III SA/Wa 2934/12

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. M. sp. z o.o. z siedzibą w W. (zwana dalej "Spółką") wniosła 22 marca 2012r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług (zwany dalej: "VAT").

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność o charakterze brokera usług reklamowych i marketingowych. W tym zakresie m. in. pośredniczy w sprzedaży usług reklamowych oferowanych przez inne podmioty, w tym głównie przez operatorów kin, a także zajmuje się organizowaniem wydarzeń marketingowych z udziałem tych podmiotów.

Spółka zamierza rozszerzyć zakres działalności o emisję znaków (zwane dalej "voucherami") podlegających wymianie na określone usługi i towary świadczone przez podmiot trzeci będący operatorom sieci kin (zwany dalej "Partnerem"). Vouchery będą oferowane klientom korporacyjnym (zwanym dalej "Klientami"). Klienci po zakupie voucherów będą je przekazywali osobom fizycznym. Vouchery emitowane przez Spółkę będą podlegały wymianie na określone usługi i towary w kinach Partnera, w szczególności na bilet do kina na film lub na określony mały zestaw spożywczy w barku znajdującym się w holu kina.

Ponadto, po uiszczeniu dopłaty gotówkowej w kasie kina lub w kinowym barku, posiadacze voucherów będą mogli wykorzystać je na droższe bilety na filmy 3D, na emisję wydarzeń sportowych lub kulturalnych lub na większe i droższe zestawy barowe. Zakres dopłat do voucherów będzie z góry zdefiniowany. Szczegółowe zasady funkcjonowania i rozliczania usług i towarów nabywanych w kinach Partnera przez posiadaczy voucherów zostaną określone w umowie podpisanej pomiędzy Partnerem, a Spółką. Partner zostanie zobowiązany do świadczenia usług na rzecz posiadaczy voucherów w zamian za te vouchery, zaś Spółka będzie występowała jako pośrednik w dokonywaniu płatności na rzecz Partnera. Poza wymianą voucherów na środki pieniężne, współpraca ta nie będzie obejmowała żadnych usług pomiędzy Partnerem, a Spółką. Vouchery będą oferowane Klientom przez Spółkę po kwocie obciążenia (tj. kwocie, do zapłaty której zobowiązany będzie Klient w zamian za wydanie mu voucherów). Transakcja wydania voucherów przez Spółkę na rzecz Klientów będzie dokumentowana notą księgową.

Spółka będzie zobowiązana do zapłaty kwot należnych Partnerowi w zamian za usługi i towary nabyte przez posiadaczy voucherów w kinach Partnera - będą to kwoty odpowiadające wartości voucherów zrealizowanych przez ich posiadaczy. Kwota wynagrodzenia będzie obliczana jako iloczyn voucherów oddanych w kasach kin/barków prowadzonych przez Partnera oraz kwoty ryczałtu (tj. kwotę, do zapłaty której zobowiązana będzie Spółka na rzecz Partnera za wyświadczenie usług/dostawę towarów zrealizowane przez Partnera na rzecz posiadacza vouchera w zamian za ten voucher, a także kwotę, po której Partner rozlicza się ze Spółką z wykorzystanych voucherów).

Rozliczenie pomiędzy Spółką a Partnerem będzie dokonywane w ustalonych okresach (np. miesięcznych) i dokumentowane notą księgową wystawioną przez Partnera. Kwota ryczałtu, po której Spółka wymieni vouchery zebrane przez Partnera na środki pieniężne będzie niższa niż kwota obciążenia, w zamian za którą Spółka wyda vouchery Klientowi. Każdy voucher wyemitowany przez Spółkę będzie zawierał informację (zapisaną w kodzie kresowym lub w innej postaci) o kwocie ryczałtu, którą Spółka będzie zobowiązana zapłacić Partnerowi za każdy wykorzystany u Partnera voucher. W momencie wymiany vouchera przez jego posiadacza na usługi i towary w kinach Partnera na kasie fiskalnej Partnera zostanie zaewidencjonowana kwota równa kwocie ryczałtu (dzięki zakodowaniu jej wcześniej w kodzie kreskowym zamieszczonym na voucherze przez Spółkę) i w ramach tej kwoty, Partner obliczy kwotę VAT należnego z tytułu wykonania usług/dostawy towarów (Partner posiada w swojej ofercie zarówno usługi i towary opodatkowane stawką podstawową, jak i obniżoną). Takie też kwoty zostaną wykazane na paragonie fiskalnym wręczanym posiadaczowi vouchera po zakupie przez niego usług/towarów i opłaceniu ich voucherami.

Zysk Spółki z planowanego przedsięwzięcia będzie wynikał z tego, iż kwota ryczałtu przekazana przez Spółkę Partnerowi w związku ze zrealizowaniem vouchera przez jego posiadacza będzie niższa, niż kwota obciążenia, którą Spółka otrzyma od Klienta (zwana dalej "kwotą różnicy") w związku z tym voucherem. W ramach planowanej współpracy, Spółka nie będzie świadczyła na rzecz Partnera żadnych usług i w związku z tym nie będzie otrzymywała od niego wynagrodzenia.

W związku z tym Spółka zapytała: czy kwoty otrzymywane przez nią od Klientów w związku z wydaniem im voucherów, w tym jej zysk w postaci różnicy pomiędzy kwotą obciążenia Klienta w zamian za wyemitowane vouchery, a ryczałtem przekazanym Partnerowi, nie są otrzymywane z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu VAT i nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Zdaniem Spółki ww. kwoty otrzymywane od klientów, w tym jej zysk, nie są otrzymywane z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu VAT i nie podlegają opodatkowaniu VAT.

W przypadku planowanej współpracy z wykorzystaniem voucherów, do wykonania świadczenia/usługi będzie dochodziło wyłącznie w momencie wydania przez Partnera biletu lub zestawu spożywczego na rzecz posiadacza vouchera w zamian za ten voucher. Obowiązek podatkowy w VAT należnym, zgodnie z art. 19 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054, ze zm. zwana dalej: "u.p.t.u."), będzie rozpoznawany przez Partnera w momencie wydania biletu lub zestawu spożywczego posiadaczowi vouchera, co zostanie potwierdzone rejestracją transakcji na kasie fiskalnej. Czynność wcześniejsza polegająca na obciążeniu Klienta kwotą związaną z wydaniem voucherów nie będzie podlegała VAT. Będzie miała charakter wyłącznie rozliczenia finansowego polegającego na wydaniu voucherów stanowiących rodzaj znaków płatniczych i pełniących w tym zakresie rolę podobną do roli pieniędzy. Nie mieści się więc w katalogu wymienionym w art. 5 ust. 1 u.p.t.u. Stanowisko takie ma potwierdzenie w utrwalonej praktyce organów podatkowych. W planowanym modelu współpracy, dostawa towarów i świadczenie usług skutkujących opodatkowaniem VAT będzie odbywać się wyłącznie w relacji Partner - posiadacz vouchera i wówczas czynności te zostaną opodatkowane.

W ocenie Spółki otrzymywane przez nią, od klientów, kwoty nie stanowią zaliczek na poczet świadczenia usług/dostawy towarów, które to zaliczki mogłyby skutkować powstaniem obowiązku podatkowego; aby mówić o należności za usługę/towar musi istnieć skonkretyzowane zobowiązanie, a taka sytuacja nie ma miejsca w sprawie. W momencie wydania przez Spółkę voucherów, ani Klient, ani Spółka nie są w stanie określić, czy i na jakie usługi lub towary vouchery te zostaną wymienione. Niemożliwe jest określenie wysokości zobowiązania podatkowego, które miałoby wówczas powstać. Voucher może być niewykorzystany przez posiadacza, co oznacza, iż nie dojdzie do wyświadczenia usługi/dostawy towarów. Partner będzie rozpoznawał obowiązek podatkowy od zrealizowanej transakcji, gdy faktyczne przeznaczenie vouchera zostanie ustalone (dopiero po wykonaniu usługi lub dostarczeniu towaru przez Partnera). Stanowisko takie ma potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 10 czerwca 2010r. nr ILPP1/443-297/10-4/AK.

Spółka podkreśliła, że jej zysk wynika wyłącznie z jej umiejętności negocjacyjnych, pozwalających na taką strukturyzację transakcji, iż wartość bonów w relacji Spółka – Klient jest ustalana na poziomie wyższym, niż wartość vouchera między Spółką i Partnerem. Spółka nie świadczy usług na rzecz Partnera nie można więc twierdzić, iż kwota różnicy stanowi wynagrodzenie Spółki.

Ze względu na specyfikę przedmiotu obrotu (voucher nie jest usługą, ani towarem) analizowane transakcje nie będą skutkowały powstaniem zobowiązania w VAT. Fakt emisji voucherów przez Spółkę we własnym zakresie potwierdza, iż jej działania nie mają na celu realizacji świadczeń na rzecz Partnera (nie stanowią pośrednictwa w sprzedaży usług Partnera, czy też emitowanych przez Partnera znaków uprawniających do nabywania usług), a stanowią jedynie środek do osiągnięcia zysku. Rozważana współpraca ma charakter wspólnego przedsięwzięcia ukierunkowanego na osiągnięcie wspólnego celu ekonomicznego, z którego obydwie strony uzyskają należne im wynagrodzenia. W ramach podejmowanych działań, Spółka i Partner będą wykonywali czynności wpływające na działalność drugiego podmiotu, lecz nie będą świadczyli w ten sposób wzajemnych usług odpłatnych. Takie stanowisko ma potwierdzenie w wyrokach NSA: z 23 kwietnia 2008r. sygn. akt I FSK 1788/07 i z 9 października 2008 r. sygn. akt I FSK 291/08.

2. Minister Finansów (zwany dalej także "Ministrem") w interpretacji indywidualnej z [...] czerwca 2012r. uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu wskazał, że vouchery przeznaczone do nabywania świadczeń oferowanych przez Partnera Spółki, nie mieszczą się w definicji towaru (art. 2 pkt 6 u.p.t.u.). Czynności sprzedaży bonów nie jest więc dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu VAT, ani świadczeniem usług za odpłatnością, gdyż ze stanu sprawy nie wynika, aby Spółka stawiała jakiekolwiek ograniczenia lub warunki, jakie Klient musiałby spełnić, aby nabyć voucher. Czynność sprzedaży bonów, jako nie wymieniona w art. 5 ust. 1 u.p.t.u., nie stanowi podstawy opodatkowania.

Zdaniem Ministra Spółka dokonując sprzedaży uprawnienia do skorzystania ze świadczenia wykonywanego przez inny podmiot gospodarczy (voucher), prowadzi działalność polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług pomiędzy Partnerem, a ostatecznymi nabywcami usług. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa) pośrednictwo - działalność osoby trzeciej, mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Również załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji.

W ocenie Ministra w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Partner będzie odbiorcą usług pośrednictwa świadczonych przez Spółkę, bowiem to on uzyskuje korzyść z tytułu sprzedaży voucherów, w postaci przyszłej prawdopodobnej sprzedaży własnych usług/dostawy towarów. Spółka w treści wniosku wskazała na interes ekonomiczny leżący po stronie Partnera, wyrażający się w efekcie skali: Partner godzi się na niższą od nominalnej cenę usługi/towar, licząc że dystrybucja voucherów przez Spółkę spowoduje odwiedzenie kin przez większą liczbę klientów. Istotny jest także sposób rozliczeń opisany we wniosku, w szczególności to, że Partner w momencie wymiany vouchera przez jego posiadacza na usługi i towary w kinach, ewidencjonuje nie kwotę jaką obciążany jest podmiot realizujący voucher, lecz kwotę wynikającą z umowy łączącej go ze Spółką, dzięki zakodowaniu jej wcześniej w kodzie kreskowym zamieszczonym na voucherze. W związku z tym ta właśnie kwota, niższa od wartości nominalnej vouchera, zostaje opodatkowana.

Wynagrodzeniem Spółki z tytułu pośrednictwa będzie różnica pomiędzy kwotą obciążenia klienta, nabywającego vouchery, a kwotą ryczałtu ustaloną umownie, przekazywaną Partnerowi, za uzyskane vouchery przeznaczone do dystrybucji. Podstawą opodatkowania świadczonej przez Spółkę usługi pośrednictwa w sprzedaży usług/towarów będzie, w myśl art. 30 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u., różnica między ceną zakupu usługi od Partnera, a ceną sprzedaży uprawnienia na skorzystanie z tej usługi w formie vouchera, pomniejszona o VAT.

W opinii Ministra wątpliwości budzi jedynie kwestia ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku voucherów, które nie zostaną wykorzystane. Wykorzystanie vouchera nie jest jednak warunkiem wykonania usługi świadczonej na rzecz Partnera. Wolą nabywcy voucherów nie dochodzi do nabycia usług/towarów. Spółka poprzez sprzedaż voucherów wywiązuje się z roli pośrednika i świadczy na rzecz Partnera usługę podlegającą opodatkowaniu, za którą wynagrodzeniem będzie pełna kwota wynikająca z ich sprzedaży, jeśli strony w umowach nie postanowiły inaczej. W konsekwencji, zdaniem Ministra, zatrzymane kwoty z tytułu niezrealizowanych voucherów stanowią wynagrodzenie Spółki za świadczone usługi pośrednictwa, które pomniejszone o kwotę VAT winno być włączone do podstawy opodatkowania na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u.

Zdaniem Ministra powołane przez Spółkę wyroki NSA zapadły na gruncie odmiennego stanu faktycznego i nie miały zastosowania w sprawie.

3. Minister Finansów, w odpowiedzi z 8 sierpnia 2012 r. na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, skierowane przez Skarżącą 10 lipca 2012 r. stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji.

4. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżąca wniosła o uchylenie w ww. interpretacji Ministra Finansów z 21 czerwca 2012r., zarzucając naruszenie: 1) art. 14b § 1, art. 14c § 1, art. 120 i art. 121 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, ze zm., zwana dalej: "Op.") - przez błędne odniesienie się w interpretacji do opisu zdarzenia przyszłego i argumentacji, oraz przyjęcie - wbrew informacjom Spółki, że świadczy ona usługi pośrednictwa, 2) art. 8 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. - przez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że w zdarzeniu przyszłym dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez Spółkę na rzecz Partnera, a wpływy uzyskiwane przez Spółkę od Klientów z emisji i sprzedaży voucherów podlegać będą opodatkowaniu również, gdy Spółka nie wykona usług pośrednictwa, gdy Klient nie kupi towaru lub usług od Partnera.

W ocenie Spółki, Minister potraktował pytanie Spółki w sposób drugorzędny, skupiając się na kwestii opodatkowania VAT domniemanych usług na rzecz Partnera, co naruszało art. 14b § 1 i art. 14c § 1 O.p. przez nieudzielenie odpowiedzi na zadane pytanie i nieprzedstawienie oceny, wraz z uzasadnieniem prawnym, stanowiska Spółki.

Według Spółki przywołane rozstrzygnięcia sądów odnosiły się do kwestii mającej istotne znaczenie w zdarzeniu przyszłym - wspólnego przedsięwzięcia - planowanej współpracy z Partnerem. Podmioty angażujące się we współpracę nie dokonują wzajemnych bezpośrednich świadczeń, lecz dążą do osiągnięcia wspólnego efektu przynoszącego korzyści każdej ze stron. Minister nie wyjaśnił dlaczego konstrukcja wspólnego przedsięwzięcia nie ma zastosowania w sprawie. Nie sposób uznać, by działania Spółkę mogły zostać zakwalifikowane jako "świadczenie na rzecz" Partnera, który nie zwrócił się do Spółki ze zleceniem poszukiwania Klientów, Spółka zwróciła się do Partnera o honorowanie voucherów (znaków przez nią wyemitowanych), przy nabywaniu przez ich posiadacz usług/towarów y. Partner realizuje vouchery, nie jest zleceniodawcą. Spółka nie otrzymuje od Partnera "w zamian" wynagrodzenia. Kwoty wskazane przez Ministra jako obrót stanowią zysk Spółki wynikający z różnicy między ceną towaru/usługi wynegocjowaną z Partnerem, a kwotą obciążenia uzgodnioną z Klientem przy wydawaniu voucherów. Zysk nie stanowi wynagrodzenia Spółki za usługi świadczone na rzecz Partnera, który nie posiada wiedzy na temat jego wysokości.

Twierdzenie Ministra, iż w przypadku voucherów, które nie zostaną wykorzystane, wynagrodzeniem Spółki będzie pełna kwota obciążenia uzgodniona przez Spółkę z Klientem, zawiera w sobie szereg absurdów. Gdyby uznać, że Spółka będzie świadczyła na rzecz Partnera usługi pośrednictwa, jej wynagrodzenie byłoby uzależnione odwrotnie proporcjonalnie od jej skuteczności, bowiem, zgodnie z twierdzeniem Ministra, wynagrodzenie Spółki powinno być tym wyższe, im mniej osób nabędzie usługi lub towary od Partnera, co wynika z tego, że wynagrodzenie Spółki stanowiłaby pełna wartość vouchera, a nie tylko osiągany przez nią zysk.

5. Minister Finansów w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

II. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

1. Skarga jest niezasadna.

2. Zdaniem Sądu w świetle zdarzenia przyszłego opisanego przez skarżącą Spółkę we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej, prawidłowe było przyjęcie przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że:

1) zysk Skarżącej – stanowiący różnicę między kwotą obciążenia Klienta za wydane mu, za wynagrodzeniem, vouchery, a kwotą ryczałtu przekazaną Partnerowi,

2) kwoty zatrzymane przez Spółkę w związku ze sprzedażą i wydaniem voucherów, otrzymane od Klienta, gdy nie dojdzie do realizacji usług przez Partnera, na podstawie vouchera – a tym samym nie dojdzie do rozliczeń między Spółką a Partnerem, jeśli strony w umowach nie postanowiły inaczej

- stanowią wynagrodzenie Spółki, które, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u., będzie podstawą opodatkowania VAT świadczonych przez Spółkę usług pośrednictwa, po pomniejszeniu o VAT.

2.1. W ocenie Sądu ww. ocena dokonana przez Ministra Finansów była logiczna i odpowiadała prawu, a w szczególności przepisowi art. 30 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u.

Przepis art. 30 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u. stanowi bowiem, że podstawę opodatkowania czynności maklerskich, czynności wynikających z zarządzania funduszami inwestycyjnymi, czynności wynikających z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa, umowy komisu lub innych usług o podobnym charakterze stanowi dla prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby świadczącej usługi o podobnym charakterze - kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 3.

Natomiast z przepisu art. 30 ust. 3 u.p.t.u. wynika, że w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

2.2. Sąd zwraca również uwagę na podstawową zasadą wynikającą z art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (WE) z 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE L06.347.1, dalej zwana: "dyrektywą 112").

Z treści ww. przepisu art. 73 dyrektywy 112 wynika, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dokonanie czynności mieszczącej się w katalogu czynności opodatkowanych. Kryterium to jest jednym z najbardziej obiektywnych i oczywistych sposobów ustalenia podstawy wymiaru podatku, odnosi się bowiem do konkretnych kwot będących w rzeczywistości elementem transakcji.

Art. 79 dyrektywy 112 wskazuje przypadki, w których podstawa opodatkowania danej transakcji powinna zostać obniżona. Na podstawie tego przepisu wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają kwoty obniżek ceny w formie rabatów udzielonych klientowi przez podatnika. Postanowienia ww. przepisu stanowią więc doprecyzowanie ogólnej definicji podstawy opodatkowania, zawartej w art. 73 dyrektywy 112.

Tym samym nawet, jeśli w zdarzeniu przyszłym opisanym przez skarżącą Spółkę we wniosku o interpretację indywidualną nie wskazano wprost, że prowizją jest zarówno różnica między kwotą ryczałtu, którą Spółka zapłaci Partnerowi (operatorowi kina) za zrealizowany voucher, a kwotą, którą Spółka otrzyma od Klienta za sprzedany i wydany voucher, jak też kwota otrzymana za sprzedany voucher – nie może mieć to przesądzającego znaczenia przy rozpatrywaniu sprawy.

Z wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej wynika bowiem, że Spółka prowadzi wyłącznie działalność brokera usług reklamowych i marketingowych i w tym zakresie pośredniczy m.in. w sprzedaży usług reklamowych innych podmiotów – głównie przez operatorów kin. Z wniosku wynika również, że działalność brokerska w zakresie usług reklamowych i marketingowych zostanie również rozszerzona o emisję voucherów (podlegających wymianie na określone usługi i towary świadczone przez podmiot trzeci – operatora kin), które Spółka będzie oferować Klientom, w ramach prowadzonej działalności brokerskiej (z wniosku nie wynika okoliczność przeciwna).

Sąd stwierdza, że jakkolwiek Minister Finansów nie wskazał na czym polega działalność brokerska, ale prawidłowo przyjął, że skarżąca Spółka – broker usług reklamowych i marketingowych - w zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku o interpretację indywidualną działała na rzecz Partnera (operatora kin).

W najbardziej generalnym ujęciu brokerem jest podmiot (osoba prawna, osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej) świadczący określone usługi (z reguły pośrednictwa) działający na cudzy rachunek (w przeciwieństwie do np. dealera, czyli podmiotu działającego na własny rachunek). Przykładowo broker ubezpieczeniowy reprezentuje interesy ubezpieczeniowe swojego klienta, działając na mocy pełnomocnictwa i doprowadzając do zawarcia umowy ubezpieczenia między ubezpieczającym się (czyli klientem) a zakładem ubezpieczeń.

Z kolei dom maklerski prowadzi tzw. działalność brokerską, nabywając i zbywając na giełdzie papierów wartościowych papiery wartościowe na rachunek swoich klientów. Za swoje usługi brokerzy pobierają prowizję (brokerage, commission), której wysokość zależy od wartości przeprowadzanej transakcji. Brokerzy dyskontujący pobierają za swoje usługi niższe stawki prowizyjne (http://pl.wikipedia.org/wiki/Broker).

2.3. Wbrew zatem zarzutom skargi, Minister Finansów prawidłowo przyjął, że skarżąca Spółka (broker usług reklamowych i marketingowych) dokonuje na rzecz Partnera (operatora kin) usług pośrednictwa w sprzedaży towarów i usług - oferuje i sprzedaje uprawnienie w formie vouchera do skorzystania z usługi świadczonych przez Partnera – operatora kin (opodatkowanych stawką podstawową i obniżoną). Sama skarżąca Spółka opisując zdarzenie przyszłe wskazała, że będzie występowała jako pośrednik w dokonywaniu na rzecz Partnera płatności, które otrzymuje ze sprzedaży voucherów. Z płatności tych będzie zachowywała różnicę między ceną zakupu usługi Partnera, a ceną sprzedaży uprawnienia do skorzystania z tej usługi w formie vouchera. Skarżąca Spółka (broker) określiła tę kwotę jako zysk. Pośrednik - broker - nie dokonuje zakupu od Partnera usługi, lecz przekazuje mu z wynagrodzenia otrzymanego od Klienta ustalone, na podstawie umowy, ryczałtowe wynagrodzenie – zakodowane w kuponie - pomnożone przez liczbę voucherów (kuponów).

Zdaniem Sądu – w okolicznościach faktycznych wskazanych we wniosku o interpretację indywidualną – prawidłowe było więc przyjęcie przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że ww. różnica, określana przez Spółkę mianem zysku, to nic innego, jak prowizja – wynagrodzenie za świadczone usługi pośrednictwa, do którego zastosowanie będzie miał przepis art. 30 ust. 1 pkt 4 u.p.t.u. Tym samym nie sposób zgodzić się z zarzutem skargi o naruszeniu przepisów art. 14b § 1 i art. 14c § 1 O.p. oraz art. 120, art. 121 § 1 O.p. w związku z art. 14h O.p.

3. Sąd, mając powyższe rozważania na względnie uznaje, że również na uwzględnienie nie zasługiwały pozostałe zarzuty skargi – a przede wszystkim naruszenie przez Ministra Finansów art. 8 ust. 1 u.p.t.u. w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – przez przyjęcie, że dojdzie do odpłatnego świadczenia usług przez Spółkę na rzecz Partnera (operatora kin), a wpływy uzyskiwane przez Spółkę z emisji i sprzedaży voucherów będą jej wynagrodzeniem, także gdy odbiorca vouchera nie odda go do realizacji.

Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej podzielił stanowisko wnioskodawcy, iż czynność polegająca na wydaniu kuponów i zainkasowaniu należności nie stanowi ani dostawy towaru ani usługi w rozumieniu u.p.t.u. W momencie wydania voucherów nie dochodzi bowiem do wykonania usługi na rzecz nabywcy. Pośrednik - broker - nie dokonuje zakupu od Partnera usługi, lecz przekazuje mu z wynagrodzenia otrzymanego od Klienta ustalone - na podstawie umowy - ryczałtowe wynagrodzenie (zakodowane w kuponie/voucherze, a więc znane w chwili sprzedaży kuponu) - pomnożone przez liczbę wykorzystanych voucherów (kuponów). Prowizją pośrednika jest zatem różnica ze sprzedaży voucherów – które będą zrealizowane przez Partnera a kwotą ww. ryczałtowego wynagrodzenia. Skoro skarżąca Spółka w opisie zdarzenia przyszłego nie wskazała, że strony w umowach nie postanowiły inaczej, stanowisko Ministra Finansów z tego zakresu należało uznać za prawidłowe i w żadnej mierze nie naruszające ww. przepisów - art. 8 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 1u.p.t.u.

4. Sąd stwierdza ponadto, że Skarżąca Spółka we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej nie wypowiadała się o kompleksowym charakterze usług przez nią świadczonych. Tym samym brak stanowiska Ministra Finansów z tego zakresu nie może stanowić skutecznego zarzutu, który pozwalałby na usunięcie z obrotu prawnego zaskarżonej interpretacji indywidualnej. Sąd podnosi również, że żadna ze spraw, w których orzekał Naczelny Sąd Administracyjny, a na które powoływała się skarżąca Spółka, na co prawidłowo zwrócił uwagę Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji, nie odnosiła się do kwestii voucherów (bonów) i usług świadczonych przez brokera. Nie można zatem, nawet na zasadzie analogii, posłużyć się poglądami wyrażonymi w tych orzeczeniach, w zakresie opisu zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku.

5. Sąd, biorąc powyższe pod uwagę, oddalił skargę, na mocy art. 151 P.p.s.a.