IV SA/Po 1243/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] września 2011r. nr [...] Burmistrz K. , po rozpatrzeniu wniosku Bioelektrowni D. G. – G. R., D. K. spółka z o.o., ustalił warunki zabudowy w obrębie geodezyjnym B., działka nr [...]ark. mapy [...], dla inwestycji obejmującej budowę biogazowni rolniczej o mocy 0,5 mW z uwarunkowaniami określonymi w załączniku nr 1 oraz liniach rozgraniczających teren inwestycji wyznaczonych w załączniku nr 2 (zawierającym wyniki analizy) do niniejszej decyzji. W uzasadnieniu organ wskazał, iż planowana inwestycja zlokalizowana będzie w terenie o funkcji mieszanej. W obrębie analizowanego obszaru występuje rozproszona zabudowa zagrodowa, zabudowa mieszkaniowa oraz usługowo-produkcyjna. Gabaryty i formy istniejących obiektów architektonicznych są zróżnicowane. Dnia [...] kwietnia 2011r. została wydana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, w której określono środowiskowe uwarunkowania dla realizacji planowanej inwestycji, bowiem inwestycja ta jest zaliczana do przedsięwzięć, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko może być wymagane, w związku z czym inwestor został zobowiązany do jego sporządzenia. Planowane przedsięwzięcie polegać ma na budowie biogazowni rolniczej, wytwarzającej energię elektryczną i cieplną ze spalania biogazu, w procesie fermentacji metanowej biomasy. Powstały biogaz będzie poddawany procesowi oczyszczania i następnie spalany w agregacie kogeneracyjnym o mocy elektrycznej i cieplnej 0,5 mW. Substratami do produkcji biogazu będą : gnojowica bydlęca, świńska, obornik króliczy, wywar gorzelniany, serwatka kwaśna oraz czerstwe pieczywo. Z przeprowadzonych analiz, uzgodnień oraz raportu wynika, że eksploatacja inwestycji nie będzie skutkowała wystąpieniem przekroczeń dopuszczalnych poziomów hałasu na najbliżej położonych terenach oraz w środowisku. Wykluczono negatywne oddziaływanie inwestycji na siedliska przyrodnicze i gatunki zwierząt. Emitowane substancje oraz rozprzestrzeniane zanieczyszczenia w powietrzu nie przekroczą dopuszczalnych poziomów. Substancje zapachowe mogą być emitowane poprzez zawór oddechowy zbiornika substratów płynnych jedynie w momencie załadowania zbiornika oraz podczas transportu obornika króliczego, który będzie bezpośrednio zasypywany do dozownika substratów stałych. Biogazownia sąsiadować będzie bezpośrednio z gospodarstwem inwestora. Inwestor prowadzi działalność związaną z hodowlą królików. Biogazownia wykorzystywana będzie w tej działalności. Dokonano stosownych i wymaganych przepisami wszelkich uzgodnień z innymi instytucjami.

Wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2012r. E. S. domagała się stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji, na podstawie art.156 § 1 pkt 2 i art.157 § 2 (nie podając o przepis jakiej ustawy chodzi). W uzasadnieniu wniosku wskazała, że decyzja Burmistrza K. została wydana z rażącym naruszeniem prawa – umożliwia inwestycję w miejscu, w którym jej być nie powinno.

Decyzją z dnia [...] września 2012r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze odmówiło stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji. W uzasadnieniu organ podniósł, iż nieruchomość wskazana przez inwestora nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego w związku z czym konieczne było ustalenie warunków zabudowy w drodze decyzji administracyjnej, po łącznym spełnieniu przesłanek z art.61 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z wykonanej analizy funkcji i cech zabudowy i zagospodarowania terenu wynika, że w obszarze analizowanym, wyznaczonym zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz.1588) występuje zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, zabudowa zagrodowa oraz tereny niezabudowane – upraw polowych. Do wniosku o ustalenie warunków zabudowy inwestor przedłożył decyzję określającą środowiskowe uwarunkowania dla realizacji opisanego przedsięwzięcia. Biogazownia będzie wykorzystywała obornik króliczy pochodzący z własnego gospodarstwa G. R., a wytwarzana energia cieplna będzie służyła do ogrzewania budynków wchodzących w skład tego gospodarstwa oraz budynków sąsiednich i jedynie energia elektryczna będzie przekazywana do sieci energetycznej. W tym stanie rzeczy w ocenie organu biogazownia rolnicza o mocy 0,5 mW zgodna jest z zastaną funkcją terenu. Organ podkreślił, iż stwierdzenie nieważności jest nadzwyczajnym środkiem eliminowania z obiegu prawnego decyzji naruszających prawo w sposób rażący. Analiza przedmiotowej sprawy nie wykazała, by spełniona została którakolwiek z przesłanek wymienionych w art.156 § 1 kpa uzasadniających stwierdzenie nieważności.

Wnioskiem z dnia [...] września 2012r. E. S. domagała się ponownego rozpatrzenia sprawy. W uzasadnieniu wniosku podała, iż nie jest zadowolona z decyzji wydanej dnia [...] września 2012r. Nadto w jej ocenie nie został spełniony warunek, o którym mowa w art.61 ust.1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Decyzją z dnia [...] listopada 2012r. nr [...]Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ przytoczył treść przepisu art.61 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i stwierdził, iż działka stanowiąca łąkę, na której ma być realizowana inwestycja położona jest w obszarze o funkcji mieszanej tj. zabudowy zagrodowej, mieszkaniowej oraz usługowo-produkcyjnej. Teren ma dostęp do drogi publicznej z drogi powiatowej. Uzbrojenie terenu jest wystarczające dla przedmiotowego zamierzenia. Z uwagi natomiast na fakt, iż biogazownia będzie wykorzystywać własne surowce rolnicze wyprodukowane we własnym gospodarstwie rolnym, a otrzymany biogaz będzie wykorzystywać dla zaspokojenia potrzeb własnego gospodarstwa należy uznać, iż grunty znajdujące się pod tymi budynkami i urządzeniami nie zmienią swojego rolniczego przeznaczenia, a co za tym idzie nie wymagają uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych lub leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, tym samym nie doszło do naruszenia przepisu art.61 ust.1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organ podkreślił, iż decyzja o warunkach zabudowy nie jest decyzją uznaniową, co oznacza, że organ właściwy do jej wydania zobowiązany jest wydać decyzję pozytywną jeśli wnioskowane zamierzenie inwestycyjne czyni zadość wszystkim wymogom wynikającym z konkretnych przepisów prawa, a ma obowiązek odmówić ustalenia warunków zabudowy tylko wówczas, gdy wnioskowana inwestycja nie spełnia chociażby jednej ustawowej przesłanki wynikającej ze skonkretyzowanej normy prawnej, co w niniejszym przypadku nie miało miejsca. Jednocześnie organ przytaczając treść art.156 § 1 pkt 2 kpa podkreślił, iż problematyka rażącego naruszenia prawa była wielokrotnie już przedmiotem orzecznictwa sądowoadministarcyjnego, na tym tle ścierają się różne stanowiska, przy czym organ przytoczył poglądy doktryny dotyczące tej przesłanki. Rażące naruszenie prawa jest z reguły wyrazem ewidentnego i jasno uchwytnego błędu w interpretowaniu prawa. W orzecznictwie wyrażono także pogląd, że o "rażącym" naruszeniu prawa można mówić jedynie wtedy, gdy stwierdzone naruszenie ma znacznie większą wagę aniżeli stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej. Nie każde bowiem naruszenie prawa dyskwalifikuje decyzję w takim stopniu, że niezbędna jest jej eliminacja, tak jak gdyby od początku nie została wydana. W ocenie organu decyzja Burmistrza K. z dnia [...] września 2011r. nie narusza prawa w stopniu rażącym mogącym skutkować wyeliminowaniem jej z obrotu prawnego.

Skargę na powyższą decyzję złożyła E. S. reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Zarzuciła rażące naruszenie prawa : art.7-9, 77, 80, 107§ 3 kpa poprzez wskazanie, że biogazownia będzie wykorzystywała jako substrat tylko surowce rolnicze wyprodukowane we własnym gospodarstwie rolnym, nadto naruszenie art.61 ust.1 pkt 1 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez naruszenie zasady dobrego sąsiedztwa oraz przyjęcie, że teren pod biogazownię nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, jak również naruszenie art.4 pkt 26 ustawy o ochronie gruntów rolnych oraz art.3 pkt 12 ustawy – prawo energetyczne, poprzez przyjęcie, że budowa biogazowni rolniczej nie jest podjęciem działalności przemysłowej. W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że wytworzone ilości biogazu będą znacznie przekraczać potrzeby własnego gospodarstw inwestora, nadto biogazownia nie wpisuje się w cechy, charakter i parametry dotychczasowego zagospodarowania i zabudowy terenu, zaś cechy zamierzenia inwestycyjnego niewątpliwie świadczą o zamiarze podjęcia przez inwestorów działalności przemysłowej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując prezentowaną wcześniej argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – dalej "Ppsa") polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 § 1 Ppsa, w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd administracyjny jest sądem kasacyjnym. W razie stwierdzenia istotnych uchybień sąd administracyjny nie ma więc kompetencji do merytorycznego rozstrzygnięcia danego postępowania, lecz jest upoważniony jedynie do uchylenia bądź stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji lub aktu. Biorąc pod uwagę wyżej wskazany zakres właściwości sądu administracyjnego, przyznane przez ustawodawcę kompetencje orzecznicze tego sądu mają – jak już wspomniano - charakter zasadniczo kasacyjny. Podkreśla się bowiem, że sąd administracyjny nie może zastępować organów administracji publicznej w procesie administrowania (R. Hauser, Konstytucyjny model polskiego sądownictwa administracyjnego, w: red. J. Stelmasiak, J. Niczyporuk, S. Fundowicz, Polski model sądownictwa administracyjnego, Lublin 2003 r., str. 145).

Przede wszystkim należy wskazać, iż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, z którym mamy do czynienia w niniejszej sprawie jest nadzwyczajnym trybem postępowania. Przedmiotem postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji jest ustalenie, czy decyzja administracyjna poddana kontroli w trybie nadzwyczajnym jest dotknięta jedną z wad, o których mowa w art. 156 § 1 Kpa oraz czy nie występują przesłanki negatywne, wymienione w art. 156 § 2 Kpa. Podkreślić należy, że jedynie w wyjątkowych sytuacjach może dojść do wzruszenia ostatecznej decyzji w razie bezspornego ustalenia, że akt administracyjny został dotknięty jedną z wad określonych w art.156 § 1 kpa. Postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ma ograniczony zakres, gdyż w jego trakcie nie następuje ponowne merytoryczne rozpoznanie sprawy. Tryb nadzwyczajny ma na celu jedynie weryfikację rozstrzygnięcia w świetle przesłanek wymienionych w art.156 § 1 pkt 1-7 kpa, a organ badając czy w sprawie zachodzą przesłanki wymienione w tym przepisie, nie gromadzi nowego materiału dowodowego, który prowadziłby do nowych ustaleń faktycznych w sprawie.

W niniejszej sprawie należało rozważyć ewentualne zastosowanie art.156 § 1 pkt 2 kpa w zakresie ewentualnego rażącego naruszenia prawa. Strona skarżąca bowiem nieważność decyzji Burmistrza K. upatruje w wydaniu jej właśnie z rażącym naruszeniem prawa.

Rażące naruszenie prawa występuje wówczas, gdy stwierdzone naruszenie ma znacznie większą wagę, aniżeli stabilność decyzji ostatecznej.

Nie można jednak ustalić w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, czy została spełniona przesłanka określona w art.156 § 1 pkt 2 kpa bez odniesienia się do przepisów materialnoprawnych, na podstawie których decyzja w postępowaniu zwykłym została wydana. Skarżąca zarzuciła więc rażące naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 4 pkt 26 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, i art.3 pkt 12 ustawy Prawo energetyczne.

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności wskazać należy, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym oraz doktrynie przyjęto, iż rażące naruszenie prawa, będące przyczyną nieważności decyzji występuje wówczas, "gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszelkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono albo też wbrew tym przesłankom obarczono stronę obowiązkiem albo uchylono obowiązek" (por. Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz J. Borkowski, J. Jendrośka, R. Orzechowski, A. Zieliński, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1985 r., s. 237). W definicji rażącego naruszenia prawa mieści się oczywistość jego naruszenia. Innymi słowy nie jest rażącym naruszeniem prawa naruszenie będące wynikiem błędnej wykładni w sytuacji, gdy chociażby wstępnie wydaje się możliwe zastosowanie różnych wykładni.

Rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa (zob. wyrok NSA z dnia 21 października 1992 r., V SA 86/92, ONSA 1993, nr 1, poz. 23). O tym, czy miało miejsce rażące naruszenie prawa, decyduje przede wszystkim oczywistość tego naruszenia i jego wpływ na sposób załatwienia sprawy. Rażące naruszenie prawa to oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, a przy tym takie, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej (wyrok NSA z dnia 6 lutego 1995 r., II SA 1531/94, ONSA 1996, nr 1, poz. 37).

W wyroku z dnia 24 lipca 2007 r., sygn. akt II OSK 1092/06 (publik. LEX nr 355449), NSA wyraził pogląd, iż: "(...) do rażącego naruszenia dochodzi, gdy w stanie prawnym nie budzącym wątpliwości co do jego rozumienia wydaje się decyzję, która treścią rozstrzygnięcia stanowi negację całości lub części obowiązujących przepisów. Zauważono również, iż o rażącym naruszeniu prawa nie można mówić, gdy na gruncie określonej regulacji prawnej możliwe są odmienne wykładnie". Ponadto przyjmuje się, że postawienie zarzutu rażącego naruszenia prawa musi być związane z konkretnym przepisem, którego treść nie budzi wątpliwości, a interpretacja w zasadzie nie wymaga sięgnięcia po inne metody wykładni poza językową (zob. wyrok NSA z dnia 19 września 2006 r., sygn. akt II FSK 1204/05, publ. Lex nr 262069 ).

Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, przekroczenie normy prawnej musi mieć charakter jednoznaczny, co ma miejsce w sytuacji oczywistej sprzeczności pomiędzy treścią przepisu prawa a rozstrzygnięciem objętym decyzją. Z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu, a istnienie sprzeczności da się wykazać przez proste zestawienie przepisu i rozstrzygnięcia. Nie chodzi przy tym o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalił się pogląd, że o rażącym naruszeniu prawa decydują trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz skutki, które wywołuje decyzja (tak np. wyrok NSA z dnia 9 lutego 2005 r., sygn. akt OSK 1134/04, LEX 165717; z dnia 30 października 2012r., sygn.akt I OSK 1657/11, LEX 1233163).

Zgodzić należy się z organem, że w przedmiotowej sprawie decyzja Burmistrza ustalająca warunki zabudowy nie narusza prawa w stopniu rażącym mogącym skutkować wyeliminowaniem jej z obrotu prawnego. Zgodnie z art.61 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wydanie decyzji o warunkach zabudowy możliwe jest w przypadku łącznego spełnienia warunków takich, iż : co najmniej jedna działka sąsiednia dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu (pkt 1); teren ma dostęp do drogi publicznej (pkt 2); istniejące uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego (pkt 3); teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych lub leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzeniu miejscowych planów które utraciły moc (...) (pkt 4); decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi (pkt 5).

Rację ma organ administracji, iż sama realizacja inwestycji na przedmiotowym terenie była dopuszczalna (obszar o funkcji mieszanej tj. zagrodowej, mieszkaniowej i usługowo-produkcyjnej). Na terenie tym gabaryty i formy istniejących obiektów architektonicznych mają zróżnicowany charakter. Biogazownia będzie funkcjonowała w oparciu o własne surowce rolnicze (obornik króliczy), a otrzymany biogaz będzie przeznaczała na potrzeby własnego gospodarstwa rolnego, jedynie energia elektryczna będzie przekazywana do sieci energetycznej. Zatem będzie składała się z budynków i urządzeń służących do produkcji rolniczej, co oznacza, iż spełnia zasadę kontynuacji funkcji produkcyjno-usługowo -rolniczo-mieszkaniowej. Grunty znajdujące się pod budynkami i urządzeniami nie zmienią swojego rolniczego przeznaczenia, a co za tym idzie nie wymagają zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych lub leśnych na cele nierolnicze i nieleśne. Nadto teren ma dostęp do drogi publicznej z drogi powiatowej, a jego uzbrojenie jest wystarczające do przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego. Rację ma również organ administracyjny, iż biogazownie są inwestycjami nietypowymi, które z oczywistych względów nie mogą wpisywać się w cechy, charakter i parametry dotychczasowego zagospodarowania i zabudowy terenu. W przypadku budowy biogazowni rolniczej rozumienie kontynuacji funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu należy więc rozumieć szeroko. W innym przypadku wybudowanie biogazowni na terenie, na którym dotychczas żadna z działek sąsiednich dostępnych z tej samej drogi publicznej nie byłaby zabudowana w podobny sposób – tj. zabudowana biogazownią, nie byłoby w ogóle możliwe. Nie sposób w ocenie Sądu zatem dopatrzyć się rażącego naruszenia art.61 ust.1 pkt 1- 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się natomiast do kwestii rażącego naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez naruszenie art.4 pkt 26 ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2004, nr 121, poz.1266) i art.3 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz.U. 2012.1059), należy wskazać, iż przepisy te definiują pojęcia działalności przemysłowej i przedsiębiorstwa energetycznego. W myśl art. 4 pkt 26 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, przez działalność przemysłową rozumie się działalność nierolniczą i nieleśną, powodującą utratę albo ograniczenie wartości użytkowej gruntów. Przedsiębiorstwo energetyczne zaś to podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi (art.3 pkt 12 prawa energetycznego). Trudno w ocenie Sądu dopatrzyć się rażącego naruszenia prawa w zakresie tych przepisów, bowiem planowana inwestycja dotyczy budowy biogazowni rolniczej, dla celów i potrzeb gospodarstwa rolnego inwestora, który prowadzi działalność rolniczą i hodowlę królików, przy wykorzystaniu własnych surowców rolniczych wyprodukowanych w tym gospodarstwie rolnym. Nie mamy tu do czynienia z działalnością przemysłową czy przedsiębiorstwem energetycznym.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że ocena wykładni pojęcia "rażącego naruszenia prawa" dokonana przez organ była prawidłowa. Obowiązkiem organu wszczynającego postępowanie w sprawie nieważności decyzji jest zbadanie, nie tylko czy wystąpiła w sprawie ta przesłanka, która legła u podstaw wszczęcia postępowania, ale także czy nie miały miejsca inne naruszenia prawa objęte art.156 § 1 kpa. Ponieważ w przedmiotowej sprawie organ prowadząc postępowanie zasadnie ocenił decyzję Burmistrza K. pod kątem wystąpienia wszystkich przesłanek nieważnościowych określonych w art. 156 § 1 Kpa, a następnie dał wyraz swoim rozważaniom w należycie sporządzonym uzasadnieniu, Sąd na podstawie art. 151 Ppsa skargę oddalił.