I SA/Bd 945/12

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] r. J. D. wniósł do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego zarzut w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...] r., wystawionego przez Burmistrza Miasta i Gminy S., obejmującego II ratę podatku od środków transportowych za 2007 r. w kwocie 606 zł należności głównej. Jako podstawę zarzutu wnioskujący podał nieistnienie na dzień złożenia zarzutu obowiązku podatkowego wymienionego w tytule wykonawczym. Wskazał na wadę nieważności przedmiotowego tytułu wykonawczego. Podniósł, że decyzja organu podatkowego I instancji została uchylona prawomocną decyzją SKO w B. z dnia [...] r., a upomnienie wystawione przez Burmistrza z dnia [...] r. zostało wydane przed datą wydania decyzji przez organ II instancji, co jest niedopuszczalne w świetle art. 15 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.; aktualna publikacja: Dz.U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.), dalej także jako u.p.e.a.

Organ egzekucyjny zwrócił się do Burmistrza o wyrażenie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonego zarzutu w trybie art. 34 § 1 u.p.e.a.

Postanowieniem z dnia [...] r. Burmistrz Miasta i Gminy S., działając jako wierzyciel w trybie art. 34 § 1 i § 2 u.p.e.a., uznał zarzut za nieuzasadniony. Wskazał, że należność została określona na podstawie decyzji z dnia [...]r., które zostały utrzymane w mocy przez SKO decyzjami z dnia [...] r. Podkreślił, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia [...] r. sygn. akt [...] oddalił skargę J. D. na decyzję SKO, a zatem upomnienie wystawiono w dniu [...] r. na podstawie zapadłych rozstrzygnięć. Organ podał, że dołączone do wniosku

z dnia [...] r. decyzje dotyczą wniosku o umorzenie podatku, co nie wstrzymuje biegu egzekucji należności podatkowych. Organ zaznaczył, że Skarżący

w dniach [...] r. zapłacił odpowiednio kwoty: 2.000 zł oraz 250 zł tytułem zaległego podatku. Do uiszczenia pozostała kwota 606 zł, na którą organ wystawił tytuł wykonawczy.

Na powyższe postanowienie Burmistrza J. D. wniósł zażalenie. Podniósł, że zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej zaległością jest niezapłacony w terminie płatności podatek. Skoro w przedmiotowej sprawie SKO w B. uchyliło decyzję Burmistrza w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej od środków transportowych za 2007 r., to postępowanie podatkowe faktycznie się nie zakończyło i nie było znane rozstrzygnięcie. W związku z tym organ podatkowy nie mógł domagać się uiszczenia podatku. Ponadto wskazał, że decyzja organu podatkowego z dnia [...] r. orzekała względem pozostałych współwłaścicieli środka transportowego. Skoro organ nie orzekł dochodzenia należności wyłącznie od niego, to powinien zwrócić wpłaconą przez Skarżącego kwotę 2.250 zł.

Postanowieniem z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało w mocy postanowienie I instancji. Przywołało m.in. art. 33 u.p.e.a. oraz art. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej także jako u.p.o.l. Wskazało wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia [...] r., sygn. akt [...], oddalający skargę J. D. na decyzję organu odwoławczego w sprawie podatku od środków transportowych. Podało, że Burmistrz upomnieniem z dnia [...] r. – na podstawie art. 15 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym

w administracji – wezwał Skarżącego do uregulowania należności w podatku od środków transportowych z tytułu I raty 2007 r. w kwocie należności głównej 1.428 zł oraz kosztów upomnienia. Jednocześnie pouczył go, że w przypadku nieuregulowania należności w terminie 7 dni od dnia doręczenia upomnienia, zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne. Upomnienie doręczono Skarżącemu w dniu [...] r., zaś w dniu [...] r. Skarżący uiścił kwotę 2.000 zł na poczet zaległości, a w dniu [...]r. – 250 zł. Organ podał, że w związku z pozostałą do zapłaty kwotą, w dniu [...] r. wystawił tytuł wykonawczy obejmujący II ratę podatku od środków transportowych za 2007 r. w kwocie 606 zł należności głównej. W tytule wykonawczym wskazał na art. 9 u.p.o.l., a w podstawie prawnej podał, że należności powstały "z mocy prawa". W ocenie organu odwoławczego było to prawidłowe, gdyż wskazanie podstawy prawnej obowiązku to podanie aktu prawnego, z którego wynikają określone obowiązki lub podanie decyzji wydanej na podstawie tego aktu. Zdaniem organu odwoławczego, prawidłowe wskazanie na art. 9 u.p.o.l., przy jednoczesnym podaniu powstania należności z mocy prawa, jest poprawne, a brak wskazania decyzji określającej wysokość podatku nie wpływa na skuteczność wyegzekwowania należności objętej tytułem egzekucyjnym. Stwierdził, że nie są zasadne zarzuty dotyczące nieistnienia obowiązku oraz niewskazania podstawy prawnej egzekwowanej należności. Twierdzenie Skarżącego, że upomnienie było przedwczesne, ponieważ decyzja dotyczyła orzeczonej przez organ podatkowy I instancji odmowy umorzenia zaległości w podatku od środków transportowych za 2007 r. z wniosku E. S. i R. T. (współwłaścicieli samochodu oraz przyczepy), jest nietrafne. SKO przywołało także art. 91 ustawy z dnia 29 sierpnia

1997 r. Ordynacja podatkowa (aktualna publikacja: Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), dalej także jako O.p. i art. 366 § 1 kodeksu cywilnego stwierdzając, że to wierzyciel decyduje od kogo, w jakim rozmiarze i w jaki sposób chce dochodzić zaspokojenia. Uprawnienie wierzyciela do wyboru dłużnika, który ma spełnić świadczenie w całości lub w części nie podlega ograniczeniom i nie może być kwestionowane przez żadnego z dłużników solidarnych. Odnosząc się do żądania Skarżącego dotyczącego zwrotu wpłaconych przez niego należności z tytułu podatku od środków transportowych za 2007 r., Kolegium stwierdziło, że nie jest właściwym organem do jego rozpoznania, gdyż w tej sprawie podatnik winien zwrócić się do Burmistrza Miasta i Gminy S.

Na postanowienie z dnia [...] r. Skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. W skardze wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie do ponownego rozpatrzenia. Jako podstawę zaskarżenia pierwotnej decyzji strona podała okoliczności z art. 33 pkt 1 i 4 u.p.e.a., czyli nieistnienie obowiązku oraz błąd co do osoby zobowiązanego. Skarżący podniósł, że kierując się ustaleniami organu I instancji, SKO mylnie przyjęło stan własności przedmiotowego środka transportu. Podał, że z akt sprawy, która toczy się od 2007 r. wynika, że właścicielem pojazdu jest inna osoba. Przywołał art. 27 O.p. i zaznaczył, że przedmiotem postępowania odwoławczego jest ponowne rozpatrzenie sprawy, co oznacza obowiązek przeprowadzenia odrębnego postępowania wyjaśniającego, czego organ odwoławczy nie uczynił. Zarzucił kierowanie się błędnym stanem faktycznym w sprawie własności oraz naruszenie właściwości rzeczowej poprzez orzeczenie za organ właściwy. Przywołał art. 59 §1 pkt 8 O.p. podnosząc, że zobowiązanie podatkowe wygasa wskutek umorzenia zaległości, a organ wystosował upomnienie nie załatwiając ostatecznie wniosku o umorzenie podatku. Wskazał, że upomnienie z dnia [...] r. nie określało jakiego środka transportowego dotyczy i nie zawierało podstawy prawnej. W ocenie Skarżącego brak jest prawomocnych rozstrzygnięć określających przedmiotowy podatek w kontekście art. 59 §1 pkt 8 O.p. w związku z art. 51 O.p. Skarżący podał, że w kwestii podatku za 2007 r. trwa postępowanie o stwierdzenie – na podstawie art. 247 § 1 pkt 1 i 3 O.p. – nieważności decyzji organu podatkowego I instancji w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty podatku za przedmiotowy pojazd za 2007 r. wydanej wobec W. Z. (obecny właściciel pojazdu). Wpłacił on należny podatek za 2007 r. z tytułu posiadania przedmiotowego pojazdu, w oparciu o wniesione zgłoszenie do opodatkowania pojazdu, który to podatek następnie organ mu zwrócił. W ocenie Skarżącego, organ podatkowy I instancji nie przeprowadził obowiązkowego postępowania podatkowego, naruszył swoją właściwość orzekając w sprawie własności, również pominął stronę postępowania, orzekł według swego uznania. Skarżący podniósł, że w tym stanie sprawy wierzyciel w tytule wykonawczym nie może powoływać się na prawomocne zakończenie postępowania podatkowego. Uważa, że wszczęcie postępowania egzekucyjnego jest przedwczesne, a płatnikiem należnego podatku powinny być inne osoby.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie i podtrzymało w całości argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Pismem procesowym z dnia [...] r. Skarżący poinformował, że Dyrektor Izby Skarbowej w dniu [...] r. uchylił postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego z dnia [...] r. w przedmiocie prowadzonego postępowania egzekucyjnego. W związku z tym strona wniosła pod rozwagę Sądu zasadność skargi w zmienionym stanie faktycznym, po uchyleniu w całości postępowania egzekucyjnego przez Naczelnika. Odpowiadając na wezwanie Sądu, pismem z dnia [...] r. Skarżący stwierdził, że uważa za celowe kontynuowanie postępowania w sprawie ze skargi na postanowienie SKO z dnia [...] r., ponieważ nie ma pewności co do stanu prawnego sprawy dotyczącej podatku od środków transportu za 2007 r. w kontekście postanowienia Dyrektora z dnia [...] r.

Na wezwanie tut. Sądu Dyrektor Izby Skarbowej przekazał kopię

ww. postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

I. Skarga zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty są zasadne.

Wstępnie Sąd zauważa, że zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U.

z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia

2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) zwanej dalej p.p.s.a., kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności

(art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

II. W niniejszej sprawie nieuznanie przez wierzyciela, a następnie przez SKO zarzutu Skarżącego polegającego na tym, że tytuł wykonawczy nie spełnia wymogów sformułowanych w art. 27 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji spowodowało, że doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Podkreślić należy, że strona skarżąca określiła zarzut w ten sposób, że w jej ocenie tytuł wykonawczy objęty jest wadą nieważności. Podniosła, że w poz. 30 rubryka B jako podstawę prawną należności wskazano "z mocy prawa", gdy tymczasem zgodnie ze stanem faktycznym decyzja Burmistrza S. określająca należność podatkową za podatek 2007 r. została uchylona. W ocenie Sądu wobec tej treści pisma należało potraktować je jako zarzut z art. 33 pkt 10 u.p.e.a.

Zauważyć w tym miejscu wypada, że tytuł wykonawczy jest sformalizowanym dokumentem, w oparciu o który prowadzi się postępowanie egzekucyjne. Zgodnie

z art. 27 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji tytuł wykonawczy zawiera: 1) oznaczenie wierzyciela; 2) wskazanie imienia i nazwiska lub firmy zobowiązanego i jego adresu, a także określenie zatrudniającego go pracodawcy

i jego adresu, jeżeli wierzyciel posiada taką informację; 3) treść podlegającego egzekucji obowiązku, podstawę prawną tego obowiązku oraz stwierdzenie, że obowiązek jest wymagalny, a w przypadku egzekucji należności pieniężnej – także określenie jej wysokości, terminu, od którego nalicza się odsetki z tytułu niezapłacenia należności w terminie, oraz rodzaju i stawki tych odsetek; 4) wskazanie zabezpieczenia należności pieniężnej hipoteką przymusową albo przez ustanowienie zastawu skarbowego lub rejestrowego lub zastawu nieujawnionego w żadnym rejestrze, ze wskazaniem terminów powstania tych zabezpieczeń; 5) wskazanie podstawy prawnej pierwszeństwa zaspokojenia należności pieniężnej, jeżeli należność korzysta z tego prawa i prawo to nie wynika z zabezpieczenia należności pieniężnej; 6) wskazanie podstawy prawnej prowadzenia egzekucji administracyjnej; 7) datę wystawienia tytułu, podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego podpisującego oraz odcisk pieczęci urzędowej wierzyciela; 8) pouczenie zobowiązanego o skutkach niezawiadomienia organu egzekucyjnego o zmianie miejsca pobytu; 9) pouczenie zobowiązanego o przysługującym mu w terminie 7 dni prawie zgłoszenia do organu egzekucyjnego zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego; 10) klauzulę organu egzekucyjnego o skierowaniu tytułu do egzekucji administracyjnej; 11) wskazanie środków egzekucyjnych stosowanych w egzekucji należności pieniężnych.

Należy podnieść, że zwrot użyty przez ustawodawcę w art. 27 § 1 "Tytuł wykonawczy zawiera" oznacza, że tytułem będzie tylko taki dokument, który będzie posiadał elementy składowe, o których mowa w treści art. 27 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Brak tych elementów stanowi podstawę dla zobowiązanego do złożenia środka zaskarżenia w postaci zarzutów. Stanowi o tym wprost art. 33 pkt 10 ww. ustawy egzekucyjnej. Wynika z niego, że podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być niespełnienie wymogów określonych w art. 27. Zauważyć należy, że każdy z tych elementów posiada charakter formalny, a wszystkie razem tworzą dokument, na podstawie którego można prowadzić legalne, skuteczne postępowanie egzekucyjne w administracji.

W wyroku z dnia 8 marca 2012 r., sygn. akt II GSK 24/11 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że tytuł wykonawczy jest dokumentem urzędowym, który musi spełniać rygorystycznie określone wymogi treściowe, ponieważ warunkuje wszczęcie egzekucji (LEX nr 1145503).

Także w doktrynie wyrażono pogląd, że art. 27 u.p.e.a. w nowym brzmieniu, nadanym przez nowelę z dnia 6 września 2001 r., wymienia konieczne elementy, jakie powinien zawierać tytuł wykonawczy. Zaznacza się, że powinien on zawierać wszystkie elementy wskazane w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (zob.

Z. Leoński, w: R. Hauser, Z. Leoński [w:] Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, Wydanie II C.H. BECK, Warszawa 2004, s. 95-96).

W przedmiotowej sprawie spór dotyczy m.in. elementu z art. 27 §1 pkt 3 u.p.e.a., według którego tytuł wykonawczy powinien zawierać wskazanie treści podlegającego egzekucji obowiązku, podstawę prawną tego obowiązku oraz stwierdzenie, że obowiązek jest wymagalny, a w przypadku egzekucji należności pieniężnej – także określenie jej wysokości, terminu, od którego nalicza się odsetki z tytułu niezapłacenia należności w terminie, rodzaj i stawki tych odsetek oraz podstawy prawnej egzekwowanego obowiązku. Przez wskazanie podstawy prawnej obowiązku należy rozumieć podanie aktu prawnego, gdy podstawą egzekucji jest przepis, z którego wprost wynikają określone obowiązki lub w przypadku, gdy egzekwowany obowiązek wynika z decyzji administracyjnej – jak w niniejszej sprawie – koniecznym jest w tytule wykonawczym powołanie tej decyzji. Wskazanie podstawy prawnej obowiązku można pojmować w ten sposób, że chodzi tu o podanie aktu prawnego (prawa materialnego), na podstawie którego wydano decyzję administracyjną lub też o samą decyzję (postanowienie, orzeczenie, ugodę itd.), wydaną na podstawie tych aktów. Pełną realizacją tego przepisu byłoby podanie obu tych elementów. Nie dotyczy to sytuacji, gdy podstawą egzekucji jest przepis prawa (bez potrzeby wydawania decyzji), z którego wprost wynikają obowiązki. Wówczas tylko ten akt będzie stanowił podstawę prawną egzekwowanego obowiązku (por. R. Hauser, Z. Leoński, Egzekucja administracyjna, Komentarz do ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Warszawa 1995, str. 55, wyrok NSA z dnia 7 listopada 2000 r., I SA/Ka 1187/99).

Warto w miejscu przywołać także wyrok z dnia 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 2117/10, w którym NSA także skonstatował, że przez wskazanie podstawy prawnej egzekwowanego obowiązku należy rozumieć powołanie decyzji, z mocy której na zobowiązanym ciąży egzekwowany obowiązek, a w przypadku gdy egzekwowany obowiązek wynika wprost z przepisu prawa – wskazanie aktu prawnego. Nie jest natomiast konieczne wskazywanie przepisów prawa materialnego, na podstawie których została wydana decyzja nakładająca obowiązek (por. wyrok NSA OZ

w Katowicach z dnia 7 listopada 2000 r., sygn kat I SA/Ka 1187/99, Lex 45538, wyrok NSA z dnia 27 lutego 2007 r., sygn akt II FSK 304/06, Lex 314389). Jak podnosi się

w literaturze przedmiotu, treść obowiązku musi być powtórzona za decyzją nakładającą obowiązek lub przepisem prawa, z którego wynika wprost obowiązek (Cezary Kulesza, Komentarz do art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, stan prawny: 1 grudnia 2010 r.). W wyroku z dnia 15 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2245/10 NSA wyjaśnił, że: "Nie ulega przy tym wątpliwości, iż wady formalne tytułów wykonawczych, a więc dokumentu urzędowego, takie, jak błędna data czy brak numeru decyzji będącej podstawą prawną egzekwowanego obowiązku zakwalifikować należało do obligujących organ egzekucyjny do zwrotu ich wierzycielowi. W analizowanym stanie faktycznym oznaczać to będzie obowiązek wystawienia tytułów wykonawczych wolnych od wad przez Naczelnika Urzędu Skarbowego (...) jako wierzyciela".

Z kolei w wyroku z dnia 30 listopada 2005 r., sygn. akt I SA/Op 252/05 WSA w Opolu wprost wskazał, że "bez sprecyzowania danych identyfikujących decyzję jako podstawę prawną dochodzonego obowiązku, oraz wskazania, iż podstawa prawna wynika również z aktu prawnego (w sytuacji gdy podstawą jest przepis, z którego wprost wynikają określone obowiązki), wystawiony tytuł wykonawczy nie spełnia wymogów określonych w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji".

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy podać należy, że w przedmiotowej sprawie wierzyciel wystawił tytuł wykonawczy (k. 25 akt administracyjnych), w którym w poz. 30 jako podstawę prawną należności zaznaczył pkt 3, czyli że należność powstała "z mocy prawa". Zauważyć należy, że przedmiotem dochodzonej należności jest podatek od środków transportowych. W art. 10 u.p.o.l. zawarto delegację dla rady gminy w przedmiocie określenia w drodze uchwały wysokości stawek podatku od środków transportowych, jednocześnie zakreślając górne granice tych stawek. Na tej podstawie została podjęta uchwała [...] z dnia [...] r. przez Radę Miejską w S. w sprawie wysokości stawek podatku od środków transportowych na 2007 r. (Dz. Urz. Woj. [...]). Podnieść należy, że wobec nieuiszczenia podatku, w dniu [...]r. Burmistrz Miasta i Gminy S. decyzjami określił wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych za 2007 r., które została utrzymane w mocy decyzjami z dnia [...] r. przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. Skarga wniesiona na każdą z tych decyzji do WSA w Bydgoszczy została oddalona wyrokami z dnia [...]r., sygn. akt [...] i [...], które są prawomocne. Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości, że decyzja w sprawie podatku od środków transportowych powinna być wymieniona

w tytule wykonawczym w poz. 30 jako podstawa prawna należności. Dopuszczalne byłoby także wskazanie konkretnego przepisu uchwały konkretyzującej stawkę w tym podatku. Przywołanie zatem tylko art. 9 u.p.o.l. nie spełnia tego wymogu (zawiera on 12 ustępów i obejmuje różne zagadnienia, w tym moment powstania obowiązku podatkowego, terminy płatności, delegacje dla Ministra Finansów do wydania przepisów wykonawczych), jednakże nie konkretyzuje wysokości podatku od konkretnego pojazdu. Odwołując się do art. 9 u.p.o.l. nie można na podstawie tego przepisu prawa ustalić, jaka jest wysokość podatku należnego od Skarżącego i nie można jej wyliczyć. Nie zachodzi sytuacja podobna do stanu, który ma miejsce w przypadku np. opłaty za kartę pojazdu, której wysokość wprost wynika z przepisu prawa. W przedmiotowej sprawie decyzja określiła zobowiązanie w podatku od środków transportowych według stawki skonkretyzowanej w uchwale Rady Gminy. Dla skutecznego wszczęcia postępowania egzekucyjnego wymagane było wydanie decyzji, zatem to ona stanowi podstawę dochodzonej należności, którą należało podać w tytule wykonawczym. Zauważyć należy, że pomimo wskazania, że należność powstała z mocy prawa, organ nie wskazał w tytule odsetek za zwłokę zaznaczając rubrykę, iż nie są pobierane, natomiast

w upomnieniu odsetki zostały wymienione. Skoro w takim stanie faktycznym i prawnym, organy I i II instancji orzekły o braku podstawy do uwzględnienia tego zarzutu, to naruszyły art. 33 pkt 10 u.p.e.a. i zaskarżone postanowienie wraz ze stanowiskiem wierzyciela – postanowieniem poprzedzającym – w przedmiocie nie uznania zarzutu za zasadny, należało wyeliminować z obrotu prawnego

III. Jednocześnie Sąd nie podziela stanowiska strony skarżącej w zakresie nieistnienia obowiązku podatkowego (zarzut na podstawie art. 33 pkt 1 u.p.e.a.). Jak wyżej opisano, w obrocie prawnym pozostaje decyzja, która określa zobowiązanie

w podatku od środków transportowych na 2007 r. i jest ona ostateczna oraz prawomocna. Dopóki zatem nie zostanie wzruszona, dopóty wiąże organ i stronę. Skoro należny podatek nie został zapłacony w kwocie wynikającej z tej decyzji, to organ ma prawo dochodzić jej w postępowaniu egzekucyjnym w administracji, o ile nie ulegnie zobowiązanie podatkowe przedawnieniu. Na ocenę podniesionego zarzutu nie ma wpływu okoliczność, że strona wystąpiła z wnioskiem o umorzenie zaległości

w podatku, a postępowanie w tej sprawie (przyznania ulgi) nie zostało zakończone. Dopiero decyzja przyznająca ulgę, wywiera skutki na gruncie postępowania egzekucyjnego, na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a., zgodnie z którym postępowanie egzekucyjne umarza się, jeżeli obowiązek nie jest wymagalny, został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jeżeli obowiązek nie istniał. Decyzja zatem, na którą powołała się strona, tj. Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r., Nr [...], nie stanowi podstawy do wszczęcia i prowadzenia egzekucji. W konsekwencji prawidłowo organ ocenił, że niezasadny jest zarzut z art. 33 pkt 1 u.p.e.a. stanowiący o tym, że podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku.

Organ nie miał również podstaw do wstrzymania wystawienia tytułu wykonawczego z tej przyczyny, że strona dąży do uruchomienia nadzwyczajnego trybu wzruszenia decyzji stwierdzającej nadpłatę w tym podatku wobec innej osoby – W. Z., który w ocenie Skarżącego powinien być zobowiązany do zapłaty podatku. W tym miejscu należy podać, że wyrokiem z dnia [...] r., sygn. akt

[...] WSA w Bydgoszczy oddalił skargę A. D. i J. D. na postanowienie SKO w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowienia. Zaskarżonym postanowieniem SKO w B. utrzymało w mocy własne postanowienie odmawiające Skarżącym stwierdzenia nieważności postanowienia SKO odmawiającego wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta i Gminy S. z [...] r. określającej W. Z. nadpłaty w podatku od środków transportowych za 2007 r.

Podobne uwagi należy odnieść do zawieszenia postępowania w sprawie zarejestrowania pojazdu. Jeszcze raz podkreślić należy, że wiążąca w sprawie jest prawomocna i ostateczna decyzja określająca zobowiązanie w podatku od środków transportowych. Dopiero wzruszenie jej może wywołać skutek wobec prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut przedwczesnego doręczenia upomnienia oraz braku w nim podania podstawy prawnej i rodzaju środka transportowego. Zauważyć należy, że po wydaniu wyroku przez WSA i jego uprawomocnieniu się z dniem [...] r., zostało doręczone podatnikowi

w dniu [...] r. upomnienie, którego kopia wraz z potwierdzeniem odbioru znajduje się w aktach administracyjnych (k. 23-24 akt administracyjnych). Organ zastosował wzór upomnienia określony przez Ministra Finansów w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2001 r.

Nr 137, poz. 1541). Przepisy prawa oraz podany wzór nie wymagają, aby zawierał on podstawę prawną, w przeciwieństwie do tytułu wykonawczego. Ponadto daty wystawienia i doręczenia upomnienia nie można odnosić do decyzji w sprawie odmowy przyznania ulgi, lecz decyzji określającej wysokość podatku od środków transportowych.

IV. Reasumując należy stwierdzić, że wyłącznie z tej przyczyny, iż tytuł wykonawczy został nieprawidłowo wypełniony, czym naruszono art. 27 § 1 pkt 3 u.p.e.a., tut. Sąd uwzględnił skargę. Pozostałe zarzuty ocenił jako niezasadne, co wyżej uzasadnił. Sąd zauważa, że na etapie skargi strona nie może formułować nowych zarzutów w rozumieniu art. 33 u.p.e.a., jeżeli nie zostały one w terminie

7-dniowym od doręczenia tytułu wykonawczego zgłoszone organowi egzekucyjnemu, bowiem są one spóźnione. Sąd administracyjny nie jest uprawniony do rozpatrywania zarzutów zgłoszonych dopiero w postępowaniu sądowoadministracyjnym rozpoznającym skargę na rozstrzygnięcie wydane w przedmiocie zarzutów

w postępowaniu egzekucyjnym.

Odnośnie powołania się przez stronę w piśmie procesowym z dnia

[...] r. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w B.

z dnia [...] r., którym uchylono postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi egzekucyjnemu, należy podnieść, iż Dyrektor – na wezwanie tut. Sądu – przekazał jego kopię. Analiza postanowienia wskazuje, że nie ma ono wpływu na ocenę przedmiotowej sprawy ze skargi Skarżącego na postanowienie wierzyciela, bowiem dotyczy już dalszego etapu postępowania egzekucyjnego, czyli rozstrzygnięcia organu egzekucyjnego.

W tej sytuacji Sąd uwzględnił skargę na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz 135 p.p.s.a i orzekł, że zaskarżone postanowienie nie może zostać wykonane

w całości stosownie do art. 152 tej ustawy.

M. Łent H. Adamczewska-Wasilewicz U. Wiśniewska