II SA/Sz 132/13

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] wydaną na podstawie 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w związku z art. 59 ust. 1, art. 61, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania E.C. od decyzji Burmistrza [...]z dnia [...] w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania garażu na warsztat elektryki i elektroniki samochodowej na terenie dz. nr [...], obręb [...] – uchyliło decyzję organu pierwszej instancji w całości i odmówiło ustalenia warunków zabudowy dla powyższej inwestycji.

Kolegium przedstawiło stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że wnioskiem z dnia [...] r. J.R. wystąpił do Burmistrza o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania garażu na warsztat elektryki i elektroniki samochodowej, na dz. nr [...].

Decyzją z dnia [...] r. organ pierwszej instancji ustalił warunki zabudowy dla wnioskowanej inwestycji. W uzasadnieniu decyzji organ ten stwierdził,

że zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 76 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 r. Nr 213, poz. 13) przedmiotową inwestycję zalicza się do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać środowisko. Inwestor uzyskał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach znak: [...].

Organ pierwszej instancji podniósł nadto, że przeprowadził analizę urbanistyczną zgodnie z art. 53 ust pkt 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz że wyznaczył granice obszaru analizowanego. W załączniku do decyzji (analiza urbanistyczna) autor analizy wskazał, że w obszarze analizowanym dominującą funkcją jest zabudowa mieszkaniowa wraz z zabudową towarzyszącą na dz. nr: [...] inna funkcja: produkcyjno-usługowa ([...]) na dz. [...]. W rezultacie w analizie podano,

że proponowana funkcja jest uzupełnieniem funkcji dominującej i kontynuacją funkcji produkcyjno-usługowej ([...]) na dz. nr [...].

Od powyższej decyzji odwołanie złożył E.C. (spadkobierca nieruchomości dz. nr [...], bezpośredni sąsiad) podnosząc, że planowane usługi są bardzo uciążliwe, a sąsiad wykonuje w rzeczywistości wszelkie naprawy w tym lakierowanie. Interesanci zastawiają wejście i wjazd na posesję, gromadzone są śmieci. Zakład zakłóca spokój na stałe. Garaż usytuowany jest blisko granicy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania, w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] wskazało, że decyzyjne warunki zabudowy można ustalić tylko dla inwestycji zgodnej z przepisami odrębnymi, a ponadto spełniającej łącznie wymogi sformułowane w art. 61 ustawy. Są to wymogi: kontynuacji istniejącej zabudowy w zakresie funkcji oraz cech architektonicznych i urbanistycznych (art. 61 ust. 1 pkt 1), dostępu do drogi publicznej (art. 61 ust. 1 pkt 2), zapewnienia wystarczającego uzbrojenia terenu (art. 61 ust. 1

pkt 3), aby decyzja była zgodna z przepisami odrębnymi - art. 61 ust. 1 pkt 5.

Organ odwoławczy wskazał dalej, że wymagania co do kontynuacji zabudowy określane są przez zabudowę już istniejącą w danym miejscu i dotyczą cech urbanistycznych i architektonicznych planowanej budowy. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wydanie decyzji o warunkach zabudowy możliwe jest jedynie w przypadku łącznego spełnienia pięciu warunków określonych w tym przepisie: 1/ co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi jest zabudowana w taki sam sposób, jak działka objęta wnioskowaną inwestycją, 2/ teren ma dostęp do drogi publicznej, 3/ istniejące lub projektowane uzbrojenie jest wystarczające dla projektowanego zamierzenia, 4/ teren nie wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych, 5/ decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Kolegium podało dalej, że podstawowym zagadnieniem wymagającym rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie było ustalenie, czy planowane zamierzenie zmiany sposobu użytkowania garażu w zabudowie mieszkaniowej na warsztat elektryki i elektroniki samochodowej spełnia warunek określony w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy co do kontynuacji funkcji. Przez funkcję zabudowy i zagospodarowania terenu w rozumieniu rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań (...) należy rozumieć zgodnie z § 2 pkt 2 sposób użytkowania obiektów budowlanych oraz zagospodarowania terenu zgodny z przepisami odrębnymi.

Organ odwoławczy wskazał, że analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy odmiennie niż organ pierwszej instancji uznał, iż planowana inwestycja nie spełnia warunku z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy co do kontynuacji funkcji.

W ocenie Kolegium, nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie przedmiotowe zamierzenie zostało zakwalifikowane do przedsięwzięć wymienionych w § 3 ust. 1 pkt 76 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 397), co potwierdza decyzja Burmistrza z dnia [...] r.

o środowiskowych uwarunkowaniach, a więc jest przedsięwzięciem uciążliwym dla środowiska (dlatego jest ujęte w tym rozporządzeniu), nawet jeśli zostaną zastosowane środki minimalizujące oddziaływanie zamierzenia na środowisko. Jest to zatem inwestycja powodująca szereg uciążliwości dla otoczenia, takich jak: wzmożony ruch, hałas, immisje o innym charakterze, wielokrotnie może zakłócać spokojne korzystanie z nieruchomości mieszkaniowych. Są to problemy powszechnie znane, a dodatkowo wskazane w odwołaniu (inwestor bowiem już wykonuje planowane usługi).

Organ odwoławczy podniósł nadto, że na terenie położonym w wyznaczonych przez organ pierwszej instancji granicach obszaru analizowanego dominującą zabudową jest zabudowa mieszkaniowa (z towarzyszącą: garaże, budynki gospodarcze) w sumie [...] działek. Tylko na jednej działce, tj. nr [...] znajduje się piekarnia, która nie jest wymieniona w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 9 listopada 2010 r. W związku z tym upoważnia to do stwierdzenia, że w obszarze analizowanym działki zabudowane są budynkami mieszkalnymi z zabudową towarzyszącą. Wprowadzenie zatem usługi uciążliwej, jakim jest przedmiotowe zamierzenie na teren zabudowy mieszkaniowej jest sprzeczne z dotychczasową i rzeczywistą funkcją terenu i nie daje się z nią w praktyce pogodzić.

Mając powyższe na uwadze, Kolegium uznało, że przedsięwzięcie to nie spełnia warunków wynikających z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie kontynuacji funkcji i cech zabudowy, bowiem znajdowałoby się wśród obiektów nieuciążliwych dla środowiska. Planowana inwestycja nie jest też uzupełnieniem funkcji dominującej mieszkaniowej. Pod pojęciem usług towarzyszących zabudowie mieszkaniowej należy rozumieć urządzenia dla zaspokojenia codziennych niezbędnych potrzeb mieszkańców. Zabudowie mieszkaniowej może towarzyszyć sklep osiedlowy, przychodnia lekarska, szkoła itp.

Na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożył J.R., wnosząc o uchylenie decyzji organu II instancji w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie:

- art. 7, 77 § 1 i art. 80 K.p.a., polegające na niewyczerpującym zebraniu

i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego oraz na jego dowolnej ocenie, a także na niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym wyjaśnia, czy prawdą są podniesione w odwołaniu przez E.C. twierdzenia, że: "planowane usługi są bardzo uciążliwe,

a sąsiad wykonuje w rzeczywistości wszelkie naprawy w tym lakierowanie. Interesanci zastawiają wejście i wjazd na posesję, gromadzone są śmieci. Zakład zakłóca spokój na stałe."

- art. 8 K.p.a. poprzez brak pogłębienia zaufania obywateli do organów administracji publicznej oraz niepodjęcie wszelkich działań niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz niewyjaśnieniu zasadności przesłanek, jakimi kierował się organ przy załatwieniu sprawy.

Ponadto zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez błędną wykładnię i błędne przyjęcie, że planowana inwestycja nie spełnia warunku z art. 61 ust.1 pkt 1 ustawy co do kontynuowania funkcji.

W uzasadnieniu skargi J.R. opisał dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie i wskazał, że twierdzenia E.C. podniesione w odwołaniu są niezgodne z prawdą. Z protokołu kontroli przeprowadzonej przez Straż Miejską w dniu [...](dołączonego do skargi) wynika, że nie stwierdzono wykonywania prac polegających na wymianie elementów mechaniki pojazdowej oraz prac lakierniczych lub wymiany oleju. Jednocześnie wobec częstych zarzutów sąsiada dotyczących m.in. hałasu dobiegającego rzekomo z jego nieruchomości na terenie firmy została przeprowadzona kontrola, której przedmiotem było przestrzeganie przepisów w zakresie ochrony środowiska. W trakcie przeprowadzonej kontroli zapytano o uciążliwość hałasową sąsiadów mieszkających w bezpośrednim sąsiedztwie prowadzonej firmy, którzy oznajmili, że nigdy nie stwierdzili uciążliwego hałasu pochodzącego z zakładu w wyniku prowadzonej przez niego działalności.

Skarżący zarzucił, że organ II instancji nie wskazał na jakiej podstawie przyjął,

iż planowana inwestycja, to inwestycja powodująca szereg uciążliwości dla otoczenia, jak wzmożony ruch, hałas, immisje o innym charakterze, wielokrotnie mogąca zakłócać spokojne korzystanie z nieruchomości mieszkaniowych. Podkreślił, że inwestycja ta dotyczy elektryki i elektroniki samochodowej, a więc jest działalnością nie powodującą ani nadmiernych immisji, ani innych uciążliwości, najczęściej wiąże się z naprawą komputerów samochodowych, montażem i naprawą zabezpieczeń fabrycznych i innych usterek elektronicznych. Są to prace nie powodujące żadnych uciążliwości dla otoczenia.

Odnośnie do naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym J.R. podniósł, że organ II Instancji

w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdził, że na analizowanym obszarze dominującą zabudową jest zabudowa mieszkaniowa. Tylko na jednej działce znajduje się piekarnia. Organ nie wziął jednak pod uwagę, że zgodnie z "kartą informacyjną przedsięwzięcia" najbliższy warsztat samochodowy znajduje się w odległości zaledwie około [...] m od miejsca realizacji przedmiotowej inwestycji.

W ocenie Skarżącego, Kolegium błędnie przyjęło, że wprowadzona inwestycją usługa w zakresie elektryki i elektroniki samochodowej jest usługą uciążliwą i jest sprzeczna z dotychczasową funkcją terenu i na tej podstawie odmówiło ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało stanowisko zajęte w sprawie i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153 poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem,

co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekające w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Stosownie natomiast do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że w granicach danej sprawy sąd dokonuje oceny zgodności zaskarżonego aktu z przepisami prawa, bez względu na zarzuty podniesione w skardze.

Rozpoznając skargę w świetle wyżej wskazanych kryteriów należy uznać,

że zasługują one na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja narusza prawo.

Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia w sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zagospodarowaniu i planowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.). W myśl art. 6 ust. 2 tej ustawy, co do zasady każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o warunkach zabudowy

(w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), o ile nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz interesu osób trzecich.

Stosownie do treści art. 61 ust. 1 ww. ustawy, wydanie decyzji o warunkach zabudowy możliwe jest jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1/ co najmniej jedna działka dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana

w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy

w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2/ teren ma dostęp do drogi publicznej;

3/ istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4/ teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych

i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust.1;

5/ decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy wprowadza na grunt polskiego prawa zasadę tzw. dobrego sąsiedztwa, uzależniającą zmianę zagospodarowania terenu od dostosowania go do określonych cech już zagospodarowanego terenu sąsiedniego. Celem jest zagwarantowanie ładu przestrzennego, określonego w art. 2 pkt 1 ustawy, jako takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w przyporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, gospodarczo-społeczne, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno - estetyczne. W celu wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, jako warunek konieczny organ musi zatem ustalić, że co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej jest zabudowana oraz czy teren i planowana inwestycja spełnia pozostałe warunki określone w art. 61 ust. 1 pkt 2-5 ustawy. Należy mieć na uwadze, że sposób sformułowania ww. art. 61 ust. 1 wyraźnie wskazuje, jakie warunki muszą być spełnione, aby było możliwe wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Jednym z tych warunków jest istnienie zabudowy na co najmniej jednej działce sąsiedniej, przy czym ma to być nie jakakolwiek zabudowa, ale zabudowa określona w art. 61 ust. 1 pkt 1. Spełnienie tego warunku oznacza tylko tyle, że może być wydana decyzja o warunkach zabudowy. Nie oznacza to jednak, że tylko zabudowa jednej działki sąsiedniej wyznacza sposób zabudowania (użytkowania) na działce, której ma dotyczyć decyzja o warunkach zabudowy.

Z przepisu art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, który określa sposób zabudowania

co najmniej jednej działki sąsiedniej, nie można wyprowadzać wniosku, że tym samym sposób zabudowania tej jednej działki przesądza wymagania dotyczące nowej zabudowy. Spełnienie warunku, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy otwiera możliwość dokonania analizy zabudowy na większym obszarze, a nie tylko na jednej działce sąsiedniej i to działce bezpośrednio graniczącej z działką, na której planowana jest nowa zabudowa. Temu celowi służy wyznaczenie obszaru analizowanego, obejmującego teren, którego funkcje zabudowy i zagospodarowania oraz cechy zabudowy i zagospodarowania analizuje się w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania. Takie rozumienie tego przepisu jest zgodne z celami ustawy, która nakazuje uwzględnić wymagania ładu przestrzennego oraz walory architektoniczne i krajobrazowe (art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy).

Zgodnie z upoważnieniem i wytycznymi zawartymi w art. 61 ust. 6 i 7 ustawy właściwy minister określił sposób ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu, który obejmuje między innymi wyznaczanie wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszaru analizowanego o określonych granicach oraz przeprowadzenie na tym obszarze analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy (§ 3 ust. 1 rozporządzenia). Granice obszaru analizowanego wyznacza się w każdej sprawie w zależności od planowanej inwestycji, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki pod nową zabudowę, nie mniejszej niż 50 metrów (§ 3 ust. 2 rozporządzenia). Oznacza to, że analiza funkcji oraz celu zabudowy i zagospodarowania terenu nie obejmuje tylko zabudowy na działce bezpośrednio graniczącej z działką, której dotyczy wniosek, ale zabudowy w całym obszarze analizowanym. Wyznaczenie "obszaru analizowanego" należy traktować jako wskazanie, które spośród działek sąsiednich będą stanowiły punkt odniesienia do ustalania "wymagań dotyczących nowej zabudowy", o jakich mowa w przepisach art. 61 ust. 1 pkt 1 oraz art. 61 ust. 6 i 7 ww. ustawy. Wszystkie działki znajdujące się na obszarze analizowanym należy uznać, w ujęciu funkcjonalnym, za działki sąsiednie w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy (tak: wyrok z dnia 25 stycznia 2005 r. sygn. akt II SA/Bk 677/04; publ. ONSAiWSA 2006/2/54)

Działka sąsiednia powinna być zabudowana w taki sposób, że zabudowa ta umożliwia określenie wymagań nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania przestrzennego, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu w najbliższej okolicy.

W przepisie art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy nie chodzi bowiem o to, by nowa zabudowa była odtworzeniem istniejącej zabudowy sąsiedniej, ale o to, by na jej podstawie możliwe było określenie cech nowej zabudowy, która ma być kontynuacją, przez co należy rozumieć zachowanie charakteru zabudowy. W przypadku, gdy nieruchomości sąsiednie w znaczeniu szerokim są zabudowane i planowana inwestycja jest dostosowana do dotychczasowej zabudowy pod względem urbanistycznym i architektonicznym, a nadto można ją pogodzić również z istniejącą na tym terenie funkcją zabudowy, organ nie ma podstaw do odmowy wydania decyzji o warunkach zabudowy. Przyczyną odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu może być projektowanie inwestycji sprzecznej z dotychczasową funkcją terenu, czyli niedającą się z nią w praktyce pogodzić (por.: wyrok z dnia 10 stycznia 2008 r., sygn. akt II OSK 1826/06 oraz wyrok z dnia 27 czerwca 2007 r., sygn. akt II OSK 738/07, publ.: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Nie ma zatem podstaw, aby funkcje terenu i zabudowy interpretować zawężająco, np. jako możliwości powstania budynków tylko tego samego rodzaju co już istniejące. Podstawą odmowy wydania decyzji mogłaby być jedynie sprzeczność projektowanej inwestycji z funkcją zabudowy już istniejącej, którą organ zobowiązany byłby wykazać w uzasadnieniu decyzji.

W rozpoznawanej sprawie organ odwoławczy uchylił decyzję organu pierwszej instancji w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania garażu na warsztat elektryki i elektroniki samochodowej i odmówił ustalenia warunków zabudowy dla powyższej inwestycji. Organ odwoławczy uznał, że wnioskowana inwestycja nie spełnia warunków wynikających z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie kontynuacji funkcji i cech zabudowy, bowiem znajdowałaby się wśród obiektów nieuciążliwych dla środowiska, a ponadto nie jest też uzupełnieniem funkcji dominującej mieszkaniowej. W obszarze analizowanym działki zabudowane są budynkami mieszkalnymi z zabudową towarzyszącą ([...]działek). Tylko na jednej działce nr [...] znajduje się [...].

W ocenie Sądu, uzasadnienie zaskarżonej decyzji w żaden sposób nie mogło stanowić podstawy do uchylenia decyzji ustalającej warunki zabudowy i do wydania merytorycznej decyzji odmawiającej wydania tych warunków.

Organ II instancji nie wyjaśnił bowiem wszystkich okoliczności sprawy mających istotny wpływ na ocenę, czy planowana inwestycja spełnia warunki określone w przepisach prawa materialnego, to jest w art. 61 ust. 1-5 ustawy, a zatem czy dopuszczalne jest wydanie dla niej pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy. Wskazać należy, że zarówno w analizie funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu, a następnie w decyzji organu I instancji znajduje się stanowisko dotyczące obszaru uwzględnionego w analizie, z którego wynika,

iż przedsięwzięcie inwestora spełnia wszystkie warunki wynikające z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a uwarunkowania faktyczne i prawne terenu inwestycji stwarzają możliwości ustalenia warunków zabudowy działki. Ponadto z ww. analizy wynika, że parametry zabudowy nie ulegają zmianie, proponowana we wniosku funkcja jest uzupełnieniem funkcji dominującej mieszkaniowej, jak również kontynuacji funkcji produkcyjno-usługowej występującej na działce nr [...].

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 60 ust. 4 ustawy sporządzenie projektu decyzji o warunkach zabudowy powierza się osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów lub architektów. Warunek ten został spełniony przy wydawaniu decyzji przez organ I instancji, natomiast nie był spełniony przez organ odwoławczy, wydający w tej sprawie orzeczenie merytoryczne odmienne od przygotowanego przez organ I instancji.

Zastrzeżenie budzi również wyrażone w zaskarżonej decyzji stanowisko Kolegium, że przedmiotowa inwestycja powoduje szereg uciążliwości dla otoczenia (wzmożony ruch, hałas, immisje o innym charakterze), nie poparte żadnym materiałem dowodowym w tej kwestii.

Reasumując, analiza zaskarżonej decyzji wskazuje, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło wydaną przez organ I instancji decyzję ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu pomimo, że przyjętej przez ten organ analizy nie zakwestionowało, ani się do tej analizy nie ustosunkowało, jak również nie przeprowadziło w tym zakresie żadnego postępowania dowodowego.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że brak wyczerpującego ustalenia okoliczności faktycznych w zakresie możliwości zmiany sposobu użytkowania przedmiotowej inwestycji i dokonania stosownych uzgodnień w toku postępowania odwoławczego stanowi naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7, 77, 107 § 3 K.p.a., mogące mieć wpływ na wynik postępowania.

Należy też zaznaczyć, że organ odwoławczy rozpatrując odwołanie od decyzji, na podstawie której organ I instancji ustalił warunki zabudowy, dostrzegając uchybienia tej decyzji powinien raczej orzekać na podstawie art. 138 § 2 kpa, a nie na podstawie art. 138 § 1 pkt 2, chyba, że decyzja reformatoryjna, którą zamierza wydać, znajduje uzasadnienie w analizie urbanistycznej, stanowiącej załącznik do tej decyzji. Uchybienie to również mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Nie przesądzając o końcowym wyniku postępowania, wskazane powyżej naruszenia stanowią wytyczne dla organu, w jakim kierunku powinno zmierzać ponowne rozpoznanie sprawy.

Z powyższych względów na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia

30 sierpnia 2002 r. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono, jak w sentencji. W kwestii wykonalności zaskarżonej decyzji orzeczono na podstawie art. 152 ustawy. O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 200 ww. ustawy.