II GSK 364/13

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 stycznia 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę "T." Sp. z o.o. na informację Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

W dniu 28 października 2011 r. skarżąca złożyła w siedzibie Fundacji Małych i Średnich Przedsiębiorstw w W. – działającej jako Regionalna Instytucja Finansująca – wniosek o dofinansowanie realizacji projektu pod tytułem "Innowacyjna Maszyna do korytowania oraz ścinania poboczy dróg". W streszczeniu projektu wskazano, iż prace badawcze prowadzące do realizacji projektu dotyczą innowacji produktowej, zaś ich efektem ma być stworzenie prostej w obsłudze i bardzo wydajnej maszyny, co pozwoli wyeliminować wady, które występują przy stosowaniu aktualnych urządzeń do ścinania poboczy.

Wniosek o dofinansowanie został pozytywnie oceniony przez RIF pod względem spełnienia kryteriów formalnych i przekazany do Komisji Konkursowej celem przeprowadzenia oceny merytorycznej.

Po przeprowadzeniu oceny merytorycznej przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości, spółka została poinformowana pismem z dnia 9 lutego 2012 r., iż jej wniosek o udzielenie wsparcia został oceniony pozytywnie i uzyskał 96 punktów, ale ze względu na wyczerpanie środków finansowych przeznaczonych na dofinansowanie projektów w ramach przedmiotowej rundy aplikacyjnej, podpisanie umowy wsparcia jest niemożliwe. W ramach kryterium "Poziom innowacyjności rezultatów prac badawczo - rozwojowych" przyznano projektowi łącznie 37 pkt. Podkryterium "Nowość" oceniono na 17,67 pkt., co stanowiło średnią ocen wystawionych przez trzech ekspertów. W ocenie pierwszego z ekspertów, który w tym podkryterium przyznał 20 pkt, projekt ma cechy innowacji produktowej, gdyż dotychczas nie opracowano wielofunkcyjnej maszyny do ścinania poboczy. Zdaniem eksperta numer 2, oferta wnioskodawcy będzie nowością na rynku, jednakże ze względu na charakter proponowanych rozwiązań niezbędne jest zamieszczenie schematów, czy rysunków przybliżających urządzenie - oceniający ten przyznał 15 pkt. W ocenie trzeciego eksperta projekt można określić jako nowość produktową, bowiem maszyna o projektowanej funkcjonalności nie jest oferowana na rynku. Ekspert nr 3 przyznał w tym zakresie 18 pkt.

W konsekwencji projekt uzyskał 96 punktów na 100 możliwych. Jednocześnie poinformowano wnioskującą, iż do dofinansowania zostały zatwierdzone projekty, które otrzymały minimum 97,67 pkt.

Pismem z dnia 29 maja 2012 r. NCBiR poinformowało wnioskującą, iż protest na powyższą informację nie został uwzględniony. Wskazano, iż w celu dokonania rzetelnego i bezstronnego rozstrzygnięcia podniesionych zarzutów, powołany został ekspert zewnętrzny, którego opinia stanowiła podstawę rozstrzygnięcia protestu.

W zakresie podkryterium "Nowość" uznano, iż pierwotna ocena jest rzetelna i zostaje podtrzymana. Organ stwierdził, iż produkt powinien zostać uznany za innowacyjny, ponieważ jest produktem nowym, jednakże biorąc pod uwagę istniejące na rynku substytuty, które wykonują zadania, dla których został przewidziany produkt, nie otrzymał on maksymalnej liczby punktów. Przyznanie niepełnej liczby punktów spowodowane jest tym, iż we wniosku nie określono jakie jest prawdopodobieństwo spełnienia przez maszynę założeń projektu. Nie wskazano też danych dotyczących oferty substytutów projektowanego urządzenia na rynku europejskim. Protest został natomiast uwzględniony w zakresie podkryterium "Wzrost użyteczności produktu". Organ podzielił argumenty wnioskującej strony i skorygował pierwotną ocenę przyznając maksymalną ocenę 10 pkt. W konsekwencji ponownie przeprowadzonej oceny projekt uzyskał 96,34 pkt. i został umieszczony na "Liście projektów nierekomendowanych do dofinansowania", bowiem ostatni projekt umieszczony w pierwotnej "Liście rankingowej" uzyskał 97,67 pkt.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uwzględnił skargę na powyższą informację wyrokiem z dnia 28 czerwca 2012 r. o sygn. akt. V SA/Wa 1411/12. Stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez NCBiR.

Podniósł, iż NCBiR nie odniosło się do zarzutu protestu dotyczącego oceny dokonanej przez eksperta numer 2, natomiast wskazało na inne elementy, które jego zdaniem uzasadniały obniżenie oceny przez eksperta numer 2 i numer 3. Ten sposób oceny nie mógł – zdaniem Sądu – być zostać uznany za właściwy i wyjaśniający wątpliwości co do dokonanej oceny wniosku.

Dokonując ponownej oceny projektu NCBiR poinformowało wnioskującą stronę w piśmie z dnia 14 listopada 2012 r., iż protest nie został uwzględniony. Zaznaczono, iż do oceny powołany został ekspert zewnętrzny, którego opinia stanowiła podstawę rozstrzygnięcia protestu.

Organ podniósł, iż uwzględniając zaprezentowane przez stronę wskaźniki jakościowe, proponowanego rozwiązania nie można uznać za nowość w skali większej niż rynek polski. Wnioskująca nie przedstawiła wskaźników ilościowych potwierdzających znaczącą zmianę proponowanego rozwiązania, które odróżniają ten produkt od występujących na rynku produktów o podobnej funkcji podstawowej. Stopień wzrostu jakości robót drogowych (pojęcia nietechnicznego) wnioskująca określiła w odniesieniu do robót wykonywanych koparką, a powinno to nastąpić w stosunku do wyników uzyskiwanych przez produkty występujące na rynku o podobnej funkcji podstawowej (np. ścinarka poboczy HYDROG SP1200, Road Miling Machine SBF 900), tworząc wskaźnik ilościowy. W sposób analogiczny, skarżąca powinna zaprezentować cechy proponowanego rozwiązania, takie jak: precyzyjność odkładu gruntu, możliwość obróbki całego odcinka pobocza przy użyciu jednego ustawienia, szybkość wykonywanych prac. Powyższe braki wymagają pomniejszenia oceny podkryterium "Nowość" o jeden punkt. Zwrócono także uwagę, iż wnioskująca wskazuje na sześciokrotny wzrost wydajności projektu w procesie ścinania pobocza również w stosunku do koparki. Zdaniem organu jest to błędem, bowiem punktem odniesienia w tym zakresie winny być urządzenia do ścinania poboczy o większym stopniu specjalizacji. Powoduje to pomniejszenie oceny o kolejny punkt. Ponadto wskazano, iż w dokumentacji konkursowej brak jest ilościowego uzasadnienia związku pomiędzy pięćdziesięcioprocentowym wzrostem chłonności jednostkowej pompy hydraulicznej (mylnie nazywanej wydajnością) a poprawą wydajności ścinania. W konsekwencji ocena w zakresie podkryterium "Nowość" została podniesiona z 17,67 pkt. do 18 pkt. W odniesieniu do podkryterium "Wzrost użyteczności produktu" podtrzymano zwiększenie punktacji do maksymalnej oceny 10 pkt. Ponownie oceniając projekt w zakresie podkryterium "Możliwość wdrożenia i opłacalność" zwrócono uwagę, iż w wyniku przeprowadzonej analizy finansowej dotyczącej sytuacji finansowej strony oraz jej prognozy, przy uwzględnieniu szczegółowych założeń do prognoz finansowych, w punkcie 2.3, powinny pojawić się wartości potwierdzające, że w efekcie realizacji projektu nastąpi poprawa wyników firmy. Z uwagi na te braki NCBiR podtrzymało pierwotną ocenę tego podkryterium – 9,67 pkt.

Organ poinformował stronę, iż projekt został umieszczony na "Liście projektów nierekomendowanych do dofinansowania", bowiem uzyskał 96,67 pkt., natomiast ostatni projekt umieszczony w pierwotnej “Liście rankingowej" uzyskał 97,67 pkt.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalając skargę stwierdził, że ramy prawne konkursu ogłoszonego na dofinansowanie projektu są wyznaczone warunkami zawartymi w ogłoszeniu (oraz aktami do których ogłoszenie odsyła) w dniu jego publikacji. Ogłoszenie, a w istocie zawarte w nim postanowienia oraz złożenie projektu w odpowiedzi na to ogłoszenie przez skarżącą spowodowało zawarcie pomiędzy PARP a skarżącą swoistej umowy, której przedmiotem był sposób przeprowadzenia konkursu na ściśle określonych warunkach. Dlatego też ocena w niniejszej sprawie musi być ograniczona do oceny zgodności postępowania orzekających w sprawie Instytucji z prawem powszechnie obowiązującym, w tym zgodności postępowania z dokumentem zatwierdzonym w dniu 6 grudnia 2010 r., zatytułowanym "Szczegółowy opis priorytetów Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, 2007 - 2013" oraz Regulaminem przeprowadzania konkursu w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, Priorytet 1: Badania i rozwój nowoczesnych technologii, Działanie 1.4: Wsparcie projektów celowych.

W myśl § 7 ust. 2 pkt 5 Regulaminu konkursu, ocena merytoryczna wniosku jest dokonywana niezależnie przez trzech ekspertów KK. Ocena końcowa ustalana jest na podstawie trzech indywidualnych ocen. Oceną końcową w każdym z poszczególnych kryteriów jest ocena zgodna z wynikiem co najmniej dwóch ekspertów. W przypadku kryterium "Poziom innowacyjności rezultatów prac badawczo-rozwojowych", w którym eksperci mogą przyznać punkty w skali od 0 do 40, ocenę końcową stanowi średnia uzyskanych punktów z ocen trzech ekspertów.

W niniejszej sprawie przedmiot sporu sprowadza się do oceny dokonanej w ramach kryterium merytorycznego fakultatywnego: "Poziom innowacyjności rezultatów prac badawczo - rozwojowych". Ocena wniosku w tym zakresie dokonana została przez trzech ekspertów. Każdy z ekspertów oceniając projekt przyznał – zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 9 Regulaminu konkursu – ocenę w skali od 0 do 40, zaś ocenę końcową stanowiła średnia uzyskanych punktów z ocen trzech ekspertów (§ 7 ust. 2 pkt 5 Regulaminu konkursu).

Z przedłożonej dokumentacji, w szczególności pisma PARP z 9 lutego 2012 r. wynika, iż skarżąca została w sposób prawidłowy poinformowana o wynikach oceny dokonanej w ramach kryterium merytorycznego fakultatywnego: "Poziom innowacyjności rezultatów prac badawczo-rozwojowych". W uzasadnieniu tego pisma wskazano, iż za omawiane kryterium projekt mógł otrzymać maksymalnie 40 punktów, w tym 20 punktów w ramach podkryterium "Nowość", 10 punktów w ramach podkryterium "Wzrost użyteczności produktu" oraz 10 punktów za podkryterium "Możliwość wdrożenia i opłacalność". PARP przedstawiła punktację dokonaną przez każdego z trzech ekspertów oraz wyliczyła średnią końcową, wskazując ostatecznie, iż projekt w ramach omawianych podkryteriów otrzymał odpowiednio 17,67, 9,67 i 9,67 punktów.

Po dokonaniu wyliczenia oceny końcowej z ocen trzech ekspertów, instytucja prawidłowo poinformowała spółkę, iż projekt został oceniony pozytywnie, jednakże podpisanie umowy wsparcia jest niemożliwe. Zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 16 Regulaminu konkursu, wsparcie uzyskują projekty pozytywnie ocenione, do wyczerpania środków finansowych na daną rundę. W przypadku, gdy dostępny budżet nie wystarczy na dofinansowanie wszystkich pozytywnie ocenionych projektów, wsparcie uzyskują projekty, które zdobędą najwięcej punktów w ramach oceny merytorycznej fakultatywnej. W przypadku projektów z jednakową liczbą punktów, o otrzymaniu wsparcia decyduje liczba punktów otrzymanych w kryterium merytorycznym fakultatywnym "Poziom innowacyjności rezultatów prac badawczo-rozwojowych". Pozostałe wnioski ocenione pozytywnie, dla których zabrakło środków w ramach alokacji na daną rundę, umieszczane są na Liście projektów nierekomendowanych do dofinansowania.

Sąd wskazał, że ocena projektu podlega sądowej weryfikacji z punktu widzenia tego, czy przeprowadzono ją nie naruszając prawa. Prawidłowy efekt takiej oceny (informacja właściwej instytucji) powinien być więc należycie uzasadniony oraz wyjaśniać okoliczności, które zdecydowały o przyznaniu konkretnej ilości punktów.

W rozpoznawanej sprawie procedura odwoławcza uruchomiona przez skarżącą złożeniem protestu z 1 marca 2012 r. została przeprowadzona zgodnie z regulacjami. PARP nie uznała protestu za zasadny i przekazała go NCBiR, które protestu nie uwzględniło i poinformowało w piśmie z dnia [...] listopada 2012 r. o wyniku negatywnym wraz ze stosownym pouczeniem.

Sąd wskazał, iż NCBiR skorzystało z możliwości powołania dodatkowego eksperta, tzw. eksperta zewnętrznego. W oparciu o opinię przygotowaną przez tego eksperta Instytucja Pośrednicząca dokonała ponownej oceny projektu w zakresie objętym protestem, uznając określone zarzuty za uzasadnione. Następnie pisemnie ustosunkowała się do podniesionych w proteście zarzutów i przekazała stronie skarżącej informację o swoim stanowisku wraz z uzasadnieniem. W ocenie Sądu, informacja NCBiR zawarta w zaskarżonym piśmie jest kompletna, odnosi się do podniesionych zarzutów, nie nosi znamion dowolności i nie wykracza poza zakres objęty protestem. Z tego względu zarzut naruszenia art. 26 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r., Nr 84, poz. 712 ze zm., dalej jako u.z.p.p.r.) Sąd uznał za nieuzasadniony.

W taki sam sposób ocenił zarzut naruszenia § 9 ust.10 pkt 3 i § 10 pkt 1 i 2 Procedury odwoławczej PO IG. Wskazał, iż NCBiR rozpatrując protest posłużyło się opinią eksperta zewnętrznego, który zwrócił uwagę na słuszność niektórych twierdzeń protestującej strony. Nie oznacza to jednak, że uzasadniając negatywne rozpatrzenie protestu nie mogło odnieść się do okoliczności wskazanych przez tego eksperta. Trudno jest zatem czynić zarzut Instytucji Pośredniczącej, iż dokonując ponownej oceny projektu w zakresie objętym protestem powołała dodatkową argumentację w tym zakresie, pochodzącą od eksperta powołanego na etapie procedury odwoławczej, zresztą podnoszącą ostateczną punktację przyznaną projektowi. Nie zasługuje na uwzględnienie w szczególności zarzut wykroczenia przez NCBiR poza zakres protestu. Sąd I instancji stwierdził, iż organ rozpatrujący protest analizował opinię eksperta zewnętrznego tylko w zakresie zgłoszonych zarzutów w ramach podkryteriów "Nowość", "Wzrost użyteczności produktu" oraz "Możliwość wdrożenia i opłacalność". Natomiast odróżnić należy ramy zakreślone zarzutami protestu od argumentacji przedstawionej w zaskarżonym piśmie, stanowiącej wnioski NCBiR powzięte na podstawie opinii eksperta zewnętrznego. Przytoczenie nowych argumentów na uzasadnienie oprotestowanego rozstrzygnięcia nie jest tożsame z nowym zarzutem. Rozbudowane uzasadnienie niespełnienia przez projekt określonego kryterium nie jest tożsame ze stawianiem projektowi innych zarzutów i nie może oznaczać naruszenia zasad ponownej oceny projektu. W postępowaniu odwoławczym nowy ekspert może, choć nie musi, zostać powołany, a jego powołanie nie oznacza umocowania do oceny któregokolwiek z "ekspertów pierwszoinstancyjnych" osobno lub wszystkich ich łącznie. Dodatkowy ekspert, a za jego pomocą także IP, dokonują w istocie całościowej oceny zakwestionowanego kryterium lub podkryterium i na tej podstawie wydawane jest końcowe rozstrzygnięcie w sprawie. Pogorszenie sytuacji skarżącej miałoby miejsce wówczas, gdyby w wyniku odwołania przyznano jej mniej punktów niż uzyskała pierwotnie za dane kryterium lub podkryterium.

Sąd I instancji podkreślił, iż przedmiot sporu sprowadza się do przyznanej punktacji w zakresie podkryterium "Nowość", w którym po rozpatrzeniu protestu NCBiR przyznało projektowi 18 pkt. na 20 możliwych. Skoro ekspert zewnętrzny ocenił projekt w tym podkryterium jako niezasługujący na maksymalną ocenę 20 pkt, lecz wskazał na braki, które uzasadniają obniżenie punktacji (po jednym punkcie za wskazane w zaskarżonym piśmie "braki"), to zadaniem właściwych instytucji było przekazanie informacji zgodnej z taką oceną. Sąd nie dopatrzył się błędów w działaniu PARP i NCBiR. Przygotowane przez te jednostki informacje są prawidłowe i zgodne z odpowiednimi regulacjami. Wątpliwości Sądu nie budzi ani analiza ocen ekspertów ani zarzutów stawianych przez skarżącą w postępowaniu odwoławczym. Warto dodać, iż instytucje te również nie posiadają uprawnień by kwestionować tezy stawianej przez oceniających. Rolą bowiem Instytucji Pośredniczącej jest dochowanie przewidzianej procedury oceny wniosków zmierzającej do przyznania środków, a nie dokonywanie oceny merytorycznej danego projektu. Ocena Komisji Konkursowej, ustalenia ekspertów oraz Zespołu są dla Instytucji wiążące i nie jest ona uprawniona do samodzielnego oceniania projektowanych przez wnioskodawców czynności w aspekcie ich naukowego charakteru i ich kwalifikowania, lub nie, do danej kategorii badań.

Nie stanowi również podstawy do uwzględnienia skargi podniesiona na rozprawie okoliczność podpisania przez tę samą osobę – w imieniu NCBiR – zarówno zaskarżonego pisma z [...] listopada 2012 r. jak również wcześniejszego pisma z [...] maja 2012 r.

W ocenie Sądu takie działanie nie narusza przepisu art. 30b ust. 3 u.z.p.p.r., zgodnie z którym w rozpatrywaniu środków odwoławczych nie mogą brać udziału osoby, które na jakimkolwiek etapie dokonywały czynności związanych z określonym projektem, w tym były zaangażowane w jego ocenę. W przepisie tym jest bowiem mowa o "etapach" postępowania związanych z rozpatrywaniem "środków odwoławczych". Zatem nie znajduje on zastosowania w sytuacji, w której procedura rozpatrywania wniosku została poddana kontroli sądu administracyjnego, który uwzględniając skargę przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez właściwą instytucję. Wyrok Sądu spowodował bowiem, że wniosek powrócił na etap postępowania odwoławczego związanego ze złożeniem protestu, zatem na ten sam etap, co do którego Sąd stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo. Wobec tego w niniejszej sprawie nie może być mowy o rozpatrywaniu kilku "środków odwoławczych", lecz o rozpatrywaniu tego samego protestu z uwzględnieniem wytycznych sądu administracyjnego. Zdaniem Sądu omawiany przepis odnosi się natomiast do sytuacji, w której ocena wniosku przeprowadzana jest wyłącznie w ramach procedury przed właściwymi instytucjami, czyli w ramach postępowania "administracyjnego", zaś stronie służy kilka "środków odwoławczych". Pamiętać przy tym cały czas należy o istocie wprowadzenia omawianej regulacji, którą upatrywać trzeba w konstytucyjnie gwarantowanej zasadzie bezstronności organów w rozstrzyganiu spraw indywidualnych i bez względu na to, jak ustrojowo organy te są ukształtowane.

"T." Sp. z o.o. złożyła skargę kasacyjną, w której zaskarżyła wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W., ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i stwierdzenie, że ocena projektu w informacji z dnia 14 listopada 2013 r. została dokonana w sposób naruszający prawo, i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

I. naruszenie prawa materialnego poprzez:

- błędną wykładnię art. 30b u.z.p.p.r. poprzez przyjęcie, iż ponowna ocena projektu nie stanowi rozpatrywania środka odwoławczego w rozumieniu wskazanego przepisu, a w konsekwencji, iż przy ponownej ocenie projektu może brać udział ta sama osób, która uprzednio brała już udział w jego ocenie, uchylonej następnie w ramach procedury odwoławczej.

II. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- a) art. 145 § 1 pkt 1 lit a p.p.s.a. oraz art. 30c ust. 3 pkt 1 u.z.p.p.r. poprzez nieuwzględnienie skargi na rozstrzygniecie NCBiR z dnia 14 listopada 2012 r., lecz oddalenie tej skargi, w sytuacji, gdy zaskarżone rozstrzygnięcie NCBiR zostało wydane z naruszeniem prawa materialnego, mającym wpływ na wynik sprawy, tj. art. 30b ust. 3 u.z.p.p.r., polegającego na błędnej wykładni ww. przepisu i w konsekwencji przyjęciu, iż ocena protestu skarżącej dokonana w rozstrzygnięciu z dnia 29 maja 2012 r. oraz w zaskarżonym rozstrzygnięciu z dnia 14 listopada 2012 r., mogła zostać dokonana przez tę samą osobę, tj. Łukasza Jasek, Kierownik Działu Wdrożenia Programu IG Narodowego Centrum Badań i Rozwoju,

- b) art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. oraz art. 30c ust. 3 pkt 1 u.z.p.p.r. poprzez nieuwzglednienie skargi na rozstrzygnięcie NCBiR z dnia 14 listopada 2012 r., lecz oddalenie tej skargi, w sytuacji, gdy zaskarżone rozstrzygnięcie NCBiR z dnia 14 listopada 2012 r. zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa, tj. § 9 ust. 10 pkt 3 i § 10 pkt 1 i 2 Procedury odwoławczej w ramach PO IG oraz art. 30b ust. 2 w zw. z art. 30a ust. 3 u.z.p.p.r. , poprzez wydanie rozstrzygnięcia i uzasadnienie przyznanej oceny w oderwaniu od zarzutów podnoszonych w proteście z dnia 1 marca 2012 r. oraz wskazanie przez Instytucję Pośredniczącą w zaskarżonym rozstrzygnięciu nowych zarzutów, niepodnoszonych na poprzednim etapie postępowania.

- c) art. 145 par. 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. oraz art. 30c ust. 3 pkt 1 poprzez nieuwzględnienie skargi na rozstrzygnięcie NCBiR z dnia 14 listopada 2012 r., lecz oddalenie tej skargi w sytuacji, gdy zaskarżone rozstrzygniecie NCBiR z dnia 14 listopada 2012 r. wydane zostało z naruszeniem przepisów prawa, art. 26 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2 u.z.p.p.r. poprzez niezapełnienie przejrzystości reguł stosowanych przy ocenie projektów i narzucenie przez Instytucję Pośredniczącą wymogów nieujętych w tzw. Przewodniku po kryteriach wyboru dla projektów finansowanych w ramach Działania 1.4 oraz przeprowadzenie błędnej i nierzetelnej oceny projektu w zakresie kryterium merytorycznego fakultatywnego nr 1 poprzez dokonanie oceny w sposób dowolny, nieznajdujący potwierdzenia w zapisach wniosku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wyjaśnić należy, że z przepisów art. 174 i art. 183 § 1 p.p.s.a. wynika, iż postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, wywołane wniesioną skargą kasacyjną, nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Z treści i konstrukcji skargi kasacyjnej wynika, że strona skarżąca oparła ją na obydwu podstawach wskazanych w art. 174 p.p.s.a., stawiając zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię (pkt I petitum skargi kasacyjnej), jak i zarzuty naruszenia przepisów postępowania o istotnym wpływie na wynik sprawy (pkt II lit. a – lit. c petitum skargi kasacyjnej ). Stwierdzić jednak należy, że naruszenie prawa definiowane przez autora skargi kasacyjnej, jako naruszenie prawa materialnego, adresowane jest wobec przepisów postępowania. W tej mierze należy wyjaśnić, że zasadniczo, za przepisy proceduralne uznaje się przepisy o właściwości organu orzekającego i o postępowaniu przed nim, zaś za przepisy prawa materialnego, przepisy dotyczące przesłanek, treści, powstania, zmiany lub zgaśnięcia prawa, czy roszczenia. Stawiając, w pkt I petitum skargi kasacyjnej - jako zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię - zarzut naruszenia przepisu art. 30b ust. 3 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju strona skarżąca kasacyjnie podważała rezultat przeprowadzonej przez Sąd I instancji kontroli prawidłowości jego interpretacji oraz zastosowania przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju poprzez przyjęcie, że "ponowna ocena projektu nie stanowi rozpatrywania środka odwoławczego w rozumieniu wskazanego przepisu, a w konsekwencji, iż przy ponownej ocenie projektu może brać udział ta sama osoba, która uprzednio brała już udział w jego ocenie, uchylonej następnie w ramach procedury odwoławczej". Zarówno ze sposobu w jaki zarzut ten został postawiony oraz uzasadniony jednoznacznie wynika, że z punktu widzenia treści przywołanego przepisu strona skarżąca kasacyjnie podważa prawidłowość etapu ponownej oceny projektu, jako przeprowadzonego z naruszeniem zasady bezstronności (obiektywizmu). W sytuacji więc, gdy zasada ta jest dedykowana konkretnemu organowi, przed którym toczy się postępowanie w danej sprawie, to zarzut naruszenia przepisu, na gruncie którego została ona ustanowiona nie może być identyfikowany i definiowany inaczej, jak tylko zarzut naruszenia przepisów postępowania. Tym bardziej, że również normatywna treść przepisu art. 30b ust. 3 ustawy o zasadach polityki rozwoju jednoznacznie wskazuje na to, że ma on charakter przepisu proceduralnego. Z powyższego wynika, że strona skarżąca kasacyjnie zarzuca naruszenie przepisów proceduralnych regulujących ten etap postępowania konkursowego, który dotyczy ponownej oceny projektu wywołanej wniesionym protestem, w sytuacji, gdy pierwotnie formułowana na tym etapie postępowania ocena została podważona prawomocnym wyrokiem przez sąd administracyjny, jako naruszająca prawo i przekazana do ponownego rozpatrzenia.

Należy więc przyjąć, że w rozpoznawanej sprawie, skarga kasacyjna oparta została na podstawie określonej w pkt 2 art. 174 p.p.s.a., która tym samym determinuje zakres przeprowadzanej przez Naczelny Sąd Administracyjny kasacyjnej kontroli zaskarżonego wyroku Sądu I instancji.

Wobec treści, jak również i uzasadnienia zarzutów skargi kasacyjnej, które mają dopełniający się (komplementarny) charakter - co wynika zwłaszcza z zestawienia zarzutów stawianych w pkt I oraz w pkt II lit. a) petitum skargi kasacyjnej podnoszących naruszenie zasady bezstronności (obiektywizmu) - zarzuty te można rozpoznać łącznie. Zwłaszcza, że umożliwia to również istota sporu prawnego w rozpoznawanej sprawie.

Chodzi mianowicie o zagadnienie odnoszące się do treści reguł i zasad obowiązujących w postępowaniu wywołanym wniesionym protestem, jak również o zakres i treść kompetencji orzeczniczych organu dokonującego na tym etapie postępowania. W tym względzie, kwestię o podstawowym znaczeniu stanowi zagadnienie odnoszące się do istoty oraz treści obowiązującej przy naborze projektów do dofinansowania zasady bezstronności (obiektywizmu) ustanowionej na gruncie przepisu art. 30b ust. 3 ustawy o zasadach polityki rozwoju oraz zakresu jej zastosowania na poszczególnych etapach postępowania konkursowego. W tym tego jego etapu, na którym ponowna ocena projektu wywołana wniesionym protestem stanowi konsekwencję stwierdzenia przez sąd administracyjny, że pierwotnie sformułowana na tym etapie postępowania ocena nie była zgodna z prawem i przekazania sprawy do ponownego jej rozpatrzenia. Ze wskazaną sytuacją procesową wiąże się, sporne w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, zagadnienie dopuszczalności ponownego udziału w ponownej ocenie projektu osoby, która na tym samym etapie postępowania już w nim uczestniczyła formułując pierwotną oceną, która została podważona, jako naruszająca prawo.

Z punktu widzenia istoty sporu prawnego w rozpoznawanej sprawie, w punkcie wyjścia, podkreślić i jednocześnie przypomnieć należy, że zgodnie z art. 26 ust. 2 ustawy o zasadach polityki rozwoju, instytucja zarządzająca, wykonując zadania, o których mowa w ust. 1, powinna uwzględniać zasadę równego dostępu do pomocy wszystkich kategorii beneficjentów w ramach programu oraz zapewniać przejrzystość reguł stosowanych przy ocenie projektów.

Z powyższego wynika, że wskazane zasady powinny znaleźć swoje odzwierciedlenie w treści dokumentacji składającej się na system realizacji programu operacyjnego, która to dokumentacja stanowi, zarówno dla Instytucji Zarządzającej, jak i podmiotów aplikujących o dofinansowanie projektów, wiążące źródło prawa w prowadzonym na jej podstawie postępowaniu. Przy tym, przyjęte na gruncie systemu realizacji programu operacyjnego rozwiązania muszą uwzględniać, co najmniej jeden środek odwoławczy przysługujący wnioskodawcy w trakcie ubiegania się o dofinansowanie, co wprost wynika z art. 30b ust. 2 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Odnośnie do szeroko rozumianej oceny skuteczności wniesionego środka odwoławczego oraz oceny konsekwencji wynikających ze skorzystania z uprawnienia do jego wniesienia, podkreślić należy znaczenie art. 30b ust. 1 przywołanej ustawy, z którego wynika, że w przypadku negatywnej oceny projektu wnioskodawca może wnieść środki odwoławcze przewidziane w systemie realizacji programu operacyjnego, w terminie, trybie i na warunkach tam określonych. Z przywołanego przepisu wynika – adresowany do właściwej instytucji prawny obowiązek zamieszczenia w uzasadnieniu wyników oceny projektu pouczenia o możliwości wniesienia środka odwoławczego ze wskazaniem terminu do jego wniesienia, sposobu wniesienia oraz organu, do którego środek ten należy wnieść. Z oczywistych względów, determinowanych przywołanymi przepisami ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r., pouczenie to odsyła do środka odwoławczego przewidzianego w systemie realizacji programu operacyjnego.

Z zasadą przejrzystości reguł stosowanych przy ocenie projektów - którą uznać należy za zasadę podstawową - wprost wiąże się, istotna z punktu widzenia jej efektywności na odwoławczym etapie postępowania konkursowego, zasada bezstronności (obiektywizmu), która wyrażona została w art. 30b ust. 3 przywołanej ustawy. Z przepisu tego wynika, że w rozpatrywaniu środków odwoławczych nie mogą brać udziału osoby, które na jakimkolwiek etapie dokonywały czynności związanych z określonym projektem, w tym były zaangażowane w jego ocenę.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, wykładnia przywołanego przepisu nie może pomijać systemowego kontekstu jego obowiązywania odnoszonego do ogólnych zasad konstytucyjnych (zasada państwa prawa) oraz ogólnych zasad danej gałęzi prawa – w rozpoznawanej sprawie ogólnych zasad prawa administracyjnego, do którego należy sprawa z zakresu ustawy o polityce rozwoju, zwłaszcza gdy w tym kontekście podkreślić ten jej element, który wiąże się z władztwem decyzyjnym instytucji kwalifikującej projekt do dofinansowania - co w konsekwencji uzasadnia twierdzenie o gwarancyjnym charakterze dekodowanej z niego normy prawnej (por. wyroki NSA z: 13 lipca 2011 r., sygn. akt II GSK 1287/11; 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt II GSK 1532/11; 27 września 2011 r., sygn. akt II GSK 1865/11). Zapewnia ona jednostce bezstronność osób władczo decydujących w danej sprawie (na każdym z etapów jej rozpatrywania) w formie oceny o kwalifikowaniu projektu do dofinansowania oraz tworzy jednocześnie, po stronie podmiotów (instytucji), w strukturze których osoby te działają, prawny obowiązek realizacji tej zasady w praktyce ich działania, a to w celu zapewnienia jego obiektywizm, poprzez w szczególności instytucję wyłączenia od udziału w danej sprawie. Z woli ustawodawcy, znaczenie zasady bezstronności (obiektywizmu) wyeksponowane zostało, jak wynika z treści przywołanego przepisu, na tym etapie postępowania konkursowego, który wiąże się rozpatrywaniem środka odwoławczego. Wobec wskazanego powyżej systemowego kontekstu obowiązywania zasady bezstronności oraz jej charakteru, nie może budzić żadnych wątpliwości, że ustawodawca ustanowił tę zasadę nie bez powodu. Ponadto, konwencja językowa, którą operował opisując istotę (oraz treść) tej zasady w postępowaniu konkursowym na etapie rozpatrywania środka odwoławczego, nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że jego intencją było szerokie jej rozumienie, a w konsekwencji szeroki zakres jej zastosowania. Na gruncie przepisu art. 30b ust. 3 ustawy o zasadach polityki rozwoju nie bez powodu mowa jest bowiem, po pierwsze o "jakimkolwiek etapie (postępowania)" - co oznacza każdy etap postępowania konkursowego (etap oceny formalnej; etap oceny merytorycznej), w tym również rozstrzyganie na etapie skierowania projektu do ponownej oceny wobec pozytywnego rezultatu, jaki odniósł wniesiony protest lub odwołanie (por. wyrok NSA z 11 marca 2011 r., sygn. akt II GSK 268/11; wyrok NSA z 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt II GSK 1532/11), a także, jak należałoby zasadnie przyjąć, również skarga do sądu administracyjnego – po drugie zaś, o "czynnościach związanych z określonym projektem", co z kolei oznacza, między innymi, że jedynie jedną z wielu możliwych tych "czynności" jest (przykładowo) wymieniona w przywołanym przepisie czynność oceny projektu (por. wyrok NSA z 9 grudnia 2010 r., sygn. akt II GSK 1367/10; wyrok NSA z 18 lutego 2011 r., sygn. akt II GSK 125/11).

Wbrew więc stanowisku prezentowanemu w tym względzie przez Sąd I instancji, który ograniczając się do literalnej wykładni przywołanego przepisu zupełnie pominął systemowy kontekst jego obowiązywania oraz gwarancyjny charakter zawartej na jego gruncie regulacji, w świetle przedstawionych argumentów stwierdzić należy, że wyrażona w art. 30b ust. 3 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju zasada rozpatrywania środków odwoławczych i ustanowiony na jej gruncie zakaz adresowane są wobec osób, które poczynając od momentu złożenia projektu do konkursu były zaangażowane w jego rozpatrywanie, i których czynności związane z tym projektem znalazły swój wyraz w treści dotyczącej tego projektu dokumentacji przebiegu procedury konkursowej (por. również wyrok NSA z 11 marca 2011 r., sygn. akt II GSK 268/11).

Odnosząc powyższe do okoliczności rozpatrywanej sprawy należy więc stwierdzić, iż błędne jest stanowisko Sądu I instancji, że procedura odwoławcza zainicjowana protestem wniesionym przez spółkę od negatywnego wyniku oceny projektu przeprowadzona została bez naruszenia przepisu art. 30b ust. 3 przywołanej ustawy (oraz bez naruszenia § 13 ust. 1 ust. 1 pkt 1 "Procedury odwoławczej w ramach PO IG"). W sytuacji bowiem, gdy prawomocnym wyrokiem z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt V SA/Wa, WSA w W. stwierdził, że zawarta w informacji z dnia 29 maja 2012 r. ocena projektu o dofinansowanie którego wystąpiła spółka z o.o. "T.", przeprowadzona została w sposób naruszający prawo, co skutkowało przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju, to uwzględniając treść przepisu art. 30c ust. 1 przywołanej ustawy oraz to, że system realizacji programu operacyjnego, w ramach którego projekt został zgłoszony przewidywał jeden środek odwoławczy w postaci protestu, nie może budzić żadnych wątpliwości, iż sprawa powróciła na etap rozpatrywania środka odwoławczego, tj. protestu, z którym spółka wystąpiła w dniu 1 marca 2012 r. W związku z tym więc, że w rozpatrywaniu środków odwoławczych nie mogą brać udziału osoby, które na jakimkolwiek etapie dokonywały czynności związanych z określonym projektem, w tym były zaangażowane w jego ocenę, to w świetle powyżej przedstawionych argumentów stwierdzić należy, że osoba, która pierwotnie ten środek odwoławczy rozpatrywała, i której (pierwotna) ocena wyrażona w rezultacie jego rozpatrzenia uznana została prawomocnym wyrokiem sądowym za niezgodną z prawem, jest wyłączona - po skierowaniu sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd - od udziału w ponownym rozpatrywaniu tego środka odwoławczego. W związku powyższym, Łukasz Jasek, który pierwotnie w dniu 29 maja 2012 r. "rozstrzygał" w sprawie protestu spółki i oceniał projekt na etapie postępowania odwoławczego, wobec uchylenia tego "rozstrzygnięcia" przywołanym powyżej wyrokiem WSA w W., podlegał wyłączeniu od udziału w ponownym rozpatrywaniu tego środka odwoławczego oraz od ponownej oceny projektu.

W sytuacji bowiem, gdy wobec istoty ustanowionej na gruncie przywołanego przepisu zasady bezstronności (obiektywizmu) oraz jej gwarancyjnego charakteru, treść wynikającego z niej zakazu jest definiowana przez pryzmat okoliczności brania udziału w "jakimkolwiek etapie postępowania" oraz "czynnościach związanych z określonym projektem", nie może budzić żadnych wątpliwości, że osoba pierwotnie rozpatrująca środek odwoławczy, wobec pozytywnego rezultatu, jaki odniosła skarga wniesiona do sądu administracyjnego od tego "rozstrzygnięcia", wyłączona jest od udziału w ponownym jego rozpatrywaniu. Przyjęcie tezy przeciwnej, w jaskrawy sposób naruszałoby treść przepisu art. 30b ust. 3 ustawy o zasadach polityki rozwoju oraz niweczyłoby, wbrew woli ustawodawcy, cel jego ustanowienia.

Uznając stawiane w pkt I i pkt II lit.a) petitum skargi kasacyjnej zarzuty za usprawiedliwione, za zasady uznać należy również zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. oraz art. 30c ust. 3 pkt 1 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju stawiany w powiązaniu z przepisem § 9 ust. 10 pkt 3 i § 10 pkt 1 i 2 "Procedury odwoławczej w ramach PO IG" oraz art. 30b ust. 2 w zw. z art. 30a ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.

Z postanowień przywołanej powyżej "Procedury odwoławczej", która obowiązuje w ramach PO IG wynika, że środkiem odwoławczym od wyników oceny projektu jest protest. Jest nim pisemne wystąpienie podmiotu wnioskującego o dofinansowanie projektu o weryfikację dokonanej oceny projektu w zakresie: zgodności oceny z kryteriami wyboru projektów; naruszeń o charakterze proceduralnym, które wystąpiły w trakcie oceny i miały wpływ na jej wynik (§ 3 ust. 2 i ust. 3). Protest może dotyczyć każdego etapu oceny projektu, zarówno formalnej, jak i merytorycznej (§ 6 ust. 1). Warunki formalne, którym powinien czynić zadość protest określone zostały w § 6 ust. 2 "Procedury odwoławczej". Jednym z nich, jest wskazanie zakresu żądania oraz wyczerpujące określenie zarzutów odnośnie do przeprowadzonej oceny wniosku o dofinansowanie ze wskazaniem zakresu naruszenia oraz uzasadnieniem prezentowanego stanowiska (pkt 2 i pkt 3 ust. 2 § 6). Przy tym niedopuszczalne jest, jak wynika z ust. 3 § 6, rozszerzanie zakresu przedmiotowego protestu, a uchybienie jego wymaganiom określonym w przywołanych powyżej pkt 2 i pkt 3, podlega uzupełnieniu w trybie określonym w ust. 5 i ust. 6 § 6.

Postępowanie w sprawie rozpatrywania protestu uregulowane zostało w postanowieniach zawartych w § 9 "Procedury odwoławczej". Z ust. 10 § 9 wynika, że w trakcie rozpatrywania protestu Instytucja Pośrednicząca oceniająca zobowiązana jest do: 1) zapoznania się z wynikami pierwotnej oceny projektu; 2) zapoznania się z treścią protestu [...] wraz z jego uzasadnieniem, a w szczególności do wnikliwego przeanalizowania zgłoszonych zarzutów; 3) dokonania ponownej oceny projektu w zakresie objętym protestem, jeżeli zarzuty podniesione przez wnioskodawcę w proteście są uzasadnione; 4) pisemnego ustosunkowania się do zarzutów podniesionych w proteście i do uzasadnienia swojego stanowiska.

Konfrontując treść § 6 ust. 2 pkt 2 i pkt 3, na gruncie którego normodawca operuje pojęciami "zakresu żądania", "wyczerpującego określenia zarzutów" oraz "zakresu naruszenia" określając w ten sposób prawne wymogi protestu, z treścią § 9 ust. 10 pkt 2 i pkt 3 adresującego do organu rozpatrującego protest konkretne obowiązki, których treść wyznaczana jest "zgłoszonymi zarzutami" oraz "zakresem objętym protestem", należy stwierdzić, że w postępowaniu odwoławczym wywołanym wniesionym protestem organ związany jest zakresem żądania i zarzutami zawartym w tym środku odwoławczym. Nie bez powodu normodawca z jednej strony nałożył na wnoszącego protest obowiązek wskazania zakresu żądania oraz obowiązek wyczerpującego określenia zarzutów, z drugiej zaś nałożył na organ rozpatrujący protest obowiązek "dokonania ponownej oceny projektu w zakresie objętym protestem".

Odnosząc powyższe do okoliczności stanu faktycznego sprawy, na podstawie którego orzekał Sąd I instancji stwierdzić należy, że gdy skonfrontować treść "rozstrzygnięcia" sprawy z wniosku spółki o dofinansowanie projektu, które wyrażone zostało w jego ocenie z dnia 9 lutego 2012 r. oraz zakres żądania i treść zarzutów postawionych proteście wniesionym przez spółkę od tego "rozstrzygnięcia", z treścią wydanej w rozpatrzeniu tego protestu oceny zawartej w piśmie informującym z dnia 14 listopada 2012 r., zasadnie należy stwierdzić, że rozpatrzenie tego protestu nie korespondowało z przedstawionymi powyżej, i wiążącymi organ, zasadami "Procedury odwoławczej" - wobec projektu sformułowane zostały zastrzeżenia i zarzutu pierwotnie nie podnoszone. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że wskazany brak korespondencji Sąd I instancji uznał za usprawiedliwiony odwołując się do argumentu, że rozbudowane przez instytucje oceniającą uzasadnienie niespełniania przez projekt określonego kryterium nie jest tożsame ze stawianiem projektowi innych (nowych) zarzutów i nie oznacza naruszenia zasad ponownej oceny projektu.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w rozpoznawanej sprawie stanowiska tego nie podziela. Proponowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podejście do analizowanego zagadnienie nie uwzględnia treści przepisów art. 26 ust. 2 i art. 30b ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju oraz powyżej wskazanych konsekwencji ich obowiązywania, istotnych z punktu widzenia oceny przestrzegania i stosowania przez organ zasad i reguł postępowania odwoławczego obowiązujących w ramach danego systemu realizacji programu operacyjnego (por. § 6 ust. 2 pkt 3 i pkt 4 w związku z § 9 ust. 10 i § 10 pkt 2 "Procedury odwoławczej"). Zwłaszcza w sytuacji, gdy do tych zasad i reguł oraz ich źródła organ sam odsyła w pouczeniu adresowanym do strony. Argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przeciwstawić należy ten kierunek wykładni unormowań przyjmowanych na gruncie procedur odwoławczych w ramach systemów realizacji programów operacyjnych w postępowaniach prowadzonych na podstawie ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, który zaprezentowany został, między innymi, w wyrokach NSA z dnia 10 grudnia 2010 r., sygn, akt II GSK 1368/10 oraz z dnia 14 stycznia 2011 r., sygn. akt II GSK 1466/10. Afirmując wyrażony w nich pogląd prawny należy podkreślić, że formułowanie zupełnie nowych – pierwotnie nie podnoszonych - zastrzeżeń odnośnie do projektu przy ponownej ocenie wniosku przeprowadzanej w postępowaniu wywołanym wniesionym protestem, jest działaniem pozbawiającym stronę środka odwoławczego na tym etapie postępowania, albowiem od właściwie nowej oceny wniosku służy wnioskodawcy jedynie skarga do sądu. Pozbawia to wnioskodawcę możliwości odniesienia się do jakościowo nowych zarzutów i zastrzeżeń oraz formułowanych w ich konsekwencji nowych już ocen wobec projektu, o dofinansowanie którego zabiega.

Z uwagi na fakt, iż WSA w W. kontrolując zgodność z prawem działania Narodowego Centrum Badań i Rozwoju nie dostrzegł tego elementu jego wadliwości, którą wiązać należało z przepisem art. 30b ust. 3 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, który stanowić powinien podstawowy wzorzec kontroli zgodności z prawem zaskarżonej oceny projektu, wobec charakteru stwierdzonych naruszeń, Naczelny Sąd Administracyjny - uwzględniając daleko idące modyfikacje postępowania w tego rodzaju sprawach, w tym w szczególności obowiązującą w nim dyrektywę odnoszącą się do szybkości procedowania - uchylając zaskarżony wyrok Sądu I instancji, na podstawie przepisu art. 188 p.p.s.a. uznał również za zasadne stwierdzenie, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i przekazanie sprawy NCBiR do ponownego rozpatrzenia. W sytuacji bowiem, gdy istota stwierdzonych uchybień wiązała się z naruszeniem zasady bezstronności (obiektywizmu) oraz przedstawionych powyżej zasad obowiązujących w postępowaniu odwoławczym, które nie pozostawały bez wpływu na wynik sprawy, i co jednocześnie czyniło zbędnym dokonywanie merytorycznej oceny zarzutu stawianego w pkt II lit. c) petitum skargi kasacyjnej, to z uwagi na szczególny tryb rozpatrywania spraw o dofinansowanie projektów, nie byłoby zasadne ograniczenie się wyłącznie do uchylenia zaskarżonego wyroku. Zwłaszcza, że w świetle powyżej przedstawionych argumentów, było możliwe sformułowanie na ich podstawie adresowanych wobec NCBiR wiążących wytycznych odnośnie do interpretacji i zakresu zastosowania przepisu art. 30b ust. 3 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju oraz zasad i reguł mających zastosowanie w postępowaniu odwoławczym.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie przepisu art.188 w związku z art. 203 pkt 1 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

-----------------------

2