II OSK 292/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 11 października 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 1352/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [...] Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Decyzją Prezydenta m.st. Warszawy nr [...] z dnia [...] stycznia 2011 r. zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia dla [...] Sp. z o.o., Spółka Komandytowo Akcyjna na budowę budynku handlowo usługowego wraz z parkingiem naziemnym, zbiornikiem retencyjnym, pylonem reklamowym, infrastrukturą techniczną oraz zjazdami na terenie działek nr ew. [...],[...] i części działki o nr ew. [...] obręb [...] przy ul. S. w Warszawie, kat. obiektu XVII.

Odwołanie od ww. decyzji wniosła Spółka [...], zarzucając pominiecie jej w postępowaniu przed organem pierwszej instancji, jako właścicielki działek o nr ew. [...],[...],[...] położonych przy ul. [...] w Warszawie. Podniosła, że inwestycja wpłynie na możliwość korzystania z jej nieruchomości.

Decyzją z dnia 29 marca 2011 r. Wojewoda Mazowiecki, na podstawie art. 138 § 3 k.p.a., umorzył postępowanie odwoławcze, bowiem wnosząca odwołanie Spółka nie jest stroną postępowania w rozumieniu art. 28 k.p.a.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję wniosła Spółka [...] z siedzibą w Warszawie.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. i art. 6 i 7 k.p.a. w zw. z art. 35 ustawy Prawo budowlane poprzez jego niezastosowanie mimo, że w sprawie istniało zagadnienie wstępne - w toku było bowiem postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zdaniem skarżącej Spółki doszło też do naruszenia w zaskarżonej decyzji art. 138 §1 pkt 3 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 i art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane poprzez niedopuszczalne umorzenie postępowania skoro skarżąca Spółka ma przymiot strony w tym postępowaniu.

Ponadto, zdaniem skarżącej Spółki doszło do naruszenia przez Wojewodę Mazowieckiego art. 11 i art. 107 k.p.a. przez błędne wskazanie, jako samodzielnej podstawy prawnej orzeczenia, art. 138 § 3 k.p.a., oraz art. 7, 77, 80, 8 k.p.a. poprzez błędne ustalenia stanu faktycznego sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

W motywach wyroku oddalającego skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że prawidłowo organ II instancji uznał, że nieruchomości skarżącej Spółki nie pozostają w obszarze oddziaływanie inwestycji, a skoro tak to skarżąca Spółka nie ma przymiotu strony w postępowaniu odwoławczym.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji Wojewoda Mazowiecki nie naruszył też przepisu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. i art. 6 i 7 k.p.a. w zw. z art. 35 ustawy Prawo budowlane. To, że toczy się postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie stanowiło nakazu dla zawieszenia niniejszego postępowania odwoławczego, co do zasady, a tym bardziej skoro prawidłowo organ ocenił, że odwołanie nie pochodzi od strony niniejszego postępowania.

W ocenie składu orzekającego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego bezzasadny jest również zarzut skarżącej Spółki, co do błędnego określenia podstawy prawnej umorzenia postępowania odwoławczego, poprzez wskazanie tylko przepisu art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła [...] Sp. z o.o. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła na podstawie art. 174 pkt. 2 P.p.s.a., naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1) art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 97 § 1 pkt. 4 i w zw. z art. 101 § 1 i § 3 k.p.a., w zw. z art. 123 k.p.a. oraz w zw. z art. 6 i 7 k.p.a., polegające na tym, że w wyniku nieprawidłowej kontroli legalności działalności organu administracji Sąd pierwszej instancji nie zastosował środka określonego w art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) P.p.s.a. i nie uwzględnił skargi, pomimo tego, że zaskarżona decyzja zapadła z mającym istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem art. 97 § 1 pkt. 4 k.p.a., art. 101 § 1 i § 3 k.p.a., art. 123 k.p.a. oraz art. 6 i 7 k.p.a., w konsekwencji, czego Sąd pierwszej instancji z naruszeniem powyższych w sposób błędny i nieuzasadniony zaakceptował twierdzenia organu odwoławczego, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie stanowiło zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. w postępowaniu dotyczącym wydania pozwolenia na budowę. Ponadto, Sąd pierwszej instancji błędnie nie zastosował środka, określonego w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. i nie uwzględnił skargi, pomimo tego, że organ nie rozstrzygnął kwestii wniosku skarżącej o zawieszenie postępowania, w formie i na zasadach określonych przepisami art. 6, 7, 101 § 1 i § 3 i 123 k.p.a. i tym samym pozbawił skarżącą możliwości skorzystania z prawa do wniesienia zażalenia od niekorzystnego dla niej rozstrzygnięcia w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania odwoławczego oraz Sąd pierwszej instancji nie dostrzegł i sam dopuścił się naruszenia art. 28 ust. 2 prawa budowlanego poprzez błędną wykładnię przyjmując, że wniosek o zawieszenie w postępowaniu o pozwolenie na budowę może pochodzić jedynie od podmiotu uznawanego za stronę w postępowaniu budowlanym;

2) art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt. 2 P.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2, polegające na tym, że w wyniku nieprawidłowej kontroli legalności działalności organu administracji Sąd pierwszej instancji nie zastosował środka określonego w art. 145 § 1 pkt. 2 P.p.s.a. pomimo tego, że w niniejszej sprawie zachodziły przyczyny określone w art. 156 § 1 pkt 2, gdyż decyzja Wojewody mazowieckiego wydana bez podstawy prawnej i Sąd pierwszej instancji błędnie uznał, że w zgodzie z przepisami prawa pozostaje wydanie przez organ w jednym postępowaniu, w dwóch różnych datach, dwóch odrębnych decyzji (z których jedną jest decyzja zaskarżona), zawierających tożsame rozstrzygnięcie;

lub alternatywnie,

- w przypadku, gdyby Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził brak naruszenia przepisów wskazanych w niniejszym punkcie powyżej, z ostrożności procesowej naruszenie przez Sąd I instancji art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) P.p.s.a., w związku z art. 6, 138 § 1 pkt 4 k.p.a i 104 k.p.a. polegające na tym, że w wyniku nieprawidłowej kontroli legalności działalności organu administracji Sąd pierwszej instancji nie zastosował środka określonego w art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) P.p.s.a. i nie uwzględnił skargi, pomimo tego, że zaskarżona decyzja została wydana z mającym istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem art. 6, art. 104 i art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a.

naruszenie art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) P.p.s.a., w związku z art. 6, 7, 8, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 28 ust. 2 ustawy prawo budowlane, polegające na oddaleniu przez sąd skargi, pomimo, iż w sprawie organ zaniechał wyczerpującego zebrania materiału dowodowego oraz obowiązku podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia sprawy i jej załatwienia z uwzględnieniem interesem społecznego i słusznego interesu strony; Ponadto w wyniku nieprawidłowej kontroli legalności działalności organu administracji Sąd pierwszej instancji nie zastosował środka określonego w art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) P.p.s.a. i nie uwzględnił skargi, uznając za prawidłowe postępowanie Organu w zakresie ustalania stanu faktycznego sprawy oraz oceny dowodów, pomimo tego, że decyzja zapadła z mającym istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem art. 6, 7, 8, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 28 ust. 2 ustawy prawo, stojących u podstaw prawidłowego ustalenia tego, czy nieruchomości należące do skarżącej znajdują się w obszarze oddziaływania inwestycji, objętej przedmiotowym pozwoleniem na budowę i czy w konsekwencji, Skarżąca legitymuje się przymiotem strony w sprawie administracyjnej.

4) naruszenie art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) P.p.s.a., w związku z art. 7 i 10 § 1 k.p.a. w związku z art. 28 ust. 2 ustawy prawo budowlane polegające na tym, że w wyniku nieprawidłowej kontroli legalności działalności organu administracji sąd I

instancji nie zastosował środka określonego w art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) P.p.s.a. i nie

uwzględnił skargi, pomimo tego, że zaskarżona decyzja zapadła z mającym istotny

wpływ na wynik sprawy naruszeniem art. 7, 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy

prawo budowlane, na skutek niewezwania skarżącej przez organ odwoławczy do

uzupełnienia wniesionego odwołania o dodatkowe informacje i wyjaśnienia, co do

twierdzeń podnoszonych przez skarżącą, w kwestii istnienia materialnoprawnej

podstawy jej interesu prawnego, skutkujące nieprawidłowym uznaniem przez organ, że

skarżąca nie wykazała posiada przymiot strony, w rozumieniu art. 28 ust. 2 prawa

budowlanego i przedwczesnym podjęciem rozstrzygnięcia w sprawie odwołania

wniesionego przez skarżącą.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej od Skarbu Państwa (Wojewody Mazowieckiego) zwrotu kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - zwanej dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny wskazanych w skardze podstaw kasacyjnych.

Istota sporu sprowadza się do tego, czy skarżąca posiadała przymiot strony w postępowaniu z wniosku [...] Sp. Z o.o. Spółka Komandytowo Akcyjna o pozwolenie na budowę. W pierwszej kolejności należy zatem ocenić prawidłowość umorzenia postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. Ocenę te należy poprzedzić opowiedzeniem się za poglądem, według którego, stwierdzenie przez organ odwoławczy, że wnoszący odwołanie nie jest stroną w rozumieniu art. 28 k.p.a., następuje w drodze decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. (patrz: uchwała NSA z dnia 5 lipca 1999 r., sygn. akt OPS 16/98, ONSA 1999 r., nr 4, poz. 119). Decyzja ta jest podejmowana w wyniku rozpatrzenia odwołania. Badaniu podlegają okoliczności istotne z punktu widzenia interesu prawnego odwołującego się. Przekonanie osoby wnoszącej odwołanie, że zaskarżona decyzja organu pierwszej instancji dotyczy jej praw i obowiązków jest weryfikowane w sposób procesowy, na podstawie zasad przewidzianych dla postępowania odwoławczego (por. B. Adamiak, J. Borkowski Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C. H. Beck 2011, s. 521;

Umorzenie postępowania odwoławczego nie jest zatem rozstrzygnięciem formalnym, podejmowanym bez przeprowadzenia postępowania odwoławczego. Jest ono wydawane po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, ograniczonego do zbadania przesłanek stanowiących o dysponowaniu przez odwołującego się przymiotem strony.

Instytucja umorzenia postępowania odwoławczego, z powodu braku interesu prawnego po stronie odwołującego się, nie pozostaje w sprzeczności z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego sformułowaną w art. 15 k.p.a. Zakres rozpoznania sprawy przez organ drugiej instancji jest, więc zależny od okoliczności związanych z wniesionym odwołaniem. W niniejszej sprawie posiadanie przez skarżącą Spółkę przymiotu strony było weryfikowane w obu instancjach administracyjnych. Ocena organu pierwszej instancji w tym zakresie, po przedstawieniu stanowiska przez skarżących i zbadaniu przez organ okoliczności mających świadczyć o interesie prawnym skarżącej, została wyrażona w uzasadnieniu decyzji tego organu, niezależnie od przedstawienia okoliczności dotyczących merytorycznych przesłanek zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia inwestorowi pozwolenia na budowę. Organ odwoławczy zaś, po przeprowadzeniu postępowania w zakresie legitymacji odwołującej się, przedstawił swoje stanowisko w uzasadnieniu decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego. Taka forma odniesienia się do zagadnienia legitymacji strony, tj. decyzja o umorzeniu postępowania odwoławczego wraz z wyczerpującym uzasadnieniem stanowiska organu, opartego o wyniki przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego, stanowi wystarczającą gwarancję praw podmiotu wnoszącego odwołanie w oparciu o przekonanie o posiadaniu przymiotu strony, a w rzeczywistości niemającego interesu prawnego w prowadzonym postępowaniu administracyjnym (por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 28 marca 2007 r., sygn. akt II OSK 208/06, ONSA i WSA 2008 r., nr 1, poz. 12).

W świetle powyższych rozważań analiza zaskarżonego wyroku powinna skoncentrować się na zagadnieniu merytorycznej zasadności umorzenia postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie. Zarzut skargi kasacyjnej w tym zakresie został określony, jako zarzut proceduralny, podczas gdy powołane przepisy art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. 2010, nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) są przepisami prawa materialnego (por. wyrok NSA z dnia 22 marca 2007 r., sygn. akt II OSK 634/06, LEX nr 325255). Tego rodzaju niedokładność, w ocenie składu orzekającego, nie uniemożliwia jednak merytorycznego odniesienia się do zarzutu naruszenia wskazanych przepisów art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego.

Stanowisko Sądu pierwszej instancji w tej mierze jest trafne. W postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę stronami postępowania są tylko osoby wymienione w art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego. Interes prawny w postępowaniu o pozwolenie na budowę ma, więc podmiot, który ma tytuł prawny do nieruchomości znajdującej się w obszarze oddziaływania obiektu. Wbrew temu co podniosła skarżąca Spółka w podstawie kasacji, położenie nieruchomości w sąsiedztwie planowanej inwestycji (na wschód od planowanej inwestycji) nie jest tożsame ze znajdowaniem się tej nieruchomości w obszarze oddziaływania obiektu (por. wyroki NSA: z dnia 15 września 2006 r., sygn. akt II OSK 1082/05, LEX nr 320883; z dnia 16 marca 2009 r., sygn. akt II OSK 1540/08, LEX nr 530045). Znajdowanie się w sferze oddziaływania obiektu (art. 28 ust. 2 w związku z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego), należy rozumieć, jako położenie nieruchomości w takim otoczeniu planowanego obiektu, w którym w związku z realizacją planowanego obiektu, z przepisów odrębnych wynikać będą ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości. Tylko te normy prawa materialnego, np. przepisy techniczno-budowlane, przepisy z zakresu zagospodarowania przestrzennego, czy też przepisy z zakresu ochrony środowiska, świadczą o interesie prawnym dającym osobie mającej tytuł prawny do nieruchomości przymiot strony w rozumieniu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego (por. wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. akt II OSK 75/06, LEX nr 318183).

Skoro oddziaływanie zaskarżonej inwestycji ogranicza się do nieruchomości inwestora, to z żadnych przepisów nie będą wynikały ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości skarżącej. Odnosząc się do uzasadnienia omawianej podstawy kasacji, zauważyć jeszcze trzeba, że okoliczności powoływane przez skarżącą Spółkę tj. wzrost natężenia ruchu na ulicach bezpośrednio przylegających do nieruchomości skarżącej, czy utrudnienia w zakresie dostępu do drogi publicznej z nieruchomości skarżącej, świadczą o interesie faktycznym. Nie są to okoliczności, z których można wywodzić interes prawny, wymagany do uzyskania statusu strony w rozumieniu norm art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego.

Skarżąca nie zakwestionowała skutecznie ustaleń faktycznych poczynionych przez organy i zaaprobowanych przez Sąd pierwszej instancji. Podniosła w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77, art. 80 i 107 § 3 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy oraz niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego, ale nie wskazała konkretnie, jakie fakty zostały pominięte, jakie okoliczności nie zostały ustalone, jakie dowody należało jeszcze przeprowadzić oraz na czym polegało błędne rozpatrzenie materiału dowodowego. Taka ogólnikowość zarzutu skutkuje jego bezskutecznością.

Nie mają usprawiedliwionych podstaw zarzuty naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 6, 7, 8 k.p.a. Sąd pierwszej instancji trafnie nie dopatrzył się naruszenia tych przepisów w stopniu skutkującym uwzględnienie skargi. W myśl art. 6 k.p.a., organy działały na podstawie przepisów prawa. Żadna z kwestii rozstrzyganych w sprawie pozwolenia na budowę nie była oderwana od podstawy prawnej.

Strona skarżąca podnosi, że organy administracji architektoniczno-budowlanej powinny zawiesić postępowanie administracyjne w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę, na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., do czasu ostatecznego zakończenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy, co stanowi naruszenie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. i art. 123 § 1 i 2 k.p.a.

Powyższy pogląd jest błędny. Należy zauważyć, że w terminie składania wniosku przez inwestora i w terminie wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę decyzja o warunkach zabudowy była ostateczna i podlegała wykonaniu, co zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 1 i art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, stanowiło podstawę do wydania decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę. Z brzmienia art. 55 w zw. z art. 64 ust. 1 przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), nie można wyprowadzić takiego wniosku jak w skardze, że była podstawa do zawieszenia postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę.

Wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o warunkach zabudowy nie stanowi, w świetle art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., podstawy do zawieszenia postępowania o wydanie pozwolenia na budowę. Podstawę taką mogłaby stanowić dopiero decyzja o stwierdzeniu nieważności decyzji o warunkach zabudowy, gdyż do czasu ostatecznego wyeliminowania z obrotu prawnego takiej decyzji przysługuje jej domniemanie legalności (art. 16 § 1 k.p.a.).

W związku z powyższym nie są trafne zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.

Zdaniem skarżącej uszło uwadze Sądu pierwszej instancji, że w postępowaniu odwoławczym zostały wydane przez Wojewodę Mazowieckiego dwie decyzje o umorzeniu postępowania. Pierwszą z nich jest decyzja z dnia [...] marca 2011 r., o numerze [...], drugą zaś decyzja z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...]. W ocenie składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego istotnie niedopuszczalne było wydanie przez organ administracji dwóch odrębnych decyzji, skierowanych do osobnych podmiotów, zawierających identyczne rozstrzygnięcie sprawy, kończących (całość) postępowania odwoławczego przed organem. Jednak stanowi to uchybienie niemające istotnego wpływu na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeśli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przytoczonym przepisie nałożono, więc na wnoszącego skargę kasacyjną obowiązek wykazania nie tylko tego, że zaskarżony wyrok narusza przepisy postępowania, lecz również tego, że naruszenie to mogło mieć wpływ istotny, na wynik sprawy. Skuteczne wniesienie takiego zarzutu wymaga zatem uprawdopodobnienia istnienia związku przyczynowo-skutkowego między wspomnianym naruszeniem a treścią rozstrzygnięcia, polegającego na tym, że gdyby do tego uchybienia nie doszło, to treść rozstrzygnięcia podjętego wyrokiem byłaby inna (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wyd. 3, Warszawa 2008, s. 426; wyrok NSA z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt I FSK 232/07, Lex nr 480247). Skarżąca nie uprawdopodobniła skutecznie istnienia związku przyczynowo-skutkowego między naruszeniem postanowień art. 138 § 1 pkt 4 i 104 k.p.a. a treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżony wyrok nie narusza prawa, to na mocy art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.