II GSK 2065/11

Uzasadnienie

Wyrokiem objętym skargą kasacyjną Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę M. P. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] grudnia 2010 r. w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu wstępnego na aplikację adwokacką.

Sąd I instancji przedstawiając stan sprawy stwierdził, że w zaskarżonej decyzji Minister Sprawiedliwości, odwołując się do treści art. 75i ust. 1-3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188 ze zm.), a także art. 15 k.p.a. oraz po dokonaniu ponownej oceny zebranych dowodów dotyczących egzaminu wstępnego na aplikację adwokacką uznał, że egzamin, do którego skarżący przystąpił w dniu [...] września 2010 r., przeprowadzony został zgodnie z wymogami cytowanej wyżej ustawy. W ocenie organu wszystkie pytania testowe zostały sformułowane jednoznacznie, a wśród propozycji odpowiedzi była wyłącznie jedna poprawna odpowiedź oparta na przepisach prawa obowiązujących w dniu przeprowadzenia egzaminu. Z ustaleń Komisji Kwalifikacyjnej i po ponownym przeliczeniu punktów Minister Sprawiedliwości ustalił, że skarżący otrzymał z egzaminu testowego 98 punktów, a zatem nie uzyskał wymaganych ustawowo 100 punktów koniecznych do uzyskania oceny pozytywnej.

M. P. złożył skargę na decyzję Ministra Sprawiedliwości zarzucając jej naruszenie art. 75i ust. 1 Prawa o adwokaturze przez nieprzyznanie punktów za udzielone przez niego odpowiedzi na pytania egzaminacyjne nr 68, 115, 89 oraz 101.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowania kasacyjnego (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: p.p.s.a., podzielił pogląd Ministra Sprawiedliwości, że treść zakwestionowanych pytań w sposób jednoznaczny konkretyzuje stany faktyczne wynikające z przepisów powołanych jako prawidłowe w kluczu odpowiedzi. Skarżący zaś, zdaniem Sądu I instancji, wbrew pouczeniu zawartemu w pkt 4 części wstępnej testu, udzielając odpowiedzi czynił dodatkowe (niedopuszczalne) założenia.

Ustosunkowując się do zarzutu niewłaściwej konstrukcji pytania nr 68, które brzmiało: "Zgodnie z kodeksem postępowania cywilnego, w sprawach przeciwko Skarbowi Państwa, zasądzając roszczenie uznane przez pozwanego:

A. sąd z urzędu nada wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności,

B. sąd nada wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności na wniosek powoda za zabezpieczeniem,

C. sąd nie nada wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności"

WSA wskazał, że prawidłowa odpowiedź C wynika z art. 335 § 2 k.p.c. Przepis ten stanowi, że "natychmiastowa wykonalność nie będzie również orzeczona nawet za zabezpieczeniem w sprawach przeciwko Skarbowi Państwa". Sąd ocenił, że z treści pytania wynika w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, że chodzi o sytuację, gdy w sprawie cywilnej nastąpiło uznanie roszczenia przez pozwanego. W tego rodzaju sytuacji procesowej zasadą jest, że sąd z urzędu nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.). Wyjątkiem jest sytuacja, gdy pozwanym jest jednostka organizacyjna Skarbu Państwa (art. 335 § 2 k.p.c.), gdyż wówczas sąd nie nada wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności i ta właśnie sytuacja została przedstawiona w kwestionowanym przez skarżącego pytaniu.

Przywołany przez skarżącego w skardze przypadek odnosi się natomiast do sytuacji nieobjętej treścią pytania, a mianowicie postępowania szczególnego z art. 4772 § 1 k.p.c., jakim jest postępowanie z zakresu prawa pracy i to tylko wówczas, gdy powodem jest pracownik. Analizując zarzuty skargi na tę okoliczność, zdaniem Sądu I instancji, skarżący bezpodstawnie poczynił dodatkowe założenia.

Za nietrafne WSA uznał również zarzuty odnoszące się do pytania nr 115. Zdaniem Sądu powyższe pytanie zostało sformułowane prawidłowo, a jedyną odpowiedzią na to pytanie jest odpowiedź C, która przytacza art. 149 § 3 k.p.a. wprost stanowiący, iż odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze decyzji.

Zdaniem Sądu, konstrukcja kolejnego zakwestionowanego przez skarżącego pytania - nr 89 również jest prawidłowa. Udzielenie odpowiedzi na to pytanie polegało bowiem na wskazaniu sposobu rozwiązania umowy ubezpieczenia OC w sytuacji wyrejestrowania pojazdu mechanicznego (na podstawie art. 33 pkt 2 ustawy z dnia 2 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych /Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm./) a zatem nie w sytuacji, które wylicza art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.).

Za wadliwe WSA uznał także stanowisko skarżącego w odniesieniu do pytania nr 101 sformułowanego na podstawie treści art. 229 § 2 Kodeksu pracy. Jedyną prawidłową odpowiedzią na to pytanie była odpowiedź C, gdyż jedynie ta odpowiedź w połączeniu z treścią pytania tworzy zdanie prawdziwe.

Reasumując WSA stwierdził, że sporne pytania testowe spełniały wymogi stawiane pytaniom egzaminacyjnym na egzamin wstępny na aplikację adwokacką określone w art. 75i ust. 1 Prawa o adwokaturze. Dalej, Sąd I instancji wskazał, że pozytywny wynik z egzaminu wstępnego uzyskuje kandydat, który uzyskał z testu co najmniej 100 punktów. M. P. uzyskał punktów 98, zatem jego wynik egzaminu prawidłowo uznano za negatywny.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł M. P., zaskarżając to orzeczenie w całości, wnosząc o jego uchylenie oraz rozpoznanie skargi poprzez uchylenie decyzji Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] listopada 2010 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w W., a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Wyrokowi zarzucił naruszenie:

1) przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, przez brak odniesienia się do istotnych twierdzeń i zarzutów skarżącego i bezpodstawne przyjęcie twierdzeń przeciwnych za podstawę orzeczenia;

2) przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, przez błędną ich wykładnię, a w szczególności:

- art. 75i ust. 1 Prawa o adwokaturze przez uznanie, że pytania egzaminacyjne nr 68, 115, 89 i 101 zostały skonstruowane zgodnie z tym przepisem – mimo, iż z ustalonego w sprawie stanu faktycznego i przywołanych przez skarżącego zarzutów i twierdzeń na ich poparcie wynikało, że treść tych pytań i zaproponowanych do nich odpowiedzi jest sprzeczna z ww. przepisem, w szczególności w pytaniach 68, 115 i 101 prawidłowa jest więcej niż jedna odpowiedź, a w pytaniu numer 89 żadna z zaproponowanych odpowiedzi nie jest prawidłowa.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej M. P. wskazał, że to wadliwa konstrukcja spornych pytań egzaminacyjnych wymuszała na kandydacie dokonanie dodatkowych założeń celem dokonania wyboru między zaproponowanymi odpowiedziami. I tak co do pytania egzaminacyjnego nr 68 skarżący wskazał, że w sytuacji, gdy jego treść nie wykluczała sytuacji postępowania szczególnego z zakresu prawa pracy wskazanego w art. 4772 § 1 k.p.c., to kandydat musiał dokonać odpowiednich założeń i zdecydować, czy stosować wyłącznie art. 335 § 2 k.p.c. (wtedy poprawną odpowiedzią jest odpowiedź C) czy też oprzeć się na art. 4772 § 1 k.p.c., pominiętym w treści pytania, który w swej treści wyłącza stosowanie art. 335 § 2 (wtedy poprawną odpowiedzią jest odpowiedź A).

Co do pytania nr 115 o treści:

Zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjnego, odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze:

A. zarządzenia,

B. postanowienia,

C. decyzji.

skarżący wskazał, że ani z treści tego pytania ani z zaproponowanych do niego odpowiedzi nie wynika, czy pytanie dotyczy jedynie odmowy wznowienia postępowania sprawy zakończonej decyzją ostateczną (a więc zastosowanie znajduje art. 149 § 3 k.p.a.), czy też odmowy wznowienia postępowania zakończonego postanowieniem na które przysługuje zażalenie (wtedy zastosowanie ma art. 126 k.p.a.). Wybór między odpowiedzią B lub C zależy więc od przyjęcia przez samego kandydata dodatkowego założenia niewynikającego z treści pytania.

Odnośnie do pytania nr 89, w myśl którego: Zgodnie z ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z chwilą wyrejestrowana pojazdu mechanicznego umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych:

A. może być wypowiedziana bez zachowania okresu wypowiedzenia,

B. ulega rozwiązaniu,

C. może być wypowiedziana z zachowaniem okresu wypowiedzenia,

wnoszący skargę kasacyjną stwierdził, że odpowiedź B mogłaby zostać uznana za poprawną tylko wtedy, gdyby założyć że wyrejestrowanie pojazdu nie było dokonane na podstawie art. 33 pkt 5 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 79 ust. 1 pkt 5 Prawa o ruchu drogowym, czego pytanie w swojej treści nie zakładało. Pytanie dotyczy tego co się stanie z umową ubezpieczenia OC z chwilą wyrejestrowania pojazdu, a nie sposobu rozwiązania umowy OC, a jak wykazał skarżący, z chwilą wyrejestrowania pojazdu z uwagi na udokumentowaną trwałą i zupełną utratę posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności umowa ubezpieczenia OC ulega rozwiązaniu nie z chwilą wyrejestrowania tego pojazdu, lecz dopiero z chwilą udokumentowania ubezpieczycielowi trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu. W tym przypadku więc umowa ubezpieczenia OC, mimo wyrejestrowania pojazdu, trwa nadal. Stanowi to zaprzeczenie hipotezy pytania 89 w kontekście odpowiedzi B wskazanej jako prawidłowej.

WSA w W. zarzucono również, że nie odniósł się do zarzutów skarżącego dotyczących pytania nr 115 oraz pytania nr 101. Po analizie pytania nr 101 z perspektywy art. 201 i art. 229 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, zdaniem skarżącego jest oczywiste, że badaniom kontrolnym podlegają także pracownicy młodociani.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Sprawiedliwości wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Istota jej zarzutów, postawionych w obrębie obydwu podstaw kasacyjnych, o których mowa w art. 174 p.p.s.a., sprowadza się do zakwestionowania prawidłowości pytań testu egzaminu wstępnego na aplikację adwokacką oznaczonych numerami 68, 115, 89 oraz 101. Wzorzec kontroli tak postawionego zagadnienia określony został w art. 75i ust.1 zd. pierwsze Prawa o adwokaturze. W myśl tego przepisu egzamin wstępny polega na rozwiązaniu testu składającego się z zestawu 150 pytań zawierających trzy propozycje odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa.

Wprowadzając w przepisach ustawowych regułę testu jednokrotnego wyboru ustawodawca wykluczył tym samym sytuację, w których test egzaminacyjny, sprawdzający wiedzę w zakresie niezbędnym do skutecznego ubiegania się o przyjęcie na aplikację adwokacką będzie zawierać pytania obejmujące kwestie sporne w doktrynie i orzecznictwie, jak też pytania, na które udzielenie jednej prawidłowej odpowiedzi uzależnione jest od przyjęcia dodatkowych założeń, niewynikających z treści pytania, czy też pytania obejmujące zagadnienia prawne, na które więcej niż jedna odpowiedź może zostać uznana za prawidłową.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej podziela pogląd Sądu I instancji, że zakwestionowane pytania testu egzaminacyjnego pozostają w zgodzie z art. 75i ust. 1 Prawa o adwokaturze.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska autora skargi kasacyjnej co do wadliwości pytania nr 68. Pytanie to brzmiało: Zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego, w sprawach przeciwko Skarbowi Państwa, zasądzając roszczenie uznane przez pozwanego:

A. sąd z urzędu nada wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności,

B. sąd nada wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności na wniosek powoda za zabezpieczeniem,

C. sąd nie nada wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności,

a jedyną prawidłową odpowiedzią była propozycja odpowiedzi podanej w punkcie C. Odpowiedź ta wynikała z art. 335 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego stanowiącego, że natychmiastowa wykonalność nie będzie również orzeczona nawet za zabezpieczeniem w sprawach przeciwko Skarbowi Państwa. W ocenianym pytaniu nie ma błędu polegającego na tym, że wybór prawidłowej odpowiedzi wymaga dokonania dodatkowych założeń, czy też że brak w nim wskazówek co do wykluczenia postępowania szczególnego z zakresu prawa pracy z art. 4772 § 1 k.p.c. Wbrew twierdzeniom kasacji w ocenianym pytaniu wskazano dwie istotne okoliczności faktyczne, które zakreślały relację pomiędzy odpowiedzią prawidłową, a odnoszącym się do niej pytaniem. Z treści pytania wynika jednoznacznie, że stroną pozwaną jest Skarb Państwa i nastąpiło uznanie roszczenia przez pozwanego. Te i tylko te okoliczności faktyczne należało uwzględnić przy wyborze jednej z trzech propozycji odpowiedzi.

Zdaniem kasatora, ze względu na przewidziany art. 4772 § 1 k.p.c. wyjątek od określonej w art. 335 § 2 k.p.c. zasady nieorzekania rygoru natychmiastowej wykonalności w sprawach przeciwko Skarbowi Państwa, pytanie należało doprecyzować. Tymczasem pytanie nie wymagało żadnych dodatkowych uszczegółowień, bowiem jak to zostało wyżej podkreślone, dotyczy sytuacji, w której stroną pozwaną i uznającą powództwo jest Skarb Państwa, a jeśli tak, to zgodnie z art. 335 § 2 k.p.c. przy zasądzeniu roszczenia natychmiastowa wykonalność orzeczona nie zostanie. Ponadto przy zasądzaniu należności w sprawach pracowniczych stroną pozwaną nigdy nie jest Skarb Państwa, lecz może nim być jedynie jednostka organizacyjna Skarbu Państwa, co wynika wprost z art. 3 Kodeksu pracy. Uznając, iż przewidziany art. 4772 § 1 k.p.c. obowiązek nadania rygoru natychmiastowej wykonalności, stanowi o wadzie konstrukcyjnej omawianego pytania, wnoszący skargę kasacyjną utożsamił Skarb Państwa, do którego pytanie się odnosiło z pracodawcą - jednostką organizacyjną Skarbu Państwa, zmieniając tym samym postawione pytanie.

Prawidłowe zidentyfikowanie wskazanego w pytaniu podmiotu pozwanego jako wyłącznie Skarbu Państwa, nie zaś jego jednostki organizacyjnej, powinno doprowadzić zdającego egzamin do wyboru prawidłowej odpowiedzi. Treść pytania nr 68 poprzez stwierdzenie, iż "roszczenie zostało uznane przez pozwanego" nawiązywała do określonej art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. zasady, zgodnie z którą sąd z urzędu nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza takie roszczenie. Wskazanie jednakże w kwestionowanym pytaniu, że zadanie dotyczy spraw przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa, bez ich specyfikowania, sugerowało odstąpienie od reguły z art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. i odpowiedź z pkt C opartą na przepisie art. 335 § 2 k.p.c. Udzielona na pytanie nr 68 odpowiedź miała być sprawdzianem, czy zdający egzamin zna treść zasady ustanowionej w art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., że rygor natychmiastowej wykonalności sąd nadaje z urzędu, jeśli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego oraz czy wie, iż od tej zasady jest odstępstwo tworzące kolejną regułę, iż rygoru natychmiastowej wykonalności nie nadaje się, mimo uznania roszczenia, w sprawach przeciwko Skarbowi Państwa.

Sąd I instancji nie miał wątpliwości, że przepis art. 335 § 2 k.p.c. kształtuje zasadę generalną nienadawania rygoru natychmiastowej wykonalności w sprawach przeciwko Skarbowi Państwa. Mając na uwadze, iż przepis art. 4772 § 1 k.p.c., dotyczący zasądzania roszczeń od pracodawcy, nie narusza przyjętej art. 335 § 2 k.p.c. zasady, twierdzenie kasatora, że pytanie nr 68 zostało sformułowane niezgodnie z art. 75i ust. 1 Prawa o adwokaturze, nie może się ostać.

Sąd I instancji dokonał również niewadliwej oceny pytania nr 115 i trafnie stwierdził, że prawidłowa odpowiedź na to pytanie wynikała wprost z art. 149 § 3 k.p.a. zgodnie z którym, odmowa wznowienia postępowania następuje w formie decyzji. Prawidłowości oceny Sądu w tym zakresie nie zmienia podniesiony przez skarżącego zarzut lakonicznego jej sformułowania. Argumentacja wnoszącego skargę kasacyjną sprowadza się, jak w przypadku pytania nr 68, do zaakcentowania sytuacji wyjątkowej – w przypadku pytania nr 115 uregulowanej w art. 126 k.p.a. – która miała poszerzyć liczbę prawidłowych odpowiedzi. Odnosząc się do tego twierdzenia należy podzielić stanowisko Ministra Sprawiedliwości przedstawione w odpowiedzi na skargę, że z przedstawionych propozycji odpowiedzi na pytanie testowe nr 115 jedynie odpowiedź C stanowi wraz z treścią pytania zdanie prawdziwe. Jak już wyżej wspomniano, zasadą rozwiązywania egzaminu testowego, o której skarżący został poinformowany w pkt 4 Pouczenia zawartego na str. 1 Zestawu pytań testowych, jest przyjęcie jako prawidłowej tylko jednej spośród zaproponowanych odpowiedzi, a taką odpowiedzią, bez czynienia dodatkowych założeń, była i to była wyłącznie odpowiedź C. Wobec powyższego pytanie nr 115, należy uznać za prawidłowo skonstruowane i spełniające wymogi z art. 75i ust. 1 Prawa o adwokaturze.

Analogiczną argumentację, wskazującą na niedopuszczalność dokonywania dodatkowych założeń przy wyborze prawidłowej odpowiedzi na pytanie testowe należy przywołać odnosząc się do kwestionowania przez skarżącego prawidłowości konstrukcji pytania nr 89. Zdaniem skarżącego przyjęcie dodatkowych założeń niewynikających z treści omawianego pytania było niezbędne w celu udzielenia na nie prawidłowej odpowiedzi. Twierdzenie to nie jest zasadne.

Pytanie nr 89 wraz z odpowiedzią przewidzianą w kluczu jako prawidłową, brzmiało: zgodnie z ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z chwilą wyrejestrowania pojazdu mechanicznego umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ulega rozwiązaniu. Jest to zdanie prawdziwe, co wynika wprost z treści art. 33 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Należy zwrócić uwagę, że prawidłowa odpowiedź na sporne pytanie jest uregulowana – zgodnie z jego treścią – właśnie w ww. ustawie. W pytaniu nie przewidziano odniesienia do uregulowań innej ustawy. Powoływane przez skarżącego dodatkowe okoliczności, warunkujące jego zdaniem przyjęcie jako prawidłowej odpowiedzi B (wyrejestrowanie pojazdu nie było dokonane na podstawie art. 33 pkt 5 cyt. ustawy w zw. z art. 79 ust. 1 pkt 5 Prawa o ruchu drogowym), stanowiły wynik przyjęcia niewynikającego z treści pytania dodatkowego założenia.

Tymczasem zadaniem skarżącego było wskazanie prawidłowej odpowiedzi spośród wskazanych w pytaniu na gruncie przepisów wskazanej ustawy, przy założeniu, że jedna z tych odpowiedzi jest prawidłowa. Odpowiedzią prawidłową była odpowiedź B, wynikająca wprost z art. 33 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Z kolei pytaniu nr 101, które brzmi: zgodnie z Kodeksem pracy, kontrolnym badaniom lekarskim podlegają:

A. osoby przyjmowane ponownie do pracy u danego pracodawcy na to samo stanowisko lub na stanowisko o takich samych warunkach pracy, na podstawie kolejnej umowy o pracę zawartej bezpośrednio po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę z tym pracodawcą,

B. pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia,

C. pracownicy w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku,

skarżący zarzucił zbyt ogólną konstrukcję umożliwiającą uznanie więcej niż jednej z zaproponowanych odpowiedzi za prawidłową. Jego zdaniem z treści art. 201 i art. 229 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy wynika, że badaniom kontrolnym podlegają również pracownicy młodociani, a więc prawidłową byłaby również zaznaczona przez niego odpowiedź B, nie tylko odpowiedź C wskazana w kluczu.

Stosownie do będącego podstawą wyboru prawidłowej odpowiedzi w pytaniu nr 101 art. 229 § 2 cyt. ustawy, pracownicy (w tym pracownicy młodociani) podlegają kontrolnym badaniom lekarskim w przypadku zaistnienia spowodowanej chorobą sytuacji niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni. Wskazany przepis określa niepodlegającą wyjątkom zasadę przeprowadzania kontrolnych badań lekarskich. Ich celem jest ustalenie zdolności do pracy pracownika po spowodowanej chorobą niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni. Inaczej rzecz ma się z kontrolnymi badaniami lekarskimi, którym podlegają młodociani pracownicy przenoszeni na inne stanowiska pracy. Jak stanowi art. 201 § 1 Kodeksu pracy pracownicy młodociani podlegają wstępnym badaniom lekarskim przed przyjęciem do pracy oraz badaniom okresowym i kontrolnym w czasie zatrudnienia. Pracownik młodociany (o którym mowa w B) oczywiście również będzie podlegał badaniom kontrolnym, ale w warunkach przewidzianych w art. 229 § 2 Kodeksu pracy – takich warunków odpowiedź B jednak nie zawiera, a sam skarżący nie mógł ich założyć. Należy zatem podzielić ocenę Sądu I instancji, że jedynie odpowiedź C w połączeniu z treścią pytania tworzy zdanie prawdziwe, gdyż zawiera wszystkie elementy i nie wymaga przyjęcia dodatkowych założeń, a w konsekwencji prawidłowość konstrukcji również tego pytania nie budzi zastrzeżeń.

Z przedstawionych powodów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach i w oparciu o art. 184 p.p.s.a. oraz art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) orzekł jak w sentencji.