II SA/Kr 879/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
2014-09-12Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Monika Rudzka /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Monika Rudzka po rozpoznaniu w dniu 12 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego D.M. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi kasacyjnej J.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 września 2012 r. sygn. akt II SA/Kr 879/12 w sprawie ze skargi J.P. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia 30 kwietnia 2012 r. Nr: [...] w przedmiocie odmowy świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym p o s t a n a w i a przyznać na rzecz radcy prawnego D.K. wykonującej zawód w Kancelarii Radcy Prawnego [...] , od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie kwotę 240,00 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) powiększoną o podatek od towarów i usług w wysokości 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych, dwadzieścia groszy), stanowiącą wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz kwotę 254,00 zł (słownie: dwieście pięćdziesiąt cztery złote) tytułem niezbędnych wydatków poniesionych w niniejszej sprawie.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 września 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J.P. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia 30 kwietnia 2012 roku w przedmiocie odmowy świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym.
Postanowieniem Referendarza sądowego WSA w Krakowie z dnia 19 października 2012 roku przyznane zostało skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym, obejmującym ustanowienie radcy prawnego z urzędu. Na tej podstawie Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych w K. wyznaczyła do przedmiotowej sprawy dla J.P. pełnomocnika w osobie radcy prawnego D.M.
Działając w imieniu skarżącej wyznaczona pełnomocnik sporządziła i wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od orzeczenia Sądu I instancji wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. W skardze zawarty został wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, które nie zostały pokryte ani w całości, ani w części.
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie przywrócił skarżącej termin do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku z dnia 5 września 2012 r.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 1 lipca 2014 r., sygn. akt II OSK 220/10 skargę kasacyjną oddalił. Na rozprawie przed NSA w dniu 1 lipca 2014 roku pełnomocnik podtrzymała swoje wnioski zawarte w skardze kasacyjnej.
W dniu 1 września 2014 roku do tut. sądu wpłynął wniosek radcy prawnego D.M. z dnia 5 sierpnia 2014 roku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej według norm przepisanych oraz zwrot kosztów poniesionych tytułem wydatków na dojazd publicznymi środkami transportu do siedziby Naczelnego Sądu Administracyjnego w łącznej kwocie 254 zł. Pani Mecenas oświadczyła jednocześnie, iż opłaty za wykonanie czynności w ramach pomocy prawnej przyznanej z urzędu nie zostały zapłacone w całości lub części. Do pisma załączone zostały kopie biletów: relacji [...]
na kwotę 127 zł i relacji [....] na kwotę 127 zł.
Mając na uwadze powyższe, zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 250 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: p.p.s.a.) wyznaczony radca prawny otrzymuje wynagrodzenie według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490.). Stosownie do treści § 14 ust. 2 pkt 2 lit "a" tego rozporządzenia stawka minimalna w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w drugiej instancji za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym wynosi 75% stawki minimalnej określonej w pkt 1, a jeżeli w drugiej instancji nie prowadził sprawy ten sam radca prawny – 100% tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł.
Dla postępowania sądowego w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje stawka minimalna wynagrodzenia w kwocie 240 zł (§ 14 ust. 2 pkt 1 lit "c"). Biorąc pod uwagę fakt, że radca prawny D.M. została pełnomocnikiem J.P. po wydaniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyroku oddalającego skargę, czyli po zakończeniu postępowania sądowego w pierwszej instancji, należy zastosować wyższy wskaźnik (100 %) wskazany w § 14 ust. 2 pkt 2 lit "a" cyt. rozporządzenia (100 % z 240 zł daje kwotę 240 zł).
W myśl § 2 ust. 3 w/w rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach (240 zł x 23 % = 55,20 zł).
Zgodnie z §15 pkt 2 powołanego rozporządzenia koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują również niezbędne, udokumentowane wydatki radcy prawnego. Za niezbędne wydatki orzekający uznał koszty przejazdu pełnomocnika pociągiem z Krakowa do Warszawy i z powrotem w dniu [....] 2014 roku na rozprawę przed NSA. Wyliczono koszty dojazdu na podstawie załączonych kopii biletów na kwoty 127 zł, co dało sumę 254 zł.
Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak w sekwencji, na podstawie art. 258 § 2 pkt 8 w zw. z art. 250 p.p.s.a.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Monika Rudzka /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Monika Rudzka po rozpoznaniu w dniu 12 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego D.M. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w sprawie ze skargi kasacyjnej J.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 września 2012 r. sygn. akt II SA/Kr 879/12 w sprawie ze skargi J.P. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia 30 kwietnia 2012 r. Nr: [...] w przedmiocie odmowy świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym p o s t a n a w i a przyznać na rzecz radcy prawnego D.K. wykonującej zawód w Kancelarii Radcy Prawnego [...] , od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie kwotę 240,00 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) powiększoną o podatek od towarów i usług w wysokości 55,20 zł (słownie: pięćdziesiąt pięć złotych, dwadzieścia groszy), stanowiącą wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz kwotę 254,00 zł (słownie: dwieście pięćdziesiąt cztery złote) tytułem niezbędnych wydatków poniesionych w niniejszej sprawie.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 września 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę J.P. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia 30 kwietnia 2012 roku w przedmiocie odmowy świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym.
Postanowieniem Referendarza sądowego WSA w Krakowie z dnia 19 października 2012 roku przyznane zostało skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym, obejmującym ustanowienie radcy prawnego z urzędu. Na tej podstawie Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych w K. wyznaczyła do przedmiotowej sprawy dla J.P. pełnomocnika w osobie radcy prawnego D.M.
Działając w imieniu skarżącej wyznaczona pełnomocnik sporządziła i wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od orzeczenia Sądu I instancji wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. W skardze zawarty został wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, które nie zostały pokryte ani w całości, ani w części.
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie przywrócił skarżącej termin do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku z dnia 5 września 2012 r.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 1 lipca 2014 r., sygn. akt II OSK 220/10 skargę kasacyjną oddalił. Na rozprawie przed NSA w dniu 1 lipca 2014 roku pełnomocnik podtrzymała swoje wnioski zawarte w skardze kasacyjnej.
W dniu 1 września 2014 roku do tut. sądu wpłynął wniosek radcy prawnego D.M. z dnia 5 sierpnia 2014 roku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej według norm przepisanych oraz zwrot kosztów poniesionych tytułem wydatków na dojazd publicznymi środkami transportu do siedziby Naczelnego Sądu Administracyjnego w łącznej kwocie 254 zł. Pani Mecenas oświadczyła jednocześnie, iż opłaty za wykonanie czynności w ramach pomocy prawnej przyznanej z urzędu nie zostały zapłacone w całości lub części. Do pisma załączone zostały kopie biletów: relacji [...]
na kwotę 127 zł i relacji [....] na kwotę 127 zł.
Mając na uwadze powyższe, zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 250 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: p.p.s.a.) wyznaczony radca prawny otrzymuje wynagrodzenie według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490.). Stosownie do treści § 14 ust. 2 pkt 2 lit "a" tego rozporządzenia stawka minimalna w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w drugiej instancji za sporządzenie i wniesienie skargi kasacyjnej oraz udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym wynosi 75% stawki minimalnej określonej w pkt 1, a jeżeli w drugiej instancji nie prowadził sprawy ten sam radca prawny – 100% tej stawki, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł.
Dla postępowania sądowego w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje stawka minimalna wynagrodzenia w kwocie 240 zł (§ 14 ust. 2 pkt 1 lit "c"). Biorąc pod uwagę fakt, że radca prawny D.M. została pełnomocnikiem J.P. po wydaniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyroku oddalającego skargę, czyli po zakończeniu postępowania sądowego w pierwszej instancji, należy zastosować wyższy wskaźnik (100 %) wskazany w § 14 ust. 2 pkt 2 lit "a" cyt. rozporządzenia (100 % z 240 zł daje kwotę 240 zł).
W myśl § 2 ust. 3 w/w rozporządzenia w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach (240 zł x 23 % = 55,20 zł).
Zgodnie z §15 pkt 2 powołanego rozporządzenia koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują również niezbędne, udokumentowane wydatki radcy prawnego. Za niezbędne wydatki orzekający uznał koszty przejazdu pełnomocnika pociągiem z Krakowa do Warszawy i z powrotem w dniu [....] 2014 roku na rozprawę przed NSA. Wyliczono koszty dojazdu na podstawie załączonych kopii biletów na kwoty 127 zł, co dało sumę 254 zł.
Biorąc pod uwagę powyższe, orzeczono jak w sekwencji, na podstawie art. 258 § 2 pkt 8 w zw. z art. 250 p.p.s.a.
