I SA/Bd 1062/12

Uzasadnienie

W dniu 11 września 2012 r. A.R.(skarżący) złożył w Urzędzie Skarbowym we W. wniosek o wydanie zaświadczenia o niezaleganiu

w podatkach.

Postanowieniem z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego we W.odmówił wydania zaświadczenia na dzień 18 września 2012 r. o treści żądanej przez stronę.

W uzasadnieniu stwierdził, że skarżący posiada zaległości podatkowe wynikające z decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego we W.z dnia [...]

- Nr [...] w kwocie 127.245 zł wraz z odsetkami za zwłokę na dzień zapłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. płaconego wg 19% liniowej stawki oraz odsetki stałe z tytułu niezapłaconych zaliczek w terminie w kwocie 10.616,00 zł za miesiące: styczeń, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2010 r.

- Nr [...] w kwocie 110.507 zł wraz z odsetkami za zwłokę na dzień zapłaty z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. płaconego wg 19% liniowej stawki oraz odsetki stałe z tytułu niezapłaconych zaliczek w terminie w kwocie 10.295 zł za miesiące: styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2011 r.

Organ podał, że od wyżej wskazanych decyzji prowadzone jest postępowanie odwoławcze, wobec czego przedmiotowe decyzje są decyzjami nieostatecznymi.

Nie zgadzając się z powyższym postanowieniem skarżący złożył zażalenie wnosząc o jego uchylenie. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie:

- przepisów prawa proceduralnego poprzez błędne zastosowanie art. 306c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.), dalej O.p. w sytuacji, gdy nie ma podstaw do odmowy wydania zaświadczenia o niezaleganiu z podatkami,

- art. 306e § 6 O.p. poprzez jego niezastosowanie mimo, że wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego we W. decyzje w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych nie były decyzjami ostatecznymi oraz nie nadano im rygoru natychmiastowej wykonalności.

Postanowieniem z dnia[...] Dyrektor Izby Skarbowej w B. utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

W uzasadnieniu podniósł, że wydawanie zaświadczeń o niezaleganiu w podatkach regulują przepisy art. 306e O.p. O potwierdzeniu istnienia, bądź nieistnienia zaległości podatkowych w danym podatku przesądzają zasady i terminy powstania tych zobowiązań określone w ustawach podatkowych, a w przypadku niewykonania zobowiązania podatkowego przez podatnika w terminie decyzja podatkowa właściwego organu, określająca wysokość tego zobowiązania.

Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że na dzień 18 września 2012 r. w Urzędzie Skarbowym we W. dla skarżącego w obrocie prawnym funkcjonowały:

• decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] r. Nr [...] określająca wysokość należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. płaconego wg 19% liniowej stawki w kwocie 229.834 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę z tytułu nieuiszczonych w należnych kwotach i we właściwych terminach zaliczek na podatek dochodowy z tytułu działalności gospodarczej wg 19% liniowej stawki za miesiące: styczeń, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2010 r. w łącznej kwocie 10.616 zł

• decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego we W. z dnia [...] Nr [...] określająca wysokość należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. płaconego wg 19% liniowej stawki w kwocie 231.853 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę z tytułu nieuiszczonych w należnych kwotach i we właściwych terminach zaliczek na podatek dochodowy z tytułu działalności gospodarczej wg 19% liniowej stawki za miesiące: styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2010 r. w łącznej kwocie 10.295zł

Dyrektor Izby Skarbowej zauważył, że decyzje te nie są ostateczne, gdyż w chwili obecnej prowadzone są w przedmiotowej sprawie postępowania odwoławcze. Zdaniem organu, sam fakt, że nie zgadzając się z ww. decyzjami skarżący złożył odwołania nie przesądza o tym, iż wskazanych w decyzjach kwot nie należy traktować jak zaległość podatkową. Zaległość podatkowa powstaje bowiem, w myśl art. 51 § 1 O.p. wówczas, gdy podatek nie został zapłacony w terminie płatności. Zatem sam fakt niezapłacenia podatku, bez względu na inne okoliczności, skutkuje powstaniem zaległości podatkowej. Następstwem powstania zaległości podatkowej są odsetki, naliczane od dnia następnego po upływie terminu płatności (art. 53 § 4 O.p.). Skoro więc, decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego we Włocławku z dnia 22 sierpnia 2012 r. dotyczą kolejno prawidłowości rozliczenia z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2010 i 2011, to termin tego rozliczenia upłynął kolejno 30 kwietnia 2011 r. i 30 kwietnia 2012 r.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, w przedmiotowej sprawie bez znaczenia pozostaje także fakt, iż ww. decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego we W. jako decyzje nieostateczne nie podlegają wykonaniu, gdyż nie nadano im rygoru natychmiastowej wykonalności. Zasada niewykonywania decyzji nieostatecznych nie oznacza bowiem, że zaległości podatkowej nie ma, lecz jedynie, że nie można jej egzekwować aż do wydania decyzji ostatecznej. Zdaniem organu odwoławczego, nie sposób także zgodzić się z twierdzeniem, że zobowiązania podatkowe wynikające z decyzji z dnia [...] nie podlegają zapłacie (nie są wymagalne). Zgodnie bowiem z art. 47 § 3 O.p., jeżeli podatnik jest obowiązany sam obliczyć i wpłacić podatek, za termin płatności uważa się ostatni dzień, w którym, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, wpłata powinna nastąpić.

Reasumując w opinii Dyrektora Izby Skarbowej w B. z przywołanych wyżej okoliczności sprawy oraz z analizy materiału dowodowego wynika, iż organ pierwszej instancji biorąc pod uwagę ustalony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa słusznie uznał, że treść zaświadczenia żądana we wniosku nie znajdowała na dzień wydania zaskarżonego postanowienia odniesienia w istniejącym stanie faktycznym i prawnym.

W skardze do Sądu strona wniosła o uchylenie postanowień organów podatkowych obu instancji, zarzucając im podobnie jak w zażaleniu naruszenie przepisów prawa proceduralnego poprzez błędne zastosowanie art. 306c O.p.

w sytuacji, gdy nie ma podstaw do odmowy wydania zaświadczenia o niezaleganiu

z podatkami oraz art. 306e § 2 i 3 O.p. poprzez ich niezastosowanie, mimo że przepisy te znajdują zastosowanie nie tylko w postępowaniu toczącym się przed organem I instancji, ale także w toczącym się postępowaniu w II instancji, art. 233 § 1 pkt 1, w związku z 306a § 2 O.p., uznając za zasadne utrzymanie w mocy postanowienia organu pierwszej instancji w mocy, w sytuacji, gdy istniały przesłanki do wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach, co powinno prowadzić do jego uchylenia.

Skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w B. twierdząc, że zgodnie z art. 306e § 3 O.p. nie można odmówić podatnikowi wydania zaświadczenia, jeżeli nie jest możliwe zakończenie postępowania mającego na celu ustalenie lub określenie wysokości jego zobowiązań podatkowych przed upływem terminu określonego w art. 306a § 5 O.p. W ocenie skarżącego istota tej regulacji polega na tym, że przed wydaniem zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach ustala się, czy w stosunku do wnioskodawcy nie jest prowadzone postępowanie mające na celu ustalenie lub określenie wysokości jego zobowiązań podatkowych. Wynik tego postępowania może mieć wpływ na treść żądanego zaświadczenia. Jeżeli takie postępowanie jest prowadzone, a nie ma możliwości zakończenia go przed upływem terminu 7 dni przewidzianego do zaświadczenia, organ podatkowy nie może odmówić wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach, jest jednak zobowiązany do podania w tym zaświadczeniu informacji o prowadzonym postępowaniu i to bez względu na to, czy podatnik domagał się takiej informacji, czy nie.

Skarżący powołując orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lutego 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1308/10 podniósł, że

w przypadku zbiegu postępowania w sprawie wydania zaświadczenia i postępowania merytorycznego organ podatkowy nie może wstrzymać się z wydaniem zaświadczenia do czasu zakończenia tego drugiego i musi bazować na aktualnych informacjach, a nie upatrywać przesłanki do odmowy wydania zaświadczenia w przyszłych wynikach dwuinstancyjnego postępowania, tak jak w rozpatrywanej sprawie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, w całości podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wstępnie Sąd zauważa, iż zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jednolity tekst: Dz. U. z 2012 r. Nr 270), zwanej dalej p.p.s.a. kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a – c p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Zgodnie z przepisem art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Aktami sprawy są akta sądowe, jak i przedstawione sądowi akta administracyjne. Zatem sąd administracyjny rozpoznaje sprawę w zakresie stanu faktycznego, który legł u podstaw wydania zaskarżonej decyzji i znajduje się w nadesłanych aktach administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 28 sierpnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1533/07, LEX nr 488467).

Wskazać dalej należy, że zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W tak określonym zakresie kognicji Sąd uznał, że postanowienie będące przedmiotem skargi nie narusza prawa.

W sprawie sporne jest zagadnienie związane zaświadczeniem o niezaleganiu w podatkach. Sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy organ podatkowy zobowiązany był wydać podatnikowi zaświadczenie o niezaleganiu w podatkach w sytuacji, gdy w dacie jego wydania funkcjonowała obrocie prawnym nieostateczna decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego.

W przekonaniu skarżącego w zaistniałym stanie faktycznym organ miał obowiązek wydać zaświadczenie o żądanej treści. Przeszkodą mogłaby być jedynie decyzja ostateczna. Natomiast zdaniem organu sam fakt zaistnienia w obrocie prawnym decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego jest wystarczający do stwierdzenia, że istnieje zaległość podatkowa, co przekreśla możliwość wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach.

Postępowanie w sprawie wydawania zaświadczeń, aczkolwiek odformalizowane, wiąże się jednak z pewnym rygoryzmem proceduralnym spowodowanym skutkami jakie wywołują zaświadczenia, które mają charakter dokumentów urzędowych (por. art. 194 Ordynacji i art. 76 kpa), stanowiąc dowód tego co zostało w nich urzędowo stwierdzone (por. J. Zubrzycki, w: B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2008, Wydawnictwo Unimex, Wrocław 2008, s. 1117).

W zakresie postępowania w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia należy wskazać, iż kwestie wydawania zaświadczeń w postępowaniu podatkowym regulują przepisy działu VIIIa Ordynacji podatkowej. W szczególności art. 306a § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że organ podatkowy wydaje zaświadczenia na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie.

Zgodnie z art. 306a § 2 Ordynacji podatkowej zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa;

2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

Zaświadczenie potwierdza stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania (art. 306a § 3 Ordynacji podatkowej).

Sąd w pełni podziela poglądy wyrażone w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Po 86/10 dotyczącym sprawy zbieżnej z niniejszą.

Sąd wskazał, iż pojęcie zaświadczenia nie zostało zdefiniowane w tych przepisach. W doktrynie i orzecznictwie funkcjonuje pogląd, że zaświadczenie jest to środek dowodowy należący do czynności faktycznych lub czynności materialno - technicznych, nie mających cech aktu administracyjnego (por. C. Kosikowski w: C. Kosikowski, H. Dzwonkowski, A. Huchla, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2003, s. 732 oraz wyrok NSA z 19 kwietnia 2000 r. I SA/Gd 433/98, OSP 2001, nr 6, poz. 84).

J. Borkowski w glosie do postanowienia NSA z 3 marca 1993 r., SA/Ka 1818/92, (MoP 1993, nr 3, s.81) przyjął, że zaświadczenie jest tylko potwierdzeniem stanu rzeczy odnoszącym się do chwili jego wydania, daje jedynie świadectwo co do istnienia bądź nie pewnych stosunków prawnych i faktów mających znaczenie dla prawa. Innymi słowy, zaświadczenie jest pochodną istniejących faktów lub stanu prawnego i wraz ze zmianą tych faktów lub stanu prawnego przestaje być ono aktualne. W szczególności autor uważa, że zaświadczenia nie są aktami administracyjnymi, a więc czynnościami władczymi, wyrażającymi wolę organu administracyjnego albowiem "dają tylko świadectwo co do istnienia (bądź nie) pewnych stosunków prawnych i faktów mających znaczenie dla prawa, a poza tym nie mają domniemania ważności, przez co ich siła dowodowa trwa dopóki nie zostanie obalona za pomocą innych środków dowodowych".

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy odmówiono skarżącemu wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach, argumentując, iż nie jest możliwe wydanie zaświadczenia o treści żądanej przez podatnika. W ocenie bowiem organu podatkowego, na dzień wydania postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia, podatnik posiadał zaległości podatkowe, które wynikały z wydanej wobec skarżącego decyzji pierwszoinstancyjnej. Natomiast skarżący wskazywał, iż wydana decyzja była nieostateczna, bowiem nie upłynął termin na złożenie odwołania. Zdaniem skarżącego nie można twierdzić, iż podatnik ma zaległość (jak wskazał organ i z tego powodu odmówił wydania zaświadczenia), jeżeli wydano decyzję, która nie jest ostateczna i jako taka może zostać podważona.

Zgodnie z art. 51 § 1 Ordynacji podatkowej zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Za zaległość podatkową uważa się także niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku (art. 52 § 2 Ordynacji podatkowej).

W podatku dochodowym, ze względu na deklaratoryjny charakter tego zobowiązania zaległość podatkową stwierdza się w pierwszej kolejności na podstawie deklaracji podatkowej, ponieważ zgodnie z art. 21 § 2 Ordynacji podatkowej jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje z mocy prawa, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty. Zaległość podatkowa może być również stwierdzona na podstawie doręczonej decyzji określającej zobowiązanie podatkowe (art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej).

Natomiast z art. 306e Ordynacji podatkowej wynika, że organ podatkowy może wydać zaświadczenie o niezaleganiu jedynie wówczas, gdy na podstawie dokumentacji danego organu podatkowego oraz informacji otrzymanych od innych organów podatkowych nie wynika, że podatnik posiada zaległości podatkowe. Przeszkody do wydania zaświadczenia nie stanowi natomiast prowadzone postępowanie podatkowe mające na celu ustalenie lub określenie wysokości jego zobowiązań podatkowych. Jeżeli takie postępowanie jest prowadzone i zgromadzony materiał dowodowy pozwala na jego zakończenie, powinna być niezwłocznie wydana decyzja ustalająca lub określająca wysokość zobowiązań podatkowych, w celu wykazania ich w zaświadczeniu (art. 306e § 2 Ordynacji podatkowej). Jeżeli nie jest możliwe zakończenie postępowania, przed upływem terminu siedmiodniowego to organ podatkowy wyda zaświadczenie podając jednocześnie informacje o prowadzonym postępowaniu.

Mając zatem na względzie treść art. 306e Ordynacji podatkowej oraz wskazany wyżej charakter prawny zaświadczenia, które jedynie potwierdza, a nie stwierdza stan faktyczny, uznać należy że organ podatkowy nie może wydać zaświadczenia o niezaleganiu będąc w posiadaniu doręczonych podatnikowi, nawet nieostatecznych decyzji, z których wynikają zaległości podatkowe i to także wówczas, gdy decyzjom tym nie nadano rygoru natychmiastowej wykonalności.

Wykonalność decyzji nie ma bowiem wpływu na istnienie zaległości podatkowej. Art. 239a Ordynacji podatkowej stanowi jedynie, że decyzja nieostateczna, nakładająca na stronę obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nie podlega wykonaniu, chyba że decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Nadanie bądź nie rygoru natychmiastowej wykonalności ma decydujące znaczenie jedynie dla możliwości egzekwowania należności w drodze postępowania egzekucyjnego, nie stanowi natomiast o istnieniu bądź nie zaległości podatkowej. Ponadto o tym, że wstrzymanie wykonania decyzji nie modyfikuje istnienia zaległości podatkowej świadczy pośrednio treść art. 239h Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym wstrzymanie wykonania decyzji nie ma wpływu na naliczanie odsetek za zwłokę.

W kontekście wyżej powołanych przepisów należy stwierdzić, iż art. 306e § 2 Ordynacji podatkowej w ogóle nie dotyczy stanu faktycznego niniejszej sprawy, bowiem tu przed wydaniem postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia była już wydana decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego. Jak wskazano wyżej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym powstaje z mocy prawa, tj. z chwilą zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania (art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej), a wydana decyzja określająca wysokość zobowiązania (jak w niniejszej sprawie) ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny, czyli nie tworzy zobowiązania. Zważywszy na powyższe organ nie mógł wydać zaświadczenia, iż zaległość podatkowa nie istnieje, skoro została określona decyzją. Także jak wykazano wyżej nie ma znaczenia, że ta decyzja w dacie wydawania postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia była nieostateczna. Dodatkowe potwierdzenie powyższego stanowiska stanowi treść art. 306e § 6 Ordynacji podatkowej. Na podstawie tego przepisu w zakresie, o którym mowa w art. 239d, uznaje się, że do czasu wydania ostatecznej decyzji nie istnieje zaległość podatkowa. Zatem tylko w przypadku określonym tym przepisem ustawodawca nakazał do czasu wydania decyzji ostatecznej uznawać, iż nie istnieje zaległość podatkowa. Przypadek określony w tym przepisie dotyczy zastosowania się do wydanej interpretacji podatkowej i nadania rygoru natychmiastowej wykonalności. Sprawa taka nie dotyczyła niniejszego przypadku. A contrario, w każdym innym przypadku nie uznaje się, że do czasu wydania decyzji ostatecznej nie istnieje zaległość podatkowa.

Reasumując, zaświadczenie potwierdza stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania. Skoro w dniu wydania skarżącemu przez organ pierwszej instancji postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach, organ podatkowy posiadał dokumenty w postaci doręczonej decyzji wymiarowej, na podstawie której prawidłowo ustalił, że podatnik posiada zaległości, to nie mógł wydać zaświadczenia o żądanej treści.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia organ dokonał prawidłowej wykładni art. 306a Ordynacji podatkowej wskazując, że nie zostały spełnione przesłanki określone w tym przepisie, na podstawie których organ podatkowy zobowiązany byłby wydać zaświadczenie o żądanej przez wnioskodawcę treści oraz zebrał i rozpatrzył niezbędny do ustalenia stanu faktycznego materiał dowodowy.

Dla potwierdzenia powyższego stanowiska warto wskazać obok przywołanego przez organ wyroku NSA z dnia 15 maja 2012 r., sygn. akt I GSK 700/11, także wyrok tegoż Sądu z dnia 9 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2163/10, G.Prawna 2012/91/3, w którym postawiono następującą tezę, jeśli w sprawie podatnika została wydana decyzja określającą wymiar zobowiązania podatkowego, to naczelnik urzędu skarbowego nie ma obowiązku wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach, nawet jeśli decyzja nie jest jeszcze ostateczna.

Wobec przedstawionej argumentacji zarzuty skargi należało uznać za niezasadne i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę oddalić.

D. Dudra L.Kleczkowski H.Adamczewska-Wasilewicz