III SA/Łd 252/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w Ł. cofnął M. W. pozwolenie na posiadanie broni palnej sportowej do celów strzelectwa sportowego.

Decyzją z dnia [...], nr [...] Komendant Główny Policji utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Pismem z dnia 5 listopada 2008r. Komendant Wojewódzki Policji w Ł. w związku z utratą uprawnień do posiadania broni poinformował M. W., że stosownie do treści art. 22 ust.1 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji (t.j.Dz.U. z 2004r., nr 52, poz. 525 ze zm.) posiadaną broń i amunicję należy bezzwłocznie zbyć. W przypadku, gdy broń nie zostanie zbyta w terminie, o którym mowa w art. 22 ust.3 ustawy, należy ją złoży do depozytu właściwego organu Policji.

W dniu 26 listopada 2008r. M. W. złożył do depozytu Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. posiadaną jednostkę broni sportowej.

W związku ze złożeniem w depozycie KWP w Ł. broni palnej sportowej, pismem z dnia 2 grudnia 2008r. Komendant Wojewódzki Policji w Ł. poinformował stronę, że zgodnie z dyspozycją art. 23 ustawy o broni i amunicji przechowywanie broni i amunicji w depozycie jest odpłatne. Stosownie do treści § 11 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 czerwca 2004 roku w sprawie szczegółowych zasad deponowania i niszczenia broni i amunicji w depozycie Policji, Żandarmerii Wojskowej lub organu celnego oraz stawki odpłatności za ich przechowywanie w depozycie (Dz. U. z 2004r., Nr 152, poz. 1609), odpłatność za przechowywanie każdej sztuki broni wraz z amunicją stanowi 1% opłaty za wydanie pozwolenia na broń osobie fizycznej za każdą dobę przechowywania. Jest to kwota 2,42 zł za dobę, za każdą jednostkę broni. Jednocześnie w przedmiotowym piśmie wskazano, iż od dnia 27 listopada 2009r., będzie naliczana opłata we wskazanej powyżej wysokości.

Kolejnymi pismami z dnia 20 marca 2012r. i z dnia 18 kwietnia 2012r. Komendant Wojewódzki Policji w Ł. ponownie zawiadomił skarżącego o fakcie naliczania od dnia 27 listopada 2009r. opłaty za przechowywanie broni w depozycie.

Pismem z dnia 19 kwietnia 2012r. Komendant Wojewódzki Policji w Ł. zawiadomił skarżącego o terminie przeprowadzenia w dniu 23 maja 2012r. komisyjnej oceny stanu technicznego przechowywanej w depozycie broni palnej sportowej i możliwości osobistego uczestnictwa podczas dokonywanej oceny.

W dniu 23 maja 2012r. przeprowadzona została komisyjna ocena stanu technicznego broni złożonej w depozycie. Sporządzony w dniu 23 maja 2012r. protokół komisyjnej oceny stanu technicznego broni podpisał osobiście M. W.

W dniu 14 czerwca 2012r. do Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. wpłynęło pismo M. W. opatrzone datą "11 czerwca 2012r., zatytułowane "oświadczenie o przekazaniu broni na rzecz Skarbu Państwa" . Skarżący oświadczył, że z uwagi na brak możliwości zbycia przekazuje pistolet [...] na rzecz Skarbu Państwa. Wniósł o przesłanie protokołu oceny stanu technicznego broni i anulowanie opłaty za depozyt.

W odpowiedzi na wskazane powyżej pismo, Komendant Wojewódzki Policji w Ł. w piśmie z dnia 18 czerwca 2012r. poinformował skarżącego, że zgodnie z jego oświadczeniem przechowywana w depozycie broń zostanie przekazana na rzecz Skarbu Państwa. Naliczanie opłat za przechowywanie broni w depozycie zostało zakończone w dniu 14 czerwca 2012r. W dniu 18 czerwca 2012r. sporządzona została kalkulacja opłaty za przechowywanie broni w depozycie za okres od dnia 27 listopada 2009r. do dnia 14 czerwca 2012r. Odnosząc się natomiast do wniosku o anulowanie opłaty za depozyt w związku z przekazaniem broni na rzecz Skarbu Państwa, Komendant Wojewódzki Policji wyjaśnił, że opłata za przechowywanie broni w depozycie Policji stanowi niepodatkową należność budżetową. W związku z powyższym Komendant Wojewódzki Policji nie jest organem właściwym do podejmowania decyzji w sprawie ewentualnego umorzenia przedmiotowej opłaty. W tym przypadku organem właściwym jest Minister Spraw Wewnętrznych.

Powyższe pismo wraz z egzemplarzem kalkulacji opłaty za przechowywanie broni i amunicji w depozycie zostało doręczone skarżącemu w dniu 27 czerwca 2012 r.

W piśmie z dnia 28 czerwca 2012r. skierowanym do Ministra Spraw Wewnętrznych za pośrednictwem Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. skarżący zawarł wniosek o umorzenie opłaty za przechowywanie broni w depozycie policyjnym.

W piśmie z dnia 20 sierpnia 2012r. zatytułowanym "uzupełnienie wniosku o umorzenie opłaty za przechowywanie brani w depozycie" skierowanym do Ministra Spraw Wewnętrznych skarżący sprecyzował, że kwestionuje zarówno wysokość naliczonej opłaty za przechowywanie broni w depozycie, jak i jej zasadność. Wniósł o przyznanie ulgi w spłacie w postaci umorzenia zobowiązania w całości.

W piśmie z dnia 28 sierpnia 2012r., stanowiącym odpowiedź na powyższe pismo Minister Spraw Wewnętrznych wskazał, iż nie jest wierzycielem przedmiotowych należności, jest nim Komenda Wojewódzka Policji w Ł., co oznacza, że nie jest również uprawniony do badania zasadności obciążania opłatami za zdeponowaną broń. Minister Spraw Wewnętrznych jest organem właściwym do udzielania ulg na wniosek dłużnika w spłacie bezspornych należności z tytułu niepodatkowych należności pieniężnych, do których należą m.in. opłaty za przechowywanie borni depozycie Policji. Minister wyjaśnił, że zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz.U. nr 157, poz. 1240 ze zm.) na wniosek dłużnika organ może udzielić ulgi w spłacie zobowiązania w postaci jego umorzenia tylko w części, odroczenia terminu płatności lub rozłożenia jego płatności na raty. Umorzenie zobowiązania w całości nie jest możliwe. Wskazał ponadto, że nieuznanie roszczenia o zapłatę na rzecz KWP w Ł. w kwocie 2.253,02 zł z tytułu opłaty za przechowywanie broni w depozycie powoduje również konieczność wystąpienia do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. o dokonanie czynności wyjaśniających, w celu dokładnego ustalenia treści złożonych przez skarżącego oświadczeń i ustalenia zakresu żądania zawartego w piśmie opatrzonym datą "20 sierpnia 2012r".

Pismem z dnia 9 października 2012r. Minister Spraw Wewnętrznych przekazał zgodnie z właściwością Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w Ł. pisma skarżącego z dnia 28 czerwca 2012r. i 20 sierpnia 2012r. celem rozpatrzenia sprawy i udzielenia zainteresowanemu odpowiedzi. Poinformował jednocześnie, że wniosek skarżącego z dnia 28 czerwca 2012r., uzupełniony pismem z dnia 20 sierpnia 2012r. w części dotyczącej umorzenia należności w kwocie 2.253,02 zł z tytułu opłaty za zdeponowaną broń, pozostawia bez rozpoznania.

Mając na uwadze treść pisma Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 października 2012r. pismem z dnia 13 grudnia 2012r. Komendant Wojewódzki Policji w Ł. odnosząc się do treści wskazanych powyżej pism skarżącego z dnia 28 czerwca 2012 i 20 sierpnia 2012r. działając na podstawie Działu VIII Skargi i wnioski Kodeksu postępowania administracyjnego przedstawiając dotychczasowy przebieg postępowania wyjaśnił m.in. że przekazanie broni na rzecz Skarbu Państwa nie uchyla skutków prawnych wynikających ze złożenia broni do depozytu, określonych w odrębnych przepisach (tj. opłaty za przechowywanie broni w depozycie). Obowiązek ponoszenia kosztów związanych ze zdeponowaniem broni i amunicji wynika wprost z art. 23 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Obowiązek ten powstaje w wyniku zdeponowania broni, w związku z brakiem pozwolenia na broń będącego aktem administracyjnym, stanowiącym formę reglamentacji dostępu do broni i faktycznego nią władania. Przedmiotowa opłata ma, zatem charakter publicznoprawny i wynika wprost z ustawy. Organ jednostki, w której zdeponowano broń, nie jest uprawniony do ustalenia lub określenia wysokości opłaty depozytowej, a tym samym i do wydania decyzji wymiarowej. Wysokość opłaty wynika wprost z przepisów prawa, a jej ustalenie ma charakter czynności materialno-techniczną dokonywanej w trybie poza procesowym przez właściwy organ, a tym samym wykluczony jest jakikolwiek tryb administracyjny ustalania tej opłaty.

Komendant Wojewódzki Policji podkreślił, że skarżący został poinformowany, iż po upływie roku od dnia złożenia broni do depozytu naliczana będzie opłata za jej przechowywanie. Został również poinformowany o możliwościach wynikających z art. 22 i 23 ustawy o broni i amunicji tj. o możliwości zbycia broni, złożenia pisemnego wniosku o zniszczenie broni, jak również o możliwości złożenia pisemnego oświadczenia woli o przeniesieniu własności broni na rzecz Skarbu Państwa.

Reasumując przebieg postępowania Komendant Wojewódzki Policji w Ł. uznał, iż przedmiotowe pismo wyczerpuje przesłanki z art. 238 kpa.

W dniu 24 stycznia 2013r. (data wpływu skargi do organu) działając na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270.) –zwanej dalej w skrócie –p.p.s.a., M. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na "czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...], sygn. akt [...] w przedmiocie odmowy obniżenia opłat za przechowywanie broni w depozycie".

W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji w Ł. wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega odrzuceniu, albowiem jej wniesienie jest niedopuszczalne.

Zakres właściwości rzeczowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wyznaczają przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zgodnie z art. 3 p.p.s.a. kontrola obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 - 4a.

Katalog skarg na określone w art. 3 § 2 p.p.s.a. działania organów administracji publicznej lub ich bezczynność, rozszerzają przepisy ustaw szczególnych, które przewidują sądową kontrolę.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że zakres właściwości rzeczowej sądów administracyjnych wyznacza katalog skarg na określone w art. 3 § 2 p.p.s.a. działania organów administracji publicznej lub ich bezczynność. Katalog ten rozszerzają przepisy ustaw szczególnych, które przewidują kontrolę tego sądu w sprawach nieprzewidzianych w art. 3 § 2 p.p.s.a.

Przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania skargi sąd administracyjny bada w pierwszej kolejności jej dopuszczalność. Jednym zaś z warunków dopuszczalności skargi jest pozostawanie sprawy, której ona dotyczy w kognicji sądu administracyjnego. Stosownie bowiem do treści art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego skarga podlega odrzuceniu.

W niniejszej sprawie skarżący działając na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi , jak wskazał, na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...]. W piśmie tym podjętym jak wskazano na "podstawie Działu VIII Skargi i wnioski k.p.a." poinformowano go o sposobie załatwienia sprawy dotyczącej opłaty za przechowywanie broni w depozycie Policji. Rozważenia więc wymagało, czy zaskarżone pismo Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...], może być kwalifikowane jako akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Należy wskazać, że obowiązek poniesienia kosztów związanych z deponowaniem broni i amunicji wynika wprost z ustawy, tj. z przepisu art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem koszty związane z deponowaniem broni i amunicji ponosi Policja lub Żandarmeria Wojskowa - w przypadku przejęcia jej do depozytu, w trybie określonym w art. 19 ust. 1 i 3 lub art. 36 ust. 2, oraz przekazania do depozytu przez znalazcę (pkt 1); osoba, która utraciła prawo do jej posiadania, deponująca ją w trybie określonym w art. 22 ust. 3 (pkt 2); osoba deponująca, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej (pkt 3); osoba deponująca ją w trybie, o którym mowa w art. 41 ust. 2, art. 42 ust. 5, art. 43 ust. 4 i 7 oraz w art. 54 ustawy (pkt. 4). Ustawa ściśle określa krąg podmiotów, które mogą być obciążone kosztami związanymi z deponowaniem broni i amunicji (są to osoby deponujące, czyli osoby które faktycznie złożyły broń i amunicję do depozytu), jak również moment powstania obowiązku ponoszenia tych kosztów. Stawkę opłaty za przechowywanie broni w depozycie określa obecnie rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad deponowania i niszczenia broni i amunicji w depozycie Policji, Żandarmerii Wojskowej lub organu celnego oraz stawki odpłatności za ich przechowywanie w depozycie (Dz. U. Nr 152, poz. 1609) i wynosi ona 1 % opłaty za wydanie pozwolenia na broń osobie fizycznej za każdą dobę przechowywania (§ 11 ust. 1). Obliczenie tej opłaty przez organ jest więc czynnością dotyczącą obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Rola organu w ustaleniu wysokości takiej opłaty sprowadza się do ustalenia liczby dni, przez które broń była przechowywana w depozycie i pomnożeniu jej przez stawkę dzienną opłaty. Organ dokonuje więc czynności czysto technicznej (rachunkowej), która jednak powoduje ustalenie zakresu obowiązku poniesienia kosztów przechowywania broni w depozycie przez podmioty wskazane w art. 23 ust. 1 pkt 2-4 ustawy. Ustalenie przez organ Policji wysokości opłaty za przechowywanie broni i amunicji w depozycie należy więc uznać za czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącą obowiązku wynikającego z przepisu prawa, na którą przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 4 p.p.s.a.

Podsumowując tę część rozważań należy stwierdzić, że czynność obliczenia opłaty za przechowywanie broni skarżącego została podjęta przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. w dniu [...] (pismo [...]- karta 108 akt administracyjnych), o czym poinformowano skarżącego w dniu 27 czerwca 2012r. (data odbioru pisma przez skarżącego - karta 109 akt administracyjnych). Na tę czynność służyła skarżącemu skarga do sądu administracyjnego, po uprzednim wyczerpaniu trybu, tj. wezwaniu organu – Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. - w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma do usunięcia naruszenia prawa. Termin ten upływał w dniu 11 lipca 2012r. Skarżący we wskazanym terminie nie wezwał Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. do usunięcia naruszenia prawa. Złożył zaś w dniu 28 czerwca 2012r. wniosek do Ministra Spraw Wewnętrznych za pośrednictwem Naczelnika Wydziału Finansowego KWP w Ł. o umorzenie opłaty za przechowywanie broni w depozycie. Wniosek ten uzupełnił pismem z dnia 20 sierpnia 2012r. kierowanym do Ministra Spraw Wewnętrznych. W piśmie tym skarżący stwierdził, że " z uwagi na upływ terminu do złożenia skargi do sądu administracyjnego, wskazuje, że jej złożenie aktualnie może okazać się nieskuteczne, wobec czego argumenty oponujące wysokości opłaty mogą nie zostać rozpoznane. Wnoszę o ich rozpoznanie w niniejszym postępowaniu". W odpowiedzi na powyższe pisma Minister Spraw Wewnętrznych przekazał je Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w Ł. celem rozpatrzenia sprawy oraz udzielenia zainteresowanemu odpowiedzi. Efektem przekazania sprawy jest zaskarżone pismo Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...]. Jego treść i wskazana podstawa prawna podjęcia uzasadnia przyjęcie stanowiska, że nie jest to jednak czynność odmowy obniżenia opłat za przechowywanie broni w depozycie, jak to wskazał skarżący, lecz pismo będące w istocie jedynie pismem informującym o sposobie załatwienia sprawy wydanym zgodnie z zaleceniem Ministra Spraw Wewnętrznych w trybie przepisów Działu VIII "Skargi i wnioski" Kodeksu postępowania administracyjnego.

Należy zwrócić uwagę, iż w postępowaniu w sprawach skarg i wniosków uregulowanym w Dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego (postępowanie skargowe przepisy art. 227 - 240 k.p.a.), nie rozstrzyga się konkretnej sprawy administracyjnej, wobec czego nie kończy się ona wydaniem decyzji administracyjnej. Zgodnie z treścią art. 227 k.p.a. przedmiotem skargi może być zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. W myśl art. 237 § 3 k.p.a. o sposobie załatwienia skargi zawiadamia się skarżącego, przy czym elementy składowe tego zawiadomienia określa art. 238 § 1 k.p.a. Zawiadomienie o załatwieniu skargi nie jest żadnym z aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., w tym także innym niż decyzje i postanowienia aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Organ administracji publicznej, załatwiając skargę, kończy jedno z postępowań uproszczonych, nie rozstrzygając o prawach bądź obowiązkach wynikających z przepisów prawa.

Podnieść należy, że zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem sądów administracyjnych skarga ta jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony różnych interesów jednostki, których naruszenie nie daje podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego. Skargi takie są załatwiane w samodzielnym, jednoinstancyjnym postępowaniu uproszczonym, kończącym się czynnością materialno - techniczną (zawiadomieniem o sposobie załatwienia sprawy będącej przedmiotem skargi). W postępowaniu tym nie rozstrzyga się konkretnej sprawy administracyjnej, nie jest wydawany akt administracyjny, ani dokonywana czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Zainteresowanemu podmiotowi nie przysługuje prawo do zaskarżenia niesatysfakcjonującej odpowiedzi. Jak zaś już wyżej wskazano sąd administracyjny kontroluje działalność administracji publicznej w zakresie określonym w p.p.s.a., a ta forma działalności administracji (skargi powszechnej w rozumieniu Działu VIII K.p.a.) nie została wymieniona w art. 3 § 2 p.p.s.a. (por. postanowienia NSA: z dnia 9 grudnia 1999r., III SAB 7/99 - ONSA 2001/1/27, z dnia 12 kwietnia 2001r., I SA 2668/00, Lex nr 54426, z dnia 23 lipca 2001r., II SAB 213/00, Lex nr 54555, z dnia 21 listopada 2000r., sygn. akt III SAB 108/99, Lex nr 48017, z dnia 15 października 2009r., I OSK 1382/09 CBOIS). Nie przewidują dopuszczalności zaskarżenia działań realizowanych w ramach tego postępowania także żadne ustawy szczególne. Tym samym ocena prawidłowości prowadzenia postępowania skargowego w trybie przepisów działu VIII k.p.a. nie podlega kontroli sądów administracyjnych. W konsekwencji tego w zakresie właściwości sądów administracyjnych nie pozostaje również sposób załatwienia skargi powszechnej przez uprawniony organ (art. 237 § 1 i 3 k.p.a.) niezależnie od formy, jaka zostanie temu nadana.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, w ocenie Sądu, zaskarżone przez skarżącego pismo Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia [...] stanowiło, jak już wyżej wskazano jedynie pismo informacyjne, zawiadomienie o sposobie załatwienia sprawy, o którym mowa w art. 237 § 3 w związku z art. 238 § 1 k.p.a. W treści tego pisma organ relacjonując przebieg postępowania nie wskazuje nawet wysokości opłaty za przechowywanie broni w depozycie powołując się jedynie na pismo z dnia 18 czerwca 2012r., w którym dokonano kalkulacji tej opłaty. Wbrew twierdzeniom skarżącego uzasadnienie pisma z dnia [...], nie stanowi odmowy obniżenia opłat za przechowywanie broni w depozycie. Takie stwierdzenie w ogóle nie pojawia się w treści tego pisma. Natomiast fakt, że w piśmie tym poinformowano skarżącego, że w razie wątpliwości co do podstaw prawnych obciążenia opłatą za przechowywanie broni w depozycie może złożyć skargę na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł., nie oznacza, że tą czynnością jest pismo z dnia [...]. Reasumując na zawiadomienie o sposobie załatwienia sprawy wydane w trybie postępowania skargowego objętego Rozdziałem 2 Działu VIII k.p.a., nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Skarżący nazwał pismo z dnia [...] czynnością w przedmiocie odmowy obniżenia opłat za przechowywanie broni w depozycie, bowiem tylko na czynność o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. służy ewentualnie skarga do sądu administracyjnego, czego skarżący miał świadomość o czym świadczy treść cytowanego wyżej jego pisma z dnia 20 sierpnia 2012r. Już tylko na marginesie sprawy należy podkreślić, że zawsze zaskarżenie czynności o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. musi być poprzedzone wezwaniem organu właściwego do usunięcia naruszenia prawa, czego skarżący na żadnym etapie postępowania nie uczynił.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 p.p.s.a odrzucił skargę, jako niedopuszczalną.

a.ł.