IV SA/Gl 630/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w B. odmówił stwierdzenia u I. J. choroby zawodowej - przewlekłej choroby zawodowej układu ruchu wywołanej sposobem wykonywania pracy pod postacią przewlekłego zapalenia okołostawowego barku wymienionej w pozycji 19.4 wykazu chorób zawodowych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. Nr 105, poz. 869).

W uzasadnieniu wskazano, że decyzja ta została wydana w oparciu o ocenę narażenia zawodowego i orzeczenia lekarskie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w K. - Poradni Chorób Zawodowych w S. (w skrócie WOMP) z dnia [...]r. nr [...] oraz Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. (w skrócie IMPiZŚ) z dnia [...] r. nr [...] niestwierdzające u strony schorzenia zawodowego opisanego w pozycji 19.4 wykazu chorób zawodowych.

Odwołanie od tej decyzji złożył I.J. Nie podał żadnych zarzutów. Wnosił jedynie o pozytywne rozpatrzenie sprawy.

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zmianami), art. 2351 Kodeksu pracy oraz § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869) [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny orzekł utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję w całości.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że zapodstawę rozstrzygnięcia w przedmiocie podejrzenia choroby zawodowej u I. J. przyjął warunki jakie powinny być spełnione do uznania zawodowej etiologii rozpoznanego schorzenia, biorąc pod uwagę definicję choroby zawodowej, określonej w art. 2351 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 Nr 21, poz. 94 ze zm.), która stanowi, iż "za chorobą zawodową uważa się chorobą, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

Wskazano, że w sprawie I.J. ustalono, że w/wym. pracował w okresie: 01 sierpnia 1990 r. do 11 sierpnia 1991 r. i od 13 września 1991 r. do 31 marca 1996 r. w KWK "A" w C. (następca prawny B S.A. w B. Oddział w D. Zakład "B w całkowitej likwidacji") jako ślusarz pod ziemią, od 25 maja 1998 r. do 11 września 1998r. w "C" Sp. z o.o. w C. (zakład zlikwidowany) jako wytłaczakowy profili PCV, od 01 kwietnia 2002 r. do 28 maja 2004 r. w D Sp. z o.o. i E w C. jako pracownik Zespołu Logistyki, od 11 września 2006 r. do 30 września 2006 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowo-Handlowym "F" Sp. z o.o. w S. (zakład zlikwidowany) jako pracownik magazynowy, od 05 maja 2008 r. do 20 lipca 2010 r., od 30 października 2010 r. do 02 stycznia 2011 r., od 04 lipca 2011 r. do 10 lipca 2011 r., od 10 sierpnia 2011 r. do 21 sierpnia 2011 r., od 29 września 2011 r. do 13 grudnia 2011 r. w KWK "G" w B. jako młodszy ślusarz pod ziemią. Podniesiono, iż przeprowadzone przez organy inspekcji sanitarnej postępowanie wyjaśniające wykazało, że I.J. podczas pracy zawodowej w w/wym. okresach zatrudnienia wykonywał prace obciążające stawy barkowe, a wykonywane ruchy (w tym unoszenie kończyny górnej powyżej poziomu barku) stwarzały ryzyko wystąpienia przewlekłego zapalenia okołostawowego barku. Nadmieniono, że I.J. był badany w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy w K.- Poradni Chorób Zawodowych w S. (orzeczenie lekarskie z dnia [...] r. nr [...]), gdzie lekarze specjaliści biorąc pod uwagę ocenę narażenia zawodowego oraz wyniki badań orzekli o braku podstaw do rozpoznania u w/wym. przewlekłej choroby zawodowej układu ruchu wywołanej sposobem wykonywania pracy pod postacią przewlekłego zapalenia okołostawowego barku wym. w poz. 19.4 wykazu chorób zawodowych. Przeprowadzonym aktualnie badaniem ortopedycznym stwierdzono fizjologiczny zakres ruchomości w prawym stawie ramiennym, co przemawia w chwili obecnej przeciwko klinicznemu rozpoznaniu zapalenia okołostawowego barku. Lekarze orzecznicy WOMP w S. - biorąc pod uwagę wyniki badania MR stawu barkowego prawego z dnia 28 czerwca 2011 r., w którym stwierdzono stabilizację obrazu w porównaniu do badania z dnia 20 grudnia 2010 r. bez cech ciasnoty podbarkowej - uznali, iż brak jest obecnie podstaw do rozpoznania przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, a tym samym do rozpatrywania zawodowej etiologii schorzenia.

Wskazano, że następnie I.J. był badany w Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., gdzie lekarze specjaliści - po przeanalizowaniu dostarczonej dokumentacji jaki i przeprowadzonych badań, w tym badania specjalisty ortopedy - w orzeczeniu lekarskim z dnia [...] r. nr [...] również nie znaleźli podstaw do rozpoznania u w/wym. choroby zawodowej (przewlekłego zapalenia okołostawowego barku), akcentując, iż stwierdzonych zmian zwyrodnieniowych prawego stawu barkowo-obojczykowego nie można łączyć ze sposobem wykonywania pracy. Zdaniem organu odwoławczego wyżej opisane orzeczenia lekarskie są "autorytatywne i wiarygodne oraz pozwalające podjąć (...) rozstrzygnięcie".

Reasumując [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wskazał, że zakres rozpoznania sprawy o stwierdzenie choroby zawodowej uregulowany szczegółowo w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych został w rozpoznawanej sprawie choroby zawodowej I.J. zachowany. Stąd też organ odwoławczy po przeanalizowaniu całości zebranego materiału dowodowego, zwłaszcza orzeczeń lekarskich WOMP oraz IMPiZŚ w S. - uznał, że nie zostały spełnione warunki do stwierdzenia u I.J. choroby zawodowej: przewlekłej choroby układu mchu wywołanej sposobem wykonywania pracy pod postacią przewlekłego zapalenia okołostawowego barku wym. w poz. 19.4 wykazu chorób zawodowych rozporządzenia RM z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżący I.J. domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej i stwierdzenia występowania u niego choroby zawodowej. Organowi odwoławczemu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

- uznaniu, że stwierdzonych zmian zwyrodnieniowych prawego stawu barkowo-obojczykowego u strony nie możną łączyć ze sposobem wykonywania pracy przez stronę, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, charakter wykonywanej pracy przez stronę oraz zakres jego obowiązków uzasadniają przyjęcie, iż stan zdrowia strony wynika z wykonywania pracy w warunkach szkodliwych, powodujących obciążenie kończyny górnej w stawie barkowym strony;

- przyjęciu, że brak jest podstaw do rozpoznania u strony przewlekłej choroby układu ruchu wywołanej sposobem wykonywania pracy pod postacią przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, wymienionego w pozycji 19.4 wykazu chorób zawodowych Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dokumentacji medycznej strony wynika, iż strona cierpi na zespół ciasnoty podbarkowej z uszkodzeniem stożka rotatorów, wynikający z wykonywania pracy w warunkach szkodliwych, powodujących obciążenie kończyny górnej w stawie barkowym strony.

Skarżący domagał się zwrócenia się do biegłego lekarza ortopedy specjalisty w zakresie chorób zawodowych do sporządzenia na piśmie w formie dokumentu opinii w celu przeprowadzenia dowodu z dokumentu na okoliczność stanu zdrowia strony w związku z wykonywaną pracą w ramach zatrudnienia w Kopalni Węgla Kamiennego "A" w W. Oddział w C., " C" Sp. z o.o. w C., D Sp. z o.o. i E w W. Oddział w B., Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowo-Usługowym "F" Sp. z o.o. w S., Kopalni Węglowej S.A. w K. Oddział Kopalnia Węgla Kamiennego G w B. oraz dopuszczenia dowodów z dokumentów w postaci dwóch recept z dat 20 stycznia 2011 r. i 10 marca 2011 r. oraz innych dokumentów (znajdujących się już wcześniej w aktach administracyjnych sprawy).

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że pracował i nadal pracuje jako górnik pod ziemią zajmując się także transportem sprzętu przy wykorzystaniu własnej siły fizycznej, a w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji potwierdzono ustalenie dotyczące jego choroby oraz co najmniej narażenie na powstanie choroby strony wynikające ze sposobu wykonywania przez stronę pracy oraz ze strony środowiska pracy. Skarżący podniósł, że nie przekonuje go teza organu w zakresie wykluczenia związku pomiędzy chorobą strony a sposobem wykonywania pracy przez stronę, a zaprzeczenie przesłanek ustalenia choroby zawodowej podniesione przez organ jest

nietrafne i nie znajduje dostatecznego oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. W opinii skarżącego, diagnoza postawiona przez lekarzy specjalistów jest błędna i wynika z nieprawidłowego ustalenia stanu zdrowia strony w okresie przeprowadzanych badań lekarskich przez lekarzy specjalistów. W opinii strony skarżącej lekarze przeprowadzili badania w sposób nieprawidłowy, nie zapoznając się gruntownie z dokumentacją medyczną strony. Następnie strona wymieniła znajdujące się w aktach administracyjnych sprawy dokumenty potwierdzające jej zatrudnienie w narażeniu na czynnik szkodliwy wskazujące, że strona pracowała w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej. Stąd też – zdaniem skarżącego - organy błędnie wywodzą, że stwierdzone zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu barkowo-obojczykowego nie można łączyć ze sposobem wykonywania pracy przez stronę. Dalej skarżący podnosi, że Powiatowy Inspektor Sanitarny w B. powołuje się na badania MR stawu barkowego z dnia 28 czerwca 2011 r., w którym stwierdzono stabilizację obrazu w porównaniu do badania z dnia 20 grudnia 2010 r. bez cech ciasnoty podbarkowej. Zdaniem strony - organ zarówno pierwszej jak i drugiej instancji niedokładnie zapoznały się z dokumentacją medyczną strony i jej stanem zdrowia. Zgodnie bowiem z receptą nr [...] z dnia 10 marca 2011 r. oraz receptą nr [...] z dnia 20 stycznia 2011 r. stan zdrowia strony wskazuje na zespół ciasnoty podbarkowej z uszkodzeniem stożka rotatorów. Zgodnie z zaleceniami lekarzy, w związku z wystąpieniem powyższym objawów, strona nie może wykonywać prac fizycznych oraz obciążać barku. Niewątpliwie przyczyną takiego schorzenia jest wysiłek fizyczny strony związany z wykonywaniem pracy w ramach zatrudnienia. Należy wskazać, iż stożek rotatorów jest to grupa płaskich ścięgien, które łącząc się ze sobą pokrywają przód, tył i górną powierzchnię stawu ramienno-łopatkowego. Uszkodzenie stożka rotatorów może pojawić się podczas wielokrotnych wymachów kończyną górną. Ten typ uszkodzenia wynika z wielokrotnie powtarzającego się rozciągnięcia stożka rotatorów. Zapalenie oraz obrzęk stożka rotatorów powstające na skutek ciasnoty podbarkowej, występującej u strony, może prowadzić do przerwania ścięgna w okolicy jego przyczepu do głowy kości ramiennej. W miarę upływu czasu i narastania ciasnoty ścięgno jest stale niszczone efektem czego jest całkowite oderwanie ścięgna od kości. Bezsporne jest w sprawie, że strona wykonywała prace znacznie obciążające stawy barkowe, a wykonywane przez stronę ruchy, w szczególności unoszenie kończyny górnej powyżej poziomu barku, prowadziło do wystąpienia przewlekłego zapalenia okołostawowego barku. Strona podniosła, że odczuwa silne dolegliwości bólowe związane z powyższymi dolegliwościami i nie może wykonywać żadnych czynności nadwerężających bark, w związku z czym nie może wykonywać pracy, a co za tym idzie należało wysnuć wniosek, iż schorzenie, na które cierpi strona stanowi chorobę zawodową, ujętą w poz. 19.4 wykazu chorób zawodowych rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych.

W odpowiedzi na skargę [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w K. wniósł o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany zajętego w sprawie stanowiska.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył co następuje.

W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd nie jest zatem władny oceniać takich okoliczności jak pokrzywdzenie strony decyzją, czy decyzja wiąże się z negatywnymi skutkami dla strony i im podobnych.

Sąd związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa. Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu , nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotowa skarga musiała odnieść skutek, aczkolwiek nie z przyczyn wskazanych w niej wskazanych.

W pierwszej kolejności z przyjdzie zauważyć, iż Kodeks pracy w art. 235¹ stanowi, że za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy, albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym". O stwierdzeniu choroby zawodowej decyduje tym samym, jak zgodnie przyjęły organy sanitarne obydwu instancji, zachowanie dwóch wymogów: zamieszczenie schorzenia w wykazie chorób zawodowych oraz ustalenie, że zostało ono spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy lub w związku ze sposobem wykonywania pracy.

Rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych (art. 235² Kodeksu pracy). Innymi słowy choroba zawodowa jest pojęciem prawnym oznaczającym zachorowanie, które pozostaje w związku przyczynowym z pracą. Przyczyną ją wywołującą jest tylko i wyłącznie sama praca, jej rodzaj, charakter i warunki jej wykonywania. Z tego powodu choroby zawodowe są przewidywalne a owe przewidywalne uszkodzenia zdrowia zostały ujęte w tzw. wykazie chorób zawodowych.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 237 § 1 Kodeksu pracy Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2009 r., którego postanowienia weszły w życie w dniu 03 lipca 2009 r.. Zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia z dnia 30 czerwca 2009 r. decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie materiału dowodowego, w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika.

Analiza materiału dowodowego wskazuje, że skarżący pracował w okresie: 01 sierpnia 1990 r. do 11 sierpnia 1991 r. i od 13 września 1991 r. do 31 marca 1996 r. w KWK "A" w C. (następca prawny B S.A. w B. Oddział w D. Zakład "B w całkowitej likwidacji") jako ślusarz pod ziemią, od 25 maja 1998 r. do 11 września 1998r. w "C" Sp. z o.o. w C. (zakład zlikwidowany) jako wytłaczakowy profili PCV, od 01 kwietnia 2002 r. do 28 maja 2004 r. w D Sp. z o.o. i E w C. jako pracownik Zespołu Logistyki, od 11 września 2006 r. do 30 września 2006 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowo-Handlowym "F" Sp. z o.o. w S. (zakład zlikwidowany) jako pracownik magazynowy, od 05 maja 2008 r. do 20 lipca 2010 r., od 30 października 2010 r. do 02 stycznia 2011 r., od 04 lipca 2011 r. do 10 lipca 2011 r., od 10 sierpnia 2011 r. do 21 sierpnia 2011 r., od 29 września 2011 r. do 13 grudnia 2011 r. w KWK "G" w B. jako młodszy ślusarz pod ziemią. Powyższe prowadzi do wysnucia uprawnionego wniosku, iż skarżący I.J. podczas pracy zawodowej w w/wym. okresach zatrudnienia wykonywał prace obciążające stawy barkowe, a wykonywane ruchy (w tym unoszenie kończyny górnej powyżej poziomu barku) stwarzały ryzyko wystąpienia przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, co prawidłowo ustaliły organy procedujące w sprawie. Na marginesie można tu wskazać, iż wywody skargi w części mającej potwierdzać fakt pracy skarżącego w narażeniu zawodowym jawią się w tym kontekście mało zrozumiałe, skoro organy obu instancji na żadnym etapie postępowania nie kwestionowały tego faktu.

W toku postępowania skarżący był badany w Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w S., gdzie lekarze specjaliści w orzeczeniu lekarskim z dnia [...] r., biorąc pod uwagę ocenę narażenia zawodowego oraz wyniki badań orzekli o braku podstaw do rozpoznania u skarżącego przewlekłej choroby zawodowej układu ruchu wywołanej sposobem wykonywania pracy pod postacią przewlekłego zapalenia okołostawowego barku wym. w poz. 19.4 wykazu chorób zawodowych. Podnieśli, iż w przeprowadzonym badaniu ortopedycznym stwierdzono fizjologiczny zakres ruchomości w prawym stawie ramiennym, co przemawia w chwili obecnej przeciwko klinicznemu rozpoznaniu zapalenia okołostawowego barku. Lekarze orzecznicy WOMP w S.- biorąc pod uwagę wyniki badania MR stawu barkowego prawego z dnia 28 czerwca 2011 r., w którym stwierdzono stabilizację obrazu w porównaniu do badania z dnia 20 grudnia 2010 r. bez cech ciasnoty podbarkowej - uznali, iż brak jest obecnie podstaw do rozpoznania przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, a tym samym do rozpatrywania zawodowej etiologii schorzenia.

W toku ponownych badań w Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. lekarze specjaliści w orzeczeniu lekarskim z dnia [...] r. również nie znaleźli podstaw do rozpoznania choroby zawodowej - przewlekłego zapalenia okołostawowego barku, akcentując, iż stwierdzonych zmian zwyrodnieniowych prawego stawu barkowo-obojczykowego nie można łączyć ze sposobem wykonywania pracy.

Zdaniem organu odwoławczego opinie te są "autorytatywne i wiarygodne".

W tej mierze wskazać należy, iż z tą tezą nie sposób się zgodzić.

O ile bowiem opia WOMP z dnia [...] r. zawiera uzasadnienie zajętego stanowiska, aczkolwiek bardzo skrótowe, to opinia IMPiZŚ w istocie takiego uzasadnienia jest pozbawiona. Uzasadnienie tej ostatniej opinii składa się z trzech zdań. W pierwszym zdaniu zawarta jest informacja, ze skarżący był badany w tej jednostce w datach tam wskazanych. W drugim zdaniu wskazano dlaczego skarżący został skierowany na badania w tej jednostce. Dopiero trzecie i zarazem ostatnie zdanie tego uzasadnienia dotyczy meritum sprawy – przy czym jest tak ogólnikowe, że poza kwestią, że nie rozpoznano u skarżącego choroby zawodowej, nic innego z niego nie wynika.

W uzasadnieniu opinii IMPiZŚ nie wskazano wyraźnie jakie badania w wymienionych wcześniej datach były wykonywane, jakie konkretnie były wyniki tych badań, jakie były wyniki badań przeprowadzonych przez ortopedę prof. G. W szczególności zaś nie wskazano jakie zmiany zwyrodnieniowe stwierdzono u skarżącego i nie wyjaśniono szczegółowo dlaczego tych zmian nie można łączyć z wykonywaniem przez skarżącego pracy.

W konsekwencji powyższego, jako dowolne, nie znajdujące oparcia w obowiązującej regulacji prawnej uznać trzeba stanowisko organów inspekcji sanitarnej, przyjmujące orzeczenia obu placówek medycznych, jako w pełni wiarygodny i wystarczający dla rozpatrzenia sprawy materiał dowodowy.

Przypomnieć należy, że organy inspekcji sanitarnej obciąża obowiązek dokonania oceny wiarygodności sporządzonych w sprawie orzeczeń lekarskich w granicach wskazanych w art. 80 k.p.a. Orzeczenia te nie mogą ograniczyć się do ogólnych stwierdzeń, ale powinny być wszechstronnie uzasadnione i wyjaśniać wątpliwości w sposób przekonujący, są bowiem opiniami w rozumieniu art. 84 k.p.a. i podlegają ocenie takiej, jak każdy inny dowód w sprawie.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego uzasadnienie zawarte w orzeczeniach lekarskich jednostek diagnostycznych - w szczególności w opinii diagnostycznej jednostki drugiego szczebla - nie spełnia wymogów opinii biegłego w rozumieniu art. 84 § 1 k.p.a., co oznacza, że we wskazanym zakresie postępowanie dowodowe wymaga uzupełnienia. Lekarze wspomnianej placówki wykluczyli zawodową etiologię schorzenia ze względu na bliżej niewyjaśnione przez nich kryteria. Nie wypowiedzieli się natomiast, co do istotnych dla oceny sprawy, a wyżej już wymienionych kwestii. Brak odpowiedzi na postawione powyżej kwestie czyni w istocie ten dokument dokumentem arbitralnym i niewiarygodnym.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego doszło tu do naruszenia zasad postępowania administracyjnego. Wystąpienie materialnoprawnych przesłanek wymaganych dla stwierdzenia choroby zawodowej lub ich brak organ orzekający jest bowiem obowiązany ustalić zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Musi zatem z urzędu lub na wniosek strony podjąć wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy ( art. 7 k.p.a.), a także w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy ( art. 77 k.p.a.). Przedstawione powyżej rozważania uprawniają do konstatacji, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a., bowiem nie podjęto niezbędnych kroków celem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz nie rozpatrzono całego materiału dowodowego, co skutkować musiało naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 80 k.p.a.

Ponownie rozpoznając sprawę organ zobowiązany będzie przeto uwzględnić przedstawioną argumentację oraz uzupełnić materiał dowodowy. W trybie § 8 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych zwróci się do lekarzy Instytutu Medycyny Pracy w S. o uzupełnienie dotychczasowo wydanego orzeczenia. Lekarze orzecznicy powinni jednoznacznie wypowiedzieć w kwestiach zasygnalizowanych już wyżej przez Sąd, a ich opinia powinna zawierać dokładne, wyczerpujące, a zarazem czytelne dla organu, a przede wszystkim dla strony, która nie dysponuje wiedzą medyczną, uzasadnienie zajętego stanowiska. Oczywiście nie oznacza to zwolnienia organu orzekającego od obowiązku dokonania ponownej oceny opinii biegłych w granicach wskazanych w art. 80 k.p.a. jak już wyżej wspomniano, organ nie może bowiem oprzeć swego rozstrzygnięcia w sprawie na opinii lekarskiej o lakonicznej treści, nie zawierającej przekonywającego i należytego uzasadnienia, bądź sprzecznej z przepisami prawa.

Zważając na treść skargi trzeba tu zaznaczyć, iż brak jest także uzasadnionych podstaw do przeprowadzenia innego badania lekarskiego skarżącego, albowiem po pierwsze uprawnionymi do wykonywania badań w sprawach dotyczących rozpoznania choroby zawodowej są uprawnieni jedynie lekarze zatrudnieni w jednostkach diagnostycznych określonych w § 5 obowiązującego rozporządzenia, a nadto § 7 tegoż rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych przewiduje dwuszczeblowy tryb badań (wyczerpany w niniejszej sprawie).

Co do załączonych do skargi "recept" ze stycznia i marca 2011 r. należy wskazać, że skarżący przed wydaniem przez organ odwoławczy jego decyzji, pismem z dnia 24 maja 2012 r. był wzywany do przedstawienia organowi posiadanych dowodów i w tedy też winien był przedstawić organowi owe "recepty". Stąd też wyłącznie winą skarżącego jest to, że organ nie dysponował tutaj pełnym materiałem dowodowym, a zatem w tej mierze ("recept") nie można mu czynić zarzutu.

Ponownie zebrany w sprawie materiał dowodowy organ oceni pod kątem wiarygodności i spełnienia przesłanek warunkujących stwierdzenie choroby zawodowej u skarżącego, w konsekwencji czego wyda decyzję, którą uzasadni zgodnie z przepisem art. 107 § 3 k.p.a. Będzie miał na względzie fakt, iż to organ stwierdza chorobę zawodową, a opinie placówek diagnostycznych orzekających sprawie podlegają takiej samej ocenie jak każdy inny dowód.

Z przytoczonych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jako wydaną z naruszeniem przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Orzeczenie o kosztach oparto o przepis art. 200 cyt. ustawy.