I SA/Kr 1884/12

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 5 marca 2012 r., uzupełnionym pismami z dnia 28 marca 2012 r. i z dnia 23 kwietnia 2012 r. skarżąca B.W. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o umorzenie zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn z tytułu spadku po zmarłym J.W. w kwocie 34 799 zł wraz należnymi odsetkami za zwłokę w wysokości 174,00 zł.

W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała, że nabyty w spadku budynek mieszkalny (po wujku – J.W.) w żaden sposób nie stanowił dla niej korzyści finansowej, nie przynosił dochodu, a tylko generował koszty. Budynek był niewykończony, w piwnicach zalegała wilgoć i grzyb, a wykonanie odwodnienia wiązałoby się z dużymi nakładami pieniężnymi. Budynek był ponadto, zdaniem skarżącej, zbyt duży, a tym samym nieekonomiczny, aby mogła w nim zamieszkać z rodziną. Z kolei sprzedanie nieruchomości nie było możliwe, z uwagi na fakt, że skarżąca odziedziczyła w rzeczywistości udział we współwłasności, a także dlatego że była to tzw. "ojcowizna". Odnosząc się do swojej sytuacji majątkowej skarżąca podała, że obecnie jest w okresie wypowiedzenia umowy o pracę z przyczyn dotyczących pracodawcy. Mimo starań nie udało się jej podjąć żadnej pracy, co jednocześnie oznaczało, że nie uzyska kredytu na spłatę zobowiązania. Skarżąca podała, że jest panną, mieszka z rodzicami, obecnie spłaca kredyt w kwocie 7 600 zł, nie posiada żadnych oszczędności i nie może liczyć na pomoc rodziców z uwagi na ich niskie dochody.

W formularzu "oświadczenia osoby występującej z wnioskiem o ulgę w spłacie zobowiązań" skarżąca podała, że jest właścicielką Toyoty Rav 4, rok produkcji 1998, rok nabycia 2009 o wartości ok. 12 tys. złotych, mieszka razem z bezrobotną matką, bez prawa do zasiłku i ojcem otrzymującym 1 200 zł emerytury. Skarżąca oceniła swoje miesięczne wydatki na kwotę 1 720 zł oraz 170 zł z tytułu spłaty zaciągniętego kredytu.

Z akt postępowania wynikało, że skarżąca nabyła z testamentu w 5/6 części spadek po bracie ojca. Drugim spadkobiercą (w 1/6) był brat skarżącej, który zapłacił należny podatek od spadków i darowizn. Wysokość podatku dla skarżącej została ustalona w kwocie 34 799 zł na podstawie wartości spadku (działki i budynek mieszkalny o pow. 226,42 m2 w stanie surowym zamkniętym) wykazanej przez spadkobierców. Z danych urzędu skarbowego wynikało, że w 2009 r. skarżąca uzyskała przychody w kwocie 14 489,74 zł, a w 2010r. – 16 238,06 zł (zadeklarowane w PIT-37).

Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2012 r. [...] Burmistrz Miasta i Gminy P. (któremu przekazano akta sprawy) nie wyraził zgody na umorzenie zaległości podatkowej. W uzasadnieniu organ wskazał, że spadek i darowizna są przysporzeniem majątkowym, a obdarowany rozpoczynając "proces spadkowy" powinien liczyć się z koniecznością zapłaty podatku. Zdaniem Burmistrza przesłankami umorzenia mogły być zdarzenia losowe, niezależne od woli i sposobu postępowania podatnika. Organ wskazał również, że podatek od spadków stanowi dochód budżetu gminy, a umarzanie takich wpływów dezorganizuje realizację zadań budżetu. Samo umorzenie ma zaś charakter wyjątkowy i nie powinno prowadzić do powszechnego zwalniania z podatku.

Decyzją z dnia 8 maja 2010 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił skarżącej umorzenia zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn z tytułu spadku. W uzasadnieniu organ opisał nabyty w spadku majątek oraz uzyskiwane dotychczas przez skarżącą dochody. Zdaniem organu, posiadany przez skarżącą majątek (w tym działki położone na terenach budowlanych) pozwalał na pozyskanie środków niezbędnych do uregulowania zobowiązań. Dodatkowo organ zaznaczył, że umorzenie zaległości podatkowej stanowiłoby uprzywilejowanie skarżącej wobec innych podatników, którzy pomimo różnych trudności terminowo i rzetelnie regulują swoje zobowiązania podatkowe, a to sprzeciwiałoby się zasadom sprawiedliwości społecznej i dowodziło nierespektowania przez organ takich wartości wspólnych jak równość podatników wobec prawa oraz zaufania obywateli do organów państwa. W ocenie organu, umorzenie zaległości byłoby sprzeczne z interesem publicznym. Organ odniósł się przy tym do treści dodatkowego pisma z dnia 23 kwietnia 2012 r. (zatytułowanego "Aneks"), w którym skarżąca podała, że jest w ciąży, co znacznie utrudnia jej poszukiwanie nowej pracy. Wskazała jednocześnie, że Burmistrz "w wielokrotnych rozmowach" "wyrażał stanowisko pozytywne co do umorzenia zobowiązania" i podkreślał, że "oczekuje (...) działań na rzecz społeczności lokalnej, które - o ile zostaną zrealizowane- skutkować będą zgodą na umorzenie podatku od spadków". Zdaniem organu, ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego ( tekst jednolity Dz. U. z 2010 r. Nr 80 poz. 526 ze zm.), uniemożliwiała umorzenie zaległości, jeżeli przewodniczący zarządu jednostki samorządu terytorialnego (czyli w rozpatrywanej sprawie: burmistrz) nie wyraził zgody. Organ podatkowy nie mógł więc wydać pozytywnej decyzji.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżąca zarzuciła brak wyjaśnienia stanu faktycznego, a to ustalenia czy ustne przyrzeczenie Burmistrza rzeczywiście zostało złożone. Podniosła również, że organ nie poinformował Burmistrza o złożonym przez nią "Aneksie" do wniosku o umorzenie, co mogło mieć istotny wpływ zajęcie przez niego właściwego stanowiska. Skarżąca wskazała, że organ podatkowy odnosząc się do przesłanki interesu publicznego, nie uwzględnił jej zasług na rzecz społeczności lokalnej - zezwolenia na realizowanie na jej nieruchomości inwestycji gminnej.

Pismem z dnia 27 czerwca 2012 r. [...], Dyrektor Izby Skarbowej działając na podstawie art. 229 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. 749 ze zm.), zlecił organowi I instancji przeprowadzenie dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia materiału dowodowego. Po otrzymaniu uzupełnionego materiału dowodowego, w tym ponownego postanowienia Burmistrza Miasta i Gminy P. z dnia 30 lipca 2012r. nr [...] odmawiającego wyrażenia zgody na umorzenie, decyzją z dnia 15 października 2012 r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ wskazał, że podatek został wyliczony na podstawie wartości spadku określonej przez spadkobierców, w tym skarżącą. Odnosząc się natomiast do twierdzeń o obietnicach Burmistrza, organ wskazał, że zebrany materiał dowodowy nie potwierdził takiej okoliczności, przy czym Burmistrz w ponownym postanowieniu podtrzymał swoje stanowisko w sprawie wskazując, że "w chwili obecnej trwają negocjacje w sprawie zakupu (...) części działki, która jest niezbędna do zakończenia realizacji inwestycji. Uzyskany dochód ze sprzedaży poprawi sytuację materialną podatnika".

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skarżąca domagała się uchylenia decyzji organu II instancji i orzeczenia co do istoty sprawy, ewentualnie przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi podatkowemu. Skarżąca podniosła zarzut naruszenia:

- art. 67a § 1 pkt 3 i art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej,

- art. 18 ust. 2 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego,

- art. 7, art. 8 i art. 10 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm.)

W uzasadnieniu skargi, poza argumentami podnoszonymi już wcześniej we wniosku o umorzenie zaległości podatkowej oraz w odwołaniu od decyzji, skarżąca podała, że obecnie samotnie wychowuje dziecko i pozostaje bez środków do życia. Dodatkowo wymaga stałego leczenie bowiem po porodzie jej stan zdrowia uległ znacznemu pogorszeniu. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych podała, że pojęcie ważnego interesu podatnika nie może być ograniczone tylko i wyłącznie do sytuacji nadzwyczajnych czy też losowych zdarzeń, a winno uwzględniać również normalną sytuację ekonomiczną podatnika, uzyskiwane przez niego dochody i ponoszone wydatki. Ważny interes podatnika ujawnia się w szczególności w sytuacji utraty zdolności zarobkowania, przy czym nie może być on utożsamiany wyłącznie z interesem o charakterze finansowym. Zdaniem skarżącej, organ nie wziął również pod uwagę interesu publicznego, gdyż w obecnej sytuacji skarżąca aby zaspokoić potrzeby życiowe swoje i dziecka będzie zmuszona ubiegać się o pomocy państwa. Jej zdaniem, brak zgody organu jednostki samorządu terytorialnego nie mógł być decydującą przesłanką przy ocenie jej wniosku. Zaznaczyła, że wielokrotne przyrzeczenie Burmistrza o umorzeniu należności podatkowych skłoniło ją do przyjęcia spadku. Działała zatem w zaufaniu do organu administracji publicznej.

W odpowiedzi organ podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2013r. skarżąca, na pytanie Sądu, wyjaśniała, że wprawdzie były prowadzone nieoficjalne rozmowy co do przejęcia przez gminę części działki, ale w praktyce zapłacona została kwota 5 000 zł za wyrażenie zgody na przejazd przez działkę na teren budowanych przez gminę basenów termalnych. Gmina nie złożyła przy tym oferty kupna działki i skarżąca nie uzyskała żadnego dochodu, który mógłby być przeznaczony na zapłatę podatku. Obecnie nie toczyły się żadne rozmowy na ten temat.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Wyłączną przyczyną uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji były błędy Burmistrza Miasta i Gminy Piwniczna Zdrój, który wydał ww. postanowienia. Sąd uznał przy tym za dopuszczalne kilkukrotne (tu: dwukrotne) wyrażanie stanowiska w przedmiocie zgody na umorzenie zaległości podatkowej. Wydane w tej sprawie postanowienia Burmistrza nie miały bowiem charakteru rozstrzygnięć kończących postępowanie w sprawie. W sytuacji, gdy skarżąca podawała nowe okoliczności, mogące mieć znaczenie w sprawie oceny "ważnego interesu podatnika" lub "interesu publicznego", organy podatkowe prawidłowo postąpiły przesyłając powtórnie organowi samorządowemu materiały w sprawie celem rozważenia tych nowych okoliczności. Przyjęcie odmiennego stanowiska czyli, że możliwe jest wyłącznie jednokrotne wydanie postanowienia w trybie art.18 ust. 2 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, powodowałoby konieczność kontynuowania postępowania podatkowego zmierzającego do odmowy umorzenia zaległości. Organ podatkowy nie miał bowiem możliwości umorzenia zaległości bez zgody przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego, nawet jeżeli, uzasadnionymi byłyby oczekiwania umorzenia zaległości w oparciu o dodatkowe informacje, aktualizujące dane o sytuacji osobistej i majątkowej skarżącej. W konsekwencji Sąd uchylił również oba postanowienia Burmistrza Miasta i Gminy P..

Zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w przypadku pobieranych przez urząd skarbowy podatków i opłat stanowiących w całości dochody jednostek samorządu terytorialnego, naczelnik tego urzędu może umarzać, odraczać termin zapłaty lub rozkładać na raty należności oraz zwalniać płatnika z obowiązku pobrania bądź ograniczać pobór należności wyłącznie za zgodą (podkreślenie Sądu) przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie natomiast z art. 18 ust. 3 ww. ustawy na postanowienie przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego nie przysługuje zażalenie. Użycie w przepisie określenia "wyłącznie za zgodą" oznacza w praktyce, że jeżeli przewodniczący zarządu jednostki samorządowej nie wyrazi zgody na przyznanie ulgi tj. np. umorzenie podatku od spadków, organ podatkowy nie może tego samodzielnie zrobić. Sąd administracyjny, który będzie badać skargę na decyzję dyrektora izby skarbowej w przedmiocie odmowy umorzenia podatku (zaległości podatkowej), może jednak uwzględnić skargę i uchylić decyzje organów podatkowych, nawet jeżeli uzna, że doszło do naruszeń prawa, o których mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), ale wyłącznie na etapie postępowania przed przewodniczącym zarządu jednostki samorządu terytorialnego.

Sądy administracyjne przyjmują bowiem, że wprawdzie postanowienie przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego w przedmiocie ulgi podatkowej nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego, ale sąd administracyjny powinien jednak dokonać kontroli legalności tego postanowienia przy rozpoznawaniu skargi na decyzję dyrektora izby skarbowej, stosownie do art. 134 § 1 i art. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Pogląd ten potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów z dnia 1 marca 2010 r., II FPS 9/09 (treść uchwały wraz z uzasadnieniem dostępna na stronie: www.orzeczenia.nsa.gov.pl ). Orzekający w sprawie Sąd jest związany treścią powyższej uchwały zgodnie z art. 269 §1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który to przepis pozwala innym sądom administracyjnym, które nie będą zgadzać się z treścią uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego, wystąpić jedynie o ponowne podjęcie uchwały. W rozstrzyganej sprawie orzekający Sąd biorąc przede wszystkim pod uwagę zapewnienie stronie konstytucyjnego prawa do zaskarżania orzeczeń administracyjnych wydanych w pierwszej instancji (art. 78 Konstytucji ) i prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji), zgadza się z treścią ww. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 marca 2010 r. Podatnik powinien bowiem mieć prawo do kontroli sądowej orzeczenia administracyjnego wydawanego w postępowaniu, które kończy się niezaskarżanym orzeczeniem, jeżeli wpływa ono na rozmiar obowiązków podatkowych, a takim jest postanowienie przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego w przedmiocie zgody na umorzenie zaległości podatkowych wydawane w trybie art. 18 ust. 2 i 3 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. Z tych to powodów Sąd nie wystąpił o ponowne podjęcie uchwały.

Postanowienie przewodniczącego zarządu jednostki samorządu terytorialnego wydawane w trybie ww. art. 18 ust.2 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego jest tzw. "decyzją uznaniową", co oznacza, że organ może, ale nie musi, wyrazić zgody na umorzenie zaległości. Zgodnie bowiem z art. 18 ust.1 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego do udzielania ulg podatkowych, umarzania, rozkładania na raty i odraczania terminów płatności należności z tytułu podatków i opłat stanowiących dochody jednostek samorządu terytorialnego, a także zwalniania z obowiązku pobrania bądź ograniczenia poboru tych należności mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej. W rozpoznawanej sprawie Burmistrz powinien się więc kierować treścią art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że organ podatkowy, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną. Organ (czyli również burmistrz) powinien jednak rozważyć zarówno interesy (ważne) podatnika, jak i interes publiczny.

W rozpoznawanej sprawie Burmistrz rozważył wyłącznie interes publiczny tj. zapewnienie gminie źródła dochodów. Uznał jednak, że jako "ważny interes podatnika" mogą być rozważane wyłącznie okoliczności wyjątkowe, niezawinione przez podatnika. W ocenie Sądu takimi właśnie okolicznościami są: utrata pracy i brak realnych perspektyw na jej znalezienie ze względu na okres ciąży czy też okres poporodowy podatniczki, która jest samotną matką. Dodatkowo, w ocenie Sądu, nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, twierdzenia Burmistrza o możliwości spłaty zadłużenia ze względu na sprzedaż działki gminie. Sąd nie mógł przy tym prowadzić w tej sprawie postępowania dowodowego, ponieważ orzeka wyłącznie na podstawie akt sprawy zgodnie z art. 133 §1 zdanie pierwsze Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. To na organach, które powołują się w swoich rozstrzygnięciach na konkretne okoliczności faktyczne istotne dla sprawy, ciąży obowiązek ich wykazania i zgromadzenia w aktach sprawy dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Zgodnie bowiem z art. 191 Ordynacji podatkowej organ podatkowy ocenia na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Przed Sądem, skarżąca przyznała jedynie, że otrzymała 5 000 zł za zezwolenie na przejazd przez działki, co nie pokrywa całej zaległości.

W ocenie Sądu, Burmistrz naruszył tym samym art. 67a §1 pkt 3 w zw. z art. 191 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 18 ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Nie rozważył bowiem w ogóle faktu utraty źródła regularnych dochodów z pracy i realnych możliwości znalezienia pracy przez skarżącą (w jej osobistej sytuacji), a także powołał się na okoliczności, które nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

W ponownym postępowaniu Naczelnik Urzędu Skarbowego w N. prześle zgromadzone materiały dowodowe w sprawie Burmistrzowi Miasta i Gminy P., który może samodzielnie zweryfikować, czy twierdzenia skarżącej są zgodne z prawdą. Organ podatkowy przed wysłaniem tych materiałów wezwie jednak skarżącą o zaktualizowanie danych o jej sytuacji majątkowej. Podstawą orzekania w sprawie ulg podatkowych jest bowiem zawsze aktualna sytuacja majątkowa i osobista podatników przy czym to na skarżącej ciążyć będzie obowiązek wykazania tych okoliczności, które uzna za istotne w sprawie. Skarżąca stara się bowiem o przyznanie jej ulgi podatkowej, a więc orzeczenia o charakterze wyjątkowym, stawiającym ją w uprzywilejowanej sytuacji w porównaniu do pozostałych podatników, którzy otrzymaliby taki sam majątek w spadku.

Organy podatkowe mają przy tym obowiązek, na każdym etapie postępowania przed wydaniem ostatecznej decyzji, brać pod uwagę istotne w sprawie okoliczności, które wpływają na poprawę jak i na pogorszenie się sytuacji majątkowej i osobistej osoby starającej się o ulgę. W przeciwnym razie ulga podatkowa mogłaby być udzielona osobom, które w dacie orzeczenia nie spełniały przesłanek z art. 67 a Ordynacji podatkowej.

Burmistrz w ponownym postępowaniu rozważy osobistą i majątkową sytuację skarżącej w aspekcie "ważnego interesu podatnika". Sąd akceptuje przy tym, twierdzenia, że nabyty budynek (w stanie surowym zamkniętym) stanowi przysporzenie majątkowe, a zapewnienie źródła dochodów gminie jest interesem publicznym, przy czym umorzenie zaległości podatkowych jest wyjątkiem, a nie regułą. Fakt, że wykończenie nabytego budynku mieszkalnego i jego utrzymanie w należytym stanie wymagać będzie dalszych wydatków, nie może być jedynym usprawiedliwieniem na umorzenie zaległości podatkowej. Każdy właściciel nieruchomości musi liczyć się z kosztami jej utrzymania.

Burmistrz może również wziąć pod uwagę ewentualne, realne, dochody skarżącej uzyskane od gminy, porównując je z kwotą zaległości. Sprzeczne byłoby bowiem z interesem publicznym, aby skarżąca uzyskiwała z jednej strony w całości umorzenie zaległości podatkowych stanowiących dochód gminy, a z drugiej, niemal w tym samym czasie, czerpała dochody kosztem wydatków z budżetu tej samej jednostki samorządowej.

Sąd zaznacza również, że słusznie organy podatkowe powoływały się na fakt, że wielkość podatku została wyliczona w oparciu o zeznanie samych spadkobierców, co uzasadnia twierdzenia o wycenie otrzymanego przysporzenia majątkowego zgodnie z rzeczywistością. Nie są natomiast zgodne z obowiązującym porządkiem prawnym twierdzenia organów podatkowych o możliwości sprzedaży przez skarżącą nabytych nieruchomości na poczet zaległości. Skarżąca nabyła jedynie udział we współwłasności nieruchomości, nie może więc zbyć, bez porozumienia z pozostałymi współwłaścicielami, żadnej z nabytych rzeczy. Zgodnie bowiem z art. 1036 kodeksu cywilnego spadkobierca może jedynie za zgodą pozostałych spadkobierców rozporządzić udziałem w przedmiocie należącym do spadku. W braku zgody któregokolwiek z pozostałych spadkobierców rozporządzenie jest bezskuteczne o tyle, o ile naruszałoby uprawnienia przysługujące temu spadkobiercy na podstawie przepisów o dziale spadku. Podobnie rzecz się ma z ewentualnym obciążeniem hipoteką nabytego w spadku udziału w nieruchomości.

Organy podatkowe uzasadniając odmowę umorzenia zaległości ze względu na możliwość zapłaty zaległości podatkowych w podatku od spadku nie mogą z góry założyć (w związku z treścią ww. art. 1036 kodeksu cywilnego), że nabyty z pozostałymi spadkobiercami majątek, może być łatwo zbyty lub obciążony hipoteką. Muszą ocenić realnie, na ile spadkobierca starający się o umorzenie, usiłował porozumieć się z pozostałymi współwłaścicielami w celu zbycia lub obciążenia hipoteką części nabytego spadku i uzyskania kwot przeznaczonych na poczet spłaty zaległości.

Mając powyższe na względzie Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu podatkowego pierwszej instancji, a także oba postanowienia Burmistrza Miasta i Gminy P. działając na zasadzie art. 145 §1 pkt 1 lit. c w zw. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przepisy te stanowią, że sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 §1 pkt 1 lit.c); sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135).

Sąd nie mógł więc, jak tego domagała się skarżąca, orzec bezpośrednio o umorzeniu zaległości, ponieważ nie posiadał do tego kompetencji. Powołane wyżej przepisy umożliwiają jedynie , w przypadku uwzględnienia skargi, uchylenie zaskarżonych do sądu orzeczeń oraz poprzedzających je "...aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia".

Nie były również zasadne zarzuty naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, ponieważ w sprawie, jak już Sąd powyżej uzasadniał, miała zastosowanie Ordynacja podatkowa.