II SA/Łd 124/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...], znak [...] Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołania E. K. i H. L., utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] nr [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu A Sp. z o. o. z siedzibą w W. pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...] nr [...] (kat. XXIX), w skład której wchodzi: budowa wieży antenowej o wysokości całkowitej wraz z odgromnikami 56 m n.p.t., montaż na wieży anten sektorowych i radioliniowych, lokalizacja kontenera, ogrodzenie i utwardzenie terenu stacji, wykonanie wewnętrznej linii zasilającej na działce nr 152 w miejscowości B. nr [...], gmina L.

Jak ustalono w toku postępowania wyjaśniającego Starosta [...] decyzją

z dnia [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił A Sp. z o. o. z siedzibą w W. pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...] nr [...] na wskazanej wyżej nieruchomości.

W odwołaniu od tej decyzji E. K. i H. L. wnieśli o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Odwołujący zarzucili naruszenie art. 8, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 i art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane, poprzez nieustalenie rzeczywistego obszaru oddziaływania inwestycji. Ich zdaniem organ I instancji nie określił mocy wszystkich anten zarówno sektorowych, jak i radioliniowych, nie podał błędu metody obliczeniowej, nie uwzględnił zjawiska odbić oraz nie dokonał superpozycji energii wysokiej częstotliwości. Uchylił się także od wyjaśnienia stronom istoty kwalifikacji inwestycji, gdyż nie ustalił faktycznej mocy EIRP anteny, która jest sumą kilku anten z uwagi na niemożność rozdzielenia tej energii. Zdaniem stron organ analizował "kreskę narysowaną przez inwestora", nie wyjaśnił także dlaczego tylko ona może stanowić zagrożenie dla środowiska, a nie konkretna wartość pola elektromagnetycznego, tak jak twierdzi ustawodawca. Odwołujący podnieśli również zarzut naruszenia: art. 6 k.p.a. w związku z art. 2 Konstytucji RP, poprzez powoływanie się przez inwestora na kwalifikację, w sytuacji,

w której dokument taki nie został przewidziany w obowiązujących przepisach; art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane poprzez niedokonanie pełnej oceny wymagań wynikających z decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji

o środowisku poprzez zaniechanie jego oceny w sytuacji, w której w orzecznictwie utrwalił się pogląd, że dokonując oceny kwalifikacji planowanego przedsięwzięcia

w zakresie wymagań ochrony środowiska, organ winien brać pod uwagę zjawisko kumulacji pól elektromagnetycznych.

Podsumowując, odwołujący wnieśli, aby organ II instancji wskazał, jak ustalono obszar oddziaływania inwestycji, czy pomiędzy antenami dochodzi do superpozycji energii wysokiej częstotliwości oraz czy dokumentacja wskazuje na możliwy błąd metody obliczeniowej i zjawisko odbić. Dodatkowo - zdaniem odwołujących - inwestor nie podał maksymalnych mocy anten oraz ich pochyleń elektrycznych.

W dniu [...] do organu II instancji wpłynęło uzupełnienie do odwołania w postaci odpowiedzi na interpelację poselską wniesioną do Ministerstwa Środowiska.

Wspomnianą na wstępie decyzją z dnia [...] Wojewoda [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ odwoławczy przywołał brzmienie art. 35 ust. 1, art. 32 ust. 4, art. 35 ust. 4, art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, a następnie wskazał, iż z treści zaskarżonej decyzji wynika, że za strony przedmiotowego postępowania organ I instancji uznał inwestora dysponującego nieruchomością oraz właściciela działki, na której przewidziano realizację inwestycji. Pozostały krąg stron został wyznaczony na podstawie zakresu przebiegu ponadnormatywnego oddziaływania anten sektorowych i są to właściciele nieruchomości, które znajdują się pod głównymi osiami wiązki promieniowania anten sektorowych, na długości występowania gęstości mocy większej lub równej 0,1 W/m2, zgodnie z dopuszczalnymi poziomami pól elektromagnetycznych, określonymi w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003 r., nr 192, poz. 1883).

Zatem stronami niniejszego postępowania są właściciele nieruchomości nr 148, 149/1, 151/2, 152. Zdaniem Wojewody organ I instancji prawidłowo określił strony niniejszego postępowania uwzględniając brzmienie art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, w związku

z czym zarzut stron o nieustaleniu rzeczywistego obszaru oddziaływania inwestycji jest niezasadny.

W następnej kolejności Wojewoda wskazał, że na wyposażenie projektowanej stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...] nr [...] składać się będą następujące elementy:

• sześć anten sektorowych typu Katherin K730376, pracujące w paśmie 900 MHz, promieniujące w azymutach 40°, 170° i 280°, zawieszone na wysokości 48,0 m n.p.t.,

• trzy anteny sektorowe typu Katherin K742213, pracujące w paśmie 2100 MHz, promieniujące w azymutach 40°, 170° i 280°, zawieszone na wysokości 42,0 m n.p.t.,

• trzy anteny sektorowe typu Katherin K742213, pracujące w paśmie 1800 MHz, promieniujące w azymutach 40°, 170° i 280°, zawieszone na wysokości 42,0 m n.p.t.,

• cztery anteny WiMax typu Alvarion 300584, pracujące w paśmie 3,5 GHz, promieniujące w azymutach 0°, 90°, 180° i 270°, zawieszone na wysokości 46,8 m n.p.t.,

• trzy anteny radioliniowe typu RFS SB2-220C o średnicy 00,6 m, pracujące w paśmie 23 GHz, promieniujące w azymutach 74°, 205°, 30°, zawieszone na wysokości 52,2 m n.p.t.,

• trzy anteny radioliniowe typu RFS SB2-220C o średnicy 00,6 m, pracujące w paśmie 23 GHz, promieniujące w azymutach 331°, 122°, 270°, zawieszone na wysokości 51,2 m n.p.t.,

• urządzenia techniczne zlokalizowane w kontenerze ustawionym u podstawy wieży.

W opinii organu II instancji przyjęte dla inwestycji rozwiązania przestrzenne, funkcjonalne i konstrukcyjne (wysokość zawieszenia anten) eliminują dostęp ludzi do obszarów oddziałujących szkodliwie. Analiza przewidywanych rozkładów pól elektromagnetycznych, dla których przekroczony został dopuszczalny poziom elektromagnetycznego promieniowania niejonizującego pozwala stwierdzić, że wystąpią one tylko i wyłącznie w wolnej przestrzeni niedostępnej dla ludzi, nie wprowadzając ograniczeń w sposobie korzystania z terenów przyległych. Na podstawie "Karty informacyjnej przedsięwzięcia" organ II instancji stwierdził, że wysokość na jakiej wystąpi obszar, w którym pola elektromagnetyczne przekroczą wartość 0,1 W/m2 gęstości strumienia energii pola elektromagnetycznego w środowisku, nad terenem wyniesie około 39,9 m (sumaryczne oddziaływanie anten sektorowych w danym azymucie). Jest to obszar niedostępny dla ludności, gdzie przepisy ochrony środowiska nie ustalają standardów jakości środowiska, niezależnie od parametrów występujących tam pól elektromagnetycznych, a tym samym nie tworzy się dla nich obszarów ograniczonego użytkowania. W analizowanym przypadku wysokość okolicznej zabudowy w promieniu 150 m od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny (potencjalnej strefie oddziaływania, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko) nie przekracza wysokości 9 m. Biorąc pod uwagę fakt, że maksymalna moc promieniowania pojedynczej anteny wynosi 2011,69 W, a wzdłuż osi głównej anteny w odległości 150 m na azymutach poszczególnych anten nie znajdują się miejsca dostępne dla ludności, planowane przedsięwzięcie polegające na budowie stacji bazowej telefonii cyfrowej w B. na działce nr 152, jako instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych

i radiolokacyjnych emitujących pola elektromagnetyczne o częstotliwości od 0,03 MHz do 300000 MHz nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. W związku z powyższym inwestycja nie wymagała przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko oraz uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Powyższe posiada potwierdzenie w decyzji Wójta Gminy L. z dnia [...] o umorzeniu postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie przedmiotowej stacji bazowej, która została następnie utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...].

Wojewoda podniósł również, że zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia, kwalifikacji instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych

i radiolokacyjnych, z wyłączeniem radiolinii, do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dokonuje się biorąc pod uwagę dwa parametry: równoważną moc promieniowania izotropowo (EIRP) wyznaczoną dla pojedynczej anteny oraz odległość środka elektrycznego tej anteny wyznaczoną dla miejsc dostępnych dla ludności wzdłuż głównej osi promieniowania tej anteny. Wyznaczenia tej odległości należy dokonać uwzględniając zarówno kierunek (azymut) głównej wiązki promieniowania anteny, jak i kierunek pochylenia tej wiązki. W załączonym przez inwestora opracowaniu "Karta informacyjna przedsięwzięcia" zostały zawarte wyżej wymienione parametry, nie ma więc konieczności przeprowadzania dodatkowego postępowania dowodowego w tym zakresie, jak również nie ma podstaw do wskazania takiego oddziaływania dla zsumowanych parametrów tych anten, gdyż takich wymagań nie stawiają obowiązujące przepisy prawa.

Organ odwoławczy podkreślił także, że w rozdziale 4 karty informacyjnej "Określenie zasięgu oddziaływania promieniowania pola elektromagnetycznego" projektant wskazał, że poziomy pól elektromagnetycznych w otoczeniu stacji bazowej są zależne od charakterystyk technicznych sprzętu nadawczego, a zwłaszcza mocy nadajników, charakterystyk promieniowania anten oraz sposobów rozmieszczenia tych anten. Poziomy te można wyznaczać zarówno obliczeniowo, jak i też pomiarowo. Techniki pomiarowe wykorzystywane są w celu sprawdzenia, czy w otoczeniu stacji bazowych nie zostały przekroczone dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych. Podczas pomiarów, zgodnie z obowiązującymi przepisami i zgodnie z zasadami sztuki inżynierskiej, należy uwzględniać występujące w otoczeniu stacji bazowej inne źródła pól elektromagnetycznych. Metody obliczeniowe stosowane do prognozowania wartości pól w otoczeniu anten dla potrzeb ochrony ludności i środowiska dzieli się na grupy: zaawansowane "pełnofalowe" metody modelowania numerycznego oraz metody oparte na prostych modelach źródeł promieniowania.

W niniejszym opracowaniu zastosowano do prognozowania wzór na model fali kulistej, co jest związane ze znacznym zawyżeniem przewidywanych rozmiarów i zasięgów pól o poziomach wyższych od dopuszczalnych w strefie bliskiej anten. Sumaryczny maksymalny zasięg oddziaływania anten sektorowych w poziomie wynosi ok. 51,1 m, zaś dla anten radioliniowych ok. 30 m. Obliczony zasięg obszaru, w którym sumaryczna gęstość mocy przekracza 0,1 W/m2, odnosi się do płaszczyzny pracy anten. Wszystkie anteny wchodzące w skład projektowanej stacji bazowej będą emitować pole

o oddziaływaniu równym lub mniejszym od zakładanego.

W związku z powyższym zarzuty stron odnoszące się do nieuwzględnienia przez organ I instancji mocy wszystkich anten, błędu metody obliczeniowej, jak i zjawiska odbić oraz superpozycji energii wysokiej częstotliwości Wojewoda uznał za niezasadne. Pokreślił przy tym, że brak jest jakiegokolwiek merytorycznego uzasadnienia zarzutów przedstawionych w odwołaniu, zatem nie mogą one stanowić dowodu w sprawie, ani tym samym uzasadniać uchylenia zaskarżonej decyzji.

Organ II instancji, ustosunkowując się następnie do przesłanego w dniu 20 listopada 2012 r. stanowiska zawartego w odpowiedzi na interpelację poselską wniesioną do Ministerstwa Środowiska, wyjaśnił, że nie może ono stanowić przesłanki dla organów administracyjnych do podejmowania orzeczeń z pominięciem obowiązujących regulacji prawnych.

Wskazał także, że w chwili obecnej w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak również wojewódzkich sądów administracyjnych dominuje pogląd, iż budowa stacji bazowej telefonii komórkowej jest inwestycją celu publicznego. Na terenie, na którym planowana jest inwestycja nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zatem przedmiotowa inwestycja jest lokalizowana w drodze decyzji Wójta Gminy L. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, uzyskanej przez inwestora w dniu [...].

W opinii Wojewody załączony przez inwestora projekt budowlany jest zgodny z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Jest on kompletny i posiada wymagane uzgodnienia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust 1 pkt 1b. Projekt został wykonany przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane

i legitymujące się aktualnymi na dzień opracowania projektu zaświadczeniami, o których mowa w art. 12 ust. 7 ustawy. Inwestorzy złożyli oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Wszystkie te okoliczności świadczą o spełnieniu przez inwestorów wszystkich, określonych ustawą Prawo budowlane wymagań do uzyskania pozwolenia na budowę, co obligowało organ do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi E. K., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Decyzji organu II instancji zarzucił naruszenie art. 28 ust. 2 oraz art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego; at. 8 k.p.a. poprzez uznanie, iż oficjalne stanowisko Ministra Środowiska w zakresie ustalania obszaru oddziaływania inwestycji nie może być przyjęte jako dowód w sprawie, albowiem nie ma ono umocowania w obowiązujących przepisach prawa i jest sprzeczne ze sposobem ustalenia obszaru dokonanego przez inwestora; art. 35 ust 1 pkt. 1 ustawy Prawo budowlane poprzez niedokonanie oceny zgodności decyzji lokalizacyjnej z wnioskiem o pozwolenie na budowę w zakresie ilości anten, ich mocy, azymutów oraz warunków z niej wynikających, co nie pozwala na podjęcie z nią polemiki w tym zakresie; art. 63 ust 1 pkt. 1 lit. b ustawy z dnia 3 października 2008 r.

o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa

w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko oraz § 3 ust. 2 pkt. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, poprzez stwierdzenie, że przepis ustawy zasadniczej oraz rozporządzenia nie zawiera przepisu dotyczącego konieczności sumowania mocy anten w sytuacji, w której one istnieją, dlatego Minister Środowiska wskazuje na konieczność dokonywania kumulacji pola elektromagnetycznego, art. 8, 77 § 1, 107 § 3 k.p.a. poprzez przyjęcie, iż tilt elektryczny anten wynosi 0 bez ustalenia ile faktycznie antena może być pochylona według danych katalogowych, które wymuszają podawania tiltu maksymalnego.

Odpowiadając na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zaprezentowane w motywach zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 14 maja 2013 r. stawił się skarżący, który wniósł

o rozpatrzenie sprawy pod nieobecność pełnomocnika.

Stawił się ponadto Prezes Zarządu Ogólnopolskiego Stowarzyszenia B z siedzibą w R. – Z. G., który wniósł o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania, podnosząc, że przedmiot niniejszego postępowania związany jest z prowadzoną przez Stowarzyszenie działalnością statutową.

Sąd postanowił dopuścić Ogólnopolskie Stowarzyszenie B z siedzibą w R. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

Skarżący poparł skargę.

Przedstawiciel uczestnika postępowania wniósł o uwzględnienie skargi podnosząc, że w sprawie istnieje przesłanka wznowienia postępowania ze względu na nieostateczność decyzji środowiskowej oraz podstawa do uchylenia zaskarżonej decyzji ze względu na nieprawidłowe określenie obszaru inwestycji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargę należało uwzględnić, aczkolwiek z nieco innych powodów aniżeli w niej podniesione.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. (j.t. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), przywoływanej dalej

w tekście jako "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Innymi słowy, sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Sąd kontrolując w tak zakreślonych granicach legalność decyzji Wojewody [...] z dnia [...] utrzymującej w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu A Sp. z o. o. z siedzibą w W. pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...] nr [...] (kat. XXIX) na działce nr 152 w miejscowości B. nr [...], gmina L. stwierdził, iż wspomniane wyżej decyzje organów obu instancji zostały wydane z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, co uzasadniało ich wyeliminowanie z obrotu prawnego.

Jak wynika z treści wniesionej do tutejszego Sądu skargi oraz załączonych do sprawy akt administracyjnych skarżący E. K. w toku postępowania administracyjnego w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę spornej stacji bazowej telefonii komórkowej zwracał uwagę na konieczność uzyskania przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.

Wspomniana decyzja środowiskowa została przedłożona przez inwestora dopiero po wydaniu przez Wójta Gminy L. decyzji z dnia [...] nr [...], mocą której odmówił on uchylenia decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...] z dnia [...] oraz orzekł o stwierdzeniu wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego z naruszeniem prawa, polegającym na pominięciu strony, która bez własnej winy została pozbawiona udziału w postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.). W motywach wspomnianego rozstrzygnięcia organ orzekający wskazał na konieczność przedłożenia przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.

Decyzją z dnia [...] Wójt Gminy L. umorzył postępowanie administracyjne w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedmiotowego przedsięwzięcia, uznając, że nie należy ono do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wskazanych w § 2 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. nr 213, poz. 1397).

Od powyższej decyzji E. K. odwołał się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł., które decyzją z dnia [...] utrzymało w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...].

Z poczynionych przez Sąd ustaleń z urzędu wynika, że E. K. zaskarżył decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który następnie wyrokiem z dnia 6 lutego 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 958/12 uchylił wspomnianą wyżej decyzję organu II instancji. Wyrok uprawomocnił się w dniu 9 kwietnia 2013 r.

W przekonaniu Sądu usunięcie z obrotu prawnego decyzji środowiskowej, mimo iż nie rozstrzyga ona merytorycznie kwestii środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia stanowi podstawę do wznowienia postępowania w sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją Wojewody [...] z dnia [...]

w przedmiocie pozwolenia na budowę w trybie art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a.

Przepis ten stanowi mianowicie, że w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione.

W orzecznictwie sądów administracyjnych, które zresztą tutejszy Sąd w pełni podziela, przyjmuje się, że aby móc mówić o związku między decyzjami, o których stanowi przepis art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a., należy wykazać, że są one od siebie zależne, tzn. jedna decyzja stanowi podstawę wydania drugiej, przy czym wydanie tej drugiej decyzji nie będzie możliwe bez wcześniejszego wydania decyzji pierwszej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2011 r. sygn. akt II OSK 935/10 -Lex nr 1081961).

Stosownie do treści przepisów art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy

z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (j.t. Dz.U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm.) wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę następuje po uprzednim stwierdzeniu przez właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej zgodności projektu budowlanego z wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi

w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy

z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie (...).

Zatem nie budzi wątpliwości fakt, że pomiędzy decyzją o pozwoleniu na budowę

i zatwierdzeniu projektu budowlanego, a decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia istnieje związek przyczynowy tego typu, że treść decyzji o pozwoleniu na budowę uzależniona jest od decyzji środowiskowej, bez której nie mogłaby zostać wydana.

Z tych wszystkich powodów Sąd zobligowany był uchylić zaskarżoną decyzję Wojewody [...] oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. Jednocześnie wyjaśnić trzeba, że wobec stwierdzenia przesłanki uzasadniającej wznowienie postępowania poza zakresem zainteresowania Sądu pozostały zagadnienia merytoryczne związane z wydaniem pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji.

O powyższym Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b w zw. z art. 135 p.p.s.a. i art. 134 § 1 p.p.s.a.

Jednocześnie w punkcie drugim sentencji wyroku Sąd w trybie art. 152 p.p.s.a. orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku, zaś w punkcie trzecim rozstrzygnął o kosztach postępowania należnych skarżącemu od organu uwzględniając regulację art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a.

B.A.