IV SA/Wa 2073/12

Uzasadnienie

Przedmiotem zaskarżenia była uchwała Rady W. nr [...] z dnia [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...], (Dz.U. Woj. [...] Nr. [...] poz. [...]), zwana dalej "Planem". Zakwestionowano zapisy § 43 ust. 1 i ust. 2 pkt 1,2,3,4,5 i 6 Planu w zakresie działek będących własnością skarżącej – nr ew. [...] i [...] z obrębu [...].

W skardze, wniesionej na zasadzie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.), p. B. P. - właścicielka działki nr ew. [...] i [...] - sformułowała zarzuty naruszenia Konstytucji R.P.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że działki nr ew. [...] i [...] są położone w tym samym obszarze planistycznym, oznaczonym na rysunku Planu symbolem [...] - zieleń, co działki nr ew. [...] i [...] z obrębu [...]. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, prawomocnym wyrokiem z 5 maja 2009 r. (sygn. akt IV SA/Wa 527/08) orzekł, że uchwała Rady Miasta W. nr [...] z dnia [...] w przedmiocie studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania przestrzennego W., zwana dalej "Studium", w części dotyczącej przeznaczenia działek ewidencyjnych nr ew. [...] i [...] pod zieleń została wydana z naruszeniem prawa. W ocenie Sądu, nastąpiło naruszenie interesu prawnego właściciela gruntu odnośnie przeznaczenia w studium działek nr ew. [...] i [...] pod funkcję "[...]", ponieważ wbrew zapisom studium, zieleń na tym obszarze nie tworzy ciągłości przestrzennej z przyrodnicza strukturą miasta, jak to zostało opisane w Studium. Teren ten stanowi bowiem odizolowaną, wyodrębniona enklawę, niemająca łączności z pobliskimi, zwartymi terenami zielonymi. Zdaniem Sądu nastąpiło więc nieuzasadnione, nieproporcjonalne i nadmierne ograniczenie prawa własności prywatnej, pozostające w sprzeczności z art. 64 ust. 3 Konstytucji oraz art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), dalej zwanej "K.c.".

Tym samym, zgodnie z art. 91 ust. 1 i art. 94 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, uchwała Rady W. nr [...], w części dotyczącej działek nr ew. [...] i [...] położonych w tym samym obszarze planistycznym co działki nr ew. [...] i [...], utraciła moc obowiązującą z chwilą gdy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie stał się prawomocny. Z art. 9 ust. 4, art. 14 ust. 5, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. l ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że plan miejscowy może być uchwalony wyłącznie wobec takich obszarów, które są objęte studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, ponieważ plan miejscowy nie może być sprzeczny z ustaleniami studium. Na skutek prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu w Warszawie o sygn. akt IV SA/Wa 527/08 Plan, w odniesieniu do terenu [...] przeznaczonego pod zieleń, w części objętej wyrokiem Sądu tj. działek nr ew. [...] i [...], stała się zatem niezgodna z powołanymi wyżej przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponieważ skutkiem tej uchwały w akcie tym określono przeznaczenie działek, podczas gdy nie są one objęte ustaleniami Studium. W konsekwencji powoduje to nieważność Planu w części dotyczącej tych działek, w rozumieniu art. 28 ust 1 w związku z art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust 1 ustawy z o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zapisy Studium dotyczące działek nr ew. [...] i [...], ale także pośrednio działek [...] i [...] zostały powielone w Planie, w którym ustalono dla tego terenu przeznaczenie: [...] - zieleń urządzona - ogród zabaw dla dzieci.

Ponieważ działki. nr ew. [...] i [...] położone są w tym samym obszarze planistycznym, oznaczonym na rysunku planu symbolem [...] co działki nr ew. [...] i [...] objęte wyrokiem o sygn. akt IV SA/Wa 527/08, można uznać, że ustalenia Sądu rozciągają się na cały obszar [...] - to jest nieuprawnione przeznaczenie w Studium tego terenu pod zieleń. Tym samym § 43 ust. 1 przedmiotowej uchwały jest niezgodny z prawem,

W § 43 ust. 2 w punktach 1-5 określono warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z przeznaczeniem określonym w ust. 1, co uniemożliwia racjonalne zagospodarowanie tego gruntu na inny cel niż zieleń.

W § 43 w ust. 2 w pkt. 6 ustalono, że teren w liniach rozgraniczających stanowi jedną działkę budowlaną. W sytuacji, gdy cały obszar opisany jako [...] składa się z kilkunastu nieruchomości, ustalenia Planu wykluczają zagospodarowanie każdej działki, jako odrębnej. Wykluczenie takiej możliwości narusza interes prawny właściciela i stanowi naruszenie art. 1 ust. 2 pkt. 7 w związku z art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Przywołano prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 stycznia 2010 r. sygn. akt IV SA/Wa 127/10 dotyczący tej samej uchwały.

W odpowiedzi na skargę Rada wniosła o jej oddalenie. Podkreślono, że kwestionując uchwałę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym trzeba dowieść, że dany akt - naruszając prawo - jednocześnie negatywnie wpływa na sferę prawno-materialną skarżącego,

Zwrócono uwagę, że prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 grudnia 2011 r. (sygn. akt IV SA/Wa 1384/11 – dostępny w CBOSA), oddalono skargę na Plan wniesioną przez właściciela działek o nr ew. [...] i [...].

W sprawie o wskazanej sygnaturze powoływano, tak samo jak w przedmiotowej sprawie, wyrok o sygn. akt IV SA/Wa 527/08 i wywodzono, że w związku z faktem, iż działki o nr ew. [...] i [...] nie są objęte ustaleniami Studium, Plan w odniesieniu do tych działek jest nieważny.

W uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę wskazano m.in., że wydanie na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), wyroku stwierdzającego, że uchwała w przedmiocie studium i kierunków zagospodarowania przestrzennego została wydana z naruszeniem prawa nie skutkowało utratą przez tę uchwałę mocy z dniem wydania orzeczenia przez Sąd. Stwierdzono również, że "nie można uznać, iż zapisy planu nie są zgodne z zapisami studium w jego pierwotnym brzmieniu", mając na uwadze ogólny charakter dokumentu jakim jest Studium. Sąd wyraził również pogląd, że nie doszło do przekroczeniu przez gminę granic tzw. władztwa planistycznego.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących działek nr ew. [...] i [...] zauważono, że są one położone na tym samym obszarze planistycznym, co działki nr ew. [...] i [...], a zatem mają do nich zastosowanie te same argumenty, które legły u podstaw oddalenia skargi właściciela tych ostatnich działek. Skarżąca kwestionuje zapisy § 43 ust. 1 i ust 2 punkt 1- 6 Planu. Zgodnie z § 43 ust. 1 dla terenu [...], jako przeznaczenie podstawowe, ustala się tereny zieleni urządzonej - ogród zabaw dla dzieci. Jak wskazano w uzasadnieniu wyroku o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11: "...przyjęty z miejscowym planie sposób zagospodarowania terenu należy uznać za racjonalny." oraz " oczywistym jest, że w pewnych przypadkach istnieje konieczność przeznaczenia pod określone funkcje służące ogółowi społeczeństwa nieruchomości, które są przedmiotem własności prywatnej.".

Warunki zabudowy i zagospodarowania terenu [...], określone w § 43 ust. 2 Planu stanowią uściślenie dla tego terenu umożliwiające realizację jego podstawowego przeznaczenia, tj. placu zabaw dla dzieci.

Tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, to nie tylko tereny przeznaczone pod budowę mieszkań, ale również związane z nimi tereny zielone czy drogi dojazdowe.

Przypomniano, że zgodnie z przepisami ustawy o samorządzie gminnym, zaspakajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 12 ustawy, zadania własne obejmują sprawy zieleni gminnej i zadrzewień.

Jednocześnie, zgodnie z przepisami art. 78 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. Nr 92, poz. 880 ze zm.), rada gminy jest obowiązana zakładać i utrzymywać w należytym stanie tereny zieleni i zadrzewienia. W przedmiotowej sprawie nie można mówić o naruszeniu art. 1 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 6 ust. 1 i ust 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, na co powołuje się Skarżąca.

Na mocy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Rada W. została upoważniona do ingerencji w prawo własności innych podmiotów, mając na celu m.in. zaspokajanie potrzeb poszczególnych społeczności. Ingerencja w prawo własności skarżącej nie była w tym przypadku nadmierna, ani nieproporcjonalna w stosunku do innych właścicieli.

Wyznaczenie przez organ obszaru, który stanowią tereny zieleni urządzonej (ogród zabaw dla dzieci) nie stanowi przekroczenia planistycznych uprawnień gminy określonych w art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W piśmie procesowym (k. 66-67) wskazano dodatkowo, że przeznaczenie gruntu stanowiącego własność skarżącej na zieleń urządzoną - ogród zabaw dla dzieci ([...]), a więc o charakterze ogólnodostępnym, czyli publicznym powoduje, że nie może wykonywać przysługującego jej prawa własności zgodnie ze swoją wolą. Polemizowano z argumentem, że w ramach władztwa planistycznego, Rada może narzucić dla danego terenu funkcję o charakterze ogólnodostępnym, definiując ją w § 12 ust. 1 Planu, jako "przestrzeń publiczną", ale nie zaliczając jej do "inwestycji celu publicznego" wymienionych w § 4 ust. 2. Powstała sytuacja, że z jednej strony wyklucza się możliwość wywłaszczenia, a z drugiej - możliwość domagania się przez właściciela wykupu gruntu, którego zagospodarowanie na cele ogólnodostępne jest nieracjonalne i ekonomicznie nieuzasadnione.

Podkreślono, że w uchwale podjętej Rady Miasta W. nr [...] z dnia [...] o przystąpieniu do sporządzenia zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, teren działek nr ew. [...] i [...], objętych wyrokiem o sygn. akt IV SA/Wa 527/08, zgodnie z definicją w Planie leżących w obrębie tej samej "działki budowlanej", został przeznaczony pod zabudowę wielorodzinną.

Wskazano, że wyrok o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11, na który powołuje się pełnomocnik Rady, dotyczył skargi w zupełnie innym zakresie - nie wyłączenia z obszaru objętego Planem działek w stosunku, do których wyrokiem o sygn. akt IV SA/Wa 527/08 orzeczono, że uchwała w przedmiocie Studium została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wobec zakwestionowania przez Radę Gminy uprawnienia do wniesienia skargi przez p. B. P., w pierwszym rzędzie wymaga wyjaśnienia, czy ma ona interes prawny w sprawie i czy został on naruszony (warunek skutecznego wniesienia skargi wskazany w art. 101 § 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Skarżąca wywodzi m.in., że Planem określono sposób zagospodarowania jej działki. W takiej sytuacji podstawą materialnoprawną, z której wynika prawo skarżącej do kwestionowania wadliwych - w jej ocenie - postanowień aktu prawa miejscowego, byłby art. 140 w zw. z art. 144 K.c., w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, mając także na względzie art. 6 ust. 2 pkt 2 tej ustawy.

Warunkiem ustalenia, że doszło do naruszenia interesu prawnego jest wykazanie, że określone ustalenie Planu, dotyczące zagospodarowania nieruchomości skarżącej, będzie mieć wpływ na zakres wykonywania prawa własności. W danym przypadku sytuacja taka ma niewątpliwie miejsce. Kwestionowany zapis dotyczy przeznaczenia nieruchomości na teren zieleni miejskiej (plac zabaw dla dzieci),

W skardze podniesiono także kwestie skutków prawomocnego wyroku w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 527/08 dla oceny legalności określonych postanowień Planu. Natomiast problematyka ewentualnego wyeliminowania Studium z obrotu prawnego nie może mieć żadnego znaczenia w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, że sentencja orzeczenia mogła rodzić skutek w postaci ewentualnego wyeliminowania z obrotu spornego aktu tylko w stosunku do wskazanych w nim działek. W tym kontekście nie ma znaczenia ocena dokonana w tym zakresie w prawomocnym orzeczeniu o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11.

Inaczej ma się natomiast rzecz z oceną skutków prawnych wyroku o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11 gdy chodzi o pozostałe przywołane wcześniej zarzuty skargi - naruszenie granic władztwa planistycznego, powielenie rozwiązań zawartych w Studium, które zdaniem Skarżącej są wadliwe, co wywodzi m.in. z uzasadnienia wyroku o sygn. akt IV SA/Wa 527/08.

W uzasadnieniu wyroku o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11 wskazano m.in. co następuje:

- ".... Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 527/08 kontrolował uchwałę Rady Miasta W. z dnia [...] w przedmiocie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta W., jednakże kontrola ta została dokonana w stosunku do studium zmienionego uchwałą z dnia [...], Nr [...].

W pierwotnym brzemieniu studium teren, na którym znajdują się działki skarżącego oznaczony był kolorem brązowym oraz symbolem [...] i był to teren o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Dopiero po zmianie studium w 2009 roku teren, na którym znajdują się działki skarżącego oznaczony został symbolem [...], który to symbol oznacza tereny zieleni urządzonej z udziałem terenu sportu i rekreacji. Z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wynika zaś, że sąd ten stwierdził, iż nastąpiło naruszenie interesu prawnego R. P. odnośnie przeznaczenia w studium działek nr [...] i [...] pod funkcję "[...]"

Kontrolowany w niniejszej sprawie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony został [...]. Ocena zgodności tego planu ze studium może być więc dokonywana tylko w odniesieniu do studium, które uchwalone zostało przed uchwaleniem miejscowego planu, nie zaś do tych zamian w studium, które nastąpiły po uchwaleniu planu.

W dacie uchwalania wymienionego wyżej planu miejscowego niewątpliwie istniało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta W., w jego pierwotnym brzmieniu."

- a dalej: "....w dacie uchwalenia zaskarżonego miejscowego planu obowiązywało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta W. uchwalone uchwałą Rady Miasta W. z dnia [...]. Studium to obowiązywało w pierwotnym brzmieniu sprzed jego zmiany dokonanej uchwałą z dnia [...], Nr [...].

W studium z dnia [...], w brzmieniu obowiązującym na datę uchwalenia kontrolowanego w niniejszej sprawie miejscowego planu, działki skarżącego znajdowały się na terenie [...], to jest na terenie o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej.

W miejscowym planie działki skarżącego znajdują się na terenie oznaczonym [...], to jest na terenie przeznaczonym na ogrody zabaw dla dzieci oraz zieleń (działka o nr ew. [...]) oraz na terenie [...], który to teren jest przeznaczony pod publiczne drogi dojazdowe (działka o nr ew. [...]).

Zdaniem Sądu, nie można uznać, iż zapisy planu nie są zgodne z zapisami studium w jego pierwotnym brzmieniu. Studium jest bowiem dokumentem o charakterze ogólnym, wyznaczającym podstawowe parametry zagospodarowania terenu. Taka też sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Teren [...] obejmuje nie tylko działki skarżącego, ale znacznie większy obszar. W studium tylko ogólnie wskazano, że teren, na którym m.in. znajdują się działki skarżącego, jest terenem "o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej". Już samo to sformułowanie pozwala stwierdzić, że wskazano jedynie podstawowe przeznaczenie tego terenu. W tej sytuacji możliwe było więc uszczegółowienie tego zapisu studium w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej to nie tylko tereny przeznaczone pod budowę mieszkań ale również związane z nimi tereny zielone oraz drogi dojazdowe. W ocenie Sądu takie uszczegółowienie zapisu studium uznać należy za dopuszczalne i nie skutkuje ono powstaniem niezgodności między studium a planem miejscowym.

Odnosząc się do zarzutu przekroczenia przez gminę tzw. władztwa planistycznego, który to zarzut został sformułowany (aczkolwiek nie wprost) w skardze, zdaniem Sądu stwierdzić należy, że jest on niezasadny." i dalej:" "Analiza treści miejscowego planu oraz załączonej do niego mapy pozwala stwierdzić, że (patrząc od strony ul. [...] w stronę ul. [...]) widoczny jest zamysł takiego zagospodarowania terenu, by po terenach przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe ([...]) następowały tereny [...], to jest tereny, na których zlokalizowane będą ogrody zabaw dla dzieci oraz zieleń a następnie tereny [...], to jest tereny usług oświaty - szkolnictwo niepubliczne, tereny obiektów sakralnych i kościelnych. Przeznaczone zostały też określone tereny pod drogi drogi publiczne ([...]).

W ocenie Sądu przyjęty w miejscowym planie sposób zagospodarowania terenu uznać należy za racjonalny. Tereny znajdujące się mieście nie mogą być przeznaczane wyłącznie pod zabudowę mieszkaniową. Mieszkańcy miasta potrzebują też terenów, na których zlokalizowane zostaną różnego rodzaju usługi oraz tereny zielone. Mieszkańcy miasta potrzebują też dróg, po których mogliby się poruszać. Nieruchomości, które przeznaczane są w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego nie są "ziemią niczyją" i oczywistym jest, że w pewnych przypadkach istnienie konieczność przeznaczenia pod określone funkcje służące ogółowi społeczeństwa nieruchomości, które są przedmiotem własności prywatnej. Właściciel nieruchomości położonej w mieście jest oczywiście zainteresowany tym, by jego nieruchomość mogła być zabudowana, gdyż tego rodzaju nieruchomości osiągają zazwyczaj najwyższą cenę. Nie jest jednak możliwe, by każda nieruchomość mogła zostać przeznaczona pod zabudowę. Nie ma bowiem wystarczającej ilości nieruchomości należących do gminy lub Skarbu Państwa, które mogłyby być przeznaczone pod realizację potrzeb wynikających z interesu społecznego.".

Należy mieć wobec tego na uwadze, że jak trafnie zauważa Rada, przedmiotem rozważań Sądu była legalność wskazanych w skardze postanowień Planu dotyczących działek leżących w bezpośredniej bliskości nieruchomości skarżącej. Nie występuje żadna obiektywna różnica faktyczna pomiędzy usytuowaniem działek skarżącej (nr. ew. [...] i [...]), a działkami wnoszącego skargę w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11 nr ew. [...] i [...]. Tożsame są także skutki prawne wynikające z Planu dla Skarżącej i wnoszącego skargę w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11.

W świetle art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd. Z kolei, w myśl art. 171 tej ustawy, prawomocny wyrok ma powagę rzeczy osądzonej, co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia.

W przekonaniu Sądu w zaistniałej sytuacji procesowej należy uznać, że w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11, przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu – co potwierdza bezsprzecznie treść uzasadnienia - była legalność postanowień Planu dotyczących jednostki planistycznej [...], w kontekście ewentualnej bezprawności przyjęcia określonych postanowień Planu wobec ingerencji w prawa właścicieli znajdujących się na danym obszarze (obecnie) niewielkich działek - czy ingerencja ta była uprawniona. Sąd doszedł do przekonania, że nie naruszono w tym zakresie granic tzw. "władztwa planistycznego" lub innych zasad sporządzania Planu. Ocena prawna w tym zakresie, co do kwestii rozstrzygniętej prawomocnym wyrokiem jest wiążąca dla Sądu orzekającego w niniejszej sprawie. Nie może mieć istotnego znaczenia, że sprawa o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11 została zainicjowana skargą wyłącznie jednego z właścicieli działek położnych na terenie jednostki planistycznej [...]. Dla oceny zasadności tamtej skargi Sąd musiał dokonać szerszej oceny postanowień Planu, czemu dał wyraz w uzasadnieniu orzeczenia. Podkreślić trzeba, że z uzasadnienia wyroku nie wynikało, aby przesłanką dokonania oceny przez Sąd w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11 było konkretne umiejscowienie działki wnoszącego wówczas skargę w strukturze jednostki planistycznej [...].

Należy podkreślić, że odmienna interpretacja uwarunkowań procesowych (procedury sądowoadministracyjnej) w kontekście skutków prawnych uprzednich orzeczeń dla pewnego rodzaju postanowień planu miejscowego, co do sytuacji innych osób kwestionujących te same rozwiązania, w kontekście własnych nieruchomości w tym samym stanie faktycznym, prowadziłaby do naruszenia konstytucyjnej zasady równości obywateli wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji R.P.).

Wobec powyższego nie ma znaczenia w sprawie, że w innych przypadkach, gdy chodzi o dokumenty planistyczne (Studium, generalnie ten sam Plan) były wyrażane w orzecznictwie sądów odmienne poglądy, co do możliwości określenia terenów o pewnych cechach, jako przeznaczonych pod zieleń lub ustanawiania wymagań, które wykluczają odrębne zagospodarowanie istniejących działek przez ich właścicieli. Nie dotyczyły one oceny konkretnych, kwestionowanych w rozpoznawanej skardze, postanowień Planu, jak to miało miejsce w orzeczeniu o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11.

W takiej sytuacji jedynie na marginesie Sąd odnotowuje, że w pełni podziela argumentację i wynikającą z niej ocenę prawną zawartą w wyroku o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11.

Odnosząc się do szczegółowych zarzutów Strony skarżącej wypada dodać, że:

- mylnie wywiedziono w piśmie procesowym, jakoby wyrok o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11 dotyczył tylko kwestii skutków prawnych wydania wyroku o sygn. akt IV SA/Wa 527/08; jak wynika z przytoczonych wcześniej fragmentów orzeczenia, dotyczyło ono także innych kwestii, w szczególności problematyki ewentualnego naruszenia granic władztwa planistycznego, czy domniemanej sprzeczności z postanowieniami Studium,

- bez znaczenia dla oceny legalności Planu są później podjęte czynności planistyczne w kierunku zmiany Studium czy nawet samego Planu (o ile takie miałyby miejsce); nie prowadzi to do zamiany stanu prawnego w stosunku do branego pod uwagę w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 1384/11,

- zagadnienie, czy obowiązujące regulacje wystarczająco chronią interes właściciela gruntu, przeznaczonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny zielone (w kwestii uzyskania stosownego odszkodowania z uwagi na ograniczenie prawa korzystania z własności), wykraczają poza granice niniejszej sprawy; jeżeli w istocie występują w tym zakresie nieprawidłowości - w kontekście gwarantowanej Konstytucją R/P. ochrony własności oraz zasady zadośćuczynienia w przypadku ograniczenia prawa w tym zakresie w interesie publicznym - poszkodowani właściciele gruntów winni chronić swoje interesy w ramach innych procedur niż kwestionowanie samych ustaleń planów zagospodarowania przestrzennego (np. po wyczerpaniu zwykłych środków prawnych w celu zrekompensowania straty, zainicjowanie kontroli zgodności z Konstytucją R.P. określonych regulacji normatywnych zakreślających możliwość realizacji roszczeń); wypada zauważyć, że sugerowane ograniczenia, co do możliwości kompensowania strat właścicieli gruntów poznaczonych na tereny zielone, nie wynikają z ustaleń samego Planu co zdaje się sugerować Strona skarżąca), lecz są konsekwencją konkretnie ukształtowanego systemu prawnego (np. ustawowe zdefiniowanie pojęcia celu publicznego w kontekście możliwości wywłaszczenia).

Z przytoczonych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak sentencji.