II SA/Kr 337/13

Uzasadnienie

M.P. i A.P. w swojej skardze na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. nr [...] z dnia [...] stycznia 2013r. znak: [...] zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. Wniosek nie zawierał uzasadnienia. W związku z powyższym pouczono skarżących o treści art. 61 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i zarządzeniem z dnia 5 kwietnia 2013r. wezwano ich, by w terminie siedmiu dni pod rygorem odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia wykazali, że w stosunku do nich zachodzą ustawowe przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, czyli, że w przypadku wykonania zaskarżonego postanowienia zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie skarżący podkreślili, że opłata legalizacyjna ustalona zaskarżonym postanowieniem jest wysoka oraz opisali skutki, jakie spowoduje ewentualna rozbiórka obiektu, którego dotyczy opłata legalizacyjna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 61 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. póz. 270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, jednakże po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Z treści przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika, iż zasadą jest, że wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie powoduje wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, zatem wniosek skarżącego o wstrzymanie zmierza do zastosowania przez sąd wyjątkowej instytucji, jaką jest wstrzymanie wykonania ostatecznej decyzji lub postanowienia. Przesłankami uzasadniającymi wstrzymanie są grożące niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Należy podkreślić, że do skarżącego należy wskazanie w uzasadnieniu wniosku okoliczności przemawiających za tym, że wykonanie zaskarżonego aktu grozi wyrządzeniem znacznej szkody lub wywoła skutki trudne do odwrócenia. Strona powinna zatem we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji lub postanowienia w sposób przekonujący przedstawić okoliczności świadczące o tym, że przesłanki, o których mowa w art. 61 § 3 ppsa, faktycznie zaistnieją oraz wskazać na konkretne przyczyny uzasadniające możliwość nastąpienia sytuacji, która spowoduje zajście choćby jednej z przesłanek wymienionych w art. 61 § 3 ppsa. Na aprobatę zasługuje także teza sformułowana przez Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 28 września 2011 r. sygn. akt l FZ 219/11 (Lex Omega nr 948885), iż "W interesie strony leży takie sformułowanie wniosku, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 ppsa oraz poparcie twierdzeń w tym zakresie stosownymi dokumentami. Nie jest wystarczające, by okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występowały w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę." Dlatego nie spełnia funkcji uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego powołanie się na przesłankę ustawową niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej 'szkody lub niebezpieczeństwa spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Strona powinna wskazać we wniosku konkretny stan faktyczny oraz materiał dowodowy na jego poparcie.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie należało odmówić wstrzymania zaskarżonego postanowienia, ponieważ skarżący, pomimo odpowiedniego pouczenia i wezwania ze strony Sądu nie wskazali w swoim wniosku, na czym miałyby polegać znaczna szkoda lub nieodwracalne skutki wykonania zaskarżonego postanowienia. Podkreślić trzeba, że postanowieniem tym nałożono na skarżących obowiązek uiszczenia opłaty, a więc dla wykazania przesłanek do wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia skarżący powinni przedstawić swoją sytuację finansową i zestawić ją z kwotą nałożonej opłaty legalizacyjnej. Skarżący nie uczynili tego ani w skardze zawierającej wniosek o wstrzymanie ani w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia wniosku o wstrzymanie. Skoncentrowali się natomiast na wykazywaniu negatywnych konsekwencji ewentualnej rozbiórki legalizowanego obiektu. Skoro zaś w niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest postanowienie nakładające obowiązek uiszczenia opłaty legalizacyjnej, to kwestie dotyczące rozbiórki i jej skutków nie mogły stanowić podstawy do wstrzymania zaskarżonego postanowienia.

Wyjaśnić należy też, że sama potencjalna możliwość uchylenia zaskarżonego aktu nie stanowi przesłanki wstrzymania jej wykonania. Niezbędne jest bowiem spełnienie przesłanek, o których mowa w 61 § 3 ppsa. W związku z powyższym na podstawie art. 61 § 3 i 5 ppsa orzeczono jak sentencji.

II SA/Kr 337/13

Uzasadnienie

Postępowanie przed organami nadzoru budowlanego dotyczące robót budowlanych prowadzonych na działkach ewidencyjnych nr [..] i [...] należących do A.P. , położonych w miejscowości M. było prowadzone od 2005 roku. Podczas kontroli przeprowadzonej w dniu 1 czerwca 2005r. PINB w L. stwierdził, że na ww. działkach znajdował się budynek biurowy oraz magazyn murowany i blaszany, a A.P. dokonał zgłoszenia zamiaru przystąpienia do remontu budynku magazynowego (wymiany pokrycia dachowego). Inwestor podał, że rozbiórki dachu dokonał w kwietniu 2005 roku i podczas demontażu pokrycia okazało się, że niektóre elementy więźby dachowej uległy zniszczeniu i dlatego zmuszony był do ich usunięcia. Inwestor podkreślił, że wszystkie planowane roboty prowadzone będą po obrysie istniejącego budynku bez jakiejkolwiek zmiany gabarytów tego budynku. PINB ustalił, że A.P. dokonał rozbiórki częściowej istniejącej konstrukcji więźby dachowej na budynku magazynowym oraz całkowitego demontażu istniejącego pokrycia dachowego wykonanego z płyt azbestowo - cementowych. Ponadto przy budynku magazynowym dokonano demontażu istniejących ścian drewnianych oraz wykonano uzupełnienia istniejącego fundamentu kamiennego za istniejącą częścią murowaną magazynu poprzez zalanie istniejących ław kamiennych betonem.

W toku dalszego postępowania organy nadzoru budowlanego obu instancji wydawały kolejne postanowienia i decyzje, które jednak zostały wyeliminowane z obrotu prawnego. W rezultacie sprawa ponownie trafiła do PINB w L. , który w dniu 6 października 2010r. przeprowadził kontrolę budynku magazynowego zlokalizowanego na działkach nr [...] i [...] przy ul. [...] w M. . W wyniku kontroli ustalono, że na przedmiotowych działkach znajduje się budynek o konstrukcji murowanej, dachu dwuspadowym o pokryciu niepalnym -blacha ocynkowana o wymiarach rzutu poziomego 15,75 x 9,70 m. Obiekt ten usytuowany jest w odległości od 1,35-1,45 m od granicy działki nr [...] oraz w odległości 1,25 m od działki nr[...] ." W dniu przeprowadzanych czynności kontrolnych w przedmiotowym budynku znajdowały się samochody osobowe. Stwierdzono też, że obiekt wyposażony jest w kanał samochodowy oraz jeden podnośnik mechaniczny wraz z urządzeniami do wyważania kół, zaś w ścianie przedmiotowego budynku od strony wschodniej zamontowano trzy bramy wjazdowe. Sporną kwestią była kwalifikacja przedmiotowego budynku. W wyniku czynności wyjaśniających podjętych przez organ nadzoru budowlanego l instancji ostatecznie przyjęto, że budynek stanowi garaż powyżej dwóch stanowisk. W dniu 8 listopada 2011 r. PINB w L. przeprowadził kontrolę na działkach nr[...] i [...] , w wyniku której stwierdził, że w przedmiotowym budynku nie jest już prowadzona działalność gospodarcza w postaci warsztatu samochodowego.

W dniu 3 października 2011 r. do PINB w L. wpłynęły 4 egzemplarze projektu budowlanego dotyczącego przedmiotowego budynku wraz z oświadczeniem inwestora o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Ponadto w dniu 31 października 2011 r. A.P. przedłożył zaświadczenie Burmistrza Miasta M. , że zmiana sposobu użytkowania części budynku mieszkalno - usługowego na budynek garażu jest zgodna z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a na wezwanie PINB inwestor przedłożył właściwy wniosek o zgodności wybudowanego budynku z zapisami miejscowego planu.

W rezultacie przeprowadzonej procedury legalizacyjnej Powiatowy Inspektor

Nadzoru Budowlanego w L. postanowieniem z dnia 30 lipca 2012r. znak: [...], wydanym na podstawie art. 49 ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 59f ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo "budowlane (Dz. U. z 201Or. nr 243, póz. 1623 ze zm.) i art. 123 kpa, nałożył na M. i A.P. opłatę legalizacyjną w wysokości 375.000 zł tytułem samowolnie wybudowanego na działce ewidencyjnej numer [...] i [...] , położonej w miejscowości M. budynku garażu trzystanowiskowego o kubaturze 662,32 m3.

W uzasadnieniu organ l instancji wyjaśnił, że warsztat samochodowy oraz garaż powyżej dwóch stanowisk są obiektami należącymi do tej samej XVII kategorii obiektu budowlanego wg załącznika do Prawa budowlanego, a organ przychylił się do wniosku inwestora w zakresie zmiany przedmiotu postępowania z. budynku warsztatu samochodowego na garaż trzy stanowiskowy. Organ l instancji podkreślił, że zastosowana sankcja wobec prowadzonych robót budowlanych, jak również nałożony obowiązek, wynikał z faktu przystąpienia przez inwestora do robót budowlanych przy przedmiotowym obiekcie w sposób określony w art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, czyli bez wymaganego pozwolenia na budowę. Skoro zaś inwestor przedłożył wymagane dokumenty i opracowania, a więc wykonał nałożony na niego obowiązek, to w sprawie miał zastosowanie art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego, a obliczona zgodnie z tym przepisem stawka opłaty podlegała pięćdziesięciokrotnemu podwyższeniu. Wobec powyższego wysokość opłaty legalizacyjnej wyniosła 375.000 zł = 50 x 500,00 (stawka opłaty "s") x 15,0 (współczynnik kategorii obiektu "k") x 1,0 (współczynnik wielkości obiektu "w").

Zażalenie na postanowienie PINB w L. wnieśli M.P. i A.P. zarzucając mu naruszenie art. 49 ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie do ustalonego stanu faktycznego i zgromadzonego materiału dowodowego. Ponadto zarzucono naruszenie art. 7, art. 10 i art. 77 kpa. Zdaniem żalących się przedmiotowy budynek jest garażem dwustanowiskowym, a nie, jak przyjął organ l instancji, trzystanowiskowym. Ponadto żalący się zakwestionowali prowadzenie przedmiotowego postępowania w zakresie budowy obiektu jako całości. W ich ocenie przedmiotowy budynek powstał na rzucie istniejącego już poprzednio budynku i posiada stare fundamenty oraz niektóre fragmenty ścian zewnętrznych. Żalący się podkreślili też, że spora część robót budowlanych została wykonana na polecenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowanego w L. .

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. postanowieniem nr [...]z dnia 11 stycznia 2013r. znak:[...] , wydanym na podstawie art. 138 § 1'pkt 1 i art. 123 § 1 w związku z art. 144 kpa oraz art. 49 ust. 1 i art. 2, a także art. 80 ust. 2 pkt 2 i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane, utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.

Zdaniem organu odwoławczego PINB w L. prawidłowo zakwalifikował przedmiotowe roboty budowlane jako budowę wymagającą uzyskania pozwolenia na budowę, ponieważ materiał dowodowy, w tym zgromadzona dokumentacja fotograficzna jednoznacznie określa zakres prowadzonych robót budowlanych. Ponadto na podstawie materiałów z przeprowadzonych kontroli oraz oświadczeń stron biorących udział w postępowaniu, można stwierdzić, że obecnie istniejący budynek został posadowiony na miejscu uprzednio znajdującego się na tej działce budynku magazynowego. Rzut nowego budynku pokrywa się w większości z rzutem poprzedniego budynku z wyjątkiem usytuowania ściany południowej budynku, która została cofnięta w głąb obiektu (tak wykonana ściana prowadzi do zmiany kubatury w stosunku do istniejącego na tym miejscu budynku magazynowego). Z materiału tego wynika również, że dokonano uzupełnień istniejącego kamiennego fundamentu poprzez zalanie go betonem, dokonano rozbiórki istniejących ścian drewnianych, które zostały zastąpione ścianami murowanymi, dokonano częściowej rozbiórki istniejących ścian murowanych i zastąpiono nowymi przemurowaniami, dokonano zmiany istniejących otworów drzwiowych oraz całkowitej wymiany więźby dachowej wraz z pokryciem. W ocenie WINB wykonane prace budowlane ingerowały w konstrukcję istniejącego obiektu i w konsekwencji doprowadziły do zmiany parametrów technicznych tego obiektu. Dlatego nie było możliwe uznanie przedmiotowych prac za wykonywanie remontu. Organ odwoławczy podkreślił, że nie jest remontem w rozumieniu art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego, jeżeli inwestor bez wymaganego pozwolenia na budowę lub zgłoszenia rozbiera po kolei poszczególne ściany budynku, stawiając w ich miejsce nowe, traktując to jako odtworzenie pierwotnego stanu. Takie działania inwestora mieszczą się w definicjach budowy lub przebudowy. Natomiast zastąpienie ścian budynku z drewna ścianami murowanymi nie jest odtworzeniem stanu pierwotnego w rozumieniu art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego, a tego rodzaju roboty budowlane nie są remontem, lecz przebudową lub odbudową obiektu. Organ odwoławczy wyjaśnił, że klasyfikacji przeznaczenia danego budynku dokonuje właściwy organ, nie zaś inwestor, a PINB w L. prawidłowo określił przedmiotowy budynek jako garaż trzystanowiskowy. Skoro zaś inwestor wykonał obowiązki nałożone na niego w ramach procedury legalizacyjnej, organ l instancji zasadnie wydał postanowienie o ustaleniu opłaty legalizacyjnej. W ocenie organu odwoławczego wysokość wymaganej opłaty legalizacyjnej została obliczona prawidłowo z uwzględnieniem art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego. WINB wyjaśnił, że rozbieżności co do kubatury nie miały wpływu na wysokość ustalonej opłaty legalizacyjnej. Ponadto WINB przeanalizował wymiary przedmiotowego budynku oraz wskazał, że zdjęcia z przeprowadzonej kontroli, pokazujące stojące obok siebie trzy samochody wewnątrz przedmiotowego budynku, stanowią dowód, że nie ma przeszkód dla swobodnego wjazdu i postoju samochodu wewnątrz przedmiotowego budynku. Tym samym twierdzenie inwestorów, że należy zakwalifikować przedmiotowy budynek jako garaż dwustanowiskowy nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym.

Skargę na postanowienie WINB w K. wnieśli. A.P. , zarzucając mu naruszenie art., 49 ust. 1 i 2 w związku z art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego poprzez ich przedwczesne zastosowanie. Ponadto zarzucili naruszenie art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 11, art. 75, art. 77, art. 78, art. 80, art. 107, art. 124 § 2 i art. 136 kpa. Zdaniem skarżących przedmiotowy budynek jest garażem dwustanowiskowym, a nie, jak przyjął organ l instancji, trzystanowiskowym. Ponadto skarżący zakwestionowali prowadzenie przedmiotowego postępowania w zakresie budowy obiektu jako całości. W ich ocenie przedmiotowy budynek powstał na rzucie istniejącego już poprzednio budynku i posiada stare fundamenty oraz niektóre fragmenty ścian zewnętrznych. Skarżący podkreślili też, że spora część robót budowlanych została wykonana na polecenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowanego w L. Skarżący domagali się uchylenia postanowień organów obu instancji oraz wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia WINB.

W odpowiedzi na skargę WINB w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Postanowieniem z dnia 24 maja 2013r. WSA w Krakowie oddalił wniosek skarżących o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. póz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie "ppsa", sądy administracyjne powołane są do kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 § 1 ppsa. Orzekanie - w myśl art. 135 ppsa - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa.

Sąd, uwzględniając skargę na decyzję, uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika z art. 145 § 1 pkt 1 ppsa. Jeżeli zaś sąd nie stwierdzi tego rodzaju naruszeń prawa, oddala skargę

Skarga nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów skargi wskazujących na naruszenie przepisów postępowania. W ocenie Sądu niezasadne są zarzuty wadliwego ustalenia stanu faktycznego. Jak wskazano wyżej, postępowanie przed organami nadzoru budowlanego toczyło się od 2005r. i w ramach tego postępowania kilkakrotnie były przeprowadzane oględziny przedmiotowych działek, a w aktach administracyjnych organy utrwaliły ustalenia, na podstawie których jednoznacznie można ocenić, jaki był stan istniejący w 2005 roku i jakie roboty budowlane zostały następnie wykonane przez skarżących. Organy nadzoru budowlanego ustaliły, że na działkach nr [...] i [...] , A.P. dokonał: rozbiórki dotychczasowej konstrukcji więźby dachowej, zdemontował całkowicie stare pokrycie dachowe z płyt azbestowo - cementowych, rozebrał istniejące ściany drewniane, wykonał uzupełnienia istniejącego fundamentu kamiennego za istniejącą częścią murowaną poprzez zalanie istniejących ław betonem. Ponadto, z dokumentacji fotograficznej wynika jednoznacznie, że w odległości 1,5 m od istniejącej od strony zachodniej ściany z cegły inwestor wykonał fundamenty i wzniósł na nich ściany murowane, w miejsce istniejących uprzednio ścian drewnianych. Ścianę szczytową od strony południowej usytuowana została w innym miejscu niż istniejąca uprzednio ściana konstrukcyjna budynku. Natomiast istniejące murowane ściany z cegły pozostały tylko w niewielkich fragmentach z trzech stron: wschodniej, północnej i południowej. Inwestor dokonał również rozbiórki znacznej części więźby dachowej. Także sami skarżący w zasadzie nie kwestionują tego, że budynek istniejący w 2005 roku został w znacznym stopniu zmieniony, podkreślając jednak, że zachowany został jego dotychczasowy obrys, co w ich ocenie świadczy, że wykonany został jedynie remont tego budynku. Zdaniem Sądu stanowisko skarżących nie jest trafne, gdyż ustalenia poczynione przez organy nadzoru budowlanego wskazują jednoznacznie, że inwestor w rzeczywistości wzniósł nowy budynek szerszy i wyższy od pierwotnego, zmieniając elementy konstrukcyjne. Przeprowadzone roboty budowlane nie były zatem remontem, lecz budową w rozumieniu art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego, na które wymagane jest pozwolenie na budowę, zgodnie z art. 28 ust.. 1 Prawa budowlanego (por. np. wyrok NSA z dnia 15 marca 2007r. sygn. akt II OSK 453/06, Lex Omega nr 340217). Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w tym zakresie stanowisko wyrażone przez WSA w Warszawie w wyroku z dnia 11 września 2008r. sygn. akt VII SA/Wa 901/08, który to wyrok został wydany w sprawie ze skargi A.P. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wydaną w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji nakładającej obowiązek wykonania określonych robót budowlanych. Podkreślić trzeba, że stan faktyczny oceniany przez WSA w Warszawie dotyczył tych samych robót budowlanych, które są przedmiotem niniejszego postępowania sądowego. Za WSA w Warszawie należy również przypomnieć, że ugruntowany jest w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, iż roboty budowlane polegające między innymi na wymianie elementów konstrukcyjnych obiektu nie są remontem w rozumieniu art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego (por. wyrok NSA z 20 czerwca 2002r. sygn. akt SA/Rz 1547/00, Lex Polonica nr 357166 oraz wyrok NSA z dnia 14 marca 2006r. sygn. akt II OSK 636/05 - orzeczenie dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach pod adresem www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

' Nie jest zatem zasadny zarzut skargi, że organy nadzoru budowlanego błędnie określiły przedmiot postępowania, gdyż materiał dowodowy wskazuje, że przedmiotowe roboty budowlane nie były remontem, lecz budową. W takiej sytuacji wykonanie przedmiotowych robót budowlanych bez uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę, a ta okoliczność jest bezsporna, zobowiązywało organy

nadzoru budowlanego do podjęcia próby legalizacji ww. robót budowlanych na

podstawie art. 48 Prawa budowlanego, a nie, jak postulowali skarżący, w trybie opisanym w art. 50 i 51 Prawa budowlanego. Prowadziłoby to bowiem do błędnej kwalifikacji wykonanych robót budowlanych i w rezultacie do zastosowania niewłaściwego trybu naprawczego. Wyjaśnić trzeba też, że dokonanie przez inwestora zgłoszenia robót, które w istocie nie podlegały zgłoszeniu, lecz wymagały uzyskania pozwolenia na budowę, nie wyklucza zastosowania art. 48 Prawa budowlanego oraz przewidzianej w tym przepisie procedury legalizacyjnej.

Jeśli zatem skarżący jako inwestorzy wykonali roboty budowlane, które trafnie zostały zakwalifikowane jako budowa w rozumieniu art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego, bez uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę, to organy nadzoru budowlanego zasadnie wszczęły procedurę legalizacyjną. Podkreślić trzeba, że legalizacja samowoli budowlanej nie jest obowiązkiem, lecz jedynie uprawnieniem, z którego inwestor może skorzystać. W kontrolowanym postępowaniu skarżący jako inwestorzy podjęli działania w celu legalizacji przedmiotowego budynku, a organy nadzoru budowlanego, w ocenie Sądu, prawidłowo zastosowały odpowiednie przepisy prawa.

Niezasadny jest zatem zarzut skargi naruszenia art. 49 ust. 1 i 2 w związku z art. 59f ust. 1 Prawa budowlanego. Materiał dowodowy jednoznacznie bowiem wskazuje, że legalizowany budynek jest garażem trzysta nowiskowym. Potwierdzają to chociażby fotografie znajdujące się w aktach administracyjnych (np. na k. [...]) oraz przedłożony przez inwestora projekt budowlany. Zatem organy nadzoru budowlanego dokonały prawidłowej kwalifikacji legalizowanego budynku, a następnie obliczyły wysokość opłaty legalizacyjnej z uwzględnieniem odpowiednich współczynników z art. 59f ust. 1 oraz przepisu art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego.

Podsumowując, w ocenie Sądu postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone z uwzględnieniem wymogów opisanych w art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 kpa. Nie jest zasadny również zarzut naruszenia art. 107 § 3 kpa, ponieważ uzasadnienie zaskarżonego postanowienia pozwala zapoznać się z dokonanymi przez organ ustaleniami faktycznymi, mającymi zastosowanie przepisami prawa, a także motywami podjętego przez organ rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd uznał, że w kontrolowanym postępowaniu nie miały miejsca naruszenia przepisów postępowania ani prawa materialnego. Skoro zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem, należało oddalić skargę na podstawie art. 151 ppsa.