II FSK 1787/11

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2520/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi J. K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21 lipca 2010 r.

w przedmiocie przekazania zgodnie z właściwością wniosków o umorzenie postępowania egzekucyjnego, uchylił zaskarżone postanowienie.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

Organ egzekucyjny – Naczelnik Urzędu Skarbowego W., wszczął na wniosek wierzyciela – Naczelnika Urzędu Skarbowego T., postępowanie egzekucyjne do majątku zobowiązanego J. K., na podstawie tytułów wykonawczych nr (...) i (...) z dnia 6 lipca 2006 r.

W toku postępowania prowadzonego w celu wyegzekwowania należności objętych ww. tytułami wykonawczymi, organ egzekucyjny w dniu 11 lipca 2006 r. dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę zobowiązanego.

W odpowiedzi na powyższe zajęcie pracodawca zobowiązanego poinformował

o zbiegu egzekucji administracyjnej z egzekucją sądową, prowadzoną przez Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym dla W.

W związku z tym, akta sprawy przekazane zostały do właściwego sądu rejonowego, celem rozstrzygnięcia zbiegu i wyznaczenia organu właściwego do dalszego prowadzenia obu egzekucji.

Postanowieniem z dnia 8 września 2006 r. Sąd Rejonowy dla W. wyznaczył Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym dla W. do dalszego łącznego prowadzenia egzekucji sądowej oraz administracyjnej.

Wobec powyższego, organ egzekucyjny przekazał akta egzekucji administracyjnej wraz z ww. tytułami wykonawczymi do komornika sądowego.

W dniu 17 kwietnia 2007 r. organ egzekucyjny ponownie dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę zobowiązanego na poczet zaległości objętych tytułami wykonawczymi nr (...), zaś w dniu 16 lipca 2007 r. przekazał te tytuły wykonawcze wraz z całością akt postępowania egzekucyjnego do łącznego prowadzenia egzekucji ww. komornikowi sądowemu.

Pismami z dnia 12 i 19 stycznia 2010 r. J. K., reprezentowany przez pełnomocnika – doradcę podatkowego M. K., na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji

(Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) – dalej jako "u.p.e.a.", wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. o umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułów wykonawczych nr: (...), (...), (...) i (...), podnosząc zarzut przedawnienia.

Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. przekazał zgodnie z właściwością Komornikowi Sądowemu Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym dla W. wnioski zobowiązanego

z dnia 12 i 19 stycznia 2010 r.

W złożonym na powyższe postanowienie zażaleniu J. K., reprezentowany przez pełnomocnika – doradcę podatkowego M. K., wniósł o jego uchylenie w całości.

W uzasadnieniu zażalenia podniesiono m.in., że mimo zbiegu egzekucji do tego samego prawa majątkowego lub wynagrodzenia z umowy o pracę, o którym mowa

w art. 62 u.p.e.a., Naczelnik Urzędu Skarbowego W. pozostaje organem egzekucyjnym w przedmiotowej sprawie, a co za tym idzie, jest właściwy do rozpoznania wniosków z dnia 12 i 19 stycznia 2010 r. Zauważono również, że skoro tytuły wykonawcze będące podstawą egzekucji pochodzą od organu administracyjnego i nie zostały zaopatrzone w sądową klauzulę wykonalności, to nie wchodzi w grę powództwo oparte na art. 840 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) – dalej jako "k.p.c.", a jedynie wniosek mający swą podstawę w art. 59 u.p.e.a.

Postanowieniem z dnia 21 lipca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. uchylił zaskarżone postanowienie w całości i umorzył postępowanie przed organem pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że Naczelnik Urzędu Skarbowego W., z dniem wydania przez Sąd Rejonowy dla W. postanowienia z dnia 8 września 2006 r., przestał być organem egzekucyjnym uprawnionym do prowadzenia egzekucji administracyjnej wobec zobowiązanego na podstawie tytułów wykonawczych o numerach: (...), (...), (...) i (...), bowiem w wyniku zbiegu łączne prowadzenie egzekucji (sądowej i administracyjnej) przejął komornik sądowy, do którego należy składać ewentualne wnioski i środki zaskarżania dotyczące przedmiotowego postępowania egzekucyjnego.

Zdaniem Dyrektora, wydanie przez organ pierwszej instancji zaskarżonego postanowienia na podstawie art. 65 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) – dalej jako "k.p.a.", i przekazanie wniosków zobowiązanego do komornika sądowego było nieprawidłowe.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że zgodnie z dyspozycją przepisu art. 19 k.p.a., organy administracji publicznej są zobowiązane przestrzegać z urzędu swojej właściwości. W związku z tym, jeśli organ administracji, do którego podanie skierowano, nie dysponuje zdolnością prawną do załatwienia sprawy stanowiącej jego przedmiot, to nie może skutecznie wszcząć i prowadzić postępowania. Prawidłową formą uznania się organu administracji publicznej za niewłaściwy do załatwienia sprawy przez wydanie decyzji jest przekazanie wniosku organowi właściwemu (art. 65 k.p.a.) lub zwrócenie podania wnoszącemu z odpowiednim pouczeniem (art. 66 § 3 k.p.a.).

Zdaniem Dyrektora, postanowienie organu pierwszej instancji narusza art. 65 § 1 k.p.a. w stopniu, który powoduje konieczność jego wyeliminowania z obrotu prawnego. Organ wyjaśnił, że stosownie do art. 65 § 1 k.p.a., jeżeli organ administracji publicznej, do którego wniesiono podanie, jest niewłaściwy w sprawie, niezwłocznie przekazuje je do organu właściwego. Przekazanie sprawy wymaga wydania postanowienia, jednakże może ono nastąpić wyłącznie pomiędzy organami administracji publicznej.

W ocenie organu odwoławczego, działający przy sądach rejonowych komornicy sądowi są funkcjonariuszami, którzy przy wykonywaniu czynności podlegają orzeczeniom sądu i prezesowi sądu rejonowego, przy którym działają. Ponadto prezes sądu rejonowego, przy którym działa komornik, sprawuje nadzór nad jego działalnością. Z tych też powodów brak jest podstaw do przyjęcia, że komornik sądowy jest organem administracji publicznej w rozumieniu k.p.a.

Mając powyższe na względzie, organ odwoławczy doszedł do przekonania, że przekazanie do rozpatrzenia sprawy administracyjnej w trybie art. 65 § 1 k.p.a. podmiotowi, który nie jest takim organem, narusza powołany przepis w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Na powyższe postanowienie organu odwoławczego J. K., reprezentowany przez pełnomocnika – doradcę podatkowego M. K., wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc

o uchylenie go w części dotyczącej umorzenia postępowania przed organem pierwszej instancji, toczącego się z wniosku strony o umorzenie postępowania egzekucyjnego, oraz w części dotyczącej uzasadnienia, uchylenie postanowienia o przekazaniu oraz zasądzenie kosztów postępowania wg norm prawem przepisanych.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów: art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a., art. 62 u.p.e.a., art. 65 § 1 oraz art. 66 § 3 k.p.a., art. 62 k.p.a., art. 8 i 9 k.p.a.

W uzasadnieniu skargi podtrzymano stanowisko, zgodnie z którym mimo zbiegu egzekucji, o którym mowa w przepisie art. 62 u.p.e.a., Naczelnik Urzędu Skarbowego W. pozostaje organem egzekucyjnym w przedmiotowej sprawie, a co za tym idzie, jest właściwy do rozpoznania wniosków skarżącego.

Pełnomocnik skarżącego przyznał, że w sprawie doszło do zbiegu egzekucji administracyjnej i egzekucji sądowej. Zbieg ten nie oznacza jednak zbiegu prowadzonych postępowań egzekucyjnych administracyjnego i sądowego, bowiem rozstrzygnięcie sądu w przedmiocie wyznaczenia organu egzekucyjnego dotyczy egzekucji z tego konkretnego składnika majątkowego, do którego nastąpił zbieg egzekucji, tj. do wynagrodzenia za pracę skarżącego. Skoro zaś sąd orzeka o organie egzekucyjnym właściwym do dalszego prowadzenia łącznie egzekucji z konkretnej rzeczy lub prawa majątkowego, a nie całej egzekucji administracyjnej i sądowej, to

w pozostałym zakresie każdy z organów dokonuje czynności samodzielnie w ramach prowadzonego przez siebie postępowania egzekucyjnego. Naczelnik nie traci zatem swego statusu organu egzekucyjnego, dalej prowadzi postępowanie egzekucyjne,

a zatem zobowiązany jest również do rozpatrywania wniosków uczestników postępowania, opartych na przesłankach z przepisu art. 59 § 1 u.p.e.a.

Zdaniem strony skarżącej, zbieg egzekucji nie powoduje ex lege zawieszenia czy umorzenia prowadzonego administracyjnego postępowania egzekucyjnego, w ramach którego doszło do zbiegu egzekucji. Postępowanie to nadal się toczy, dopóki nie zostanie umorzone lub zakończone w inny sposób. W jego toku zobowiązany może występować z wnioskiem o jego umorzenie i to niezależnie od tego, czy doszło do zbiegu egzekucji. Wniosek ten kieruje do organu, który prowadzi to postępowanie,

a więc właściwego miejscowo i rzeczowo administracyjnego organu egzekucyjnego, bez względu na to, czy organ ten został wyznaczony do łącznego prowadzenia egzekucji z danej rzeczy czy prawa.

Reasumując, w ocenie strony skarżącej fakt, że sąd wyznaczył do łącznego prowadzenia egzekucji sądowej i administracyjnej komornika sądowego, nie uprawnia go do umorzenia administracyjnego postępowania egzekucyjnego wskutek zaistnienia przesłanek z art. 59 § 1 u.p.e.a. Komornik prowadzi bowiem egzekucję w trybie dla siebie właściwym, co oznacza, że w przypadku braku ustawowego upoważnienia nie może stosować innych przepisów niż zawarte w k.p.c. Przepisy te wyłączają uprawnienie sądowego organu egzekucyjnego do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym (art. 804 k.p.c.) i nie przewidują możliwości umorzenia administracyjnego postępowania egzekucyjnego (art. 823–825 k.p.c.).

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł

o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w zaskarżonym postanowieniu.

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2520/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji przytoczył treść przepisów art. 62 u.p.e.a. oraz art. 773 § 1 k.p.c., wskazując, że mają one zastosowanie, gdy nastąpił zbieg egzekucji administracyjnej i sądowej do tej samej rzecz lub prawa majątkowego, co ma miejsce w sytuacji, gdy w ramach stosowanego sposobu egzekucji sądowej oraz w ramach środka egzekucyjnego w egzekucji administracyjnej podjęte zostały czynności egzekucyjne w stosunku do tej samej rzeczy lub prawa, z zastrzeżeniem, że egzekucje prowadzone są przeciwko temu samemu dłużnikowi – zobowiązanemu.

WSA w Warszawie podniósł, że dokonanie pierwszych czynności egzekucyjnych w egzekucjach skierowanych do danej rzeczy lub prawa majątkowego jest konieczne, gdyż w ich braku nie mógłby zaistnieć zbieg egzekucji. Oczywistym jest zatem, że aby doszło do zbiegu egzekucji sądowej i administracyjnej ze świadczenia z ubezpieczenia społecznego komornik sądowy i administracyjny organ egzekucyjny muszą najpierw dokonać zajęcia tego prawa majątkowego. Dopiero później, gdy zbieg wystąpił, obowiązani są postąpić w sposób określony w art. 773 § 1 lub 3 k.p.c. Zajęcie takie musi być przy tym dokonane na podstawie każdego z tytułów egzekucyjnych skierowanych do egzekucji, tak sądowej, jak i administracyjnej, bowiem na podstawie każdego z tych tytułów toczy się odrębne postępowanie egzekucyjne (art. 796 i art. 797 k.p.c. oraz art. 26 § 1 u.p.e.a.).

Opierając się na poglądach doktryny Sąd pierwszej instancji podał, że pojęcia "postępowanie egzekucyjne" nie należy utożsamiać z pojęciem "egzekucja". Przez "egzekucję" rozumie się bowiem czynności egzekucyjne, a wszczynana jest ona

z chwilą przystąpienia właściwego organu do pierwszej czynności egzekucyjnej, natomiast przez "postępowanie egzekucyjne" rozumie się prowadzone przez organ egzekucyjny postępowanie, w ramach którego dochodzi do podjęcia czynności egzekucyjnych i wszczynane jest ono z chwilą złożenia przez wierzyciela wniosku

o wszczęcie egzekucji. Egzekucja obejmuje stosowanie konkretnych środków przymusu służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanego określonych obowiązków, tj. wdrażanie czynności egzekucyjnych, zaś postępowanie egzekucyjne obejmuje, oprócz stosowania środków egzekucyjnych, także inne czynności. Egzekucja odbywa się w ramach postępowania egzekucyjnego i nie może się odbywać inaczej, niż w tym postępowaniu. Każda czynność egzekucyjna jest więc czynnością postępowania egzekucyjnego, ale nie odwrotnie.

WSA w Warszawie podkreślił, że w sytuacji, gdy komornik i administracyjny organ egzekucyjny podjęły czynności egzekucyjne w stosunku do tej samej rzeczy lub tego samego prawa majątkowego, w wyniku czego wystąpił zbieg egzekucji, zastosowanie znajduje art. 773 § 1 lub § 3 k.p.c. W przepisach tych mowa jest

o egzekucji rozumianej wąsko, tj. egzekucji z konkretnego przedmiotu lub prawa.

Zdaniem WSA w Warszawie również rozstrzygnięcie sądu w przedmiocie wyznaczenia organu egzekucyjnego dotyczy egzekucji z tego składnika majątkowego, do którego nastąpił zbieg egzekucji. Skoro zaś sąd orzeka o organie egzekucyjnym właściwym do dalszego prowadzenia łącznie egzekucji z konkretnej rzeczy lub prawa majątkowego, a nie całej egzekucji administracyjnej i sądowej, to w pozostałym zakresie, tzn. egzekucji z innych, nieobjętych zbiegiem, praw dłużnika – zobowiązanego, każdy z organów dokonuje czynności samodzielnie w ramach prowadzonego przez siebie postępowania egzekucyjnego. Podkreślono, że organ egzekucyjny może stosować równocześnie kilka sposobów lub środków egzekucyjnych, a nadto administracyjny organ egzekucyjny nie jest związany wskazaniem środka egzekucyjnego przez wierzyciela (w egzekucji dotyczącej należności pieniężnych wierzyciel nie ma nawet obowiązku wskazania środka egzekucyjnego – art. 28 u.p.e.a.), w razie więc, gdyby egzekucja z danego składnika majątkowego zobowiązanego okazała się nieskuteczna lub niedopuszczalna, może skierować egzekucję do innego składnika tego majątku, nawet jeśli wierzyciel o to nie wnosił.

Podsumowując, Sąd pierwszej instancji podniósł, że zbieg egzekucji nie oznacza zbiegu prowadzonych postępowań egzekucyjnych administracyjnego czy sądowego,

w ramach których komornik sądowy czy organ egzekucyjny zastosował środek egzekucyjny, tj. egzekucję do tej samej rzeczy albo prawa i tej samej osoby (dłużnika

i zobowiązanego). Zbieg egzekucji to sytuacja odnosząca się do konkretnego, tego samego podmiotu oraz przedmiotu, rzeczy lub prawa, do którego skierowano egzekucję w trybie sądowym i administracyjnym. Aby uniknąć negatywnych skutków tego stanu rzeczy ustawodawca poddał go kontroli, ocenie i rozstrzygnięciu sądowi powszechnemu.

Uwzględniając powyższe WSA w Warszawie stwierdził, że przekazanie komornikowi do łącznego prowadzenia egzekucji sądowej i administracyjnej nie powoduje, iż administracyjny organ egzekucyjny traci status organu egzekucyjnego właściwego w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym, w którym zbieg egzekucji wystąpił. Sąd zwrócił uwagę, że zbieg egzekucji nie powoduje zawieszenia czy umorzenia prowadzonego administracyjnego postępowania egzekucyjnego, w ramach którego doszło do zbiegu egzekucji. Postępowanie to nadal trwa, istnieje, toczy się dopóki, dopóty nie zostanie umorzone lub zakończone w inny sposób np. poprzez wyegzekwowanie objętej nim należności.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że wyznaczenie danego organu do łącznego prowadzenia egzekucji nie oznacza, iż organ ten przejmuje wszystkie prawa i obowiązki innego organu egzekucyjnego, którego egzekucja była w zbiegu. Organ ten prowadzi egzekucję wyłącznie w odniesieniu do rzeczy lub prawa, co do których doszło do zbiegu egzekucji w trybie dla siebie właściwym, co oznacza, że w przypadku braku ustawowego upoważnienia nie może stosować innych niż zawarte w k.p.c. przepisów. Przepisy te wyłączają uprawnienie sądowego organu egzekucyjnego do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym (art. 804 k.p.c.). Komornik sądowy nie ma także uprawnień do oceny poprawności formalnej takiego tytułu wykonawczego (art. 27 u.p.e.a.).

WSA w Warszawie wskazał, że w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym

w oparciu o k.p.c. dłużnikowi lub osobie trzeciej służą dwa rodzaje obrony przed egzekucją sądową: obrona formalna lub merytoryczna. Obrona formalna zmierza do eliminacji naruszeń przepisów procesowych i zapewnienia zgodnego z prawem przebiegu egzekucji i jest realizowana m.in. w drodze zastosowania środków zaskarżenia przewidzianych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym (zażalenie na postanowienie sądu o nadaniu klauzuli wykonalności, skarga na czynności komornika, zażalenie na postanowienie sądu, zarzuty na plan podziału sumy uzyskanej

z egzekucji). Obrona merytoryczna natomiast polega na zwalczaniu zasadności lub dopuszczalności egzekucji i wyraża się w przyznaniu stronie (osobie trzeciej) uprawnienia do wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego. Dłużnik lub osoba trzecia w razie naruszenia ich praw podmiotowych, wynikających z prawa materialnego, nie mają prawnej możliwości domagać się ochrony tych praw od organu egzekucyjnego, gdyż ten nie może badać zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym (art. 804 k.p.c.), ale mogą skorzystać ze środków obrony merytorycznej, jakimi są powództwa przeciwegzekucyjne. Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że są to zupełnie inne środki niż te, które przysługują zobowiązanemu na podstawie u.p.e.a. Z punktu widzenia zobowiązanego (dłużnika) szczególnie w zakresie obrony merytorycznej powództwa przeciwegzekucyjne są zdecydowanie bardziej skomplikowanym prawnie środkiem niż np. zarzuty

w postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zobowiązany, w stosunku do którego prowadzone jest postępowanie egzekucyjne, nie może być automatycznie pozbawiony wszystkich uprawnień wynikających z u.p.e.a. tylko dlatego, że doszło do zbiegu egzekucji administracyjnej i sądowej do tego samego prawa majątkowego. Nie wynika to ani z u.p.e.a. ani z uregulowań art. 773 § 1 i 3 k.p.c. Każdorazowe należy zatem oceniać, czy wniesiony przez zobowiązanego (dłużnika) środek dotyczy egzekucji prowadzonej przez komornika sądowego w odniesieniu do konkretnego prawa majątkowego, czy też dotyczy postępowania egzekucyjnego. Skoro bowiem "gospodarzem" postępowania egzekucyjnego jest administracyjny organ egzekucyjny,

a w jego ramach komornik sądowy prowadzi jedynie egzekucje ze ściśle określonego prawa majątkowego, to właściwym do rozpatrzenia zarzutów podniesionych przez skarżącego w przedmiotowej sprawie tj. m.in. nieistnienia obowiązku, braku wymagalności obowiązku, braku uprzedniego doręczenia upomnienia, jest naczelnik urzędu skarbowego w trybie i na zasadach określonych w u.p.e.a. Po rozpatrzeniu zarzutów może się bowiem okazać, że np. należy umorzyć postępowanie egzekucyjne, a właściwym w tym zakresie jest organ, który prowadzi to postępowanie, a więc właściwy miejscowo i rzeczowo administracyjny organ egzekucyjny, bez względu na to, czy organ ten został wyznaczony do łącznego prowadzenia egzekucji z danej rzeczy czy prawa. Umorzenie dotyczy bowiem umorzenia postępowania, a nie egzekucji prowadzonej w jego ramach. Zbieg egzekucji, o którym mowa w art. 62 u.p.e.a., nie zwalnia administracyjnego organu egzekucyjnego z obowiązku orzekania o umorzeniu administracyjnego postępowania egzekucyjnego w przypadku wystąpienia okoliczności opisanych w art. 59 § 1 u.p.e.a.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd pierwszej instancji podniósł, że organ egzekucyjny (Naczelnik Urzędu Skarbowego W.) był właściwy do orzekania w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego, zaś wskazanie na konieczność przekazania wniosku strony w tym przedmiocie komornikowi sądowemu wyznaczonemu do łącznego prowadzenia egzekucji nie znajduje uzasadnienia prawnego, już choćby z tej przyczyny, że komornik sądowy prowadzący łącznie egzekucję stosuje tryb sobie właściwy i nie posiada kompetencji, o których mowa

w art. 33–35 u.p.e.a.

Reasumując, WSA w Warszawie podniósł, że właściwym do rozpoznania wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego jest Naczelnik Urzędu Skarbowego W. Dyrektor Izby Skarbowej w W. nie miał więc podstaw do orzekania na podstawie art. 65 § 3 k.p.a. i art. 105 k.p.a. Nie zaistniały bowiem przesłanki ani do zwrotu wniosku stronie ani do umorzenia postępowania. Doszło więc do naruszenia w przedmiotowej sprawie art. 65 § 1 i § 3 k.p.a., a konsekwencji do naruszenia art. 105 k.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Skargę kasacyjną od ww. wyroku wywiódł Dyrektor Izby Skarbowej

w W., reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego H. O., wnosząc o uchylenie go w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W..

Na podstawie art. 173 i art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej jako "P.p.s.a.", zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 P.p.s.a., poprzez niedokonanie pełnej kontroli zaskarżonego wyroku pod względem jego zgodności z prawem;

2. art. 134 § 1 P.p.s.a., poprzez pominięcie stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego na tle stosowania art. 773 k.p.c., zawartego w uchwale z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. akt III CZP 133/09, w przedmiocie zbiegu egzekucji administracyjnej

i sądowej;

3. art. 141 § 4 P.p.s.a. wobec sporządzenia niepełnego uzasadnienia przedmiotowego wyroku, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 773 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 62 u.p.e.a., dokonanej z pominięciem wykładni zawartej w ww. uchwale Sądu Najwyższego;

4. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 151 P.p.s.a. oraz art. 19 i art. 65 § 3 k.p.a.,

art. 62 u.p.e.a. i art. 773 k.p.c., poprzez uwzględnienie skargi – zamiast jej oddalenia.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przytoczono obszerne fragmenty uchwały

z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. akt III CZP 133/09, w której Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że organ egzekucyjny wskazany przez sąd na podstawie art. 773 § 1 k.p.c. prowadzi obie egzekucje łącznie w całości. Podkreślono, że taką wykładnię art. 773 k.p.c. zastosował Dyrektor Izby Skarbowej w W. w uchylonym zaskarżonym wyrokiem postanowieniu, powołując się na ww. uchwałę.

Autorka skargi kasacyjnej wskazała, że podobne stanowisko zajmują również przedstawiciele doktryny, którzy przyjmują, iż przekazanie egzekucji do łącznego prowadzenia oznacza, że całość egzekucji, nie wyłączając egzekucji z rzeczy i praw, wobec których nie nastąpił zbieg, powinna zostać przekazana do łącznego prowadzenia wyznaczonemu organowi. Dzięki łącznemu przekazaniu obu postępowań egzekucyjnych jednemu organowi można z powodzeniem uniknąć problemów powstających na tle prowadzenia kilku postępowań egzekucyjnych celem wyegzekwowania należności stwierdzonych w jednym tytule wykonawczym. Problemy te dotyczą w szczególności ustalenia wykonania zobowiązania w sytuacji, gdy jeden tytułu niezależnie od siebie wykonują dwa organy egzekucyjne (Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, pod redakcją R. Hausera i A. Skoczylasa, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2011, s. 263 i n.).

Autorka skargi kasacyjnej podała, że powołując się na ww. uchwałę Sądu Najwyższego Dyrektor Izby Skarbowej w W. wydał postanowienie z dnia

21 lipca 2010 r., w którego uzasadnieniu stwierdził, iż w wyniku rozstrzygnięcia zbiegu egzekucji administracyjnej z egzekucją sądową Sąd Rejonowy dla W. postanowieniem z dnia 8 września 2006 r. wyznaczył Komornika Sądowego Rewiru (...) przy Sądzie Rejonowym dla W. do dalszego łącznego prowadzenia egzekucji sądowej i administracyjnej. Uzasadniając to rozstrzygnięcie Sąd ten powołał się na zapis art. 773 § 1 k.p.c. i wskazał, że po zbadaniu akt komornika sądowego oraz dokumentów dotyczących egzekucji administracyjnej doszedł do przekonania, iż bardziej zaawansowany stan egzekucji komorniczej uzasadnia wyznaczenie komornika sądowego do dalszego prowadzenia obu postępowań.

Zdaniem autorki skargi kasacyjnej powyższe dowodzi bezsprzecznie, że intencją Sądu było przekazanie całości postępowania egzekucyjnego jednemu organowi egzekucyjnemu, tj. komornikowi sądowemu, który prowadzi egzekucję w trybie i na zasadach określonych przepisami k.p.c. Tak więc wnoszenie ewentualnych środków zaskarżenia przez strony postępowania odbywać się może wyłącznie przy zastosowaniu uregulowań wynikających z tej ustawy.

Strona skarżąca nie skorzystała z możliwości złożenia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom określonym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Rozpatrując sprawę na skutek skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny związany jest jej granicami, tj. treścią przytoczonych w niej podstaw kasacyjnych oraz treścią i zakresem zawartego w niej wniosku, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 P.p.s.a.). Związanie granicami skargi kasacyjnej oznacza zatem, że zakres kontroli orzeczenia wydanego w pierwszej instancji wyznacza sama strona wnosząca ten środek zaskarżenia.

W myśl art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna została oparta na drugiej z ww. przesłanek. Zdaniem autorki skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji nie dokonał pełnej, prawidłowej kontroli pod względem zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia; nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną nie wyszedł poza ich granice, nie odniósł się do uchwały

Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. akt III CZP 133/09 oraz stanowiska doktryny. Autorka skargi kasacyjnej zarzuciła, że WSA w Warszawie, ograniczając się do zastosowania zawężającej wykładni art. 773 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) oraz części stanowiska orzecznictwa i doktryny, naruszył przepisy art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia

25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), art. 3 § 1 i § 2 pkt 2 oraz art. 134 i art. 141 § 4 P.p.s.a., a także przepisy art. 19

i art. 65 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), uznając, że nie zaistniały przesłanki do zwrotu stronie wniosku ani do umorzenia postępowania. Tym samym naruszył art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 151 P.p.s.a. oraz art. 19 i art. 65 § 3 k.p.a., art. 62 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) i art. 773 k.p.c., poprzez uwzględnienie skargi, zamiast jej oddalenia.

Ponieważ złożona skarga kasacyjna koncentruje się w głównej mierze na uchwale Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. akt III CZP 133/09 (OSNC 2010/7–8/111) w pierwszej kolejności należy wskazać, że przeprowadzone przez Sąd Najwyższy rozważania miały miejsce w związku z przedstawieniem temu Sądowi do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego w przedmiocie zbiegu egzekucji administracyjnej i sądowej, a mianowicie, czy "sąd orzekając w kwestii zbiegu, orzeka o organie egzekucyjnym właściwym do dalszego prowadzenia egzekucji jedynie z rzeczy lub prawa majątkowego, do którego nastąpił zbieg, czy też do całej egzekucji administracyjnej i sądowej"?. W uchwale tej Sąd Najwyższy stwierdził, że "organ egzekucyjny wskazany przez sąd na podstawie art. 773 § 1 k.p.c. prowadzi obie egzekucje łącznie w całości".

Należy zaakcentować, że w ww. uchwale Sąd Najwyższy skupił swoje rozważania na pojęciu "egzekucji", a nie "postępowania egzekucyjnego".

W literaturze dotyczącej administracyjnego postępowania egzekucyjnego, jak również w orzecznictwie sądowym (zob. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/Gl 260/08, LEX nr 513191) zwraca się uwagę, że pojęcia "postępowanie egzekucyjne" nie należy utożsamiać z pojęciem "egzekucja". Postępowanie egzekucyjne definiowane jest jako zespół czynności organu egzekucyjnego, zobowiązanego oraz innych uczestników postępowania, podjętych w celu ostatecznego urzeczywistnienia normy prawa materialnego. Czynności te mają niejednolity charakter

i zaliczają się do nich czynności procesowe, rozstrzygające kwestie proceduralne, wynikłe w toku postępowania, jak i czynności egzekucyjne, będące czynnościami faktycznymi (P. Przybysz, Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, Warszawa 2003, s. 13). Przez "egzekucję" natomiast rozumie się czynności egzekucyjne, czyli stosowanie konkretnych środków egzekucyjnych. Postępowanie egzekucyjne jest więc pojęciem szerszym. Zwolennikami oddzielenia "egzekucji" od "postępowania egzekucyjnego" jest wielu przedstawicieli nauki egzekucji administracyjnej (tak: M. Masternak [w:] T. Jędrzejewski, M. Masternak, P. Rączka, Administracyjne postępowanie egzekucyjne, Toruń 2006, s. 27; M. Romańska, Zbieg egzekucji oraz egzekucji i zabezpieczenia w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym [w:] J. Niczyporuk, S. Fundowicz, J. Radwanowicz, System egzekucji administracyjnej, Warszawa 2004, s. 296).

Na nieprawidłowe, zamienne używanie tych pojęć wskazuje też nauka egzekucji sądowej. Przyjmuje się, że "egzekucja" stanowi zasadniczy trzon postępowania egzekucyjnego i zawsze toczy się w ramach tego postępowania. Egzekucja to całokształt środków przymusu właściwych dla określenia sposobu egzekucji, jaki organ egzekucyjny może w określonej kolejności zastosować (S. Dalka, Podstawy postępowania cywilnego, Sopot 1999, s. 47).

Jak już wyżej podkreślono, związek pomiędzy egzekucją i postępowaniem egzekucyjnym wyraża się w tym, że egzekucja odbywa się w ramach tego postępowania i nie może się odbyć inaczej niż w tym postępowaniu (wyrok WSA

w Warszawie z dnia 16 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 3125/06, LEX nr 311963). Administracyjne postępowanie egzekucyjne obejmuje, oprócz stosowania środków egzekucyjnych, także inne czynności procesowe podejmowane przez podmioty inne niż organ egzekucyjny, np. przez wierzyciela. Egzekucja administracyjna oznacza zaś stosowanie przez powołane do tego organy egzekucyjne konkretnych środków przymusu służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanego określonych w ustawach obowiązków. Datą wszczęcia postępowania egzekucyjnego jest dzień doręczenia organowi egzekucyjnemu przez wierzyciela wniosku wraz z wystawionym przez niego tytułem wykonawczym (art. 61 § 3 k.p.a.), bądź jeżeli wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym, data wystawienia tytułu wykonawczego (art. 26 § 4 u.p.e.a.). Postępowanie egzekucyjne prowadzi właściwy rzeczowo i miejscowo organ egzekucyjny. Organ ten podejmuje działania zmierzające do zastosowania lub zrealizowania środka egzekucyjnego. Przepis art. 1a pkt 12 lit. a) u.p.e.a. wymienia rodzaje egzekucji w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym należności pieniężnych, wskazując, że jednym ze środków egzekucyjnych jest egzekucja z wynagrodzenia za pracę.

Organ egzekucyjny prowadzi postępowanie egzekucyjne w stosunku do konkretnego zobowiązanego na podstawie wystawionego wobec niego tytułu wykonawczego, stosując prawem przewidziane środki egzekucyjne. U.p.e.a. nie dopuszcza możliwości prowadzenia postępowania egzekucyjnego w stosunku do tego samego zobowiązanego i na podstawie tego samego tytułu wykonawczego, w tym samym czasie przez różne organy egzekucyjne. Przewiduje natomiast m.in. sytuację,

w której dochodzi do zbiegu egzekucji administracyjnej i egzekucji sądowej co do tej samej nieruchomości, rzeczy albo prawa majątkowego lub niemajątkowego. W takim przypadku organ egzekucyjny wstrzymuje czynności egzekucyjne na wniosek wierzyciela, zobowiązanego lub z urzędu i przekazuje akta egzekucji administracyjnej sądowi rejonowemu zgodnie z przepisami k.p.c. (art. 62 u.p.e.a.).

Do zbiegu egzekucji sądowej i administracyjnej dochodzi, jeżeli do tego samego prawa lub rzeczy skierowana jest egzekucja sądowa i administracyjna, a obie egzekucje prowadzone są przeciwko temu samemu dłużnikowi (zobowiązanemu). Należy podkreślić, że zbieg egzekucji nie oznacza zbiegu prowadzonych postępowań egzekucyjnych (administracyjnego czy sądowego), w ramach których komornik sądowy czy organ egzekucyjny zastosował środek egzekucyjny, tj. egzekucję do tej samej rzeczy albo prawa i tej samej osoby (dłużnika i zobowiązanego). Zbieg egzekucji to sytuacja odnosząca się do konkretnego, tego samego podmiotu oraz przedmiotu, rzeczy lub prawa, do którego skierowano egzekucję w trybie sądowym

i administracyjnym. Aby uniknąć negatywnych skutków tego stanu rzeczy ustawodawca poddał go kontroli, ocenie i rozstrzygnięciu sądowi powszechnemu (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1048/09, LEX nr 579689; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/GL 260/08, LEX nr 513191).

W przypadku zbiegu egzekucji administracyjnej i sądowej co do tej samej rzeczy lub prawa majątkowego, administracyjny organ egzekucyjny i komornik wstrzymują czynności egzekucyjne na wniosek wierzyciela, dłużnika lub z urzędu i przekazują akta egzekucji administracyjnej i egzekucji sądowej sądowi rejonowemu, w którego okręgu wszczęto egzekucję, w celu rozstrzygnięcia, który organ egzekucyjny – sądowy czy administracyjny – ma dalej prowadzić łącznie egzekucję w trybie właściwym dla danego organu (art. 773 § 1 zd. 1 k.p.c.). W przypadku wystąpienia dalszych zbiegów egzekucji do tej samej rzeczy lub prawa majątkowego, łączne prowadzenie egzekucji przejmuje organ egzekucyjny wyznaczony przy pierwszym zbiegu egzekucji (art. 773 § 3 k.p.c.).

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że sąd rejonowy orzeka wyłącznie o organie egzekucyjnym właściwym do dalszego prowadzenia łącznie egzekucji z danej rzeczy lub prawa majątkowego, a nie o połączeniu postępowań egzekucyjnych – sądowego i administracyjnego, w których doszło do zbiegu egzekucji w rozumieniu

art. 773 § 1 k.p.c. i art. 62 u.p.e.a. Organy te w granicach prowadzonego postępowania egzekucyjnego wyznaczonego osobą dłużnika lub zobowiązanego i tytułem wykonawczym podejmują samodzielnie czynności egzekucyjne w zakresie egzekucji

z rzeczy lub praw zobowiązanego (dłużnika) nie objętych takim zbiegiem. Rozstrzygnięcie przewidziane w art. 773 § 1 k.p.c. oznacza niedopuszczalność egzekucji z danego prawa lub rzeczy przez inny organ egzekucyjny niż wyznaczony przez Sąd.

Jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, zbieg egzekucji nie powoduje zawieszenia czy umorzenia prowadzonego administracyjnego postępowania egzekucyjnego, w ramach którego doszło do zbiegu egzekucji. Postępowanie to nadal trwa, istnieje, toczy się dopóki dopóty nie zostanie umorzone lub zakończone w inny sposób np. poprzez wyegzekwowanie objętej nim należności. W toku administracyjnego postępowania egzekucyjnego zobowiązany może występować z wnioskiem o jego umorzenie i to niezależnie od tego, czy doszło do zbiegu egzekucji. Wniosek ten kieruje do organu, który prowadzi to postępowanie, a więc właściwego miejscowo i rzeczowo administracyjnego organu egzekucyjnego, bez względu na to, czy organ ten został wyznaczony do łącznego prowadzenia egzekucji z danej rzeczy czy prawa. Wniosek

o umorzenie dotyczy bowiem umorzenia postępowania, a nie egzekucji prowadzonej

w jego ramach.

Dlatego też twierdzenie, że w przypadku zbiegu egzekucji, o którym mowa

w art. 62 u.p.e.a. i wyznaczenia przez Sąd komornika sądowego do ich dalszego łącznego prowadzenia na zasadach określonych w art. 773 § 1 k.p.c., administracyjny organ egzekucyjny nie jest uprawniony do orzekania w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego, w ramach którego doszło do wymienionego zbiegu, nie jest uzasadnione. Wyznaczenie danego organu do łącznego prowadzenia egzekucji nie oznacza, że organ ten przejmuje wszystkie prawa i obowiązki innego organu egzekucyjnego, którego egzekucja była w zbiegu. Organ ten prowadzi egzekucję

w trybie dla siebie właściwym wyłącznie w odniesieniu do rzeczy lub prawa, co do których doszło do zbiegu egzekucji.

Żądanie umorzenia postępowania egzekucyjnego nie może być skierowane do organu egzekucyjnego innego niż prowadzącego to postępowanie, gdyż dotyczy umorzenia całego postępowania egzekucyjnego, a nie pozostającej w zbiegu egzekucji i dotyczy wszystkich podjętych przez ten organ czynności, a nie jednego

z zastosowanych środków egzekucyjnych.

Umorzenie postępowania egzekucyjnego z przyczyny, o której mowa w art. 59

§ 1 pkt 1–8 i 10, powoduje uchylenie dokonanych czynności egzekucyjnych, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej (art. 60 § 1 u.p.e.a.). Organ egzekucyjny wydaje

w razie potrzeby postanowienie dotyczące uchylenia dokonanych czynności egzekucyjnych wskutek umorzenia postępowania egzekucyjnego (art. 60 § 2 u.p.e.a.).

Zbieg egzekucji, o którym mowa w art. 62 u.p.e.a., nie zwalnia administracyjnego organu egzekucyjnego z obowiązku orzekania o umorzeniu administracyjnego postępowania egzekucyjnego w przypadku wystąpienia okoliczności opisanych

w art. 59 § 1 tej ustawy. Organem uprawnionym do umorzenia egzekucyjnego postępowania administracyjnego jest wyłącznie organ prowadzący to postępowanie

w trybie przewidzianym przepisami u.p.e.a. Wyznaczenie przez sąd sądowego organu egzekucyjnego do łącznego prowadzenia egzekucji sądowej i administracyjnej nie uprawnia tego organu do umorzenia administracyjnego postępowania egzekucyjnego wskutek zaistnienia przesłanek z art. 59 § 1 u.p.e.a. Organ ten prowadzi egzekucję

w trybie dla siebie właściwym, co oznacza, że w przypadku braku ustawowego upoważnienia nie może stosować innych niż zawarte w k.p.c. przepisów. Przepisy te wyłączają uprawnienie sądowego organu egzekucyjnego do badania zasadności

i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym (art. 804 k.p.c.) i nie przewidują możliwości umorzenia administracyjnego postępowania egzekucyjnego

(art. 823–825 k.p.c.).

Skoro, jak w niniejszej sprawie, zobowiązany domagał się umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie wystawionych tytułów wykonawczych z uwagi na przedawnienie zobowiązań objętych tymi tytułami wyłącznie właściwym do rozpatrzenia i rozstrzygnięcia tego wniosku był organ prowadzący to postępowanie, bez względu na to, czy w wyniku zbiegu egzekucji do jej łącznego prowadzenia wyznaczony został inny organ.

Ostateczne umorzenie administracyjnego postępowania egzekucyjnego,

w ramach którego doszło do zbiegu egzekucji, ma ten skutek, że zbieg taki przestaje istnieć, skoro czynność egzekucyjna powodująca jego wystąpienie zostaje w ten sposób uchylona.

Dlatego też – wbrew twierdzeniu organu – administracyjny organ egzekucyjny był właściwy do orzekania w przedmiocie umorzenia prowadzonego przez siebie postępowania egzekucyjnego, zaś wskazanie na konieczność przekazania wniosku strony w tym przedmiocie komornikowi sądowemu wyznaczonemu do łącznego prowadzenia egzekucji nie znajduje żadnego uzasadnienia prawnego, już choćby z tej przyczyny, że komornik sądowy prowadzący łącznie egzekucję stosuje tryb sobie właściwy i nie posiada kompetencji, o których mowa w art. 59 u.p.e.a.

W tym miejscu należy wskazać, że Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, działając na podstawie art. 60 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.), przedstawił składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego wniosek o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego, wywołującego rozbieżności w wykładni prawa, a mianowicie, czy organ egzekucyjny wyznaczony przez sąd na podstawie art. 773 § 1 k.p.c. prowadzi obie egzekucje łącznie w całości? Wnioskodawca zauważył, że uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010 r.

sygn. akt III CZP 133/09 nie usunęła wątpliwości dotyczących wykładni art. 773 § 1 k.p.c. Wskazano, że w orzecznictwie sądów powszechnych pojawiają się wypowiedzi rozbieżne ze stanowiskiem zajętym w powołanej uchwale, co uzasadnia potrzebę rozważenia tego zagadnienia prawnego przez skład powiększony Sądu Najwyższego.

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2011 r. sygn. akt III CZP 46/11 skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego odmówił co prawda podjęcia uchwały, jednakże

w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, że w chwili składania wniosku trwały prace nad nowelizacją k.p.c., w tym przepisów regulujących eliminację zbiegu egzekucji sądowej i administracyjnej. W ich wyniku w dniu 16 września 2011 r. uchwalono ustawę o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw

(Dz. U. Nr 233, poz. 1381). Ustawodawca w znowelizowanym art. 773 § 1 k.p.c. wskazał jednoznacznie, że w przypadku zbiegu egzekucji administracyjnej i sądowej do tej samej rzeczy lub prawa majątkowego rozstrzygnięcie o łącznym prowadzeniu egzekucji przez jeden organ ogranicza się jedynie do tej rzeczy lub prawa majątkowego, do którego nastąpił zbieg.

Reasumując, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji – wbrew zapatrywaniu autorki skargi kasacyjnej – dokonał pełnej i prawidłowej kontroli (pod względem zgodności z prawem) zaskarżonego postanowienia, przeprowadzona przez ten Sąd wykładnia przepisów art. 62 u.p.e.a. i art. 773 k.p.c. nie jest zawężająca, zaś uzasadnienie zaskarżonego wyroku – obszerne, wyczerpująco odnoszące się do zaistniałego w sprawie problemu, wsparte poglądami doktryny –

w pełni odpowiada wymaganiom stawianym przez przepisy art. 141 § 4 P.p.s.a.

Uznając, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił ją.[pic]