I SA/Kr 1123/14

Uzasadnienie

Zaskarżonymi decyzjami nr[...],[...][...],[...],[...][...],[...][...],[...],[...][...], z dnia 31 grudnia 2008 r., Dyrektor Izby Skarbowej działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej: O.p.), utrzymał w mocy decyzje nr [...]do [...]Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 13 września 2007 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik,, listopad, grudzień 2002 r.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następujących okolicznościach. Decyzjami znak [...] do [...] z dnia 13 września 2007 roku Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił wobec J.B. (dalej: podatnika) kwotę podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2002 roku. Organ pierwszej instancji nie uznał prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur, wystawionych przez I. Plus sp. z o.o. i PH-U M. M.K., stwierdzając, że dokumentują one czynności niedokonane. Nie uznał także podatku należnego z faktur, wystawionych przez podatnika dla wymienionych podmiotów tytułem sprzedaży komponentów paliw, przyjmując, że te transakcje nie miały miejsca, a podatnik wytworzył z zakupionych komponentów paliwa, sprzedawane jako olej napędowy i benzyny.

Podatnik wniósł odwołania od powyższych decyzji, domagając się ich uchylenia w całości i umorzenia prowadzonego postępowania, ewentualnie przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia. Powołał się przy tym na naruszenie art. 21 § 3, art. 120, art. 121, art. 122, art. 180, art. 187, art. 188 i art. 210 O.p., a także art. 2 ust. 1, art. 10 ust. 2 oraz art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym i § 50 ust. 4 pkt 5lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym.

Zaskarżonymi decyzjami z dnia 31 grudnia 2008 r., Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy zakwestionowane przez podatnika decyzje organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że doszło do przerwania biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego, wskutek skutecznego doręczenia podatnikowi zawiadomienia o zastosowaniu środka egzekucyjnego. Dokonywane w toku postępowania zmiany adresu zamieszkania podatnika zostały przy tym uznane za fikcyjne. Następnie organ odwoławczy wskazał na podstawę prawną obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zaznaczając, że faktury stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane, nie mogą stanowić podstawy do takiego obniżenia, szczegółowo wyliczając zakwestionowane faktury oraz poczynione ustalenia faktyczne. Jak podniósł Dyrektor Izby Skarbowej skarżący uzyskiwał fikcyjne faktury mające zalegalizować nabywanie przez niego paliw silnikowych, które w rzeczywistości sam wytwarzał z zakupionych komponentów. W tym celu dzierżawił w bazie magazynowej N. sp. z o.o. w R. konkretne zbiorniki, pozostające do jego wyłącznej dyspozycji. Organ powołał się przy tym na dowody, w tym z zeznań świadków, uzyskane zarówno w toku postępowania kontrolnego, jak i w sprawach karnych, szczegółowo przedstawiając sposób oceny materiału dowodowego. Usługi, świadczone na rzecz podatnika przez N. nie zostały natomiast zakwestionowane. Dyrektor Izby Skarbowej zwrócił uwagę, że oprócz faktur, porozumień kompensacyjnych i przelewów bankowych, podatnik nie przedstawił żadnych dowodów na to, że transakcje rzekomo zawarte ze spółką I. Plus miały miejsce. Nie posiadała ona żadnej dokumentacji, nie prowadziła działalności gospodarczej pod wskazanym adresem, a organom podatkowym wskazywała dane adresowe w taki sposób, by uniemożliwić kontrolę. Żadna z firm przez nią wymienionych, w których rzekomo dokonywała ona zakupów paliwa, nie potwierdziła jakichkolwiek transakcji. Również czynności, których dotyczą faktury transakcji pomiędzy podatnikiem a PH-U M.M. K. nie miały miejsca- faktyczna działalność PH-U M. M. K. polegała na wystawianiu i wprowadzaniu do obiegu fikcyjnych faktur sprzedaży paliw, a także przyjmowaniu i ujmowaniu w dokumentacji fikcyjnych faktur zakupu komponentów paliw. W wyjaśnieniach, złożonych w postępowaniu karnym, potwierdził to sam M. K.Organ odwoławczy zaznaczył również, że samo posiadanie faktury nie wystarcza do potwierdzenia rzetelności transakcji- musi ona odzwierciedlać prawdziwe zdarzenie gospodarcze.

Pismami z dnia 17 lutego 2009 r. podatnik wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargi na powyższe decyzje, domagając się ich uchylenia, a także zasądzenia kosztów postępowania. Zarzucił naruszenie art. 21 § 3, art. 120, art. 121, art. 122, art. 180, art. 187, art. 188, art. 209 art. 210 O.p., a także art. 2 ust. 1, art. 10 ust. 2 oraz art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym i § 50 ust. 4 pkt 5lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym.

Podatnik zarzucił w pierwszej kolejności, że doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego, ponieważ organ nie zawiadamiając go po wszczęciu postępowania egzekucyjnego, w istocie w ogóle go nie wszczął, a doręczenia pod adresem ul. M. 15/29 nie mogą być uznane za skuteczne. Wskazał też, że wszystkie wątpliwości w sprawie tłumaczono na jego niekorzyść, zgromadzony materiał nie daje podstaw do kwestionowania jego transakcji z firmami I. – Plus sp. z o.o. i PH-U M. M. K.. Naruszono zasadę czynnego udziału stron w postępowaniu, uniemożliwiając skarżącemu zadawanie pytań części z przesłuchiwanych osób. Nie przeprowadzono też oględzin bazy magazynowej w R.. Odnośnie zarzutów naruszenia prawa materialnego J. B.wskazał, że organy nie miały podstaw, by kwestionować prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur, które dokumentują rzeczywiste transakcje.

W odpowiedzi na skargi Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach.

Sprawy, wszczęte wskutek ww. skarg, zostały zarejestrowane pod sygnaturami od I SA/Kr 483/09 do I SA/Kr 494/09, a następnie postanowieniami z dnia 5 listopada 2009 r. połączone przez do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygnaturą akt I SA/Kr 483/09.

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 483/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił ww. skargi podatnika. Sąd stwierdził, że organy kontroli skarbowej w niniejszej sprawie uczyniły zadość udowodnienia z góry założonej tezy. Zdaniem Sądu przeprowadziły one niezwykle szerokie postępowanie wyjaśniające, często uwzględniając wnioski dowodowe podatnika, a ocena materiału dowodowego, która została przedstawiona w obszernych uzasadnieniach decyzji odpowiada wymogom swobodnej oceny. Sąd zauważył ponadto, że przepisy postępowania podatkowego nie przewidują, jak należy rozstrzygać wątpliwości pojawiające się na gruncie swobodnej oceny dowodów, a w szczególności, czy należy z nich wysuwać wnioski na korzyść, czy na niekorzyść podatnika. Jednakże Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie zagadnienie to nie ma znaczenia, ponieważ organy kontroli skarbowej nie tyle wątpliwości te rozstrzygały, co usunęły w drodze drobiazgowej wnikliwej oceny. Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu dowodowym Sąd stwierdził, że orzecznictwo wskazuje, iż materiały zgromadzone w postępowaniu karnym są pełnoprawnym dowodem w postępowaniu podatkowym, ponieważ w tym zakresie ustawodawca odstąpił od zasady bezpośredniości przeprowadzania dowodów, na korzyść zasady prawdy obiektywnej. Dalej Sąd podniósł, że ze względu na to, iż to nie organy podatkowe przeprowadzały dowód z zeznań bądź wyjaśnień w postępowaniu karnym to nie można skutecznie postawić im zarzutu naruszenia art. 190 O.p. podatnik miał możliwość wypowiedzenia się co do środków dowodowych, pozyskanych od organów ścigania, a okoliczności ustalone na podstawie takiego materiału dowodowego można było uznać za udowodnione. Sąd uznał, że jeżeli podatnik miał zastrzeżenia co do treści zeznań osób nie przesłuchanych przez organy kontroli skarbowej, nic nie stało na przeszkodzie, aby złożył wniosek o ponowne przeprowadzenie czynności z ich udziałem, tym razem w ramach postępowania podatkowego i pod jego obecność. Co do zarzutu dotyczącego przedawnienia Sąd wskazał, że zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług od stycznia do listopada 2002 r. na zasadach ogólnych mogło ulec przedawnieniu najwcześniej po 31 grudnia 2007 r., natomiast za grudzień 2002 r., po 31 grudnia 2008 r., zatem, według Sądu, w przypadku tego ostatniego okresu nie może być mowy o przedawnieniu. Jednakże w odniesieniu do całego spornego okresu Sąd uznał, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Sąd zgodził się także z organem, iż wskazywane przez podatnika adresy były fikcyjne i podawane wyłącznie w celu uniknięcia odpowiedzialności prawnopodatkowej.

Na skutek skargi kasacyjnej podatnika, wyrokiem z dnia 22 lutego 2011 r., sygn. akt I FSK 322/10, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia sądowi pierwszej instancji. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że uzasadnienie ww. wyroku nie spełnia wymogów wynikających z art. 141 § 4 .p.p.s.a., co uniemożliwia dokonanie kasacyjnej kontroli trafności rozstrzygnięcia zawartego w sentencji wyroku. Ogólnikowość tego uzasadnienia sprawia tym samym, że wnioski sądu pierwszej instancji trudno uznać za wszechstronne i kompletne, przez co odniesienie się przez NSA do pozostałych zarzutów procesowych, które co do zasady koncentrują się na próbie podważenia ustalonego w sprawie stanu faktycznego jak również do zarzutów związanych z nieprawidłowością określenia obrotu w poszczególnych miesiącach jak i podstaw materialnoprawnych rozstrzygnięcia staje się praktycznie niemożliwe. Wykładnia i stosowanie prawa materialnego zasadniczo bowiem może być oceniana tylko wtedy, gdy postępowanie w sprawie nie wzbudza istotnych zastrzeżeń. W niniejszej sprawie, z przyczyn wskazanych wyżej, taki zaś stan rzeczy nie zachodzi. NSA uznał również, że kwestię skuteczności doręczenia zastępczego skarżącemu zawiadomienia o zastosowaniu środka egzekucyjnego w kontekście spełnienia przesłanek z art. 70 § 4 O.p. należało oceniać z uwzględnieniem art. 18 u.p.e.a., który to przepis odsyła do przepisów k.p.a. Zatem w ocenie NSA sąd pierwszej instancji winien ocenić, czy mając na uwadze ustalone okoliczności dotyczące kilkakrotnej zmiany przez skarżącego swego miejsca pobytu na jesieni 2007 r. i dopełniając formalności meldunkowych i w zakresie aktualizacji NIP, organy podatkowe prawidłowo przyjęły, że doszło do skutecznego doręczenia zawiadomienia o zastosowaniu środka egzekucyjnego w trybie art. 43 k.p.a.

Postanowieniem z dnia 21 października 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 715/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zawiesił postępowanie w niniejszej sprawie w związku ze śmiercią podatnika w dniu 5 sierpnia 2011 r. Postanowieniem z dnia 23 czerwca 2014 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie z udziałem następców prawnych podatnika: B.B., F.B., B.B., oraz N. B. działającego przez przedstawicielkę ustawową M. C..

Na rozprawie w dniu 23 czerwca 2014r. Sąd wyłączył z niniejszego postępowania sprawę dotyczącą podatku od towarów i usług, pierwotnie zarejestrowaną pod sygn. akt I SA/Kr 494/09 i sprawa ta została zarejestrowana pod sygn. akt I SA/Kr 1124/14.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza sprawy dotyczy decyzji określających wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do listopada 2002r.

Spór w sprawach za powyższe miesiące, sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy zobowiązania te uległy przedawnieniu, jak chcą tego skarżący, czy też doszło do przerwania biegu przedawnienia na skutek zastosowania środka egzekucyjnego o którym podatnik został zawiadomiony, jak twierdzą organy podatkowe.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za wskazane miesiące następowało w dniu 31 grudnia 2007r. Z akt sprawy wynika natomiast, że podatnik z dniem 25 września 2007r. zlikwidował działalność gospodarczą, zawiadamiając o tym fakcie w dniu 28 września 2007r. Urząd Skarbowy. Jednocześnie w tym dniu zameldował się we Wrocławiu pod adresem ul. Ś. 14/24 i zawiadomił o zmianie adresu Urząd Skarbowy. Następnie podatnik zgłosił nowy adres zamieszkania, przy ul. K. M. 22 od dnia 16 października do dnia 8 listopada 2007r. Z kolei w dniu 9 października 2007r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wystawił tytuły wykonawcze oraz zastosował wobec podatnika środki egzekucyjne w postaci zajęcia rachunków bankowych oraz ruchomości. Zawiadomienie o tych zajęciach wysłał podatnikowi na adres:, ul. M. 15/29. Zawiadomienie to pomimo dwukrotnego awiza, nie zostało jednak odebrane. Na ten sam adres wysłano w dniu 26 października 2007r. zawiadomienie o zajęciu ruchomości i również ta przesyłka pomimo dwukrotnego awiza nie została odebrana. Następnie w dniu 8 listopada 2007r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wysłał zawiadomienia o zajęciu rachunków bankowych, odpisy tytułów wykonawczych, protokół zajęcia i odbioru ruchomości wraz z zawiadomieniem na adres, ul. Ś. 14/24. Jak wynika z pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego, adresem podatnika była w okresie od 12 listopada 2007r. do 27 listopada 2007r, ul. Z. 28.

Jak sam przyznał Dyrektor Izby Skarbowej, organ egzekucyjny za każdym razem wysyłał tytuły wykonawcze oraz zawiadomienia o zajęciu pod nieaktualny adres. W dacie wysyłki tych dokumentów zgłoszony przez podatnika w organach podatkowych oraz zajmujących się ewidencją ludności adres był już inny niż na adresowanym do podatnika piśmie. Dalej Dyrektor stwierdził, że podatnik, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej o każdej zmianie adresu powiadamiał tylko właściwy dla nowego miejsca zamieszkania urząd skarbowy. Po zarejestrowaniu podatnika w swoich ewidencjach nowy urząd skarbowy powiadamiał poprzedni o dokonanej przez podatnika zmianie.

Stosownie do treści art. 70 § 4 O.p., bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Jak wynika z powyższego przepisu, do przerwania biegu przedawnienia, konieczne jest spełnienie łącznie dwóch warunków. Po pierwsze, w stosunku do podatnika musi zostać zastosowany środek egzekucyjny. Po drugie zaś, podatnik musi zostać o tym fakcie zawiadomiony. W niniejszej sprawie bezspornym jest, że pierwszy warunek został spełniony, gdyż w stosunku do podatnika zastosowano środki egzekucyjne, polegające na zajęciu wierzytelności z rachunków bankowych oraz zajęciu ruchomości.

Spór sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy podatnik został o zastosowaniu tych środków zawiadomiony. W związku z tym, że zawiadomienie to musiało zostać dokonane w trakcie postępowania egzekucyjnego, stosownie do treści art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (j.t. Dz.U. z 2012r., poz. 1015 ze zm.), jeżeli przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu Postępowania Administracyjnego. Kwestia doręczeń w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym nie została uregulowana. W związku z powyższym do doręczeń należy stosować przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2013r., poz. 267 ze zm. – dalej k.p.a.). Jak wynika z art. 42 § 1 k.p.a., pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy. Ustawodawca nie zawarł definicji legalnej pojęcia "mieszkania". Należy także zauważyć, że w innym przepisie, a mianowicie w art. 41 § 1 k.p.a. używa pojęcia "adres", które również nie zostało zdefiniowane. Z przepisu tego wynika, że strona ma obowiązek zawiadomić organ administracji o każdej zmianie swojego adresu. Oznacza to tym samym, że ustawodawca zamiennie używa pojęć: "mieszkanie" i "adres". Jak trafnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 7 listopada 2008r. – sygn. akt IV SA/Gl 138/08 – LEX nr 500756, użyte w przepisie art. 43 k.p.a. pojęcie "nieobecność adresata" niewątpliwie odnosi do nieobecności w mieszkaniu, o którym mowa w art. 42 § 1 k.p.a. Użyte w art. 42 § 1 k.p.a. pojęcie "mieszkanie" traktować można zamiennie z wskazywanym przez stronę adresem. Adres, o którym mowa w art. 63 § 2 i 41 § 1 k.p.a., to miejsce gdzie strona faktycznie przebywa i w którym będzie możliwe, zgodnie z jej wolą, doręczenie pism urzędowych adresowanych do niej.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że J. B., nie miał obowiązku powiadamiania organu egzekucyjnego o zmianie swojego adresu, gdyż postępowanie egzekucyjne w momencie zmiany adresu zamieszkania, jeszcze się nie toczyło. Ponadto organy nie wykazały, aby adresy zameldowania były fikcyjne i podatnik faktycznie pod tymi adresami nie zamieszkiwał. Organ podjął próbę anulowania zameldowania pod adresem ul. Ś. 14/24. Jednak organ ewidencyjny wniosku tego nie uwzględnił. Dowodu, iż J. B. nie mieszkał pod tym adresem, nie może również stanowić pismo Komisariatu Policji z dnia 6 grudnia 2007r., z którego wynika, że lokatorka tego mieszkania oświadczyła, że J. B.nigdy pod tym adresem nie mieszkał i nie jest jej znany. Jest to o tyle logiczne, że notatka pochodzi z grudnia 2007r, gdy tymczasem J. B. miał wyprowadzić się z tego mieszkania 15 października 2007r. na prośbę A.B., który zamierzał wynająć ten lokal studentom. Trudno zatem, aby osoba aktualnie zamieszkująca lokal, która być może była studentką miała jakąkolwiek wiedzę o zamieszkaniu w tym lokalu przez J.B.. Również wykaz rozmów telefonicznych, nie może stanowić dowodu, że J. B. dokonał fikcyjnego meldunku i nie przeniósł swojego centrum życiowego do W.. Wynika z niego jedynie, że wykonywane były z tego telefonu rozmowy z K. i okolic. Znamiennym jest, że rozmowy te nie były wykonywane z ul. M., gdzie zdaniem organów faktycznie mieszkał J. B.i. Wreszcie bez znaczenia pozostaje fakt, że w postępowaniu podatkowym, nadal pełnomocnik podatnika podawał adres przy ul. M. w K.. Świadczy to jedynie o tym, że pełnomocnikowi nie był znany nowy adres swojego klienta. Z żadnych przepisów prawa nie wynika obowiązek informowania swojego pełnomocnika o zmianie adresu. Znamiennym jest również, że organ egzekucyjny sam uznał, że korespondencja pod adres M. w K. wysłana została niewłaściwie. Świadczy o tym próba ponownego doręczenia korespondencji pod adres we Wrocławiu, choć również nieaktualny.

Pomijając już okoliczności przedstawione powyżej, należy stwierdzić, że jeżeli podatnik dopełnia swoich formalności względem administracji skarbowej i informuje właściwe organy o zmianie swojego adresu, to nie może ponosić negatywnych konsekwencji braku należytej organizacji jej działania. To organy administracyjne powinny zadbać o należyty przepływ informacji pomiędzy swoimi jednostkami. Jerzy Bronikowski wskazał swój nowy adres, który jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, powinien być traktowany równoznacznie z mieszkaniem i pod taki adres powinny być doręczane pisma. Wskazanie przez podatnika nowego adresu oznacza, że zgodnie z jego wolą, pisma powinny być doręczane pod ten adres. Jeżeli jest to pierwsze doręczenie, to na organie egzekucyjnym spoczywał obowiązek ustalenia adresu na który wysłane zostanie pierwsze pismo w sprawie. Sąd nie ocenia wewnętrznych motywów działania organu egzekucyjnego i nie bada, czy jego przypuszczenia co do miejsca zamieszkania J. B. były uzasadnione. Sąd jedynie może stwierdzić, że J. B. podał zgodnie z obowiązującymi przepisami nowy adres zamieszkania. Skoro nowy adres został podany, pod ten adres organy powinny były doręczyć korespondencję w postępowaniu egzekucyjnym.

Bez znaczenia jest przy tym, czy J. B. był pouczony o konieczności podawania zmiany swojego adresu w postępowaniu zabezpieczającym. Postępowanie egzekucyjne jest odrębnym postępowaniem i ewentualne konsekwencje podatnik mógłby ponieść, gdyby doręczono mu korespondencję w postępowaniu zabezpieczającym. Tymczasem w niniejszej sprawie zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, czyli było to zupełnie nowe postępowanie.

Z uwagi na brak zawiadomienia J. B. o zastosowaniu środka egzekucyjnego, nie doszło do przerwania biegu przedawnienia. W takim wypadku zaskarżone decyzje wydane zostały w sytuacji, gdy zobowiązania podatkowe określone tymi decyzjami wygasły na skutek przedawnienia. Właściwy sposób postępowania w takiej sytuacji wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 10 czerwca 2013r., sygn. akt III SA/Gl 134/13 – LEX nr 1343383, stwierdzając, iż nie ma znaczenia, że termin przedawnienia zobowiązania podatkowego upłynie po wydaniu decyzji przez organ pierwszej instancji, a przed orzeczeniem organu odwoławczego, jeżeli postępowanie organu odwoławczego, którego celem jest również wydanie rozstrzygnięcia merytorycznego w sprawie, z uwagi na zaistniałą bezprzedmiotowość postępowania spowodowaną przedawnieniem zobowiązania podatkowego, powinno zostać umorzone zgodnie z treścią art. 208 § 1 o.p.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ odwoławczy naruszył przepisy postępowania, czyli art. 208 § 1 O.p. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Dlatego też Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) uchylił zaskarżone decyzje oraz działając na podstawie art. 135 tej ustawy uchylił decyzje organu I instancji. Na podstawie zaś art. 152 wskazanej ustawy, Sąd wstrzymał wykonanie zaskarżonych decyzji.

W ponownie przeprowadzonym postępowaniu, organy podatkowe zastosują dyspozycję art. 208 § 1 O.p.

Sąd nie zasądził kosztów postępowania, albowiem skarżący był zwolniony w całości od kosztów sądowych, zaś jego następcy prawni działali w sprawie bez pełnomocnika.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji.