II SA/Go 988/09

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt II SA/Go 988/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. oddalił skargę B.M.-S. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania płatności z tytułu wspierania działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania za rok 2005. Wyrok ten uprawomocnił się z dniem 14 maja 2010 r.

W dniu 5 kwietnia 2013 r. do Sądu wpłynął wniosek skarżącego datowany na [...] marca 2013 r. o rozstrzygnięcie wątpliwości co do treści tego wyroku. Skarżący nadał mu własny numer [...].

W treści wniosku zwrócił się o wyjaśnienie, które z ustaleń, w kontekście regulacji art. 170 p.p.s.a., są wiążące, cyt.: “czy ustalenie w wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim sygnatura akt lI SA/Go 988/09 z dnia 11 marca 2010 r., że w dniu [...] marca 2005 roku posiadał on wieloletnie nieużytki, wieloletnie chwasty, wieloletnie samosiewy drzew liściastych i nie prowadził działalności rolniczej, czy ustalenia w wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim sygnatura II SA/Go 262/10 z dnia 20 maja 2010 roku dotyczącego przyznania płatności dla gospodarstwa niskotowarowego na rok 2005, że w dniu [...] marca 2005 roku miał na tych samych powierzchniach i w roku 2004 roku trwałe użytki zielone i prowadził działalność rolniczą oraz było brak wieloletnich chwastów i wieloletnich samosiewów drzew liściastych". Jako podstawę prawną swego żądania skarżący wskazał przepis art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje

Wniosek ten okazał się niezasadny.

Stosownie do treści art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym.

Podkreślenia wymaga, że wykładnia wprawdzie powinna więc zmierzać do usunięcia wątpliwości dotyczących nie tylko treści wyroku, ale także zakresu powagi rzeczy osądzonej, a przede wszystkim skutków, jakie ten wyrok ma wywołać. Jednakże konieczność jej dokonania zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości. Ponadto, co najistotniejsze, w postępowaniu o rozstrzygnięcie wątpliwości nie jest możliwe żądanie usunięcia merytorycznych błędów orzeczenia. Nie podlegają wyjaśnieniu w tym trybie powody zajętego w sprawie stanowiska, które legło u podstaw rozstrzygnięcia, skoro zostało ono w sposób jasny przedstawione w jego uzasadnieniu. Podzielić należy również pogląd, że żądanie wnioskodawcy, stanowiące w istocie polemikę ze stanowiskiem sądu, zmierzające do nowej interpretacji rozstrzygnięcia w zakresie przyjętym przez skarżącego, wykracza znacznie poza wykładnię wyroku sformułowaną w art. 158 p.p.s.a. Wykładnia taka nie może bowiem zmierzać do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy (postanowienie NSA z dnia 4 lutego 2005 r., OZ 1312/04, niepubl., z dnia 3 kwietnia 2008 r., II FZ 33/08, LEX nr 480386 ). Strona wnioskująca o wykładnię orzeczenia ma obowiązek wskazać, które konkretne elementy sentencji wyroku lub jego uzasadnienia są dla strony niezrozumiałe bądź nasuwają określone wątpliwości i dlaczego. Natomiast wykładnia orzeczenia nie może prowadzić do nowego rozstrzygnięcia (postanowienie NSA z dnia 3 kwietnia 2012 r. I OZ 208/12). Nie jest możliwe w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 158 p.p.s.a. i w ramach wykładni uzasadnienia wyroku, domaganie się przez stronę wyjaśnienia przez sąd powodów zajętego w sprawie stanowiska, które legło u podstaw rozstrzygnięcia poprzez dodatkowe rozwinięcie argumentacji uzasadnienia wyroku wydanego w ramach kontroli kasacyjnej, skoro została ona w sposób właściwy i dostatecznie rozbudowany przedstawiona w jego motywach. Nie jest również możliwe domaganie się usunięcia uchybień czy wadliwości, jakie w ocenie strony znalazły się w rozstrzygnięciu (postanowienie z dnia 18 listopada 2011 r. II OSK 698/10). Wykładnia wyroku nie może prowadzić do uzupełnienia podjętego rozstrzygnięcia przez poszerzenie go o inne elementy. Przedmiotem wykładni nie może być udzielanie odpowiedzi na kreowane przez stronę pytania. W orzecznictwie za szczególnie pozbawione podstaw prawnych uważa się domaganie się przez stronę dokonania wykładni wyroku stanowiące w istocie polemikę z odmiennym, niż oczekiwała strona, stanowiskiem sądu zaprezentowanym w orzeczeniu, czy nawet z odmiennym stanowiskiem wyrażonym w innym orzeczeniu ( postanowienie NSA z dnia 23 września 2011 r. II FSK 1224/10).

W tym zakresie za niedopuszczalne uznać należy zatem żądanie przeprowadzenia porównania ocen czy stanowisk sądu wyrażonych w odrębnych orzeczeniach. Każdy z wydanych w sprawie wyroków wiąże jedynie w zakresie danej sprawy, w jakiej został wydany, co wynika wprost z art. 153 p.p.s.a. oraz art. 170 p.p.s.a. Stąd też Sąd nie może dokonywać konfrontacji stanowisk i ocen wyrażonych w dwóch odrębnych sprawach.

Tym samym żądanie przeprowadzenia ponownej oceny materiału dowodowego, oraz oceny różnic w ustaleniach sądu wyrażonych w uzasadnieniu wyroków: z dnia 20 maja 2010 r. sygn. akt II SA/Go 262/10 oraz z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt II SA/Go 988/09 - czego dotyczy rozpatrywany w niniejszej sprawie wniosek - nie może zostać uwzględnione. Działanie w tym zakresie, na gruncie stosowania art. 158 p.p.s.a., nie znajduje uzasadnienia. Żądanie strony nie sprowadza się bowiem do rzeczywiście istniejących wątpliwości w zakresie wydanego przez sąd orzeczenia czy też treści jego uzasadnienia, bo te wydają się dla strony w pełni zrozumiałe. Jak wynika z uzasadnienia wniosku, nie budzi wątpliwości strony także znaczenie regulacji art. 170 p.p.s.a. Strona żąda dokonania konfrontacji dwóch orzeczeń sądu, co nie jest dopuszczalne w oparciu o wyżej wskazany przepis.

W świetle powyższych okoliczności, na podstawie art. 158 p.p.s.a. orzeczono jak na wstępie.