II SA/Po 306/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. Nr [...] Prezydent Miasta P. działając na podstawie art. 104 oraz art. 163 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 z późn. zm., dalej jako: "k.p.a.") w związku z art. 37 ust. 1 pkt 1 oraz art. 106 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r., Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.) uchylił od dnia [...] września 2012 r. decyzję własną z dnia [...] marca 2012 r. Nr [...], którą przyznano T. D. zasiłek stały, oraz orzekł o zaprzestaniu opłacania składki na ubezpieczenie zdrowotne.

W uzasadnieniu decyzji uchylającej przyznane świadczenie wskazano, że decyzją z dnia [...] marca 2012 r. Nr [...] T. D. przyznano zasiłek stały w wysokości 444 zł miesięcznie. Podkreślono, że podczas wywiadu środowiskowego w dniu [...] lutego 2012 r. T. D. zobowiązał się do utrzymania trzeźwego stylu życia. Ponadto w dniu [...] kwietnia 2012 r. zawarto z nim kontrakt socjalny, którego głównym celem było utrzymywanie abstynencji. Podniesiono, że spożycie przez T. D. alkoholu w ilości tak dużej, iż konieczne było skorzystanie z usług Centrum Redukcji Szkód i Wczesnej Interwencji Terapeutycznej dla Osób Uzależnionych od Alkoholu i Używających Alkoholu w Sposób Szkodliwy przy WCPB Monar-Markot, świadczy o niedotrzymaniu postanowień kontraktu. Wskazano, że taka postawa świadczy o nie wywiązywaniu się przez świadczeniobiorcę z uzgodnień kontraktu oraz ustalonych zasad współdziałania, a także o marnotrawieniu przyznanej pomocy pieniężnej. Powołano się na art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, w myśl którego w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź marnotrawienie własnych zasobów finansowych, może nastąpić ograniczenie świadczeń, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie niepieniężnej. Ponadto, zgodnie z art. 11 ust. 2, brak współdziałania osoby lub rodziny z pracownikiem socjalnym, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego lub niedotrzymanie jego postanowień mogą stanowić podstawę do odmowy przyznania świadczeń, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczeń lub wstrzymanie pieniężnych świadczeń z pomocy społecznej.

Od powyższej decyzji T. D. wniósł w terminie odwołanie, żądając jej zmiany ze względu na ciężką sytuację oraz chorobę. W uzasadnieniu odwołania T. D. podniósł, że jest człowiekiem niemłodym, schorowanym oraz uczęszczającym na zajęcia oraz mityngi Anonimowych Alkoholików ("AA"). Przyrzekł ponadto, iż będzie przestrzegał wszelkich praw zatwierdzonych przez Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W sentencji decyzji organ II instancji powołał art. 127 § 2 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 37 w zw. z art. 11 ustawy o pomocy społecznej.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Kolegium wskazało, iż w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów ustawy o pomocy społecznej, a sytuacja zainteresowanego (T. D.) oraz jego postawa zostały szczegółowo rozważone. Podniesiono, że zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Zaznaczono, że chociaż zasiłek stały ma charakter obligatoryjny, a jego przyznanie jest uzależnione od przesłanek określonych w art. 37 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej oraz ogólnych przesłanek przyznania pomocy wyrażonych w art. 2 ust. 2 powołanej ustawy, to jednak każdy akt prawny powinien być interpretowany całościowo. Oznacza to, że przy rozpoznawaniu spraw o przyznanie lub uchylenie świadczeń, bez względu na to czy są to zasiłki stałe, okresowe czy celowe, należy brać pod uwagę wszystkie zasady ogólne wyrażone w rozdziale 1 ustawy o pomocy społecznej. Z powyższego wynika, że należy każdorazowo badać, w jaki sposób osoba zainteresowana wywiązuje się z nałożonego na nią obowiązku współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej (art. 4 ustawy o pomocy społecznej) oraz czy nie zachodzą przesłanki z art. 11 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. Podkreślono, że zgodnie z powołanym wyżej art. 11 ust. 1 i 2 brak współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, odmowa zawarcia kontraktu socjalnego, niedotrzymywanie jego postanowień, nieuzasadniona odmowa podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną lub nieuzasadniona odmowa podjęcia lub przerwanie szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego w miejscu pracy, wykonywania prac interwencyjnych, robót publicznych lub prac społecznie użytecznych, o których mowa w przepisach o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub nieuzasadniona odmowa podjęcia leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego przez osobę uzależnioną, mogą stanowić podstawę do odmowy przyznania świadczenia, uchylenia decyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Kolegium wskazało również, że organ I instancji słusznie przyjął, iż zaistniały przesłanki uzasadniające uchylenie decyzji przyznającej zasiłek stały, bowiem nie ulega wątpliwości, że skarżący naruszył zasady współdziałania doprowadzając tym samym do zerwania kontraktu socjalnego, jak również marnotrawił przyznaną pomoc finansową. Organ II instancji podkreślił, że chociaż T. D. zobowiązał się do utrzymywania trzeźwego stylu życia i powstrzymywania się od spożywania alkoholu, to z akt sprawy wynika, iż nie wywiązał się z tych zobowiązań i dwukrotnie w roku 2012 przebywał w Centrum Redukcji Szkód i Wczesnej Interwencji Terapeutycznej dla Osób Uzależnionych od Alkoholu i Używających Alkoholu w Sposób Szkodliwy przy WCPB Monar-Markot.

W dniu [...] lutego 2013 r. skargę od powyższej decyzji Kolegium złożył T. D. podnosząc, iż jest człowiekiem w podeszłym wieku, chorującym na padaczkę oraz po operacjach nowotworowych. W skardze podniósł, że jest osobą ubogą i nie stać go na podstawowe zakupy, a więc nie ma możliwości, aby przeznaczać środki finansowe z opieki socjalnej na alkohol. Zaznaczył, że jest osobą niepełnosprawną oraz uzależnioną od alkoholu, ale od kilku lat się leczy. Wskazał, że wystrzega się kontaktu z kolegami, z którymi pił kiedyś alkohol, jak również unika przebywania w miejscach, w których kiedyś go spożywał. Do skargi T. D. załączył potwierdzenie dobrowolnego pobytu na Oddziale Leczenia Uzależnień od Alkoholu w K. oraz zaświadczenia potwierdzające fakt uczęszczania na terapie i mityngi AA.

W odpowiedzi na powyższą skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wniosło o jej oddalenie. Ustosunkowując się do treści skargi Kolegium wywiodło, że starania skarżącego, aby wystrzegać się kontaktu z kolegami, z którymi pił alkohol oraz przebywania w miejscach, w których kiedyś go spożywał nie są wystarczającą podstawą do uchylenia zaskarżonej decyzji. Organ II instancji podniósł ponadto, że fakt zgłoszenia na leczenie odwykowe po wcześniejszych pobytach w Centrum Redukcji Szkód i Wczesnej Interwencji Terapeutycznej dla Osób Uzależnionych od Alkoholu i Używających Alkoholu w Sposób Szkodliwy przy WCPB Monar-Markot także potwierdza, iż T. D. zdarzało się wcześniej naruszać zasady współdziałania. W pozostałej części odpowiedzi na skargę Kolegium podtrzymało dotychczasowe stanowisko.

Na rozprawie przeprowadzonej w dniu 15 maja 2013 r. stawił się T. D. wnosząc i wywodząc jak dotychczas. Skarżący oświadczył, że część zasiłku stałego oddaje córce na wyżywienie, a część zatrzymuje dla siebie na środki higieniczne. Dodał, że nie posiada innych dochodów, ani możliwości zarobkowania. Wyjaśnił też, że po wydaniu decyzji nie przeprowadzono wywiadu w miejscu zamieszkania oraz podał, iż systematycznie bierze udział w terapii przeciwalkoholowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że zadaniem sądu administracyjnego jest jedynie sprawdzenie, czy zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z przepisami prawa materialnego oraz czy przy jej podejmowaniu nie zostały naruszone w sposób istotny przepisy postępowania administracyjnego. Natomiast stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej jako "p.p.s.a."), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną.

Materialnoprawną podstawę wydania zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tj. Dz. U. z 2009 r., Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.), określającej rodzaje pomocy społecznej ze środków publicznych oraz zasady i tryb jej udzielania. Zgodnie ze wskazaną ustawą zasiłek stały stanowi jedną z pieniężnych form pomocy społecznej i w myśl art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy przysługuje pełnoletniej osobie niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Przyznanie świadczenia w formie zasiłku stałego ustawodawca uzależnił więc od kumulatywnego spełnienia kilku przesłanek, do których należą: pełnoletniość osoby ubiegającej się o zasiłek, niezdolność do pracy z powodu wieku lub całkowita niezdolność do pracy (spowodowana niepełnosprawnością) oraz uzyskiwanie dochodu nieprzekraczającego kryterium dochodowego.

Kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej ustalono w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej w związku z § 1 pkt 1a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. Nr 127, poz. 1055). Na dzień wydawania zaskarżonej decyzji wynosiło ono 477 zł. Natomiast za osobę całkowicie niezdolną do pracy uważa się m.in. taką, która legitymuje się umiarkowanym stopniem niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (art. 6 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej).

W tym miejscu należy podkreślić, że w przepisach odnoszących się do zasiłku np. stałego (art. 37 ustawy o pomocy społecznej), czy okresowego (art. 38 powołanej ustawy) ustawodawca nie używa zwrotu "może być przyznany", ale "przysługuje", co oznacza, że osoba lub rodzina spełniająca kryterium przewidziane w tych przepisach zasiłek otrzymuje. Służy jej zatem prawo do tego zasiłku nie z woli organu, ale ustawodawcy, nadto w wysokości również określonej przepisami. Taki pogląd został wyrażony m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I OSK 1743/11 (orzeczenie dostępne na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Przepisy, na podstawie których orzeka się w przedmiocie zasiłku stałego, mają charakter bezwzględnie obowiązujący i nie zawierają żadnej klauzuli pozwalającej na uznaniowe działanie organu administracji w zależności od oceny sytuacji życiowej i materialnej osoby ubiegającej się o to świadczenie.

Jak wynika z akt sprawy, skarżący jest osobą samotnie gospodarującą, niemającą nikogo na utrzymaniu i posiadającą ustalony umiarkowany stopień niepełnosprawności. Okoliczności te są bezsporne, a zatem skarżącemu przysługiwało prawo do zasiłku stałego, który został mu przyznany decyzją z dnia [...] marca 2012 r. Nr [...], w wysokości 444 zł.

Prawidłowo więc w powyższej decyzji Prezydent Miasta P. ustalił, że wysokość zasiłku stałego w przypadku skarżącego wynosi 444 zł (maksymalna kwota zasiłku stałego w dacie wydania decyzji administracyjnej o przyznaniu zasiłku stałego). Prawidłowo też przyznano to świadczenie od dnia 01 marca 2012 r., gdyż zgodnie z art. 106 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, świadczenia pieniężne z pomocy społecznej przyznaje się i wypłaca za okres miesiąca kalendarzowego, począwszy od miesiąca, w którym został złożony wniosek wraz z wymaganą dokumentacją. Zasadnie również orzeczono, na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 26 i art. 86 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r., nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) o przyznaniu prawa do bezpłatnego ubezpieczenia zdrowotnego. Powołane przepisy przewidują bowiem, że obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby pobierające zasiłek stały z pomocy społecznej niepodlegające obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu, zaś składki na ubezpieczenie zdrowotne tych osób opłaca ośrodek pomocy społecznej.

Decyzja organu I instancji uchylająca decyzję własną z dnia [...] marca 2012 r. w przedmiocie przyznania T. D. zasiłku stałego oraz zaprzestaniu opłacania skarżącemu składki na ubezpieczenie zdrowotne została podjęta na podstawie art. 106 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Powołany przepis stanowi, iż decyzję administracyjną zmienia się lub uchyla na niekorzyść strony bez jej zgody w przypadku zmiany przepisów prawa, zmiany sytuacji dochodowej lub osobistej strony, pobrania nienależnego świadczenia, a także można zmienić lub uchylić decyzję, jeżeli wystąpiły przesłanki, o których mowa w art. 11, art. 12 i art. 107 ust. 5. Zmiana decyzji administracyjnej na niekorzyść strony nie wymaga jej zgody. Stosownie do treści art. 106 ust. 5 ustawy podnieść zatem trzeba, iż określa on przesłanki uruchomienia nadzwyczajnego trybu postępowania, zmierzającego do dokonania weryfikacji decyzji przyznającej świadczenie z pomocy społecznej. Przepis ten ustanawia przy tym zarówno katalog przesłanek obligatoryjnych, jak i fakultatywnych, których wystąpienie stanowi, bądź też odpowiednio może stanowić podstawę weryfikacji decyzji.

W przedmiotowej sprawie Prezydent Miasta P. uchylił wcześniejszą decyzję własną przyznającą skarżącemu zasiłek stały na podstawie dokumentu uzyskanego z Centrum Redukcji Szkód i Wczesnej Interwencji Terapeutycznej dla Osób Uzależnionych od Alkoholu i Używających Alkoholu w Sposób Szkodliwy przy WCPB Monar-Markot. Instytucja ta potocznie nazywana jest p. izbą wytrzeźwień. W związku z zapytaniem skierowanym przez pracownika socjalnego do ww. instytucji, pracownik ten powziął wiadomość o dwukrotnym pobycie skarżącego w instytucji, co potwierdzone zostało odpowiednim dokumentem. Przedmiotowy dokument stał się w istocie jedynym dowodem, na podstawie którego organ I instancji odebrał T. D. prawo do zasiłku stałego, a organ II instancji podtrzymał tą decyzję.

Należy więc zauważyć, co następuje.

Po pierwsze, na dokumencie wydanym przez Centrum Redukcji Szkód i Wczesnej Interwencji Terapeutycznej dla Osób Uzależnionych od Alkoholu i Używających Alkoholu w Sposób Szkodliwy przy WCPB Monar-Markot widnieje informacja o tym, że skarżący przebywał tam w roku 2012 dwukrotnie, a ostatni raz miało to miejsce w dniu [...] czerwca 2012. Bezsporne jest więc, że w okresie pobierania zasiłku stałego oraz po zawarciu kontraktu socjalnego T. D. przebywał w izbie wytrzeźwień jednokrotnie. Tak więc organ I instancji, podobnie jak organ odwoławczy nie mogą jednoznacznie stwierdzić, że po przyznaniu zasiłku stałego lub po zawarciu kontraktu socjalnego, a więc po dniu [...] kwietnia 2012 r., skarżący przebywał w izbie dwukrotnie, ponieważ nie ma na to żadnych dowodów. W celu wykazania, że po zawarciu kontraktu z pracownikiem socjalnym T. D. przebywał w instytucji dwukrotnie, należało więc doprecyzować wniosek z zapytaniem oraz ponownie przesłać je do instytucji. Na pierwotnym wniosku o udostępnienie danych ze zbioru danych osobowych instytucji poproszono o udzielenie informacji, czy od dnia 01 stycznia 2012 r. skarżący przebywał w izbie wytrzeźwień. Zakres czasowy tego zapytania stwarza więc możliwość, że organy administracji publicznej błędnie przyjęły w sprawie za fakt udowodniony, iż skarżący dwukrotnie przebywał w instytucji po przyznaniu zasiłku stałego lub po zawarciu kontraktu socjalnego.

Po drugie, skarżący jest uzależniony od alkoholu. Fakt ten w żaden sposób nie usprawiedliwia jednak nagannego zachowania jakim jest spożywanie alkoholu oraz ewentualność wydatkowania świadczeń z pomocy społecznej na ten cel. Należy zwrócić uwagę na fakt, że alkoholizm definiuje się współcześnie jako zaburzenie polegające na utracie kontroli nad ilością spożywanego alkoholu. Sąd nie aprobuje postawy skarżącego, który w skardze wskazuje na "chroniczność", a więc przewlekłość i długotrwałość jego uzależnienia od alkoholu, ale jednocześnie zauważa wysiłki T. D., który w sposób konsekwentny dąży do celu jakim jest uwolnienie się od uzależnienia. Jako dowód walki skarżącego z alkoholizmem należy wskazać na fakt, że od ponad roku regularnie korzysta on ze wsparcia Poradni Terapii Uzależnień od Alkoholu "[...]" w P. uczęszczając na spotkania i mityngi terapeutyczne. Ponadto skarżący w grudniu 2012 r. z własnej woli zgłosił się do Szpitala w K. na Oddział Leczenia Uzależnień i poddał się dobrowolnemu leczeniu z powodu myśli i chęci sięgnięcia po alkohol po upływie (jak sam wskazał) półrocznej abstynencji.

Wreszcie należy zauważyć, że ustalenie, czy i w jakich dniach skarżący przebywał w izbie wytrzeźwień po dniu [...] marca 2012 r., nie jest wystarczające dla stwierdzenia, że nie wywiązuje się on z warunków kontraktu socjalnego. W tym miejscu wskazać należy, że na mocy kontraktu zawartego w dniu [...] kwietnia 2011 r. Skarżący zobowiązany jest do podjęcia leczenia zamkniętego, kontynuacji leczenia w Poradni Leczenia Uzależnień, przedstawiania terminarza wizyt w Poradni pracownikowi socjalnemu, dostarczenia zaświadczenia o zakończeniu takiej terapii, uczęszczania na mitingi grup AA (str. 3 kontraktu – k. nr 34 akt administracyjnych). Z akt sprawy wynika, że skarżący poddaje się terapii przeciwalkoholowej, uczestniczy w zajęciach terapeutycznych i spotkaniach, poddaje się leczeniu odwykowemu, także w systemie zamkniętym. Okoliczności te niewątpliwie wskazują, że skarżący stara się żyć w trzeźwości, a taki cel założono w pkt 4 kontraktu. W świetle powyższego nie można wywodzić, że doszło do zerwania kontraktu socjalnego. Zapisy kontraktu określają utrzymywanie abstynencji jako cel, jaki skarżący ma osiągnąć, a służyć temu mają obowiązki nałożone na świadczeniobiorcę w pkt III kontraktu. Zatem o tym, czy postanowienia kontraktu zostały naruszone przede wszystkim decyduje wywiązywanie się z tych obowiązków, oczywiście przy założeniu, że jedynie sporadycznie skarżący nie utrzymuje abstynencji. W ocenie Sądu aby jednoznacznie stwierdzić, że skarżący łamie te zasady i marnotrawi przyznane świadczenie, należy zapoznać się z jego aktualną sytuacją materialną i rodzinną. Jeżeli skarżący wywodzi, że z przyznanego świadczenia przekazuje córce środki na niezbędne utrzymanie i sam kupuje środki czystości oraz lekarstwa, to oświadczenia te wymagały zweryfikowania. W ocenie Sądu obowiązkiem organu I instancji było przeprowadzenie wywiadu środowiskowego, co pozwoliłoby ustalić w jakim zakresie T. D. rzeczywiście nie wywiązuje się z zawartego kontraktu socjalnego i ustalonych zasad współdziałania oraz marnotrawi przyznaną mu pomoc. Zważyć bowiem należy, że wywiad środowiskowy stanowi podstawowy element postępowania wyjaśniającego w sprawie z pomocy społecznej i jest traktowany jako obowiązkowy sposób zebrania informacji o danej osobie. Potwierdzają to regulacje rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 25 stycznia 2011r. w sprawie rodzinnego wywiadu środowiskowego (Dz. U. nr 27, poz. 138 z późn. zm.). Zaniechanie organu w przedmiocie przeprowadzenia wywiadu rodzinnego i szczegółowego ustalenia sytuacji skarżącego stanowi podstawę do uchylenia decyzji obu instancji.

W każdej decyzji administracyjnej konieczna jest analiza ustalonego w sprawie stanu faktycznego i jego rozważenie oraz ustosunkowanie się do niego w świetle mających zastosowanie przepisów. Nadto uzasadnienie wydanego w sprawie rozstrzygnięcia powinno być skonstruowane w sposób umożliwiający realizację ogólnej zasady przekonywania (art. 11 k.p.a.), winno umożliwiać organom nadzoru i sądowi administracyjnemu sprawdzenie prawidłowości toku rozumowania organu wydającego decyzję oraz motywów rozstrzygnięcia. Dlatego też uzasadnienie winno zawierać m.in. prawidłowe uzasadnienie faktyczne i prawne (por. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2001 r., sygn. akt II SA 1095/00, Lex Nr 53441; wyrok NSA z dnia 26 maja 1981 r., sygn. akt SA 810/81, publ. ONSA 1981/1/4).

Mając na względzie przedstawione wyżej okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że sprawa nie została należycie wyjaśniona oraz oceniona, co uchybia art. 7, art. 9, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. Nadto zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja organu pierwszej instancji naruszają art. 107 § 3 K.p.a., bowiem nie zawierają pełnych ustaleń faktycznych, dowodów na jakich oparły się oba organy administracji orzekające w sprawie, oceny ich wiarygodności, a także dostatecznych rozważań faktycznych i prawnych oraz nie wyjaśniają właściwie zastosowanej podstawy prawnej. Obowiązki powyższe obciążają organ administracji, a braki w tym zakresie stanowią o wadliwości wydanych w sprawie decyzji.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

Rozpoznając ponownie sprawę organ I instancji zobligowany jest uwzględnić powyższą ocenę prawną sprawy, w pierwszej kolejności przeprowadzając wywiad środowiskowy w miejscu zamieszkania skarżącego oraz kierując stosowne zapytanie do izby wytrzeźwień. W oparciu o ustalone w ten sposób fakty organ przeprowadzi ponowną analizę sprawy, mając na uwadze postanowienia kontraktu socjalnego, wywiązywanie się z określonych tam obowiązków oraz specyfikę nałogu skarżącego.

O wykonalności zaskarżonej decyzji sąd orzekł na podstawie art. 152 powyższej ustawy.