II SA/Ol 1350/12

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla miasta O. decyzją z dnia

24 października 2011 r. umorzył postępowanie w sprawie stanu technicznego obiektu budowlanego – części kanalizacji sanitarnej położonej na działkach "[...]". W toku postępowania ustalono bowiem, że przedmiotowy odcinek kanalizacji sanitarnej przebudowano w 2006 r. Projekt przebudowy nie uwzględniał odbioru ścieków z działki nr x. Właściciel nieruchomości nr xx - "[...]" (dalej powoływana także jako: "Spółka") - zamierzał bowiem odłączyć się od części sieci kanalizacyjnej biegnącej na sąsiedniej działce nr x, będącej w użytkowaniu wieczystym Z. i W.P. Organ pierwszej instancji stwierdził, że stan przedmiotowej części kanalizacji sanitarnej na terenie działki nr xx jest prawidłowy, natomiast odcinek kanalizacji sanitarnej na działce nr x, po odcięciu jej od kanalizacji sanitarnej na działce nr xx, stanowi zbiornik retencyjny dla ścieków z działki

nr x. W toku postępowania nie stwierdzono nieprawidłowości w stanie technicznym przedmiotowych odcinków kanalizacji sanitarnej, co uzasadniało umorzenie postępowania w sprawie jako bezprzedmiotowego.

Po rozpatrzeniu odwołania W. i Z.P., W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w O., decyzją z dnia 3 lutego 2012 r. uchylił decyzję organu pierwszej instancji i nakazał Spółce udrożnić istniejący na działce nr xx odcinek sieci kanalizacji sanitarnej o średnicy 200 mm pomiędzy studzienkami rewizyjnymi o rzędnych "[...]", w terminie do dnia 30 kwietnia 2012r. W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, że podczas wykonania robót budowlanych związanych z przebudową istniejącej kanalizacji sanitarnej na podstawie decyzji Prezydenta Miasta O. z dnia 26 września 2006 r. dokonano istotnej zmiany w stosunku do zatwierdzonego projektu, gdyż włączono nowoprojektowaną sieć do studni kierunkowej o rzędnych "[...]". Powyższe wynikało z inwentaryzacji geodezyjnej i zeznań kierownika budowy. W trakcie oględzin w dniu 21 grudnia 2011 r. ustalono, że odcinek sieci kanalizacyjnej pomiędzy wskazanymi wyżej studzienkami jest niedrożny. Niedrożność nie jest efektem robót budowlanych, gdyż zarówno ich realizacja

w oparciu o pierwotny projekt budowlany, jak i dokonane odstępstwo nie wiązało się

z ingerencją w istniejącą sieć w sposób, który uniemożliwiałby przepływ ścieków i nie skutkował wyłączeniem istniejącego odcinka z eksploatacji. W ocenie organu odwoławczego, zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazywał, że istniejący odcinek sieci, będący własnością Spółki był w nieodpowiednim stanie technicznym z uwagi na jego niedrożność. Powyższe, stosownie do art. 66 ust. 1 Prawa budowlanego, obligowało organ nadzoru budowlanego do nakazania usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Olsztynie wywiodła "[...]".

Po rozpoznaniu tej skargi, Sąd wyrokiem z dnia 22 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Ol 210/12, uchylił zaskarżoną decyzję, zasądził od organu odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania i orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że w aktach sprawy znajduje się prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w O. Wydział VII Karny z dnia 23 sierpnia 2007 r., sygn. akt VII K 307/07, którym uznano Z.P. winnym popełnienia przestępstwa polegającego na tym, że w okresie pomiędzy lipcem 2005 r. a 26 września 2005 r. działając w krótkim odstępie czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dwukrotnie dokonał zalania betonem studzienki kanalizacyjnej, czyniąc ją niezdatną do użytku i powodując tym szkodę w wysokości nie mniejszej niż 1.826,52 zł, czym działał na szkodę Spółki, tj. czynu z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, za co został skazany na karę

6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata oraz wyrok Sądu Rejonowego

w O. V Wydział Gospodarczy z dnia 16 lutego 2011r., sygn. akt V GC 592/10, którym oddalono powództwo Z.P. przeciwko Spółce o ochronę naruszonego posiadania. Sąd stwierdził, że orzeczenia te wydają się jednoznacznie rozstrzygać kwestię sprawstwa i odpowiedzialności za dokonanie zalania betonem studzienki kanalizacyjnej o rzędnych 135,03/132,13, co uczyniło ją niezdatną do użytku i w efekcie spowodowało, że odcinek sieci pomiędzy tą studzienką, a studzienką o rzędnych "[...]" jest niezdrożny. W efekcie tego działania Z.P. stracił połączenie z siecią kanalizacji sanitarnej. Następnie wykonał sieć alternatywną, jednak organ nadzoru budowlanego wydał nakaz jej rozbiórki. Wówczas Z.P. wniósł o odblokowanie przez Spółkę sieci kanalizacji sanitarnej na odcinku pomiędzy studzienkami rewizyjnymi o rzędnych "[...]". Sąd wyjaśnił, że dla oceny prawidłowości zastosowania art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane niezbędna jest jego całościowa analiza w oparciu również o inne, powiązane przepisy Prawa budowlanego. Wywiódł, że art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane odnosi się do obiektu budowlanego. Biorąc zaś pod uwagę zawarte w art. 3 pkt 1 i pkt 9 tej ustawy definicje pojęć: "obiekt budowlany" i "urządzenia budowlane", Sąd stwierdził, że przedmiotowa sieć kanalizacyjna nie stanowi samodzielnego obiektu budowlanego, lecz jest urządzeniem budowlanym obsługującym budynki należące do Spółki. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że stan części kanalizacji sanitarnej zlokalizowanej na terenie działki nr 20 obsługujący budynki skarżącej jest prawidłowy. Przebudowana sieć kanalizacji jest sprawna i zapewnia prawidłową obsługę obiektu budowlanego, należącego do skarżącej spółki. Wobec powyższego Sąd stwierdził, że obiekty budowlane użytkowane przez Spółkę są w należytym stanie technicznym, natomiast postępowanie administracyjne nie wykazało konieczności nakładania na tę spółkę jakichkolwiek czynności w celu doprowadzenia obiektów budowlanych, będących w jej posiadaniu, do stanu zgodnego z prawem. Sąd dodał, że art. 66 ustawy Prawo budowlane odnosi się tylko do użytkowanego obiektu budowlanego, a przedmiotowy odcinek sieci kanalizacyjnej nie jest już użytkowany przez spółkę. Podkreślił, że nie jest celem przywoływanych wyżej regulacji prawnych nakładanie obowiązków na podmiot, który posiada dostęp do sprawnej kanalizacji, tylko po to, by umożliwić korzystanie z niej innemu podmiotowi, nie posiadającemu stosownego tytułu prawnego do tej sieci. Jednocześnie Sąd wskazał, że w sprawie nie ma znaczenia argumentacja organu odwoławczego wskazująca, iż podczas wykonania robót budowlanych związanych z przebudową istniejącej kanalizacji w oparciu o decyzję Prezydenta Miasta z 26 września 2006 r. dokonano istotnej zmiany w odniesieniu do zatwierdzonego projektu, bowiem przedmiotem rozpoznawanej sprawy nie jest odstąpienie od zatwierdzonego projektu, a nałożenie określonych obowiązków na podstawie ustawy Prawo budowlane.

Decyzją z dnia 24 października 2012 r. W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego ponownie uchylił decyzję organu pierwszej instancji i nakazał Spółce udrożnić istniejący na działce nr 20 odcinek sieci kanalizacji sanitarnej o średnicy 200 mm pomiędzy studzienkami rewizyjnymi o rzędnych "[...]" w terminie do dnia 30 listopada 2012 r.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że bez znaczenia w sprawie jest wyrok Sądu Rejonowego w O. Wydział VII Karny z dnia 23 sierpnia 2007 r., sygn. akt VII K 307/07, gdyż dotyczy on pozbawienia drożności studzienki o rzędnych "[...]" na przełomie września i października 2005 r. Z analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów wynika zaś, że po tej dacie ta studnia i cały odcinek istniejącej kanalizacji był drożny. Stan taki trwał do momentu zakończenia robót budowlanych związanych przebudową kanalizacji, które mogły być rozpoczęte w październiku 2006 r.

Wobec tego organ odwoławczy uznał za wiarygodne twierdzenie Z.P. o fakcie utraty drożności studni dopiero w 2007 r. i zakwestionował prawdziwość twierdzenia M.K., że od 2005 r. sporny odcinek nie jest użytkowany. Organ stwierdził, że w okresie pomiędzy 2005 r. a momentem oddania do użytku przebudowanego odcinka kanalizacji - z uwagi na kierunek spadku kanalizacji - nie byłby możliwy spływ ścieków z działki Z.P., działki Spółki oraz z działki nr "[...]", co wynikało z treści inwentaryzacji geodezyjnej. Organ wywiódł, że prawo posiadania obiektu w rozumieniu art. 61 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane wiąże się z obowiązkiem jego utrzymania w należytym stanie technicznym. W przypadku, kiedy obowiązek ten nie jest wykonywany, organ nadzoru budowlanego zobligowany jest do nakazania właścicielowi usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości w drodze decyzji. Właścicielem przedmiotowego odcinka kanalizacji sanitarnej, którego niedrożność powoduje niemożność odpływu ścieków z działki stanowiącej własność Z.P., jest Spółka. Kanalizacja znajdująca się na działkach nr x, nr xx i nr "[...]" jest wspólnym urządzeniem budowlanym właścicieli tych działek, zapewniającym możliwość użytkowania obiektów znajdujących się na tych działkach zgodnie z przeznaczeniem. WINB stwierdził, że pozbawienie współużytkownika urządzenia budowlanego możliwości korzystania z tego urządzenia, na co wskazuje obecny stan techniczny odcinka kanalizacji pomiędzy przedmiotowymi studzienkami, dowodzi zaniedbania właściciela tej części urządzenia, która znajduje się na działce nr xx.

W złożonej do tut. Sądu skardze "[...]" Spółka zarzuciła, że organ odwoławczy naruszył art. 10 § 1 K.p.a., gdyż pozbawił ją realnej możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się odnośnie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zawiadomienie, wystosowanie w trybie art. 10 § 1 K.p.a. doręczono bowiem skarżącej w dniu 24 października 2012 r. i zaskarżoną decyzję wydano w tym samym dniu, doręczając ją skarżącej dnia następnego. Skarżąca zarzuciła również, że organ odwoławczy nie uwzględnił wytycznych zawartych w wyroku WSA w Olsztynie z dnia 22 maja 2012 r., a ponadto, dowolnie ocenił materiał zgromadzony w sprawie. W wyniku powyższego, organ wydał decyzję nakazującą skarżącej udrożnienie przedmiotowej sieci kanalizacyjnej, natomiast osobą zobowiązaną powinien być Z.P., który własnym działaniem doprowadził do tego stanu. Skarżąca zarzuciła również, że w toku postępowania organ odwoławczy nałożył na nią obowiązek wykonania ekspertyzy dotyczącej wydostawania się toksycznych gazów z instalacji sanitarnej, które to ustalenia były bez znaczenia w sprawie. Stwierdziła ponadto, że ścieki z jej budynków są odprowadzane bez problemów, pomimo tego, że odcinek kanalizacji pomiędzy studzienkami "[...]" pozostaje nadal niedrożny. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę, W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi. Organ podkreślił, że przyczyną aktualnej niedrożności odcinka kanalizacji nie jest zalanie studzienki przez Z.P. w okresie między lipcem 2005 r. a 26 września 2006 r., który to czyn penalizował wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2007 r. Sąd Rejonowy w O. Po zalaniu przedmiotowej studzienki, skarżąca Spółka udrożniła ją bowiem. Organ dodał, że w przeciwnym wypadku nie byłoby możliwe - do momentu wykonania nowego odcinka sieci w 2006 r. - odprowadzanie ścieków z budynków żadnego z przedsiębiorców. WINB wyjaśnił ponadto, że wbrew twierdzeniom skargi, pełnomocnik skarżącej Spółki zapoznał się z aktami sprawy w dniu 10 października 2012 r. Natomiast pismem z dnia 23 października 2012 r. poinformowano Spółkę wyłącznie o przyczynach niezałatwienia sprawy w terminie.

W piśmie procesowym z dnia 18 grudnia 2012 r. skarżąca wyjaśniła, że po zalaniu studzienki betonem przez Z.P. w sierpniu 2005 r., została udrożniona studzienka i te kanały, które były niezbędne do odprowadzania nieczystości z działki Spółki. Odcinek sieci kanalizacyjnej pomiędzy studzienką o rzędnych "[...]", położoną na działce Z.P., a studzienką o rzędnych "[...]" znajdującą się na terenie Spółki, pozostawał zabetonowany i niedrożny. Skarżąca zaznaczyła, że już w tym czasie Z.P. odprowadzał ścieki przez obejście kanalizacyjne studzienki o rzędnych "[...]". Tuż przed zalaniem tej studzienki betonem wykonał on bowiem samowolnie to obejście, dzięki czemu nie musiał już korzystać ze studzienki o rzędnych "[...]", którą zalał betonem, blokując sobie tym samym odpływ ścieków dotychczas użytkowana siecią. Nieprawdziwe było więc twierdzenie organu administracji, że odcinek kanalizacyjny pomiędzy studzienkami był czynny do 2006 r. Skarżąca stwierdziła, że bezcelowe byłoby udrażnianie przez nią odcinka sieci należącej do Z.P. i umożliwienie mu korzystania z sieci kanalizacyjnej, którą sam zalał betonem. Zwróciła ponadto uwagę, że ze względu na zalany betonem odcinek rury kanalizacyjnej pomiędzy studzienkami o rzędnych "[...]" nie było możliwe podłączenie nowego połączenia kanalizacyjnego do niedrożnej rury i z tego względu wykonano odcinek równoległy do niej i podłączono go bezpośrednio do studzienki o rzędnych "[...]".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy podnieść, że niniejsza sprawa była już przedmiotem orzekania w tutejszym Sądzie. Prawomocnym wyrokiem z dnia 22 maja 2012 r. (sygn. akt II SA/Ol 210/12), Sąd uchylił decyzję W. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. z dnia 3 lutego 2012 r., którą uchylono decyzję organu pierwszej instancji i nakazano skarżącej Spółce udrożnić istniejący na jej działce odcinek sieci kanalizacji sanitarnej pomiędzy studzienkami rewizyjnymi o rzędnych "[...]", w terminie do dnia 30 kwietnia 2012 r.

Stosownie zaś do art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. Nr 270 z późn. zm.), powoływanej dalej jako: "p.p.s.a.", ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone

w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Z powyższego przepisu wynika wprost, że ilekroć dana sprawa jest przedmiotem rozpoznania przez sąd lub organ, jest on związany oceną prawną wyrażoną w tym orzeczeniu, jeżeli nie zostanie ono uchylone lub nie ulegną istotnej zmianie przepisy.

W pojęciu "ocena prawna" mieści się przede wszystkim wykładnia przepisów prawa materialnego i procesowego. Wykładnia w tym sensie zmierza do wyjaśnienia istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w konkretnym wypadku w związku z rozpoznawaną sprawą. Wskazania co do dalszego postępowania stanowią z reguły konsekwencję oceny prawnej. Dotyczą one sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy i mają na celu uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazanie kierunku, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości w postaci np. braków w materiale dowodowym lub innych uchybień procesowych (tak NSA w wyroku z dnia 6 lutego 2013 r., sygn. akt II GSK 2101/11). W wyniku wydania wyroku o charakterze kasacyjnym sprawa wraca do stadium postępowania przed organem administracyjnym. Oznacza to obowiązek powtórnego rozpoznania tej sprawy przez ten organ i wydania decyzji, z uwzględnieniem oceny prawnej zawartej w wyroku. Podkreślenia wymaga, że zarówno organ administracji, jak i sąd, rozpatrując sprawę ponownie, obowiązane są zastosować się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku (zob. wyrok NSA z dnia 1 września 2010 r., sygn. akt I OSK 920/10, LEX 745376).

Uwzględniając powyższe, Sąd kontrolując zaskarżoną decyzję, nie mógł dokonać jej oceny z pominięciem oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania, zawartych

w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 22 maja 2012 r.

W uzasadnieniu wskazanego wyroku Sąd przede wszystkim wywiódł, że art. 66

ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), odnosi się wyłącznie do obiektu budowlanego. Stosownie do art. 3 pkt 1 tej ustawy, przez obiekt budowlany należy rozumieć m.in. budynek wraz z instalacjami

i urządzeniami technicznymi. Urządzenia budowlane to zgodnie z art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego urządzenia techniczne związane z obiektem budowanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietnik. Uwzględniając treść powołanych przepisów Sąd stwierdził, że przedmiotowa sieć kanalizacyjna nie stanowi samodzielnego obiektu budowlanego, lecz jest urządzeniem budowlanym, w rozumieniu obsługującym budynki należące do skarżącej Spółki.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd ocenił, że stan części kanalizacji sanitarnej zlokalizowanej na terenie działki nr xx obsługującej budynki skarżącej jest prawidłowy. Przebudowana sieć kanalizacji jest bowiem sprawna

i zapewnia prawidłową obsługę obiektu budowlanego należącego do skarżącej. Wobec powyższego Sąd uznał, że obiekty budowlane użytkowane przez Spółkę są w należytym stanie technicznym, a postępowanie administracyjne nie wykazało konieczności nakładania na tę spółkę - właściciela urządzenia budowlanego - jakichkolwiek czynności w celu doprowadzenia obiektów budowlanych będących w jej posiadaniu do stanu zgodnego z prawem na podstawie art. 66 ust. 1 Prawa budowlanego, stanowiącego podstawę zaskarżonej decyzji.

Sąd dodał również, że przepis ten odnosi się wyłącznie do użytkowanego obiektu budowlanego. W rozpoznawanej sprawie zablokowany odcinek sieci kanalizacyjnej bezspornie nie był użytkowany przez skarżącą spółkę, która wybudowała nową sieć kanalizacyjną na podstawie udzielnego decyzją Prezydenta Miasta O. z dnia 26 września 2006 r. pozwolenia na budowę. Sąd przesądził, że odcinek sieci pomiędzy studzienkami o rzędnych "[...]" od momentu zabetonowania studzienki o rzędnych "[...]" przez Z.P. (w 2005 r.), nie jest użytkowany przez skarżącą.

Powyższe organ odwoławczy winien był uwzględnić przy ponownym rozpoznawaniu sprawy, gdyż wyrok tut. Sądu z dnia 22 maja 2012 r. nie został uchylony. W przypadku bowiem, gdy organ administracji nie zgadza się z oceną prawną przedstawioną w wyroku Sądu, winien zaskarżyć to orzeczenie przez złożenie skargi kasacyjnej, czego w niniejszej sprawie nie uczyniono. Nie zmienił się też stan prawny i stan faktyczny sprawy. Ze zgromadzonych przez organ odwoławczy w toku ponownego rozpoznawanie sprawy dokumentów, m.in. zeznań Z.T. z dnia 12 stycznia 2012 r. - wykonawcy robót związanych z przebudową odcinka kanalizacji dokonanej na zlecenie skarżącej, opinii technicznej z uzupełnieniem z dnia 30 sierpnia 2012 r. w sprawie stanu kanalizacji sanitarnej na terenie działki nr xx oraz drożności studzienki kanalizacyjnej odbierającej ścieki oraz opinii dotyczącej oceny w dniu 1 lipca 2012 r. stanu technicznego urządzeń kanalizacji sanitarnej istniejących na działce nr 19, wynika bowiem, że sieć kanalizacji sanitarnej na działce nr xx została wykonana prawidłowo, jest szczelna i sprawna, wobec czego nie stanowi żadnego zagrożenia, natomiast kanalizacja na działce nr x – bez odpływu, stanowi nietypowy zbiornik ścieków.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika natomiast, że organ odwoławczy uznał za błędne ustalenia tut. Sądu dokonane na podstawie wyroków powołanych wyżej sądów powszechnych. Stwierdził bowiem, że sieć kanalizacyjna była drożna do 2007 r., gdyż po zalaniu studzienki betonem przez Z.P. skarżąca Spółka udrożniła ją, a następnie zablokowała po zakończeniu budowy nowego odcinka sieci kanalizacji sanitarnej.

Organ odwoławczy nie uwzględnił także wykładni art. 66 ust. 1 w zw. z art. 61 Prawa budowlanego dokonanej przez Sąd w powyższym wyroku. Przyjął bowiem, że chociaż skarżąca nie użytkuje zablokowanego odcinka sieci - urządzenia budowlanego, gdyż korzysta ze sprawnej sieci sanitarnej, to winna udrożnić zablokowany odcinek sieci wyłącznie w celu umożliwienia Z.P. odprowadzanie ścieków z jego nieruchomości. Podkreślenia przy tym wymaga, że Z.P. nadal nie legitymuje się tytułem prawnym do korzystania z sieci kanalizacyjnej skarżącej Spółki, co również stwierdzono w powoływanym wyroku.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że zastosowana w zaskarżonej decyzji wykładnia art. 66 ust. 1 Prawa budowlanego i przyjęte przez organ odwoławczy ustalenia faktyczne są niewątpliwie sprzeczne z treścią powołanego wyroku tut. Sądu z dnia 22 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Ol 210/12. Powyższe narusza art. 153 p.p.s.a. i skutkuje uchyleniem zaskarżonej decyzji, gdyż naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Uchybienie bowiem przez organ administracyjny przepisowi art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi powoduje konieczność - w razie złożenia na tej podstawie kolejnej skargi - uchylenia zaskarżonej decyzji. Rozwiązanie to stanowi gwarancję przestrzegania przez organy administracji publicznej obowiązku związania orzeczeniem sądu. Działania naruszające tę zasadę muszą być konsekwentnie eliminowane przez uchylanie wadliwych z tego powodu rozstrzygnięć administracyjnych już chociażby z uwagi na związanie wcześniej przedstawioną oceną prawną także i samego sądu administracyjnego. Bez ścisłego stosowania powołanego przepisu trudno byłoby zapewnić spójność działania systemu władzy państwowej. Jego nieprzestrzeganie w istocie podważałoby bowiem obowiązującą w polskim prawie zasadę sądowej kontroli nad aktami i czynnościami organów administracji (zob. wyroki NSA: z dnia 21 października 1999 r., sygn. akt IV SA 1681/97 i z dnia 1 września 2010 r., sygn. akt I OSK 920/10, LEX 745376).

Ponownie rozpoznając sprawę, organ administracji uwzględni powyższe uwagi oraz wytyczne zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie

z dnia 22 maja 2012 r., sygn. akt II SA/Ol 210/12 i rozstrzygnie sprawę co do istoty,

a swoje stanowisko uzasadni zgodnie z art. 107 § 3 K.p.a.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji wyroku. Sąd podjął rozstrzygnięcie w przedmiocie wykonalności zaskarżonej decyzji zgodnie z art. 152 powołanej ustawy. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 200 i art. 205 § 2 tej ustawy, stosownie do wyniku sprawy.