uznał, że zgłoszona wiata nie jest budynkiem, jest zaś budowlą i powinna być zakwalifikowana jako budowla.

W orzecznictwie sądowym dość jednolicie zalicza się wiatę jako budowę, ale nie budynek (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1943/10, opub. w LEX nr 1152108; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2476/11, opub. w LEX nr 1146260; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 973/10, opub. w LEX nr 753719; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 12 października 2010 r., sygn. akt II SA/Ol 783/10, opub. w LEX nr 754067; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 września 2010 r., sygn. akt II SA/Gd 388/10, opub. w LEX nr 752483; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt II SA/Op 250/09, opub. w LEX nr 573811; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2008 r., sygn. akt VII SA/Wa 800/08, opub. w LEX nr 526537; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lutego 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 1314/10, opub. w LEX nr 996553; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 grudnia 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 1486/09, opub. w LEX nr 583004).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w tej sprawie takie stanowisko aprobuje.

Skoro takie też stanowisko przyjął organ odwoławczy, to winien także odnieść się do przeciwnego poglądu organu I. instancji w tym zakresie. Brakuje w tej materii uzasadnienia w zaskarżonej decyzji. Tym niemniej w ocenie Sądu przyjęcie słusznego założenia, że wiata nie jest budynkiem, ale budowlą, nie znalazło następnie prawidłowej subsumcji w odniesieniu do przepisów planu miejscowego. Jak wynika to ze zgłoszenia, planowana wiata miała być posadowiona w obszarze M2 – tereny mieszkaniowe.

Zgodnie z § 6 planu miejscowego, tereny mieszkaniowe przeznacza się pod zabudowę mieszkaniową, pensjonatową związaną z nieuciążliwą działalnością usługową i gospodarczą, w tym rolniczą oraz niezbędne ulice dojazdowe i towarzyszącą infrastrukturę techniczną. Plan miejscowy ustala dla takich terenów zasady, między innymi, modernizacji, budowy, przebudowy i rozbudowy budynków mieszkalnych, garaży, budynków mieszkalno-usługowych, budynków usługowych, budynków pensjonatowych, budynków gospodarczych i budynków pomocniczych. Tym samym skoro wiata nie jest budynkiem, to zasady dotyczące realizacji budynków nie mogą obejmować wiat.

§ 6 ust. 2 pkt 2 planu miejscowego określa, że pomieszczenia pomocnicze mogą być wolnostojące bądź przybudowane lub wbudowane w budynki mieszkalne. Tym samym plan miejscowy dopuszcza lokalizowanie w obszarze M2 pomieszczeń pomocniczych jak wbudowanych w budynki mieszkalne, wolnostojące bądź przybudowane do budynków mieszkalnych. Przedmiotowa wiata spełnia funkcję pomieszczenia pomocniczego przybudowywanego, według zgłoszenia inwestora, do budynku mieszkalnego. Ocena zaś dlaczego plan miejscowy odrębnie regulując posadawianie budynków pomocniczych wskazał na parametry ich realizacji, a do pomieszczeń pomocniczych nie zamieścił takich warunków, jest poza zakresem kontroli Sądu. Tym samym skoro pomieszczenie pomocnicze może być przybudowane do budynku mieszkalnego i plan miejscowy nie zawiera żadnych parametrów co do takiej budowy pomieszczenia pomocniczego, to nie można stosując niekorzystną wykładnię co do pojęcia "budynku pomocniczego" uznać, że dotyczy to także i pomieszczenia pomocniczego. Sąd tylko wskazuje, że § 3 pkt 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.) definiuje pojęcie pomieszczenia pomocniczego jako pomieszczenia znajdującego się w obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego i służącego do celów komunikacji wewnętrznej, higieniczno-sanitarnych, przygotowywania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów oraz żywności. Tym samym skoro plan miejscowy rozszerzył pojęcie pomieszczenia pomocniczego także do pomieszczeń przybudowywanych do budynków mieszkalnych, to winien uregulować warunki takiej przybudowy. Niewątpliwie zgłoszona przez inwestorów wiata będzie przybudowana do budynku mieszkalnego, ponieważ jego realizacja polega na połączeniu z już istniejącym budynkiem.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że skoro zgłoszona wiata nie stanowi budynku, to nie można było stosować także tych przepisów planu miejscowego, który określały poszczególne wymogi stawianie budynkom pomocniczych, a więc ilość połaci dachowych, kąt nachylenia dachu i długość wysuniętego okapu.

Warunek zaś, jaki wynika z § 6 ust. 2 pkt 2 planu miejscowego, to jest możliwość realizacji pomieszczenia pomocniczego także jako przybudowanego do istniejącego budynku mieszkalnego został w zgłoszeniu skarżących zachowany. Zachowane zostały pozostałe przesłanki wynikające z art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego.

Mając powyższe na uwadze Sąd uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I. instancji, ponieważ zostały one wydane z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (błędna wykładnia art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego w związku z § 6 ust. 2 pkt 2 i pkt 7 lit. f i pkt 8 lit. f uchwały Rady Gminy [...] Nr [...] z dnia 6 sierpnia 1999 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi P. (część 3) w Gminie. Taka zaś wada uzasadnia, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. i art. 135 P.p.s.a., uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I. instancji.

W związku z upływem terminu prawa materialnego, o którym mowa w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego, wynoszącym 30 dni liczone od daty dokonania zgłoszenia budowy wiaty przez inwestorów oraz wyeliminowaniem z obrotu prawnego decyzji organu I. instancji zawierającej sprzeciw wobec tego zgłoszenia i decyzji organu II. instancji utrzymującej w mocy ten sprzeciw - w przypadku uprawomocnienia się tego wyroku dalsze prowadzenie postępowania administracyjnego co do badania prawidłowości wniosku inwestorów z dnia 30 kwietnia 2012 r. nie ma podstaw prawnych.

Wstrzymano wykonywanie zaskarżonej decyzji na podstawie art. 152 P.p.s.a.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a. zasądzając od Wojewody [...] na rzecz skarżących zwrot kwoty uiszczonego wpisu tytułem zwrotu kosztów postępowania.