IV SA/Wa 825/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lutego 2012r. Nr [...] Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 oraz 127 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071, ze zm.), w związku z art. art. 127 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołań: M. G., I. M., W. W., Stowarzyszenia [...], J. Z. reprezentowanej przez J. J., M. Z. reprezentowanego przez T. G. i T. G., I. M. reprezentowanego przez M. J. i T. G., od decyzji Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B. z dnia [...] maja 2010 r., Nr [...], znak: [...], o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia pn.: "Budowa i przebudowa głównego szkieletowego układu drogowego miasta T., zadanie II budowa [...] w głównym szkieletowym układzie drogowym miasta na kierunku [...] na odcinku od [...]. Etap I - odcinek od ul. [...] do ul. [...]. Etap II - odcinek od [...] do ul. [...]": uchylił punkt 1.2.5., 1.2.15, 11.1. 11.8, VIII sentencji decyzji organu I instancji i w tym zakresie orzekł co do meritum sprawy zaś w pozostałej części utrzymał decyzję organu I instancji w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przedstawił stan faktyczny i prawny sprawy oraz zarzuty jakie zostały podniesione przez odwołujących się. Rozpoznając zaś sprawę stwierdził, iż mając na uwadze zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, której istotą jest zapewnienie stronom prawa do dwukrotnego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy, dokonał analizy zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wniosku o wydanie decyzji środowiskowej, raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko oraz jego aneksu, pism procesowych kierowanych do organu I jak i II instancji, opinii sanitarnej Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T., uwag i wniosków składanych przez strony i społeczeństwo w toku postępowania oraz treści zaskarżonej decyzji. Ponadto Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska z urzędu, jak również w nawiązaniu do treści podniesionych zarzutów, przeprowadził dodatkowe postępowanie, na podstawie art. 136 k.p.a, dokonując niezbędnego uzupełnienia materiału dowodowego w sprawie. Jednocześnie dopełnił koniecznych czynności w celu zapewnienia stronom postępowania możliwości czynnego udziału w postępowaniu: poinformował je o zebraniu dowodów i materiałów w sprawie oraz możliwości wypowiedzenia się, przed wydaniem decyzji, co ich treści.

W konsekwencji, po analizie akt sprawy organ odwoławczy nie podzielił stanowiska odwołujących w zakresie w jakim przedstawiają zarzuty i opierając się na nich wnoszą o uchylenie decyzji z dnia [...] maja 2010 r., Nr [...] Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B. i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, ze względu na brak uzasadnionych ku temu podstaw. Jednakże Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska uchylił zaskarżoną decyzję w części i orzekł w tym zakresie co do istoty sprawy. Zmiany, ze względu na ich zakres mogły być wprowadzone w postępowaniu odwoławczym bez konieczności kierowania sprawy do ponownego rozpatrzenia. Dotyczą one bowiem warunków nałożonych przez organ I instancji, a ich przedmiotem jest: sposób organizacji terenu budowy, nałożenie obowiązku zapewnienia nadzoru przyrodniczego w trakcie realizacji przedsięwzięcia, zwiększenie skuteczności cichej nawierzchni, wprowadzenie parametrów do przepustów umożliwiających przemieszczenie się małych zwierząt. Ze względu na przyjętą konstrukcję uzasadnienia niniejszej decyzji, przyczyny wprowadzonych zmian zostały opisane, przy wyjaśnieniu stanowiska organu względem podniesionych przez strony zarzutów.

Dodatkowo organ uchylił i orzekł we własnym zakresie punkt VIII sentencji decyzji z dnia [...] maja 2010 r. nakładający obowiązek sporządzenia analizy porealizacyjnej, uznając, że organ I instancji nieprecyzyjnie wskazał jej zakres. W przedmiotowym postępowaniu nałożenie analizy porealizacyjnej w zakresie hałasu i zanieczyszczeń powietrza wynika z niepewności co do faktycznego natężenia ruchu pojazdów na eksploatowanej trasie, faktycznej organizacji ruchu, jak również metod symulacji propagacji fal akustycznych i zanieczyszczeń, które nie odzwierciedlają wiernie warunków zachodzących naturalnie w środowisku. Ponieważ z akt sprawy nie wynika, by inwestycja mogła znacząco oddziaływać na wody podziemne, organ uchylił zapis dotyczący pomiarów zanieczyszczeń z uwagi na ich wpływ na wody podziemne. Organ II instancji uchylił również wskazania Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B., co do rodzaju działań jakie miałby podjąć inwestor w przypadku przekroczenia norm akustycznych, pozostawiając inwestorowi możliwość wyboru. Co więcej, błędnie organ I instancji wskazał działania ochronne polegające na wymianie stolarki okiennej lub zastosowaniu ekranów elewacyjnych. Z akt sprawy nie wynika jednak, aby inwestor w chwili obecnej posiadał jakiekolwiek prawa do terenów sąsiednich i budynków mieszkalnych na nich się znajdujących lub miałby uzyskać na etapie analizy porealizacyjnej zgodę właściwych podmiotów na ww. działania.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu organ podkreślił, że przedmiotem postępowania administracyjnego prowadzonego w celu wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest ocena planowanego przedsięwzięcia w zakresie jego przewidywanego oddziaływania na środowisko. W toku tego postępowania organ dokonuje analizy i porównania przewidywanego oddziaływania na środowisko przedstawionych w raporcie o oddziaływaniu na środowisko wariantów tego przedsięwzięcia: wariantu proponowanego do realizacji, racjonalnego wariantu alternatywnego, wariantu najkorzystniejszego dla środowiska (art. 66 ust. 1 pkt 5 ustany oos), jak również przewidywanych skutków dla środowiska w przypadku niepodjęcia przedsięwzięcia (art. 66 ust. 1 pkt 4 ustany oos). Organ w toku postępowania ocenia słuszność wyboru dokonanego przez inwestora, akceptuje z uwagi na ochronę środowiska wskazany przez niego wariant i określa środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia formułując w sentencji decyzji szereg warunków i wymagań wiążących inwestora w dalszym procesie inwestycyjnym. Za wyjątkiem sytuacji wskazanych w art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r., Nr 151 poz. 1220 ze zm.) nie jest rolą organów analiza zasadności realizacji planowanego przedsięwzięcia. Stąd ocena aktualności koncepcji realizowanej przez inwestora, zasadności podjęcia inwestycji, funkcjonalności i prawidłowości przyjętych przez inwestora założeń projektowych itd. nie leży w kompetencji organów. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska nie może skutecznie odnieść się do uwag stron dotyczących zasadności (w aspekcie oddziaływania na środowisko) realizacji przedsięwzięcia w innych wariantach polegających na zaprojektowaniu trasy w wykopie z bezkolizyjnymi skrzyżowaniami, bądź na odstąpieniu od budowy przedmiotowej drogi w nowym śladzie, a w zamian na rozbudowie dróg miejskich istniejących. Takie warianty przedsięwzięcia nie były przedstawione przez inwestora, na skutek czego nie przeprowadzono dla nich oceny oddziaływania.

Na podstawie analizy akt sprawy, materiałów przedstawionych odwołaniach, ich uzupełnieniach, pismach procesowych i pismach złożonych w trakcie procedury udziału społeczeństwa, organ odwoławczy uznał wariant II, zatwierdzony do realizacji decyzją z dnia [...] maja 2010 r., za wariant najkorzystniejszy dla środowiska. W związku z powyższym Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska nie znalazł podstaw do zobowiązywania wnioskodawcy do opracowywania nowych wariantów przedsięwzięcia i ewentualne kierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia celem przeprowadzenia szczegółowej analizy i pełnego postępowania administracyjnego dla nowych wariantów uznając za słuszny zaproponowany wariant przebiegu trasy, tj. niezabudowanym korytarzu zarezerwowanym od lat na ten cel.

Wbrew treści odwołań, zdaniem Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, słusznie organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji powołał się na zasadę zrównoważonego rozwoju, wedle której należy szukać konsensusu między ochroną środowiska, a potrzebą realizacji inwestycji infrastrukturalnych - co w niniejszym postępowaniu oznacza konsensus pomiędzy pogorszeniem jakości środowiska, pogorszeniem warunków życia mieszkańców bezpośrednio zlokalizowanych sąsiedztwie przedsięwzięcia, a interesem społecznym.

Wyjaśniając odwołującym parametry planowanej Północnej Trasy Średnicowej organ powołał się na treść decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, w szczególności punkt 1.1. jej sentencji oraz załącznik decyzji, tj. Charakterystykę przedsięwzięcia. Planowana inwestycja będzie drogą wojewódzką o dwóch pasach ruchu w każdym z kierunków, o klasie technicznej GP. W projekcie przyjęto szeroki pas rozdzielający ze względu na przyszłe poszerzenie trasy o kolejny pas. Podkreślono, że przedmiotowe postępowanie nie obejmuje przyszłej rozbudowy [...].

Organ uznał za nieuzasadnione twierdzenie odwołujących, że przyjęta klasa drogi uniemożliwia tworzenie przejść dla pieszych. Klasa przedmiotowej drogi wprowadza jedynie ograniczenia w odległościach pomiędzy poszczególnymi przejściami dla pieszych. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43 poz. 430, ze zm.) odległość przejścia dla pieszych z sygnalizacją świetlną od skrzyżowania lub sąsiedniego przejścia dla pieszych z sygnalizacją świetlną nie powinna być mniejsza niż 600 m, a w przypadku braku sygnalizacji świetlnej przejścia dla pieszych w odległościach nie mniejszych niż 100 m.

Odnosząc się do zarzutu dzielenia przedsięwzięcia organ wskazał, iż w myśl art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy ooś przedsięwzięcie jest rozumiane jako zamierzenie budowlane lub inna ingerencja w środowisko, która polega na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu. Przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty. Podkreślenia wymaga fakt, iż w kontekście drogi nie należy mówić o powiązaniu tylko technologicznym, ponieważ teoretycznie każdy jej odcinek mógłby funkcjonować samodzielnie. Tak więc połączenie ze sobą dróg w jednolitą sieć transportową należy definiować również w kategoriach powiązania funkcyjnego. Z drugiej strony, nie można uznać z zasady, że zadania inwestycyjne realizowane w celu rozwoju układu drogowego miasta, nawet funkcjonalnie ściśle ze sobą powiązane, a nie powiązane technologicznie wymagają uzyskania jednej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Z reguły bowiem każda planowana droga jest powiązana funkcjonalnie z istniejącą siecią drogową lub siecią planowaną do realizacji w dalszej perspektywie czasu. Stąd każdy taki przypadek powinien być indywidualnie badany. W analizie tej, nawet w przypadku uprawdopodobnienia, iż nastąpiło dzielenie przedsięwzięcia należy wziąć pod uwagę fakt, iż proces inwestycyjny dotyczący rozwoju sieci drogowej z wielorakich przyczyn jest wieloletni i stąd dopuszczalnym jest uzyskiwanie dłuższym okresie czasu kilku decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięć, które w przyszłości utworzą powiązany funkcjonalnie układ drogowy. Podniesiony w odwołaniach zarzut "salami slicing" określa zjawisko, które polega na umyślnym dzieleniu planowanej inwestycji, w celu obniżenia parametrów przedsięwzięcia i/lub kwalifikacji, a następnie występowaniu dla poszczególnych części o osobne decyzje administracyjne. W przedmiotowej sprawie, opisane powyżej sytuacje nie zachodzą. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w B. po rozpatrzeniu wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wraz z kartą informacyjną przedsięwzięcia dla którego sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest fakultatywne, postanowieniem z dnia [...] września 2009 r., znak: [...], nałożył na wnioskodawcę obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko. W związku z powyższym, jak też prawidłowo zauważył organ I instancji, nie można w niniejszym przypadku mówić o uniknięciu przez inwestora oceny oddziaływania na środowisko. Również jej merytoryczna jakość nie budzi zastrzeżeń. Jak wskazano w uzupełnieniu do raportu o oddziaływaniu na środowisko (z czerwica 2011) w analizie uwzględniono nie tylko istniejące, lecz również planowane do realizacji przedsięwzięcia drogowe i przeanalizowano oddziaływania skumulowane. Odnosząc się natomiast do niniejszego przedsięwzięcia, którego zadaniem jest budowa i przebudowa [...] w głównym szkieletowym układzie drogowym miasta na kierunku [...] na odcinku od ul. [...] do granicy miasta. Zadanie I tego projektu zostało zakończone [...] listopada 2010 r. w chwili oddania drogi do użytku. Oba zadania są odrębnymi przedsięwzięciami, realizowanymi w różnych przedziałach czasowych i różnych lokalizacjach usprawniających komunikację drogową w mieście T. Nieuprawnione jest również wskazywanie na powiązanie [...] (przedmiotowy odcinek) z budową [...] w T. od drogi [...] do [...]. Realizacja tej inwestycji, czyli [...] na odcinku od ul. [...] do drogi [...] wraz z budową węzła [...] jest odrębnym przedsięwzięciem, leżącym

innej części miasta aniżeli [...] (Zadanie II). Również za bezpodstawne należy uznać upatrywanie salami slicing w związku z odrębną realizacją [...].[...]ustanowi nowy przebieg drogi krajowej nr [...] w obrębie miasta T., a jej głównym celem jest usprawnienie komunikacji w orientacji [...]. Jej przyszłe powiązanie z [...] nie uprawnia do uznania, iż przedsięwzięcia te zostały sztucznie wyodrębnione. Ponadto należy podkreślić, że ich realizacja następuje w różnych przedziałach czasowych - decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia została wydana [...] sierpnia 2007 r. Natomiast dla etapu III [...], tj. od [...] do ul. [...] inwestor dnia [...] września 2011 r. udzielił zamówienia na wykonanie aktualizacji Koncepcji Wielobranżowej. Prawdą jest, iż w rejonie [...] planowany i realizowany jest szereg inwestycji drogowych, jednak po przeprowadzeniu szczegółowych analiz, o których wynikach poinformowano powyżej, organ nie może zgodzić się z treścią odwołań, iż Miejski Zarząd Dróg w T. celowo podzielił inwestycję, wyodrębniając z niej przedmiotowy odcinek [...] celem obejścia procedury oceny oddziaływania lub wypaczenia jej wyników. W świetle niniejszych wyjaśnień stwierdzić należy, że zarówno przedmiot postępowania został prawidłowo określony, jak i prawidłowo było prowadzone postępowanie organ I instancji. W związku z powyższym wszelkie zarzuty związane z podzieleniem przedsięwzięcia, brakiem oceny oddziaływania całej [...] uznaje się za bezpodstawne.

W kwestii prawidłowości wniosku złożonego przez inwestora wraz z załączonym do niego materiałem dowodowym, wskazano, że sam fakt prowadzenia postępowania wyjaśniającego przez prokuraturę nie jest podstawą do uznania, aby materiał będący podstawą wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach poświadczał nieprawdę.

Odnosząc się do zarzutów, dotyczących materiału dowodowego złożonego przez inwestora w postaci raportu o oddziaływaniu na środowisko ([...] Sp. z o.o, luty 2010 r.), Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska wyjaśnił, iż w odwołaniach wskazano na brak w raporcie informacji dotyczących zastosowanej

metodyki do obliczenia prognozowanego natężenia ruchu. Jak wynika z

akt sprawy, prognoza ruchu została przekazana autorom raportu od Miejskiego Zarządu Dróg w T., który w piśmie z dnia 30 marca 2010 r., znak: [...], załączonym do akt sprawy, poinformował o sposobie jej opracowania. Również w piśmie z dnia 10 listopada 2011 r. Miejski Zarząd Dróg w T. podał, na podstawie jakich opracowań określono prognozę ruchu dla [...]. Organ odwoławczy nie znalazł podstaw do uznania, by prognoza ruchu została niedoszacowana. Zarzut właściwie został podniesiony przez strony, bowiem informacja ta powinna znajdować się w części opisowej raportu o oddziaływaniu na środowisko. Uchybienie to jednak nie stanowi rażącego naruszenia prawa, a po analizie ww. pism stwierdzić należy, iż nie miało również wpływu na wynik sprawy. Odnosząc się do zarzutu, iż ocenę oddziaływania przeprowadzono w oparciu o analizy dla prognozy ruchu obejmującej jeden kierunek ruchu, stwierdzić należy, że faktycznie, w raporcie o oddziaływaniu na środowisko (luty 2010 r.), podając prognozowane natężenie ruchu dla jednego kierunku, nie wyjaśniono jak się to ma do analiz prowadzonych na potrzeby oceny oddziaływania na środowisko. Niejasność w raporcie została wyjaśniona już w postępowaniu przed organem I instancji: pismo z dnia 22 kwietnia 2010 r. [...] Sp. z o.o., pismo z dnia 30 marca 2010 r. MZD w T., a przed Generalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska potwierdzona pismem z dnia 22 września 2011 r. MZD w T., gdzie podano, iż obliczenia dokonywano dla obu kierunków ruchu, zaś wartości podanej prognozy ruchu są symetryczne dla obu kierunków. Niezasadne jest zatem twierdzenie jakoby analizy akustyczne wykonano dla połowy przewidywanego ruchu, co jak wskazywano w pismach kierowanych do organu odwoławczego, teoretycznie zaniżyło o ok. 3 dB emisję hałasu z drogi.

Za niezasadny uznał także organ zarzut, w przedmiocie braku wskazania w raporcie o oddziaływaniu na środowisko metod użytych do prognozowania emisji hałasu i emisji zanieczyszczeń. W raporcie o oddziaływaniu na środowisko (rozdział 5.1.2, luty 2010 r.) podano, iż emisję zanieczyszczeń pyłowych i gazowych (dwutlenku węgla, tlenków azotu, dwutlenku siarki, pyłu zawieszonego, tlenku węgla i ołowiu) z eksploatowanej drogi obliczono przy użyciu programu komputerowego COPERT III, natomiast informacje dotyczące stanu technicznego pojazdów uzyskano z danych Głównego Urzędu Statystycznego. Symulację rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń w powietrzu przeprowadzono w programie komputerowym EklOOw, prawidłowo wybierając dwutlenek azotu jako związek reprezentatywny dla określania zasięgu zanieczyszczeń emitowanych na skutek ruchu drogowego. Mimo, że autorzy raportu o oddziaływaniu na środowisko uzasadniali odstąpienie od analizy zanieczyszczeń dla wariantu wybranego do realizacji (wariant 2), gdyż analiza dla wariantu 1, w podobnym przebiegu nie wykazała możliwości przekroczenia norm środowiskowych poza terenem inwestycji, Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska uznał za konieczne uzupełnienie materiału dowodowego. W tym celu pismem z dnia 13 września 2010 r., znak: [...] zwrócił się do pełnomocnika inwestora o przedstawienie analizy emisji zanieczyszczeń do powietrza dla wariantu 2. W odpowiedzi przy piśmie z dnia 8 października 2010 r. przekazano do organu uzupełnienie, w którym przedstawiono główne dane przyjęte do obliczeń, wskazano zastosowaną metodykę i zamieszczono stosowne wyniki, wraz z ich interpretacją graficzną. Informacje o sposobie przeprowadzenia analiz zostały przedstawione przez inwestora we właściwy sposób.

Również w zakresie analiz akustycznych raport o oddziaływaniu na środowisko zdaniem organu w rozdziale 5.2.2.2. (luty 2010 r.) zawiera zgodnie z wymogami ustawowymi opis metodyki użytej do analizy oddziaływania akustycznego planowanego przedsięwzięcia. Do analiz wykorzystano bowiem program komputerowy "SoundPlan", który wykorzystuje algorytm obliczeniowy zgodny z metodyką obliczania hałasu drogowego "NBPB-Routes-96" zalecaną obecnie do stosowania zgodnie z Dyrektywą 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego oraz Rady Unii Europejskiej z dnia 25 czerwca 2002 r. Podkreślono, że przedłożony w postępowaniu I instancji raport o oddziaływaniu na środowisko z lutego 2010 r. na wezwanie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B. do uzupełnienia raportu z października 2009 r. nie jest aneksem poprzedniego opracowania, lecz odrębnym, nowym raportem "zastępującym" poprzedni. W rezultacie, od chwili przedłożenia nowego raportu, raport z października 2009 r. nie był już przedmiotem postępowania ocenowego. Natomiast w toku postępowania odwoławczego, Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, uznając za niewystarczającą zawartość raportu z lutego 2010 r. w zakresie oddziaływania akustycznego, wezwał pismem z dnia 6 kwietnia 2011 r. do jego uzupełnienia. Ponieważ w odpowiedzi na wezwanie inwestor w opracowaniu z czerwca 2011 r. przedstawił nowe wyniki obliczeń, to ocenę oddziaływania na środowisko w zakresie emisji hałasu na etapie eksploatacji przedsięwzięcia należało oprzeć na ww. opracowaniu.

W toku postępowania potwierdzono słuszność stwierdzonej przez odwołujących niezgodności pomiędzy tabelami określającymi prognozę ruchu w raporcie o oddziaływaniu na środowisko (luty, 2010 r.). Organ dwukrotnie występował do inwestora o wyjaśnienia w tej sprawie. W toku postępowania uzyskano informację, że przy analizach akustycznych wykonywanych powtórnie na żądanie organu odwoławczego (opracowanie z czerwca 2011 r.), autorzy raportu nie uwzględnili wyników przeliczonej w ujęciu godzinowym prognozy ruchu (czyli wartości z tabel nr 12 i 13 raporcie z 2010 r.), lecz na nowo przeliczyli prognozę ruchu uzyskaną od Miejskiego Zarządu Dróg w T. (dane wyjściowe: prognozowany ruch w ujęciu dobowym - tabele 1 i 2 w raporcie). Prognozę ruchu w przeliczeniu na godzinę nocy i godzinę dnia, która była podstawą analiz opisanych w opracowaniu z czerwca 2011 r., Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska uzyskał pocztą elektroniczną w arkuszu kalkulacyjnym bezpośrednio od autorów raportu. Po dokonaniu sprawdzeń i przeliczeń organ uznał ich prawidłowość. Należy wytłumaczyć, iż ze względu na procentowe przeliczanie pojazdów, zsumowane wartości godzinowe mogą nieznacznie odbiegać od wartości dobowych. Niezgodności te nie są jednak wynikiem błędu. Jednocześnie na wniosek Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska Miejski Zarząd Dróg w T. przekazał pismem z dnia 10 listopada 2011 r. prawidłowe tabele o których mowa powyżej. Wbrew treści wniesionych pism, inwestor wskazał jakiego rodzaju dane przyjął do obliczeń: rozdz. 5.2.2.2. raportu o oddziaływaniu na środowisko (luty 2010 r.), rozdz. 2.2. opracowania przedłożonego w odpowiedzi na wezwanie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska (czerwiec 2011 r.) oraz w załączniku do pisma z dnia 22 września 2011 r. W chwili obecnej zastrzeżenia dotyczące braku - analizy akustycznej uwzględniające zabudowę wielokondygnacyjną są bezzasadne, bowiem w opracowaniu z czerwca 2011 r. przedstawiono wyniki obliczeń akustycznych, nie tylko w odniesieniu do terenów sąsiednich za pomocą izofony obrazującej zasięg hałasu 65 dB dla pory dziennej i 55 dB dla pory nocnej, lecz również w stosunku do wszystkich kondygnacji poszczególnych budynków. W opracowaniu z czerwca 2011 r. przedstawiono w tabeli I ostateczne parametry ekranów parametry co określone w decyzji z dnia 27 maja 2010 r.. W analizach uwzględniono zidentyfikowane miejsca kumulacji z innymi przedsięwzięciami będącymi źródłami oddziaływań akustycznych, skrzyżowania drogowe, skrzyżowania z linia [...]. Wbrew temu co wskazano w odwołaniu, nie jest wymagane określenie liczby mieszkańców narażonych na ponadnormatywny hałas. Mimo to w toku postępowania I instancji, w piśmie z dnia 13 kwietnia 2010 r. pełnomocnik inwestora, P. P., oszacował, iż według prognozy na 2021 r. ilość ta wyniesie [...] mieszkańców (w stosunku do normy 60 dB w dzień i 50 dB w nocy). Chociaż w raporcie o oddziaływaniu na środowisko podano, iż w analizach akustycznych nie uwzględniano takich czynników jak wiatr, wilgotność powietrza, stan zanieczyszczenia atmosfery, to jednak w wyjaśnieniach przekazanych jako odpowiedz na uwagi społeczeństwa ([...] Sp. z o.o., wrzesień 2011 r.) stwierdzono, iż temperatura, ciśnienie i względna wilgotność była brana pod uwagę. Organ uznał ostatnie stanowisko. Mimo, iż autorzy raportu nie udzielili wyjaśnień na temat przyczyn nieuwzględnienia w analizach wiatru, organ odwoławczy uznał, iż niezasadne jest wzywanie o dodatkowe analizy akustyczne z uwzględnieniem wpływu wiatru, bowiem jego wpływ na korzystną propagację hałasu jest znaczący, gdy punkt odbioru zlokalizowany jest w dalszej odległości od źródła. W niniejszym natomiast przypadku, planowane przedsięwzięcie będzie niekorzystnie oddziaływać na najbliższą zabudowę zlokalizowaną w bezpośrednim sąsiedztwie trasy.

Organ odniósł się także do treści materiału dr M. M.

Podkreślono również, że słusznie w odwołaniach wskazano, iż przy analizie oddziaływania akustycznego na ptaki niewłaściwe jest powoływanie się na "badania holenderskie" bez podania szerszych informacji. Zgodnie z art. 66 ust.1 pkt 20 ustany ooś raport winien zawierać źródła informacji stanowiące podstawę do sporządzenia raportu. Umożliwia to stronom weryfikację twierdzeń w nim zawartych. Choć organ odwoławczy zna wyniki tzw. "badań holenderskich", to jednak przedmiotowe opracowanie, dane którego podano w deyzji, powinno zostać umieszczone przynajmniej w wykazie literatury zamieszczonym w raporcie o oddziaływaniu na środowisko. Jednak powyższe uchybienie oraz brak szczegółowego omówienia na łamach raportu wyników tych badań nie stanowi naruszenia prawa.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących wpływu wibracji na zdrowie i warunki życia ludzi oraz zabudowę mieszkaniową, w tym zabytki, opisanego dość ogólnikowo w raporcie, organ odwoławczy pismem z dnia 6 kwietnia 2011 r. wezwał inwestora o ich uszczegółowienie. Z wyjaśnień inwestora wynika, iż konstrukcja drogi uwzględnia ewentualność przenoszenia drgań przez grunt, natomiast na etapie budowy drgania wywoływane przez ruch pojazdów transportu ciężkiego, wibracyjne zagęszczenie gruntu i pracę typowych maszyn drogowych nie będą mieć wpływu na budynki. W związku z powyższym szersza analiza jest bezzasadna.

Odnosząc się do zarzutu braku precyzyjnego określenia wpływu przedsięwzięcia na stosunki wodne i stawy przy ul. [...], wyjaśnić należy, że szczegółowość opisanych w raporcie analiz jest wystarczająca. Dyrektor Ochrony Środowiska uchylił 1.2.5. sentencji decyzji z dnia [...] maja 2010 r. i zobowiązał inwestora do właściwego zabezpieczenia stawów przez zanieczyszczeniami z terenu budowy (punkt 1. sentencji niniejszego rozstrzygnięcia).

Wbrew zarzutom, w raporcie określono oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia na ludzi. W przedmiotowym postępowaniu, głównym oddziaływaniem przedsięwzięcia na ludzi i warunki ich życia jest emisja gazów i pyłów do powietrza oraz hałasu drogowego, a także fizyczne zajęcie terenów przeznaczonych pod wypoczynek i rekreację. Zagadnienia te zostały opisane w raporcie i przeanalizowane w postępowaniu. Natomiast na wniosek Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska inwestor uzupełnił raport w zakresie określonym art. 66 ust. 1 pkt 7 lit. d ustawy ooś, tj. w odniesieniu do wzajemnego oddziaływania między środowiskiem, zdrowiem i życiem ludzi, dobrami materialnymi i zabytkami.

W odpowiedzi na zarzuty dotyczące wariantów przedsięwzięcia opisanych w raporcie o oddziaływaniu na środowisko, Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska wskazał, iż na skutek wezwania z dnia [...] listopada 2009 r. organu I instancji do uzupełnienia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, inwestor dnia [...] lutego 2010 r. złożył nowy raport. Zmodyfikował on swój wniosek, bowiem uwzględniając postulaty okolicznych mieszkańców, zaprojektował trasę w sposób pozwalający na zachowanie stawów zlokalizowanych przy ul. [...] i ten projekt zgłosił jako wariant preferowany do realizacji. Pozwala on na realizację przedsięwzięcia z zachowaniem stawów przy ul. [...] oraz zachowaniem historycznego budynku przy ul. [...]. Jednocześnie wyjściowy wariant realizacji inwestycji, zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, został określony jako racjonalny wariant alternatywny (wariant 1). Wariantowanie to zostało uznane przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B., nowy raport został poddany ponownej procedurze udziału społeczeństwa i uzyskał pozytywną opinię Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. Dodatkowo pismem z dnia [...] marca 2010 r. inwestor przedstawił organowi I instancji dodatkowe uzupełnienie raportu dotyczące wariantowana planowanego przedsięwzięcia. W opracowaniu tym zaprezentowano koncepcję budowy estakady nad stawami jako tzw. wariant przedsięwzięcia nieracjonalny. Możliwa z technologicznego punktu widzenia budowa estakady jest rozwiązaniem nieracjonalnym: zwiększyłaby ograniczenie dostępności światła słonecznego, które ma znaczenie dla występującej fauny i flory, a poprzez podniesienie drogi w stosunku do terenu dodatkowo pogorszyłaby walory krajobrazowe i widokowe oraz wymusiłaby przeprojektowanie planowanych skrzyżowań z ul. [...] i [...], co wymagałoby dodatkowych wyburzeń. Choć inwestor przedstawił warianty przedsięwzięcia różniące się lokalizacją w niewielkim zakresie, to w świetle powyższego, wybór wariantu ma duże znaczenie dla oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Dlatego, zdaniem organu odwoławczego, cel wariantowania przedsięwzięcia został w pełni osiągnięty. Toteż raport o oddziaływaniu na środowisko spełnia wymogi określone w art. 66 ust. I pkt 5 ustawy ooś, gdyż zawiera wariant najkorzystniejszy dla środowiska, wariant wybrany do realizacji oraz racjonalny wariant alternatywny (wariant nieracjonalny nie jest wymagany).

W odniesieniu do kolejnego zarzutu Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska stwierdził, że charakterystyka przedsięwzięcia nie jest sprzeczna z jego funkcją, a klasa techniczna drogi (GP) nie świadczy w żaden sposób o tym, czy będzie ona obsługiwała ruch lokalny, czy tranzytowy.

Podsumowując, organ odwoławczy stwierdził, iż zawartość raportu o oddziaływaniu na środowisko jest zgodna z wymogami ustawowymi określonymi w art. 66 ustawy ooś, natomiast podniesione zarzuty są niezasadne.

`Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska nie podzielił argumentacji odwołujących związanej z ochroną terenów zielonych i cennych przyrodniczo położonych w miejscu planowanego przedsięwzięcia. Z przeprowadzonej oceny oddziaływania wynika, ze realizacja i eksploatacja przedsięwzięcia nie_będzie negatywnie oddziaływać ani na pomniki przyrody, ani na cele ochrony oraz integralność obszarów Natura 2000.

Odnosząc się do kwestii negatywnego oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na zdrowie i życie ludzi na etapie eksploatacji [...] organ wskazał, iż oddziaływanie to będzie wykraczało poza linie rozgraniczające przedsięwzięcia i będzie powodowało uciążliwości dla mieszkańców terenów zlokalizowanych w bezpośrednim sąsiedztwie drogi. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że standardy dotyczące zanieczyszczeń powietrza na terenach sąsiednich do inwestycji zostaną dotrzymane. Na chronionych terenach sąsiednich zachowane zostaną również dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku. Materiały złożone przez inwestora w postępowaniu I instancji zostały uznane przez Państwowego Inspektora Sanitarnego w T., który dnia [...] marca 2010 r. wydał pozytywną opinię oraz Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B., który wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedmiotowego przedsięwzięcia. Jednakże postępowaniu odwoławczym Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska uznał za zasadne uzupełnienie materiału dowodowego i pismami z dnia 13 września 2010 r. oraz 6 kwietnia 2011 r. wezwał inwestora do przedłożenia dodatkowych wyjaśnień i wyników analiz. Dopiero po uzupełnieniu informacji organ odwoławczy uznał materiał dowodowy za wystarczający do stwierdzenia, iż realizacja przedsięwzięcia nie spowoduje przekroczeń norm określonych w ww rozporządzeniach. Niemniej, mając na uwadze fakt, iż oceny dokonano na podstawie obliczeń symulacyjnych, słusznie decyzją z dnia [...] maja 2010 r. zobowiązano inwestora do przeprowadzenia analizy porealizacyjnej w zakresie emisji hałasu i zanieczyszczeń.

W związku z zarzutami dotyczącymi prowadzonych przez inwestora konsultacji społecznych i sondaży itd. organ wskazał, że z akt sprawy wynika, iż na zlecenie Miejskiego Zarządu Dróg w T. przeprowadzono akcje sondażowe, konsultacje społeczne, powyższe czynności nie odbywały się jednak w ramach postępowania administracyjnego zakończonego decyzją z dnia [...] maja 2010 r. i nie są elementem procedury oceny oddziaływania na środowisko, dlatego domniemane nieprawidłowości, których donoszą odwołujący nie zostały zbadane przez organ II instancji w niniejszym postępowaniu.

Elementem postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko jest natomiast procedura udziału społeczeństwa, w ramach której organ wydający decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, wyznacza termin na wniesienie uwag i wniosków, a o sposobie ich rozpatrzenia informuje w uzasadnieniu decyzji. W przedmiotowej sprawie po złożeniu przez inwestora raportu o oddziaływaniu na środowisko obwieszczeniem z dnia [...] października 2009 r., Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w B. poinformował zainteresowane społeczeństwo o możliwości zapoznania się z dokumentacją sprawy, składania uwag i wniosków w formie pisemnej, elektronicznej i ustnej, terminie od [...] listopada do [...] listopada 2009 r. Po analizie dokumentacji, dnia [...] listopada 2009 r. organ prowadzący postępowanie wezwał inwestora do uzupełnienia braków merytorycznych, a ten z uwagi na duży zakres uzupełnienia, pismem z dnia [...] lutego 2010 r. przedłożył organowi nowy raport o oddziaływaniu na środowisko. Obwieszczeniem z dnia [...] marca 2010 r. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w B. kolejny raz zawiadomił zainteresowane społeczeństwo o możliwości zapoznania się z dokumentacją sprawy, składania uwag i wniosków w terminie od [...] marca do [...] marca 2009 r. (oczywista omyłka w dacie obwieszczenia, powinno być [...] marca 2010 r.). Oba ww obwieszczenia były opublikowane w prasie, umieszczone na tablicy ogłoszeń organu I instancji, także na jego stronie internetowej, na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta T. oraz na terenie planowanej inwestycji. Organ zawiadomił społeczeństwo prawidłowo i skutecznie. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w B. w uzasadnieniu skarżonej decyzji przytoczył treść uwag i wniosków, a także poinformował o sposobie ich uwzględnienia. Tym samym organ uwzględnił wyniki procedury udziału społeczeństwa przy wydaniu decyzji. Organ odwoławczy nie stwierdził uchybień w przedstawionych wyżej czynnościach. Dodatkowo stronom należy przypomnieć, iż z uwagi na protesty związane z planowaną likwidacją stawów w wyniku realizacji przedsięwzięcia, inwestor wprowadził zmiany w projekcie i opracował wariant przedsięwzięcia, pozwalający na zachowanie stawów. Opisany w jednym z odwołań fakt umieszczania obwieszczeń na słupach i klatkach schodowych miał umocowanie prawne w art. 3 ust. 1 pkt 11 lit. c ustawy ooś. Organ I instancji ustosunkował się zaś do wniesionych uwag. W świetle powyższego Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska nie stwierdził podniesionego w odwołaniach rażącego naruszenia przepisów prawa w zakresie zapewnienia udziału społeczeństwa w postępowaniu I instancji, ani nieuwzględnienia ich interesu i wniosków. Wprawdzie organ I instancji me przeprowadził rozprawy administracyjnej otwartej dla społeczeństwa, o której mowa w art. 36 ustawy ooś, ale jej przeprowadzenie nie jest obowiązkowe. W niniejszym postępowaniu Strony nie wnoszą bowiem uwag do poszczególnych rozwiązań projektowych, zaproponowanych warunków minimalizujących, lecz całkowicie podważają słuszność realizacji inwestycji. Istnieją więc wyraźne przesłanki, iż rozprawa administracyjna nie przyniosłaby korzyści takich jak wypracowanie wspólnego stanowiska i zawarcie ugody administracyjnej.

Odnosząc się do błędnego zapisu w sentencji decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach na stronie 5 i 6 w pkt. II ust. 2, Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w B. postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r. z urzędu sprostował oczywistą omyłkę polegającą na błędnym określeniu nazwy ulicy — [...], zamiast [...]. Na ww. postanowienie zażalenie do organu nie wpłynęło.

W odwołaniach podniesiono również, że organ nakładając warunki środowiskowe realizacji przedsięwzięcia posłużył się określeniami nieprecyzyjnymi, niepełnymi i wieloznacznymi. Organ II instancji informuje, że wbrew treści odwołań, obszar chroniony akustycznie jest określony przepisami prawa, tj. rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowiska (Dz. U. Nr 120, poz. 826). W decyzji, ze względu na obecność w sąsiedztwie inwestycji terenów o zabudowie mieszkaniowej jedno i wielorodzinnej, organ I instancji prawidłowo nałożył na inwestora obowiązek jak największego oddalenia zaplecza budowy od terenów chronionych akustycznie, określonych w ww. rozporządzeniu. Choć nie wskazano minimalnej odległości, to z drugiej strony nie jest również niesprecyzowanym na obecnym etapie, jakie czynności będą na nich wykonywane i jaki w ich wyniku będzie generowany hałas. W konsekwencji przyznać należy, że nie jest możliwe wiarygodne określenie na niniejszym etapie lokalizacji zapiecz względem terenów chronionych akustycznie. W związku z powyższym, brak precyzji w przedmiotowym zapisie nie powoduje naruszenia prawa i organ odwoławczy podtrzymuje stanowisko Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B.

Odnosząc się wskazania w sentencji decyzji I instancji pojęć wieloznacznych: "cicha nawierzchnia" oraz "standardowa nawierzchnia", bez podania choćby przybliżonych parametrów obu nawierzchni, jak również wzajemnych ich relacji, należy zgodzić się częściowo z treścią odwołań, bowiem choć organ I instancji w punkcie 11.1. sentencji decyzji z dnia [...] maja 2010 r. określił relacje między tymi terminami (obniżenie emisji hałasu drogowego o min. 3 dB w stosunku do standardowych nawierzchni), to w żaden sposób nie określił pojęcia standardowej nawierzchni. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska zmienił zapis decyzji z dnia [...] maja 2010 r. w tym zakresie. Co więcej, zmianie uległ również parametr określający relację między ww. nawierzchniami. Wynika to ze zmiany założeń, jakie wprowadził inwestor w ramach uaktualnienia analiz akustycznych, na etapie postępowania odwoławczego. Mianowicie inwestor zobligował się do zastosowania takiej nawierzchni, która pozwała obniżyć emisję hałasu o 6 dB w stosunku do nawierzchni referencyjnych (z betonu asfaltowego). Organ odwoławczy usunął więc zapis z decyzji o treści "dodatkowe zabezpieczenie akustyczne", bowiem inwestor, przedstawiając wyniki obliczeń akustycznych, uwzględnił zastosowanie cichej nawierzchni, a zastosowanie cichej nawierzchni pozwoli na dotrzymanie standardów jakości środowiska, przedmiotowy warunek jest warunkiem koniecznym do uwzględnienia w projekcie budowlanym, a nie jak początkowo wskazano, warunkiem dodatkowym.

W niniejszej sprawie inwestor przedstawił także analizę emisji hałasu drogowego w przypadku zastosowania nawierzchni redukującej hałas o 6 dB względem nawierzchni z betonu asfaltowego. Założenia przyjęte przez inwestora, ponieważ zostały ustalone w celu minimalizacji zasięgu oddziaływania planowanego przedsięwzięcia, zostały w prawidłowy sposób usankcjonowane w niniejszej decyzji. Nie została sprecyzowana metoda, według której należy dokonywać porównań w zakresie "hałaśliwości nawierzchni", jednakże w treści niniejszej decyzji wskazano jednoznacznie, iż obniżenie dotyczy emisji hałasu drogowego. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska wskazał, że nie posiada informacji, aby któraś z nich błędnie określała korelację i zależność pomiędzy nawierzchnią cichą, a standardową. Organ umyślnie nie określił w sentencji typu nawierzchni, bowiem w niniejszym postępowaniu ważna jest jej właściwość akustyczna, nie typ zastosowanej mieszanki mineralno-asfaltowej, jej skład, zawartość wolnych przestrzeni czy wymiar kruszywa. W ten sposób organ pozostawił inwestorowi pełną swobodę wyboru dostępnych wyrobów budowlanych dopuszczonych do stosowania.

Organ uznał zasadność zarzutu oparcia rozstrzygnięcia w sprawie na materiale niekompletnym i nierozpatrzonym w sposób wnikliwy i wyczerpujący. Dowodem tego jest wzywanie inwestora do składania uzupełnień i wyjaśnień. Wszelkie braki w materiale dowodowym oraz błędy poczynione w toku jego rozpatrzenia w I instancji (stwierdzone z urzędu lub w wyniku analizy treści odwołań) zostały właściwie zidentyfikowane przez Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, uzupełnione i wyjaśnione w postępowaniu odwoławczym. Podkreślić należy, że postępowanie uzupełniające mogło zostać przeprowadzone w niniejszym postępowaniu, bez potrzeby kierowania sprawy do ponownego rozpatrzenia, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy nie wpłynął istotnie na jej rozstrzygnięcie. W związku z powyższym naruszenie to nie spowodowało konieczności uchylenia decyzji z dnia [...] maja 2010 r.

W odpowiedzi na kolejne zarzuty Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska stwierdził, że domniemane zwlekanie inwestora z wnioskiem o decyzję, w celu uzyskania rozstrzygnięcia w takim czasie, by w oparciu o nadany rygor natychmiastowej wykonalności, złożyć podanie o dofinansowanie inwestycji przed zakończeniem postępowania odwoławczego nie jest przedmiotem niniejszego postępowania. Uzyskanie przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z rygorem natychmiastowej wykonalności i otrzymanie funduszy zewnętrznych na realizację inwestycji, nie ogranicza prawa stron do skarżenia decyzji i weryfikacji jej prawidłowości przez organ odwoławczy. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach nie przesądza o realizacji inwestycji, nie upoważnia rozpoczęcia robót budowlanych, a także nie powoduje skutków prawno-rzeczowych w postaci np. utraty prawa własności. Tym samym nie prowadzi bezpośrednio do pogorszenia sytuacji innych stron postępowania. Organ zgadza się z uzasadnieniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, że realizacja inwestycji drogowych leży w interesie społecznym. Natomiast złożenie w terminie wniosku o współfinansowanie ze środków unijnych leży w interesie inwestora. Mając powyższe na względzie Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska nie podziela podniesionych zarzutów dotyczących nadaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach rygoru natychmiastowej wykonalności. Rozpatrując mniejszą sprawę, organ odwoławczy nie znalazł podstawy do wstrzymania wykonania decyzji Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B.

Poza wniesionymi zarzutami oraz wnioskami o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej, wniesiono o zwrócenie się do Krajowej Komisji do spraw Ocen Oddziaływania na Środowisko o wydanie opinii w przedmiotowej sprawie. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska nie uznał jednak za zasadne uzyskania takiej opinii. Ponadto należy zauważyć, że przedmiotowe przedsięwzięcie uzyskało już pozytywną opinię Regionalnej Komisji do spraw Ocen Oddziaływania na Środowisko w B. - uchwała nr [...] z dnia [...] maja 2010 r.

Ze względu na przeprowadzenie przez Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia materiałów i dowodów w sprawie, organ za pośrednictwem Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B. przeprowadził procedurę udziału społeczeństwa, umożliwiając wszystkim zainteresowanym zapoznanie się z wnioskiem inwestora, jego załącznikami i uzupełnieniami oraz złożenie uwag i wniosków do jego treści w terminie 21 dni. W wyznaczonym terminie, do organu wpłynęły uwagi i wnioski w zakresie dotyczącym analizy akustycznej tj. zaniżenia o co najmniej 3 dB wyników analiz akustycznych poprzez uwzględnienie obliczeniach jedynie jednego kierunku ruchu; niezgodności danych w tabelach określających prognozowane natężenie ruchu, błędnego zaliczenia motocykli do pojazdów lekkich, braku podania danych wyjściowych do obliczeń akustycznych, zbyt ogólnikowego wskazania typu cichej nawierzchni, różnych wysokości dla których prowadzono obliczenia propagacji hałasu w poszczególnych raportach o oddziaływaniu na środowisko, pominięcia analizy akustycznej względem wielokondygnacyjnych budynków, braku wyjaśnień dotyczących kryteriów doboru typu ekranów, niewskazania czy uwzględniano w obliczeniach odbić fali akustycznej od ekranów przeziernych, braku danych pozwalających na ocenę skuteczności ekranów.

Skargę na powyższą decyzję wnieśli M. Z. i I. M., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

I. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy tj. art. 136 kpa w zw. z art. 15 kpa w zw. z art. 78 Konstytucji RP w zw. z art. 138 ust. 2 kpa poprzez przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego w zakresie szerszym niż wynika to z art. 136 kpa,

II. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 10 kpa w zw. art. 2 i 7 Konstytucji RP w zw. z art. 81 kpa poprzez prowadzenie postępowania dowodowego po formalnym zakończeniu postępowaniu dowodowego z jednoczesnym uniemożliwieniem wypowiedzenia się stronom wobec tak uzupełnionego postępowania dowodowego,

III. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy tj. 107 kpa w zw. z art. 108§ 1 w zw. z art. 6 w zw. z art. 11 kpa poprzez nierozpoznanie zarzutów skarżących w przedmiocie nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności,

IV. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - art. 7, 77§ 1 oraz 80 kpa, poprzez niezebranie materiału dowodowego mającego być podstawą rozstrzygnięcia sprawy, a w konsekwencji oparcie rozstrzygnięcia w sprawie na materiale niekompletnym, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i brak rozpatrzenia materiału dowodowego w sposób wnikliwy, prawidłowy i wyczerpujący,

V. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 59 ust. 1 pkt 1 w zw. z pkt 2 ustawy o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (dalej jako ustawa ooś) poprzez błędne zakwalifikowanie przedsięwzięcia jako przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, podczas gdy przedsięwzięcie to winno zostać zakwalifikowane jako przedsięwzięcie zawsze mogące znacząco oddziaływać na środowisko,

VI. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy ooś poprzez niepełne, nieprecyzyjne oraz wieloznaczne określenie warunków wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji przedsięwzięcia, w szczególności dotyczące wykorzystania tzw. cichej nawierzchni,

VII. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 80 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 67 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt. I lit. a, pkt 2, pkt 5-8, 12, 20 ustawy ooś poprzez oparcie rozstrzygnięcia na raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko zawierającym niekompletne i nierzetelne informacje w zakresie wskazanym w art. 66 ust. 1 pkt. 1 lit. a, pkt 2, pkt 5-8, pkt 12 i pkt 20 ustawy ooś,

VIII. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 80 ust. 1 pkt 3 ustawy ooś poprzez wydanie decyzji z pominięciem wyników postępowania z udziałem społeczeństwa,

IX. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 82 ust. 1 pkt1 lit. c ustawy ooś poprzez niepełne, nieprecyzyjne oraz wieloznaczne określenie wymagań dotyczących ochrony środowiska koniecznych do uwzględnienia w projekcie budowlanym,

X. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. §4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko w zw. z §4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko z dnia 9 listopada 2010 roku poprzez niezsumowanie parametrów tego samego rodzaju, charakteryzujących skalę przedsięwzięcia i odnoszących się do przedsięwzięć tego samego rodzaju położonych w pobliżu siebie istniejących i planowanych dróg publicznych,

XI. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. 66 ust. 1 pkt 8 ustawy ooś w zw z art. 66 ust. 1 pkt 20 ooś poprzez wydanie rozstrzygnięcia na podstawie raportu oddziaływania na środowisko niezawierającego ani metodyki obliczenia natężenia ruchu ani źródeł tych informacji,

XII. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 30 w zw. z art. 33 ust. 1 w zw. z art. 79 ust. 1 w zw. z art. 35 ustawy ooś w zw. z art. 6 ust 4 w zw. z ust. 10 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących ochrony środowiska sporządzonej w Aarhus dnia 25 czerwca 1998 roku w związku z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/35fWE z dnia 26 maja 2006 roku przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającej w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości i dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61 WE poprzez nie zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa przed wydaniem decyzji,

XIII. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy tj. art. 6, 7 i 11 kpa poprzez brak rozpoznania istoty sprawy i brak wyjaśnienia charakteru planowanej drogi.

W uzasadnieniu skargi wskazano m.in. na zakres uzupełnienia materiału dowodowego dokonany przez GDOŚ. Podnosząc, iż obejmował on w szczególności:

1. ustalenia oddziaływań planowanej drogi,

2. prognozy ruchu,

3. uzupełnienia o materię dotyczącą ochrony środowiska,

4. wystąpienie (z urzędu) do Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w T. o

przekazanie materiałów w zakresie zagospodarowania terenów sąsiednich do planowanego przedsięwzięcia,

W ocenie skarżących zakres uzupełnienia materiału dotyczył większej części merytorycznej zawartości raportu. Organ odwoławczy wielokrotnie wzywał Inwestora o uzupełnienie materiału dowodowego. Każdorazowe uzupełnienie dotyczyło ważkich kwestii, które miały wpływ na wydane rozstrzygnięcie.

Inwestor z kolei wielokrotnie uzupełniał zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy, w tym również po terminie wyznaczonym do zapoznania się przez społeczeństwo w trybie art. 33 ust 1 pkt 5 oraz 79 ust. 1 ustawy ooś. Organ, z pominięciem udziału społeczeństwa oraz zawiadomienia stron, prowadził również postępowanie dowodowe po jego formalnym zakończeniu (pismo inwestora z dnia 10 listopada 2011r.), co stanowi naruszenie art. 10 i 81 k.p.a polegające na uniemożliwieniu skarżącym odniesienia się do tych informacji. Naruszenia art. 10 k.p.a skarżący upatrują także w powołaniu się przez organ na bliżej nieokreślone wyniki badań holenderskich, bez podania ich przedmiotu i publikacji.

Mając na uwadze skalę niezbędnego uzupełnienia materiału dowodowego, organ odwoławczy winien uchylić decyzję pierwszoinstancyjną w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, gdyż rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej (przeważającej) części. Przekazując sprawę organ odwoławczy winien natomiast wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Przeprowadzenie przez organ odwoławczy postępowania wyjaśniającego z przekroczeniem granic wynikających z art. 136 kpa powoduje naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego.

W ocenie skarżących w wobec niezsumowania wskazanych przez nich w skardze inwestycji drogowych w sprawie doszło do naruszenia § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko.

Skarżący wskazali także na nieprawidłowości w raporcie i jego uzupełnieniach. Ich zdaniem nie zawiera on metodyki obliczenia natężenia ruchu i źródeł tych informacji, co stanowi naruszenia art. 66 ust. 1 pkt. 8 ustawy ooś. W ich ocenie nadal za nierzetelne należy uznać wartości odnoszące sie do oddziaływania na stan akustyczny zawarte w pkt. 5.2 raportu., które nie uwzględniają wpływu wiatru. Zarzucono również, że inwestor nie przedłożył racjonalnego wariantu alternatywnego realizacji przedsięwzięcia.

Zdaniem skarżących organ niewłaściwie przeanalizował także oddziaływanie drogi, zaniechał bowiem wskazani podstawowych choćby parametrów " standardowej nawierzchni z betonu asfaltowego" przez co zapis dotyczący zastosowania przez inwestora tzw. cichej nawierzchni jest zapisem martwym. Nieprawidłowe jest także ograniczenia badania oddziaływania tylko do oddziaływania przy prędkości 50 km/h

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Pismem procesowym z dnia 4 lutego 2013r. uczestnik postępowania Miejski Zarząd Dróg w T. wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 2012, poz. 270 zwanej w dalszej części p.p.s.a.ze zm.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd uznał, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym konieczność jej uchylenia.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska (dalej: "GDOS") z dnia [...] lutego 2012 roku, uchylająca w części Decyzję Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B. z dnia [...] maja 2010r. o środowiskowych uwarunkowaniach dla wariantu II przedsięwzięcia pn. "Budowa i przebudowa głównego szkieletowego układu drogowego miasta T., zadanie II budowa [...] w głównym szkieletowym układzie drogowym miasta na kierunku [...] na odcinku od [...). Etap I — odcinek od ul. [...] do ul. [...]. Etap II— odcinek od trasy mostowej w osi ul. [...] do ul. [...]" i w tym zakresie orzekająca co do istoty sprawy, a w pozostałej części utrzymująca w decyzję RDOŚ w mocy.

Decyzję powyższą wydaje się w oparciu o przepisy ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm. zwanej w dalszej części ooś) rozdział 3. W ocenie Sądu analiza akt sprawy wskazuje, iż zaskarżona decyzja nie narusza wbrew zarzutom skargi przepisów w/w ustawy oraz k.p.a w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

W skardze skarżący jako pierwszy zarzut wymienili zarzut naruszenia przez organ odwoławczy art. 136 kpa .

Przepis ten stanowi, iż organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję.

W ocenie skarżących organ odwoławczy przeprowadził zaś w sprawie postępowanie dowodowe w szerszym zakresie niż wynika to z treści w/w przepisu przez co naruszył zasadę dwuinstancyjności postępowania określoną w art. 15 k.p.a oraz art. 138 § 2 k.p.a., który wskazuje na postawy do wydania decyzji kasacyjnej.

Odnosząc się do powyższego zarzutu podkreślić należy, że wydawanie przez organ decyzji kasacyjnej może mieć miejsce, wówczas gdy wystąpią dwie przesłanki łącznie: po pierwsze, postępowanie przed organem I instancji, w którym została wydana decyzja, prowadzone było z naruszeniem przepisów postępowania; po drugie, konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. W niniejszej sprawie wbrew stanowisku skarżących nie zachodziły zaś opisane powyżej przesłanki wydania decyzji kasacyjnej. GDOS w decyzji w sposób szczegółowy omówił charakter uzupełnień materiału dowodowego. W dużej mierze uzupełnienia te miały na celu wyjaśnienie wątpliwości dotyczących prawidłowości rozwiązań przyjętych w toku postępowania przed organem I instancji. Nie doszło więc do naruszenia zasady dwuinstancyjności, gdyż RDOS przeprowadził postępowanie wyjaśniające. Okoliczność wszechstronnego wyjaśnienia sprawy następnie przez GDOS i spełnienie wynikającego z art. 8 kpa wymagania prowadzenia postępowania administracyjnego w taki sposób, aby pogłębić zaufanie obywateli do organów Państwa. Nie może budzić wątpliwości, że dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie może obejmować zarówno powtórzenie przez organ odwoławczy dowodów wadliwie zebranych przez organ pierwszej instancji, jak i przeprowadzenie nowych dowodów. GDOS zobligowany byłby do wydania decyzji o charakterze decyzji kasacyjnej w przypadku stwierdzenia, że RDOS w ogóle lub w zdecydowanej części nie przeprowadził postępowania dowodowego, co w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca. Wyjaśnienia dokonywane przez organ dotyczyły bowiem kwestii związanych z załączonym do akt sprawy raportem oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w zakresie części przyjętych w nim założeń.

W dalszej kolejności należy wskazać, iż zasadnie orzekające w sprawie organy uznały, że planowana inwestycja zalicza się do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko dla których obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko może być wymagany, wymienionych w § 3 ust. 1 pkt 56 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływania środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U Nr 257 poz. 2573 ze zm.) Zgodnie z tym przepisem sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko mogą wymagać przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko tj. drogi publiczne o nawierzchni utwardzonej, niewymienione w § 2 ust. 1 pkt 29 i 30, z wyłączeniem ich remontu i przedsięwzięć polegających na budowie, przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce: zjazdu z drogi publicznej, przejazdu drogowego, pasa postojowego, pasa dzielącego, pobocza, chodnika, ścieżki rowerowej, konstrukcji oporowej, przepustu, kładki oraz obiektów i urządzeń wyposażenia technicznego dróg. Planowana inwestycja stanowi zaś drogę publiczną o [...] pasach ruchu, o łącznej długości około [...] m. Tym samym z uwagi na swoją długość nie zalicza się ona do przedsięwzięć wymienionych w § 2 ust. 1 pkt 29 i 30 w/w rozporządzenia tj. mogących znacząco oddziaływujące na środowisko, dla których istnieje obowiązek sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko tj.autostrady i drogi ekspresowe, z wyłączeniem ich remontu i przedsięwzięć polegających na budowie, przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce: zjazdu z drogi publicznej, przejazdu drogowego, pasa postojowego, pasa dzielącego, pobocza, chodnika, ścieżki rowerowej, konstrukcji oporowej, przepustu, kładki oraz obiektów i urządzeń wyposażenia technicznego dróg oraz pozostałe drogi publiczne o nie mniej niż czterech pasach ruchu, na odcinku nie mniejszym niż 10 km, z wyłączeniem ich remontu i przedsięwzięć polegających na budowie, przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce: zjazdu z drogi publicznej, przejazdu drogowego, pasa postojowego, pasa dzielącego, pobocza, chodnika, ścieżki rowerowej, konstrukcji oporowej, przepustu, kładki oraz obiektów i urządzeń wyposażenia technicznego dróg. W związku z prawidłowym zaliczeniem inwestycji do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, nie doszło do naruszenia właściwości organu opiniującego i zgodnie z art. 78 ust. 1 pkt 2 Ustawy OOS był nim państwowy powiatowy inspektor sanitarny.

Sąd nie uwzględnił również podniesionego przez skarżących zarzutu tzw. "salami slicing" . Zgodnie z przywołanym przez skarżących § 4 w/w rozporządzenia, sumuje się parametry tego samego rodzaju, charakteryzujące skalę przedsięwzięcia i odnoszące się do istniejących i planowanych przedsięwzięć tego samego rodzaju położonych na terenie jednego zakładu lub obiektu. W ocenie Sądu nie sposób uznać, aby Przedsięwzięcie oraz inne wymieniane przez Skarżących inwestycje drogowe znajdowały się na terenie jednego zakładu lub obiektu. Są to bowiem jak wynika z treści zaskarżonej decyzji oraz pisma procesowego wniesionego przez inwestora, odrębne zamierzenia realizowane w różnych częściach miasta oraz w innym horyzoncie czasowym. Brak jest również podstaw do uznania aby przedsięwzięcie to było powiązane technologicznie z innymi tego typu przedsięwzięciami w obrębie miasta Torunia, zarówno istniejącymi jak i planowanymi Jak słusznie wskazał bowiem w piśmie procesowym z dnia 4 lutego 2013r. uczestnik postępowania Miejski Zarząd Dróg w T. -zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 13 Ustawy OOŚ, przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty. Geneza tego przepisu sięga ustawy z dnia z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska (w brzmieniu sprzed 15 listopada 2008 roku, kiedy to weszła w życie Ustawa OOS). Zgodnie z art. 46 ust. 2a powołanej ustawy, przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty, a zatem jego brzmienie było tożsame z brzmieniem art. 3 ust. 1 pkt 13 obecnie obowiązującej Ustawy OOS. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy (uchwalonej w dniu 3 października 2003 roku) o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, przepis art. 46 ust. 2a Prawa ochrony środowiska, wprowadzono "w celu uniknięcia sytuacji, w której pewne przedsięwzięcia tworzące jedną technologiczną całość są sztucznie rozbijane na mniejsze, odrębne przedsięwzięcia aby unikn