II SA/Lu 72/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] listopada 2012 r., znak: [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 105 § 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania B. W. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego miasta L. z dnia [...] października 2012 r., znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie legalności usytuowania wykopu na śmieci i liście, paleniska, nasypu gruntowego, a także nasadzenia winogron oraz innych roślin na posesji przy ul. L. [...] w L., stanowiącej współwłasność I. K. i L. D., L. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w L. utrzymał w mocy tę decyzję.

Powyższe decyzje zostały wydane po ponownym rozpoznaniu sprawy na skutek uchylenia wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 7 lutego 2012 r., II SA/Lu 875/12 uprzednio wydanej w tej sprawie decyzji organu drugiej instancji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji z uwagi na naruszenie przez organów obowiązujących przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania , tj. art. 7 , art. 77 i art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] listopada 2012 r. organ odwoławczy wskazał, że organ pierwszej instancji, postępując zgodnie z zasadą wynikającą z treści art. 7 k.p.a., podjął niezbędne kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, zebrał i rozpatrzył w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy (art. 77 k.p.a.) oraz ocenił na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 k.p.a.).

Organ odwoławczy podkreślił, że zgodnie z zaleceniami zawartymi w wyroku WSA w Lublinie z dnia 7 lutego 2012 r., organ pierwszej instancji dokonał ustalenia zakresu podmiotowego niniejszego postępowania celem zapewnienia im możliwości czynnego w nim udziału.

Z akt sprawy wynika, że nieruchomość na działce nr [...] przy ul. L. [...] w L. stanowi obecnie współwłasność spadkobierców S. i C. D., tj. I. K. i L. D. I. K. i L. D. nie posiadają postanowienia właściwego sądu o stwierdzeniu nabycia spadku, a działkę wraz z budynkiem w zabudowie bliźniaczej podzielili umownie bez przeprowadzenia postępowania spadkowego. Oznaczyli ją numerami [...] i [...]. Nieruchomość nr [...] przy ul. L. to część działki nr [...] położona od strony posesji przy ul. S. [...], którą użytkuje L. D., natomiast nieruchomość nr [...] stanowi działka położona od strony ul. L., jest użytkowana przez I. K. Na działce nr [...] znajduje się budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej, wybudowany w 1969 r., garaż z komórką oraz ogród, które umownie podzielone zostały przez spadkobierców, przy czym 1/2 budynku mieszkalnego, garaż, komórka i ogród usytuowane w głębi działki od strony nieruchomości położonej przy ul. S. [...] (oznaczonej nr [...]) użytkowane są przez L. D., natomiast 1/2 budynku wraz z ogrodem od strony ul. L. (na części działki oznaczonej nr 5 ), użytkuje I. K.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że z całokształtu materiału dowodowego sprawy wynika, że jedyną właścicielką nieruchomości znajdującej się na działce nr [...] przy ul. S. [...] w L. jest B. W.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ stwierdził, że w postępowaniu pierwszoinstancyjnym oraz odwoławczym brały udział wszystkie osoby, które miały interes prawny w sprawie, tj. spadkobiercy po zmarłych S. i C. D., tj. I. K. i L. D. oraz spadkobierczyni po poprzednim właścicielu działki nr [...] przy ul. S. [...] w L. M. M. – B. W.

Przechodząc do meritum sprawy, organ odwoławczy wskazał, że z ustaleń dokonanych przez organ pierwszej instancji podczas oględzin w dniu [...] czerwca 2012 r. wynika, że na działce nr [...] przy ul. L. [...] w L., stanowiącej współwłasność I. K. i L. D. (nieruchomość przy ul. L. [...] i [...] ), znajduje się budynek mieszkalny w zabudowie bliźniaczej wybudowany w 1969 r., garaż z komórką oraz ogród (umownie podzielone przez spadkobierców). Na tej działce znajduje się nasyp, który stanowi "skalniak", utwardzony i ozdobiony kamieniami oraz porośnięty roślinnością ogrodową, barwinkiem i paprociami. Przy ścianie budynków rosną winorośle, które bez podpór i zamocowań pną się po ścianach budynków usytuowanych w granicy działki przy ul. S. [...]. Długość nasypu zmierzona wzdłuż ściany budynku wynosi około 9 m, szerokość około 4 m , a maksymalna wysokość - 1,50 m. Na nasypie od strony północnej leżą ozdobne nieregularne kamienie - piaskowiec łamany. W części środkowej szerokości działki, przy granicy z zabudowaniami na działce przy ul. S. [...] znajduje się tzw. "kompostownik", tj. dół o długości około 2 m i szerokości około 1 m oraz głębokości około 80 cm, wyłożony płytkami chodnikowymi i czarną folią izolacyjną i wypełniony częściowo liśćmi, trawą oraz kawałkami gałęzi. Kompostownik usytuowany jest przy ścianie garażu na działce położonej przy ul. Siewnej 14, około 3 m od zakończenia ściany budynku mieszkalnego.

Po raz kolejny dokonujący kontroli organ nie stwierdził istnienia paleniska we wskazanym przez skarżącą miejscu na działce nr [...] (nr [...]). W miejscu wskazanym przez B. W., w rogu nieruchomości przy ul. L. [...], przy granicy z nieruchomością położoną przy ul. L. [...] i ul. S. [...], L. D. złożył cegłę, kamienie, płyty chodnikowe, taczkę i płyty faliste.

Mając na uwadze powyższe, organ odwoławczy podniósł, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego Miasta L. zasadnie uznał, iż podnoszone przez B. W. sprawy nie mieszczą się w ramach kompetencji określonych w art. 83 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane ( tekst jedn. Dz. U. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz , że organ nadzoru budowlanego nie jest organem właściwym do nakazywania naprawiania i egzekwowania szkód wyrządzanych na budynkach w przypadku , gdy nie były i nie są prowadzone żadne roboty budowlane. Właściwy do rozpatrywania tego typu spraw odszkodowawczych jest sąd powszechny w ramach postępowania prowadzonego z powództwa cywilnego.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że obowiązujące przepisy Prawa budowlanego nie pozwalają zaliczyć do kategorii obiektów budowlanych zmiany ukształtowania terenu mającej miejsce na działce nr [...] przy ul. L. [...] w L., bowiem powstał ogród skalny ("skalniak"), wykonany w formie nasypu ziemnego, który nie pełni funkcji technicznych i konstrukcyjnych, nie przenosi obciążeń, jak np. nasyp ziemny drogi publicznej, linii kolejowej, grobli lub wału przeciwpowodziowego. Zdaniem organu, takie ukształtowanie terenu nie jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane, lecz elementem zagospodarowania ogrodu, a zatem może być zaliczane do obiektów małej architektury . Obiekty te, zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 pkt 22 w związku z art. 30 ust. 4 Prawa budowlanego, nie wymagają zgłoszenia do organu administracji architektoniczno – budowlanej, jeżeli są zlokalizowane na działkach prywatnych. Wykonywanie tego rodzaju prac zwolnione jest przez ustawodawcę z obowiązku zgłoszenia lub uzyskania pozwolenia na budowę.

Według organu drugiej instancji, identycznie należy ocenić wykonany wykop na śmieci, tzw. kompostownik, który nie może zostać zaliczony do obiektów budowlanych. Organ ten uznał również, że bezspornym jest fakt, iż na nieruchomości przy ul. L. [...] nie istnieje tzw. "palenisko", o którym pisała B. W.

Powołując się na treść art. 3 pkt 7, art. 3 pkt 6 ustawy lit. a - c i art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, organ nadzoru budowlanego drugiej instancji wskazał, że ziemia nawieziona na działkę, nawet w dużej ilości, nie mająca żadnej konstrukcji, nie stanowi całości techniczno - użytkowej, nie stanowi zatem budowli w rozumieniu Prawa budowlanego, a jej zwożenia nie można uznać za wykonywanie robót budowlanych.

Zdaniem organu, podwyższenie terenu nie stanowi również prac przygotowawczych na terenie budowy, o których mowa w art. 41 ust. 1 Prawa budowlanego. Powstały nasyp stanowi wyprofilowanie terenu działki i roboty te nie były związane z inną inwestycją budowlaną na działce nr [...] przy ul. L. [...] w L. W związku z powyższym organ uznał, że wykonane prace ziemne nie stanowiły robót budowlanych (wyrok WSA w Krakowie o sygn. II SA/Kr 583/10 z dnia 9 lipca 2010 r.).

Organ odwoławczy stwierdził zatem, że skoro obiekty będące przedmiotem niniejszego postępowania nie są obiektami budowlanymi i nie powstały w wyniku robót budowlanych, organy nadzoru budowlanego nie miały kompetencji do merytorycznego rozstrzygnięcia tej sprawy.

W skardze na powyższą decyzję i w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2013 r. B. W. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji.

Zdaniem skarżącej, decyzje L. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. i Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego Miasta L. były wydane po ponownym rozpatrzeniu sprawy w następstwie kasacyjnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 7 lutego 2012 r., II SA/Lu 875/12. Obowiązkiem tych organów było m. in. wykonanie poleceń sądu, który nakazał sprecyzowanie żądania strony. Nie zostało ono prawidłowo zrealizowane, gdyż "wezwanie" do zapoznania się z aktami sprawy nie jest równoznaczne - jak błędnie wywodzi organ administracyjny - z doprecyzowaniem przedmiotu postępowania.

Zgodnie z art. 10 §1 k.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Niewątpliwie kontrola przeprowadzona na przez pracowników PINB w L. na działce uczestnika L. D. odbywała się w ramach postępowania administracyjnego. Zgodnie z zasadą czynnego udziału strony w każdym stadium tego postępowania obowiązkiem organu administracyjnego było zapewnienie B. W. uczestniczenia w procedurze kontrolnej. Znajduje to potwierdzenie w treści art. 79 k.p.a, który ma zastosowanie do przeprowadzenia oględzin. Obowiązkiem organu nadzoru budowlanego było nie tylko zawiadomienie strony o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu z oględzin przynajmniej na siedem dni przed terminem, ale także umożliwienie zadawania pytań i składania wyjaśnień w trakcie ich przeprowadzania. Z tego względu uwagi zgłoszone do protokołu oględzin nie sanują uchybienia art. 10 § 1, art. 79 § 1 i 2 k.p.a.

Zdaniem skarżącej, ustalenie, że skalniak, kompostownik i palenisko nie są budowlami ziemnymi w rozumieniu Prawa budowlanego jest nieudowodnione. Skarżąca uważa, iż w kwalifikacja prawna skalniaka, kompostownika, paleniska dokonana przez organy nadzoru budowlanego była dowolna i niezgodna z przepisami Prawa budowlanego. Wymaga ona wiadomości specjalnych w rozumieniu 84 § 1 k.p.a, czyli przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego. Twierdzenie, iż powyższe obiekty nie są budowlami i stanowią jedynie niwelację terenu nie ma żadnego uzasadnienia merytorycznego i nie jest umotywowane materiałem dowodowym.

Zdaniem skarżącej, zaskarżona decyzja narusza art. 3 pkt. 1 lit. 3 i pkt 3 Prawa budowlanego, gdyż budowle ziemne podlegają przepisom tej ustawy. Jak trafnie zauważono w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Krakowie z 2010-07-09, II SA/Kr 583/10; wyrok WSA w Rzeszowie sygn. a. II SA/Rz 302/05) potoczne rozumienie określenia "budowla ziemna" (wobec braku definicji ustawowej) oznacza budowlę, której podstawowym tworzywem jest ziemia. Przykładem budowli ziemnej może być wykonany z ziemi wał czy kopiec. Budowla ziemna musi mieć charakter kubaturowy, być widoczna i istnieć w kategoriach obiektywnych. Wykonanie niwelacji terenu cech takich nie posiada. Już chociażby z tego powodu wykop i nasyp ziemny zlokalizowany na działce L. D. nie stanowi niwelacji terenu, która nie podlega przepisom Prawa budowlanego, lecz jest budowlą ziemną objętą zakresem tej ustawy.

Organy nadzoru budowlanego obu instancji bezzasadnie umotywowały umorzenie postępowania administracyjnego brakiem podstaw prawnych i faktycznych do wydania merytorycznej decyzji, gdyż "nie leży to w ich gestii oraz nie jest związane z projektowaniem, budową, utrzymaniem, czy też rozbiórką obiektu budowlanego". Skoro opisane w skardze obiekty budowlane stanowią budowle ziemne w rozumieniu Prawa budowlanego, to zgodnie z art. 81 ust. 1 tej ustawy, organy te miały obowiązek nie tylko sprawowania nadzoru i kontroli nad przestrzeganiem przepisów Prawa budowlanego, ale także wydania decyzji w sprawach związanych z budową i oddaniem budowli do użytku, ich utrzymaniem oraz zapobieganiem katastrofom budowlanym. Oznacza to, iż decyzja o umorzeniu postępowania administracyjnego narusza art. 105 §1 k.p.a. w zw. z art. 81 ust. 1 Prawa budowlanego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej uchylenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna. Zaskarżona decyzja, a także utrzymana nią w mocy decyzja organu pierwszej instancji, mimo częściowo błędnego uzasadnienia, odpowiadają prawu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że wbrew zarzutowi skargi, przedmiot niniejszego postępowania został w wystarczający sposób doprecyzowany. Otóż zakresem przedmiotowym rozpoznawanej sprawy objęta jest zgodność z przepisami Prawa budowlanego usytuowania na działce nr [...], położonej w L. przy ul. L. [...], następujących obiektów: nasypu ziemnego – tzw. skalniaka, dołu na kompost – tzw. kompostownika, paleniska oraz roślinności pnącej się po ścianie budynku usytuowanego na działce położonej przy ul. S. [...], należącej do B. W.

Z analizy akt administracyjnych sprawy, w tym protokołów kontroli oraz dokumentacji fotograficznej – zamieszczonych w aktach organu pierwszej instancji, wynika, że na działce nr [...], stanowiącej współwłasność I. K. i L. D., przy ścianie budynków znajdujących się na działce położonej przy ul. S. [...], usytuowany jest nieregularny nasyp, tzw. "skalniak" o wymiarach: długość - około 9 m, szerokość - około 4 m, a maksymalna wysokość - 1,50 m, utwardzony piaskowcem łamanym i ozdobiony kamieniami oraz porośnięty roślinnością ogrodową, barwinkiem i paprociami. Na działce nr [...] rosną również winorośle, które bez podpór i zamocowań pną się po ścianach budynków usytuowanych w granicy działki przy ul. S. [...].

W części środkowej działki nr [...], przy ścianie garażu usytuowanego na posesji skarżącej znajduje się tzw. "kompostownik", tj. dół o długości około 2 m i szerokości około 1 m oraz głębokości około 80 cm, wyłożony płytkami chodnikowymi i czarną folią izolacyjną i wypełniony częściowo liśćmi, trawą oraz kawałkami gałęzi.

W rogu działki nr [...], przy granicy z nieruchomością położoną przy ul. L. [...] i ul. S. [...], złożono cegłę, kamienie, płyty chodnikowe, taczkę i płyty faliste.

W myśl art. 1 ustawy – Prawo budowlane, ustawa ta normuje działalność obejmującą sprawy projektowania, budowy, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz określa zasady działania organów administracji publicznej w tych dziedzinach.

Nie ulega wątpliwości, że roślinność w postaci winorośli nie stanowi obiektu budowlanego powstałego na skutek robót budowlanych, zatem powstanie ewentualnych szkód związanych z wpływem tej roślinności na stan budynków usytuowanych na działce należącej do B. W. nie może być badane w ramach postępowania prowadzonego przez organ nadzoru budowlanego na podstawie przepisów ustawy – Prawo budowlane, może być jednak przedmiotem postępowania przed sądem powszechnym, o ile oczywiście złożony zostanie stosowny pozew.

Analogicznie rzecz się ma, jeżeli chodzi o składowane w jednym miejscu na działce nr [...] cegłę, kamienie, płyty chodnikowe, taczkę, szczapy drewna i płyty faliste. Z protokołu oględzin (k. 93 – 94 akt organu pierwszej instancji) oraz dokumentacji fotograficznej w żadnym razie nie wynika, że wymienione przedmioty stanowią obiekt budowlany, tj. pewną całość techniczno – użytkową, zwaną przez skarżącą paleniskiem. Przypadkowo złożone w danym miejscu przedmioty, nawet jeżeli są to materiały budowlane, nie mogą być uznane za obiekt budowlany podlegający dyspozycjom ustawy – Prawo budowlane, a co za tym idzie – kompetencji organów nadzoru budowlanego.

W tej części sąd w pełni podzielił argumenty podniesione w uzasadnieniach decyzji organów obu instancji.

Jeżeli natomiast chodzi o usytuowany na działce nr [...] nasyp ziemny – tzw. skalniak oraz kompostownik, to wbrew twierdzeniu organów, należy uznać, że są to obiekty budowlane.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. W związku z powyższym, sąd, rozpoznając niniejszą sprawę, związany był oceną prawną dokonaną w wyroku tutejszego sądu z dnia 7 lutego 2012 r., wydanym w sprawie II SA/Lu 875/12, w którym sąd przesądził, że zarówno nasyp ziemny, zwany skalniakiem, jak i kompostownik, są obiektami budowlanymi w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy – Prawo budowlane.

Wbrew stanowisku skarżącej, obiekty te nie należą jednak do kategorii budowli – ale obiektów małej architektury.

Zgodnie z art. 3 pkt 4 lit. a-c Prawa budowlanego, przez obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

a) kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,

b) posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,

c) użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.

Definicja obiektów małej architektury należy do tzw. definicji otwartych, gdyż opisuje definiowane pojęcie poprzez wskazanie reprezentatywnych przykładów form zaliczanych do obiektów małej architektury, co nie wyklucza zaliczenia do tej kategorii obiektów również innych obiektów o podobnych cechach. Ponadto zawiera pojęcie niedookreślone - obiekty "niewielkie", które wymaga każdorazowo interpretacji organu rozpoznającego sprawę z uwzględnieniem jej okoliczności faktycznych, w tym warunków panujących w otoczeniu, w którym dany obiekt został wykonany.

Zatem, o zaliczeniu obiektu budowlanego do grupy obiektów małej architektury decyduje nie tylko niewielki rozmiar, ale także funkcja użytkowa określona w art. 3 pkt 4 lit. a-c Prawa budowlanego – funkcja kultu religijnego (kapliczki, krzyże przydrożne i figury), funkcja architektury ogrodowej (posągi, wodotryski i inne), a także funkcja rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku (piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki) lub funkcja podobna.

Nasyp usytuowany na działce nr [...] położonej przy ul. L. [...] w L. jest obiektem małej architektury, należącym do kategorii obiektów architektury ogrodowej, o których mowa w art. 3 pkt 4 lit. b/ Prawa budowlanego. Takiej kwalifikacji prawnej nie wykluczają rozmiary nasypu: długość - około 9 m, szerokość - około 4 m i maksymalna wysokość - 1,50 m. Sformułowanie "niewielki" należy bowiem odnosić zarówno do funkcji obiektu, jak i do uwarunkowań istniejących w otoczeniu obiektu. Niski skalniak usytuowany w ogródku na prywatnej działce, zarówno z uwagi na rozmiary, jak i na funkcję, nie stanowi budowli zdefiniowanej w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Odnośnie rozmiarów obiektu małej architektury, warto w tym miejscu odnotować tezę zawartą w uzasadnianiu wyroku NSA z dnia 11 maja 2011 r., II OSK 821/10, Lex nr 1081920, w którym sąd ten uznał za obiekt małej architektury obiekt kultu religijnego – krzyż drewniany o wysokości 4,90 m, i rozpiętości ramion około 2 m na stałe związany z gruntem poprzez zamocowanie w konstrukcji wsporczej z kształtowników stalowych.

Również dół na kompost o wymiarach: długość około 2 m, szerokość około 1 m oraz głębokość około 80 cm, ze względu na rozmiary i funkcję, stanowi obiekt małej architektury służący, podobnie jak wymieniony w art. 3 pkt 4 lit. c/ Prawa budowlanego śmietnik, utrzymaniu porządku na działce.

W myśl art. 29 ust. 1 pkt 22 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, budowa obiektu małej architektury wymaga dokonania zgłoszenia organowi administracji architektoniczno – budowlanej tylko wówczas, gdy obiekt ten ma być usytuowany w miejscu publicznym.

W związku z tym, że w niniejszej sprawie "skalniak" oraz dół na kompost usytuowane są na prywatnej posesji, ich wykonanie nie wymagało ani uzyskania pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia.

Organy nadzoru budowlanego nie miały również podstaw, by wydać merytoryczne rozstrzygniecie na podstawie art. 66 Prawa budowlanego. Nie wystąpiła bowiem żądna z określonych w tym przepisie przesłanek. Z analizy akt sprawy wynika, że ani skalniak, ani kompostownik nie zagrażają życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia bądź środowiska, nie są użytkowane w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub środowisku, są w nieodpowiednim stanie technicznym i nie powodują swym wyglądem oszpecenia otoczenia.

Nie sposób podzielić również podniesionego w skardze zarzutu naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. Może on bowiem odnieść skutek wówczas, gdy stawiająca go strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych, czego skarżąca w niniejszej sprawie nie uczyniła. Należy podkreślić, że to na stronie stawiającej zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. spoczywa ciężar wykazania istnienia związku przyczynowego między naruszeniem przepisów postępowania a wynikiem sprawy (tak m. in. wyrok NSA z 18 grudnia 2012 r., II OSK 1490/11, Lex nr 1286271).

Chybione jest również zawarte w piśmie procesowym skarżącej z dnia 12 kwietnia 2013 r. stanowisko, iż kwalifikacja prawna skalniaka, kompostownika i paleniska wymaga ona wiadomości specjalnych w rozumieniu 84 § 1 k.p.a, czyli przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.

Art. 84 § 1 k.p.a. określa przesłanki dopuszczenia w postępowaniu administracyjnym dowodu z opinii biegłego. Zgodnie z tym przepisem, dowód z opinii biegłego przeprowadza się, gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne. Chodzi tu zatem o przypadki, w których dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebna jest szczególna wiedza. Przedmiotem opinii biegłego są okoliczności dotyczące stanu faktycznego rozpatrywanej sprawy, wobec tego nie jest dopuszczalne powołanie biegłego co do obowiązywania i stosowania oraz wykładni przepisów prawa (por. A. Wróbel (w:) M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze, 2005, wyd. II.).

W niniejszej sprawie ocena, czy skalniak, kompostownik i palenisko są obiektami budowlanymi w rozumieniu ustawy – Prawo budowlane, stanowi ocenę prawną, która należy do kompetencji organu prowadzącego postępowanie, a ponadto w sprawie nie zachodziła konieczność wyjaśnienia okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia. Organy nadzoru budowlanego w sposób wszechstronny wyjaśniły okoliczności sprawy i ustaliły stan faktyczny w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy. Nie było zatem podstaw, by dopuścić dowód z opinii biegłego.

Mając na uwadze powyższe, sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.), nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia.

O zasądzeniu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu sąd orzekł na podstawie art. 250 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c/ oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., 490).