II SA/Gl 258/14

Uzasadnienie

W dniu 19 grudnia 2012 r. Rada Miejska w Toszku podjęła uchwałę nr XXVII/293/2012 w sprawie: przyjęcia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta i Gminy Toszek.

Uchwała została podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 oraz art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity.: Dz. U. 2001, Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) i art. 4 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jednolity.: Dz. U. 2012, poz. 391).

Pismem z dnia 30 grudnia 2013 r. Prokurator Rejonowy Gliwice-Zachód w Gliwicach wniósł skargę na ww. uchwałę wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w części obejmującej § 4 ust. 1 lit b), c) i d) i ust. 2 lit b), § 6 i § 7, § 8 ust. 7, § 12 ust. 1 lit d) w zakresie dotyczącym zwrotu "postanowienie to nie dotyczy osób niewidomych, korzystających z pomocy psów-przewodników", § 13 ust. 3 i 4 w zakresie odnoszącym się do ptactwa hodowlanego, § 14 ust. 3 i 4 Regulaminu stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały. Zaskarżonej uchwale zarzucił istotne naruszenie prawa, a to art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach poprzez:

- wskazanie w § 4 ust. 1 lit b), c) i d) i ust. 2 lit b) Regulaminu sposobu uprzątnięcia śniegu, lodu, błota oraz innych zanieczyszczeń oraz likwidowania śliskości na drogach publicznych, a także nałożenie na właścicieli nieruchomości obowiązków w postaci usuwania nawisów śnieżno-lodowych (sopli) oraz samego likwidowania śliskości na drogach publicznych, bez upoważnienia ustawowego,

- nałożenie w § 6 i § 7 Regulaminu na właścicieli nieruchomości obowiązku wykaszania traw i chwastów z działek budowlanych oraz wymiany piasku w piaskownicach zlokalizowanych na terenach publicznie dostępnych, bez upoważnienia ustawowego,

- określenie w § 8 ust. 7 Regulaminu szczególnych obowiązków organizatorów imprez masowych w zakresie utrzymania porządku i czystości, bez upoważnienia ustawowego,

- zmodyfikowanie w § 12 ust. 1 lit d) Regulaminu treści przepisu art. 20a ust. 1, 2 i 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych bez upoważnienia ustawowego,

- określenie w § 13 ust. 3 i 4 obowiązków osób utrzymujących ptactwo hodowlane, bez upoważnienia ustawowego,

- przekazanie w § 14 ust. 3 Regulaminu Burmistrzowi Toszka kompetencji do wyznaczania terminu i obszaru przeprowadzania deratyzacji w przypadku wystąpienia populacji gryzoni, stwarzającej zagrożenie sanitarne, bez upoważnienia ustawowego,

- obciążenie w § 14 ust. 4 Regulaminu właścicieli nieruchomości kosztami deratyzacji bez upoważnienia ustawowego.

W uzasadnieniu Prokurator podniósł, iż przepis art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia uchwały, przewiduje, że rada gminy uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Z kolei ust. 2 tegoż przepisu formułuje zamknięty katalog zagadnień, które winny zostać w regulaminie uregulowane. Lokalny prawodawca zobowiązany jest przestrzegać danego mu upoważnienia, a przyjmując przepisy prawa miejscowego nie może tego upoważnienia ani zawężać, ani przekraczać. Tymczasem, w regulaminie przyjętym przez Radę Miejską w Toszku znalazły się postanowienia odnoszące się do zagadnień nieobjętych ustawowym upoważnieniem. Nadto, zawiera on postanowienia modyfikujące postanowienia objęte już wcześniej ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, w zakresie dotyczącym uprawnień osób niepełnosprawnych.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Gminy adw. M. W. wniósł o jej oddalenie. Podniósł, iż za bezzasadny należy uznać zarzut dotyczący przekroczenia ustawowych uprawnień przyznanych na mocy art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w odniesieniu do § 4 ust. 1 Regulaminu. Art. 4 ust. 2 pkt 1 lit b) ustawy wyraźnie wskazuje legitymacje Rady Gminy. Jest nią objęte określenie szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące: wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących: [...] uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego. Zatem § 4 ust 1 Regulaminu jest regulacją wpisującą się w ustawowe upoważnienie. Z kolei zawarty w § 4 ust. 2 lit. b) Regulaminu przepis jest normą mającą na celu dostosowanie Regulaminu do sytuacji wyjątkowej, jaką jest ewentualność podjęcia uchwały celem przejęcia części obowiązków właścicieli nieruchomości. W świetle art. 6a ust 1 przedmiotowej ustawy głoszącego, iż Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, przejąć od właścicieli nieruchomości wszystkie albo wskazane obowiązki, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3b w zakresie pozbywania się nieczystości ciekłych oraz art. 5 ust. 1 pkt 4, zarzut przekroczenia kompetencji ustawowych jest niezrozumiały. Nadto art. 4 ust 2 i 3 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku, upoważnia radę gminy do określenia częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych i nieczystości ciekłych z terenu nieruchomości oraz z terenów przeznaczonych do użytku publicznego. Miejsce odbywania się imprezy masowej, jako miejsce dostępne dla nieograniczonej liczby osób, jest miejscem użytku publicznego, wobec czego chęć precyzyjnej regulacji tej kwestii jest w pełni uzasadniona i nie mogła nie znaleźć swojego miejsca w Regulaminie. Unormowanie Regulaminu jest zgodne z regulacją zawartą w ustawie z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych oraz ma celu wyłącznie doprecyzowanie ustalonych w niej wymogów zachowania czystości i porządku. Pełnomocnik Gminy wskazał nadto, iż Prokurator Rejonowy w skardze na uchwałę zarzuca przekroczenie delegacji ustawowej twierdząc jakoby zwrot ptactwo hodowlane nie mieściło się w ramach pojęcia zwierząt gospodarczych, użytego w art. 4 ust. 2 pkt 7 przedmiotowej ustawy. Zdaniem pełnomocnika unormowanie Regulaminu Gminy Toszek dotyczyć będzie drobiu, a nie jak to mylnie ustalił Prokurator tylko gołębi hodowlanych. Mając na uwadze zasadę spójności systemowej prawa, zgodnie z którą prawodawca nie może być na tyle niekonsekwentny, aby przez to samo pojęcie rozumieć co innego w różnych ustawach, należy stwierdzić, że pojęcie ptactwa hodowlanego użyte w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku jest tożsame z pojęciem ptactwa hodowlanego użytym w ustawie o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich. Zdaniem pełnomocnika arbitralną interpretacją jest nadto podnoszenie przez stronę skarżącą, iż art. 4 ustawy nie zezwala na ustanowienie w zakresie deratyzacji szczegółowych zasad w formie w jakiej zostały one uregulowane w Regulaminie utrzymania czystości i porządku na terenie Miasta i Gminy Toszek. W żadnym miejscu w przedmiotowej ustawie nie zostało bowiem stwierdzone, iż zakazano obciążać kosztami deratyzacji właścicieli nieruchomości dotkniętych tym problemem. Tak samo nie stwierdzono, że szczegółowe zasady nie mogą polegać na zezwoleniu organowi wykonawczemu gminy na podjęcie stanowczych, niecierpiących zwłoki działań w przypadku sytuacji wyjątkowych, jak to przewidziano w § 13.

Pismem procesowym z dnia 17 kwietnia 2014 r. skarżący Prokurator podtrzymał stanowisko wyrażone w skardze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie natomiast z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 zwanej dalej: p.p.s.a.) sprawowana przez sądy administracyjne kontrola obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na decyzje administracyjne, wyliczone w przywołanym przepisie postanowienia, a także inne akty lub czynności podejmowane przez organy administracji publicznej oraz organy samorządu terytorialnego, w tym akty prawa miejscowego. Stosownie z kolei do art. 147 § 1 p.p.s.a sąd administracyjny uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a. stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej uchwały wykazało, że jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi wyeliminowanie jej z obrotu prawnego w zaskarżonej przez Prokuratora części. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że jak wynika z art. 4 ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy jest aktem prawa miejscowego. Zgodnie zatem z art. 94 Konstytucji RP jego treść powinna być ustanowiona na podstawie i w granicach zawartych w ustawie. Oznacza to nie tylko konieczność ścisłego przestrzegania zakresu upoważniającej do wydania aktu delegacji, dokładnego zastosowania się do dyrektyw wiążących prawodawcę lokalnego, ale i zakaz, co do zasady, powtarzania tych uregulowań, które zostały już zawarte w źródle prawa powszechnie obowiązującego, szczególnie zaś modyfikowania przepisów ustawowych (por.. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA/Wr 2572/02, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 8 stycznia 2014 r. sygn. akt II SA/Gl 1731/13). Unormowania zawarte w regulaminie wykraczające poza delegację ustawową należy zatem uznać za sprzeczne z prawem w rozumieniu art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym i w przypadku ich zaskarżenia do sądu przez prokuratora należy stwierdzić ich nieważność na podstawie art. 147 § 1 ustawy p.p.s.a.

Objęte skargą postanowienia Regulaminu zostały podjęte z naruszeniem powyższych zasad, nie znajdując uzasadnienia w przepisach ustawowych.

Jak to zasadnie stwierdzono bowiem w skardze zakres spraw, które podlegają regulacji w regulaminie utrzymania czystości i porządku na terenie gminy jako akcie prawa miejscowego wynika z treści art. 4 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zgodnie z ust. 2 tego przepisu w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia skarżonej uchwały (notabene w zakresie zaskarżonych postanowień późniejsza nowelizacja ustawy nie wprowadziła zmian), regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości (w tym prowadzenia selektywnego zbierania i odbierania odpadów komunalnych, uprzątania błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń, mycia i naprawy pojazdów samochodowych); rodzaju i minimalnej pojemności pojemników przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości oraz na drogach publicznych, warunków ich rozmieszczenia i utrzymania; częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych i nieczystości ciekłych z terenu nieruchomości oraz terenów przeznaczonych do użytku publicznego; innych wymagań wynikających z gminnego planu gospodarki odpadami; obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe; wymagań w zakresie utrzymywania zwierząt gospodarskich na terenach wyłączonych z produkcji rolniczej; wyznaczania obszarów podlegających obowiązkowej deratyzacji i terminów jej przeprowadzania.

Należy zwrócić uwagę, że art. 4 ustawy formułuje zamknięty katalog kwestii, których uregulowanie przekazane zostało do kompetencji Rady Gminy.

Trafnie zarzucił zatem skarżący Prokurator, że postanowienia § 4 ust. 1 lit. b), c) i d) uchwały, nakładające na właścicieli nieruchomości obowiązek gromadzenia uprzątniętego błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń przy krawędzi chodnika z jezdnią w sposób umożliwiający bezpieczne i swobodne poruszanie się pieszych i pojazdów; usuwania nawisów śnieżno-lodowych (sopli) zagrażających bezpieczeństwu ludzi, z okapów, rynien i innych części nieruchomości; likwidowania śliskości na drogach publicznych, ulicach, placach w okresie mrozów i opadów śnieżnych przy użyciu piasku zmieszanego ze środkami chemicznymi nie działającymi szkodliwie na tereny zieleni oraz drzewa - wykraczają poza zakres delegacji z art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. b) ustawy. Przepis ten zezwala radzie gminy na szczegółowe określenie zasad uprzątania błota, śniegu lodu i zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego, nie zaś regulowania sposobu i miejsca ich gromadzenia. Nadto w myśl art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy regulamin utrzymania czystości i porządku może precyzować wymagania w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości. W konsekwencji nie może normować takich obowiązków w stosunku do przestrzeni, której nie można zaliczyć do terenu nieruchomości położonej poza jej granicami. Te kwestie, jeżeli chodzi o obowiązki właścicieli nieruchomości, wyczerpująco reguluje bowiem art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy. Co więcej z art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy wynika, że rozpatrywane wymagania obejmują uprzątnięcie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z tych części nieruchomości, które służą do użytku publicznego. Za taką część można zaś uznać tylko ten fragment nieruchomości, który jest dostępny dla osób niemających do niej tytułu prawnego, czyli np. dojście prowadzące do zlokalizowanego na niej budynku. Nie ma zatem podstaw do tego, by regulamin przewidywał nakaz usuwania sopli lodowych i nawisów śnieżnych z okapów, rynien i innych części nieruchomości, nawet jeżeli mogą one stwarzać zagrożenie dla osób trzecich - por. cytowany już wyżej wyrok WSA w Gliwicach sygn. akt II SA/Gl 1731/13 wraz z przywołanym w jego uzasadnieniu dalszym orzecznictwem. Dachy i gzymsy budynków nie stanowią bowiem części nieruchomości przeznaczonej do użytku publicznego, nawet jeżeli wystają nad publicznie dostępnymi ciągami komunikacyjnymi. W cytowanym powyżej wyroku WSA w Gliwicach sygn. akt II SA/Gl 1731/13 Sąd trafnie podkreślił, że nie oznacza to, iż właściciel nie ma takiego obowiązku i że nie może ponieść odpowiedzialności prawnej związanej z jego nieprzestrzeganiem, w szczególności odpowiedzialności za wyrządzoną w ten sposób szkodę. Kwestii tych nie można jednak normować w regulaminie utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Podzielić także trzeba pogląd skarżącego Prokuratora, że § 4 ust. 1 lit. b), c) i d) Regulaminu wykraczają poza granice delegacji ustawowej również w taki sposób, iż uszczegółowiają bez wyraźnej ku temu podstawy obowiązki nałożone na właścicieli nieruchomości w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy. Przepis ten zobowiązuje właścicieli nieruchomości do zapewnienia utrzymania czystości i porządku przez uprzątnięcie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości, przy czym za taki chodnik uznaje się wydzieloną część drogi publicznej służącą dla ruchu pieszego położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomości. Ogranicza on zatem jednoznacznie powinności właścicieli nieruchomości w odniesieniu do terenu położonego poza granicami ich nieruchomości, po pierwsze wskazując przestrzeń, którą mają się oni zajmować (chodnik w podanym wyżej ścisłym rozumieniu) oraz po drugie określając czynności, które mają oni wykonywać (uprzątnięcie zanieczyszczeń). Tymczasem § 4 ust. 1 lit. d) Regulaminu rozszerza te obowiązki w obu tych aspektach. Mowa w nim mianowicie nie o chodnikach, lecz o drogach publicznych, ulicach i placach, na których właściciele nieruchomości muszą dodatkowo – więc niezależnie od ich uprzątnięcia, jak tego wymaga ustawa –"likwidować śliskość", i to w wyraźnie oznaczony sposób – "przy użyciu piasku zmieszanego ze środkami chemicznymi niedziałającymi szkodliwie na tereny zieleni oraz drzewa".

Prawidłowo podniósł też skarżący Prokurator, że wykraczają poza zakres delegacji § 6 i 7 Regulaminu nakładające obowiązek wymiany piasku w piaskownicach oraz wykaszania traw i chwastów, regulowanie kwestii takich nie zostało bowiem przewidziane w art. 4 ust. 2 ustawy.

Także odnosząc się do § 8 ust. 7 Regulaminu skarżący trafnie zauważa, że organizator imprezy masowej nie jest podmiotem, na który mogą być nałożone obowiązki w zakresie utrzymania czystości i porządku w regulaminie uchwalonym przez radę gminy. Nie jest on bowiem ani właścicielem nieruchomości, ani podmiotem wymienionym w art. 5 ust. 2 do 4 ustawy, na które ustawa wprost nakłada obowiązki w tym zakresie. Wskazać też należy, że obowiązki organizatora imprez masowych określała, obowiązująca w dacie przyjęcia uchwały, ustawa z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez, a zatem nie było ani konieczności ich ustalania w drodze aktu prawa miejscowego, ani też podstaw prawnych ku temu w postaci odpowiedniego upoważnienia.

Również jako nieuzasadnione i bez upoważnienia ustawowego należy ocenić zmodyfikowanie w § 12 ust. 1 lit. d) Regulaminu uprawnień osób niepełnosprawnych korzystających z psów asystujących, które to uprawnienia wynikają z art. 20a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Regulamin w § 12 ust. 1 lit. d) stanowi bowiem o zakazie - co do zasady - wprowadzania zwierząt do obiektów użyteczności publicznej, z wyłączeniem przedmiotowego zakazu w odniesieniu do osób niewidomych, korzystających z pomocy psów-przewodników. W wyniku takiego sformułowania Regulamin zawęził zatem krąg podmiotów posiadających uprawnienie do wchodzenia wraz z psem asystującym jedynie do osób niewidomych. Wskazać w tym miejscu należy, że przepis art. 20a ust. 1, 2 i 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych przewiduje i przewidywał, w dacie podjęcia skarżonego Regulaminu, że prawo wstępu do obiektów użyteczności publicznej jak i do środków różnorakiej komunikacji i transportu wraz z psem asystującym przysługuje osobie niepełnosprawnej, a nie tylko osobie niewidomej.

Granice delegacji ustawowej przekracza również § 13 ust. 3 i 4 Regulaminu, w których mowa jest o warunkach, w jakich na terenach wyłączonych z produkcji rolnej utrzymywać należy zwierzęta gospodarskie i obowiązkach podmiotów prowadzących hodowlę w zakresie w jakim odnoszą się one do ptactwa hodowlanego. Wprawdzie art. 4 ust. 2 pkt 7 ustawy zezwala na określenie w regulaminie tego typu wymagań i obowiązków, lecz muszą one dotyczyć zwierząt gospodarskich w rozumieniu przepisów ustawowych. Rada gminy nie może zatem na potrzeby regulaminu skonstruować własnej definicji, odbiegającej od znaczenia danego pojęcia wskazanego w ustawie regulującej daną dziedzinę życia społecznego czy gospodarczego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 2058/11 oraz cytowany już wcześniej wyrok WSA w Gliwicach sygn. akt II SA/Gl 1731/13). W dniu podejmowania zaskarżonej uchwały należało więc uwzględnić definicję zwierząt gospodarskich zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 133, poz. 921 z późn. zm.). Do zwierząt tych – oprócz koniowatych, bydła, jeleniowatych, świń, owiec, kóz, pszczół i zwierząt futerkowych – zaliczono także drób (lit. d), ten z kolei, wedle art. 2 ust. 1 pkt 2 przywołanej ustawy oznacza: kurę (Gallus gallus), kaczkę (Anas platyrhynchos), kaczkę piżmową (Cairina moschata), gęś (Anser anser), gęś garbonosą (Anser cygnoides), indyka (Meleagris gallopavo), przepiórkę japońską (Coturnix japonica), perlicę (Numida meleagris) oraz utrzymywanego w warunkach fermowych strusia (Struthio camelus). Ptactwo wspomniane w § 13 Regulaminu jest pojęciem znacznie szerszym, nieograniczającym się tylko do wskazanych gatunków ptaków stanowiących drób (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 16 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Bd 174/12).

W zakresie upoważnienia sformułowanego w art. 4 ust. 2 pkt 8 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach nie mieści się nadto możliwość cedowania na Burmistrza Toszka uprawnienia do określania, w szczególnej sytuacji, obszarów i terminów deratyzacji, a także obciążania właścicieli nieruchomości kosztami przeprowadzenia deratyzacji, co uczyniła w zaskarżonym Regulaminie w § 14 ust. 3 i 4 Rada Miejska w Toszku, wykraczając w ten sposób poza upoważniającą ją do podjęcia uchwały delegację ustawową. Rada gminy została bowiem w art. 4 ust. 2 pkt 8 ustawy upoważniona i zobligowana jedynie do wyznaczenia obszarów podlegających obowiązkowej deratyzacji i terminów jej przeprowadzenia. Ta norma kompetencyjna nie pozwala więc na nałożenie na podmioty prywatne obowiązku przeprowadzenia deratyzacji i poniesienia jej kosztów (por. przywołany już wyrok WSA w Gliwicach sygn. akt II SA/Gl 1731/13 wraz z cytowanym tam dalszym orzecznictwem). Uniemożliwia też radzie gminy scedowanie na organ wykonawczy gminy jej kompetencji do wyznaczania terminów i obszarów obowiązkowej deratyzacji (por. powołany już wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 2058/11).

Błędne jest w konsekwencji stanowisko pełnomocnika Gminy, wywodzącego, iż Rada nie wykroczyła poza zakres ustawowego upoważnienia, a zarzuty Prokuratora są w tej mierze bezzasadne. Jak bowiem wskazano i umotywowano powyżej wszystkie zakwestionowane w skardze postanowienia uchwały ewidentnie wykraczają poza ustawowo przewidziany zakres przedmiotowy regulaminu, a § 12 ust. 1 lit. d) dodatkowo modyfikuje art. 20a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.

W konsekwencji powyższych uwag Sąd uwzględnił skargę i w myśl art. 147 § 1 p.p.s.a stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w zaskarżonej części.