VII SA/Wa 2736/12

Uzasadnienie

Starosta [...] decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. Nr [...], działając na podstawie art. 35 ust. 3. art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U z 2000 r. Nr 98. poz. 1071 ze zm.- zw. dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku E. i J. R. z dnia 10 maja 2012 r. - odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na rozbudowę, nadbudowę i przebudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na dz. nr ew. [...] w [...], gmina [...].

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ omówił stan faktyczny sprawy i wskazał, że zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane postanowieniem z dnia [...] czerwca 2012 r. nałożono na inwestora obowiązek uzupełnienia braków w dokumentacji przy jednoznacznym wyznaczeniu terminu do wykonania tego obowiązku. Inwestor zobowiązany był: doprowadzić projekt budowlany do zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w zakresie minimalnej powierzchni działki - § 9 ust. 4, 6 oraz ust. 7 Uchwały nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] października 35 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo budowlane. Dnia 3 lipca 2012 r. inwestor złożył pismo uzupełniające, do którego załączył kserokopie Aktu Notarialnego Rep. [...] nr [...].

Następnie organ wskazał, że przedmiotowa działka, dla której obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla części terenów położonych we wsi [...] w gminie [...] zatwierdzony uchwałą Nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] października 2005 r. położona jest na terenie [...]. Zgodnie z § 9 ust 1 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów [...] ustala się zachowanie i rozwój funkcji mieszkalnictwa jednorodzinnego - zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z zakresu domów jednorodzinnych wolno stojących oraz bliźniaczych jako funkcji podstawowej. Jednocześnie niniejszy plan nie definiuje pojęcia "zabudowy" a więc zgodnie z przepisami odrębnymi należy wziąć pod uwagę wszystkie formy zabudowy: budowę, a także rozbudowę, nadbudowę, przebudowę i odbudowę budynku mieszkalnego.

§ 9 ust. 4 planu ustala dla terenów [...] minimalne wielkości działek budowlanych na 500 m2, § 9 ust. 6 stanowi, iż zakazuje się lokalizacji zabudowy na działkach mniejszych niż określone w planie z uwzględnieniem ustaleń pkt 7. Natomiast pkt 7 dopuszcza lokalizację zabudowy na działkach, które zostały wydzielone przed wejściem w życie Planu, o ile posiadały dotychczas status działek budowlanych. W związku z powyższymi zapisami można dokonywać zabudowy na działkach o normatywie mniejszym niż 500 m2 po spełnieniu jednocześnie dwóch warunków: działka musi być wydzielona przed wejściem w życie niniejszego planu oraz posiadać dotychczas status działki budowlanej. Zaświadczenie Wójta Gminy [...], które inwestorzy przedłożyli w dniu 14 czerwca 2012 r., stwierdza, że działka nr ew. [...] powstała w wyniku podziału działki nr ew. [...] dokonanego na podstawie decyzji Wójta Gminy [...] nr [...] z dnia [...] maja 2008 r. oraz zgodnie z Planem uchwalonym uchwałą nr [...] działka nr ew. [...] znajdowała się na terenie zabudowy mieszkaniowej z usługami oznaczonym symbolem [...]. Również uzupełnienie, które inwestor złożył w odpowiedzi na postanowienie Starosty [...] nr [...] potwierdza, iż przedmiotowa działka została wydzielona po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu. Biorąc powyższe pod uwagę przedmiotowa inwestycja polegająca na rozbudowie, nadbudowie i przebudowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem nie jest zgodna z zapisami § 9 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ponieważ przedmiotowa działka nie spełnia warunku określonego w ust. 7 po wejściu w życie niniejszego Planu.

Powołując treść art. 35 ust. 1 pkt 2 i 3 Prawa budowlanego organ wskazał, że przedmiotowy projekt spełnia wskazane w nim wymagania. Zaznaczył także, że w projekcie budowlanym znajduje się ocena stanu technicznego budynku (zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego § 11 ust. 2 pkt. 4), w której określono, iż w razie stwierdzenia czy to na etapie budowy czy bezpośrednio przed przystąpieniem do robót budowlanych, iż wzniesienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie obiektu budowlanego może powodować zagrożenie dla bezpieczeństwa użytkowników tego obiektu lub obniżenie jego przydatności do użytkowania należy wykonać ekspertyzę techniczną stanu obiektu istniejącego.

Organ, z uwagi na treść art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego ustalił także obszar oddziaływania inwestycji i w oparciu o te ustalenia ustalił krąg stron postępowania, którymi są właściciele działek ew.: [...] (J. i M. R.), [...] ( A. S.) i [...] (S. P.).

W § 9 ust 11 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dopuszcza się realizację budynku bezpośrednio przy granicy sąsiedniej działki budowlanej za zgodą właściciela sąsiedniej nieruchomości. Inwestorzy przedłożyli taką zgodę od właściciela dz. nr ew. [...]. Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. , w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie "w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne dopuszcza się sytuowanie budynku ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m na działce budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 m. Przedstawiony projekt odpowiada powyższym kryteriom (działka inwestora ma 12,50 m szerokości). Zgodnie z § 12 ust. 4 powyższego rozporządzenia, który stanowi, iż " usytuowanie budynku na działce budowlanej w sposób, o którym mowa w ust. 2 i 3, powoduje objęcie sąsiedniej działki budowlanej obszarem oddziaływania", właściciel dz. nr ew. [...] - S. P. został uznany za stronę postępowania.

Ponieważ inwestor w wyznaczonym terminie nie uzupełnił braków określonych w postanowieniu z dnia [...] czerwca 2012 r. zgodnie z art. 35 ust 3 ustawy - Prawo budowlane, po bezskutecznym upływnie terminu określonego w postanowieniu, organ wydał decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli E. i J. R. wskazując, że plany i projekt na wskazaną inwestycję robili w oparciu o informacje i pozytywne opinie uzyskane od architektury Gminy [...], ponadto kilkakrotnie byli wzywani do uzupełnienia dokumentacji poprzez przedłożenie zgody sąsiadki A. S. na inwestycję, zaświadczenie Wójta o statusie działki, Akt Notarialny dotyczący podziału działki. Wszystkie braki uzupełnili w wyznaczonym terminie.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] września 2012 r. Nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 82 ust 3 ustawy Prawo budowlane, po rozpatrzeniu odwołania E. i J. R., utrzymał w mocy decyzję Starosty P. z dnia [...] lipca 2012 r.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy w pełni podzielił argumentację organu I instancji i wskazał, że w związku z art. 35 ustawy Prawo budowlane oraz w związku z zapisami planu miejscowego można dokonać zabudowy na działkach mniejszych niż 500 m2 po spełnieniu jednocześnie dwóch warunków: działka musi być wydzielona przed wejściem w życie miejscowego planu oraz posiadać status działki budowlanej.

Inwestorzy przedłożyli w dniu 14 czerwca 2012 r. zaświadczenie Wójta Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2012 r., z którego wynika, że działka nr [...], na której planowana jest powyższa inwestycja, powstała w wyniku podziału działki nr [...] dokonanego na podstawie decyzji Wójta Gminy [...] nr [...] z dnia [...] maja 2008 r. Z ww. zaświadczenia wynika, iż działka została wydzielona po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W związku z powyższym planowana inwestycja jest niezgodna z zapisami § 9 miejscowego planu, ponieważ działka nie spełnia warunków określonych w ustępie 7 ww. paragrafu.

Z tych względów - niezgodność zamierzenia z planem miejscowym, należało odmówić wydania pozwolenia na budowę.

Organ podkreślił także, nawiązując do treści przepisu art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, iż przepis ten posługuje się pojęciem "zgodności". Z przyjętego w powszechnym rozumieniu znaczenia pojęcia "zgodność" danego aktu z innym wynika natomiast, że jest to stopień znacznie silniejszy niż "spójność" czy też "niesprzeczność". A zatem z woli ustawodawcy nie można w takim przypadku stosować jakiejkolwiek wykładni rozszerzającej. Twierdzenie to wzmacnia okoliczność, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem normatywnym, powszechnie obowiązującym, który zawiera ustalenia wiążące na obszarze, na którym obowiązuje tak długo, dopóki nie zostanie stwierdzona jego nieważność, bądź nie zostanie uchylony. Postanowienia miejscowego planu wiążą nie tylko właścicieli nieruchomości gruntowych położonych na jego obszarze, ale i organy gminy oraz inne organy państwa, we właściwości których pozostaje wypowiadanie się w kwestii praw i obowiązków właściciela nieruchomości na podstawie przepisów odrębnych.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ wskazał, że w świetle poczynionych przez Wojewodę [...] ustaleń, pozostają one bez wpływu na rozstrzygnięcie.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Wojewoda [...] z dnia [...] września 2012 r. złożyli E. R. i J. R. wnosząc o jej uchylenie w całości i ewentualne rozważenie przez Sąd uchylenia na podstawie art. 135 p.p.s.a. utrzymanej nią w mocy decyzji Starosty, a także zasądzenie na rzecz Skarżących zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego tj.:

-art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że powierzchnia działki nr ew. [...] stanowi naruszenie powodujące niezgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części terenów położonych we wsi [...] w gminie [...] w zakresie minimalnej powierzchni działki tj. z § 9 ust. 4,6,7 Uchwały Rady Gminy [...] z dnia [...] października 2005 r. Nr [...] (zwanego dalej "Planem Miejscowym"), a w konsekwencji utrzymanie w mocy Decyzji Starosty [...];

-§ 9 ust. 4 w zw. z § 9 ust. 6 Planu Miejscowego poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że przez "zabudowę" w rozumieniu tego przepisu należy rozumieć oprócz budowy nowych obiektów również rozbudowę, nadbudowę, przebudowę i odbudowę budynków już istniejących, podczas gdy użyte w przepisie pojęcie "zabudowy" oznacza wyłącznie lokalizację nowej zabudowy mieszkaniowej;

-§ 9 ust. 7 Planu Miejscowego poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, będące konsekwencją błędnej wykładni użytego w § 9 ust. 6 Planu Miejscowego pojęcia "zabudowy", co doprowadziło do przyjęcia, że będąca przedmiotem projektu budowlanego nadbudowa istniejącego budynku jest niedopuszczalna z uwagi na wydzielenie działki nr ew. [...] z działki nr ew. [...] po wejściu w życie Planu Miejscowego;

-§ 6 ust. 3 Planu Miejscowego w zw. z § 9 ust. 1 lit. a Planu Miejscowego poprzez ich niezastosowanie, co doprowadziło do ustalenia, że planowana przez Skarżących inwestycja nie spełnia wymogów określonych Planem Miejscowym, podczas gdy mieści się ona w zakresie podstawowej funkcji dla terenów [...], w obrębie których położona jest działka nr ew. [...] tj. funkcji mieszkalnictwa jednorodzinnego (§ 9 ust. 1 lit. a), w sytuacji gdy inwestycja nie polega na lokalizacji nowej zabudowy a plan dopuszcza zachowanie istniejącego zagospodarowania terenu (§ 6 ust. 3)

2. przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

-art. 15 k.p.a. poprzez nierozpatrzenie całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych przedmiotowej sprawy, podczas gdy w świetle zasady dwuinstancyjności wyrażonej w tym przepisie strona ma prawo oczekiwać, że jej indywidualna sprawa zostanie rozpatrzona 2 razy w całokształcie jej okoliczności faktycznych i prawnych;

-art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. poprzez brak wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy w kontekście oceny występowania w rozpoznawanym przypadku przesłanek warunkujących wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę, o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa Budowlanego.

W skardze wskazali, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych warunki i ograniczenia dotyczące zagospodarowania określonego terenu muszą jednoznacznie wynikać z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczących tego właśnie terenu. Skarżący mają świadomość, iż prawo własności nie jest prawem bezwzględnym. Prawo własności można ograniczyć tylko ze względu na ważną wartość mocniej chronioną, którą może być interes publiczny. Jednakże w treści § 9 Planu Miejscowego brak jest przesłanek wynikających z interesu publicznego uzasadniających zakaz dokonania nadbudowy istniejącego budynku. Celem ustaleń § 9 Planu Miejscowego było wprowadzenie zakazu lokalizacji nowej zabudowy mieszkaniowej na działkach o powierzchni mniejszej niż 500 m2, rozumianej jako postawienie nowego budynku mieszkalnego.

Nadto skarżący podkreślili, że prawidłowość powyższego stanowiska została jednoznacznie poparta w piśmie Wójta Gminy [...] z dnia [...] września 2012 r. znak: [...].

Z kolei Wojewoda [...] wydając decyzję nie rozpatrzył przedmiotowej sprawy na nowo w kontekście zgodności planowanej inwestycji z Planem Miejscowym, a jedynie powtórzył przyjmując za własną argumentację Starosty [...], w szczególności w części przyjętej przez niego definicji pojęcia "zabudowy", co wprost zaważyło na treści wydanego rozstrzygnięcia.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w warszawie zważył co następuje:

Skarga jest zasadna i prowadzi do uchylenia zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ja decyzji organu pierwszej instancji jednakże nie wszystkie podniesione w niej zarzuty są słuszne.

Podstawą materialno - prawną zaskarżonej decyzji był art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r., Nr 243 poz. 1623 ze zm. dalej: Prawo budowlane), który stanowi, że przed wydaniem decyzji organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Jednocześnie art. 32 ust. 4 tego - Prawa stanowi, że pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto: złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Należy także przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 35 ust. 4 ustawy - Prawo budowlane, w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz art. 32 ust. 4 właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Bezsporne jest, iż inwestorzy: E. i J. R. wraz z wnioskiem o udzielenie pozwolenie na budowę złożyli oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane pod rygorem odpowiedzialności karnej, powołując się w tym zakresie na zgodę właścicieli nieruchomości na realizację inwestycji.

Nie jest również kwestionowane w niniejszej sprawie, że projekt spełnia wymagania określone w art. 35 ust. 1 pkt 2 i 3 Prawa budowlanego, to jest zawiera wszelkie wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia oraz informacje dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny, czy planowana inwestycja polegająca na rozbudowie, nadbudowie i przebudowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonego przez Radę Gminy [...] dnia [...] października 2005 r. zwłaszcza jego § 9 pkt 6. Przepis ten wprowadził wszak zakaz lokalizacji zabudowy na działkach mniejszych niż określone w Planie (pkt 4 tego § Planu dopuszcza minimalne wielkości działek budowlanych 500 m2), z zastrzeżeniem pkt 7. Ten ostatni przepis stanowi, że dopuszcza się lokalizację zabudowy na działkach, które zostały wydzielone przed wejściem w życie Planu, o ile posiadały dotychczas status działek budowlanych. Niewątpliwie działka o nr ew. [...], której właścicielami są J. i M. R. (uczestnicy postępowania), ma powierzchnię 300 m2 i powstała w wyniku podziału działki nr [...]. Projekt podziału tej nieruchomości został zatwierdzony decyzją Wójta Gminy [...] z dnia [...] maja 2008 r. czyli, jak słusznie podkreślił organ, po wejściu w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Sąd nie podzielił stanowiska organu odwoławczego, co do niezgodności planowanej inwestycji ze wskazanym zapisem planu.

Godzi się zauważyć, że § 9 Planu w pkt 1 określa przeznaczenie terenów, na których zlokalizowana jest działka inwestycyjna ustalając: zachowanie i rozwój funkcji mieszkalnictwa jednorodzinnego – zabudowy jednorodzinnej z zakresu domów jednorodzinnych, wolnostojących oraz bliźniaczych, jako funkcji podstawowej. Zapisy planu jednocześnie wskazują, że zamysłem ich autorów, a w konsekwencji organu Gminy uchwalającego ten Plan było niedopuszczenie do nadmiernego rozdrobnienia nieruchomości, to jest podziałów nieruchomości na małe powierzchniowo działki, a w konsekwencji również wprowadzenie zakazu zabudowy takich nieruchomości. Jednocześnie skoro ustawodawca gminny wskazał, że zakazy te nie obowiązują na nieruchomościach, które zostały wydzielone przed dniem wejścia w życie Planu,to znaczy, że dopuszcza na nich prowadzenie robót budowlanych, w tym również takich, które prowadzą do powstania nowych inwestycji. Plan dopuszcza także – w § 6 pkt 3 zachowanie istniejącego zagospodarowania terenu. Powyższe zapisy, zdaniem Sądu, wskazują, że wymienione wyżej zakazy lokalizacji nowej zabudowy dotyczą jedynie nieruchomości o powierzchni mniejszej niż 500 m2, które zostały wydzielone po wejściu w życie omawianego Planu. Natomiast na nieruchomościach, które takie wymogi spełniają zakazy takie nie obowiązują. A contrario: zakaz taki nie obowiązuje dla nieruchomości, które posiadają powierzchnię większą od minimalnej wskazanej w Planie oraz takich, które wprawdzie nie spełniają tych norm wielkościowych, jednakże albo powstały przed dniem wejścia w życie Planu albo nie doszło do ich "wydzielenia" w rozumieniu omawianych przepisów. Z tą ostatnią sytuacją, w ocenie Sądu, mamy do czynienia w okolicznościach niniejszej sprawy.

Uszło bowiem uwadze organu, że nieruchomość o nr [...] (przed podziałem) pozostawała we współwłasności J. i M. R. oraz A. S.. Nieruchomość ta zabudowana jest budynkiem bliźniaczym. Niesporne jest, że podział nieruchomości miał na celu zniesienie współwłasności, którego dokonano umową z dnia [...] lipca 2009 r. A zatem jeśli podziału nieruchomości dokonano w oparciu o art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarowaniu nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, ze zm.), zgodnie z którym niezależnie od ustaleń planu miejscowego, (...), podział nieruchomości może nastąpić w celu zniesienia współwłasności nieruchomości zabudowanej co najmniej dwoma budynkami, wzniesionymi na podstawie pozwolenia na budowę, jeżeli podział ma polegać na wydzieleniu dla poszczególnych współwłaścicieli, wskazanych we wspólnym wniosku, budynków wraz z działkami gruntu niezbędnymi do prawidłowego korzystania z tych budynków; to z pewnością brak jest podstaw do uznania, że doszło do "wydzielenia" działki w rozumieniu postanowień Planu. Wprawdzie uchwała nie zawiera definicji "wydzielenia" działki jednakże analiza postanowień tego aktu, zarówno części ogólnej jaki i szczegółowej, wskazuje, że przez wydzielenie należy rozumieć podział działki w celach innych aniżeli zniesienie współwłasności. Nie może przy tym ujść uwadze, że zgodnie z zapisami Kodeksu cywilnego zniesienie współwłasności przez podział nieruchomości wspólnej ma pierwszeństwo przed każdym innym sposobem zniesienia współwłasności. Ustawodawca wskazał wprawdzie, że taki podział jest możliwy jedynie wówczas, gdy nie jest on sprzeczny z przepisami ustawy, jednakże nawet w takiej sytuacji miejscowy Plan zagospodarowania przestrzennego winien być interpretowany z uwzględnieniem Konstytucyjnej zasady ochrony prawa własności. Respektowanie tej zasady nakazuje dokonywanie interpretacji każdego aktu prawnego w taki sposób, aby ograniczenia w korzystaniu z prawa własności było jak najmniej dolegliwe i usprawiedliwione ochroną interesu publicznego. Należy także zauważyć, że powyższego podziału współwłaściciele dokonali w zaufaniu do organów państwa. Nie zostali wszak poinformowani, że podział nieruchomości i zniesienie współwłasności uniemożliwi realizacje jakiejkolwiek inwestycji na terenie nowopowstałych działek.

Konkludując Sąd uznał, że skoro plan nie zawiera zakazów, rozbudowy i nadbudowy istniejących obiektów budowlanych, a dodatkowo dopuszcza zachowanie istniejącego zagospodarowania terenu, to planowana inwestycja nie narusza jego § 9 pkt 6.

Jedynie na marginesie niniejszych rozważań wskazać należy, że w aktach sprawy brak jest decyzji z dnia [...] maja 2008 r. (zatwierdzającej podział nieruchomości o nr 510), a zatem Sąd nie może stwierdzić, w oparciu o jakie przepisy prawa materialnego organ dokonał takich podziałów. Bez względu na powyższe stwierdzić należy, że dokonany tą decyzją podział nieruchomości prowadzi do określonych konsekwencji

Podkreślenia bowiem wymaga, że pkt 8 § 9 Planu wprowadza zakaz wtórnego podziału istniejących nieruchomości, jeżeli w wyniku takiego podziału wielkości działek będą mniejsze niż określone w planie dopuszczalne, minimalne wielkości działek budowlanych. Jednocześnie art. 93 ust. 1 zd. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi, że podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego. Skoro organ – po wejściu w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zawierającego zapisy jak w § 9 pkt 8 dokonał podziału nieruchomości to – biorąc pod uwagę, że decyzja podziałowa jest ostateczna i jako taka wiąże organy administracji – należało uznać, że decyzja ta jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Co za tym idzie organ ocenił, że powstała w wyniku podziału działka będzie stanowiła działkę budowlaną. Natomiast zgodnie z definicją zawartą w § 5e Planu przez "działkę, działkę budowlaną’ należy rozumieć wydzieloną geodezyjnie cześć terenu, zabudową lub przewidzianą do zabudowy. A zatem zatwierdzając podział nieruchomości organ uznał, że powstałe w wyniku tego podziału działki posiadają status działek budowlanych, to jest takich, na których może być realizowana niniejsza inwestycja.

Nie bez znaczenia dla powyższej oceny Sądu pozostaje treść pisma Wójta Gminy [...] z dnia [...]września 2012 r., z którego wynika, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniał wypadek wydzielenia nowej działki budowlanej w celu lokalizacji nowej zabudowy mieszkaniowej niezgodnej z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W tym stanie rzeczy jako uzasadnione Sąd uznał zarzuty naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego, albowiem organ odwoławczy błędnie uznał, że decyzja ta nie jest zgodna z § 9 ust. 6 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Natomiast nie znajdują oparcia zarzuty naruszenia przepisów postępowania. W ocenie Sądu nie można organom administracji zarzucić działania w sprzeczności z zasadą prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a. Sprawa została należycie wyjaśniona, a organy dokonały jedynie wadliwej interpretacji postanowień Planu.

Z tych względów zaskarżoną decyzję jak i poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji należało wyeliminować z obrotu prawnego, a rozpoznając ponownie sprawę organ związany będzie wskazaną wyżej oceną prawną.

Mając powyższe na uwadze Sąd – na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a oraz art. 135 i 152 p.p.s.a. orzekł jak sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach zostało oparte o treść art. 200 i 205 tej ustawy.