II SA/Łd 104/13

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 ze zm.), uchylił decyzję Starosty [...] z dnia 12 [...], nr [...] zatwierdzającą E. G. i C. G. projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę obejmującego remont, rozbiórkę fragmentu obiektu, przebudowę i nadbudowę budynku handlowo - usługowego wraz z częścią mieszkalną (obiekt kategorii I i XVII), zlokalizowanego na działce oznaczonej nr 267 w obrębie [...]., przy A 3A, orzekając o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu podjętej decyzji organ wskazał, iż sprawa była już przedmiotem postępowań przed organami obu instancji oraz przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi, który prawomocnym wyrokiem z dnia 11 maja 2011r., w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 274/11 oddalił skargę E. G. i C.G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...], którą na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchylona została decyzja Starosty [...] z dnia [...], udzielająca E. G. i C. G. pozwolenia na budowę, obejmującego remont, przebudowę i nadbudowę w/w budynku usługowo - handlowego wraz z częścią mieszkalną.

Organ przypomniał, że w motywach podjętego rozstrzygnięcia Wojewódzki Sąd Administracyjny wyjaśnił, iż zasadnie Wojewoda uznał, iż organ pierwszej instancji wykazał niekonsekwencję, polegającą na traktowaniu uczestników postępowania, będących właścicielami sąsiednich nieruchomości, tak jak strony postępowania, przy jednoczesnym braku określenia w decyzji z dnia [...] obszaru oddziaływania planowanej inwestycji w sytuacji, gdy art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010r. nr 243, poz. 1623 ze zm.) określając krąg stron postępowania w sprawie pozwolenia na budowę wskazuje, iż stronami tego postępowania są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się obszarze oddziaływania obiektu. Sąd podkreślił, iż z akt sprawy nie wynika, w jaki sposób został ustalony przez organ pierwszej instancji krąg stron postępowania. Z akt tych nie wynika również, aby organ ten zajmował się kwestią ustalenia obszaru oddziaływania planowanej inwestycji, czym naruszono art. 10 § 1 i art. 15 k.p.a. Nadto Sąd wskazał, iż analiza akt sprawy, w tym dokumentacji przedłożonej przez inwestorów, potwierdza również wskazane przez Wojewodę wadliwości dotyczące dokumentacji technicznej oraz jej niespójności z wnioskiem o pozwolenie na budowę, w którym inwestorzy określili zakres zamierzenia budowlanego jako "remont, przebudowa i nadbudowa budynku usługowo - handlowego wraz z częścią mieszkalną i wewnętrznymi instalacjami wodno - kanalizacyjną, c.o. i gazową" wyjaśniając, iż wymogi dotyczące dokumentacji, jaką należy złożyć, ubiegając się o pozwolenie na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego, określają przepisy art. 33 ust. 2 i 4 oraz art. 34 ustawy Prawo budowlane, zaś szczegółowy zakres i formę projektu budowlanego określa wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 34 ust. 6 pkt 1 ustawy Prawo budowlane - rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. nr 120, poz. 1133 ze zm.). WSA przypomniał także, iż obowiązki organu w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę skonkretyzowane zostały w art. 35 ustawy Prawo budowlane zaznaczając jednocześnie, że choć postanowieniem z dnia [...] organ pierwszej instancji nałożył na inwestorów obowiązek usunięcia: braku w inwentaryzacji przekroju z wyraźnym pokazaniem układu ścian i fundamentów, braku w ekspertyzie rysunków technicznych dotyczących budynku poddanego ekspertyzie wraz z zaznaczeniem budynków sąsiednich ich posadowienia i wpływu na nie w związku z projektowaną rozbiórką, przebudową, rozbudową i nadbudową, braku w planie zagospodarowania miejsca składowania odpadów, oznaczenia utwardzenia placu, elementów odwodnienia, włączenia do kanalizacji deszczowej, braku prawidłowo wyliczonej powierzchni biologicznie czynnej oraz wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy ekspertyzą techniczną, w której mowa jest o rozbiórce budynku a wnioskiem, w którym nie ma mowy o rozbiórce, to jednak, w ocenie Sądu, nie sposób stwierdzić, w jaki sposób i w jakim zakresie braki te i rozbieżności zostały uzupełnione przez inwestorów, na co trafnie zwrócił uwagę organ odwoławczy. Podkreślono, iż z akt sprawy wynika jedynie, że w dniu 26 sierpnia 2010r. inwestorzy przedłożyli uzupełnioną dokumentację, jednakże sposób sformułowania w/w postanowienia nasuwa wątpliwości, co do zakresu nałożonego na inwestorów obowiązku usunięcia nieprawidłowości w projekcie budowlanym, bowiem w jego uzasadnieniu organ ograniczył się wyłącznie do zacytowanie art. 35 ust. 1 i 3 ustawy Prawo budowlane, nie wyjaśniając szczegółowego zakresu, w jakim dokumentacja ta powinna zostać uzupełniona i na czym polegały stwierdzone nieprawidłowości. Zatem zasadnie organ odwoławczy wskazał na małą przejrzystość zatwierdzonego projektu, brak jednoznacznego określenia inwestycji, pełnego zakresu zamierzenia, zestawienia powierzchni poszczególnych części zagospodarowania terenu, jak powierzchnia zabudowy projektowanych i adaptowanych obiektów budowlanych, powierzchnia zieleni. Podkreślono, że w projekcie w branży architektura na stronie 4 istotnie zostały naniesione ręcznie poprawki, nie podpisane przez osobę, która je naniosła. W ekspertyzie technicznej załączonej do projektu budowlanego przedstawione zostały wytyczne prowadzenia prac. Zgodnie z tymi wytycznymi powierzchnia zabudowy budynku, zachowana po istniejącym obrysie, nie zmienia się. Natomiast oficyny: frontowa, boczna i tylna będą poddawane remontowi w zakresie ścian zewnętrznych i przebudowie w zakresie układu ścian wewnętrznych. Nadbudowa dotyczy wyłącznie oficyny frontowej i obejmuje dobudowanie jednej kondygnacji wzwyż zgodnie z planem miejscowym. W ekspertyzie nadto zawarta jest na str. 8 informacja, iż aby móc wykonać przebudowę i odtworzenie stanu pierwotnego z aktualnie dopuszczonych materiałów, należy w pierwszej kolejności wykonać demontaż i rozbiórkę elementów istniejących w trzech etapach w oficynie frontowej (rozłożenie konstrukcji dachowej wraz z istniejącym pokryciem, usunięcie ściany poddasza do stropu nad parterem, demontaż stropu nad wysokim parterem, wyburzenie ścian wewnętrznych, rozebranie ścian parteru istniejącego budynku frontowego na szerokość do bramy przechodniej na posesję oraz do ściany konstrukcyjnej oddzielającej cześć frontową od oficyny bocznej) i oficynach bocznych (rozłożenie i rozebranie konstrukcji dachowej wraz z pokryciem, rozebranie ścian poddasza do stropu nad wysokim parterem, rozebranie stropu nad wysokim parterem, rozebranie ściany parteru do wysokości stropu nad sutereną, demontaż stropu nad sutereną, wyburzenie ścian wewnętrznych sutereny, rozebranie fragmentu przebudowanych ścian sutereny, rozebranie ściany piętra do stropu nad wysokim parterem, demontaż stropu nad wysokim parterem, rozebranie ściany parteru do wysokości stropu nad sutereną, demontaż stropu nad sutereną, wyburzenie ścian wewnętrznych sutereny i rozebranie fragmentów przebudowanych ścian sutereny). Dodatkowo w ekspertyzie tej na str. 7 wprost wskazano, iż jedynym słusznym rozwiązaniem wydaje się wymiana wszystkich elementów konstrukcyjnych od podstaw. Obecnie wielkość zakresu koniecznego remontu i jego stopień jest bardzo obszerny i niezwykle kosztowny. Prace należy przeprowadzić zgodnie z zapisem w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego dla niniejszej działki 267 (§ 20 załącznika pkt 3 wypisu i wyrysu), który określa, że w przypadku nierentowności prac remontowych dopuszcza się wykonanie remontu metodą odtworzeniową, poprzez rozbiórkę budynków i odbudowanie go w oparciu o wcześniej wykonaną inwentaryzację.

W tej sytuacji Sąd za trafną uznał uwagę organu odwoławczego, że wyjaśnienia wymaga zakres planowanych przez inwestorów robót oraz doprowadzenie ich do stanu zgodności z wnioskiem o pozwolenie na budowę, który - jak już wyżej wskazano - nie obejmował rozbiórki żadnego z elementów istniejącego budynku, którego dotyczy postępowanie.

WSA zwrócił także uwagę, iż poza sporem jest, że budynek, którego dotyczy postępowanie, objęty jest ochroną konserwatorską na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co w myśl art. 28 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane powoduje konieczność uzyskania pozwolenia na wykonanie tego rodzaju prac. Nadto wskazano, ze projekt zagospodarowania działki jest mało czytelny, choć co do wjazdu na nieruchomość można stwierdzić, że w projekcie budowlanym - branża architektura (opisie stanu istniejącego str. 3) wyjaśniono, iż zachowuje się dotychczasowe, istniejące zasady obsługi komunikacyjnej, zaś istniejąca brama, leżąca w połowie na posesji 86 i działce nr 267, jest zbyt wąska zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi dla bram przejazdowych - ma "2.09 cm" szerokości. W projekcie tym projektant stwierdził, iż działka nr 267 ma zapewnioną służebność przejścia wynikającą z praw". Twierdzenie to nie znajduje jednak potwierdzenia w aktach sprawy, zaś uczestniczka postępowania L. Z. zakwestionowała istnienie takiej służebności. WSA dodał, że w skardze skarżący stwierdzili, że brama przechodnia jedynie w części, gdyż "nieomal w połowie znajduje się na ich nieruchomości, w konsekwencji uznając za zasadną uwagę Wojewody, co do konieczności wyjaśnienia kwestii obsługi komunikacyjnej planowanej inwestycji oraz służebności przejścia przez nieruchomość L. Z.. Sąd dodał, że na podstawie przedłożonej dokumentacji projektowej nie można również stwierdzić, w jaki sposób zostało zaprojektowane miejsce gromadzenia odpadów, albowiem w projekcie budowlanym – branża architektura (opisie stanu istniejącego str. 3) wskazano jedynie, że z ul. A "możliwe dostawy i wywóz odpadów. Adaptacja obejmuje tu również obecny stan zagospodarowania odpadami - poprzez stosowną umowę z zakładem komunalnym i pozostawienie śmietnika w odpowiedniej odległości od okien i drzwi pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. Przepisowy zbiornik na odpady w odpowiedniej odległości od granicy z sąsiadem wyprowadzany po utwardzeniu na zewnątrz posesji dla opróżnienia przez zakład komunalny. Z proponowanej funkcji usługowo - handlowej, podobnie jak dla istniejącego sklepu spożywczego, usuwanie nieczystości odbywać się będzie poza godzinami funkcjonowania punktu, bezpośrednio z budynku na front działki. Takie rozwiązanie nie budzi zastrzeżeń służb SANEPID i rzeczoznawcy do spraw sanitarno - zdrowotnych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy, opiniujących projekt". Jednakże na podstawie akt sprawy nie można jednak stwierdzić, czy istotnie rozwiązanie to zostało pozytywnie zaopiniowane. W aktach sprawy znajduje się bowiem wyłącznie decyzja Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] o wyrażeniu zgody na usytuowanie poniżej poziomu otaczającego terenu pomieszczenia handlowego księgarni zlokalizowanej w budynku handlowo – usługowym wraz z częścią mieszkalną. Nadto za prawidłowe uznano także stanowisko organu odwoławczego, że wyjaśnienia wymaga kwestia zgodności planowanej inwestycji z planem miejscowym pod katem jego zapisów określających minimalny udział powierzchni biologicznie czynnej działki na 10 % i maksymalny udziału powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki na 60 %, gdyż w projekcie wskazano, że powierzchnia biologicznie czynna projektowanego budynku wyniesie 12 %, a udział powierzchni zabudowy do powierzchni działki 81 %.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania i wydaniu postanowień zobowiązujących inwestorów do uzupełnienia braków projektu: tj. postanowienia z dnia [...] nr [...] i postanowienia z dnia [...] nr [...], decyzją z dnia [...] nr [...] Starosta P. zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę obejmującego remont, przebudowę i nadbudowę budynku handlowo - usługowego wraz z częścią mieszkalną (obiekt kategorii I i XVII), zlokalizowanego na działce oznaczonej nr 267 w obrębie [...] przy A 3A.

Decyzją z dnia [...] nr [...], Wojewoda [...] orzekł o uchyleniu wyżej wymienionej decyzji z dnia [...] oraz poprzedzających je postanowień i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Kolejną decyzją z dnia [...] nr [...], Starosta [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę obejmującego remont, rozbiórkę fragmentu obiektu, przebudowę i nadbudowę budynku handlowo - usługowego wraz z częścią mieszkalną (obiekt kategorii I i XVII), zlokalizowanego na działce oznaczonej nr 267 w obrębie [...], przy A 3A.

Wojewoda [...], w wyniku wniesionych przez strony odwołań, decyzją z dnia [...] nr [...] ponownie orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji Starosty [...] z dnia [...] wraz z poprzedzającymi je postanowieniami: nr [...] z dnia [...], nr [...] z dnia [...] i nr [...] z dnia [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania, Starosta [...] decyzją z dnia [...] nr [...] ponownie zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę obejmującego remont, przebudowę i nadbudowę w/w budynku usługowo - handlowego wraz z częścią mieszkalną.

Od powyższej decyzji odwołania wnieśli L. Z., P. P. oraz M. i Z. P., w ich treści podtrzymali swoje wcześniejsze uwagi i zastrzeżenia. L. Z. wskazała m. in., iż inwestor nie posiada własnego ani wspólnego wjazdu na swoją działkę i cały czas bezprawnie korzysta z jej działki.

Wymienioną na wstępie decyzją z dnia [...] nr [...], Wojewoda [...] uchylił decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...] i orzekł o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu tej decyzji Wojewoda wyjaśnił, iż przedmiotowa inwestycja polega na remoncie, rozbiórce fragmentu obiektu, przebudowie i nadbudowie budynku handlowo - usługowego wraz z częścią, mieszkalną. Dodano, że dla nieruchomości, na której powstać ma projektowana inwestycja, tj. działki nr 267 obowiązuje Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Poddębice zatwierdzony uchwałą Rady Miejskiej w Poddębicach nr XXIV/158/04 z dnia 28 grudnia 2004r, a teren przedmiotowej inwestycji jest terenem oznaczonym symbolem A3MM, dla którego plan ustala przeznaczenie podstawowe pod zabudowę mieszkaniowo - usługową o tradycyjnym charakterze zabudowy kamienicowej centrum miasta, małych powierzchniowo, wąskich działkach o układzie prostopadłym do ulic, z dużym udziałem wewnętrznych oficyn mieszkalnych. Usługi nieuciążliwe sytuowane w przewadze w parterach, w kubaturze budynków mieszkalnych. Plan ustala także przeznaczenie uzupełniające mieszkaniowo - usługowe w zabudowie wolnostojącej. Ponadto dla tego terenu plan ustala:

1. zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego:

- adaptacja istniejącej zabudowy zgodnie z rysunkiem planu;

- obowiązek lokalizowania budynków bezpośrednio przy granicy działek;

- w pierzejach A docelowa likwidacja parterowych obiektów handlowych, dopuszcza się funkcjonowanie obecnej usługowej zabudowy parterowej maksymalnie przez okres 15 lat (zaleca się 10 lat);

- obowiązek lokalizacji usług w parterach przy A, przy czym obowiązuje zakaz wyodrębniania części usługowej odmienną kolorystyką niż reszta budynku;

- zachowuje się istniejące zasady obsługi komunikacyjnej posesji.

2. parametry oraz wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu:

a) rozbudowa, budowa, modernizacja i przebudowa istniejących, przewidzianych do adaptacji budynków możliwa po spełnieniu warunków:

- w pierzejach A - według wytycznych zawartych na rysunkach nr 2a, 2b, 2c, 2d z obowiązkiem zachowania proporcji otworów okiennych i drzwiowych w stosunku do powierzchni ściany elewacji frontowej - 35 - 50%;

- na pozostałym terenie: przy ulicach wysokość — maksymalnie 3 kondygnacje naziemne, w tym poddasze użytkowe, ale nie więcej niż 11,0 m od kalenicy;

- wysokość oficyn maksymalnie 2 kondygnacje naziemne, ale nie więcej niż 7,5 m do kalenicy. Obowiązek zachowania docelowo jednolitej wysokości oficyn przylegających do siebie po obydwu stronach działek;

b) minimalny udział powierzchni biologicznie czynnej - 10% powierzchni działki, zalecany - 25%;

c) maksymalny udział powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki - 60%;

d) miejsca parkingowe - na A w okresie tymczasowym, a po likwidacji parkingu - na terenie oznaczonym A52 KDS-U.

Dalej Wojewoda wyjaśnił, iż w przedmiotowej sprawie projektowana oficyna zachodnia jest niezgodna z zapisami określonymi w ustępie 2 punkt a) tiret trzecie w zakresie wysokości zabudowy - oficyna posiada bowiem trzy kondygnacje nadziemne. Przypominając, iż zgodnie z § 3 pkt 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie przez kondygnację nadziemną należy rozumieć każdą kondygnację niebędącą kondygnacją podziemną, natomiast kondygnacją podziemną jest kondygnacja zagłębiona ze wszystkich stron budynku, co najmniej do połowy jej wysokości w świetle poniżej poziomu przylegającego do niego terenu, a także każdą usytuowaną pod nią kondygnację, natomiast w przedmiotowej sprawie, uznana za podziemną, kondygnacja oficyny zachodniej nie spełnia wymogów kondygnacji podziemnej bowiem nie jest zagłębiona ze wszystkich stron do połowy jej wysokości w świetle poniżej poziomu przylegającego do niego terenu.

Nadto organ odwoławczy dodał, iż zgodnie z § 21.1 planu budynek mieszkalny przy A 3a) w P. należy do obiektów odznaczających się lokalnymi wartościami kulturowymi, wpisanymi do ewidencji konserwatorskiej. Postanowieniem z dnia [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków uzgodnił projekt budowlany dla przedmiotowej inwestycji, uznając iż inwestycja zrealizowana w sposób przedstawiony w projekcie nie jest sprzeczna z ustaleniami planu i nie zakłóci właściwych relacji funkcjonalno -przestrzennych ani w inny sposób nie spowoduje uszczerbku dla wartości zabytkowych historycznego układu urbanistycznego, a zatem nie stoi w sprzeczności z przepisami obowiązującymi w dziedzinie ochrony zabytków.

Poza tym wskazano, iż wydanie przez organ pierwszej instancji pozwolenia na budowę poprzedzone jest dokonaną, w oparciu o przepis art. 32 ust. 4 i art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane oceną poprawności złożonego wniosku i oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz złożonej przez inwestora dokumentacji budowlanej pod kątem m. in. zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno - budowlanymi, kompletności projektu budowlanego i posiadania wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń, informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz wykonania projektu przez osoby uprawnione.

Przypomniano, iż organ pierwszej instancji stwierdził, że złożone przez inwestora dokumenty spełniają wymogi określone w art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, a ponadto w ocenie organu pierwszej instancji przedłożony projekt budowlany jest kompletny i posiada wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, a także zaświadczenia, o których mowa w art. 12 ust. 7 Prawa budowlanego.

Organ odwoławczy podzielił argumenty organu pierwszej instancji odnośnie zgodności inwestycji z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jednak stwierdził, że inwestycja nie jest zgodna z przepisami techniczno-budowlanymi. Projekt budowlany powinien zawierać projekt zagospodarowania działki dla całego zamierzenia inwestycyjnego. Uszczegółowienie i zakres tego wymogu na podstawie art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego zawiera rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2003 r., Nr 120, poz. 1133). Zgodnie bowiem z § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia wymagania rozporządzenia dotyczące projektu zagospodarowania działki lub .terenu i projektu architektoniczno-budowlanego należy spełnić z zachowaniem przepisu art. 34 ust. 2 ustawy, uwzględniając w szczególności właściwości danego obiektu budowlanego, takie jak przeznaczenie, sposób użytkowania, usytuowanie, rozmiary, sposób i zakres oddziaływania na otoczenie i złożoność rozwiązań technicznych oraz rodzaj i specyfikę obiektu budowlanego. Szczegółowe wymagania dotyczące projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno - budowlanego określone natomiast zostały w § 8 - 13 powołanego rozporządzenia. Natomiast w ocenie Wojewody, z przedłożonego projektu zagospodarowania terenu, będącego integralną częścią zatwierdzonego projektu budowlanego wynika, iż obsługa komunikacyjna budynku usługowo-mieszkalnego ma się odbywać poprzez wejście główne od ulicy A oraz poprzez wejścia ewakuacyjne i gospodarcze zlokalizowane na zapleczu działki. Ponadto w opisie do projektu zagospodarowania terenu wyjaśniono, iż zachowuje się dotychczasowe, istniejące zasady obsługi komunikacyjnej. Na zapleczu działki inwestor usytuował dwa wejścia do budynku prowadzące bezpośrednio do części mieszkalnej oraz wejście prowadzące bezpośrednio do pracowni córki. Oprócz wymienionych wyżej wejść prowadzących do części mieszkalnej i części handlowej zaprojektowano dodatkowo wejście od frontu działki, jednak nie jest ono wejściem bezpośrednim, bowiem stanowi przejście przechodnie prowadzące przez sklep spożywczy. Powyższe wskazuje, iż inwestycja nie ma zapewnionej bezpośredniej obsługi komunikacyjnej zabudowy usytuowanej od zaplecza działki pomimo, iż znajdują się tam wejścia do budynku do części mieszkalnej i usługowej. Weryfikując kwestie obsługi komunikacyjnej planowanej inwestycji i istnienia służebności przejścia przez nieruchomość organ wojewódzki ustalił, iż działka inwestorów nie posiada obsługi komunikacyjnej poprzez przejście bramowe gdyż istniejąca brama przechodnia położona jest w znacznej części na działce sąsiedniej — do inwestorów należy jedynie nieregularnej wielkości pas gruntu o szerokości około 60 cm. Powyższe uniemożliwia także opróżnianie pojemników na odpady, które zostały umiejscowione na zapleczu działki. Zgodnie natomiast z treścią opisu do projektu zagospodarowania terenu "formę składowania stanowi normatywny zbiornik na nieczystości stałe, wyposażony w koła, który jest wyprowadzany po utwardzeniu na zewnątrz posesji dla opróżnienia przez odpowiedni samochód zakładu komunalnego". Pojemnik ten usytuowano przy granicy z sąsiednią działką, zatem zamieszczona w opisie projektu zagospodarowania informacja "znajduje się on w odpowiedniej odległości od okien i drzwi pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi i od granicy z sąsiadem" nie jest zgodna ze stanem faktycznym.

W ocenie Wojewody w konsekwencji uznać należy, iż w przedmiotowej sprawie zachodzi niezgodność przedmiotowej inwestycji z warunkami techniczno-budowlanymi w zakresie zapewnienia obsługi komunikacyjnej projektowanej zabudowy, tj. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, tj. § 14 ust. 1 zgodnie, z którym do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić .dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiedni do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych.

Wskazano, że zgodnie z art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę, a w przedmiotowej sprawie Starosta [...] wydał postanowienie w dniu [...] nr [...], którym nałożył na inwestora obowiązek usunięcia w przedłożonym projekcie budowlanym nieprawidłowości w zakresie wyjaśnienia kwestii służebności wjazdu na teren działki nr 267. W odpowiedzi na powyższe postanowienie inwestorzy wyjaśnili, iż służebność taka nie została ustanowiona. Pomimo tego organ pierwszej instancji wydał decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji, uzasadniając powyższe faktem, iż zabudowa usytuowana na zapleczu działki inwestorów ma zapewniony dostęp poprzez wejście poprzez sklep spożywczy od ul. A. W ocenie organu odwoławczego inwestor nie wypełnił zatem obowiązku nałożonego nań w/w postanowieniem, a tym samym nie udokumentował kwestii zapewnienia obsługi komunikacyjnej działki nr 267, co skutkować musiało uchyleniem zaskarżonej decyzji Starosty [...] i odmową udzielenia pozwolenia na budowę.

Powyższą decyzję E. G. i C. G. zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, wnosząc o jej uchylenie.

W uzasadnieni skargi wyjaśnili, iż w dokumentacji załączonej do wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę, pozostawiono pojemnik do gromadzenia odpadów stałych w dotychczasowej lokalizacji, bezpośrednio przy granicy działki nr 86, co w ich ocenie jest zgodne z § 23 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w myśl którego zachowanie odległości od granicy działki nie jest wymagane, jeżeli osłony lub pomieszczenia stykają się z podobnymi urządzeniami na działce sąsiedniej, zaś na działkach 86 i 267 przy A zaistniała właśnie taka sytuacja, tj. śmietników zlokalizowanych przy wspólnej granicy. Ponadto podnieśli, iż wskazany § 23 rozporządzenia wskazuje że odległość miejsc na pojemniki i kontenery na odpady stałe, powinna wynosić co najmniej 10 m od okien i drzwi do budynków z pomieszczeniami przeznaczonymi na stały pobyt ludzi, zaś w ich ocenie ten zapis nie dotyczy okien z sutereny wychodzących na podwórze z pomieszczeń nie przeznaczony na stały pobyt ludzi, bowiem łączny czas przebywania tej samej osoby w ciągu doby nie przekracza 4 godzin, gdyż pomieszczenia w suterenie stanowią sale do prowadzania usługi w postaci samoobsługowej, zatem nie będzie tam przebywał pracownik. Nadto wskazali, iż zgodnie § 23 pkt 3 w zabudowie jednorodzinnej dopuszcza się zmniejszenie odległości określonych od okien i drzwi do 3 m, co zachowano w przypadku pomieszczeń tylnej oficyny stanowiących mieszkanie córki, jak i fragment mieszkania rodziców na piętrze, z oknami na podwórze. Odległości od okien i drzwi w przedmiotowej sprawie o pozwolenie na budowę, jest zgodna nie tylko w części obejmującej pomieszczenia jednorodzinne, ale również od innych elementów zagospodarowani terenu i granic działek. Tym samym Wojewoda popełnił błąd stwierdzając niezgodność miejsca gromadzenia odpadów stałych z przepisami odrębnymi i stanem faktycznym.

Odnosząc się do kwestii ilości kondygnacji naziemnych oficyny tylnej, w tym wypadku wschodniej, przedmiotowego obiektu, wskazano, iż organ drugiej instancji błędnie uznał suterenę jako kondygnację naziemną oraz doliczył również jako kondygnacje naziemną wysoki parter oraz poddasze. Co prawda suterena w niniejszym przypadku bardziej skłania się być kondygnacją naziemna, ale zdaniem skarżących z prawa geodezyjnego wynika, ze część budynku stanowiąca poddasze nawet o funkcjach użytkowych nie stanowi pełnej kondygnacji naziemnej, a w przedmiotowym projekcie wysokość oficyny z tyłu nie zmieni się i będzie po przebudowie wynosić nadal 7,47 m w kalenicy. Poddasze zwykle tak jak w przedmiotowej sprawie nie posiada pełnej wysokości wymaganej dla kondygnacji naziemnej i posiada skośny dach a zarazem sufit. Wskazali, iż w § 3 pkt 16 w/w rozporządzenia określono minimalną wysokość dla uznawania poddasza za kondygnacje wynoszącą więcej niż 1,9 m w świetle pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, zaś pomieszczenia na poddaszu tylnej oficyny zaprojektowano jako nieprzeznaczone na stały pobyt ludzi, zatem opracowywany budynek posiada w tylnej oficynie poddasze jednak nie stanowi ono kondygnacji naziemnej, dlatego całą oficynę należy zaliczyć do obiektu dwukondygnacyjnego, co jest zgodne z zapisem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla niniejszej działki.

Skarżący ponadto wskazali, iż z mapy do celów ewidencyjnych, jaką Wojewoda [...] w ramach prowadzonego postępowania odwoławczego uzyskał od Starostwa Powiatowego w P., od Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej, wynikają ogromne różnice w stosunku do mapy do celów projektowych, sporządzonej przez uprawionego geodetę i zaewidencjowaną przez w/w Ośrodek pod nr 850-120/2009 w dniu 16 grudnia 2009r., w przebiegu granic między działkami nr 267 i 86 w P.. W mapie do celów ewidencyjnych w skali 1:1000 przebieg granic po ścianach budynku odbierał inwestorom, czyli właścicielom działki 267 dostęp do bramy, natomiast w mapie do celów projektowych w skali 1:500 uzyskiwano potwierdzenie własności prawie połowy bramy. Ostatecznie [...] Urząd Wojewódzki w Ł. zajął stanowisko przypisując inwestorom prawo własności do "bliżej nie określonego" pasa około 60 cm bramy. Organ odwoławczy, wydając zaskarżoną decyzję, opierając się na mapach, w tym do celów ewidencyjnych i projektowych w ocenie skarżących popełnił błąd, a tym samym naruszył art. 6. k.p.a., bowiem w dniu 9 listopada 2011r., zatem w czasie trwania postępowania przed organem pierwszej instancji, które zakończyło się decyzją z [...], obowiązywało już rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, (D. U. nr 263, poz. 1572 ), w którym ściśle określono w § 78 ust 5 i 6, że przy wykonywaniu mapy do celów projektowych, która będzie podstawą do zaprojektowania budynku w odległości 4 m lub mniejszej od granicy, geodeta ma obowiązek pozyskać współrzędne terenowe punktów granicznych, a jeśli tych punktów brak, przeprowadzić postępowanie administracyjne wznowienia znaków granicznych oraz, że mapa do celów projektowych powinna zawierać informacje o służebnościach. Natomiast organ nie sprawdził zgodnie z już obowiązującymi przepisami, czy sporządzona na zlecenie inwestorów mapa do celów projektowych w 2009r. zawiera zapis "granic prawnie nie ustalano" ( w lewym dolnym rogu). Dlatego pojawiały się tak istotne różnice nie tylko w przebiegu granic miedzy mapami do celów ewidencyjnych i do celów projektowych, ale przede wszystkim niezgodność z faktycznym stanem przebiegu granic w terenie. W oparciu o mapę do celów projektowych, powstałą z ówczesnymi czasie, wykonano projekt budowlany, sytuujący budynki w odległość 4 m i mniejszej od rzekomej granicy, który w ten sposób mógł doprowadzić do możliwość budowy obiektu na terenie działek sąsiednich. Nadto wskazano, iż w dacie 6 kwietnia 2012r., kiedy organ wzywał inwestorów postanowieniem nr 22/2012 do uzupełnienia braku w dokumentacji, obowiązywały już nowe zapisy odnośnie map do celów projektowych, a przede wszystkim mapa z 2009r. straciła ważność, zaś Wojewoda [...] w postępowaniu odwoławczym nie naprawił wskazanych uchybień. W konsekwencji zdaniem skarżących, obraz stanu granic na mapie z 2009 r. nie tylko może być krzywdzący dla inwestorów, ale przede wszystkim mógł doprowadzić do wydania decyzji naruszającej prawa właścicieli sąsiednich nieruchomości.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie argumentując jak w treści zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przystępując do rozważań w pierwszej kolejności wyjaśnić należy przyczyny rozstrzygnięcia o charakterze procesowym, wynikające z badania dopuszczalności skargi, zawarte w punkcie 2 wyroku, a dotyczące odrzucenia skargi . G..

W tym celu wskazać należy, że stosownie do przepisu art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Zgodnie zaś z przepisem art. 54 § 1 tej ustawy, skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. Organ ten na podstawie art. 54 § 2 p.p.s.a. winien przekazać ją sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia. Z kolei w myśl przepisu art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia.

Przedmiotem niniejszej skargi jest decyzja Wojewody [...] z dnia [...], która zawierała prawidłowe pouczenie o prawie do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi za pośrednictwem organu w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.

Jak wynika to z akt sprawy (zwrotne poświadczenia odbioru przesyłek), zaskarżoną decyzję skarżąca E. G. odebrała w dniu 10 grudnia 2012r., zaś skarżący C. G. w dniu 27 grudnia 2012r. Skarga obojga skarżących została wniesiona do sądu, za pośrednictwem organu w dniu 10 stycznia 2012r. (data nadania w placówce pocztowej). W tym przypadku, datą wniesienia skargi jest data złożenia jej w placówce operatora pocztowego, a więc w przedmiotowej sprawie jest to dzień 10 stycznia 2012r. Analiza przywołanych dat wskazuje, że skarżąca E. G. uchybiła 30-dniowemu terminowi, który upłynął dla niej w dniu 9 stycznia 2012r. i wobec tego jej skarga winna być odrzucona stosownie do brzmienia art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a.(por. postanowienie NSA z dnia 7 lutego 2012r. sygn. akt II GSK 2458/11, dostępny w Systemie Informacji Prawnej Lex nr 1125473, postanowienie NSA z dnia 12 stycznia 2012r. sygn. akt I GSK 1465/11, dostępny w Systemie Informacji Prawnej Lex nr 1103952, postanowienie NSA z dnia 19 sierpnia 2011r. sygn. akt II GSK 1514/11, dostępny w Systemie Informacji Prawnej Lex nr 1068817).

Skarżący C. G. wniósł skargę z zachowaniem wymogów formalnych, co pozwoliło na merytoryczną ocenę jej zasadności i w ocenie sądu podlega ona oddaleniu, co znalazło wyraz w punkcie 1 wyroku.

W tym miejscu przypomnieć należy, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola działalności organów administracyjnych, o której mowa, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 powołanego przepisu). Oznacza to, iż sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Sąd uwzględniając skargę uchyla rozstrzygniecie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Zauważyć należy, że postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie toczy się już kilka lat, a sprawa była, jak opisano to wyżej, również przedmiotem kontroli tutejszego sądu, a po wydaniu wyroku z dnia 11 maja 2011r. w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 274/11, kilkakrotnie jeszcze była rozpoznawaniu przez organy obydwu instancji. W konsekwencji, zaskarżoną decyzją z dnia [...], nr [...] Wojewoda [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa uchylił decyzję Starosty [...] z dnia [...] nr [...] zatwierdzającą E. G. i C. G. projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę obejmującego remont, rozbiórkę fragmentu obiektu, przebudowę i nadbudowę budynku handlowo - usługowego wraz z częścią mieszkalną (obiekt kategorii I i XVII), zlokalizowanego na działce oznaczonej nr 267 w obrębie [...], przy A 3A i orzekł o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę.

Wskazany przepis art. 138 § 1 pkt 2 kpa normuje rozstrzygniecie organu odwoławczego uprawniające do wydania decyzji, w której uchyla on zaskarżoną decyzję organu I instancji w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy. Zastosowanie cytowanego przepisu ma miejsce wówczas, gdy decyzja pierwszo instancyjna jest nieprawidłowa z uwagi na niezgodność z przepisami prawa i obejmuje korygowanie wad prawnych, polegających na niewłaściwie zastosowanym przepisie prawa materialnego, jak również wad polegających na niewłaściwej ocenie okoliczności faktycznych ( por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 1996, str. 588 i nast.). W orzecznictwie utrwalony został pogląd, iż w myśl zasady dwuinstancyjności, organ odwoławczy pełni kompetencje zarówno kontrolne jak i merytoryczne, co oznacza, że organ ten winien rozpatrzyć sprawę na nowo w jej całokształcie ( por. wyrok NSA z dnia 14 października 1999 r. IV SA 1313/98, Lex nr 48725, wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 stycznia 2006 r. V SA/Wa 2473/05, Lex nr 196286). W ocenie Sądu, wskazany przepis znajduje w przedmiotowej sprawie prawidłowe zastosowanie i organ odwoławczy w sposób właściwy skorzystał z uprawnień merytoryczno – reformacyjnych dla końcowego załatwienia sprawy, po wcześniejszych kilkukrotnych rozstrzygnięciach kasacyjnych. Zważywszy również na wydany uprzednio w sprawie wyrok tutejszego sądu z dnia 11 maja 2011r., wobec treści przepisu art. 153 p.p.s.a. aktualna weryfikacja poprawności zaskarżonego aktu winna mieć na celu sprawdzenie, czy organy administracji wypełniły wskazania sądu zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 maja 2011r. Zgodnie bowiem z przywołanym przepisem art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Orzeczenie sądu wywiera bowiem skutki nie tylko w odniesieniu do postępowania sądowo administracyjnego, czy postępowania administracyjnego, ale również w odniesieniu do ewentualnego, przyszłego postępowania administracyjnego i sądowego w danej sprawie. Istotą wskazań zawartych w uzasadnieniu rozstrzygnięcia sądu jest bowiem zapobieżenie w przyszłości popełnieniu tych samych błędów, stwierdzonych w trakcie kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia. Wskazania te nie mają i nie mogą przesądzać sposobu rozstrzygnięcia, nie nakazują organom by wydały konkretny rodzaj aktu prawnego, mają na celu doprowadzenie do wydania orzeczenia zgodnego z prawem, a zatem dążą do zapewnienia przestrzegania zasady legalności. Rozstrzygając złożoną skargę sąd zobowiązany jest do podporządkowania się wcześniej wyrażonemu przez sąd poglądowi w pełnym zakresie oraz konsekwentnemu reagowaniu w razie stwierdzenia braku zastosowania się przez organ administracji do wskazań w zakresie dalszego postępowania (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 października 2005r., sygn. akt VII SA/Wa 401/05, niepubl., dostępny System Informacji Prawnej LEX, Lex nr 191319).

Mając powyższe na uwadze należało kontrolę zaskarżonych aktów prawnych przeprowadzić poprzez pryzmat wypełnienia wytycznych sądu. Analiza kwestionowanego rozstrzygnięcia wskazuje, że Wojewoda słusznie uznał, iż mimo wytycznych sądu dalsze postępowanie prowadzone w sprawie przez organ I instancji nie doprowadziło do wyeliminowania wadliwości projektu budowlanego, co narusza przepis art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. (Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz.1623 ze zm.). W myśl art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art.12 ust.7.

W myśl art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. W świetle przytoczonych wyżej norm prawnych niespornym jest, iż przepis art. 35 ust. 3 może stanowić podstawę prawną decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę konkretnej inwestycji wówczas, gdy strona w zakreślonym terminie nie uzupełni stwierdzonych uprzednio w drodze postanowienia wydanego przez właściwy organ architektoniczno-budowlany braków materialno-prawnych wniosku o udzielenie pozwolenia na budowę. Analiza obszernej dokumentacji zgromadzonej w sprawie wskazuje, że inwestorzy wymogów wskazanego przepisu nie spełnili, choć (niewątpliwie wadliwie, również w oparciu o inną podstawę prawną) byli wzywani wielokrotnie przez organ I instancji do uzupełnienia braków przedłożonej organowi dokumentacji. Podkreślić bowiem należy, że to inwestor winien złożyć projekt budowlany odpowiadający przepisom regulującym szczegółowy zakres i formę projektu budowlanego, a na wezwanie organu wyeliminować zaistniałe braki, nie zaś powielać te same wyjaśnienia, bo uzasadnia to wydanie decyzji odmownej. W szczególności dotyczy to zawartych w pierwotnym projekcie informacji o służebności przechodu na działce nr 86 należącej do L. Z. i korzystania z bramy przechodniej dla obsługi planowanej inwestycji i kolejnych wyjaśnień o braku tej służebności, w szczególności w zakresie komunikacji i usuwania odpadów, co akcentował sąd w motywach wyroku i zaznaczył Wojewoda w uzasadnieniu kwestionowanego rozstrzygnięcia, wskazując na zapis § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ( Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Kwestia ta jest istotna o tyle, że nie ma pewności (wobec oświadczeń uczestniczki L. Z. i składanych przez nią dokumentów, a także map dołączonych przez organ) co do zakresu prawa inwestorów do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W tym miejscu wskazać należy również na nie wyjaśnienie przez inwestora kwestii miejsca gromadzenia odpadów stałych, stosownie do uregulowań §§ 22 i 23 przywołanego rozporządzenia. W szczególności w projekcie, w części dotyczącej opisu stanu istniejącego zagospodarowania terenu zawarto stwierdzenie: "(...) pod spocznikiem tylnej oficyny mieści się zabudowany śmietnik i wejście do istniejących komórek gospodarczych. W projekcie przewiduje się rozebranie tych prowizorycznych schowków urządzonych pod schodami oraz usunięcie betonowego utwardzenia posesji(...)", natomiast w części dotyczącej opisu gromadzenia odpadów stałych zawarto zapis: "Adaptacja obejmuje również obecny sposób zagospodarowania odpadami - poprzez stosowną umowę z zakładem komunalnym i pozostawienie istniejącego śmietnika w dotychczasowej lokalizacji. Znajduje się ono w odpowiedniej odległości od okien i drzwi pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi i od granicy z sąsiadem". Niewątpliwie wskazane zapisy w projekcie i kolejne wyjaśnienia inwestorów w tym przedmiocie nie pozwalają na ocenę spełnienia wymogów przywołanych wyżej.

Dalej zwrócić należy uwagę na nieprecyzyjne (i niewyeliminowane następnie), mimo podniesienia tej kwestii w wyroku sądu, zapisy projektu w zakresie §§ 7 i 8 ówczesnego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. Nr 120, poz. 1133 ze zm.) – aktualnie §§ 7 i 8 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012r. (Dz. U. z 2012r., poz. 462), co skutkowało niewątpliwie prawidłową konstatacją Wojewody o niezgodności projektowanej oficyny zachodniej posiadającej trzy kondygnacje, stosownie do definicji § 3 pkt 18 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych..., z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Uchwała Rady Miejskiej w Poddębicach z dnia 28 grudnia 2004r. nr XXIV/158/04), określającego w § 38 ust. 4 pkt 2a dla tego terenu wysokość oficyn na maksymalnie 2 kondygnacje.

Jak słusznie zauważył Wojewoda, teren inwestycji zgodnie z § 18 pkt 16 podlega uzgodnieniu konserwatorskiemu. Takież uzgodnienia Konserwator dokonał w stosunku do pierwotnego zamierzenia inwestora postanowieniem z dnia [...]. Następnie, na skutek wyroku sądu, inwestor zmodyfikował wniosek rozszerzając go o rozbiórkę części obiektu. Jednakże w tym zakresie projekt przed wydaniem pozwolenia na budowę nie został poddany wskazanemu uzgodnieniu.

W kontekście powyższych wywodów niezasadne okazały się zarzuty skargi C. G., koncentrujące się na polemice z argumentacją Wojewody dotyczącą podniesionych wyżej nieprawidłowości projekt budowlanego.

Mając na uwadze powyższe podzielić należy co do zasady stanowisko Wojewody, iż organ I instancji udzielając pozwolenia na budowę, nie dość, że nie wypełnił zaleceń sądu, to jednocześnie zatwierdził projekt budowlany nie odpowiadający wskazanym wyżej przepisom prawa materialnego, co uzasadniało zastosowanie przez organ II instancji przepisu art. 138 § 1 pkt 2 kpa.

Badając przedmiotową sprawę, Sąd nie stwierdził uchybień stanowiących naruszenia prawa materialnego ani przepisów postępowania, w szczególności w zakresie zarzutu naruszenia art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 k.p.a., które mogłoby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, a tym samym skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji w myśl art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.. W niniejszej sprawie nie zachodzą również przesłanki do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w myśl art. 145 § 1 pkt 2 powołanej ustawy.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa a przytoczona w niej argumentacja organu zasługuje na uwzględnienie.

Z tych wszystkich względów sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku, a jak wskazano to wyżej podstawę rozstrzygnięcia w punkcie 2 stanowi przepis art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a.

a.tp.