II SAB/Kr 24/13

Uzasadnienie

W dniu 22 lutego 2012 r. (data wpływu do Urzędu Miejskiego w A. ) Wojewódzki Szpital [...] w P. zwrócił się z wnioskiem o udzielenie informacji, czy W.M. jest płatnikiem podatku lokalnego od nieruchomości.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Burmistrz A. poinformował wnioskodawcę pismem z dnia 6 marca 2012 r., znak: [...] , że Referat Księgowości Podatkowej Urzędu Miejskiego w A. nie prowadzi ewidencji w zakresie płatników podatku od nieruchomości, a także że zgodnie z definicją zawartą w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. Nr 749 z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczania i pobrania od podatnika podatku i wpłacaniu go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Organ poinformował także wnioskodawcę, że dane dotyczące podatników objęte są tajemnicą skarbową, a organ podatkowy może je udostępnić jedynie osobom wymienionym w art. 298 i art. 299 ustawy Ordynacja podatkowa.

W dniu 19 marca 2012 r. (data wpływu do Urzędu Miejskiego w A. ) Szpital wniósł o wydanie - na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - decyzji odmownej w sprawie udzielenia żądanych informacji wskazując, że każda informacja o sprawach publicznych (jaką jest również informacja objęta tajemnicą na mocy ustawy - Ordynacja podatkowa) jest informacją publiczną, a odmowa jej udzielenia powinna nastąpić w formie decyzji, od której służy środek zaskarżenia.

Burmistrz A. poinformował wnioskodawcę, pismem z dnia 28 marca 2012 r., znak: [...] , że dane dotyczące płatnika podatku od nieruchomości są objęte reżimem ustawy - Ordynacja podatkowa w związku z czym do wniosku nie ma zastosowania ustawa o dostępie do informacji publicznej.

W dniu 10 kwietnia 2012 r. (data wpływu do Urzędu Miejskiego w A. ) Wojewódzki Szpital [...] w P. zwrócił się o wydanie na podstawie art. 216 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa postanowienia odmawiającego udzielenia informacji w zakresie, czy dana osoba jest płatnikiem podatku od nieruchomości.

W piśmie z dnia 24 kwietnia 2012 r. Burmistrz A. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

W dniu 18 lutego 2013 r. wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie (przekazana przez WSA w Rzeszowie, do którego została złożona, a który nie jest sądem właściwym miejscowo) skarga Szpitala im. [...] w P. na bezczynność Burmistrza A. polegającą na niewydaniu decyzji odmawiającej udostępnienia żądanej we wniosku informacji publicznej.

Burmistrzowi Miasta A. zarzucono naruszenie:

- art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez uznanie, że informacja o tym, czy wskazana z imienia i nazwiska osoba jest podatnikiem podatku lokalnego od nieruchomości, nie jest informacją publiczną,

- art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy poprzez niewydanie decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej.

Skarżący Szpital wniósł o:

- zobowiązanie Burmistrza A. do rozpoznania wniosku skarżącego o udzielenie informacji publicznej poprzez wydanie decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej, tj. informacji dotyczącej W.M. - czy jest płatnikiem podatku lokalnego od nieruchomości oraz

- o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

Zdaniem skarżącego Burmistrz Miasta A. poczynił błędne ustalenia, że zawnioskowana informacja nie jest informacją publiczną i w związku z powyższym sposób zawiadomienia o odmowie udostępnienia informacji jest niewłaściwy. Zgodnie bowiem z art. 16 ust 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej odmowa udostępnienia informacji publicznej, w przypadku gdy istnieją ustawowe przeszkody do jej udostępnienia następuje w drodze decyzji administracyjnej. Organ uznał, że wnioskowana informacja objęta jest reżimem ustawy Ordynacji Podatkowej.

Wskazano na definicję informacji publicznej sformułowaną w art. 1 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą informacja objęta tajemnicą na podstawie ustawy- Ordynacja podatkowa, jest również informacją publiczną. W tej sytuacji, w ocenie skarżącego, organ powinien wydać decyzję odmawiającą udzielenia informacji publicznej (wyrok NSA z dnia 11 maja 2006 r., II OSK 812/05). Decyzja ta będzie podlegała kontroli, w zależności od chronionego dobra albo sądu administracyjnego albo sądu powszechnego.

Na potwierdzenie swojego stanowiska w zakresie formy odmowy udzielenia informacji publicznej strona skarżąca przytoczyła orzecznictwo sądów administracyjnych.

Szpital powołał się także na art. 61 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. podnosząc, że przepisy Konstytucji RP ustanawiają obywatelskie prawo do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej. Podmiot, do którego wpłynął wniosek o udzielenie informacji publicznej, realizując zapisy ustawowe powinien zawsze dążyć do tego, aby informacja została udzielona. Granicę ujawnienia informacji zakreśla art. 5 ustawy, który ogranicza możliwość udostępnienia informacji ze względu na przepisy o ochronie tajemnicy ustawowo chronionej.

Skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem organu, że żądana przez niego informacja nie stanowi informacji publicznej.

Dodatkowo skarżący wyraził wątpliwość, by żądana przez niego informacja stanowiła tajemnicę skarbową. Podkreślono, że wnioskowana informacja nie znajduje się w ustawowym katalogu zawartym w art. 293 Ordynacji podatkowej. Powołano przy tym orzecznictwo dotyczące kwalifikowania jako informacji publicznej informacji o podmiotach, wobec których zastosowano ulgi podatkowe.

Skarżący stoi na stanowisku, że skoro indywidualne dane zawarte w decyzjach podatkowych nie są objęte tajemnicą skarbową, to informacja o tym, czy dana osoba jest podatnikiem podatku lokalnego od nieruchomości również nie może być uznana za tajemnicę skarbową i powinna być na wniosek skarżącego udostępniona.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz A. wniósł o jej oddalenie.

Organ wskazał, że dostęp do informacji publicznej reguluje co do zasady art. 61 Konstytucji RP oraz ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Podniesiono, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu - zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej - w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych i innych tajemnic ustawowo chronionych. Taką tajemnicą ustawowo chronioną jest tajemnica skarbowa - art. 293-305 ustawy Ordynacja podatkowa.

Organ podniósł, że dane, których udzielenia domagał się skarżący, stanowią tajemnicę skarbową, a zatem odmowa ujawnienia tych danych znajdowała oparcie w przepisach prawa. Bezczynność organu w sytuacji określonej przepisami przedmiotowej ustawy polega na tym, że podmiot do zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje lub też nie wydaje decyzji w przypadku, gdy zachodzą ustawowe odmowy udzielenia informacji (tak: wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2004 r., IISAB/Wa85/04).

Zdaniem organu skoro informacja wnioskowana przez skarżącego nie stanowiła informacji publicznej, wystarczającym było poinformowanie o tym strony w formie pisemnej, bez konieczności wydawania decyzji odmownej. Skarżący został poinformowany o stanowisku organu, a więc nie można przyjąć, by organ pozostawał w bezczynności, gdyż z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia w sytuacji, gdy organ milczy wobec wniosku o udzielenie informacji.

Podkreślono, że skarżący nie należy do kręgu podmiotów wymienionych w art. 299 Ordynacji podatkowej, zatem nie posiada uprawnień do uzyskania danych zawartych we wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, że sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn.: Dz.U. z 2012 r., nr 270). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonej decyzji podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podkreślić należy, że w świetle art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd nie ma obowiązku, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, do badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu (tak NSA w wyroku z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt: FSK 2326/04).

W pierwszej kolejności należy wskazać, że spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność organu, gdyż skarga na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., I OSK 601/05 LEX nr 236545).

Z uwagi na przedmiot zaskarżenia należy mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Powołana ustawa reguluje zakres podmiotowy i przedmiotowy jej stosowania, a także tryb i procedurę udostępniania informacji publicznej.

Strona skarżąca w swoim wniosku z 22 lutego 2012 r. (data wpływu do Urzędu Miejskiego w A.) domagała się udzielenia informacji, czy W.M. jest płatnikiem podatku lokalnego od nieruchomości. Charakter tego wniosku jako wniosku o udostępnienie informacji publicznej został sprecyzowany późniejszym pismem wnioskodawcy z dnia 19 marca 2012 r.

Na powyższy wniosek skarżącej udzielono odpowiedzi w piśmie z dnia 6 marca 2012 r., w którym odmówiono udostępnienia wnioskowanej informacji ze względu na tajemnice skarbową.

Nie ulega wątpliwości, że pismo adresowane do Urzędu w A. Referatu Wymiaru Podatków, czyli aparatu organizacyjnego organu administracyjnego było pismem adresowanym do organu gminy, który niewątpliwie jako organ władzy publicznej jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy). Na Burmistrzu A. ciążył zatem obowiązek rozpoznania wniosku w przewidzianej prawem formie w zależności od tego, czy wnioskowana informacja miała charakter informacji publicznej.

Bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej ma miejsce wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie podmiot ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub prowadził postępowanie w sprawie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, albo nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność wskazująca na powody, dla których określony akt nie został podjęty lub czynność dokonana a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną lub też niezawinioną opieszałością podmiotu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, przy czym w postępowaniu sądowoadministracyjnym wywołanym wniesieniem skargi na bezczynność możliwe są różne rozstrzygnięcia. Uwzględnienie skargi na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 - przy jej zasadności, prowadzi w myśl art. 149 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do zobowiązania podmiotu do wydania w określonym terminie aktu lub w innych przypadkach, do dokonania czynności lub stwierdzenia, albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Z kolei skarga na bezczynność podlega oddaleniu na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w przypadku jej bezzasadności.

Prawo do informacji zostało zagwarantowane w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach przesłanki dotyczące ochrony wolności i praw innych osób oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji). W myśl art. 61 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, tryb udzielania informacji, o których mowa w tym artykule określają ustawy i realizację powyższego przepisu stanowi właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. W myśl ust. 2 art. 1 przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi.

W art. 6 ustawodawca wskazuje, jakie informacje stanowią informacje publiczne w myśl przepisów ustawy, przy czym wyliczenie to nie jest katalogiem zamkniętym. Prawo do uzyskania informacji publicznej przysługuje każdemu, o czym stanowi art. 2 ustawy, a ograniczenia w korzystaniu z powyższego prawa wynikają z treści art. 5.

Prawo do informacji publicznej realizowane być może poprzez uzyskanie informacji publicznej, w tym uzyskanie informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, wglądu do dokumentów urzędowych, dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów (art. 3 ust. 3). Do udostępnienia informacji publicznej obowiązane są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne (art. 4). Podmioty, na których z mocy ustawy ciąży obowiązek udzielenia informacji publicznej, w przypadku określonym w art. 14 ust. 2, wydają decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej bądź o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji (art. 16 ust. 1). A zatem przepis art. 16 ust. 1 ustawy wyraźnie stanowi, że decyzja o odmowie udostępnienia bądź o umorzeniu postępowania odnosi się jedynie do informacji publicznej i dotyczy sytuacji opisanych w art. 14 ust. 2. W postępowaniu z wniosku o udostępnienie informacji publicznej, rolą właściwego organu jest zatem w pierwszej kolejności ustalenie, czy wnioskowana informacja nosi walor informacji publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy (por. wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2002 r. sygn. akt II SA 3301/02, Lex nr 78064, wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2002 r. sygn. akt II SA 2867/02, Lex nr 78203). W przypadku ustalenia, że żądana informacja jest informacją publiczną załatwienie wniosku strony następuje poprzez czynność materialno-techniczną, polegającą na udzieleniu danej informacji publicznej, w formie i sposób określony we wniosku strony, bądź też poprzez wydanie decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej lub o umorzeniu postępowania. Przepis art. 16 ust. 1 ustawy swoją regulacją nie obejmuje natomiast sytuacji, w której żądana informacja nie jest informacją publiczną. W wypadku ustalenia, że informacja, o której udzielenie strona zwróciła się nie jest informacją publiczną, stanowisko organu odmawiające jej udzielenia powinno być wyrażone w formie pisemnej odpowiedzi, zawierającej argumentację w przedmiotowym zakresie. Stronie, która stanowiska organu nie podzieli, przysługuje skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracyjnego, w załatwieniu wniosku o udzielenie informacji publicznej.

Wniosek o udzielenie informacji, czy W.M. jest płatnikiem podatku lokalnego od nieruchomości podlegał zakwalifikowaniu jako wniosek o udostępnienie informacji publicznej z przyczyn przedmiotowych. Jak bowiem stanowi art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. h ustawy, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o majątku publicznym, w tym o ciężarach publicznych. Ciężary publiczne związane są z konkretnymi podmiotami, a zatem pytanie o konkretny rodzaj ciężaru publicznego – którym niewątpliwie są obciążenia podatkowe – w powiązaniu z konkretnym podmiotem nie może z tego tylko względu, że związane jest z konkretnym podmiotem wykluczać kwalifikowania takiego pytania jako wniosku o udzielenie informacji publicznej, a samej żądanej informacji jako informacji publicznej. Potrzeba i zasadność szerokiej wykładni przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej "na rzecz" informacji publicznej akcentowana jest w orzecznictwie sądowym. W wyroku z dnia 2 lutego 2005 r., OSK 1060/04, LEX nr 549582, Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że "Spółka z powołaniem się na przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej domagała się udzielenia informacji dotyczących kupców, prowadzących obecnie działalność gospodarczą na targowisku (położonym na określonych działkach), tych którzy uiszczają podatek od nieruchomości z podaniem nazwiska i imienia kupca, siedziby prowadzenia działalności gospodarczej i rodzaju daniny. W art. 6 ust. 1 wymieniając rodzaj informacji publicznej, ustawodawca w pkt 5 lit. "h" wymienił również tę, która dotyczy majątku publicznego i odnosi się do ciężarów publicznych. W powyższym rozumieniu informacja, o której udostępnianie zwróciła się Spółka do Burmistrza stanowiła informację publiczną".

W sytuacji, gdy wnioskowana do udostępnienia informacja miała charakter informacji publicznej organ powinien był jej udzielić, chyba że doszedłby do wniosku, że ze względu na tajemnicę skarbową konieczna jest odmowa udostępnienia informacji publicznej. Wówczas należałoby takiej odmowy dokonać w formie decyzji administracyjnej. Należy zasygnalizować, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu - jak o tym stanowi art. 5 ust. 1 - w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Taką tajemnicą ustawowo chronioną jest tajemnica skarbowa. Zgodnie z art. 293 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137 poz. 926 ze zm.) indywidualne dane zawarte w deklaracji oraz innych dokumentach składanych przez podatników objęte są tajemnicą skarbową. Tajemnicą skarbową, zgodnie z art. 293 § 2 Ordynacji podatkowej, objęte są także dane zawarte w: 1) informacjach podatkowych przekazywanych organom podatkowym przez podmioty inne niż wymienione w § 1, 2) aktach dokumentujących czynności sprawdzające, 3) aktach postępowania podatkowego, kontroli podatkowej oraz aktach postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe, 4) dokumentacji rachunkowej organu podatkowego, 5) informacjach uzyskanych przez organy podatkowe z banków oraz z innych źródeł niż wymienione w § 1 lub w pkt 1, 6) informacjach uzyskanych w toku postępowania w sprawie zawarcia porozumień, o których mowa w dziale IIa. Zgodnie z art. 299 § 1 i 3 Ordynacji podatkowej organy podatkowe udostępniają informacje zawarte w aktach spraw podatkowych, z wyłączeniem informacji określonych w art. 182, wyłącznie podmiotom określonym w art. 298 i 299 § 3 Ordynacji podatkowej. Podatek od nieruchomości został uregulowany w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: z 2010 r. Dz. U. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.). Zgodnie art. 6 ust. 9 pkt 1 osoby prawne, jednostki organizacyjne oraz spółki niemające osobowości prawnej, jednostki organizacyjne Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a także jednostki organizacyjne Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe są obowiązane składać organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania, deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru. Zgodnie ust. 10 wskazanego przepisu obowiązek składania deklaracji na podatek od nieruchomości, o którym mowa w ust. 9 pkt 1, dotyczy również podatników korzystających ze zwolnień na mocy przepisów niniejszej ustawy.

Organ winien zatem rozważyć, czy dane, ujawnienia których domagała się strona skarżąca stanowią tajemnicę skarbową w rozumieniu art. 293 Ordynacji podatkowej. Kwestii tej Sąd nie może rozstrzygnąć wyrażając ocenę prawną, gdyż przesądziłby treść merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie, co jest niedopuszczalne w sprawie ze skargi na bezczynność organu.

Do dnia rozprawy przed sądem administracyjnym Burmistrz A. nie zakończył postępowania zainicjowanego wnioskiem strony skarżącej o udostępnienie informacji publicznej poprzez udzielenie tej informacji bądź poprzez jej odmowę w formie decyzji administracyjnej, bądź też poprzez umorzenie postępowania. Oznacza to, że podmiot ten pozostaje w bezczynności w kwestii rozpatrzenia wniosku z dnia 22 lutego 2012 r. (data wpływu).

Skoro wniosek strony skarżącej nie został załatwiony w sposób przewidziany w ustawie dla sytuacji odmowy udostępnienia informacji publicznej, zaś bezczynność nie ustała także po wniesieniu skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku, biorąc za podstawę art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. uwzględnił skargę zobowiązując Burmistrza A. do wydania w terminie 14 dni aktu w sprawie z wniosku Wojewódzkiego Szpitala [...] w P. z dnia 22 lutego 2012 r. o udzielenie informacji, czy W..M. jest płatnikiem podatku lokalnego od nieruchomości.

Mając na uwadze okoliczność, że wniosek strony skarżącej z dnia 22 lutego 2012 r. nie został rozpatrzony w ustawowym terminie wynoszącym co do zasady 14 dni (a maksymalnie i wyjątkowo 2 miesiące – art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej) we właściwej formie, jednakże organ nie był bezczynny w zakresie udzielania odpowiedzi na stanowisko wnioskodawcy, gdyż uznając, że wniosek nie dotyczy informacji publicznej – prowadził korespondencję w formie zwykłych pism, a kwestia kwalifikowania konkretnego wniosku z punktu widzenia nieprecyzyjnej regulacji ustawy o dostępie do informacji publicznej jest w wysokim stopniu ocenna, Sąd stwierdził, że bezczynność w niniejszej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania nastąpiło na podstawie art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270).