II SA/Op 64/14

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 29 listopada 2013 r., nr [...], uchylająca decyzję Starosty Krapkowickiego z dnia 18 czerwca 2013 r., nr [...], w części określającej wysokość kwoty zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty i w tym zakresie zobowiązująca E. B. do zapłaty kwoty 93725,28 zł tytułem zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty, udzielonej od opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości położonej w [...], oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków jako działka nr A. k.m. [...], o powierzchni 1,0697 ha, dla której Sąd Rejonowy w [...] prowadzi księgę wieczystą nr [...] oraz utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji w pozostałej części.

Decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym.

Starosta Krapkowicki decyzją z dnia 9 grudnia 2010 r., nr [...], dokonał przekształcenia prawa użytkowania wieczystego przysługującego E. B. w prawo własności ww. nieruchomości. Na podstawie przedmiotowej decyzji Starosta Krapkowicki udzielił również E. B. bonifikaty w opłacie za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo własności w wysokości 87840 zł (tj. 90 % opłaty za przekształcenie prawa ustalonej na kwotę 97600 zł).

Na podstawie umowy przeniesienia własności nieruchomości zawartej w dniu 24 listopada 2011 r., w formie aktu notarialnego (rep. A nr [...]) E. B., wspólnik Spółki "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w [...], zwaną dalej Spółką, wniosła do tej Spółki aportem wyżej opisaną nieruchomość.

Zawiadomieniem z dnia 13 maja 2013 r. Starosta Krapkowicki poinformował stronę o wszczęciu postępowania w sprawie zwrotu udzielonej decyzją z dnia 9 grudnia 2010 r. bonifikaty od opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności spornej nieruchomości.

Starosta Krapkowicki decyzją z dnia 18 czerwca 2013 r., nr [...], działając na podstawie art. 4 ust. 15 i 16 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2012 r., poz. 83 - dalej zwaną ustawą), w związku z art. 5 i art. 227 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. nr 102, poz. 651, ze zm. - dalej zwaną u.g.n.), zobowiązał E. B. do zapłaty kwoty 97544,61 zł z tytułu zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty udzielonej od opłaty za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości w prawo własności. W uzasadnieniu organ, po przedstawieniu stanu faktycznego sprawy i po przytoczeniu treści wskazanych w podstawie decyzji przepisów wskazał, że kwota udzielonej bonifikaty (87840 zł), po zwaloryzowaniu w myśl zasad określonych w art. 5 i art. 227 u.g.n., ustalona została na kwotę 97544,61 zł. Stąd też do zwrotu bonifikaty w tej wysokości została zobowiązana strona.

W odwołaniu na powyższą decyzję E. B., wnosząc o jej uchylenie, zarzuciła naruszenie art. 4 ust 15 i 16 ustawy w zw. z art. 5 i art. 227 u.g.n. oraz art. 104 i art. 107 K.p.a., które miało wpływ na wynik sprawy. W uzasadnieniu, powołując się na treść art. 4 ust 15 ustawy wskazała, że przepis ten nie budzi wątpliwości poza użytym w nim zwrotem "zbycie". W odniesieniu do tego podała, że ustawa nie zawiera legalnej definicji pojęcia "zbycie". W związku z tym jest wątpliwe, czy podstawą do nałożenia na nią obowiązku zwrotu zwaloryzowanej bonifikaty może być każde przeniesienie własności nieruchomości, również i to, pod tytułem wniesienia nieruchomości jako wkładu niepieniężnego, czy też tylko odpłatne zbycie. Wskazując na analogiczny problem, który wystąpił w przypadku zasadności pobierania renty planistycznej, tzw. opłaty wynikającej z art. 36 ust 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012, poz. 647, ze zm.) wywiodła, iż pojęcia zbycia używanego w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie należy utożsamiać z wszystkimi formami przeniesienia własności, a jedynie tymi o charakterze odpłatnym, mającym na celu powiększenie majątku zbywcy. W ocenie odwołującej, taką samą definicję "zbycia" nieruchomości należy przyjąć także w ustawie o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości. W tym kontekście zauważyła, że po nabyciu udziałów w spółce "[...]" Sp. z o. o. za wkład niepieniężny w postaci spornej nieruchomości nie uzyskała żadnych korzyści majątkowych, a do tej pory Spółka ta nie wypłaciła jej żadnych kwot z tytułu udziału w zyskach, gdyż wszelkie pozyskane środki finansowe pozostają w spółce i są wykorzystywane na inwestycje związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stąd, zdaniem odwołującej, wniesienie nieruchomości aportem do Spółki nie stanowiło przeniesienia własności o charakterze odpłatnym, co z kolei spowodowało, że nieruchomość ta nie została zbyta w myśl art. 4 pkt 15 ustawy. Ponadto wskazując, że organ I instancji nie przedstawił w decyzji na czym oparł swoje twierdzenia i na podstawie jakich dowodów uznał okoliczność za udowodnioną zarzuciła naruszenie art. 107 K.p.a. Podniosła, że w wydanej decyzji Starosta Krapkowicki nie przedstawił sposobu obliczenia zwaloryzowanej kwoty bonifikaty do zwrotu, nie podał na podstawie jakich wskaźników dokonał waloryzacji kwoty bonifikaty, jak również nie wskazał publikacji przyjętych wskaźników, co nie pozwala zweryfikować prawidłowości zwaloryzowania kwoty bonifikaty, jak również prawidłowości zastosowanych wskaźników.

Po rozpatrzeniu odwołania, Wojewoda Opolski wydał omówioną na wstępie decyzję z dnia 29 listopada 2013 r. W uzasadnieniu zrelacjonował przebieg postępowania i podzielił ustalenia faktyczne i prawne organu I instancji. Odnotował, że pojęcie "zbycie" nieruchomości uregulowane jest wprost w art. 4 pkt 3b ustawy Podniósł, że zawartą w ww. przepisie definicję zbywania albo nabywania nieruchomości, należy rozumieć jako dokonywanie czynności prawnych, na podstawie których następuje przeniesienie własności nieruchomości lub przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej albo oddanie jej w użytkowanie wieczyste. Nie zgodził się ze stanowiskiem odwołującej, że przepis art. 4 ust. 15 ustawy aktualizuje obowiązek zwrotu bonifikaty tylko w przypadku odpłatnego przeniesienia własności nieruchomości. Argumentował, że literalna wykładnia ww. przepisu prowadzi do wniosku, iż obowiązek zwrotu kwoty równej zwaloryzowanej bonifikacie powstaje z chwilą przeniesienia własności nieruchomości - niezależnie od sposobu jej zbycia odpłatnie, czy nieodpłatnie - jeśli nastąpiło to przed upływem wskazanego terminu. Przesłanki zwolnienia od obowiązku zwrotu tej kwoty opisane zostały w ww. art. 4 ust. 15 zdanie drugie ustawy i w tym katalogu nie mieści się nieodpłatne przeniesienie własności nieruchomości na rzecz osoby, która nie jest osobą bliską w rozumieniu art. 4 pkt 13 u.g.n. Poza tym organ odwoławczy zauważył, że skarżąca nie złożyła wniosku o odstąpienie od żądania zwrotu bonifikaty, nie przedstawiła również organowi I instancji żadnych nowych wyjaśnień ani dokumentów, które mogłyby być podstawą do uznania ich za szczególny przypadek wystąpienia do Wojewody Opolskiego z wnioskiem o wyrażenie zgody na odstąpienie od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty, stąd decyzja organu I instancji jest zgodna z prawem. Odnośnie braku wskazania sposobu wyliczenia wysokości zwaloryzowanej bonifikaty, organ uznał zarzut skarżącej za zasadny i wyjaśnił, że stosownie do treści art. 4 ust. 16 ustawy waloryzacji, o której mowa w ust. 15 art. 4 ustawy, dokonuje się według zasad określonych w art. 5 u.g.n. Natomiast zgodnie z art. 5 u.g.n. waloryzacji kwot należnych z tytułów określonych w ustawie dokonuje się przy zastosowaniu wskaźników zmian cen nieruchomości ogłaszanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, w drodze obwieszczeń, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski". W myśl z kolei art. 227 u.g.n., do czasu ogłoszenia przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego wskaźników zmian cen nieruchomości waloryzacji dokonuje się przy zastosowaniu wskaźników cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Biorąc zatem pod uwagę powyższe wyjaśnił, że wysokość kwoty udzielonej bonifikaty - 87840 zł została zwaloryzowana o wskaźniki do tego służące, tj. dane dotyczące okresu od lutego 2011 r. do maja 2013 r. Równocześnie organ zgodził się ze skarżącą, że Starosta Krapkowicki naruszył art. 107 § 3 K.p.a., jednakże wziął pod uwagę to, że zastosował on właściwe przepisy prawne, wobec tego uchylił zaskarżoną decyzję tylko w zakresie nieprawidłowo określonej do zwrotu zwaloryzowanej kwoty bonifikaty.

W skardze na powyższą decyzję E. B., wnosząc o uchylenie obu decyzji, a także o przyznanie pomocy prawnej, zarzuciła im naruszenie art. 4 ust. 15 i art. 16 ustawy w zw. z art. 5 i art. 227 u.g.n. oraz art. 104 i art. 107 w zw. z art. 11 K.p.a., które miało wpływ na wynik sprawy. W uzasadnieniu powieliła argumentację odwołania, podkreślając brak wskazania przez organy sposobu wyliczenia wysokości zwaloryzowanej bonifikaty. Zarzuciła, że organ odwoławczy, uwzględniając jej zarzut, jedynie przywołał przepisy obowiązujące w tym zakresie, nie podał natomiast technicznego sposobu wyliczenia żądanej do zwrotu kwoty wraz z wyjaśnieniem zasad dokonania jej waloryzacji, a ma to podstawowe znaczenie dla urzeczywistnienia zasady przekonywania, wyrażonej w art. 11 K.p.a i realizowanej w art. 107 § 3 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Opolski, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji, wniósł o jej oddalenie.

Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2014 r., referendarz sądowy odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargę należało uwzględnić.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.) oraz w związku z art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. - kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 P.p.s.a., sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Z tego względu, stosownie do treści art. 145 § 1 P.p.s.a., wyeliminowanie przez sąd z porządku prawnego zaskarżonego aktu może nastąpić w razie stwierdzenia naruszenia przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (pkt 1 lit. a-c), a także wówczas, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte jest wadą nieważności (pkt 2).

Stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego, niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże w zakresie oceny legalności nie może wykraczać poza sprawę, która była lub winna być przedmiotem postępowania przed organami administracji publicznej i której dotyczy zaskarżone rozstrzygnięcie.

Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Przeprowadzona przez Sąd, według wskazanych na wstępie kryteriów, kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazała, że akt ten jest wadliwy.

Materialnoprawną podstawą wydanych w sprawie rozstrzygnięć stanowiły przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności (Dz. U. z 2012 r., poz. 83), zwanej dalej także ustawą. Zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy, osoby fizyczne i prawne będące w dniu 13 października 2005 r. użytkownikami wieczystymi nieruchomości mogą wystąpić z żądaniem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego tych nieruchomości w prawo własności. Co do zasady, przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności jest odpłatne (art. 4 ust. 1 ustawy), a opłata ustalana jest przez właściwy organ w drodze decyzji (art. 4 ust. 2). Od ustalonej opłaty właściwy organ może udzielić bonifikaty (art. 4 ust. 7). Stosownie do art. 4 ust. 15 ustawy, w przypadku udzielenia bonifikaty, organ który orzekał o przekształceniu i udzieleniu tej bonifikaty, żąda zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie, po jej waloryzacji, jeżeli osoba na rzecz której zostało przekształcone prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, przed upływem pięciu lat, licząc od dnia przekształcenia, zbyła lub wykorzystała nieruchomość na cele inne niż te, które stanowiły podstawę udzielenia bonifikaty. Nie dotyczy to zbycia na rzecz osoby bliskiej w rozumieniu art. 4 pkt 13 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., nr 102, poz. 651, ze zm.), powoływanej dalej także jako u.g.n. Na gruncie art. 4 ust. 15 ustawy zaakcentowania wymaga, że żądanie zwrotu bonifikaty jest obligatoryjne i nie zależy od uznania organu. Następuje ono w razie ziszczenia się przewidzianych prawem przesłanek, tj. zbycia nieruchomości przed upływem pięciu lat od dnia przekształcenia, czyli od dnia, w którym decyzja o przekształceniu stała się ostateczna.

W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest, że ostateczną decyzją z dnia 9 grudnia 2010 r. Starosta Krapkowicki dokonał przekształcenia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości obejmującej działkę nr A. k.m. [...], obręb [...], o powierzchni 1,0697 ha , przysługującej E. B., w prawo własności. Z treści tej decyzji wynika również wprost, że od ustalonej opłaty za przekształcenie, wynoszącej 97600 zł, została udzielona bonifikata w wysokości 90%.

Kwestią wymagającą wyjaśnienia było zatem ustalenie, czy zostały wyczerpane przesłanki z art. 4 ust. 15 ustawy, a w szczególności czy na skutek czynności prawnych dokonanych w drodze aktu notarialnego z dnia 24 listopada 2011 r. doszło do zbycia przez skarżącą nieruchomości objętej decyzją z dnia 9 grudnia 2010 r., co uzasadniało żądanie od skarżącej zwrotu kwoty udzielonej bonifikaty. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w rozpoznawanej sprawie skarżąca jako wspólnik "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w [...] przeniosła aportem własność spornej nieruchomości na rzecz tej Spółki, co bezpośrednio wynika z zapisów § 3 i 4 umowy przeniesienia prawa własności nieruchomości, zawartej aktem notarialnym z dnia 24 listopada 2011 r., rep. A nr [...].

Punktem zatem wyjścia do oceny skutków prawnych wniesienia do Spółki z o.o. wkładu na kapitał zakładowy w postaci nieruchomości jest odkodowanie terminu "zbycie nieruchomości", którym posłużył się ustawodawca w art. 4 ust. 15 ustawy. W ustawie brak jest jego legalnej definicji, jednak interpretacja nie nastręcza istotnych trudności. "Zbycie nieruchomości" nawiązuje do służącego wobec niej prawa majątkowego, które z reguły jest przenoszalne, tj. podlega swobodnemu obrotowi. "Zbycie" jest pojęciem przeciwstawnym do "nabycia" i obejmuje czynności prawne polegające na rozporządzeniu prawem własności, np. nabytym w wyniku przekształcenia prawa użytkowania wieczystego, w wyniku których następuje odjęcie, pozbawienie się przez podmiot przysługującego mu prawa własności, czyli czynności polegające na przeniesieniu tego prawa na rzecz innego podmiotu. Przyjąć należy, że na gruncie ustawy zakres terminu "zbycie" jest szeroki, gdyż ustawodawca zrezygnował z dodatkowego dookreślenia zawężającego to pojęcie np. tylko do odpłatnego zbycia. Omawiane pojęcie obejmuje zatem wszelkie sposoby przeniesienia własności, przy czym w odniesieniu do zbycia nieruchomości chodzi również o zachowanie wymaganej przepisem art. 158 K.c. formy czynności prawnej - aktu notarialnego, jeśli w odniesieniu do konkretnej czynności wymóg jej zachowania nie jest wyłączony.

Jednocześnie zauważyć należy, że terminem "zbycie nieruchomości" ustawodawca posługuje się również w innych aktach normatywnych, w tym również na gruncie u.g.n., do której wielokrotnie odsyła w art. 4 ustawy (ust. 2, ust. 14, ust. 15 zdanie drugie, ust. 16, ust. 17). Przepis art. 4 pkt 3b u.g.n. definiuje "zbywanie albo nabywanie nieruchomości" jako dokonywanie czynności prawnych, na podstawie których następuje przeniesienie własności nieruchomości lub przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej albo oddanie jej w użytkowanie wieczyste. Zatem również na gruncie tej ustawy jest to pojęcie szerokie, obejmujące wszelkie prawne formy przeniesienia prawa własności nieruchomości. Jak wskazano wyżej, w tożsamy sposób pojęcie to należy interpretować także na tle ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, jak również, co stanowi zarzut skarżącej, na gruncie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2012, poz. 647, ze zm.), dalej u.p.z.p.

W odniesieniu do tego zarzutu skład rozpoznający sprawę stwierdza, że zagadnienie prawne podniesione przez skarżącą było już przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych i w pełni podziela stanowisko wyrażone przez NSA w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt II OSK 1630/11 (publ. na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń i Informacji o Sprawach Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl, zwanej dalej CBOIS) "W ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie zostało sprecyzowane znaczenie pojęcia "zbycie nieruchomości". Ustawodawca wprowadził jednak definicję legalną tego pojęcia do przepisów ustawy u.g.n. Zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2004 r., nr 141, poz. 1492 ze zm.) w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami wprowadzono zmianę polegającą na tym, że w art. 4 u.g.n. po punkcie 3a dodano pkt 3b w brzmieniu: "zbywaniu albo nabywaniu nieruchomości - należy przez to rozumieć dokonywanie czynności prawnych, na podstawie których następuje przeniesienie własności nieruchomości lub przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej albo oddanie jej w użytkowanie wieczyste". Jednoczesne dokonanie tym samym aktem zmiany brzmienia art. 36 ust. 4 u.p.z.p. w ten sposób, że słowo "sprzedaje" zastąpiono słowem "zbywa" oznacza, że ustawodawca dostrzegł wąskie zastosowanie ww. przepisu jedynie do typowych czynności sprzedaży i w związku z tym poszerzył katalog zdarzeń prawnych objętych jego regulacją. Skoro zaś powyższe zmiany zostały zawarte w jednym akcie prawnym, zasadnym jest przyjęcie, że wolą ustawodawcy było objęcie definicją wprowadzoną w art. 4 pkt 3b u.g.n." pojęcia "zbycia nieruchomości" wprowadzone w art. 36 ust. 4 u.p.z.p.

Należy odnotować, że wniesienie nieruchomości jako aportu do spółki z o.o. stanowi czynność prawną, na podstawie której następuje przeniesienie własności przedmiotu wkładu, a więc czynność, w wyniku której następuje zbycie nieruchomości w rozumieniu ustawy. Wniesiona aportem nieruchomość powiększa bowiem majątek spółki kapitałowej i przestaje mieć charakter własności indywidualnej dotychczasowego właściciela, będącego wspólnikiem spółki. Należy też zauważyć, że wartość nieruchomości będącej przedmiotem aportu wyraża się od daty wniesienia jej do spółki kapitałowej wartością udziałów w tej spółce. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w orzecznictwie (por. wyrok NSA z 7 października 2008 r., sygn. akt I OSK 856/08 ONSAiwsa 2009 nr 4, poz. 80). Z kolei w wyroku z dnia 7 października 2008 r., sygn. I OSK 856/08 (ONSAiWSA 2009 r., nr 4, poz. 80), Naczelny Sąd Administracyjny wprost uznał, że "Wniesienie przez gminę do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością aportu w postaci nieruchomości stanowi zbycie nieruchomości w rozumieniu art. 4 pkt 3b i art. 34 ust. 1 u.g.n.". Ponadto w wyroku tym NSA stwierdził, że wniesienie wkładu do spółki kapitałowej stanowi czynność prawną, w wyniku której ulega przeniesieniu własność przedmiotu wkładu, a więc czynność, o której mowa w art. 4 pkt. 3b i art. 34 ust. 1 u.g.n.

W związku z powyższym należy uznać, że przeniesienie przez skarżącą prawa własności spornej nieruchomości w celu wniesienia aportu do "[...]" Sp. z o.o. stanowi zbycie, o którym jest mowa w art. 4 pkt 3b u.g.n. Tym samym prawidłowe było stanowisko organów, że w rozumieniu art. 4 ust. 15 ustawy doszło do zbycia spornej nieruchomości przez skarżącą na rzecz "[...]" Sp. z o.o. Jednocześnie Sąd zauważa, że wbrew twierdzeniu skarżącej czynność ta miała charakter ekwiwalentny, gdyż w zamian za wyzbycie się nieruchomości na rzecz ww. Spółki, skarżąca uzyskała korzyść w postaci objęcia 220 nowoutworzonych udziałów w spółce o wartości każdego po 500,00 zł, łącznie na kwotę 110000 zł, zgodnie z uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki "[...]" Sp. z o.o. z dnia 24 listopada 2011 r., o podwyższeniu kapitału zakładowego, co wynika z § 3 umowy przeniesienia własności z dnia 24 listopada 2011 r., rep. A nr [...]. W kontekście powyższego nie można zatem uznać, że w zamian za przeniesienie nieruchomości do Spółki skarżąca nie uzyskała żadnych korzyści majątkowych, a tym samym, że zbycie przez skarżącą spółce spornej nieruchomości miało charakter nieodpłatny.

Analizując zaskarżoną decyzję stwierdzić jednakże trzeba, że dostrzeżoną przez skarżącą wadliwością, która skutkowała jej uchyleniem, jest brak wskazania sposobu wyliczenia wysokości zwaloryzowanej bonifikaty, ustalonej w kwocie 93725,28 zł. Wskazać przyjdzie, że w razie zaistnienia przesłanek uzasadniających zwrot bonifikaty, kwota ta podlega waloryzacji, dokonywanej - stosownie do art. 4 ust. 16 ustawy - według zasad określonych w art. 5 u.g.n., który stanowi, że waloryzacji dokonuje się przy zastosowaniu wskaźników zmian cen nieruchomości ogłaszanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, w drodze obwieszczeń, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

W rozpoznawanej sprawie, rozstrzygając o zwrocie kwoty 93725,28 zł, organ odwoławczy, pomimo odniesienia się do postawionego w tym zakresie zarzutu skarżącej poza wskazaniem, że wysokość udzielonej kwoty bonifikaty - 87840 zł została zwaloryzowana o wskaźniki zmian cen nieruchomości ogłaszanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, tj. dane dotyczące okresu od lutego 2011 r. do maja 2013 r., nie podał publikacji przyjętych wskaźników, jak również nie przedstawił sekwencji obliczeń rachunkowych przy ich zastosowaniu, co powinno poddawać się kontroli, zwłaszcza że kwota będąca rezultatem tych działań stanowi istotny element decyzji. Wyliczona przez organ kwota wskazana w zaskarżonej decyzji jest nieweryfikowalna. Brak jest bowiem wskazania konkretnego sposobu dokonanego przez organ wyliczenia kwoty uznanej za należną (por. wyrok WSA w Warszawie z 4 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 626/11 oraz wyrok WSA w Poznaniu z dnia 3 lipca 2013 r., sygn. akt IV SA/Po 365/13, publ. CBOIS).

Zdaniem Sądu, w decyzji dotyczącej obowiązku zwrotu zwaloryzowanej kwoty bonifikaty powinien zostać przedstawiony szczegółowo techniczny sposób wyliczenia kwoty żądanej do zwrotu, wraz z wyjaśnieniem zasad dokonania jej waloryzacji, gdyż na co słusznie zwraca uwagę skarżąca, ma to podstawowe znaczenia dla urzeczywistnienia zasady przekonywania, wyrażonej w art. 11 K.p.a. i realizowanej w art. 107 § 3 K.p.a. Zgodnie z powołaną zasadą organ jest zobowiązany do wyjaśnienia stronom zasadności przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy. Brak wskazania sposobu wyliczenia żądanej kwoty uniemożliwia weryfikację prawidłowości jej ustalenia stronie zobowiązanej, jak i wymyka się spod oceny Sądu.

W świetle powyższego należało uznać, że organ odwoławczy poprzez niewystarczające udowodnienie wysokości kwoty żądanej do zwrotu tytułem udzielonej skarżącej bonifikaty naruszył przepis art. 107 § 3 K.p.a., które to naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. pkt c P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji. Orzeczenie zawarte w punkcie drugim wyroku oparto na przepisie art. 152 P.p.s.a. Sąd nie orzekł o zwrocie kosztów postępowania sądowego na rzecz skarżącej z uwagi na brak wniosku w tym zakresie.

Zalecenia co do dalszego postępowania wynikają wprost z wyżej przedstawionych rozważań Sądu.