VII SA/Wa 216/13

Uzasadnienie

VII SA/Wa 216/13

UZASADNIENIE

[...] Wojewódzki Konserwator Zabytków w [...] postanowieniem

z dnia [...] stycznia 2012 r. na podstawie art. 123 w związku z art. 61a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r.

Nr 98, poz. 1071 z późn. zm. – dalej k.p.a.) oraz art. 89 pkt 2 i art. 91 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami

(Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze. zm., dalej - u.o.z.), po rozpatrzeniu wniosku Klasztoru Sióstr Dominikanek "[...]" (Klasztor Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego)

o natychmiastowe wstrzymanie prac przy przebudowie, rozbudowie i nadbudowie budynku kamienicy przy ul. [...] w [...], dz. nr [...] obr. [...], [...] - odmówił wszczęcia postępowania w sprawie natychmiastowego wstrzymania robót budowlanych polegających na przebudowie, rozbudowie i nadbudowie budynku kamienicy przy ul. [...] w [...].

W uzasadnieniu [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków wskazał,

że w dniu [...].10.2008 r. wydał ostateczne pozwolenie konserwatorskie nr [...] zezwalające na prowadzenie robót budowlanych polegających na przebudowie, rozbudowie i nadbudowie budynku kamienicy przy ul. [...] w [...],

dz. nr [...] obr. [...], [...].

W dniu 28.02.2011 r. wpłynął wniosek Klasztoru Sióstr Dominikanek

"[...]" (Klasztor Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego) w sprawie

o natychmiastowe wstrzymanie prac na podstawie art. 42 w zw. z art. 38 i art. 40 u.o.z., polegających na przebudowie, rozbudowie i nadbudowie budynku kamienicy przy ul. [...] w [...].

W ocenie organu Klasztor Sióstr Dominikanek "[...]" (Klasztor Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego) nie posiada tytułu prawnego do tej nieruchomości i nie może być stroną w jakimkolwiek postępowaniu dotyczącym ochrony zabytku nie będącego jego własnością. Art. 28 k.p.a. określa pojęcie strony postępowania. Stroną postępowania jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Na podstawie art. 36 ust. 5 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami stroną postępowania w sprawie uzyskania pozwolenia konserwatorskiego jest osoba, której przysługuje tytuł prawny do korzystania z zabytku. Postępowanie konserwatorskie jest autonomiczne. Dlatego wniosek złożony przez Klasztor Sióstr Dominikanek "[...]" (Klasztor Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego) uznał za niezasadny.

Zażalenie na postanowienie [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...].01.2012 r. odmawiające wszczęcia postępowania w sprawie natychmiastowego wstrzymania robót budowlanych, złożył Klasztor Sióstr Dominikanek (Klasztor Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego) z siedzibą w [...].

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono:

- naruszenie art. 28 k.p.a. poprzez bezzasadne uznanie, że Klasztor nie jest stroną niniejszego postępowania,

- naruszenie art. 36 ust. 5 u.o.z., poprzez bezpodstawne przyjęcie, że przepis ten zawęża krąg podmiotów wyłącznie do wnioskodawców uprawnionych do złożenia wniosku w przedmiocie wydania pozwolenia konserwatorskiego,

- naruszenia art. 61 a k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,

- naruszenia art. 43 w zw. z art. 38, art. 40 u.o.z., poprzez bezzasadną odmowę wszczęcia postępowania i natychmiastowego wstrzymania robót budowlanych, mimo iż prace w istotny sposób naruszają klauzurowy charakter Zakonu, a przez to także naruszają przepisy art. 8 ust. 1 i 3 i art. 5 Konkordatu w związku z kanonami 667 i 1214 Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz art. 87 ust. 1 w zw. z art. 91 ust. 2 Konstytucji,

- naruszenie art. 7 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a. poprzez brak zebrania i wyczerpującego zbadania materiału dowodowego;

- naruszenie art. 6 k.p.a, oraz art. 8 k.p.a. poprzez naruszenie zasady, że organy administracji działają na podstawie obowiązującego prawa i w sposób budzący zaufanie do organów administracji publicznej, a także poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu strony.

Podnosząc powyższe skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia [...] Wojewódzkiego konserwatora Zabytków w [...]

z dnia [...] stycznia 2012 r.

Przedłożył kopię postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego

w [...] z dnia [...].10.2011 r. utrzymującego w mocy zaskarżone postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...].09.2011 r. wstrzymującego wykonanie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...].11.2007 r., utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...].04.2007 r. o ustaleniu warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji.

W uzasadnieniu wskazano, że Klasztor jest właścicielem nieruchomości znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie realizowanej inwestycji.

[...] sp. z o.o. (będący jej właścicielem) realizuje aktualnie inwestycję budowlaną polegającą na przebudowie dachu w budynku frontowym oraz na przebudowie i nadbudowie budynku oficyny, z przeznaczeniem na apartamenty mieszkalne. Realizowana inwestycja graniczy bezpośrednio z nieruchomością Klasztoru. Inwestycja ma znaczący wpływ na status Klasztoru (o charakterze klauzurowym znajdującym się w tym miejscu od XVII wieku).

Zakon był stroną w postępowaniu prowadzącym do wydania przedmiotowego pozwolenia konserwatorskiego, czego organ nie zauważył.

Klasztor posiada interes prawny, a w związku z tym posiada niewątpliwie status strony w niniejszym postępowaniu (zgodnie z art. 28 k.p.a.).

Za błędny uznano pogląd [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, jakoby art. 36 ust. 5 u.o.z. zawężał krąg podmiotów posiadających przymiot strony w postępowaniu (w stosunku do art. 28 k.p.a.) wyłącznie do osób wnioskujących o wydane pozwolenia konserwatorskiego.

Przepis ten wskazuje, wyłącznie kto może być wnioskodawcą

w sprawie dotyczącej wydania pozwolenia konserwatorskiego. Przepis powyższy nie ogranicza natomiast w żaden sposób kręgu stron postępowania, ani nie wskazuje (jak to błędnie uznaje organ I instancji), że stronami postępowania miałby być wyłącznie wnioskodawca.

Dalej podniesiono, że istnieje prawdopodobieństwo, iż decyzja w sprawie wydania warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji jest najprawdopodobniej obarczona ciężką wadą powodującą jej nieważność. Skutkiem takiego stanu rzeczy byłaby analogiczna wada pozwolenia konserwatorskiego, które w swej treści odwołuje się bezpośrednio do decyzji ustalającej warunki zabudowy.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia [...] listopada 2012 r. po rozpatrzeniu zażalenia Klasztoru Sióstr Dominikanek (Klasztoru Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego) na postanowienie [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...].01.2012 r. odmawiające wszczęcia postępowania w sprawie natychmiastowego wstrzymania prac budowlanych polegających na przebudowie, rozbudowie i nadbudowie budynku kamienicy przy ul. [...]

w [...] - utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu wskazano, że [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków w [...] decyzją z dnia [...].10.2008 r. udzielił pozwolenia [...] Sp. z o.o. na prowadzenie robót budowlanych polegających na przebudowie, rozbudowie

i nadbudowie budynku kamienicy przy ul. [...] w [...].

Klasztor Sióstr Dominikanek (Klasztor Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego) zwrócił się do [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o natychmiastowe wstrzymanie ww. prac na podstawie art. 42 w związku z art. 38 i 40 u.o.z.

Zgodnie z art. 43 ww. ustawy, wojewódzki konserwator zabytków wydaje decyzję o wstrzymaniu robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru wykonywanych bez jego pozwolenia lub w sposób odbiegający od zakresu

i warunków określonych w pozwoleniu. Ponieważ ustawa o ochronie zabytków

i opiece nad zabytkami nie reguluje kwestii związanych ze wszczęciem tego typu postępowań, zastosowanie znajdują zasady wynikające z przepisów k.p.a.

Analizując kwestie przymiotu strony w niniejszym postępowaniu, organ powołał poglądy judykatury wypracowane na podstawie art. 36 ust. 1 i 11 u.o.z. Wskazano, iż Wojewódzki Konserwator Zabytków realizuje swoje zadania publiczne z zakresu ochrony zabytków, wynikające z art. 4 u.o.z., w postępowaniu poprzedzającym wydanie takiego zezwolenia, w którym właściciele (wieczyści użytkownicy) nieruchomości sąsiednich nie są nie tylko stronami, ale nawet osobami zainteresowanymi. Osoby takie nie mają żadnego interesu prawnego w sprawie,

w której chodzi jedynie o ustalenie zgodności zamierzenia inwestorskiego

z wartościami interesu społecznego wyrażonymi w decyzji o wpisie do rejestru zabytków.

Skargę na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia

[...].11.2012 r. złożył Klasztor Sióstr Dominikanek "[...]" (Klasztor Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego).

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono:

- naruszenie art. 28 k.p.a. poprzez bezzasadne uznanie, że Klasztor nie jest stroną postępowania w zakresie postępowań dotyczących - decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nr [...] z dnia [...].10.2008 r., udzielającej pozwolenia [...] Sp. z o.o. na prowadzenie robót budowlanych przy zabytku ul. [...] w [...],

- naruszenie art. 36 u.o.z., poprzez bezpodstawne przyjęcie, że przepis ten zawęża krąg podmiotów posiadających przymiot strony postępowania - w stosunku do art. 28 k.p.a. - wyłącznie do wnioskodawców uprawnionych do złożenia wniosku

w przedmiocie wydania pozwolenia konserwatorskiego,

- naruszenia art. 61 a k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,

- naruszenia art. 43 w zw. z art. 38 i art. 40 u.o.z. poprzez bezzasadną odmowę wszczęcia postępowania i natychmiastowego wstrzymania robót budowlanych przy zabytku, mimo iż prowadzone prace w istotny sposób naruszają klauzurowy charakter Zakonu, a przez to przepisy gwarantującego prawo nienaruszalności miejsca przeznaczonego przez właściwą władzę kościelną do sprawowania kultu religijnego,

a ponadto:

- naruszenie art. 7 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a. poprzez brak zebrania i wyczerpującego zbadania materiału dowodowego w sprawie, ,

- naruszenie art. 6 k.p.a, oraz art. 8 k.p.a.

Strona skarżąca domagała się uchylenia postanowienia Ministra Kultury

i Dziedzictwa Narodowego jak również poprzedzającego go postanowienia [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...].01.2012 r.

W uzasadnieniu skargi wskazano na istotne znaczenie bezpośredniego sąsiedztwa Klasztoru oraz inwestycji. Strona skarżąca podniosła, iż organ I instancji ustalając brak przymiotu strony w postępowaniu oparł się wyłącznie na przedłożonym przez inwestora projekcie budowlanym. Ponadto Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ogóle pominął kwestię bezpośredniego sąsiedztwa klasztoru

i inwestycji objętej pozwoleniem konserwatorskim. Wskazano, iż w przypadku prawidłowego ustalenia bezpośredniego sąsiedztwa, organ winien stwierdzić interes prawny skarżącej i wydać postanowienie o wszczęciu postępowania w sprawie wstrzymania pozwolenia konserwatorskiego.

Strona skarżąca wyjaśniałą, iż jest klasztorem o charakterze klauzurowym. Klasztor jest zobowiązany na mocy prawa kanonicznego, tj. w szczególności kanonów 608 - 614 oraz 667 w związku z kanonem 1214 Kodeksu Prawa Kanonicznego, do zapewnienia przestrzegania przepisów o klauzurze, w tym do zagwarantowania, że osoby trzecie nie będą miały prawa wstępu ani wglądu

w wewnętrzne życie klasztorne. Wobec podwyższenia zabudowy na podstawie udzielonego pozwolenia konserwatorskiego Klasztor jest zmuszony dokonać prac budowlanych polegających na przebudowie zabytku w postaci kompleksu klasztornego, w szczególności do zakrycia dziedzińca. Następnie wskazano,

iż regulacje kanoniczne obowiązują również na gruncie prawa polskiego, na mocy art. 2 Konkordatu, wyrażającego zasadę autonomii i stanowiącego, że Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną

i jurysdykcyjną. Nadto prawo polskie zagwarantowało miejscom przeznaczonym do sprawowania kultu nienaruszalność, a więc ochronę przed niepożądaną ingerencją osób trzecich w art. 8 ust. 2 i 3 Konkordatu. Natomiast wydane pozwolenie konserwatorskie wpływa na sferę chronionych prawem interesów strony skarżącej.

W rezultacie doszło do naruszenia art. 28 k.p.a., a powołane naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż w razie prawidłowego ustalenia, że strona skarżąca ma interes prawny, doszłoby do wydania postanowienia o odmiennej treści niż skarżone.

W uzasadnieniu skargi stwierdzono nadto, że właściciele nieruchomości sąsiednich mogą mieć interes prawny w postępowaniach dotyczących pozwoleń konserwatorskich. Szczególnie, gdy w następstwie udzielenia pozwolenia właściciele będą zobowiązani dokonać prac budowlanych w zakresie należących do nich zabytków. Podniesiono, wbrew stanowisku Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, iż ustalając krąg podmiotów dysponujących interesem prawnym

w postępowaniu o pozwolenie konserwatorskie, nie można ograniczyć się wyłącznie do właściciela nieruchomości, na terenie której położony jest zabytek. W istocie nie można abstrahować od skutków, które takie pozwolenie wywołuje.

Z art. 36 ust. 5 u.o.z. wynika jedynie, kto może być wnioskodawcą w sprawie dotyczącej wydania pozwolenia konserwatorskiego. Przepis powyższy nie ogranicza natomiast kręgu stron postępowania, ani nie wskazuje (jak to błędnie uznaje Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego), że stronami postępowania miałby być wyłącznie wnioskodawca.

Na poparcie tych tez przytoczono wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10.05.2011 r. (sygn. akt: I SA/Wa 1369/10), iż ,,Właściciel nieruchomości sąsiedniej jest stroną postępowania prowadzonego w trybie art. 36 ust. 1 pkt 11 ustawy z 2003 r. u.o.z., jeżeli nieruchomość ta, obok nieruchomości, której dotyczy udzielenie pozwolenia, jest częścią tego samego układu urbanistycznego lub zespołu budowlanego."

W skardze podnoszono, że pozwolenie konserwatorskie zostało wydane

z rażącym naruszeniem przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a w szczególności: art. 7 pkt 1 i 2, art. 4 pkt 1 i 6, art. 6 ust. 1 pkt 1 lit b

w związku z art. 3 pkt 15 u.o.z. oraz art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym. Naruszenie to, polegało na wyrażeniu zgody na zmianę walorów zabytkowych przebudowanej kamienicy w tym niedopuszczalną zmianę konstrukcji kubaturowej bryły dachu kamienicy,

Podkreślono, że w treści pozwolenia konserwatorskiego nie wskazano, na jakiego rodzaju prace konserwator wyraził zgodę. Strona skarżąca zwróciła uwagę na posłużenie się ogólnikowymi zwrotami "nadbudowa", "przebudowa", "rozbudowa" oraz odwołania się do bliżej nieokreślonych dokumentów w postaci "Projektu budowlanego", "Dokumentacji" i "Wstępnego sprawozdania".

Wskazano także na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego

w [...] z dnia [...].08.2012 r. utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję

z dnia [...].02.2012 r. stwierdzającą nieważność decyzji w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji przy ul. [...] w [...] (decyzja WZ

z [...].04.2007 r.). Decyzja WZ dla przedmiotowej inwestycji została wydana z rażącym naruszeniem prawa, w tym w szczególności z rażącym naruszeniem postanowień Konkordatu. Skutkiem tego jest analogiczna wada pozwolenia konserwatorskiego, które w swej treści odwołuje się bezpośrednio do decyzji ustalającej warunki zabudowy.

W odpowiedzi na skargę Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wniósł

o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Podkreślenia przy tym wymaga, iż zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Biorąc pod uwagę powyższe kryteria Sąd uznał, iż skarga powinna zostać oddalona, gdyż zaskarżone postanowienie zostało wydane zgodnie z prawem.

Podstawę prawną kwestionowanego postanowienia w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie natychmiastowego wstrzymania robót budowlanych stanowił art. 61a § 1 k.p.a., zgodnie z którym gdy żądanie, o którym mowa w art. 61 zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy należy zauważyć,

iż wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie natychmiastowego wstrzymania prac dotyczył decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...].10.2008 r. nr [...], udzielającej pozwolenia [...] Sp. z o.o. na prowadzenie robót budowlanych przy zabytku polegających na przebudowie, rozbudowie i nadbudowie budynku kamienicy przy ul. [...] w [...],

dz. Nr [...] obr. [...] [...]. Jak prawidłowo zauważył organ, przepisy ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami

(Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze. zm. - u.o.z.) nie zawierają norm regulujących posiadanie przez określone podmioty legitymacji strony postępowania w sprawach pozwoleń konserwatorskich, w związku z czym zastosowanie będzie miał w tym przypadku art. 28 k.p.a.

Zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Zwrócić należy w tym miejscu uwagę, że interes prawny strony powinien wynikać z konkretnej i zindywidualizowanej normy prawa materialnego wpływającej na sytuację prawną wnoszącego dany wniosek, żądanie, czy skargę. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreślany jest

w szczególności realny i aktualny charakter interesu prawnego wynikający

z zastosowania konkretnej normy prawnej. Od interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, czyli sytuację, w której dany podmiot jest co prawda bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, jednakże nie może tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa, mającego stanowić podstawę skierowanego żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności przez organ administracji.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego słusznie uznał, że Klasztor Sióstr Dominikanek nie legitymuje się interesem prawnym uprawniającym do skutecznego wszczęcia postępowania

w sprawie natychmiastowego wstrzymania prac budowlanych przy ul. [...] w [...].

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej ww. pozwolenie konserwatorskie nie dokonuje zmiany okolicznej zabudowy, m.in. poprzez jej podwyższenie, co w sposób bezpośredni wpływa zdaniem Klasztoru na jego obowiązki. Powyższe pozwolenie łączy się ściśle z ochroną konserwatorską obiektu wpisanego do rejestru zabytków i umożliwia dopiero wystąpienie przez inwestora na drogę postępowania w sprawie uzyskania pozwolenia na budowę w oparciu o art. 28 Prawa budowlanego. Nie oznacza to jednak, że strona dysponująca tytułem prawnym do sąsiedniej nieruchomości może skutecznie wywodzić swój interes prawny w postępowaniu przed organem ochrony zabytków, którego decyzje są co do zasady skierowane wyłącznie do wnioskodawców.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów Konkordatu oraz kanonów Kodeksu Prawa Kanonicznego, należy zauważyć, że decyzja [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] października 2008 r., Nr [...], udzielającej pozwolenia [...] Sp. z o.o. na prowadzenie robót budowlanych polegających na przebudowie, rozbudowie i nadbudowie budynku kamienicy przy ul. [...] w [...] nie narusza w żadnym stopniu powołanych przepisów. W szczególności pozwolenie konserwatorskiego nie stanowi samodzielnej podstawy do dokonania robót budowlanych i zmiany kubatury czy wysokości budynku zlokalizowanego przy ul. [...].

Ponadto, należy wskazać, że adresatem powołanych przepisów Kodeksu Prawa Kanonicznego jest strona skarżąca zobowiązana do realizacji określonych obowiązków w ramach klauzury. Dlatego z powołanych przez skarżącego Kanonów nie może również skutecznie wywodzić interesu prawnego w postępowaniu

o udzielenie pozwolenia konserwatorskiego.

W ocenie Sądu Klasztor w niniejszym postępowaniu dysponuje, co najwyżej interesem faktycznym, co nie oznacza, że jest pozbawiony interesu prawnego

w sprawie o wydanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu oraz w decyzji o pozwoleniu na budowę, przy czym kwestie te pozostają poza oceną Sądu w niniejszej sprawie.

Wbrew twierdzeniom skargi Klasztor nie był stroną w postępowaniu w przedmiocie wydania pozwolenia konserwatorskiego, o którym w sprawie mowa. Nadto fakt uczestnictwa Klasztoru w innym postępowaniu ( także nadzwyczajnym) nie stanowi wystarczającej przesłanki do uznania jej za stronę w tym postępowaniu, tym bardziej, że Sąd nie mógł dokonać kontroli prawidłowości ustalenia kręgu stron i doręczania aktów wydawanych w toku innych postępowań administracyjnych.

Odnosząc się do argumentów strony skarżącej dotyczących merytorycznej wadliwości wydanego pozwolenia konserwatorskiego należy wskazać, że pozostają one poza granicami sprawy sądowoadministracyjnej w rozumieniu art. 134 § 1 p.p.s.a., gdyż dotyczą już rozważań związanych z kwalifikowaną wadliwością pozwolenia konserwatorskiego, podczas gdy przedmiotem kontroli Sądu

w niniejszym postępowaniu była wyłącznie prawidłowość zastosowania przez organ art. 61 § 1 k.p.a. w związku z art. 28 k.p.a.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego w sposób prawidłowy ocenił zebrany materiał dowodowy ustalając, że Klasztor Sióstr Dominikanek

"[...]" nie może być uznany za stronę w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę w rozumieniu art. 28 k.p.a. Interes prawny skarżącego nie wynika również z innej skonkretyzowanej normy prawa materialnego. W tej sytuacji organ podjął właściwe rozstrzygnięcie wydając postanowienie odmawiające wszczęcia postępowania ze względu na zaistniałą przeszkodę podmiotową.

Sąd kontrolując sprawę z urzędu i nie będąc związany zarzutami i wnioskami strony skarżącej nie dostrzegł innych wad powodujących konieczność eliminacji zaskarżonego postanowienia z obiegu prawnego. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy, zgodnie z regułami dowodowymi określonymi procedurą administracyjną, w tym art. 7 i 77 § 1 k.p.a.,

a uzasadnienie zaskarżonego postanowienia odpowiada wymogom art. 107 § 3 k.p.a.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 132 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji wyroku.