II SA/Wa 313/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w G., działając na podstawie art. 30 ust. 1 i 2 w związku z art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.) odmówił A.S. dopuszczenia do posiadania broni palnej bojowej i myśliwskiej w celu szkoleniowym.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że A.S. jako przedsiębiorca podmiotu o nazwie "[...]" zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń palną bojową i myśliwską do celów szkoleniowych. Niniejsza sprawa rozpatrywana jest w oparciu o art. 29 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o broni i amunicji co stanowiło wolę wnioskodawcy. Przedsiębiorca wskazał samego siebie jako osobę, która w ramach realizowanej działalności będzie wykonywała zadania z bronią, a więc wymagające uzyskania dopuszczenia do posiadania broni. Wnioskodawca przedłożył dokumentację Polskiego Związku Łowieckiego (PZŁ) o uzyskaniu podstawowych uprawnień do wykonywania polowania, uzyskaniu selekcjonerskich uprawnień do wykonywania polowania oraz przynależności do PZŁ. Powyższe, w ocenie organu Policji, pozwala na możliwość odstąpienia od obowiązku zdania ustawowo określonego egzaminu w zakresie broni myśliwskiej. Stosowny zapis ustawowy stanowi bowiem, że od konieczności zdawania egzaminu zwolnieni są członkowie PZŁ - w zakresie broni myśliwskiej - jeżeli zdali taki egzamin na podstawie odrębnych przepisów. Przedłożone przez stronę dokumenty w zakresie uzyskania uprawnień do wykonywania polowania stanowią w tym przypadku możliwość odstąpienia od przeprowadzenia procedury egzaminacyjnej, jednakże wyłącznie w ujęciu do broni myśliwskiej.

Następnie organ I instancji podniósł, że odmienną kwestią jest wydanie wnioskodawcy dopuszczenia do broni palnej bojowej w celu szkoleniowym w ramach realizowanej działalności odnoszącej się do szkolenia strzeleckiego w zakresie kształcenia w zawodzie pracownika ochrony, jak i pracowników ochrony. Przedłożone w toku realizowanych czynności administracyjnych dokumenty o uzyskaniu przez wnioskodawcę kolejno wymienionych uprawnień: instruktora dyscypliny sportu strzelectwo, patentu strzeleckiego, sędziego i instruktora strzelectwa myśliwskiego, instruktora strzelectwa bojowego i praktycznego nie mogą być traktowane jako potwierdzenie złożenia z wynikiem pozytywnym wymaganego ustawowo egzaminu. Dokumentacja potwierdzająca uzyskanie uprawnień strzeleckich wydana przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, jak i PZŁ, odnosi się do broni palnej sportowej i myśliwskiej, jednakże strona zamierza uzyskać dopuszczenie do broni palnej bojowej, w tym obejmującej broń samoczynną zdolną do rażenia celów na odległość.

W związku z powyższym, organ I instancji uznał za zasadne poddanie wnioskodawcy czynności egzaminacyjnej w zakresie znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania broni palnej bojowej oraz umiejętności posługiwania się taką bronią. Wnioskodawca został poddany egzaminowi, który ostatecznie w części teoretycznej - po egzaminie poprawkowym został przez niego zaliczony. Następnie wnioskodawca przystąpił do egzaminu praktycznego, zaliczając z wynikiem pozytywnym strzelanie z pistoletu, niemniej jednak nie zaliczył sprawdzianu strzeleckiego z pistoletu maszynowego. W takiej sytuacji, w ocenie organu, wydanie decyzji dopuszczającej do broni palnej bojowej w odniesieniu do wnioskodawcy jest więc niemożliwe.

W konkluzji uzasadnienia decyzji organ wyjaśnił, że w toku prowadzonych czynności administracyjnych zwrócono się do strony z zapytaniem, czy wyraża zgodę na otrzymanie dopuszczenia do broni wyłącznie w zakresie broni myśliwskiej. Wnioskodawca nie ustosunkował się jednakże do ww. pisma. Z uwagi na powyższe, złożony przez niego wniosek, który w swej istocie stanowi jedno żądanie, został przez organ negatywnie rozpatrzony.

A.S. w ustawowym terminie złożył odwołanie, wnosząc o uchylenie wydanej decyzji jako rażąco niezgodnej z przepisami prawa oraz o stwierdzenie, że osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą nie może być uznana w myśl art. 30 ustawy o broni i amunicji za osobę zatrudnioną w swojej firmie, od której wymaga się dopuszczenia do broni. Nadto wniósł o wydanie decyzji - pozwoleń na broń na okaziciela na wnioskowaną ilość broni, alternatywnie z ostrożności procesowej - powtórzenia, na koszt organu, egzaminu praktycznego. Zaskarżonej decyzji zarzucił rażące naruszenie norm prawa materialnego i formalnego, a także błędne ustalenia faktyczne poprzez:

- pozostawanie organu I instancji w bezczynności poprzez niewydanie dla firmy [...] decyzji administracyjnej, tj. wnioskowanego na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji pozwolenia na broń palną bojową oraz broń palną myśliwską do celów szkoleniowych, bądź odmowy, co naraża przedsiębiorcę na straty z tytułu utraconych kontraktów,

- uzależnienie przez organ uzyskania przez przedsiębiorcę świadectwa broni od uprzedniego zdania przez niego, wbrew przepisom prawa, egzaminu dopuszczającego do broni,

- nieprzyjęcie pisma strony, w którym wnioskodawca wskazał dwie osoby posiadające dopuszczenie do broni jako osoby, które zostaną dopuszczone przez przedsiębiorcę do broni w ramach prowadzonej przez niego firmy,

- brak podstawy prawnej do wymagania przez organ od strony spełnienia osobistego wymogu uzyskania dopuszczenia do broni na podstawie art. 30 ustawy o broni i amunicji, skoro obowiązek ten dotyczy tylko i wyłącznie osób zatrudnionych przez podmiot, a nie strony, która prowadzi działalność gospodarczą i sama siebie nie może zatrudnić,

* naruszenie art. 30 ust. 3 ustawy o broni i amunicji i domaganie się wbrew treści przepisu, od wskazanych przez odwołującego się osób posiadających dopuszczenie do broni o jakim mowa w art. 30 ww. ustawy, tj. B.K. i H.K. - posiadających legitymacje do posiadania broni wydane przez KWP w G., uzyskania przez nich ponownego dopuszczenia do posiadania broni poprzez przejście pełnej procedury lekarsko - egzaminacyjnej dopuszczającej do posiadania broni, choć są oni na mocy art. 30 ust. 3 ww. ustawy od takiego obowiązku zwolnieni.

W uzasadnieniu odwołania odwołujący się wskazał, że podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą, przy braku przesłanek negatywnych, wydaje się świadectwo broni, a dopuszczenie do posiadania broni wymagane jest tylko i wyłącznie w przypadku osób zatrudnionych przez podmioty wskazane w art. 29 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Organ opiera się na fakcie odmowy wydania świadectwa broni z uwagi na niezdanie egzaminu, w sytuacji gdy podmiot (przedsiębiorstwo odwołującego się) nie może poddać się egzaminowi, a jedynie pracownik zatrudniony przez ten podmiot. Żądanie przejścia przez osoby wskazane przez wnioskodawcę pełnej procedury lekarsko - egzaminacyjnej dopuszczającej do posiadania broni, dostarczenia wniosku zainteresowanych o uzyskanie dopuszczenia do posiadania broni, a także orzeczeń lekarskich i psychologicznych wydanych w oparciu o zapisy art. 15 ust. 3 ustawy o broni i amunicji, od osób posiadających już dopuszczenie do posiadania broni jest bezprawne i bezzasadne oraz wydłuża czas trwania postępowania administracyjnego, czym wyrządza dla jego przedsiębiorstwa szkodę i naraża na bezpodstawne koszty. Odwołujący się nadmienił, że ze wskazanymi przez niego we wniosku osobami przedsiębiorstwo ma podpisane stosowne umowy o współpracy w zakresie związanym z dopuszczeniem do broni, po uzyskaniu przez firmę wnioskowanego świadectwa broni. Zauważył przy tym, że brak jest przepisu, który zobowiązuje go do przedstawienia dla organu zaświadczenia o zatrudnieniu ww. osób.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 i art. 268a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako "K.p.a.") oraz art. 30 ust. 1 i 2 w zw. z art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576, dalej jako "ustawa o broni i amunicji") uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej odmowy dopuszczenia odwołującego się do posiadania broni palnej myśliwskiej w celu szkoleniowym i orzekł o dopuszczeniu do posiadania tej broni w przedmiotowym celu; w pozostałym zaś zakresie utrzymał decyzję organu I instancji w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że decyzja organu I instancji jest zasadna, jednakże tylko w części dotyczącej odmowy dopuszczenia odwołującego się do posiadania broni palnej bojowej w celu szkoleniowym, skoro nie zdał on egzaminu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o broni i amunicji dotyczącego tej broni. Natomiast, z powodu członkostwa strony w PZŁ oraz posiadania przez nią uprawnień, m.in. do prowadzenia szkoleń w zakresie broni myśliwskiej, brak jest podstaw faktycznych i prawnych do odmowy dopuszczenia odwołującego się do posiadania takiej broni w celu szkoleniowym, skoro ubiega się o to jako osoba prowadząca stosowną działalność szkoleniową. Dlatego też Komendant Główny Policji wydał swoją decyzję na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a., bowiem w tym zakresie zastosowanie ma przepis art. 16 ust. 2 ustawy o broni i amunicji. W ocenie organu jedynie brak dostatecznych umiejętności odwołującego się jest przyczyną niezaliczenia przez niego ww. egzaminu. Nadto, bezpośrednio po przeprowadzonym egzaminie i sporządzeniu wymaganej dokumentacji odwołujący się nie zgłaszał uwag do przeprowadzonego egzaminu, co potwierdził w protokole.

Następnie organ zauważył, że w myśl art. 17 ust. 3 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji odmawia wydania pozwolenia na broń (tu: dopuszczenia do jej posiadania) osobie, która nie zdała egzaminu, o którym mowa w art. 16 ust. 1. W zakresie broni bojowej ten przepis prawa ma zastosowanie do odwołującego się, bowiem nie zdał on przedmiotowego egzaminu. W tej części zaskarżona decyzja organu I instancji jest więc - w ocenie Komendanta Głównego Policji - prawidłowa i zasadna, w związku z czym należało utrzymać ją w tej właśnie części - w mocy.

Organ odwoławczy podniósł, że osoba nieposiadająca uprawnień do dysponowania określonym rodzajem broni nie może uzyskać na nią pozwolenia (w tym przypadku świadectwa broni), co winno być dla niej oczywiste. Skoro zatem sama nie posiada dopuszczenia do broni bojowej, w tym szczególnie niebezpiecznej oraz nie zatrudnia jako przedsiębiorca osoby dopuszczonej do posiadania takiej broni do celów szkoleniowych, to nie może uzyskać żądanego świadectwa broni. Dlatego Komendant Główny Policji wyraził przekonanie, że organ I instancji nie pozostaje w zwłoce w zakresie postępowania w sprawie wydania świadectwa broni, co w związku z niniejszą decyzją będzie możliwe w przypadku broni myśliwskiej. Ze względu na odmienny cel dopuszczenia do posiadania broni pracowników ochrony, zasadnym wydaje się jednak poddać ich egzaminowi w związku z mającym nastąpić dopuszczeniem ich do posiadania broni w celu szkoleniowym w drodze decyzji. W ocenie organu odwoławczego, nie wydaje się natomiast zasadne żądać przedstawienia przez nich orzeczeń, o których mowa w art. 15 ust. 3 ustawy o broni i amunicji, jeśli posiadają aktualne zaświadczenie lekarskie, o którym mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221).

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł A.S. (dalej jako "skarżący"), reprezentowany przez fachowego pełnomocnika – adwokata, wnosząc o stwierdzenie nieważności, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w zakresie utrzymującym w mocy decyzję organu I instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucił, że narusza ona interes prawny skarżącego poprzez naruszenie jego prawa do uzyskania ww. pozwolenia na broń. Jednocześnie zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego poprzez nieuwzględnienie przez organ administracji przepisów art. 29 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 9 ust. 1 i 8, art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 8 i ust. 3 pkt 7, art. 12 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, co spowodowało niezgodne z prawem wydanie zaskarżonej decyzji. Zarzucił zaskarżonej decyzji również naruszenie przepisów postępowania administracyjnego - art. 6, art. 7 i art. 8, art. 10 § 1 oraz art. 107 § 1 K.p.a. - przez naruszenie zasad postępowania administracyjnego oraz brak podstawy prawnej (art. 29 ustawy o broni i amunicji) i brak rozstrzygnięcia (co do świadectwa broni) w sentencji, a tylko w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, co stanowi rażące naruszenie prawa.

W uzasadnieniu autor skargi wskazał, że wnioskiem z dnia [...] czerwca 2011 r. skarżący, jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą [...], zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. o wydanie pozwolenia na broń na okaziciela, zwanego "świadectwem broni", na 50 egzemplarzy broni palnej bojowej do celów szkoleniowych. Ponadto skarżący pismem z dnia [...] lutego 2012 r. wniósł odrębnie o dopuszczenie go do posiadania tej broni, natomiast w piśmie z dnia [...] kwietnia 2012 r. zażądał, aby organ Policji w ramach prowadzonego postępowania w sprawie wydania pozwolenia na broń do celów szkoleniowych rozpatrzył również jego wniosek dotyczący wydania pozwolenia na posiadanie 25 jednostek broni myśliwskiej do celów szkoleniowych.

Skarżący wskazał, że z przepisów ustawy o broni i amunicji wynika, iż odrębny od zwykłego (który wymaga m.in. badań lekarskich i egzaminu) jest tryb załatwiania świadectwa broni (art. 29), a także dopuszczenia do posiadania broni (art. 30). Zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy zdać egzamin obowiązana jest jedynie osoba, która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń (na podstawie art. 30 ust. 1 - również osoba fizyczna ubiegająca się o dopuszczenie do posiadania broni zakładu pracy). Dotyczy to zatem tylko osób fizycznych, które nie występują o świadectwa broni, gdyż mogą o nie występować przedsiębiorcy i podmioty określone w art. 29 ww. ustawy. Powołał się przy tym na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 587/07, z którego wynika, że o świadectwo broni może wystąpić spółka z o.o., która potrzebuje tej broni do filmów. Spółka zaś w sposób oczywisty nie może zdawać egzaminu, zatem podmioty ubiegające się z art. 29 ww. ustawy o świadectwo broni egzaminu nie zdają (podobnie nie podlegają badaniom lekarskim).

Zdaniem skarżącego, zgodnie z konstytucyjną zasadą państwa prawa i równości wobec prawa, ww. przepis dotyczy w równym stopniu wszystkich wymienionych w nim podmiotów, bez względu na ich formę prawną. Zatem, jeżeli spółka z o.o. nie zdaje egzaminu, również nie zdaje go przedsiębiorca prowadzący strzelnicę. Nie ulega zaś żadnej wątpliwości, że skarżący prowadzi strzelnicę jako przedsiębiorca pod firmą [...]. Nie stanowi on też zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawił ważną przyczynę posiadania broni, którą jest w jego przypadku posiadanie uprawnień, określonych w odrębnych przepisach do prowadzenia szkoleń o charakterze strzeleckim oraz udokumentowane zarejestrowanie działalności gospodarczej w zakresie szkoleń strzeleckich - dla pozwolenia na broń do celów szkoleniowych. Z formalnego więc punktu widzenia, skarżący spełnił zatem wszystkie przesłanki do otrzymania świadectwa broni. W niniejszej sprawie skarżącemu odmówiono jednak wydania świadectwa broni zgodnie z jego wnioskiem pierwotnym z dnia [...] czerwca 2011 r. z uwagi na to, że nie zdał egzaminu.

Skarżący podniósł, że abstrahując od zasadności decyzji w przedmiocie egzaminu, należy zauważyć, iż egzamin do wydania świadectwa broni nie był w ogóle potrzebny. Zaskarżona decyzja pomija wręcz w swojej sentencji przepis art. 29 ust. 1 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, co stanowi rażące naruszenie prawa, gdyż uzasadnienie tej decyzji omawia przesłanki odmowy wydania świadectwa broni. Co więcej, strona nie może w trybie administracyjnym zaskarżyć bezczynności organu w zakresie wydania świadectwa broni, gdyż zaskarżona decyzja rozstrzyga o tej materii w swoim uzasadnieniu. Nie zawierając zatem rozstrzygnięcia w sentencji zaskarżonej decyzji co do świadectwa broni, a jedynie w uzasadnieniu, organ dopuścił się rażącego naruszenia art. 107 § 1 K.p.a., gdyż istnieje sprzeczność pomiędzy sentencją (w dodatku niezawierającą podstawy prawnej) a uzasadnieniem zaskarżonej decyzji. Z tego powodu, zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., zaskarżona decyzja została wydana bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa, stąd winna być stwierdzona jej nieważność. W ocenie skarżącego, dopiero podmiot, który uzyskał świadectwo broni na podstawie art. 29 ustawy o broni i amunicji musi mieć zatrudnioną osobę fizyczną, która będzie dopuszczona do posiadania tej broni na podstawie art. 30 ww. ustawy. Taka osoba fizyczna musi zdać wymagany egzamin. W niniejszej zaś sprawie, kiedy to podmiot prowadzący strzelnicę i osoba szkoląca to ta sama osoba fizyczna, należało wydać świadectwo broni podmiotowi prowadzącemu strzelnicę (jako że spełniał wszystkie wymagane przez przepisy warunki) i ewentualnie odmówić dopuszczenia do posiadania tej broni osobie fizycznej ze względu na niezdanie przez nią egzaminu. Odmowa wydania świadectwa broni, choć zawarta tylko w uzasadnieniach obu decyzji administracyjnych, jest sprzeczna z prawem, gdyż żaden przepis nie uzależnia wydania świadectwa broni od posiadania pracowników dopuszczonych do posiadania broni albo, jak to głosi zaskarżona decyzja, od posiadania uprawnień do dysponowania określonym rodzajem broni. Nadto, skarżący wskazał osoby (B.K. i H.K.), które będzie zatrudniał po uzyskaniu świadectwa broni, stąd faktyczna odmowa wydania takiego świadectwa przez zaskarżoną decyzję jest również pozbawiona podstawy prawnej i faktycznej.

Autor skargi zauważył, że Komendant Wojewódzki Policji w G. w innych sprawach dotyczących wydania świadectw broni zna prawo i takie świadectwa bez żadnych utrudnień wydaje. Na potwierdzenie powyższego do skargi załączono decyzję dotyczącą osoby fizycznej, dla której organ wydał świadectwo broni na 12 sztuk broni palnej. Uzasadnienie tej decyzji, zgodnie z prawem, powołuje się na posiadanie przez podmiot stosownych dokumentów wymaganych przez art. 29 ustawy o broni i amunicji i nie ma tam mowy o żadnym egzaminie, ponieważ osoba ta takiego egzaminu nie zdawała. Powyższe nie tylko potwierdza rażące naruszenie przez zaskarżoną decyzję norm ustawy o broni i amunicji, lecz co gorsza, wskazuje na naruszenie przez organ administracji publicznej zasady praworządności (art. 6 i 7 K.p.a.), zasady uwzględniania słusznego interesu obywatela (art. 7 K.p.a.) i zasady zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 K.p.a.). Jeżeli bowiem bezprawnie odmawia się skarżącemu (spełniającemu wszelkie wymagane prawem warunki) decyzji co do świadectwa broni, jednocześnie przyznając innym obywatelom takie uprawnienia, to takie działanie można określić tylko jako złamanie podstawowych zasad prawa administracyjnego.

Odnośnie zarzutów dotyczących egzaminu, który był przeprowadzany przez organ I instancji, skarżący zarzucił naruszenie art. 10 § 1 K.p.a., bowiem nie zawiadomiono go o terminie "badania sprawności broni" oraz uniemożliwiono mu uczestnictwa we wnioskowanych czynnościach dowodowych, w tym obecności przy "sprawdzeniu" broni. Skutkowało to tym, że broń okazała się niesprawna przy egzaminie, co można stwierdzić po skupieniu oddanych strzałów na tarczy w jednym miejscu. Skarżący jest zaś prawdziwym specjalistą, uprawnionym do prowadzenia szkoleń dla myśliwych i służb mundurowych z zakresu posługiwania się bronią palną. Zatem nieprawdopodobnym jest, by taka osoba jak on oddał wszystkie strzały w dolny róg tarczy. Brak sprawdzenia broni z udziałem skarżącego, wskazuje więc, że broń ta była niesprawna. Nadto naruszenie prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu nastąpiło poprzez niezapoznanie skarżącego, pomimo złożonego wniosku dowodowego, z materiałem postępowania przed wydaniem decyzji i przeprowadzeniem dowodów wskazanych przez stronę, co uniemożliwiło skarżącemu złożenie kolejnych wniosków dowodowych niezbędnych do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy. Każde naruszenie zasady postępowania administracyjnego należy uznać za rażące naruszenie prawa, zatem również z tego powodu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji ma swoje uzasadnienie.

W odpowiedzi na skargę organ, wnosząc o jej oddalenie, w całości podtrzymał swoją dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Ocena działalności organów administracji publicznej, dokonywana przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny, sprowadza się do kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia, będącego przedmiotem tej oceny, pod względem zgodności z przepisami prawa materialnego oraz pod względem zgodności z przepisami postępowania administracyjnego. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest do zbadania, czy organ administracji, orzekając w sprawie, nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik postępowania. Z powyższego wynika, że sąd administracyjny nie jest kolejną instancją odwoławczą od ostatecznej decyzji administracyjnej, a - jak wspomniano wyżej - ocenia ten akt pod względem legalności. Należy także podkreślić, że stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej jako: "p.p.s.a."), Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając niniejszą sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów, Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W sprawie nie doszło bowiem do naruszenia prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na jej wynik. Rozstrzygnięcie organu odwoławczego uchylające decyzję organu I instancji w części dotyczącej odmowy dopuszczenia skarżącego do broni palnej myśliwskiej w celu szkoleniowym, a utrzymujące w mocy odmowę dopuszczenia go do broni palnej bojowej w ww. celu należy uznać za zasadne.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Stosownie do pkt 8 ust. 2 ww. artykułu, pozwolenie na broń wydaje się w szczególności w celach szkoleniowych.

Jak z kolei wynika z art. 16 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, osoba która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń jest obowiązana zdać egzamin przed komisją powołaną przez właściwy organ Policji ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni i używania danej broni oraz z umiejętności posługiwania się tą bronią. Na podstawie ust. 2 ww. artykułu, od egzaminu, o którym mowa w ust. 1, zwolnieni są m.in. członkowie PZŁ (a więc również skarżący) - ale tylko w zakresie broni myśliwskiej. Powyższe oznacza, że skarżący jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, chcąc ubiegać się o dopuszczenie do broni palnej bojowej w celach szkoleniowych, musi zdać egzamin, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 3 powoływanej ustawy właściwy organ Policji odmawia wydania pozwolenia na broń osobie, która nie zdała ww. egzaminu.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje, że skarżący nie zdał egzaminu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Skarżący kwestionuje jednak w ogóle obowiązek zdawania przez niego przedmiotowego egzaminu z uwagi na fakt, że złożył wniosek jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą pod firmą [...].

Zdaniem skarżącego z przepisów ww. ustawy wynika, że odrębny od zwykłego (który wymaga m.in. badań lekarskich i egzaminu) jest tryb załatwiania świadectwa broni (art. 29), a także dopuszczenia do posiadania broni (art. 30). Dlatego też zdać egzamin zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy obowiązana jest jedynie osoba, która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń (na podstawie art. 30 ust. 1 - również osoba fizyczna ubiegająca się o dopuszczenie do posiadania broni zakładu pracy). Dotyczy to zatem tylko osób fizycznych, które nie występują o świadectwa broni, gdyż mogą o nie występować przedsiębiorcy i podmioty określone w art. 29 ww. ustawy. Zatem jeżeli np. spółka z o.o. nie zdaje egzaminu, również nie zdaje go przedsiębiorca będący osobą fizyczną. Z formalnego więc punktu widzenia, skarżący spełnia zatem wszystkie przesłanki do otrzymania świadectwa broni.

W ocenie skarżącego dopiero podmiot, który uzyskał świadectwo broni na podstawie art. 29 ustawy o broni i amunicji musi mieć jedynie zatrudnioną osobę fizyczną, która będzie dopuszczona do posiadania tej broni na podstawie art. 30 ww. ustawy. Taka zaś osoba fizyczna, a nie np. podmiot prowadzący tak jak on strzelnicę musi zdać wymagany egzamin. W sytuacji zaś kiedy podmiot prowadzący strzelnicę i osoba szkoląca to ta sama osoba fizyczna, organ Policji winien wydać świadectwo broni podmiotowi prowadzącemu strzelnicę i ewentualnie odmówić dopuszczenia do posiadania tej broni skarżącemu jako osobie fizycznej ze względu na niezdanie przez niego egzaminu. Skoro zaś skarżący wskazał inne osoby - które będzie zatrudniał po uzyskaniu przez jego przedsiębiorstwo świadectwa broni, odmowa wydania takiego świadectwa jest pozbawiona podstawy prawnej i faktycznej.

Należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o broni i amunicji świadectwo broni może być wydane podmiotom prowadzącym strzelnice, jak również szkołom, organizacjom sportowym i łowieckim, stowarzyszeniom obronnym w celu szkolenia i realizacji ćwiczeń strzeleckich lub innym placówkom oświatowym oraz organizatorom kursów, kształcących w zawodzie pracownika ochrony. Stosownie z kolei do art. 30 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne zatrudnione przez podmioty, o których mowa w art. 29 ust. 1, przy wykonywaniu zadań w tym przepisie, z zachowaniem zasad określonych w art. 15 ust. 1-5 i art. 16 ust. 1, mogą zostać dopuszczone do posiadania broni w czasie wykonywania tych zadań co następuje w drodze decyzji administracyjnej, wydawanej przez właściwy organ Policji (ust. 2). Natomiast art. 17 ust. 3 tej ustawy stanowi podstawę do odmowy wydania pozwolenia na broń osobie, która nie zdała egzaminu przed komisją powołaną przez właściwy organ Policji ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni oraz z umiejętności posługiwania się tą bronią.

W ocenie Sądu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, nie można zgodzić się z argumentacją skarżącego, że skoro wskazał on (jako podmiot prowadzący strzelnicę czy też osoba szkoląca) osoby fizyczne, o których mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, a które będą przez niego zatrudnione, to nie było podstaw do zdawania przez niego egzaminu, a organ Policji winien wydać jego przedsiębiorstwu świadectwo broni. Skarżący nie wykazał bowiem w toku postępowania przed organami administracji publicznej, że prowadząc swoje przedsiębiorstwo zatrudnia takie osoby. Wskazanie konkretnych osób, spełniających nawet wymagane przez prawo warunki, które ma on zamiar zatrudnić, czy też złożenie deklaracji zawarcia z nimi umów o współpracy, nie może być wystarczające do uznania, że osoby takie są przez niego zatrudnione. Skoro zaś skarżący nie wykazał, że wskazane osoby są już przez niego zatrudnione, to jako prowadzący działalność gospodarczą - podmiot prowadzący strzelnicę czy też jednostka szkoląca, niezatrudniający osób fizycznych, o których mowa w art. 30 ust. 1 ww. ustawy, chcąc uzyskać dopuszczenie do broni palnej bojowej winien sam poddać się egzaminowi, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Jeżeli z kolei nie zdał przedmiotowego egzaminu, co jest okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie - to brak jest podstaw do wydania jego jednoosobowemu przedsiębiorstwu, jak również samemu skarżącemu, świadectwa broni, o którym stanowi art. 29 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Dlatego też, w takiej sytuacji właściwy organ Policji słusznie odmówił wydania skarżącemu wnioskowanego przez niego pozwolenia na broń w celu dopuszczenia do posiadania broni palnej bojowej. Skarżący jako prowadzący jednoosobową firmę nie może otrzymać świadectwa broni, jeśli sam nie uzyska dopuszczenia do jej posiadania, chyba, że wykaże zatrudnienie w swojej firmie osób spełniających stosowne wymagania. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest zaś okoliczność, że skarżący prowadząc działalność gospodarczą nie może sam siebie zatrudnić. Istotne jest zaś to, że jest właścicielem firmy nieposiadającym dopuszczenia do posiadania broni, o jaką ubiega się na świadectwo.

W tym miejscu na marginesie wyjaśnić tylko można, że skarżący nie może porównywać prowadzonej przez siebie, jako przez osobę fizyczną, działalności gospodarczej, z innymi podmiotami prowadzącymi taką działalność w formie spółek prawa handlowego, powołując się przy tym na konstytucyjną zasadę równości wobec prawa.

Zauważyć jednak wypada, że organy obu instancji wskazały nieprawidłową podstawę prawną swoich rozstrzygnięć, tj. art. 30 ust. 1 i 2 w związku z art. 17 ust. 3 ustawy o broni i amunicji, w sytuacji gdy winny wydać swoje decyzje opierając się na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 3 lub 4 w związku z art. 17 ust. 3 ustawy o broni i amunicji ww. ustawy. Powyższe jednak wbrew zarzutowi skargi nie oznacza, że nie istnieje podstawa prawna do wydania zaskarżonej decyzji przez organ, a tym samym, że jest podstawa do stwierdzenia jej nieważności w zakresie odmowy dopuszczenia skarżącego do posiadania broni palnej bojowej w celu szkoleniowym. W ocenie Sądu uchybienie to nie stanowi nawet podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji, bowiem nie jest to naruszenie prawa mające wpływ na wynik niniejszej sprawy dotyczącej dopuszczenia skarżącego jako osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą do posiadania broni palnej bojowej w celu szkoleniowym. Faktem jest zaś, że niniejsza sprawa skoro została zainicjowana i prowadzona zgodnie z wolą i wnioskiem skarżącego na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o broni i amunicji, winna być również przez organy rozpatrywana w oparciu o ten przepis. Tak więc podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia w jego sentencji nie powinien być art. 30 ust. 1 i 2, a art. 29 ust. 1 pkt 3 lub 4 ww. ustawy.

Odnośnie zarzutów dotyczących egzaminu, który był przeprowadzony przez organ I instancji, a którego to nie zdał skarżący należy stwierdzić, że słusznie zauważył organ odwoławczy, iż bezpośrednio po egzaminie i sporządzeniu wymaganej dokumentacji skarżący nie zgłaszał uwag co do jego przeprowadzenia. Powyższe potwierdza zaś własnoręczny podpis skarżącego w protokole z egzaminu. Nadto, w ocenie Sądu organy obu instancji w wystarczający sposób odniosły się do zarzutów skarżącego i jego wniosków dowodowych złożonych w tym zakresie w toku trwania postępowania administracyjnego.

Sąd nie dopatrzył się również wbrew zarzutom skargi takich naruszeń przepisów postępowania które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd, działając na podstawie przepisu art. 151 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.