II SA/Łd 92/13

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...], nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] [...] na podstawie art. 59g ust. 1 i 2 oraz art. 59f ust.1 w zw. z art. 59a ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zm.) i art. 123 k.p.a. wymierzył M. A. karę w wysokości 7.500,00 zł z tytułu stwierdzenia w trakcie obowiązkowej kontroli budowy niezgodności w zakresie obiektu budowlanego z projektem zagospodarowania działki.

Na powyższe postanowienie M. A. wniosła zażalenie, wskazując, iż ocena organu nadzoru budowlanego jest niezgodna ze stanem rzeczywistym i bardzo krzywdząca. W ocenie strony bezpodstawne jest stwierdzenie organów nadzoru budowlanego, że budynek nie został wybudowany w granicy działki, a jego północno zachodni narożnik odsunięty jest o około 0,40 m od granicy działki o nr 1/2. Rzut przyziemia wykonanego budynku stanowi prostokąt, natomiast granica między działkami nr 1/2 i 510 nie stanowi kąta prostego z granicą od strony ulicy. Odnosząc się do stwierdzonych w toku kontroli budowy niezgodności skarżąca wyjaśniła, że narożnik północno - zachodni budynku (tj. od strony podwórka działki nr 510) nie pokrywa się z granicą od strony działki nr 1/2 i jest od niej odsunięty o 40 cm. Na planie zagospodarowania terenu ta odległość to jedynie grubość kreski. Wskazała, że działkę nr 510 o pow. 350 m2 nabyła w 2003 r. wraz z usytuowanym na jej terenie parterowym murowanym budynkiem mieszkalnym o pow. 60 m2. Granica z działką oznaczoną nr 1/2 była niezabudowana i umowna (tzn. brak było mapy prawnej). Właściciele działki nr 1/2 - Państwo W. twierdzą natomiast, że prawidłowa granica pomiędzy wskazanymi działkami przebiega na linii łączącej narożnik budynku projektowanego budynku przy ul. A z narożnikiem ich budynku gospodarczego. Strona wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

W dniu 1 sierpnia 2012 r. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wystąpił do Wojewody [...] z prośbą o zbadanie w trybie nadzoru decyzji Starosty [...] [...] z dnia [...], nr [...], znak [...] udzielającej M. A., pozwolenia na budowę budynku mieszkalno - usługowego oraz zbiornika na ścieki na działce nr ewid. 510 obr. 4 w m. K., przy ul. A.

W dniu 4 września 2012 r. Wojewoda [...] wszczął z urzędu postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] [...] z dnia [...], nr [...].

Postanowieniem z dnia [...], nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 w związku z art. 100 § 1 oraz art. 101 § 1 K.p.a. zawiesił z urzędu postępowanie zainicjowane złożonym przez M. A. zażaleniem na postanowienie organu I instancji dla Powiatu [...] [...] z dnia [...], nr [...], do czasu ostatecznego zakończenia postępowania przed Wojewodą [...] w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] [...] z dnia [...], nr [...].

Decyzją z dnia [...], nr [...] Wojewoda [...] orzekł o braku podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] [...] z dnia [...], nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej M. A. pozwolenia na budowę budynku mieszkalno - usługowego i zbiornika na ścieki na działce nr ewid. 510 obr. [...] w K. przy ul. A. Powyższa decyzja uzyskała przymiot ostateczności w dniu 3 listopada 2012r.

Postanowieniem z dnia [...], nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 101 § 1 w związku z art. 97 § 2 K.p.a. podjął z urzędu postępowanie zażaleniowe.

Postanowieniem z dnia [...], nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu zażalenia M. A., na postanowienie PINB dla Powiatu [...] [...] z dnia [...], utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ przywołał brzmienie art. 59 ust. 1, art. 59a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, a następnie wskazał, że w dniu 4 czerwca 2012 r. M. A., złożyła w organie I instancji wniosek o udzielenie pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalno - usługowego (oddany w części wschodniego lokalu sklepowego) zlokalizowanego na terenie nieruchomości położonej w K., przy ul. [...] 12, w związku z powyższym na dzień 25 czerwca 2012 r. została wyznaczona obowiązkowa kontrola. W trakcie przeprowadzonej kontroli ustalono, iż inwestycja obejmująca budowę budynku mieszkalno-usługowego wraz ze zbiornikiem na ścieki, została zrealizowana przez Inwestora niezgodnie z udzieloną przez Starostę [...] [...] decyzją nr [...] z dnia [...] i zatwierdzonym projektem budowlanym będącym jej załącznikiem. W pkt 8.1 spisanego w dniu 25 czerwca 2012 r. protokołu kontroli dotyczącym istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego zapisano "niezgodność projektu zagospodarowania terenu z projektem budowlanym w zakresie usytuowania budynku na działce. Budynek nie jest usytuowany w granicy".

W związku z powyższym, decyzją z dnia [...] nr [...] organ I instancji na podstawie art. 59 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane odmówił wydania M. A. pozwolenia na użytkowanie części budynku mieszkalno-usługowego i zbiornika na ścieki w K., przy ul. A na działce nr 510. Natomiast postanowieniem z dnia [...] PINB wymierzył M. A. karę w wysokości 7500,00 zł z tytułu stwierdzenia w trakcie obowiązkowej kontroli budowy nieprawidłowości, o których mowa w art. 59a ust. 2 pkt 1 Prawa budowlanego. Kara pieniężna została wyliczona według następującego wzoru:

s x k x w. Naliczając karę z tytułu niezgodności wykonania obiektu z projektem architektoniczno - budowlanym: (s) to stawka opłaty: 500 zł, (k) to współczynnik kategorii obiektu - dla budynków handlu, gastronomii i usług zaliczonych do kategorii XVII, według załącznika do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, współczynnik ten wynosi: 15,0; (w) to współczynnik wielkości obiektu - budynku usługowego - według załącznika do ustawy Prawo budowlane, wynosi w zależności od wielkości obiektu od 1,0 do 2,5. Dla rzeczonego obiektu współczynnik ten wynosi: 1,0 (kubatura do 2 500 m3). Uwzględniając zatem powyższe, organ I instancji wyliczył karę pieniężną z tytułu wykonania obiektu budowlanego niezgodnie z projektem architektoniczno - budowlanym w następujący sposób: s x k x w = 500 zł x 15 x 1 = 7.500 zł.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi pełnomocnik skarżącej zarzucił naruszenie przepisów:

1. art. 7, 77 i 80 K.p.a. poprzez brak wyjaśnienia:

• czy będąca przedmiotem kontroli część usługowa budynku pozwala na ocenę położenia całego budynku;

• czy stwierdzone w toku kontroli odstępstwa od projektu zagospodarowania działki stanowiły jednocześnie naruszenie przepisów Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.);

• rzeczywistego przebiegu granicy między działkami nr 510 i 1/2;

oraz nieprawidłową ocenę dokumentacji projektowej, zakładającą, że budowany przez skarżącą budynek, przy zaprojektowanym rzucie prostokątnym fundamentów i jednoczesnej styczności ściany południowej z budynkiem sąsiadującym, mógł posiadać jednocześnie ścianę północną biegnącą wzdłuż działki nr 1/2; i wreszcie błędną ocenę kategorii budynku, ustalaną przy wymierzaniu kary, poprzez uznanie budynku za przeznaczony do celów sklepowych, podczas gdy kontrolowana część miała wyłącznie charakter magazynowy.

2. § 12 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że odsunięcie północno - zachodniego narożnika wybudowanego budynku o około 0,40 metra od granicy działki nr 1/2 stanowi istotne naruszenie przepisów o sytuowaniu budynków i w konsekwencji istotne odstępstwo od projektu zagospodarowania działki.

3. art. 59f ust. 1 w zw. z art. 59a ust. 2 i w zw. z art. 36a ust. 1 i 5 ustawy - Prawo budowlane, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na wymierzeniu kary na podstawie wyników kontroli przeprowadzonej z przekroczeniem jej zakresu i za nieistotne odstępstwo od projektu budowlanego.

4. art. 59a ust. 2 i w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy -Prawo budowlane, poprzez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie na wynikach kontroli przeprowadzonej z przekroczeniem jej granic oznaczonych we wniosku.

5. art. 59f ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane poprzez nieprawidłowe wyliczenie wymierzonej kary jako od budynku sklepowego, podczas gdy kontrolowana część budynku miała służyć wyłącznie celom magazynowym.

Wobec powyższych zarzutów pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi – odpowiednio: ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi – przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie stanu faktycznego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.; dalej: "p.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze – w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu (czynności).

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że stosownie do art. 55 pkt 1 Prawa budowlanego skarżąca zobowiązana była do uzyskania pozwolenia na użytkowanie po zakończeniu inwestycji. Wymienione pozwolenie wydawane jest przez organy nadzoru budowlanego po przeprowadzeniu kontroli zgodności budowy z ustaleniami i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę (art. 59f ust. 1 i art. 59a ust. 2 Prawa budowlanego). W trakcie takiej kontroli, organ przeprowadzający ją, ma obowiązek zbadać między innymi zgodność obiektu budowlanego z projektem architektoniczno - budowlanym według sześciu kryteriów wyliczonych w art. 59a ust. 2 pkt 2a-f Prawa budowlanego. Jednocześnie art. 59f ust. 1 omawianej ustawy stanowi, że w przypadku stwierdzenia w trakcie obowiązkowej kontroli nieprawidłowości w zakresie, o którym mowa w art. 59a ust. 2, wymierza się karę oraz podaje sposób wyliczenia tej kary.

W przedmiotowej sprawie skarżąca w zasadzie nie kwestionowała stwierdzonych w czasie kontroli zmian w stosunku do zatwierdzonego projektu budowlanego w zakresie projektu zagospodarowania działki, a jedynie wywodziła, że pojęcie "nieprawidłowości", którym posługuje się art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego należy utożsamić z pojęciem "istotnego odstępstwa od projektu budowlanego", o którym mowa w art. 36a ust. 1 powołanej ustawy. Zdaniem skarżącej nieistotne odstępstwa - które nie wymagają zmiany pozwolenia na budowę - nie powinny skutkować nałożeniem na inwestora kary, o której mowa w art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego.

W ocenie Sądu zmiana usytuowania obiektu budowlanego w stosunku do projektu zagospodarowania działki wynika wprost z mapy powykonawczej inwentaryzacji geodezyjnej z dnia 29 maja 2012 r. sporządzonej przez geodetę uprawnionego M. R., a załączonej przez skarżącą do wniosku o udzielenie pozwolenia na użytkowanie budynku. Z planu zagospodarowania działki stanowiącego integralną część projektu budowlanego wynika, że granice działki inwestora o nr 510 zarówno od strony północnej jak i południowej odpowiednio z działkami: nr 1/2 i nr 511 oraz działką drogową o nr 304 nie stanowią kąta prostego. Niemożliwe było zatem usytuowanie obiektu budowlanego o rzucie prostokąta, a więc budynku posiadającego kąty proste w granicy tychże nieruchomości. W tej sytuacji wytyczenie budynku o rzucie prostokąta nastąpiło niezgodnie z projektem zagospodarowania działki inwestora. Co prawda, tej sprzeczności nie dostrzegł Starosta [...] [...] wydając w dniu [...] decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowlę budynku mieszkalno-usługowego, niemniej jednak wszelkie błędy w dokumentacji projektowej obciążają inwestora. Nie ulega również wątpliwości, że na etapie wytyczenia budynku przez uprawnionego geodetę nieprawidłowość ta winna być zauważona i wyeliminowana przez inwestora w trybie przewidzianym w przepisach Prawa budowlanego poprzez złożenie prawidłowej dokumentacji projektowej wraz z wnioskiem o zmianę decyzji z dnia [...]. Projekt zakładał wszak usytuowanie obiektu w granicy działki oznaczonej nr 1/2, zaś w konsekwencji błędu w dokumentacji projektowej północno - zachodni narożnik budynku odsunięty został o ok. 0,40 m od granicy działki. Uwaga ta odnosi się również do ewentualnego usytuowania drugiej części budynku w granicy działki o nr 511.

Przechodząc do analizy przepisów Prawa budowlanego, stanowiących podstawę prawną kwestionowanego postanowienia podkreślić trzeba, że art. 59 f ust. 1 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 maja 2004 r. stanowił, iż podstawą wymierzenia kary jest stwierdzenie istotnych odstępstw od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innego rażącego naruszenia warunków, natomiast późniejsza nowelizacja tego przepisu dokonana ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r., o zmianie ustawy - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 93, poz. 888) i wprowadzenie zwrotu "nieprawidłowości" bez konkretyzacji, czy mają one charakter istotnych, rażących czy nieistotnych prowadzi do wniosku, że każde stwierdzenie nieprawidłowości uzasadnia wymierzenie kary.

Taka wykładnia powołanego przepisu Prawa budowlanego została ugruntowana w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, w tym m. innymi: w wyroku NSA z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt II OSK 712/08 ( LEX nr 574437 ) oraz wyrokach WSA w Warszawie: z dnia 30.01.2012 r. sygn. akt VII SA/Wa 1727/11( LEX nr 1114317 ), z dnia 26.01.2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 2020/09 ( LEX nr 600448).

W uzasadnieniu pierwszego ze wskazanych wyroków NSA stwierdził, że istota problemu w rozpoznawanej sprawie sprowadzała się do interpretacji użytego w art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego zapisu "w przypadku stwierdzenia (...) nieprawidłowości w zakresie o którym mowa w art. 59a ust. 2 (...)". Inaczej mówiąc do rozumienia tego sformułowania. Dalej podniesiono, iż w literaturze prawniczej, a także praktyce orzeczniczej Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, iż punktem wyjścia wykładni prawa jest tekst prawny. Aby zatem zrozumieć tekst prawny, należy w pierwszym rzędzie odwołać się do reguł językowych powszechnego języka polskiego. Z założenia językowej racjonalności prawodawcy wyprowadza się, w doktrynie prawniczej (por. A. Redelbach, S. Wronkowska, Z. Ziembiński, Zarys teorii państwa i prawa, Warszawa 1992, s. 203) i w praktyce stosowania prawa regułę, że jeżeli przepis jednoznacznie w danym języku formułuje normę postępowania, to tak właśnie należy dany przepis rozumieć. Dopiero stwierdzenie wieloznaczności takiego sformułowania wymaga odwołania się do kontekstu językowego zawartego w innych przepisach danego aktu prawnego.

NSA stwierdził dalej, iż w rozpoznawanej sprawie tego rodzaju potrzeba nie zachodziła. Literalne brzmienie art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego jest jednoznaczne i pozbawione zwrotów niedookreślonych. Zatem interpretacja tego przepisu odbiegająca od jego literalnego brzmienia jest niedopuszczalna.

Zawarte w art. 59a-59g Prawa budowlanego regulacje, wprowadzają obowiązek przeprowadzenia przez organy nadzoru budowlanego kontroli obiektów budowlanych, po zakończeniu budowy. Mają one za zadanie ograniczyć liczbę dokonywanych naruszeń projektu budowlanego oraz warunków pozwolenia na budowę na etapie poprzedzającym oddanie obiektu budowlanego do użytkowania. W art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego przewidziana została sankcja w postaci kary pieniężnej. Stosownie do brzmienia wyżej wymienionego przepisu, jest ona wymierzana w przypadku stwierdzenia, w trakcie obowiązkowej kontroli, nieprawidłowości, o których mowa w art. 59a ust. 2 Prawa budowlanego. Tak więc, stwierdzenie w wyniku kontroli niezgodności obiektu budowlanego z projektem zagospodarowania działki (pkt 1) lub z projektem architektoniczno - budowlanym, w zakresie określonym w pkt 2 lit. a-f cytowanego przepisu, zobowiązuje organ nadzoru budowlanego do wymierzenia, przewidzianej wyżej wymienionym przepisem kary. Używając sformułowania "w przypadku stwierdzenia (...) nieprawidłowości w zakresie, o którym mowa w art. 59a ust. 2", ustawodawca wyraźnie wskazał przesłanki warunkujące wymierzenia tej kary.

Zgodzić się zatem należy z poglądem, że nie ma podstaw do przyjęcia, iż jedynie nieprawidłowości mające charakter "istotnych" odstępstw od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę pozwalają na wymierzenie kary w trybie art. 59f ust. 1 cytowanej ustawy. Fakt, iż w poprzednim brzemieniu art. 59f ust. 1 - przed nowelizacją z dnia 16 kwietnia 2004 r. - używano określenia "istotnego odstępstwa lub innego rażącego naruszenia warunków pozwolenia na budowę", świadczy o tym, iż wolą ustawodawcy było zastąpienie tego niedookreślonego zwrotu, określonymi w art. 59a ust. 2 Prawa budowlanego, precyzyjnie przypadkami.

Dalej NSA wywiódł, iż już tylko ubocznie zauważyć należy, że zamieszczone w art. 59a ust. 2 Prawa budowlanego przesłanki warunkujące wymierzenia kary w zasadzie pokrywają się z wymienionym w ust. 5 art. 36a cytowanej ustawy katalogiem istotnych odstąpień od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę. Posługując się w art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego, pojęciem "nieprawidłowości", a nie "istotnych odstąpień", o których mowa w art. 36a ust. 5 cytowanej ustawy, ustawodawca dał wyraz temu, iż nie zamierzał nadać im identycznego znaczenia.

Reasumując, NSA stwierdził, że z literalnego i jednoznacznego brzmienia art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego wynika, iż organy nadzoru budowlanego zobowiązane są do wymierzenia kary w każdym przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie spraw wymienionych enumeratywnie w art. 59a ust. 2 cytowanej ustawy, bez potrzeby ustalenia czy stanowią one istotne odstępstwo od warunków pozwolenia na budowę.

Prezentując przedstawiony wyżej pogląd, Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił wyrażonego poprzednio, w wyroku z dnia 4 stycznia 2008 r. w sprawie sygn. akt II OSK 324/07 stanowiska, iż jedynie nieprawidłowości mające charakter istotnych odstępstw od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę, pozwalają na nałożenie kary pieniężnej w trybie art. 59f ust. 1 w związku z art. 59a ust. 2 Prawa budowlanego.

Niezależnie od przedstawionego powyżej poglądu, który WSA w Łodzi w pełni podziela należy stwierdzić, że w świetle art. 36a ust. 1 i 5 pkt 1 Prawa budowlanego zmiana usytuowania obiektu budowlanego na działce, a więc i zmiana odległości tego obiektu od granic działek sąsiednich stanowi istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego, gdyż zmiana taka należy do zakresu objętego projektem zagospodarowania działki lub terenu i wymagane jest do tego uzyskanie przez inwestora decyzji o zmianie pozwolenia na budowę.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należało podzielić stanowisko organów, iż odsunięcie obiektu budowlanego od granicy działki nawet tylko o ok. 0.4 m miało charakter istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego i warunków pozwolenia na budowę, gdyż dotyczyło zakresu objętego projektem zagospodarowania działki. W konsekwencji, nawet w przypadku sugerowanej przez skarżącą wykładni art. 59 f ust. 1 Prawa budowlanego, organ zobligowany byłby do wymierzenia kary.

Odnosząc się do zarzutów skargi w zakresie jej wysokości, Sąd uznał, że są one niezasadne. Kara wyliczona bowiem został zgodnie z załącznikiem do ustawy – Prawo budowlane. Z projektu budowlanego wynika wprost, że część usługowa obiektu ma być sklepem, a nie magazynem, co prowadzi do zaliczenia go do kategorii XVII (współczynnik 15), zaś kubatura obiektu nie przekracza 2500 m3 (współczynnik 1). Dla wyliczenia kary nie miała zatem znaczenia okoliczność wybudowania tylko części obiektu.

Reasumując Sąd stwierdził, że organ nadzoru budowlanego prawidłowo dokonał obliczenia nałożonej kary. Podkreślić też trzeba, że kara ta ma charakter bezwzględnie obowiązujący i jej zastosowanie nie jest zależne od uznania organu administracyjnego.

W związku z tym, wydanie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia organu I instancji należy ocenić jako nie naruszające prawa i nie wymagające ich eliminacji z obrotu prawnego. Z tych względów skarga jako bezzasadna, stosownie do art. 151 p.p.s.a. podlegała oddaleniu.

LS