II SAB/Ol 2/13

Uzasadnienie

W dniu 3 grudnia 2012r. S. A. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na przewlekłe prowadzenie przez Prezydenta postępowania w sprawie wpisu uprawnień do rejestru diagnostów. Podniósł, że złożony przez niego wniosek z dnia 6 września 2010r., jak i późniejsze nie zostały w ogóle rozpatrzone. W ocenie skarżącego, urzędnicy stawiają mu wciąż nowe, wymyślone przeszkody prawne. Wskazał, że posiada uprawnienie diagnosty samochodowego od 13 września 1986r., wieloletnią praktykę i przygotowanie samochodowe oraz inne uprawnienia związane z kierunkiem samochodowym. Wyjaśnił, że jest osobą poszukującą pracy, zarejestrowaną od 10 września 2009r. W 2012r. ukończył odpowiedni kurs. Prowadził działalność gospodarczą o profilu technicznym. Posiada więc wiedzę techniczną i specjalistyczną. Do skargi skarżący załączył szereg dokumentów, które w jego ocenie, potwierdzają zasadność zgłoszonego organowi wniosku.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Wydziału Komunikacji w Urzędzie Miasta, działając z upoważnienia Prezydenta, wniósł o odrzucenie skargi, ewentualnie o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ przytoczył stan faktyczny sprawy, wyjaśniając, że każdy wniosek złożony przez skarżącego załatwiany był w sposób przewidziany przepisem art. 35 k.p.a. Wskazał, że po przyjęciu założenia, że w myśl aktualnie obowiązujących przepisów zgłaszane wnioski dotyczyły wydania uprawnienia diagnosty ustalono, że pozbawione są one niezbędnych załączników, na podstawie których można by uznać, że zainteresowany spełnia warunki wydania uprawnienia diagnosty. Kierowane do skarżącego, w trybie art. 64 § 2 k.p.a. pisma wzywające

do uzupełnienia wniosków, nigdy nie zostały uzupełnione w sposób określony przepisami. Organ podał, że w dniu 23 listopada 2012r. całą zgromadzoną dokumentację w sprawie wniosków skarżącego przekazał Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w związku ze złożonym przez skarżącego zażaleniem na iezałatwienie w terminie wpisu uprawnień do rejestru diagnostów.

Z przekazanych Sądowi akt administracyjnych sprawy wynika, że S. A. po raz pierwszy w dniu 6 września 2010r. zwrócił się do Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta o nadanie uprawnienia diagnosty. W dniu 8 września zmodyfikował swój wniosek, wskazując, że wnosi o dokonanie wymiany uprawnień diagnosty samochodowego, tj. świadectwo nr 138/86 (2 sztuki) z dnia 13 września 1986r., na aktualny wzór druku oraz nadanie numeru ewidencyjnego uprawnień.

W odpowiedzi pismem z dnia 13 września 2010r. Dyrektor Wydziału Komunikacji poinformował wnioskodawcę, że sprawy dotyczące uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów regulują przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo

o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. nr 108, poz. 908 z późno zm.) oraz przepis art. 77 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2004 r. nr 173 poz. 1808 z późno zm.). Wskazano, że żaden z wymienionych przepisów nie mówi o wymianie uprawnień. Uprawnienie diagnosty wnioskodawca może uzyskać jedynie w formie "wydania" uprawnienia. Wyjaśniono, że zgodnie z przepisami art. 84 ust. 1 pkt 2 i 2a ustawy Prawo o ruchu drogowym starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne

i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała z wynikiem pozytywnym egzamin przed komisją powołaną przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego.

W związku z tym, z powołaniem się na art. 64 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, wezwano S. A. do uzupełnienia wniosku i przedłożenia w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania:

1. zaświadczenia potwierdzającego zdanie w/w egzaminu; 2. dokumentów potwierdzających odbycie szkolenia wskazanego przepisem rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 4 listopada 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do diagnostów (Dz.U. z 2004 r. nr 246, poz. 2469); 3. dokumentów poświadczających posiadanie wskazywanych w/w rozporządzeniem wykształcenia oraz praktyki zawodowej w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów.

W dniu 24 lutego 2011r. S. A. złożył w Wydziale Komunikacji nowy wniosek - o dokonanie wpisu posiadanych uprawnień diagnostycznych do rejestru diagnostów samochodowych. Uzasadnił wniosek potrzebą prowadzenia działalności gospodarczej.

W odpowiedzi, pismem z dnia 3 marca 2011r., organ ponownie wezwał skarżącego, w trybie art. 64 § 2 k.p.a., do dołączenia do wniosku, w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia dokumentów jak w piśmie z dnia 13 września 2010r.

Pismem z dnia 9 marca 2011r. S. A. poinformował organ, że w dniu 8 marca 2011r. zwrócił się do PZM Centralnego Ośrodka Szkolenia Diagnostów

w Radomiu o przysłanie zaświadczenia potwierdzającego zdanie egzaminu

i ukończenie kursu diagnostów samochodowych.

Pismem z dnia 13 maja 2011r. skarżący poinformował Wydział Komunikacji, że nie ma możliwości otrzymania zaświadczenia z PZM Radom. Przedłożył świadectwa ukończenia kursu i kserokopię świadectwa pracy z Wyższej Szkoły Policji w S., gdzie pracował na stanowisku diagnosty.

Pismem z dnia 24 maja 2011r. Dyrektor Wydziału Komunikacji poinformował stronę, że realizacja wniosku możliwa jest jedynie na zasadach określonych w art. 84 ust. 2 i 2a ustawy Prawo o ruchu drogowym i podtrzymał stanowiska wyrażone

w pismach z dnia 13 września 2010r. i 3 marca 2011r.

S. A. zaskarżył to pismo do WSA w Olsztynie. Postanowieniem z dnia 25 lipca 2011r. Sąd odrzucił skargę, wskazując, że pismo to nie jest decyzją, a ponadto nie został wyczerpany tryb instancyjny w postępowaniu administracyjnym.

W dniu 18 kwietnia 2012r. S. A. ponowił wniosek. Pismem z dnia 2 maja 2012r. Dyrektor Wydziału Komunikacji podtrzymał dotychczasowe stanowisko, żądając przedłożenia wymaganych dokumentów pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Dodatkowo organ wyjaśnił, że realizacja wniosku nie jest możliwa

w oparciu o dołączone dokumenty. Stwierdził, że świadectwa nr 136/86 (2 szt.)

o ukończeniu kursów diagnostyki bezpieczeństwa ruchu drogowego i diagnostyki silnikowej zostały wydane na podstawie przepisów ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 1992 r. m 11, poz. 41 z późno zm.). Dokumenty te nie są wystarczające, by w świetle aktualnie obowiązujących przepisów można było dopuścić wnioskodawcę do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Pismem z dnia 24 maja 2012r. Dyrektor Wydziału Komunikacji poinformował Stanisława Adamskiego, że wniosek nie został rozpatrzony z powodu jego nieuzupełnienia.

W dniu 17 września 2012r. S. A. ponownie wystąpił do Wydziału Komunikacji z wnioskiem o dokonanie wpisu do rejestru diagnostów samochodowych. Do wniosku załączył zaświadczenia o ukończeniu w dniu 12 września 2012r. szkolenia dla diagnostów, na który został skierowany na swój wniosek przez Urząd Pracy, w celu rozpoczęcia działalności gospodarczej.

Pismem z dnia 25 września 2012r. Dyrektor Wydziału Komunikacji, powołując się na art. 64 § 2 k.p.a., wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia go bez rozpoznania, o dokumenty wynikające z art. 84 ust. 2 i 2a ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj.: zaświadczenie potwierdzające zdanie egzaminu oraz dokumenty poświadczające posiadanie wykształcenia oraz praktyki zawodowej w stacji obsługi pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku naprawy lub obsługi pojazdów.

Pismo powyższe mimo dwukrotnego awizowania nie zostało przez skarżącego podjęte i zwrócono je organowi 16 października 2012r. Organ ponowił czynność wezwania.

W dniu 29 października 2012r. S. A. złożył w Wydziale Komunikacji ponaglenie, domagając się wydania decyzji w sprawie wniosku z dnia 17 września 2012r.

Pismem z dnia 31 października 2012r. organ poinformował stronę o podjętych bezskutecznie działaniach w doręczeniu stronie wezwania i wyjaśnił, że wniosek musi zostać uzupełniony o wskazane dokumenty pod rygorem pozostawienia go bez rozpoznania.

W dniu 16 listopada 2012r. S. A. wniósł do Samorządowego Kolegium Odwoławczego zażalenie na przewlekłe prowadzenie postępowania, domagając się podjęcia czynności w sprawie. Podniósł, że Wydział Komunikacji Urzędu Miasta od dwóch lat utrudnia dokonanie wpisu jego uprawnień diagnosty samochodowego do rejestru diagnostów badania pojazdów.

Na rozprawie, która odbyła się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym

w Olsztynie w dniu 11 kwietnia 2013r. skarżący podtrzymał skargę. Podniósł, że posiada uprawnienia bezterminowe i organ już dawno powinien był nadać mu uprawnienia na podstawie dotychczasowej dokumentacji.

Pełnomocnik organu wskazał i udokumentował, że w wyniku zażalenia skarżącego, postanowieniem z dnia "[...]" 2013r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wyznaczyło Prezydentowi 14-dniowy termin do załatwienia sprawy. W dniu "[...]" 2013r. organ wydał decyzję odmawiającą wydania skarżącemu uprawnień diagnosty. Podał, że S. A. zaskarżył tę decyzję.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę wykonywania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. zwanej dalej: "p.p.s.a."), obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania. W myśl tego przepisu stronie przysługuje skarga na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ administracji w sprawach, w których mogą być wydawane decyzje

i postanowienia (art. 3 § 2 pkt 1 - 3 p.p.s.a.) oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.) oraz pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a.). W takich sprawach można wnieść skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, jeśli organ administracji publicznej nie załatwi sprawy w terminie określonym w przepisach art. 35-36 ustawy z dnia ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 Nr 98, poz. 1071 ze zm., powoływanej też jako: "k.p.a.") bądź w terminie wynikającym z innej ustawy szczególnej regulującej sposób postępowania organów administracji w danym przedmiocie.

Wskazać należy w tym miejscu, wobec ogólnikowo podniesionego przez organ wniosku o odrzucenie skargi, iż przed rozpatrzeniem zasadności skargi sąd administracyjny bada dopuszczalność jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu, skargę wniesie uprawniony podmiot oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została złożona w terminie. Stwierdzenie braku którejś z wymienionych przesłanek dopuszczalności zaskarżenia uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do odrzucenia skargi.

W niniejszej sprawie takie okoliczności nie wystąpiły. W szczególności skarżący poprzedził wniesioną skargę zażaleniem na niezałatwienie sprawy w terminie, zgodnie

z art. 37 § 1. W piśmie adresowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 14 listopada 2012r., zatytułowanym "skarga", skarżący wyraźnie zakwestionował, że od dwóch lat organ utrudnia mu dokonanie wpisu wnioskowanych uprawnień. Na konieczność wyczerpania tego środka prawnego w postępowaniu administracyjnym zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w postanowieniu z dnia 25 lipca 2011r., sygn. akt II SA/Ol 451/11, odrzucającym skargę S. A. na pismo Dyrektora Wydziału Komunikacji w Urzędzie Miasta. W rozpatrywanym przypadku spełnienie wskazanego wymogu nie jest w ogóle kwestionowane. Podkreślić przy tym należy, że warunkiem formalnym wniesienia skargi na bezczynność, czy przewlekle prowadzenie postępowania, jest jedynie złożenie zażalenia na podstawie art. 37 § 1 k.p.a. Skarga jest zatem dopuszczalna niezależnie od tego, czy zażalenie to zostanie rozpatrzone oraz niezależnie od stanowiska zajętego przez organ wyższego stopnia w razie jego rozpatrzenia. Innymi słowy, dla uznania wyczerpania toku zażaleniowego przez stronę wystarczające jest wykazanie złożenia przez nią stosownego zażalenia do organu wyższego stopnia. W tych okolicznościach, w ocenie Sądu wniesiona skarga skutecznie wszczęła postępowanie sądowe i tym samym podlegała merytorycznemu rozpatrzeniu. Sposób rozstrzygnięcia niniejszej skargi determinuje jej przedmiot oraz treść art. 149 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowego jest skarga na przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego przez Prezydenta w sprawie przysługiwania skarżącemu uprawnień diagnosty. Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Olsztynie w postanowieniu z dnia 25 lipca 2011r., sygn. akt II SA/Ol 451/11, odrzucającym uprzednią skargę S. A. wskazał, że zgodnie z cytowanym art. 84 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, uprawnienie do wykonywania badań technicznych pojazdów wydaje starosta w drodze decyzji administracyjnej. Wobec tego istota przedmiotowej skargi sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy mimo wszczęcia postępowania w sprawie, organ administracji publicznej pozostaje w zwłoce w wydaniu decyzji rozpoznającej zgłoszony przez skarżącego wniosek. Wyjaśnić należy skarżącemu, że w niniejszym postępowaniu Sąd może jedynie oceniać i wypowiadać się co do terminowości podejmowanych działań lub ich braku. Nie może natomiast wkraczać w meritum zawisłej przed organem administracji sprawy i rozstrzygać o sposobie jej załatwienia. Sąd nie może nakazywać organowi wydania decyzji określonej treści (por Komentarz Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi pod redakcją Tadeusza Wosia, wyd. LexisNexis, Warszawa 2008, str.538). W rozpatrywanym przypadku Sąd nie mógłby zobowiązać organu do stwierdzenia albo uznania uprawnienia skarżącego, o czym mowa w cytowanym art. 149 p.p.s.a. in fine, ponieważ zapis ten dotyczy tylko sytuacji, gdy organ nie wydaje decyzji, ale inny akt administracyjny, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 (tak: NSA w wyroku z dnia 4 października 2005r. sygn. akt II GSK 134/05).

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że ogólne postępowanie przed organami administracji publicznej, w należących do właściwości tych organów sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych, normuje Kodeks postępowania administracyjnego. Stanowi on w art. 104. § 1, że organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Zgodnie z art. 12 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej mają obowiązek działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Na organie prowadzącym postępowanie spoczywa obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do załatwienia sprawy (art. 7 i art. 77 § 1 kpa). Stosownie do treści art. 35 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy, od dnia wszczęcia postępowania (art. 35 § 3 kpa). W myśl art. 36 § 1 k.p.a. o każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a. lub w przepisach szczególnych organ administracji publicznej jest obowiązany zawiadomić strony, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy. Ten sam obowiązek ciąży na organie administracji publicznej również w przypadku zwłoki w załatwieniu sprawy z przyczyn niezależnych od organu (art. 36 § 2 k.p.a.).

W rozpatrywanym przypadku Prezydent Olsztyna nie działał zgodnie z tymi unormowaniami, błędnie przyjmując, że może pozostawiać zgłaszane wnioski bez rozpatrzenia, na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom (niż brak adresu wnoszącego) ustalonym

w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania. Przyjmuje się, że pozostawienie podania bez rozpoznania na podstawie tego przepisu nie następuje w formie decyzji ani też postanowienia. Strona może dochodzić związanego z tym naruszenia poprzez skargę na bezczynność organu. Powołanie się przez organ administracji na to unormowanie służyć może wyłącznie usunięciu braków formalnych wynikających ze ściśle określonych przepisów prawa i nie może zmierzać do merytorycznej oceny przedstawionego wniosku oraz jego załączników (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 23 stycznia 1996 r., sygn. akt II SA 1473/94 oraz z dnia 30 września 1999 r., sygn. akt I SAB 89/99, publ. CBOSA). Żądane przez organ dokumenty nie miały zaś charakteru wymogów formalnych. Powoływany przez organ przepis art. 84 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym nie wskazuje, że zgłoszony wniosek o wydanie uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów ma spełniać szczególne wymogi formalne, bez których spełnienia, nie będzie można sprawie nadać dalszego biegu. Dlatego organ nie mógł pozostawiać wniosków bez rozpoznania. Wskazane zaniechanie czyniło zasadnym zarzut bezczynności organu. W ocenie Sądu, wbrew stanowisku skarżącego, organowi nie można przypisać zarzutu przewlekłego prowadzenia postępowania. W orzecznictwie podkreśla się, że przez przewlekłość postępowania przed organem administracji publicznej należy rozumieć brak należytego zaangażowania organu w załatwieniu sprawy indywidualnej. Przewlekłość postępowania obejmuje więc takie przypadki prowadzenia postępowania w sprawach indywidualnych jak: wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu, wykonywanie czynności pozornych powodujących, że formalnie organ nie jest bezczynny, mnożenie przez organ czynności dowodowych ponad potrzeby wynikające z istoty sprawy. Okoliczności takie nie miały miejsca w niniejszej sprawie. Organ bowiem w odpowiedzi na zgłaszane przez skarżącego wnioski, konsekwentnie domagał się od skarżącego przedłożenia ciągle tych samych dokumentów, a wobec ich braku, każdy wniosek pozostawiał bez rozpoznania. Jak wskazano wyżej było to działanie nieuprawnione. Skarżący jednak wcześniej nie kwestionował tego, składając nowe wnioski, do których załączał różne dokumenty. Z postępowania organu wynika przy tym przekonanie o prawidłowości przyjętego sposobu działania, z czego wnioskować można, że nie miał on zamiaru uchylania się od wydania decyzji rozstrzygającej sprawę co do istoty.

W rozpoznawanej sprawie istotnym jest jednak, że po wniesieniu skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta, decyzją z dnia "[...]" 2013r. organ ten rozpoznał wniosek skarżącego. W dacie orzekania przez Sąd organ nie pozostawał więc już w bezczynności ani w przewlekłości. W konsekwencji, na skutek okoliczności, które zaistniały po wniesieniu skargi, a przed wydaniem rozstrzygnięcia przez sąd, postępowanie sądowoadministracyjne stało się bezprzedmiotowe i jako takie podlegało umorzeniu na zasadzie art. 161 § 1 pkt 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie stało się bezprzedmiotowe z innych przyczyn niż wymienione w pkt 2 i 3 tego artykułu.

Umorzenie postępowania przed sądem następuje, gdy w jego toku zaistnieją zdarzenia, które uniemożliwiają osiągnięcie jego celu, albo powodują, że dokonanie przez sąd administracyjny kontroli zaskarżonego aktu lub czynności staje się zbędne lub nawet niedopuszczalne. Sąd administracyjny ma obowiązek uwzględnienia tych zdarzeń, o ile istnieją one w dacie orzekania.

W szczególnej kategorii spraw, jakimi są sprawy ze skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy administracji publicznej, bezprzedmiotowość postępowania będzie miała miejsce, gdy stan ten przestanie istnieć co do zasady w wyniku wydania aktu lub podjęcia określonej czynności przez organ - po wniesieniu skargi, a przed wydaniem rozstrzygnięcia przez sąd. Wskazać należy, że w sprawach skarg na bezczynność organu sąd orzeka, biorąc za podstawę stan faktyczny sprawy w czasie wydania orzeczenia sądowego. Jeżeli w toku postępowania sądowoadministracyjnego, przed dniem orzekania w sprawie ze skargi na bezczynność, organ administracji publicznej nie pozostaje już w stanie bezczynności lub przewlekłości, to sąd nie może uwzględnić skargi na tzw. milczenie władzy. W takich przypadkach, zgodnie z art.161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, które z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe. Należy zwrócić uwagę na to, że zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych m.in. w art. 3 § 2 pkt 1, może orzec jedynie zobowiązać organ do wydania w określonym terminie aktu. W sytuacji, gdy akt taki zostanie już wydany, postępowanie sądowe staje się bezprzedmiotowe. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym

i doktrynie powszechnie przyjmuje się, że bezprzedmiotowość postępowania sądowego zachodzi w przypadku wydania aktu lub podjęcia czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których organ pozostawał w bezczynności (por. uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 26 listopada 2008 r., I OPS 6/08 oraz wyrok NSA z dnia 25 października 2005 r. sygn. akt II OSK 85/05, Lex nr 188791; postanowienie NSA z dnia 1 grudnia 2011r., sygn. akt I OSK 1540/11).

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. orzeczono, jak w pkt 1 sentencji postanowienia.

Powyższe nie zwalnia jednak Sądu od dokonania oceny, czy działanie organu, polegające na zaniechaniu wydania decyzji administracyjnej, miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (tak Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 26 lipca 2012r., sygn. akt II OSK 1360/12, ONSA i WSA nr 1/2013, poz. 7). Zgodnie z dyspozycję art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a., Sąd stwierdza czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, co umożliwić ma stronie ewentualne dochodzenie odszkodowania, o którym mowa w art. 4171 § 3 kodeksu cywilnego, z tytułu niezgodnego z prawem zaniechania organu co do wydania aktu administracyjnego. W przedstawionych okolicznościach faktycznych, Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że doszło do rażącego naruszeniem prawa. Organowi można przypisać jedynie brak prawidłowej interpretacji obowiązującego prawa. Powyższe uzasadnia rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 postanowienia.