II SA/Ol 425/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
2013-06-11Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Adam Matuszak
Alicja Jaszczak-Sikora /przewodniczący/
Hanna Raszkowska /sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak – Sikora Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska (spr.) Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant st. sekretarz sądowy Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2013r. sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko - Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej Ruciane-Nida z dnia 29 grudnia 2011r., Nr XVI/80/2011 w sprawie wyrażenia zgody na zastosowanie bonifikaty przy sprzedaży budynku mieszkalnego, stanowiącego własność Gminy Ruciane-Nida 1/ stwierdza, że uchwała Nr XVI/80/2011 Rady Miejskiej Ruciane-Nida z dnia 29 grudnia 2011r., została podjęta z naruszeniem prawa; 2/ orzeka, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.
Uzasadnienie
Rada Miejska Ruciane - Nida w dniu 29 grudnia 2011 r. podjęła uchwałę
nr "[...]" w sprawie wyrażenia zgody na zastosowanie bonifikaty przy sprzedaży budynku mieszkalnego, stanowiącego własność Gminy Ruciane-Nida. Powołując się na art. 68 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) i art. 18 ust. 2 pkt. 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) Rada wyraziła zgodę na zastosowanie przy sprzedaży budynku mieszkalnego położonego na działce "[...]" wraz z gruntem niezbędnym do racjonalnego korzystania z tego budynku, stanowiącego własność Gminy Ruciane-Nida, bonifikaty od ceny sprzedaży ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wynoszącej 90% - w przypadku jednorazowej zapłaty ceny sprzedaży i 80% - w przypadku rozłożenia na raty ceny sprzedaży.
W złożonej na tę uchwale skardze Wojewoda Warmińsko-Mazurski zarzucił, że rażąco narusza ona prawo, gdyż w obowiązującym w dacie podjęcia przedmiotowej uchwały stanie prawnym brak było podstawy prawnej do wyrażenia przez Radę Miejską indywidualnej zgody na udzielenie bonifikaty od ceny sprzedaży nieruchomości. Wojewoda podniósł, że ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. (Dz. U. Nr 206, poz. 1590), która weszła w życie z dniem 7 stycznia 2010 r., zmieniono tryb udzielania bonifikat od ceny sprzedaży nieruchomości. Zasadę wyrażania indywidualnej zgody przez organ stanowiący zastąpiono regułą nakazującą podjęcie w tej kwestii uchwały o charakterze aktu prawa miejscowego.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska Ruciane-Nida wniosła o jej oddalenie. Wywiodła, że w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały nie była podjęta uchwała, która
w sposób generalny i abstrakcyjny ustalałaby wysokość stawek procentowych i warunków udzielania bonifikat obowiązujących przy sprzedaży nieruchomości stanowiących własność Gminy. Brak aktu prawa miejscowego podjętego w trybie art. 68 ust. 1b ustawy
o gospodarce nieruchomościami umożliwił Radzie rozstrzygnięcie o wysokości bonifikaty w drodze uchwały o charakterze indywidualnym i konkretnym. W ocenie organu gminy akceptacja odmiennego stanowiska naruszałaby regułę wnioskowania argumentum
a maior ad minus. W przypadku bowiem braku stosownego aktu prawa miejscowego
w zakresie warunków udzielania bonifikat nie byłaby możliwa sprzedaż nieruchomości gminnych z bonifikatą od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 powołanej ustawy. Rada dodała, że z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy
o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw wynika, że intencją ustawodawcy było stworzenie możliwości podejmowania uchwał również
o charakterze generalnym, a nie wyeliminowanie możliwości podejmowania uchwał jednostkowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
Skarga jest zasadna.
Przedmiotem zaskarżenia jest uchwała Rady Miejskiej Rucianego - Nida z dnia
29 grudnia 2011 r., którą Rada wyraziła zgodę na zastosowanie bonifikaty przy sprzedaży budynku mieszkalnego położonego na działce nr "[...]" wraz z gruntem niezbędnym do racjonalnego korzystania z tego budynku, będącego własnością gminy.
Stanowiąc powyższą uchwałę organ gminy powołał się na art. 68 ust. 1 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przepis ten stanowi, że właściwy organ może udzielić bonifikaty od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3, na podstawie odpowiednio zarządzenia wojewody albo uchwały rady lub sejmiku, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych.
Z treści cytowanego przepisu wynika, że przewiduje on możliwość zastosowania przez organ wykonawczy gminy bonifikaty od ceny nieruchomości zbywanej, jeżeli istnieje stosowna uchwała rady gminy. Zgodnie natomiast z art. 68 ust. 1b powołanej ustawy,
w zarządzeniu wojewody albo uchwale rady lub sejmiku, o których mowa w ust. 1, określa się w szczególności warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych. Przepis ten zawiera normę kompetencyjną, której całość wyznacza również cytowany wyżej ust. 1 art. 68. Zestawienie obu przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że rada gminy nie ma obowiązku udzielenia bonifikat przy sprzedaży nieruchomości gminnych w drodze bezprzetargowej, lecz jeżeli zdecyduje się na ich wprowadzenie, to podjęta w tym zakresie uchwała powinna określać warunki udzielania bonifikat. Powyższe ma na celu zapewnienie przejrzystości zasad, na jakich będą one udzielane (zob. J. Jaworski, A. Prusaczyk,
A. Tułodziecki, M. Wolanin, Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, Warszawa 2011, s. 293-294). Zasadnie więc Wojewoda wskazał, że od dnia wejścia
w życie ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1590) organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego nie jest już uprawniony do wyrażenia indywidualnej zgody na udzielenie bonifikaty od ceny sprzedawanej nieruchomości ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W wyniku tej nowelizacji art. 68 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami obecnie w przypadku zbywania przez gminę nieruchomości, to organ wykonawczy gminy decyduje o obniżkach cen przy sprzedaży poszczególnych nieruchomości, z zastrzeżeniem, że działa zgodnie z zasadami ustalonymi uprzednio przez organ stanowiący i stosuje stawki procentowe ustalone przez ten organ. W konsekwencji nowelizacji art. 68 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie zawiera normy przewidującej wyrażanie zgody przez radę gminy na udzielenie konkretnych bonifikat, gdyż scedowana ona została na organ wykonawczy. Powyższy podział kompetencji nie dopuszcza wyjątków, wobec czego za pozbawiony oparcia w przepisach prawa należy uznać pogląd, że w sytuacji gdy nie ma aktu prawa miejscowego regulującego warunki udzielania bonifikat i wysokości stawek procentowych obowiązujących przy zakupie nieruchomości, rada gminy może rozstrzygnąć tą kwestię
w drodze uchwały o charakterze indywidualnym. Dodać należy, że sprzedaż w drodze bezprzetargowej z bonifikatą od ceny została przez ustawodawcę przewidziana jako fakultatywna. Gmina nie ma obowiązku stosowania bonifikat.
Dodać należy, że podstawy prawnej do takiego działania nie stwarza też przywołany w zaskarżonej uchwale art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym. Stanowi on, że do wyłącznej właściwości rady gminy należy stanowienie w innych sprawach zastrzeżonych ustawami do kompetencji rady gminy. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Z treści tego przepisu nie można więc wyprowadzić upoważnienia do stanowienia uchwał w przedmiocie udzielania bonifikat na zasadach innych, niż przewidziane w cytowanych wyżej przepisach ustawy
o gospodarce nieruchomościami.
Odnosząc się natomiast do argumentacji, że z uzasadnienia projektu ustawy zmieniającej wynika, iż intencją ustawodawcy było stworzenie możliwości podejmowania także uchwał o charakterze generalnym, a nie eliminowanie możliwości podejmowania uchwał jednostkowych wskazać należy, że co do zasady pierwszeństwo ma wykładnia językowa, zaś wykładnia systemowa i funkcjonalna mają jedynie charakter subsydiarny. Oznacza to, że można odstąpić od rezultatów tej wykładni, lecz dotyczy to sytuacji gdy pozostają one w oczywistym konflikcie lub sprzeczności ze znaczeniem innych norm systemu, gdy prowadzą do absurdalnych z punktu widzenia społecznego lub ekonomicznego konsekwencji, bądź do rażąco niesprawiedliwych rozstrzygnięć, lub pozostają w oczywistej sprzeczności z powszechnie akceptowanymi normami moralnymi (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1998 r., sygn. I CKN 664/97, OSNC 1999,
Nr 1, poz. 7). W niniejszej sprawie nie zaistniała sytuacja uzasadniająca odejście od wykładni językowej.
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że przeprowadzona w niniejszej sprawie sądowa kontrola zaskarżonej uchwały wykazała, że została ona podjęta z naruszeniem powołanych wyżej przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, a waga stwierdzonych naruszeń prawa ma charakter istotny, co przesądziło o konieczności stwierdzenia nieważności tej uchwały.
Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie,
na podstawie art. 147 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji. Z mocy art. 152 tej ustawy orzekł, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Adam MatuszakAlicja Jaszczak-Sikora /przewodniczący/
Hanna Raszkowska /sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak – Sikora Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska (spr.) Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant st. sekretarz sądowy Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2013r. sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko - Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej Ruciane-Nida z dnia 29 grudnia 2011r., Nr XVI/80/2011 w sprawie wyrażenia zgody na zastosowanie bonifikaty przy sprzedaży budynku mieszkalnego, stanowiącego własność Gminy Ruciane-Nida 1/ stwierdza, że uchwała Nr XVI/80/2011 Rady Miejskiej Ruciane-Nida z dnia 29 grudnia 2011r., została podjęta z naruszeniem prawa; 2/ orzeka, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.
Uzasadnienie
Rada Miejska Ruciane - Nida w dniu 29 grudnia 2011 r. podjęła uchwałę
nr "[...]" w sprawie wyrażenia zgody na zastosowanie bonifikaty przy sprzedaży budynku mieszkalnego, stanowiącego własność Gminy Ruciane-Nida. Powołując się na art. 68 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) i art. 18 ust. 2 pkt. 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) Rada wyraziła zgodę na zastosowanie przy sprzedaży budynku mieszkalnego położonego na działce "[...]" wraz z gruntem niezbędnym do racjonalnego korzystania z tego budynku, stanowiącego własność Gminy Ruciane-Nida, bonifikaty od ceny sprzedaży ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wynoszącej 90% - w przypadku jednorazowej zapłaty ceny sprzedaży i 80% - w przypadku rozłożenia na raty ceny sprzedaży.
W złożonej na tę uchwale skardze Wojewoda Warmińsko-Mazurski zarzucił, że rażąco narusza ona prawo, gdyż w obowiązującym w dacie podjęcia przedmiotowej uchwały stanie prawnym brak było podstawy prawnej do wyrażenia przez Radę Miejską indywidualnej zgody na udzielenie bonifikaty od ceny sprzedaży nieruchomości. Wojewoda podniósł, że ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. (Dz. U. Nr 206, poz. 1590), która weszła w życie z dniem 7 stycznia 2010 r., zmieniono tryb udzielania bonifikat od ceny sprzedaży nieruchomości. Zasadę wyrażania indywidualnej zgody przez organ stanowiący zastąpiono regułą nakazującą podjęcie w tej kwestii uchwały o charakterze aktu prawa miejscowego.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska Ruciane-Nida wniosła o jej oddalenie. Wywiodła, że w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały nie była podjęta uchwała, która
w sposób generalny i abstrakcyjny ustalałaby wysokość stawek procentowych i warunków udzielania bonifikat obowiązujących przy sprzedaży nieruchomości stanowiących własność Gminy. Brak aktu prawa miejscowego podjętego w trybie art. 68 ust. 1b ustawy
o gospodarce nieruchomościami umożliwił Radzie rozstrzygnięcie o wysokości bonifikaty w drodze uchwały o charakterze indywidualnym i konkretnym. W ocenie organu gminy akceptacja odmiennego stanowiska naruszałaby regułę wnioskowania argumentum
a maior ad minus. W przypadku bowiem braku stosownego aktu prawa miejscowego
w zakresie warunków udzielania bonifikat nie byłaby możliwa sprzedaż nieruchomości gminnych z bonifikatą od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 powołanej ustawy. Rada dodała, że z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy
o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw wynika, że intencją ustawodawcy było stworzenie możliwości podejmowania uchwał również
o charakterze generalnym, a nie wyeliminowanie możliwości podejmowania uchwał jednostkowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
Skarga jest zasadna.
Przedmiotem zaskarżenia jest uchwała Rady Miejskiej Rucianego - Nida z dnia
29 grudnia 2011 r., którą Rada wyraziła zgodę na zastosowanie bonifikaty przy sprzedaży budynku mieszkalnego położonego na działce nr "[...]" wraz z gruntem niezbędnym do racjonalnego korzystania z tego budynku, będącego własnością gminy.
Stanowiąc powyższą uchwałę organ gminy powołał się na art. 68 ust. 1 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przepis ten stanowi, że właściwy organ może udzielić bonifikaty od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3, na podstawie odpowiednio zarządzenia wojewody albo uchwały rady lub sejmiku, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych.
Z treści cytowanego przepisu wynika, że przewiduje on możliwość zastosowania przez organ wykonawczy gminy bonifikaty od ceny nieruchomości zbywanej, jeżeli istnieje stosowna uchwała rady gminy. Zgodnie natomiast z art. 68 ust. 1b powołanej ustawy,
w zarządzeniu wojewody albo uchwale rady lub sejmiku, o których mowa w ust. 1, określa się w szczególności warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych. Przepis ten zawiera normę kompetencyjną, której całość wyznacza również cytowany wyżej ust. 1 art. 68. Zestawienie obu przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że rada gminy nie ma obowiązku udzielenia bonifikat przy sprzedaży nieruchomości gminnych w drodze bezprzetargowej, lecz jeżeli zdecyduje się na ich wprowadzenie, to podjęta w tym zakresie uchwała powinna określać warunki udzielania bonifikat. Powyższe ma na celu zapewnienie przejrzystości zasad, na jakich będą one udzielane (zob. J. Jaworski, A. Prusaczyk,
A. Tułodziecki, M. Wolanin, Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, Warszawa 2011, s. 293-294). Zasadnie więc Wojewoda wskazał, że od dnia wejścia
w życie ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1590) organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego nie jest już uprawniony do wyrażenia indywidualnej zgody na udzielenie bonifikaty od ceny sprzedawanej nieruchomości ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W wyniku tej nowelizacji art. 68 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami obecnie w przypadku zbywania przez gminę nieruchomości, to organ wykonawczy gminy decyduje o obniżkach cen przy sprzedaży poszczególnych nieruchomości, z zastrzeżeniem, że działa zgodnie z zasadami ustalonymi uprzednio przez organ stanowiący i stosuje stawki procentowe ustalone przez ten organ. W konsekwencji nowelizacji art. 68 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie zawiera normy przewidującej wyrażanie zgody przez radę gminy na udzielenie konkretnych bonifikat, gdyż scedowana ona została na organ wykonawczy. Powyższy podział kompetencji nie dopuszcza wyjątków, wobec czego za pozbawiony oparcia w przepisach prawa należy uznać pogląd, że w sytuacji gdy nie ma aktu prawa miejscowego regulującego warunki udzielania bonifikat i wysokości stawek procentowych obowiązujących przy zakupie nieruchomości, rada gminy może rozstrzygnąć tą kwestię
w drodze uchwały o charakterze indywidualnym. Dodać należy, że sprzedaż w drodze bezprzetargowej z bonifikatą od ceny została przez ustawodawcę przewidziana jako fakultatywna. Gmina nie ma obowiązku stosowania bonifikat.
Dodać należy, że podstawy prawnej do takiego działania nie stwarza też przywołany w zaskarżonej uchwale art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym. Stanowi on, że do wyłącznej właściwości rady gminy należy stanowienie w innych sprawach zastrzeżonych ustawami do kompetencji rady gminy. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Z treści tego przepisu nie można więc wyprowadzić upoważnienia do stanowienia uchwał w przedmiocie udzielania bonifikat na zasadach innych, niż przewidziane w cytowanych wyżej przepisach ustawy
o gospodarce nieruchomościami.
Odnosząc się natomiast do argumentacji, że z uzasadnienia projektu ustawy zmieniającej wynika, iż intencją ustawodawcy było stworzenie możliwości podejmowania także uchwał o charakterze generalnym, a nie eliminowanie możliwości podejmowania uchwał jednostkowych wskazać należy, że co do zasady pierwszeństwo ma wykładnia językowa, zaś wykładnia systemowa i funkcjonalna mają jedynie charakter subsydiarny. Oznacza to, że można odstąpić od rezultatów tej wykładni, lecz dotyczy to sytuacji gdy pozostają one w oczywistym konflikcie lub sprzeczności ze znaczeniem innych norm systemu, gdy prowadzą do absurdalnych z punktu widzenia społecznego lub ekonomicznego konsekwencji, bądź do rażąco niesprawiedliwych rozstrzygnięć, lub pozostają w oczywistej sprzeczności z powszechnie akceptowanymi normami moralnymi (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1998 r., sygn. I CKN 664/97, OSNC 1999,
Nr 1, poz. 7). W niniejszej sprawie nie zaistniała sytuacja uzasadniająca odejście od wykładni językowej.
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że przeprowadzona w niniejszej sprawie sądowa kontrola zaskarżonej uchwały wykazała, że została ona podjęta z naruszeniem powołanych wyżej przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, a waga stwierdzonych naruszeń prawa ma charakter istotny, co przesądziło o konieczności stwierdzenia nieważności tej uchwały.
Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie,
na podstawie art. 147 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji. Z mocy art. 152 tej ustawy orzekł, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.
