II SA/Op 67/13

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez F. W. była decyzja Opolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Opolu, z 14 grudnia 2012 r., nr [...], mocą której na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymano w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Kluczborku z 23 października 2012 r., nr [...], którą odmówiono stwierdzenia u strony choroby zawodowej występującej w pozycji 3.1 i 3.2 wykazu chorób zawodowych określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych.

Wydanie tych aktów administracyjnych poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu.

F. W. został skierowany przez lekarza medycyny pracy na badania w celu rozpoznania choroby zawodowej. W zgłoszeniu podejrzenia choroby zawodowej lekarz stwierdził podejrzenie pylicy krzemowej płuca lewego i pylicy górników kopalń węgla. W zgłoszeniu zaznaczono, że pracownik był zatrudniony w charakterze młodszego ślusarza pod ziemią, ślusarza pod ziemią i górnika pod ziemią w Kopalni [...] w [...] w okresie od 31 maja 1973 r. do 30 kwietnia 1990 r. Wreszcie zaznaczono, że podejrzewana choroba zawodowa nie została nabyta w obecnym zakładzie, tj. "A" w [...], w którym F. W. pracuje od zakończenia pracy w Kopalni, a ostatnio na stanowisku ślusarza.

Zawiadomienie z 13 października 2011 r. organ I instancji powiadomił F. W. oraz jego zakłady pracy o wszczęciu postępowania, w związku ze zgłoszeniem choroby zawodowej, która została wskazana w pozycji 3.1 i w pozycji 3.2 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r., Nr 105 , poz. 869 ze zm.), zwanych dalej rozporządzeniem i wykazem. Kopalnia [...] w [...], należąca do "B" S.A. przedłożyła organowi kartę oceny narażenia zawodowego, w związku z podejrzeniem choroby zawodowej z zaznaczeniem, że czynnikiem który może być przyczyną podejrzewanej choroby zawodowej jest pył węgla kamiennego. Podsumowując postępowanie Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Katowicach zaznaczył, że pracownik w latach 1973 do 1974 oraz w latach 1976 do 1990 wykonywał czynności zawodowe z przeważającym prawdopodobieństwem pracy w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej pylicy płuc. Na zlecenie organu I instancji jednostka orzecznicza I stopnia tj. Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w [...] z siedzibą w [...] wydał 19 marca 2012 r. orzeczenie lekarskie nr [...] i stwierdził brak podstaw do rozpoznania u F. W. choroby zawodowej, pylicy krzemowej płuc i pylicy płuc górników kopalń węgla.

Z uzasadnienia orzeczenia lekarskiego wynikało, że pracownik przeszedł zabieg operacyjny w [...] Centrum [...], gdzie wykonano torakotomię lewostronną i resekcję klinową płata górnego płuca lewego. W badaniu histopatologicznym fragmentu miąższu płucnego wraz z guzem stwierdzono ognisko martwicy skrzepowej otoczone włóknieniem z naciekiem zapalnym i obfitymi złogami pyłu węglowego bez zmian nowotworowych złośliwych. W badaniu histopatologicznym węzła chłonnego ujawniły się ogniska włóknienia kolagenowego w większości o układzie koncentrycznym oraz złogi pyłu węglowego. Wykonane w styczniu 2012 r. zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej WOMP w [...] wykazało w polu górnym płuca lewego nieregularne zmiany gruboplamiste i pasmowate (zmiany pooperacyjne) i brak zmian ogniskowych w miąższu płucnym. Ponadto stwierdzono płuca rozedmowe, rozejmowe, sylwetkę serca w normie. Orzeczenie lekarskie opisując ponadto charakter pracy i narażenie zawodowe pracownika, stwierdziło końcowo, że ze względu na brak charakterystycznych dla pylicy płuc zmian radiologicznych zgodnych z obowiązującą klasyfikacją Międzynarodowego Biura Pracy brak jest podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. F. W. wniósł o ponowne badanie lekarskie w jednostce orzecznictwa II stopnia i został skierowany do Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w [...]. Jednostka ta uzupełniła materiał dowodowy o kartę informacyjną leczenia szpitalnego w wymienionym wyżej [...] Centrum [...] w okresie od 29 marca 2011 r. do 11 kwietnia 2011 r. oraz szpitalu [...] w [...] w okresie od 21 lutego 2011 r. do 24 lutego 2011 r. Orzeczeniem z 13 czerwca 2012 r., nr [...] Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w [...] orzekł o braku podstaw do rozpoznania u F. W. choroby zawodowej, zarówno w postaci pylicy płuc górników kopalń węgla jak i pylicy krzemowej płuc. W uzasadnieniu wskazano, że wykonane badanie spirometryczne wykazało zaburzenia sprawności wentylacyjnej płuc typu obturacji umiarkowanego stopnia. Wykonana próba rozkurczowa z Berotekiem wypadła ujemnie a w próbie rozkurczowej z Atrowentem stwierdzono wzrost FEV1 o 18,9 % wartości wyjściowej i o 340 ml. W badaniu gazometrycznej krwii papilarnej arteriaryzowanej w spoczynku nie stwierdzono cech niewydolności oddechowej. Wyniki badań wskazują na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, stwierdziła jednostka orzecznicza II stopnia. Ponadto w orzeczeniu stwierdzono, że podstawą rozpoznania klinicznego pylicy płuc jest stwierdzenie na pełnowymiarowych zdjęciach rentgenowskich klatki piersiowej zmian ogniskowych w płucach (regularnych, okrągłych o odpowiedniej gęstości) mogących odpowiadać efektom oddziaływania pyłów zwłókniających na miąższ płucny. Radiogramy klatki piersiowej pacjenta z 20 stycznia 2012 r. i 29 maja 2012 r. nie wykazują zmian radiologicznych, uzasadniających rozpoznanie pylicy płuc zgodni ze standardami klasyfikacji radiologicznej pylic ILO.

Decyzją z 23 października 2012 r. organ nie stwierdził u F. W. choroby zawodowej – pylicy płuc górników kopalń węgla i pylicy krzemowej. W uzasadnieniu opisano chronologicznie przebieg postępowania administracyjnego i orzeczniczego, poczynając od zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej. W oparciu o te ustalenia faktyczne Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Kluczborku podniósł, że dokonał ich wnikliwej analizy i mimo ustalenia, że w okresie zatrudnienia w Kopalni [...] pracownik pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej pylicy płuc, to jednak jednostki orzecznicze nie rozpoznały u niego takiej choroby. Zaznaczono, że w razie zmian radiologicznych w klatce piersiowej strona może ponownie wnioskować o zgłoszenie podejrzenia choroby zawodowej.

W odwołaniu od tej decyzji F. W. wniósł o stwierdzenia choroby zawodowej i zaznaczył, że przez 17 lat pracy w Kopalni był narażony na pyły węgla kamiennego, stwierdzenie złogów pyłu węglowego w wycinku płuca i węzła chłonnego jest tylko następstwem przebywania przez dłuższy czas w środowisku o silnym zapyleniu, czego konsekwencją jest obturacyjna choroba płuc.

Opolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wymienioną wyżej decyzją z 14 grudnia 2012 r. utrzymał w mocy akt I instancji, a w uzasadnieniu po odnotowaniu orzeczeń jednostek orzeczniczych I i II stopnia, wyjaśnił, że analiza akt pozwala na stwierdzenie braku przesłanek do stwierdzenia choroby zawodowej o jakich mowa w art. 235¹ Kodeksu pracy. Wyniki badań lekarskich wykluczają istnienie zmian w stanie zdrowia pracownika odpowiadających pylicy płuc. Brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności orzeczeń lekarskich. Z treści orzeczeń lekarskich wynika, że stronę poddano procedurom medycznym zgodnym z obowiązującą od 1990 r. klasyfikacją Międzynarodowego Biura Pracy. Uzasadnienia orzeczeń lekarskich obu jednostek orzeczniczych są jasne, logiczne i zbieżne, co do wykluczenia rozpoznania choroby zawodowej. Wreszcie organ odwoławczy zaznaczył, że postępowanie diagnostyczno – orzecznicze prowadzone było w kierunku pylicy płuc, zgodnie ze zgłoszeniem podejrzenia choroby zawodowej, dokonanym przez "A" Spółka z o.o. w [...] w dniu 7 października 2011 r. i skierowaniem na badania, wystawionym przez lekarza medycyny Pracy 10 października 2011 r. Nie prowadzono natomiast postępowania w kierunku choroby obturacyjnej płuc, która nie była objęta skierowaniem.

Skargę na tą decyzję złożył F. W. i zaznaczył, że nie zgadza się z odmową stwierdzenia choroby zawodowej i jej uzasadnieniem, które jest niezgodne z kartą leczenia szpitalnego z wynikami badań histopatologicznych płuca i węzłów chłonnych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. W toku postępowania skarżący przedłożył opinię lekarską pulmonologia z 11 marca 2013 r. Podniósł, że jest chory na pylicę górników kopalń węgla. Choroba ta uniemożliwia mu pracę spawacza, ślusarza i w obecnym miejscu pracy otrzymał wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy jako konsekwencję złego stanu zdrowia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, iż w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury.

Ponadto, stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a., Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże w zakresie oceny legalności nie może wykraczać poza sprawę, która była lub winna być przedmiotem postępowania przed organami administracji publicznej i której dotyczy zaskarżone rozstrzygnięcie.

Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a.).

Zaskarżona decyzja Opolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z 14 grudnia 2012 r., podobnie jak decyzja organu I instancji, opierając się na wydanych w sprawie orzeczeniach lekarskich, odmawia stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej pylicy krzemowej i pylicy górników kopalń węgla wymienionych w pozycji 3.1 i 3.2 wykazu chorób zawodowych, obowiązującego w dacie orzekania, jako załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U.2009 r., Nr 105, poz. 869 ze zm.), dalej też zwanego rozporządzeniem. Orzeczenia Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w [...] z siedzibą w [...] oraz Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w [...] uzasadniały brak możliwości rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej w postaci pylicy płuc, w postaci pylicy krzemowej lub pylicy górników kopalń węgla z powołaniem się na brak u strony zmian radiologicznych w badaniu rentgenowskim płuc, upoważniających do rozpoznania wyżej wymienionych chorób zgodnie z międzynarodową klasyfikacją zdjęć radiologicznych pylicy, obowiązującą na podstawie zalecenia Międzynarodowego Biura Pracy, jako organu MOP.

Zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę wydane orzeczenia lekarskie nie mogły być podstawą odmowy stwierdzenia u badanego pylicy płuc w jednej lub drugiej postaci, gdyż oparto je na klasyfikacji, która nie jest obowiązującą w Polsce klasyfikacją.

W ocenie Sądu, w konsekwencji wydanych orzeczeń lekarskich, organy z naruszeniem art. 6 K.p.a. i art. 235 ¹ posługiwały się dla sklasyfikowania objawów występujących na pełnowymiarowych zdjęciach rentgenowskich nie tylko zaleceniami niebędącymi obowiązującymi w polskim porządku prawnym przepisami, ale nadto posługiwały się nieaktualnymi zaleceniami, wydanymi w 1980 r. przez Międzynarodowe Biuro Pracy.

Międzynarodowa Klasyfikacja Zdjęć Radiologicznych Pylicy nie zwalnia placówek diagnostycznych od szczegółowego i przekonywającego uzasadnienia orzeczenia lekarskiego w oparciu o dostępny materiał dowodowy. Choroba zawodowa pylicy płuc (pylicy krzemowej, pylicy górników kopalń węgla) zawarta w pozycji 3.1 i 3.2 wykazu chorób zawodowych, będącego załącznikiem do powołanego wyżej rozporządzenia, nie jest ograniczona przez wskazanie koniecznych do jej stwierdzenia objawów, czy parametrów. Trzeba zaznaczyć, że ten sam załącznik do rozporządzenia stanowi, iż okres w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej, pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym, wyraźnie wskazuje, iż czasu takiego "nie można określić".

Klasyfikacja Międzynarodowego Biura Pracy nie stanowi wystarczającej podstawy do samodzielnego definiowania jednostek chorobowych wymienionych w pozycji 3.1 i 3.2 Wykazu chorób zawodowych. Zgodnie z art. 237 § 4 Kodeksu Pracy jedynym podmiotem upoważnionym do formułowania wytycznych diagnostyczno – orzeczniczych i kryteriów rozpoznawania chorób zawodowych jest minister właściwy do spraw zdrowia, który został upoważniony do wydania aktu wykonawczego, regulującego te kwestie.

W dacie orzekania przez organy i wydania zaskarżonej decyzji właściwy minister nie wydał takiego aktu wykonawczego. Nie mogą go zastąpić zalecenia Międzynarodowego Biura Pracy, które jest organem Międzynarodowej Organizacji Pracy, mimo, że Polska jest członkiem tej organizacji.

Międzynarodowe Biuro Pracy, zgodnie z art. 10 Konstytucji Międzynarodowej Organizacji Pracy ma charakter organu wykonawczego i nie posiada uprawnień do stanowienia obowiązujących norm prawnych o zasięgu międzynarodowym (por. Konstytucja MOP opubl. Dz.U. 1948, nr 43, poz. 308). Wydana przez wymienione Biuro klasyfikacja zdjęć radiologicznych pylicy nie zawiera przepisów prawa obowiązujących bezwzględnie na terenie Polski, które zgodnie z zasadą praworządności z art. 6 K.p.a. organy administracji publicznej obowiązywane byłyby stosować. Omawiana klasyfikacja ma charakter zaleceń, a jej celem było wyłącznie ułatwienie i ujednolicenie opisywania indywidualnych objawów pylicy, takich jak zaciemnienia, zagęszczenia drobnoguzkowe i inne, i nie może ona służyć do utworzenia prawnej definicji choroby zawodowej płuc, jaką jest pylica krzemowa lub pylica górników kopalń węgla.

Ponadto Klasyfikacja nie definiuje jednostek chorobowych, nie określa warunków narażenia zawodowego, nie określa zdolności do pracy. Jej zapisy w konsekwencji nie wyznaczają prawnych definicji pylicy płuc w jakiejkolwiek postaci.

Także organy obu instancji bezzasadnie powołały Klasyfikację z 1980 r. w decyzjach, skoro z dokumentów Międzynarodowej Organizacji Pracy wynika, że aktualnie obowiązującą jest Klasyfikacja z 2011 r. Jeżeli zatem orzeczenia lekarskie powoływały się na Klasyfikację Międzynarodowego Biura Pracy, a w ślad za nimi czyniły to organy rozstrzygające sprawę, to koniecznym byłoby ewentualne, ale tylko posiłkowe odnoszenie się do aktualnej Klasyfikacji zdjęć radiologicznych pylicy, na podstawie obrazu wynikającego ze zdjęć rentgenowskich.

Powoływanie się na zalecenia Międzynarodowego Biura Pracy służące wyłącznie klasyfikowaniu i porównywaniu stwierdzanych w badaniach radiologicznych objawów nie tylko nie zwalnia lekarzy i jednostek orzeczniczych z § 5 rozporządzenia od szczegółowego uzasadnienia ich stanowiska, ale nie zwalnia także od szczegółowego ustosunkowania się do wyników innych badań, którymi dysponowali w czasie wydawania opinii.

Tymczasem orzeczenia lekarskie jednostki orzeczniczej I i II stopnia zdawkowo odnotowują istnienie w aktach postępowania kart leczenia szpitalnego skarżącego w [...] Zespole Szpitali [...] w [...] i w [...] Centrum [...], gdzie strona była leczona i poddana zabiegowi operacyjnemu w 2011 r. W konsekwencji, zdaniem Sądu, rozpoznającego niniejszą sprawę wydane i będące podstawą decyzji orzeczenia lekarskie nie odpowiadają wymogom wynikającym z art. 84 § 1 K.p.a. Zgodnie z tym przepisem, gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ administracji publicznej może zwrócić się do biegłego lub biegłych o wydanie opinii. Orzeczenia lekarskie, które legły u podstaw wydania zaskarżonej decyzji nie spełniają wymagań stawianych opinii biegłego. Opinia taka, po zrelacjonowaniu wyników badań i dostępnej biegłemu dokumentacji lekarskiej, winna odnosić się także do innych badań lub dokumentacji lekarskiej i opisów zmian chorobowych, wynikających z rozpoznania dokonanego w specjalistycznych jednostkach służby zdrowia.

Z kolei, obowiązkiem organu rozstrzygającego sprawę jest także szczegółowe uzasadnienie w wydanej decyzji w oparciu o art. 107 § 1 i § 3 K.p.a., dlaczego odmawia rozpoznania u strony choroby zawodowej. Organ narusza dyspozycję art. 107 § 3 K.p.a., gdy nie dokonuje jakiejkolwiek oceny wydanych orzeczeń lekarskich i przyjmuje za podstawę wydanej decyzji jedynie konkluzję orzeczeń lekarskich.

Tym samym uznać trzeba, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów art. 7, art. 77 i art. 80 K.p.a. Bez względu na przewidziane rozporządzeniem postępowanie diagnostyczne, w jednostkach I i II stopnia na organie inspekcji sanitarnej ciąży obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zbadania wszystkich zebranych dowodów i dokonania ustaleń na podstawie wszechstronnego ich rozważenia. Stwierdza chorobę zawodową lub odmawia takiego stwierdzenia organ inspekcji sanitarnej, a nie placówka diagnostyczno-konsultacyjna. Jego rolą jest więc uzyskać takie dane, na podstawie których można wyprowadzić i uzasadnić wniosek, czy stwierdzone objawy chorobowe odpowiadają objawom choroby zawodowej, czy pozostają w związku przyczynowym z wykonywaną pracą zawodową, czy też rodzaj wykonywanej pracy nie ma żadnego wpływu na powstanie i rozwój schorzenia. Mając do dyspozycji orzeczenie lekarskie niewyjaśniające w sposób wymagany prawem przyczyn odmowy rozpoznania u badanego jednostki chorobowej, organ inspekcji sanitarnej nie może wydać decyzji zgodnej z przywołanymi wyżej przepisami procedury administracyjnej. Organ musi nadto pamiętać, że jednym z istotnych czynników wpływających na umocnienie praworządności w administracji jest obowiązek jej organów należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, którymi kierowały się te organy w toku załatwiania spraw. Motywy te powinny znaleźć swój wyraz także w uzasadnieniu faktycznym i prawnym decyzji, bowiem strony mają prawo znać argumenty i przesłanki podejmowanych decyzji. Bez zachowania tego elementu decyzji, strony nie mają możliwości obrony swoich słusznych interesów oraz prowadzenia polemiki z organem - zarówno w odwołaniu, jak też w skardze sądowej.

Na ocenę legalności zaskarżonej decyzji niewątpliwie wpływać też musi naruszenie zasady przekonywania, uregulowanej w treści art. 11 K.p.a. W szczególności duże znaczenie dla realizacji wskazanej zasady ma przedstawienie procesu ustalania stanu faktycznego i zastosowania do niego przepisu prawa w uzasadnieniu decyzji. Orzeczenie lekarskie, aby było podstawą wydania decyzji w przedmiocie choroby zawodowej musi w sposób wszechstronny i przekonywujący wyjaśniać wszystkie wątpliwości. Nie są wystarczające dla organu administracji publicznej do rozstrzygnięcia sprawy decyzją takie orzeczenia lekarskie, które nie odnoszą się w sposób szczegółowy do całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Jeżeli mimo opinii uzupełniającej jednostka orzecznicza nadal nie odnosi się do całości materiału dowodowego obowiązkiem organu jest zwrócenie się o wydanie opinii do innej jednostki orzeczniczej.

Z tych względów na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c, w związku art. 135 P.p.s.a., należało uchylić zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję I instancji, a z mocy art. 152 P.p.s.a. orzec, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

W toku ponownego rozpoznawania sprawy organ administracji uwzględni wskazania zawarte powyżej w uzasadnieniu wyroku i uzupełni materiał dowodowy o kompletną dokumentację medyczną, po czym skieruje skarżącego na badania w celu uzyskania orzeczenia lekarskiego o jakim mowa w § 4 ust. 1 rozporządzenia do innej jednostki orzeczniczej I stopnia, po czym oceni, czy orzeczenie lekarskie zostało wydane z uwzględnieniem całokształtu dokumentacji medycznej i przez właściwego lekarza specjalistę (lekarzy specjalistów) w rozumieniu § 5 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia i czy jest wyczerpująco uzasadnione.

Jeżeli po tak wydanym orzeczeniu lekarskim skarżący wniesie o przeprowadzenie kolejnego badania przez jednostkę orzeczniczą II stopnia, w rozumieniu § 5 ust. 3 rozporządzenia, to organ skieruje skarżącego na badania do innej niż Instytut Medycyny Pracy w [...] jednostki orzekającej. Dopiero tak uzupełniony materiał dowodowy organ administracji rozpatrzy zgodnie z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. i na tej podstawie wyda orzeczenie uzasadnione, zgodne z wymogami art. 107 § 3 K.p.a. Organ winien się także zapoznać ze złożoną przez skarżącego w postępowaniu sądowym konsultacją pulmonologiczną z 11 marca 2013 r.