II SA/Łd 1121/12

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., zaskarżonym postanowieniem

z dnia [...] po rozpatrzeniu zażalenia J. W., utrzymało w mocy postanowienie Burmistrza Miasta T. z dnia [...] nr [...] w sprawie odmowy wydania zaświadczenia.

Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, wnioskiem

z dnia 29 marca 2012 r. J. W. zwrócił się do Burmistrza Miasta T.

o wydanie w trybie art. 217 § 1 i 2 pkt 2, art. 218 § 1 i 2 k.p.a. w zw. z art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zaświadczenia

o zgodności lub niezgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenu, obowiązującym w czasie realizacji usytuowania linii 15 kV, przebiegającej wzdłuż ulicy A i ul. B przez prywatną działkę nr ewid. 202 oraz

o odniesienie się do wskazań z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującego w czasie realizacji budowy, to jest od dnia 15 stycznia 1988 r. (rok wydania decyzji ustalającej lokalizację inwestycji i decyzji o pozwoleniu na budowę) do 28 lutego 1991 r. (protokół zdawczo-odbiorczy z wykonanych prac geodezyjnych oraz zakończenia inwestycji – odbioru z grudnia 1991 r. przez inwestora A).

Dodatkowo strona wnioskowała o odniesienie się do stanu faktycznego i prawnego obowiązujących wówczas przepisów ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 35, poz. 185) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie podziału inwestycji oraz zakresu, zasad i trybu ustalania ich lokalizacji (Dz.U. nr 35, poz. 140) w zakresie ustalenia lokalizacji inwestycji. Strona wskazała w uzasadnieniu, że zaświadczenia z dnia 16 maja 2006 r. i 21 sierpnia

2006 r., wystawione na wniosek PINB przez poprzedniego Burmistrza Miasta T., są niezgodne ze stanem faktycznym i prawnym.

Burmistrz Miasta T. postanowieniem z dnia [...] na podstawie art. 219 k.p.a. odmówił J. W. wydania zaświadczenia o zgodności lub niezgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta Tuszyna obowiązującym w czasie realizacji usytuowania linii 15 kV przebiegającej wzdłuż ul. A i ul. B w T. przez działkę nr ewid. 202.

Według organu I instancji na podstawie ustaleń planu miejscowego, obowiązującego

w dacie budowy linii energetycznej 15 kV na działce nr 202, nie można w sposób jednoznaczny ustalić, czy budowa tej linii jest zgodna z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego miasta Tuszyna, zatwierdzonego uchwałą Rady Narodowej Miasta i Gminy Tuszyn nr I/26/77 z dnia 20 stycznia 1977 r. (publ. Dz.U.WRN nr 2, poz. 8). W części opisowej planu brak jest bowiem ustaleń dotyczących infrastruktury technicznej w zakresie elektroenergetyki na obszarze miasta Tuszyna, mimo iż plan zawiera ustalenia dotyczące innych elementów infrastruktury (wody, kanalizacji, gazu).

Odnosząc się następnie do uchwały Rady Miasta i Gminy Tuszyn nr IV/22/90 z dnia 11 lipca 1990 r. w sprawie miejscowego ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Tuszyna (publ. Dz. Urz. Woj. Piotr. Nr 18, poz. 185) oraz uchwały Rady Miasta i Gminy Tuszyn z dnia 28 grudnia 1990 r. w sprawie szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego budownictwa jednorodzinnego osiedla "1-go Maja" w Tuszynie, organ wywiódł, że budowa linii 15 kV przy ul. A jest zgodna z ustaleniami tych planów. Jednakże z uwagi na treść wniosku J. W. oraz ustalenia wszystkich planów zagospodarowania przestrzennego nie można wydać zaświadczenia o treści żądanej przez wnioskodawcę.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył J. W., podnosząc, że jest to kolejna odmowa wydania przez Burmistrza Miasta T. zaświadczenia, która ma na celu nieujawnienie faktu, że linia 15 kV zrealizowana w 1991 r. na działce nr ew. 202 została wybudowana z naruszeniem obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 1977r. i planu zagospodarowania z 1990 r., które to plany nie przewidywały do realizacji linii 15 kV wzdłuż ulicy A na prywatnych gruntach po północnej stronie ulicy A. Zdaniem składającego zażalenie, Burmistrz Miasta T., odnosząc się do tych planów miejscowych obowiązujących na przedmiotowym terenie od 1977r., pominął fakt, że właściciel działki nr 202 występując o wystawienie przedmiotowego zaświadczenia dotyczącego miejscowego planu z okresu budowy tej linii 15 kV, wnioskował o odniesienie się do ustaleń wówczas obowiązującego planu zagospodarowania o zgodności lub niezgodności usytuowania zrealizowanej linii 15 kV na prywatnej działce nr ew. 202 stanowiącej własność J. W., a nie do całego osiedla położonego na tym terenie.

Postanowieniem z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., rozpatrzywszy wniesione zażalenie, na podstawie art. 138 § 1 w zw. z art. 144, art. 217 § 2 pkt 2, art. 218, art. 219 k.p.a. utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji.

W motywach rozstrzygnięcia Kolegium uzasadniło zajęte przez siebie stanowisko, powołując się na literaturę przedmiotu i podglądy wyrażone w orzecznictwie sądów administracyjnych. Podniesiono, że organ wydaje zaświadczenie na podstawie prowadzonych przez niego rejestrów, ewidencji czy innych danych będących w jego posiadaniu, czyli określonych dokumentów. Skoro zaświadczenie ma być oparte na dokumentach, zatem to co ma potwierdzać, musi być oczywiste, wynikające w sposób bezsporny z tych dokumentów. Organ zaświadcza o tym, co jest w jego ewidencji, rejestrach, bądź innych danych, bez ich przetwarzania. Treści zaświadczenia nie można formułować, opierając się na wykładni przepisów prawa materialnego w kontekście określonego stanu faktycznego. Zaświadczenie ma być aktem wiedzy, a nie aktem woli organu. Nie ma ono zatem charakteru prawotwórczego. Ma natomiast potwierdzać, na podstawie danych z istniejących ewidencji, rejestrów, zbioru dokumentów lub zbioru danych utrwalonych innymi technikami istnienia w danym czasie określonego stanu faktycznego lub prawnego, którego poświadczenia domaga się wnioskodawca

(Z. Kmiecik, Charakter prawny zaświadczenia... z. 10, s. 63 oraz wyrok NSA z dnia 2 października 2008 r., I OSK 588/08; z dnia 8 września 2009 r., I OSK 104/09 -nsa.qov.pl) - wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13.10.2010r. sygn. II SA/Wr 436/10; LEX nr 688539.

Zdaniem organu odwoławczego J. W., żądając dokonania interpretacji zapisów planu w odniesieniu do działki nr 202, domagał się w istocie określenia konkretnych skutków prawnych, jakie zapisy planu wywołują w stosunku do niego w sferze wykonywania prawa własności. Strona domagała się ustalenia indywidualnego stanu prawnego jej nieruchomości, co wiąże się z rozstrzyganiem o istnieniu albo nieistnieniu uprawnień lub obowiązków właściciela. W postępowaniu o wydanie zaświadczenia na podstawie art. 218 k.p.a. uwzględnienie takiego żądania nie jest zaś możliwe.

W powołanym już wyżej wyroku z dnia 13.10.2010r. sygn. II SA/Wr 436/10 Sąd stwierdza bowiem, że zaświadczenie nie może kształtować bezpośrednio stosunku prawnego. Może to nastąpić w formie orzeczenia wydawanego na podstawie przepisu prawa materialnego. W niniejszej sprawie organ nie miał zatem żadnych podstaw prawnych, aby w uproszczonym postępowaniu (o wydanie zaświadczenia) przeprowadzać interpretację wskazanych przepisów prawa powszechnie obowiązującego, jakim jest plan miejscowy. Kolegium dodało ponadto, że zaświadczenie nie jest formą działania organów administracji, w której ustala się treść powszechnie obowiązujących aktów prawnych lub indywidualnych aktów administracyjnych. Treść miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, będącego przepisem prawa powszechnie obowiązującego na obszarze gminy - podobnie jak treść innych przepisów prawa powszechnie obowiązujących - nie podlega udostępnieniu w formie zaświadczenia. Nie ulega również wątpliwości, że - o ile przepis prawa nie zawiera odpowiedniego uregulowania - organ nie może poprzez zaświadczenie dokonywać interpretacji przepisów prawa powszechnie obowiązującego. W zaświadczeniu nie dokonuje się bowiem wykładni przepisów prawa w odniesieniu do stanu faktycznego. Powyższe stanowi również podstawę odmowy wydania wnioskowanego zaświadczenia. Według organu II instancji judykatura wyraźnie rozróżnia dwie sytuacje. Pierwszą, w której organ działając na podstawie art. 217 § 2

w związku z art. 218 k.p.a. wydaje zaświadczenie o treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dokonując prostego przeniesienia zapisów planu do zaświadczenia (inaczej mówiąc: cytuje plan). Drugą, gdy organ dokonuje wykładni jego zapisów i zamieszcza jej rezultat w zaświadczeniu lub też, gdy odmawia wydania zaświadczenia z uwagi na niezgodność wyprowadzonych w drodze wykładni zapisów planu z treścią żądania. Za dopuszczalną, w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a., uznaje się wyłącznie tę pierwszą sytuację.

Zdaniem organu odwoławczego nie ulega wątpliwości, że w rozpoznawanej sprawie J. W. żądał od organu wydania zaświadczenia, które nie stanowiłoby prostego przeniesienia (cytowania) zapisu planu, ale wymagałoby dokonania działań interpretacyjnych, w szczególności wobec braku w treści planu ustaleń dotyczących lokowania na terenie obowiązywania planu (w tym na działce nr 202) linii energetycznych. Z tych też przyczyn organ odwoławczy podzielił stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu organu pierwszej instancji, utrzymując je w mocy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi J. W. wniósł o uchylenie postanowień organów obu instancji oraz zwrot kosztów postępowania, podnosząc zarzut uchybienia podstawowym zasadom Kodeksu postępowania administracyjnego zawartym w art. 7, art. 8, art. 77 i art. 81 k.p.a. Zdaniem skarżącego Burmistrz Miasta T. na podstawie art. 217 § 1 oraz § 2 pkt 2 oraz art. 218 § 1 i 2 k.p.a. w związku z art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane oraz w związku z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym obowiązany był wydać stosowne zaświadczenie o zgodności lub niezgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta Tuszyna, obowiązującym w czasie realizacji usytuowania linii 15kV przebiegającej wzdłuż ul. A i ul. B w T. przez działkę nr ew. 202, które to zaświadczenie jest niezbędne, jako stronie, do toczącego się postępowania administracyjnego prowadzonego przez nadzór budowlany na wniosek skarżącego o nakaz rozbiórki tej inwestycji liniowej z tego terenu zrealizowanej w samowoli budowlanej, jako istotne odstępstwo od projektu realizacyjnego zatwierdzonego pozwoleniem na budowę oraz bez posiadanego przez inwestora prawa do gruntu na cel tej inwestycji. W obszernym uzasadnieniu skarżący przedstawił dotychczasowy przebieg postępowań administracyjnych i sądowych prowadzonych w sprawie spornej linii 15kV.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i odwołał się do argumentacji zaprezentowanej w motywach zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W dniu 10 kwietnia 2013r. J. W. złożył dodatkowe pismo - "uzupełnienie skargi" wraz z załącznikami związanymi z kolejnym wnioskiem kierowanym do organu

I instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), przywoływanej dalej w tekście jako "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że sąd bada zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego (decyzji, postanowienia)

z przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 145 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1. uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

2. stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach,

3. stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub

w innych przepisach.

Rozpoznając przedmiotową skargę sąd nie dopatrzył się naruszenia przepisów w sposób, o którym mowa wyżej, pozwalającym na wyeliminowanie z obrotu prawnego wydanych postanowień.

Na wstępie rozważań należy stwierdzić, że sąd w pełni podziela argumentację zawartą w zaskarżonym akcie, iż brak było podstaw prawnych do wydania zaświadczenia uwzględniającego złożony przez J. W. wniosek.

Podkreślenia wymaga, że postępowanie w sprawach zaświadczeń stanowi rodzaj uproszczonego i w znacznym stopniu odformalizowanego postępowania

o charakterze administracyjnym, obowiązującego organy administracyjne przy podejmowaniu czynności materialno-technicznych polegających na urzędowym potwierdzeniu stanu faktycznego lub prawnego. Nie jest ono postępowaniem administracyjnym, jakiego dotyczy art. 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (postępowanie jurysdykcyjne, orzecznicze), a jedynie ma charakter administracyjny z uwagi na organy je stosujące i na jedną

z prawnych form działania administracji, do których się ono odnosi ( por. B.Adamiak/J.Borkowski - Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. 11. wydanie, Wydawnictwo C.H.Beck – Warszawa 2011, str. 687 ).

W myśl art. 217 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie.

Zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1/ urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa,

2/ osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny

w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego ( art. 217 § 2 k.p.a.).

W przypadkach, o których mowa w art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a., organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów lub stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu ( art. 218 § 1 k.p.a.).

Odmowa wydania zaświadczenia bądź zaświadczenia o treści żądanej przez stronę ubiegającą się o nie następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie

( art. 219 k.p.a. ).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy podnieść, że wniosek J. W. o wydanie zaświadczenia obejmował swym zakresem odniesienie się co do zgodności bądź niezgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obejmującym okres realizacji usytuowania linii 15 kV przebiegającej wzdłuż ul. A i ul. B w T. przez działkę nr ew. 202, który obejmował czasokres od 15 stycznia 1988r. do 28 lutego 1991r., a nadto o odniesienie się do stanu faktycznego i prawnego, tj. obowiązującej wówczas ustawy z dnia 12 lipca 1984r. o planowaniu przestrzennym ( Dz.U. nr 35, poz. 185 ) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1985r, w sprawie podziału inwestycji oraz zakresu, zasad i trybu ustalania ich lokalizacji ( Dz.U. nr 35, poz. 140 ) w zakresie ustalenia lokalizacji w/w inwestycji zrealizowanej przez A.

W okresie objętym wnioskiem obowiązywały trzy plany zagospodarowania przestrzennego, tj.

- miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miasta Tuszyna, uchwalony uchwałą Rady Narodowej Miasta i Gminy Tuszyn nr I/26/77 z dnia 20 stycznia 1977r. ( publ. Dz.Urz.WRN nr 2,poz. 8 ),

- miejscowy ogólny plan zagospodarowania przestrzennego miasta Tuszyna uchwalony uchwałą Rady Miasta i Gminy Tuszyn nr IV/22/90 z dnia 11 lipca 1990r.

( publ. Dz.Urz.Woj.Piotr. nr 18,poz. 185 ),

- szczegółowy plan zagospodarowania przestrzennego budownictwa jednorodzinnego osiedla "1-go Maja" w Tuszynie uchwalony uchwałą Rady Miasta i Gminy Tuszyn nr XI/64/90 z dnia 28 grudnia 1990r. ( publ. Dz.Urz.Woj.Piotr. nr 2, poz. 29 ).

Nie ulega wątpliwości, że treścią zaświadczenia wydanego w trybie art. 217 § 2 k.p.a. może być jedynie pozytywne załatwienie wniosku osoby ubiegającej się

o potwierdzenie faktu lub stanu prawnego.

Jeśli zatem problematyka, której potwierdzenia żąda strona, jest sporna, to wydanie zaświadczenia nie jest możliwe. Ponadto, jak przyjmuje się w utrwalonym orzecznictwie sądowym, obowiązek wydania na podstawie art. 217 § 2 pkt 2 i art. 218 § 2 k.p.a. zaświadczenia urzędowo potwierdzającego określone fakty lub stan prawny, wynikające z prowadzonej przez organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu, nie dotyczy okoliczności, których ustalenie i ocena następują w postępowaniu jurysdykcyjnym w sprawie rozstrzyganej w drodze decyzji administracyjnej lub postanowienia. Zaświadczenie, o którym mowa w wyżej wymienionych przepisach k.p.a., nie może rozstrzygać istnienia lub nieistnienia faktów lub określonego stanu prawnego w sytuacji, gdy jest on sporny. Jeżeli informacje, których żąda osoba ubiegająca się o wydanie zaświadczenia, budzą wątpliwości organu, nie może on w sposób arbitralny przesądzać - w formie zaświadczenia - tych wątpliwych kwestii. Zaświadczenie jest aktem wiedzy, a nie woli organu i nie ma charakteru prawotwórczego ani charakteru interpretacyjnego związanego z wykładnią przepisów prawa. Zaświadczenie nie rozstrzyga żadnej sprawy, nie tworzy nowej sytuacji prawnej, ani nie kształtuje bezpośrednio stosunku prawnego. Zaświadczeniem organ potwierdza jedynie istnienie określonego stanu w oparciu o posiadane przez siebie dane. Postępowanie wyjaśniające, o jakim mowa w art. 218 § 2 k.p.a., spełnia jedynie rolę pomocniczą przy ustalaniu treści zaświadczenia ( por. np wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 14 lutego 2012r. sygn. II OSK 2284/10 – Lex nr 1219102, z dnia 4 lipca 2012r. sygn. II OSK 1494/12 – Lex nr 1219248,

z dnia 21 października 2010r. sygn. I OSK 630/10 – Lex nr 745278, z dnia 8 sierpnia 2007r. sygn. I OSK 1280/06 – Lex nr 516670 i wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: z dnia 3 grudnia 2010r. sygn. II SA/Wr 551/10 – Lex nr 755651, z dnia 22 marca 2012r. sygn. III SA/Łd 1082/11 – Lex nr 1139520 i z dnia 4 lutego 2010r. sygn. II SA/Bd 1112/09 – Lex nr 559700).

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości okoliczność, że w przedmiotowej sprawie skarżący wniósł właśnie o wydanie zaświadczenia, którym domaga się rozstrzygnięcia spornych kwestii związanych z interpretacją miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, a dodatkowo - mającym odnieść się do "stanu faktycznego i prawnego" obowiązujących w okresie realizacji kwestionowanej inwestycji wskazanych aktów prawnych ( ustawy z dnia 12 lipca 1984r.

o planowaniu przestrzennym oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1985r. w sprawie podziału inwestycji..). Wniosek ten nie mógł więc być uwzględniony w uproszczonym postępowaniu administracyjnym, jakim jest "wydawanie zaświadczeń".

Rację ma więc Samorządowe Kolegium Odwoławcze, które po rozpoznaniu zażalenia od rozstrzygnięcia organu I instancji, utrzymało je w mocy, uznając, że odpowiada ono obowiązującym przepisom prawa.

W rozpatrywanej sprawie nie mają znaczenia przesłanki, którymi kieruje się skarżący, by uzyskać zaświadczenie o wnioskowanej treści, a mające - w ocenie skarżącego - wpływ na wykonywanie prawa własności nieruchomości, na której doszło do realizacji inwestycji, ani okoliczność, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. uzyskał zaświadczenie wydane przez Burmistrza Miasta T. co do zgodności modernizacji i budowy urządzeń elektroenergetycznych w T. z miejscowym planem zagospodarowania terenu, gdyż nie jest ono przedmiotem kontroli sądu. Nie ma również wpływu na treść wyroku zapadłego

w niniejszej sprawie okoliczność uchylenia wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 30 marca 2012r. ( sygn. II SA/Łd 53/12 ) postanowień rozstrzygających wniosek J. W. złożony w 2011r., który nie jest tożsamy z przedmiotowym, a ponadto w którym decydujące znaczenie miał fakt naruszenia przez organ przepisów proceduralnych, a zwłaszcza niedostateczne wyjaśnienie zakresu złożonego wówczas wniosku.

Reasumując, Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie i dlatego ją oddalił na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

a.tp.