II SA/Wa 409/14

Uzasadnienie

Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] lutego 2005 r. odmówiła zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] z dnia [...] czerwca 2004 r. o nadaniu J. T. stopnia doktora habilitowanego nauk prawnych i po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] utrzymała w mocy decyzję poprzedzającą.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 520/06 oddalił skargę J. T. na decyzję z dnia [...] grudnia 2005 r., natomiast Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2007 r., sygn. akt I OSK 1187/07, oddalił skargę kasacyjną J. T. od powyższego wyroku.

Podaniem z dnia 13 października 2007 r. J. T. wystąpił do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów o wznowienie postępowania, zakończonego ostateczną decyzją ww. organu z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] oraz wniósł o stwierdzenie jej nieważności.

Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. odmówiła wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...], a decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 387/08, po rozpoznaniu skargi J. T. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] stycznia 2008 r., uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą. W uzasadnieniu wskazał w szczególności, że badanie sprawy wznowienia postępowania w zakresie określonym w art. 151 § 1 i § 22 k.p.a. może nastąpić dopiero po wydaniu postanowienia o wznowieniu postępowania, o jakim mowa w art. 149 § 1 i § 2 k.p.a., a więc po ustaleniu, że nie zachodzi żadna z przyczyn uzasadniających odmowę wznowienia postępowania. Oparcie zaś w rozpatrywanej sprawie przez organ decyzji o odmowie wznowienia postępowania na dokonanej przez siebie merytorycznej ocenie przyczyn wznowienia, przeprowadzonej przed wydaniem postanowienia o wznowieniu postępowania, a więc sprzecznie z § 3 w zw. z § 2 art. 149 k.p.a., uzasadnia uchylenie obydwu decyzji.

Po uprawomocnieniu się powyższego wyroku Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] odmówiła wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2005 r. oraz odmówiła stwierdzenia jej nieważności.

Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...], po rozpoznaniu wniosku J. T. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymała w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2008 r., odmawiającą wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2005 r. oraz uchyliła decyzję z dnia [...] listopada 2008 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] grudnia 2005 r. i odmówiła wszczęcia postępowania w tej sprawie.

Na powyższą decyzję J. T. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 335/09 uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] listopada 2008 r.

W uzasadnieniu podał, że zarówno postępowanie w sprawie wznowienia postępowania, jak również postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, należą do systemu weryfikacji decyzji administracyjnej na drodze administracyjnej, opartego na zasadzie niekonkurencyjności. Oznacza to, że każdy z trybów nadzwyczajnych ma na celu usunięcie tylko określonego rodzaju wadliwości, a tryby te nie mogą być stosowane zamiennie. Powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd stwierdził, że wszczęcie postępowania w sprawie wznowienia postępowania nie uniemożliwia wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Jednakże wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności w czasie toczącego się już postępowania w sprawie wznowienia powoduje konieczność zawieszenia postępowania wznowieniowego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Zastosowanie trybu stwierdzenia nieważności decyzji powoduje bowiem następstwa prawne, dalej idące niż zastosowanie trybu wznowienia postępowania i wobec tego należy dać priorytet pierwszemu z nich.

Realizując wytyczne, zawarte w powyższym prawomocnym wyroku, Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów w pierwszej kolejności rozpoznała wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] grudnia 2005 r., wydając decyzję z dnia [...] listopada 2009 r. o odmowie wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji, a nadto postanowieniem z tej samej daty, zawieszając postępowanie w sprawie wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją z dnia [...] grudnia 2005 r.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...], wydaną po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów utrzymała w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2009 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 października 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 494/10 oddalił skargę J. T. na powyższą decyzję, zaś Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną strony od wydanego wyroku.

Następnie Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] września 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 149 § 3, art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5, art. 150 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2003 r. Nr 65, poz. 595 ze zm.), odmówiła wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] i decyzją z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.

W wyniku skargi J. T. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 100/12, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą z dnia [...] września 2011 r.

Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, wyrokiem z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I OSK 2028/12 uchylił wyżej wskazany wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 22 lutego 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 2262/12, uchylił zaskarżoną decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] listopada 2011 r. oraz decyzję ją poprzedzającą.

Sąd stwierdził, iż organ po raz kolejny wykroczył poza ustalone ramy badania formalnych podstaw wznowienia. Prowadząc postępowanie co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy, dokonał merytorycznej oceny podanych we wniosku przesłanek, bez uprzedniego wydania postanowienia o wznowieniu postępowania w trybie art. 149 § 1 k.p.a.

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2013 r. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów wznowiła postępowanie w sprawie zaskarżonej decyzją ostateczną z dnia [...] grudnia 2005 r. i skierowała sprawę na posiedzenie Sekcji [...] celem dalszego postępowania.

Następnie decyzją z dnia [...] października 2013 r. nr [...] Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów, na podstawie art. 149 § 3 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5, art. 150 § 1 i art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2003 r. Nr 65, poz. 595 ze zm.) odmówiła uchylenia prawomocnej decyzji z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...].

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż podaniem z dnia 13 października 2007 r. J. T. zwrócił się do Centralnej Komisji o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] grudnia 2005 r. ewentualnie o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, wskazując na przyczyny wymienione w art. 145 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.p.a. Organ ustalił, iż wniosek został złożony w terminie, który jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 sierpnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 577/09, powinien być liczony od dnia 19 września 2007 r.

W celu ustalenia występowania przesłanek wznowieniowych, Centralna Komisja wszczęła postępowanie wyjaśniające, kierując sprawę na posiedzenie Sekcji Nauk [...], która wyznaczyła recenzenta dla oceny, czy zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5 K.p.a.

Ponadto Centralna Komisja skierowała zapytanie do strony o przedstawienie dowodów na okoliczność zaistnienia przesłanek z art. 145 § 1 pkt 1, 4-5 K.p.a, w szczególności odnośnie sfałszowania recenzji prof. S. W.

W odpowiedzi J. T. złożył pismo z dnia 21 maja 2013 r., w którym podtrzymał swoje dotychczasowe twierdzenia, wnosząc o przeprowadzenie rozprawy i przeprowadzenie dowodów z dokumentów, tj. uwag do opinii A, C, D, opinii prawno-psychologiczno-procesowej, pisma U., sprawozdań za okres 2006-2013, ze wskazanych akt przewodu habilitacyjnego P. P. oraz dokonanie konfrontacji recenzentów A, B, C, D, a ponadto przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych grafologa i kryminologa dla wyjaśnienia fałszywości opinii A oraz ustalenia kto (po wcześniejszym uzyskaniu próbek własnoręcznego pisma prof. S. W.) w istocie ją sporządził, i kto dokonał w niej poprawek i ręcznych dopisków. Dodatkowo wnosił o zawiadomienie go i jego pełnomocnika adw. A. S. o terminie rozprawy (posiedzenia Sekcji [...]), podczas której szczegółowo ustosunkuje się do istotnych w sprawie kwestii. Zdaniem wnioskodawcy opinie A, C, D nie stanowią wiarygodnego materiału dowodowego.

W sprawie została sporządzona opinia prof. A. B., który stwierdził, że nie wystąpiła żadna z przesłanek do wznowienia postępowania wymienionych w art. 145 § 1, pkt 1, 4 i 5 K.p.a. oraz że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków procesowych J. T..

Sekcja Nauk Humanistycznych w dniu [...]października 2013 r. w głosowaniu jawnym po zapoznaniu się z całością materiału dowodowego odmówiła poparcia wniosku o wznowienie postępowania i zmiany prawomocnej decyzji.

Następnie Prezydium Centralnej Komisji na posiedzeniu w dniu [...] października 2013 r. przeanalizowało całość zebranego materiału dowodowego i podzieliło stanowisko Sekcji [...].

Zdaniem Prezydium dowody, na których oparto rozstrzygnięcie nie okazały się fałszywe, a na jaw nie wyszły nowe istotne dla sprawy okoliczności nieznane organowi. Strona brała udział w postępowaniu w zakresie, w jakim było to możliwe z uwagi na odrębny tryb postępowania (art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych). Prof. H. I. nie brał | udziału w głosowaniu tej uchwały.

We wniosku wskazano na przyczyny, które były już podnoszone w skardze na decyzję /Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2005 r. i były przedmiotem oceny przez sądy administracyjne obu instancji.

Zgodnie z art. 170 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i organy państwowe. Podmioty te muszą przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu nie może ona już być ponownie badana.

Podnoszone zarzuty w podaniu z dnia [...] października 2007 r., identyczne jak wcześniej, nie mogą być prawnie skuteczne wobec treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11 września 2006 r. i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 sierpnia 2007 r.

Centralna Komisja wyjaśniła, iż postępowanie w sprawach stopni i tytułów naukowych jest postępowaniem odrębnym o innej aksjologii niż postępowanie administracyjne czy cywilne. Stąd też ustawodawca świadomie zrezygnował z takich klasycznych dla procedur prawnych instytucji jak rozprawa, postępowanie dowodowe z udziałem biegłych, ograniczył udział kandydata w postępowaniu, wyłączył jawność postępowania. Podejmowanie uchwał następuje w głosowaniu tajnym. Postępowanie kwalifikacyjne nie stwarza kandydatowi możliwości prowadzenia dyskusji z recenzentami. Charakter tego postępowania powoduje, że osoba, która się poddaje jakimkolwiek recenzjom w dziedzinie nauki, musi się liczyć z tym, że nie zawsze może je zaakceptować. W tym wyraża się przejaw wolności naukowej i prowadzenia nieskrępowanej dyskusji naukowej. Dyskwalifikowanie negatywnych recenzji byłoby ograniczeniem dyskursu naukowego i hamowało rozwój nauki.

Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...], podjętą na podstawie art. 145 § 1 pkt 1, 4, 5, art. 151 § 1 pkt 1, art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, utrzymała w mocy decyzję z dnia [...] października 2013 r.

W uzasadnieniu podała, iż we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy strona podnosi zarzuty, które mają charakter polemiczny i roszczeniowy. Przedmiotem postępowania wznowieniowego nie może być ponowna ocena dorobku naukowego kandydata, tym bardziej powstałego po uprawomocnieniu się decyzji z 2005 r. Odnosząc się do podniesionych zarzutów Centralna Komisja ponownie wskazała, iż prof. H. I. nie brał udziału w głosowaniu, podpisał decyzję jako sekretarz Prezydium. Opinia prof. A. B. została sporządzona na potrzeby tego postępowania i była przedmiotem oceny jako materiał dowodowy zgromadzony w sprawie. Centralna Komisja nie miała obowiązku doręczenia jej stronie, która mogła się zapoznać z jej treścią w trybie art. 73 k.p.a. Niezależnie od szczególnego trybu postępowania przed Centralną Komisją organ administracji publicznej może uwzględnić żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu, jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy (art. 78 k.p.a.). Nie było potrzeby, ani konieczności przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez stronę. Decyzja z dnia [...] grudnia 2005 r. nie była oparta na recenzji prof. S. W., lecz na całości zgromadzonego materiału dowodowego, który podlegał krytycznej ocenie przez grono wybitnych specjalistów z danej dyscypliny naukowej.

Zdaniem Prezydium Centralnej Komisji dowody, na których oparto rozstrzygnięcie, nie okazały się fałszywe, a na jaw nie wyszły nowe istotne dla sprawy okoliczności nieznane organowi. Strona brała udział w postępowaniu w zakresie, w jakim było to możliwe z uwagi na odrębny tryb postępowania wynikający z art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J. T. zarzucił decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] grudnia 2013 r.:

‒ naruszenie art. 6-13, 15, 17, 18, 24-28, 32, 35, 36, 73, 75-81, 84, 86, 89, 107, 114, 123, 124, 145, 147, 150, 151, 154 i art. 161 k.p.a. przez niepodjęcie właściwych czynności dla szybkiego merytorycznego załatwienia istoty sprawy, w tym zaniechanie postępowania mediacyjnego (ugodowego) i uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów oraz przy braku udziału (przeciwstawnych) strony (w istocie postępowanie toczy się bez udziału jakichkolwiek stron a jedynie z udziałem CK, która stała się stroną i wydaje w swoim interesie błędne decyzje) a nadto przyjęcie wadliwego poglądu co do wiążącej mocy oceny prawnej i wskazań wyrażonych we wcześniejszych orzeczeniach oraz zaniechanie merytorycznego orzeczenia o zatwierdzeniu uchwały o nadaniu skarżącemu stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk [...]:

‒ naruszenie art. 17 § 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 233 4 kk. art. 270 kk i art. 193-206 kpk poprzez niewyjaśnienie przez CK w ogóle zarzutu falszywości opinii/recenzji autorstwa (rzekomo) prof. S. W. oraz kto i w jakim celu dokonał jej przerobienia, chociaż te czyny karalne ścigane są z urzędu i każdy, w szczególności instytucje państwowe przede wszystkim CK – które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa (art. 304 § 2 kpk);

‒ naruszenie art. 2, 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP przez pozbawienie habilitanta praw strony i w ogóle ignorowanie jego twierdzeń, wniosków, zarzutów, niezgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego oraz pozbawienie go "prawa do sądu" w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym z naruszeniem obowiązujących terminów o przebiegu postępowania rozpoznawczego wbrew treści wyroków ETPC: z dnia 9 czerwca 2009 r. w sprawie Korneccy p-ko Polsce www.echr.coe.int., oraz z dnia 23 września 2008 r. w sprawie Arac p-ko Turcji 9907/02, Lex 1399895, www.echr.coe.int.;

‒ naruszenie podstawowych zasad postępowania o wznowienie postępowania odnośnie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia doktora habilitowanego (w szczególności art. 157 § 1 w zw. z art. 17 pkt 3 i art. 18 pkt 1, 2, art. 156 § 1 pkt 2.7 i art. 158 § 2 k.p.a.) poprzez nienadanie właściwego biegu podaniu habilitanta o przeprowadzenie kontroli nadzwyczajnej (postępowania o wznowienie postępowania i o stwierdzenie nieważności decyzji CK) przez organ wyższego stopnia – Prezesa Rady Ministrów lub ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego (art. 150 § 2 i 3, art. 156, art. 157 § 1 k.p.a. ) i wręcz bezprawne uzurpowanie sobie przez CK kompetencji tych organów nadzoru;

‒ naruszenie podstawowych zasad postępowania o wznowienie postępowania administracyjnego (także o stwierdzenie nieważności) odnośnie zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia doktora habilitowanego (w szczególności art. 145 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.p.a., art. 154 § 1 k.p.a. i art. 156 § 1 pkt 2 i 7 i nast. ww. k.p.a. ) przez zaniechanie przeprowadzenia w ogóle właściwych czynności procesowych – w szczególności wskazanych w podaniu z dnia [...] października 2007 r. i następnych; ostatnio w załączonych do pism z dnia 21 maja 2013 r. i we wniosku z dnia 23 listopada 2013 r. o ponowne rozpoznanie sprawy – dla wyjaśnienia zasadności żądania wznowienia postępowania oraz ograniczenia się do powtórzenia dotychczasowych ogólnikowych twierdzeń i błędnych zasad postępowania gabinetowego przed CK – bez jakiegokolwiek ustosunkowania się do twierdzeń, zarzutów, wniosków dowodowych, itp. habilitanta;

‒ naruszenie art. 16 Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Politycznych (wiążący Polskę od 18 czerwca 1977 r.), art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 87 Konstytucji RP w zw. z art. 89 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez błędne stanowisko CK, że habilitant nie ma statusu strony, mimo iż taki status mu przysługuje – por. H. Knysiak-Molczyk. Uprawnienia strony w postępowaniu administracyjnym, Zakamycze 2004, 3.2-3.5 oraz J. T.. Strona w postępowaniu gabinetowym na przykładzie postępowania o nadanie stopnia lub tytułu naukowego), M. Praw. 2011/18/983-993 oraz M. Praw. 2011/19/1038-1051 – (brak wnioskowanej rozprawy, nieinformowanie go o czynnościach w sprawie (ostatnio o prowadzeniu nieprzydatnego dowodu z opinii A. B. i niedoręczenie jej, mimo pisemnych żądań, odmowa udostępnienia habilitantowi akt sprawy i niedopuszczenie do udziału w sprawie jego pełnomocnika-adwokata), prowadzenie tajemniczego postępowania przez CK w ukryciu przed habilitantem z pozbawieniem go skutecznego prawa do sądu i "przyjaznej", dobrej oraz odpowiedzialnej administracji publicznej; a tym samym naruszenie także przepisów art. 145 pkt 1 lit. a, b, c i art. 151 skutkujące brakiem skutecznej kontroli prawnej (sądowej) decyzji organów krajowych:

‒ naruszenie art. II-101 Karty Praw Podstawowych w Unii Europejskiej. Europejskiej Karty Naukowca – sekcja 1 i sekcja 2 wraz z Zaleceniem Komisji z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie Europejskiej Karty Naukowca oraz Kodeksu postępowania przy rekrutacji pracowników naukowych, pkt 9-16 preambuły oraz pkt 1-6; Dz. U. UE.L.05.75.67, art. 249 TWE, Rozporządzenia Rady [WE] nr 975/1999 z dnia 29 kwietnia 1999 r. ustanawiającego wymogi wprowadzania w życie działań współpracy rozwojowej, które przyczyniają się do realizacji ogólnego celu rozwijania i konsolidacji demokracji i państwa prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, pkt 1, 3-8, 10, 11, 15 i 17 preambuły oraz rozdział I art. 2 pkt 1 lit. a-c, i, j oraz pkt 2 lit. d; Dz. U. UE.L.99.120.1 w zw. z art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia ... Rzeczypospolitej Polskiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej, Dz. U. UE.L. 03.236.33 poprzez w ogóle nieuwzględnienie z urzędu tych przepisów prawa i przez to prowadzenie niezgodnego ze standardami wspólnotowymi, niekonstytucyjnego, tajnego i tajemniczego postępowania gabinetowego przez CK, chociaż w odniesieniu do przedmiotowej habilitacji nie spełniło ono nawet minimalnych wymogów;

‒ naruszenie przepisów art. 16, 17, 19 ust. 4, 20 ust. 3, 5a i 5b, 29 ust. 1, 31 pkt 4, 51 ust. 1, 52-55 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytułach w zakresie sztuki, poprzez nieprzeprowadzenie przewodu zgodnie z wymogami tej "nowej" ustawy (chociaż przewód został otwarty w 2004 r. i "stara" ustawa nie obowiązywała już od roku), posłużenie się przez CK nieobiektywnymi kryteriami przy ocenie przedmiotowej rozprawy i przewodu habilitacyjnego a nadto przyjęcie wadliwej koncepcji "odpowiedniego stosowania kpa" do postępowania przed CK i przeoczenie, iż CK nie powołała w przewodzie dwóch swych recenzentów (gdyby w wykładzie habilitacyjnym uczestniczyli recenzenci A i B – Profesorowie S. W. i H. M. – to nawet przy głosie przeciw S. W. przedmiotowa uchwała o nadaniu stopnia doktora habilitowanego uzyskałaby bezwzględną większość "za" stosownie do art. 20 ustawy o stopniach naukowych;

‒ naruszenie art. 31 pkt 3 i 4 ustawy o stopniach naukowych w zw. z § 14 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskich i habilitacyjnych oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora, Dz. U. Nr 15, poz. 128, art. 285 § 1 kpc i art. 200 § 2 kpk przez uznanie CK, iż opinie recenzentów A, C i D "zawierają szczegółowo uzasadnioną ocenę", chociaż nie spełniają powszechnie wymaganych warunków podania sprawozdania z przeprowadzonych czynności i spostrzeżeń, opartych na nich wniosków i odpowiedzi na postawione pytania wraz ze szczegółowym ich uzasadnieniem (zob. Monitor Prawniczy 2000/7/466), a nadto organ ten dopuścił się ciężkiego naruszenia przepisów o przeprowadzaniu dowodu z opinii biegłych/recenzentów a recenzje oznaczone literami A, C i D dotknięte są wadami a w szczególności opinia/recenzja A nosi znamiona czynu określonego w art. 233 § 4 Kodeksu karnego, a tym samym stanowiło to podstawę dla poinformowania właściwych organów, a zaniechanie tego nie pozwoliło ustalić, czy nie doszło do popełnienia przestępstwa lub czynów karalnych dyscyplinarnie; a to wszystko uniemożliwia poprawną ocenę ich wartości naukowej, wiarygodności i mocy dowodowej i w konsekwencji wykluczyło prawidłowe dokonanie istotnych ustaleń faktycznych przez CK;

‒ naruszenie art. 33 ust. 1, art. 35 ust. 5 usnit, art. 2, 7, 45, 61 i 83 Konstytucji RP, art. 6 Konwencji, art. 14 Paktu, art. 6-15 k.p.a. przez uznanie CK, iż może ona jako centralny organ administracji rządowej pomijać powszechnie uznane zasady postępowania rozpoznawczego (dowodowego), z wyłączeniem jawności (nie wzięła ona pod uwagę art. 32 ust. 1 i 45 ust. 2 Konstytucji RP oraz tego, że nawet w niejawnym postępowaniu obok strony mogą uczestniczyć po dwie osoby zaufania – art. 97 § 1 p.p.s.a., art. 154 § 1 kpc, art. 361 § 1 kpk) a nadto posłużyła się statutem niezgodnym z Konstytucją RP oraz standardami wspólnotowymi i to opartym na uchylonym przepisie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (nie wzięła pod uwagę art. 7 i 83 Konstytucji RP oraz art. 7 k.p.a.), przez co skarżący został pozbawiony możności wykazania zasadności uprawnienia do stopnia dra habilitowanego;

‒ naruszenie art. 61, 51 Konstytucji RP w zw. z art. 73 i 74 k.p.a. przez dwukrotną odmowę przez CK udostępnienia akt oraz nieudzielania – na pisemne żądania – informacji o osobach recenzentów (określonych tajnie A, B, C i D) i o treści statutu CK – a także obecnie niedoręczenie nieznanej (zbędnej) opinii A. B. – przez co skarżący został pozbawiony rzetelnego postępowania, "równości broni" oraz możliwości obrony przed wadliwymi, jednostronnymi, nieobiektywnymi i mającymi cechy określone w art. 233 § 4 kk opiniami A, C i D wraz z prawem do żądania ich wyłączenia (art. 84 § 2 w zw. z art. 24 k.p.a.) – przede wszystkim prof. H. I., uniemożliwiając tym samym sprawiedliwe i zgodne z prawdą załatwienie sprawy;

‒ naruszenie podstawowych zasad przeprowadzania postępowania dowodowego wyżej cytowanych; w tym także poprzez nieustosunkowanie się w ogóle (postanowieniem dowodowym) – por. art. 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 217 kpc, art. 236 kpc i art. 245, 227-234 kpc (do wniosków dowodowych zawartych w pismach procesowych z dnia 19 sierpnia 2006 r. i 31 sierpnia 2006 r. oraz okazanych na rozprawie 4 września 2006 r. innych prac habilitacyjnych a także składanych w międzyczasie następnych wielu pism (ostatnio ww. pismach z dnia 21 maja 2013 r. do Prezesa RM i Przewodniczącego CK) i bezzasadne pominięcie dowodów z dokumentów (przede wszystkim z uwag do opinii A, C i D, dowodu z dokumentu w postaci opinii [...], oryginałów prac habilitacyjnych oraz akt przewodów habilitacyjnych z okresu ostatnich dwu lat, a w tym z równoległego przewodu habilitacyjnego dr P. P. na Wydziale [...] Uniwersytetu [...] w L.), przez co CK nie dysponowała materiałem procesowym, koniecznym do oceny legalności i poprawności działalności CK (art. 1 p.p.s.a.) i w efekcie czego błędnie przyjęła wadliwy stan faktyczny niezgodnie z obowiązującymi procedurami a w końcowym wyniku orzekła przedwcześnie co do istoty sprawy bez należytego wyjaśnienia prawdy;

‒ naruszenie art. 2, 7-9, 32 ust. 1, 83, 87, 184, 188 i 193 Konstytucji RP, art. 234 TWE poprzez zaniechanie wyjaśnienia z urzędu przez CK (mimo zgłaszanych zarzutów) kwestii zgodności tajnego postępowania gabinetowego przed CK z prawem wspólnotowym oraz z podstawowymi standardami praw człowieka i obywatela, a także przez zaniechanie przestawienia Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego co do zgodności Statutu CK i delegacji ustawowej do jego uchwalenia z Konstytucją (wskazane przepisy oraz art. 45, 77 ust. 2 Konstytucji RP) oraz co do zgodności z art. 92-93 Konstytucji RP delegacji dla CK zawartej w art. 35 ust. 5 usnit, przez co CK uniemożliwiła uzyskanie najbardziej miarodajnego i obiektywnego kryterium oceny tej kwestii w sprawie;

‒ zaniechanie postępowania mediacyjnego/ugodowego mimo braku przeciwstawnych stron, co narusza powszechną zasadę szybkości postępowania i dążenia do pozytywnego, merytorycznego załatwienia sprawy (art. 45 Konstytucji, art. 114 i nast. k.p.a., art. 7 p.p.s.a.) oraz eliminowałoby ewidentne skutki opieszałości postępowania CK (art. 12 k.p.a., art. 19 ust. 3 usnitn.) a także potrzebę podjęcia czynności urzędowych wobec Autorów opinii A, C i D (art. 233 § 4 kk, Rekomendacja nr R/84/15 w sprawie odpowiedzialności władzy publicznej przyjęta przez Komitet Ministrów Rady Europy 18 września 1984 r.). przez co habilitant został uwikłany w zbędną i wadliwą procedurę niekonstytucyjnego postępowania gabinetowego oraz pozbawiony prawa do szybkiego, obiektywnego i sprawiedliwego rozstrzygnięcia o jego prawach cywilnych.

W odpowiedzi na skargę Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów wniosła o jej oddalenie w zakresie wniosku o uchylenie decyzji z dnia [...] grudnia 2013 r. i odrzucenie skargi w zakresie pozostałych wniosków skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

W przedmiotowej sprawie skarżący wystąpił do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów o wznowienie postępowania zakończonego prawomocną decyzją z dnia [...] grudnia 2005 r. nr [...] o odmowie zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] z dnia [...] czerwca 2004 r. o nadaniu mu stopnia doktora habilitowanego nauk prawnych.

W podaniu z dnia [...] października 2007 r. jako powód wznowienia postępowania strona podała naurszenie prawa materialnego oraz rażące naruszenie przepisów postępowania o istotnym wpływie na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.p.a., art. 154 § 1 k.p.a. i art. 156 § 1 pkt 2 i 7 k.p.a.) i wniosła o stwierdzenie nieważności tej decyzji, uchylenie w całości lub zmianę przez zatwierdzenie uchwały o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego.

Postępowaniu przed Centralną Komisją do Spraw Stopni i Tytułów w W. (dalej: CK) J. T. zarzucił:

‒ naruszenie art. 16 Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Politycznych wiążący Polskę od 18 czerwca 1977 r., art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, art. 2, art. 45 ust. 1 , art. 77 ust. 2 i art. 87 Konstytucji RP w zw. z art. 89 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez błędne stanowisko CK, że habilitant nie ma statusu strony i przeprowadzenie dwukrotnie nieważnego postępowania przed CK z pozbawieniem go skutecznego prawa do sądu i "przyjaznej", dobrej i odpowiedzialnej administracji publicznej, skutkujące brakiem skutecznej kontroli prawnej (sądowej) decyzji organów krajowych,

‒ naruszenie art. II-101 Karty Praw Podstawowych w Unii Europejskiej, Europejskiej Karty Naukowca – sekcja 1 i sekcja 2 wraz z Zaleceniem Komisji z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie Europejskiej Karty Naukowca oraz Kodeksu postępowania przy rekrutacji pracowników naukowych, pkt 9-16 preambuły oraz pkt 1-6; Dz. U. UE.L.05.75.67, art. 249 TWE, Rozporządzenia Rady [WE] nr 975/1999 z dnia 29 kwietnia 1999 r. ustanawiającego wymogi wprowadzania w życie działań współpracy rozwojowej, które przyczyniają się do realizacji ogólnego celu rozwijania i konsolidacji demokracji i państwa prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, pkt. 1, 3-8, 10, 11, 15 i 17 preambuły oraz rozdział I art. 2 pkt 1 lit. a-c, i, j oraz pkt 2 lit. d; Dz. U. UE.L.99.120.1 w zw. z art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia ... Rzeczypospolitej Polskiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej, Dz. U. UE.L. 03.236.33 poprzez w ogóle nieuwzględnienie z urzędu tych przepisów prawa i przez to przeprowadzenie niezgodnego ze standardami wspólnotowymi, niekonstytucyjnego, tajnego i tajemniczego postępowania gabinetowego przed CK, chociaż w odniesieniu do przedmiotowej habilitacji nie spełniło ono nawet minimalnych wymogów,

‒ naruszenie przepisów art. 16, 17, 19 ust. 4, 20 ust. 3, 5a i 5b, 29 ust. 1, 31 pkt 4, 51 ust. 1, 52-55 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytułach w zakresie sztuki, poprzez posłużenie się przez CK nieobiektywnymi kryteriami przy ocenie przedmiotowej rozprawy i przewodu habilitacyjnego a nadto przyjęcie wadliwej koncepcji "odpowiedniego stosowania kpa" do postępowania przed CK i przeoczenie, iż CK nie powołała w przewodzie dwóch swych recenzentów (gdyby w wykładzie habilitacyjnym uczestniczyli recenzenci A i B – Profesorowie S. W. i H. M. – to nawet przy głosie przeciw S. W. przedmiotowa uchwała o nadaniu stopnia doktora habilitowanego uzyskałaby bezwzględną większość "za", stosownie do art. 20 ustawy o stopniach naukowych,

‒ naruszenie art. 31 pkt 3 i 4 ustawy o stopniach naukowych w zw. z § 14 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodach doktorskich i habilitacyjnych oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora, Dz. U. Nr 15, poz. 128, art. 285 § 1 kpc i art. 200 § 2 kpk przez uznanie, iż opinie recenzentów A, C i D "zawierają szczegółowo uzasadnioną ocenę" chociaż nie spełniają powszechnie wymaganych warunków podania sprawozdania z przeprowadzonych czynności i spostrzeżeń, opartych na nich wniosków i odpowiedzi na postawione pytania wraz ze szczegółowym ich uzasadnieniem, a to uniemożliwia poprawną ocenę ich wartości naukowej, wiarygodności i mocy dowodowej a w konsekwencji wykluczyło późniejszą, prawidłową weryfikację istotnych ustaleń faktycznych CK,

‒ naruszenie przepisów o postępowaniu dowodowym (art. 75 i nast. k.p.a. w zw. z art. 278 i nast. kpc) oraz ciężkie naruszenie przepisów o przeprowadzaniu dowodu z opinii biegłych i niedostrzeżenie, iż recenzje A, C i D noszą znamiona czynów określonych w art. 233 § 4 Kodeksu karnego, a co stanowiło podstawę dla CK zawiadomienia prokuratora w trybie art. 183 § 2 k.p.a., a zaniechanie tego nie pozwala ustalić, czy nie doszło do popełnienia przestępstwa lub czynów karalnych dyscyplinarnie, w szczególności w wyniku śmierci recenzenta A,

‒ naruszenie art. 33 ust. 1, art. 35 ust. 5 ustawy o stopniach naukowych, art. 7, 45, 61 i 83 Konstytucji RP, art. 6 Konwencji, art. 14 Paktu, art. 6-15 k.p.a. przez pominięcie przez CK powszechnie uznanych zasad postępowania rozpoznawczego (dowodowego), z wyłączeniem jawności (CK nie wzięła pod uwagę przepisów art. 32 ust. 1 i 45 ust. 2 Konstytucji RP oraz tego, że nawet w niejawnym postępowaniu obok strony mogą uczestniczyć po dwie osoby zaufania – art. 97 § 1 p.p.s.a., art. 154 § 1 kpc, art. 361 § 1 kpk), posługując się statutem niezgodnym z Konstytucją RP oraz ze standardami wspólnotowymi i to opartym na uchylonym przepisie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (art. 7 i 83 Konstytucji RP oraz art. 7 k.p.a.), przez co habilitant został pozbawiony przez CK możności wykazania zasadności uprawnienia do stopnia doktora habilitowanego,

‒ naruszenie art. 61, 51 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 73 i 74 k.p.a. przez dwukrotną odmowę przez CK udostępnienia akt oraz nieudzielania – na pisemne żądania – informacji o osobach recenzentów (określonych tajnie A, B, C i D) i o treści statutu CK – do czasu wniesienia skargi do WSA – przez co habilitant został pozbawiony rzetelnego postępowania, "równości broni" oraz możliwości obrony przed wadliwymi, jednostronnymi, nieobiektywnymi i mającymi cechy określone w art. 233 § 4 kk opiniami A, C i D wraz z prawem do żądania wyłączenia ich Autorów (art. 84 § 2 w zw. z art. 24 k.p.a.), a co uniemożliwiło sprawiedliwe i zgodne z prawdą załatwienie sprawy,

‒ naruszenie przepisów art. 28 i 29 k.p.a. przez niedopuszczenie habilitanta w charakterze strony do udziału w postępowaniu przed CK oraz niewydanie w tej kwestii odmownego postanowienia (uniemożliwiło to zaskarżenie tej kwestii) oraz art. 32 i 33 k.p.a. przez niedopuszczenie do udziału w sprawie pełnomocnika-adwokata, przez co habilitant został pozbawiony możliwości obrony (to skutkuje nieważność decyzji CK), a nadto nieustosunkowanie się CK postanowieniem dowodowym (art. 29 ust. 1 usnit, art. 75-86 k.p.a. w zw. z art. 217 kpc, art. 236 kpc i art. 245, 227-234 kpc) do wniosków dowodowych zawartych w pismach procesowych (z dnia 28 listopada 2005 r.) oraz wnioskowanych innych prac habilitacyjnych i bezzasadne pominięcie dowodów z dokumentów (przede wszystkim z uwag do opinii A, C i D, dowodu z dokumentu w postaci opinii psychologiczno-prawno-procesowej, oryginałów prac habilitacyjnych oraz akt przewodów habilitacyjnych z okresu ostatnich dwu lat, a w tym z równoległego przewodu habilitacyjnego dra P. P. na Wydziale [...] Uniwersytetu [...] w L.), przez co CK nie dysponowała pełnym i obiektywnym materiałem procesowym, koniecznym do ustalenia stanu faktycznego sprawy zgodnie z obowiązującymi procedurami przy równoczesnym braku obiektywnego kryterium do oceny dorobku naukowego (por. kryteria U.) a w końcowym wyniku orzekła, przedwcześnie co do istoty sprawy,

‒ przeprowadzenie tajnego postępowania gabinetowego przed CK (bez wyznaczenia rozprawy – art. 89 i nast. k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 usnit (sprzecznie z prawem wspólnotowym oraz z podstawowymi standardami praw człowieka i obywatela, w oparciu o niekonstytucyjny statut o treści wykraczającej poza delegację ustawową) wskazane przepisy oraz art. 45, 77 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 87, 92-93 Konstytucji RP i art. 35 ust. 5 usnit), co skutkuje nieważnością postępowania przed CK,

‒ nieuwzględnienie z urzędu nieważności decyzji Prezydium CK z dnia [...] lutego 2005 r., nr [...]. Z jej uzasadnienia na s. 1 wynika, że głosowało 10 członków a na s. 3 uzasadnienia wyraźnie wskazano, iż na 11 członków Prezydium CK obecnych było 9, gdyż był nieobecny prof. J. S. – zastępca przewodniczącego CK – poz. 3 i prof. M. N.i – przewodniczący sekcji [...] – poz. 10. Jedenastoosobowy skład Prezydium CK został określony w niekonstytucyjnym statucie CK a z treści § 1 pkt 3 wynika, że "W skład Prezydium wchodzą: przewodniczący Komisji, dwaj jego zastępcy, sekretarz Komisji oraz przewodniczący sekcji (siedmiu) stałych" i nawet jeżeli w posiedzeniu Prezydium CK uczestniczył prof. W. P. – zastępca przewodniczącego sekcji [...], to nie będąc członkiem Prezydium CK, nie był on w ogóle uprawniony do ewentualnego głosowania w przedmiotowej sprawie (§ 4 pkt 1, § 12 ust. 2 statutu CK),

‒ zaniechanie postępowania ugodowego z naruszeniem przepisów art. 114 i nast. k.p.a., co uniemożliwiło realizację norm (art. 7-13, 35-38 k.p.a.) oraz naruszenie powszechnej zasady szybkości postępowania i dążenia do pozytywnego, merytorycznego załatwienia sprawy (art. 6 Konwencji, art. 45 Konstytucji RP), co eliminowałoby ewidentne skutki opieszałości postępowania CK (art. 12 k.p.a., art. 19 ust. 3 usnitn) a także potrzebę podjęcia czynności urzędowych wobec Autorów opinii A, C i D (art. 233 § 4 kk, Rekomendacja nr R/84/15 w sprawie odpowiedzialności władzy publicznej przyjęta przez Komitet Ministrów Rady Europy 18 września 1984 r.), przez co habilitant został uwikłany w zbędną i wadliwą procedurę niekonstytucyjnego postępowania gabinetowego oraz pozbawiony prawa do szybkiego, obiektywnego i sprawiedliwego rozstrzygnięcia o jego prawach cywilnych,

‒ nierozważenie, że decyzja o przyznaniu bądź odmowie przyznania stopnia lub tytułu naukowego ma dla habilitanta daleko idące konsekwencje o charakterze "cywilnym". W szczególności w istotny sposób wpływa na jego uprawnienia związane z wykonywaniem zawodu wykładowcy uniwersyteckiego, na perspektywę dalszej kariery naukowej, zawodowej, społecznej, a także na wysokość uposażenia, świadczeń socjalnych, itp.

Nie sposób nie zauważyć, iż przytoczone zarzuty były podnoszone w skardze J. T. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów nr [...] z dnia [...] grudnia 2005 r. w przedmiocie odmowy zatwierdzenia nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego i stanowiły przedmiot oceny tego Sądu dokonanej wyrokiem z dnia 11 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 520/06, oddalającym skargę.

Podnoszone też były w skardze kasacyjnej J. T. wniesionej od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd ten oddalając skargę kasacyjną w wyroku z dnia 2 sierpnia 2007 r., sygn. akt I OSK 1187/07 wykazał ich niezasadność i nie dopatrzył się naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Podkreślenia wymaga, że zgodnie z treścią art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Przepis ten dotyczy prawomocności materialnej orzeczenia, która polega na związaniu tym orzeczeniem określonych podmiotów. Podmiotami tymi są przede wszystkim strony postępowania oraz sąd, który wydał orzeczenie, ale także inne sądy i inne organy państwowe. Moc wiążąca orzeczenia określona w tym przepisie w odniesieniu do sądów oznacza, że podmioty te muszą przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być już ona ponownie badana (por. J. Kunicki, glosa do postanowienia SN z dnia 21 października 1999 r., I CKN 169/98, OSP 2001, z. 4, poz. 63). Przepis ten gwarantuje zachowanie spójności i logiki działania organów publicznych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania władzy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 1999 r., sygn. akt IV SA 2543/98, niepubl.). Skutkiem zasady mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jest to, że przesądzenie we wcześniejszym wyroku kwestii o charakterze prejudycjalnym oznacza, że w postępowaniu późniejszym ta kwestia nie może być już w ogóle badana.

Stosownie do art. 171 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, prawomocny wyrok ma powagę rzeczy osądzonej co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia. Powaga rzeczy osądzonej oznacza przeszkodę, której wystąpienie tamuje dalszy bieg postępowania i uniemożliwia wydanie ponownego rozstrzygnięcia merytorycznego w tej samej sprawie oraz niemożność modyfikacji orzeczenia sądu administracyjnego w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania sądowoadministracyjnego.

Postępowanie administracyjne zakończone prawomocną decyzją może jednak zostać wznowione w przypadkach ujawnienia lub wystąpienia przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 1, 2, 5, 7, 8 k.p.a.

W przedmiotowej sprawie skarżący powołał w podaniu o wznowienie postępowania przepisy art. 145 § 1, 4 i 5 k.p.a. Jednakże konieczne jest nie tylko powołanie ustawowej podstawy wznowienia, ale przede wszystkim istnieje potrzeba wykazania, że przesłanki te rzeczywiście występują. Zgodzić się należy z organem, że w niniejszej sprawie, pomimo powołania ustawowych podstaw wznowienia, skarżący nie wykazał, że przesłanki te rzeczywiście występują.

Wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. może nastąpić, jeżeli w postępowaniu dowodowym prowadzonym w sprawie administracyjnej miało miejsce wystąpienie fałszywego dowodu i którego fałsz został stwierdzony prawomocnym orzeczeniem sądu. Skarżący nie zgłaszał organom ścigania, co przyznał przed Sądem, o wystąpieniu fałszu dowodu w postępowaniu przed Centralną Komisją do Spraw Stopni i Tytułów. Nie zostały też ujawnione okoliczności faktyczne lub dowody istotne dla sprawy, które są nowe.

Należy wskazać, iż sprawa wywołana wnioskiem o wznowienie postępowania toczy się od 2007 r. i kolejne zapadające w niej rozstrzygnięcia organu były ocenione przez sądy administracyjne. Zaskarżona decyzja została podjęta po wznowieniu przez Centralną Komisję postępowania w trybie art. 149 § 1 k.p.a., a następnie po ustaleniu, czy występują podstawy wznowienia postępowania wymienione w art. 145 § 1 k.p.a. Zgodzić się należy z organem, iż podstawy takie nie występują. Podniesione w skardze zarzuty nie mogły być prawnie skuteczne wobec treści wskazanego wyżej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 520/06 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 sierpnia 2007 r., sygn. akt I OSK 1187/07, którymi oddalone zostały skargi J. T. na decyzję Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2005 r. odmawiającą zatwierdzenia uchwały właściwej Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] z dnia 22 czerwca 2004 r. o nadaniu wymienionemu stopnia naukowego doktora habilitowanego.

W motywach podjętych rozstrzygnięć podkreślono, iż postępowanie przed Centralną Komisją prowadzi się na podstawie ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2003 r. Nr 65, poz. 595 ze zm.), stosując także wydany na podstawie delegacji zawartej w art. 35 ust. 5 Statut Centralnej Komisji.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, w postępowaniach prowadzonych przed Centralną Komisją, w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Centralna Komisja uwzględniając specyfikę postępowania, jego odrębności wynikające z powołanej ustawy z dnia 14 marca 2003 r. w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją przyjęła właściwy zakres zastosowania w sprawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Stąd też Sądy nie mogły uznać za słuszny zarzut dotyczący pozbawienia skarżącego i jego pełnomocnika możliwości udziału w postępowaniu.

Stosownie do ust. 3 powołanego wyżej art. 29 ustawy, w przypadku zaistnienia przesłanek do wznowienia postępowania o nadanie stopnia doktora i doktora habilitowanego albo tytułu profesora organem wydającym postanowienie o wznowieniu postępowania jest Centralna Komisja. Natomiast postępowanie przed Centralną Komisją do chwili wydania decyzji ma charakter niejawny, o czym stanowi § 14 Statutu. Dlatego też podnoszony zarzut dotyczący pozbawienia skarżącego i jego pełnomocnika możliwości udziału w postępowaniu przed Centralną Komisją badającą istnienie przesłanek do wznowienia postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] lutego 2005 r., sposobu przeprowadzenia tego postępowania, czy też właściwości w tej sprawie Centralnej Komisji, nie są zasadne.

Dlatego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w wyroku.