IV SAB/Wr 86/14

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 19 marca 2014 r. B. Ż. zwróciła się do Wójta Gminy Ż. o udostępnienie informacji publicznej na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) w następującym zakresie: "na jakim etapie jest postępowanie dotyczące wydania decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego w postaci budowy kablowej sieci średniego napięcia i słupowej stacji transformatorowej na częściach działek o numerach: [...], [...], [...], [...]obręb B.".

Jednocześnie wnioskodawczyni wniosła o udzielenie informacji publicznej we wskazanym zakresie w formie pisemnej lub zamieszczenie jej w Biuletynie Informacji Publicznej.

Odpowiadając na złożony wniosek o udostępnienie informacji publicznej, w piśmie z dnia 28 marca 2014 r. Wójt Gminy Ż. poinformował wnioskodawczynię, że postępowanie administracyjne dotyczące odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie sieci kablowej średniego napięcia i słupowej stacji transformatorowej przewidzianej do realizacji na częściach działek o numerach: [...], [...], [...] i [...], obręb B. jest prowadzone w indywidualnej sprawie i co za tym idzie nie podlega udostępnianiu podmiotom, którym nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Pismem z dnia 14 kwietnia 2014 r. B. Ż. złożyła skargę do tut. Sądu na bezczynność Wójta Gminy Ż. w przedmiocie "udzielenia informacji publicznej dotyczącej tego, czy organ wydał decyzję lokalizacyjną inwestycji celu publicznego w postaci budowy kablowej sieci średniego napięcia i słupowej stacji transformatorowej w częściach działek o numerach [...], [...], [...], [...], obręb B." Skarżąca wniosła jednocześnie o zobowiązanie organu do rozpoznania wniosku o udzielenie informacji publicznej

W uzasadnieniu skargi wskazała, że żądane informacje nie są opublikowane na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Gminy Ż., ani też nie zostały udostępnione w inny sposób. Zarzuciła, że w piśmie z dnia 28 marca 2014 r. organ nie rozstrzygnął, czy żądana informacja nie jest informacją publiczną, czy też odmawia jej udostępnienia z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych

tajemnic chronionych prawem.

W ocenie skarżącej, organ do dnia złożenia niniejszej skargi, pozostaje w zwłoce w udzieleniu informacji publicznej.

Powołując się na przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej podała, że o bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej można mówić w sytuacji, gdy zobowiązany do udzielenia tej informacji podmiot nie podejmuje w terminie odpowiednich czynności, tj. nie udostępnia informacji w formie czynności materialno-technicznej lub nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia. Podniosła, że granicę ujawnienia informacji zakreśla art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie skarżącej, w niniejszej sprawie, Wójt Gminy Ż. mieści się w zakresie podmiotowym stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W wyniku realizacji złożonego przez skarżącą wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w którym wskazany został charakter i zakres żądanej informacji, organ ten jest zatem podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji, mającej charakter informacji publicznej, a będącej w jego posiadaniu.

Ponadto, z uwagi na przedmiot żądania, który w niniejszej sprawie dotyczył decyzji o lokalizacji celu publicznego, bezspornym jest, że Wójt Gminy Ż. jest organem właściwym do wydania tego rodzaju decyzji. Informacja w tym zakresie łączy się zatem z jego działalnością i dotyczy jego działania o charakterze zewnętrznym, wyrażającego się wydaniem aktu administracyjnego w formie decyzji, będącej przejawem władczego działania organu. Decyzja ta wydawana jest w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i zastępuje ten plan, określając sposób przeznaczenia i zagospodarowania danego terenu. Z tego też względu decyzja ta jest informacją publiczną. Nadto wskazano, że zgodnie z art. 57 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organ jest zobowiązany prowadzić rejestr decyzji, w którym znajdują się dane m.in. o numerze i dacie wydania decyzji, rodzaju inwestycji, nazwie inwestora i jego adresie oraz oznaczeniu nieruchomości. Żądane przez skarżącą informacje stanowią więc informacje publiczne nie tylko w świetle art. 6 pkt 4 lit. a, ale również w świetle art. 6 pkt 3 lit. f ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W związku z powyższym, działania Wójta Gminy Ż, polegające na poinformowaniu skarżącej o swoim stanowisku w piśmie z dnia 28 marca 2014 r., nie można uznać za jedną z czynności, do których organ ten był zobowiązany na mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ocenie skarżącej pozwala to stwierdzić, że zarzut bezczynności organu w niniejszej sprawie jest uzasadniony. Poinformowanie strony w drodze pisma, że żądane informacje nie mogą być udostępnione w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, dopuszczalne jest jedynie w odniesieniu do takich informacji, które nie są informacjami publicznymi.

Jeżeli zatem Wójt Gminy Ż. dysponuje wiedzą odnośnie wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a przy tym - jeśli decyzja ta została przezeń wydana - dysponuje także i tą decyzją, czyli informacjami stanowiącymi informację publiczną, to rozpoznając wniosek obowiązany był, zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej, podjąć czynności zmierzające do udostępnienia informacji żądanych przez skarżącą albo odmówić ich udzielenia w formie decyzji administracyjnej, przy zastosowaniu art. 5 tej ustawy. Natomiast brak udostępnienia informacji publicznej w tym zakresie i jednoczesny brak rozstrzygnięcia w procesowej formie przewidzianej ustawą o dostępie do informacji publicznej powinien skutkować stwierdzeniem, że organ pozostaje w bezczynności.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Ż. przyznał, że w dniu 19 marca 2014 r. do Urzędu Gminy w Ż. wpłynął wniosek B. Ż. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie etapu postępowania dotyczącego wydania decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego w postaci budowy kablowej sieci średniego napięcia i słupowej stacji transformatorowej na częściach działek o numerach [...], [...], [...], [...], obręb B.

Podał, że w dniu 28 marca 2014 r. poinformował wnioskodawczynię, że postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie jest prowadzone w indywidualnej sprawie i nie podlega udostępnianiu podmiotom, którym nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu.

Nadto podniósł, że pismem z dnia 22 kwietnia 2014 r. poinformował skarżącą, że oryginały akt sprawy dotyczące decyzji Wójta Gminy Ż. nr [...] z dnia [...] zostały w dniu 7 stycznia 2014 r. przekazane do Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Wobec tego stwierdzono, iż skarga na bezczynność Wójta Gminy Ż. jest bezzasadna.

Na rozprawie w dniu 10 lipca 2014 r. pełnomocnik skarżącej podtrzymał skargę. Dodatkowo wyjaśnił, że przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest bezczynność Wójta Gminy Ż. w zakresie rozpatrzenia wniosku skarżącej z dnia 19 marca 2014 r. Ponadto pełnomocnik sprostował przedmiot bezczynności podając, że Wójt pozostaje bezczynny w zakresie udzielenia informacji publicznej opisanej we wniosku z dnia 19 marca 2014 r., to jest na jakim etapie jest postępowanie dotyczące wydania decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego. Pełnomocnik przyznał, że skarżąca otrzymała pismo organu z dnia 22 kwietnia 2014 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1- 4a. W takich przypadkach kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie. Istotną kwestią z punktu widzenia tego rodzaju skargi jest zatem przede wszystkim występowanie podstawy prawnej do określonego zachowania się organu wobec przedstawionego żądania strony. Powyższe determinuje zakres kontroli Sądu, sprowadzającej się w tym wypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. W razie pozytywnego ustalenia w tym zakresie, stosownie do treści art. 149 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Na wstępie należy wskazać, że materialnoprawną podstawą żądania zawartego we wniosku z dnia 19 marca 2014 r. są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198, ze zm.), dalej także u.d.i.p. Powyższa ustawa służy realizacji konstytucyjnego prawa obywateli do uzyskiwania wiedzy na temat działalności organów władzy publicznej i podmiotów wykonujących zadania publiczne, zagwarantowanego w art. 61 Konstytucji RP, stanowiąc element kontroli opinii publicznej nad ich działalnością.

Pojęcie informacji publicznej określone zostało w art. 1 ust. 1 oraz w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z pierwszym z tych przepisów każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Natomiast art. 6 ust. 1 stanowi, że udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym: treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć (pkt 4 lit. a) oraz o zasadach funkcjonowania organów władzy publicznej, w tym o prowadzonych przez nie rejestrach, ewidencjach lub archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych (pkt 3 lit. f). Ponadto, w myśl art. 6 ust. 2, dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

Nie ulega wątpliwości, że przedmiotem informacji publicznej są sprawy mogące zostać zakwalifikowane jako "sprawy publiczne".

Precyzując pojęcie informacji publicznej pod względem przedmiotowym należy uznać, że termin "informacja", jakim posłużył się ustawodawca, oznacza, że chodzi o opis rzeczywistości; o utrwalony w dowolny sposób (także w pamięci człowieka) komunikat, wiedzę, świadomość o jakimś fakcie, czyli określony stan istniejący na dzień udzielenia odpowiedzi (por. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska: "Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz", Wyd. LexisNexis, Warszawa 2012, s. 14 oraz powołana tam literatura). W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów (por. wyrok NSA z 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02, dostępny na stronie internetowej – Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej CBOSA).

Natomiast zakres podmiotowy ustawy o dostępie do informacji publicznej, czyli krąg podmiotów zobligowanych do udostępniania informacji publicznej, wyznacza art. 4 ust. 1 analizowanej ustawy określając, że są nimi: władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Z kolei katalog podmiotów, które mogą żądać udostępnienia informacji publicznej, określa art. 2 ust. 1 omawianej ustawy, przewidujący, że prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5. Używając pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje obywatelskie uprawnienie zagwarantowane w art. 61 Konstytucji RP stanowiąc, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach, przy czym pojęcie to należy rozumieć jako każdy człowiek (osoba fizyczna) lub podmiot prawa prywatnego.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 7 ust. 1 wymienia sposoby udostępniania informacji kwalifikującej się jako informacja publiczna, przewidując jednocześnie w art. 10 udostępnianie tej informacji na wniosek. Ustawodawca nie wskazuje przy tym żadnej szczególnej formy udzielenia informacji publicznej na wniosek, stąd jej udostępnienie następuje w drodze czynności materialno-technicznej. Dla odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 oraz w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. przewidziana została forma decyzji. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnianie informacji publicznej na wniosek powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot nie umożliwiają udostępnienia informacji we wskazany sposób.

Na tle przywołanych przepisów, o bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej można mówić w sytuacji, gdy zobowiązany do udzielenia tej informacji podmiot nie podejmuje w terminie - wskazanym w art. 13 ustawy - odpowiednich czynności, tj. nie udostępnia informacji w formie czynności materialno-technicznej lub nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia. Zaakcentowania wymaga, że w stosunku do informacji podlegających udostępnieniu w trybie ustawy, a więc informacji mających charakter informacji publicznej, podmiot zobowiązany do ich udostępnienia, rozpoznając wniosek złożony w tym przedmiocie, ma obowiązek podjęcia działania w postaci udzielenia informacji, bądź wydania decyzji odmownej.

W tym miejscu zauważyć należy, że w sprawach o udostępnienie informacji publicznej bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej ma miejsce również wówczas, gdy podmiot ten uznaje, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej i powiadamia o tym wnioskodawcę pismem.

Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej podmiot, do którego wpłynął wniosek o udzielenie informacji tego rodzaju, powinien zawsze dążyć do tego, aby informacja została udzielona. Granicę ujawnienia informacji zakreśla art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który ogranicza możliwość udostępnienia informacji ze względu na przepisy o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1), a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (ust. 2). Na tej podstawie organ może ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych, co w praktyce może polegać na udostępnieniu treści dokumentu odpowiednio zanonimizowanego, po usunięciu elementów podlegających ochronie, np. danych osobowych, albo na wydaniu decyzji odmownej.

Zaakcentować w tym miejscu należy, że przepisy określające tryb dostępu do informacji publicznej, stanowiące realizację konstytucyjnego prawa do informacji, powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki były rozumiane wąsko. Oznacza to konieczność stosowania takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego. Rozpoznając wniosek organ, kierując się powyższymi zasadami, powinien zatem ocenić, czy nie zachodzą przesłanki ograniczające dostępność informacji, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy. Zgodzić należy się z poglądem, że jeżeli jakaś informacja nie może zostać udostępniona, wówczas organ musi ustalić, jakie informacje podlegają ochronie ze względu na to, że są objęte tajemnicą bądź podlegają ochronie ze względu na prywatność. Musi więc wskazać, czy dane te objęte są tajemnicą ze względu na ochronę danych osobowych w nich zawartych, czy też ze względu na prawo do prywatności lub tajemnicę państwową, służbową, skarbową bądź statystyczną (por. wyrok NSA z 11 maja 2006 r., sygn. akt II OSK 812/05, LEX nr 236465).

Ograniczenia przewidziane w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie zmieniają istoty informacji i nie skutkują tym, że traci ona walor informacji publicznej. Informacjami publicznymi nie są tylko te informacje, które nie mieszczą się w katalogu określonym w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wobec tego w sytuacji, gdy żądana przez wnioskodawcę informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy, bądź dotyczy takiej informacji, w stosunku do której istnieje odmienny tryb dostępu, organ nie jest zobowiązany do wydawania decyzji administracyjnej. W takim przypadku może odmówić udzielenia informacji w formie zwykłego pisma, informując jedynie wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. wyrok NSA z 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02, LEX nr 78063).

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej znajduje zastosowanie wyłącznie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy. Natomiast o zakwalifikowaniu określonej informacji do podlegającej udostępnieniu w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji (por. wyrok NSA z dnia 30 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 1004/13, LEX 1375651).

W okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że organ administracji publicznej, jakim jest Wójt Gminy Ż., mieści się w zakresie podmiotowym stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej. W wyniku realizacji złożonego przez skarżącą wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w którym wskazany został charakter i zakres żądanej informacji, organ ten jest zatem co do zasady podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji, mającej charakter informacji publicznej, a będącej w jego posiadaniu.

Wskazać należy, że we wniosku z dnia 19 marca 2014 r., który zainicjował postępowanie, skarżąca domagała się od Wójta Gminy Ż. udostępnienia informacji, na jakim etapie jest postępowanie dotyczące wydania decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego.

W odpowiedzi Wójt Gminy Ż. poinformował skarżącą w piśmie z dnia 28 marca 2014 r., że prowadzone postępowanie administracyjne dotyczące ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji o jakiej mowa we wniosku o udzielenie informacji publicznej, jest prowadzone w indywidualnej sprawie, w związku z czym nie podlega udostępnianiu podmiotom, którym nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Rozważając powyższe w kontekście bezczynności organu wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie zasadniczą kwestią jest ocena charakteru informacji żądanej przez skarżącą, tj. czy informacja ta mieści się w ustawowym pojęciu informacji publicznej, a tym samym podlega udostępnieniu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustalenia w tym zakresie implikować będą stwierdzenie, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w określonej tą ustawą formie, a co za tym idzie - czy nastąpiła bezczynność organu.

W świetle dotychczasowych rozważań i powołanych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej należy uznać, że informacją publiczną jest, co do zasady, informacja o fakcie wydania bądź nie decyzji administracyjnej przez organ, gdyż jest to wiadomość dotycząca działania organu w zakresie wykonywania zadań władzy publicznej. Decyzja administracyjna jest przy tym niewątpliwie dokumentem urzędowym, o jakim mowa w art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem zawiera treść, tj. oświadczenie woli, utrwaloną i podpisaną przez funkcjonariusza publicznego. W tym kontekście nie sposób też zaakceptować poglądu organu, że decyzja administracyjna wydana w indywidualnej sprawie nie jest informacją publiczną w rozumieniu tej ustawy.

Nie można przyjąć, jak to uczynił organ, że sprawami publicznymi nie są konkretne, indywidualne sprawy danej osoby lub podmiotu niebędącego władzą publiczną, a treść tego rodzaju decyzji administracyjnej nie stanowi informacji publicznej. W przepisie art. 6 ust. 4 lit. a omawianej ustawy jednoznacznie jest mowa o dokumentach urzędowych (ich treści i postaci), jakimi są akty administracyjne, do których zalicza się także decyzja. Poza tym, decyzja traci swój indywidualny charakter poprzez usunięcie z niej danych podlegających ochronie. W orzecznictwie zauważono, że tak spreparowana kserokopia decyzji administracyjnej staje się ważną informacją o sposobie działania organu administracji oraz o treści i formie podejmowanych przez ten organ rozstrzygnięć (por. wyroki NSA: z 14 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 609/12, LEX nr 1247188 oraz z 16 kwietnia 2010 r., sygn. akt I OSK 83/10, LEX nr 595563).

Odnosząc się do stanowiska organu, wskazać dodatkowo należy na pogląd, który Sąd w pełni akceptuje, że akta spraw administracyjnych – z wyjątkiem części podlegających wyłączeniom wynikającym z ochrony danych osobowych, czy objętych tajemnicą ustawowo chronioną – stanowią informację publiczną. Tak samo kwalifikowane są decyzje o pozwoleniu na budowę oraz projekty budowlane podlegające zatwierdzeniu w decyzjach organów archtektoniczno-budowlanych. Pogląd powyższej treści został wyrażony w licznych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego, m. in. z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt I OSK 894/13, z dnia 5 września 2013 r., sygn. akt I OSK 953/13, zamieszczone w CBOSA).

Stanowisko to umacnia brzmienie art. 3 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p., który określa prawo do informacji publicznej jako uprawnienie do wglądu do dokumentów urzędowych. Przepis ten nie normuje dostępu do akt sprawy. Uregulowanie to jest odmienne od tego, jakie zawierają przepisy art. 73 § 1 i art. 74 § 2 k.p.a., w których jest mowa o prawie wglądu do akt sprawy i przeglądaniu akt sprawy, sporządzania z nich notatek, kopii lub odpisów. Wykładnia gramatyczna ani systemowa nie pozwalają na utożsamienie pojęcia "wgląd do dokumentów urzędowych", użytego w art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, z pojęciem "wgląd do akt sprawy". Z tego względu uzasadnionym jest stwierdzenie, że zarówno art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak i pozostałe przepisy tej ustawy nie regulują dostępu do akt sprawy jako zbioru różnego rodzaju dokumentów.

Ponadto, z uwagi na przedmiot żądania, który w niniejszej sprawie dotyczył uzyskania informacji, na jakim etapie jest postępowanie dotyczące wydania decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego, bezspornym jest, że z mocy art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 647, ze zm.), Wójt Gminy Ż. jest organem właściwym do prowadzenia sprawy w powyższym przedmiocie i wydania decyzji. Informacja w tym zakresie łączy się zatem z działalnością Wójta Gminy Ż. i dotyczy jego działania o charakterze zewnętrznym, wyrażającego się wydaniem aktu administracyjnego w formie decyzji, będącej przejawem władczego działania organu. Z tego też względu, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wyrażono pogląd, że dokument znajdujący się w posiadaniu organu, a dotyczący budowy inwestycji celu publicznego i sporządzony w celu realizacji tego zadania, posiada walor informacji publicznej (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 907/13 i I OSK 1004/13, zamieszczone w CBOSA). Zgodnie natomiast z art. 57 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wójt gminy jest zobowiązany prowadzić rejestr decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, w którym znajdują się dane m.in. o numerze i dacie wydania decyzji, rodzaju inwestycji, nazwie inwestora i jego adresie oraz oznaczeniu nieruchomości, co wynika wprost z załączników do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 maja 2004 r. w sprawie wzoru rejestru decyzji o warunkach zabudowy oraz wzorów rejestrów decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (Dz. U. Nr 130, poz. 1385). Wbrew twierdzeniom organu, żądane przez skarżącą informacje stanowiły więc informację publiczną nie tylko w świetle art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p., ale również w świetle art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. f u.d.i.p.

Zważyć ponadto należy, że wniosek skarżącej dotyczył etapu realizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, inwestycja celu publicznego - to działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.). W ocenie Sądu, informacja dotycząca etapu postępowania w sprawie wydania decyzji w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

W związku z powyższym, działania Wójta Gminy Ż. polegające na poinformowaniu wnioskodawczyni o swoim stanowisku w piśmie z dnia 28 marca

2014 r. nie można uznać za jedną z czynności, do których organ ten był zobowiązany na mocy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Udzieleniem odpowiedzi nie jest także pismo Wójta Gminy Ż. z dnia 22 kwietnia 2014 r. informujące skarżącą, że oryginały akt sprawy, dotyczącej decyzji wydanej w przedmiotowej sprawie, której wniosek o udzielenie informacji publicznej dotyczy, zostały przekazane do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, co potwierdza tylko, że organ tym bardziej dysponuje wiedzą, na jakim etapie jest postępowanie dotyczące wydania decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Powyższe pozwala stwierdzić, że zarzut bezczynności organu w niniejszej sprawie jest uzasadniony. Poinformowanie strony w drodze pisma, że żądane informacje nie mogą być udostępnione w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, dopuszczalne jest jedynie w odniesieniu do takich informacji, które nie są informacjami publicznymi.

Jeżeli zatem Wójt Gminy Ż. dysponuje wiedzą odnośnie postępowania administracyjnego dotyczącego wydania decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego, a przy tym - jeśli decyzja ta została przezeń wydana - dysponuje także i tą decyzją, czyli informacjami stanowiącymi informację publiczną, to rozpoznając wniosek obowiązany był, zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej, podjąć czynności zmierzające do udostępnienia informacji żądanych przez skarżącą albo odmówić ich udzielenia w formie decyzji administracyjnej, przy zastosowaniu art. 5 tej ustawy. Natomiast brak udostępnienia informacji publicznej w tym zakresie i jednoczesny brak rozstrzygnięcia w procesowej formie przewidzianej ustawą o dostępie do informacji publicznej skutkuje stwierdzeniem, że organ pozostaje w bezczynności.

Powyższe uzasadniało zastosowanie przez Sąd art. 149 p.p.s.a. Uwzględniając skargę na bezczynność Sąd zakreślił termin do rozpoznania wniosku skarżącej, mając na względzie treść art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

Wskazania co do postępowania w tym zakresie wynikają wprost z przedstawionych rozważań i sprowadzają się do konieczności podjęcia przez organ działania w postaci udzielenia informacji, bądź wydania decyzji odmownej w razie zaistnienia podstaw do ograniczenia prawa dostępu do żądanych informacji publicznych, zgodnie z art. 5 ustawy.

Dokonując oceny, czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, Sąd zważył, że Wójt Gminy Ż. nie pozostawił wniosku skarżącej z dnia 19 marca 2014 r. bez odpowiedzi, a jego działanie było niewątpliwie wynikiem przekonania, że żądana informacja nie jest informacją publiczną, o czym skarżąca została poinformowana przez organ w piśmie z dnia 28 marca 2014 r.

Z tych względów, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a.