II SA/Ke 895/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania M.M. od decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta z dnia [...] - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 2 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta, na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a) w związku z art. 114 ust. pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz.U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), cofnął M.M. uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi kat. A,B,C,D,B+E, C+E, D+E prawa jazdy, do czasu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu sprawdzającego kwalifikacje. Do dnia wydania decyzji M.M. nie poddał się egzaminowi kontrolnemu, zatem zgodnie z art. 140 ust. 1 pkt 4 lit a) ustawy należało orzec o cofnięciu uprawnień.

Od tej decyzji odwołanie w ustawowym terminie złożył M.M., zarzucając obrazę art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a) w związku z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez ustalenie nieprawdziwego stanu faktycznego, polegającego na przyjęciu, że M.M. zgromadził 26 punktów karnych w trybie postępowań mandatowych. Podkreślił, że organ niewłaściwie przyjął, że mandat kamy seria [...] nr [...] nałożony był zgodnie z prawem, co jest sprzeczne z § 4.1 ust. 1 pkt d rozporządzenia Rady Ministrów z 22 lutego 2002r. w sprawie nakładania grzywien w drodze mandatu karnego (Dz.U. z dnia 12 marca 2002r.). Dodatkowo zarzucił naruszenie art. 45 § 3 Kodeksu wykroczeń, gdyż od daty popełnienia wykroczenia upłynęło już 4 lata (mandat nałożono 10 lipca 2008r.).

Dokonując na podstawie art. 138 k.p.a. prawnej i merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że nie narusza ona obowiązującego prawa i wskazał, że wnioskiem z dnia 22 września 2008r. Komendant Wojewódzki Policji wystąpił do Prezydenta Miasta o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w ramach uprawnień dotyczącego M.M., który w okresie od 1 czerwca 2008r. do 10 lipca 2008r. otrzymał łącznie 26 punktów za naruszeniem przepisów ruchu drogowego.

Decyzją z dnia 2 grudnia 2009r. Prezydent Miasta skierował M.M. na egzamin sprawdzający kwalifikacje w zakresie posiadanych uprawnień, w trybie art.114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy Prawo o ruchu drogowym. W związku z niepoddaniem się przez M.M. kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji, Prezydent Miasta wszczął postępowanie w sprawie wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Następnie zaskarżoną decyzją z dnia 20 sierpnia 2012r. Prezydent Miasta cofnął Markowi Mazurek uprawnienia do kierowania pojazdami kat. A,B,C,D,B+E, C+E, D+E.

Odpowiadając na zarzuty odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że zgodnie z art. 130 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, Policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, do której wpisuje punkty w liczbie przypisanej określonemu naruszeniu. Regulacja ustawowa, a więc przepis art. 130 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje usunięcie punktów wpisanych do ewidencji za naruszenie przepisów ruchu drogowego po upływie 1 roku od dnia naruszenia, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty lub w przypadku kierowców, o których mowa w art. 140 ust. 1 pkt 3-20punktów. Stosownie do art. 130 ust. 3 ustawy zmniejszenie liczby punktów, a więc ich usunięcie z ewidencji, powoduje odbycie przez kierowcę na własny koszt szkolenia. Z regulacji ustawowej wynika, że usunięcie punktów powiązane zostało, po pierwsze - z upływem określonego czasu, pod warunkiem nie przekroczenia w tym czasie liczny 24 punktów, po wtóre - z odbyciem odpowiedniego szkolenia. Ustawa nie wiąże kwestii usunięcia punktów z ewidencji z usunięciem z niej wpisu ostatecznego dotyczącego naruszenia. Już z regulacji ustawowej wynika, że zasadniczy wpływ na możliwość usunięcia punktów z ewidencji ma fakt przekroczenia 24 punktów. Innymi słowy jeżeli kierowca w ciągu roku od pierwszego naruszenia przekroczył liczbę 24 punktów i nie odbył szkolenia powodującego zmniejszenie liczby punktów, nie podlegają one usunięciu z ewidencji bez poniesienia przez kierowcę konsekwencji prawnych wynikających z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Powyższej zasadzie ustawowej odpowiada regulacja zawarta w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236, poz. 1998 ze zm.). Z regulacji §§ 2, 4, 5 i 6 wynika, że od wpisu ostatecznego zależy definitywne przyznanie punktów. Punkty przyznane na podstawie wpisu ostatecznego pozostają w ewidencji do czasu zaistnienia sytuacji skutkującej ich usunięciem. Przepis § 6 ust. 1 rozporządzenia reguluje, kiedy następuje usunięcie z ewidencji punktów przyznanych na podstawie wpisu ostatecznego. W punktach 3 i 4 uwzględniono obie sytuacje przewidziane art. 130 ust. 2 i 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Natomiast punkt 1 dotyczy sytuacji, w której wydano decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdem silnikowym, z wyjątkiem decyzji, o której mowa w art. 140 ust. 1 pkt 1 ustawy, zaś punkt 2 stanowi, że usunięcie z ewidencji punktów przyznanych na podstawie wpisu ostatecznego następuje w razie otrzymania informacji o pozytywnym wyniku kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji, o którym mowa w art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy. Wobec tego należy stwierdzić, że regulacja § 6 ust. 1 pkt 1-4 rozporządzenia stanowi odzwierciedlenie ustawowej zasady, że przekroczenie przez kierowcę w ciągu roku od pierwszego naruszenia liczby 24 punktów, przy braku odbycia szkolenia powodującego zmniejszenie liczby punktów, skutkuje obligatoryjnie konsekwencjami prawnymi wynikającymi z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy Prawo o ruchu drogowym. W takiej sytuacji dopiero pozytywny wynik kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji skutkować będzie usunięciem z ewidencji punktów przyznanych na podstawie wpisu ostatecznego.

Kwestia ostateczności wpisu wpływa również bezpośrednio na możliwość skierowania przez komendanta wojewódzkiego Policji wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy w razie przekroczenia przez niego 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Wniosek ten, jak wynika z § 7 ust. 2 rozporządzenia sporządza się wyłącznie na podstawie wpisów ostatecznych. Zatem w momencie sporządzania wniosku punkty, składające się na liczbę przekraczającą 24, muszą być punktami przyznanymi na podstawie wpisów ostatecznych. Jeżeli taka sytuacja ma miejsce właściwy komendant wojewódzki Policji jest zobligowany wystąpić do organu właściwego w sprawach wydawania prawa jazdy z wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy. W konsekwencji wymieniony organ zobligowany jest skierować takiego kierowcę na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji (art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Z powyższego wynika, że ostateczność wpisu decyduje o przyznaniu określonej ilości punktów oraz o obowiązku sporządzenia wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji. Natomiast bez znaczenia pozostaje już kwestia, czy w dniu orzekania przez organ właściwy w sprawach wydawania prawa jazdy w przedmiocie sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami wpisy, stanowiące podstawę sporządzenia wniosku przez wojewódzkiego komendanta Policji, pozostają nadal w ewidencji, czy też, stosownie do § 5 ust. 2 rozporządzenia, zostały z niej usunięte wobec zatarcia ukarania (skazania). Zatarcie ukarania (skazania) za czyny stanowiące naruszenie przepisów ruchu drogowego po skierowaniu wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy nie ma wpływu na możliwość orzekania przez właściwy organ w tym przedmiocie. Cel nadrzędny, jakim jest poprawa bezpieczeństwa w ruchu drogowym zadecydował o przyjęciu przez ustawodawcę sztywnej zasady, w myśl której przekroczenie liczby 24 punktów w ciągu roku od pierwszego naruszenia przepisów ruchu drogowego, z którym wiązało się przypisanie odpowiedniej liczby punktów, skutkuje obligatoryjnym skierowaniem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, jeżeli liczba punktów znajduje oparcie we wpisach ostatecznych istniejących na dzień sporządzenia wniosku (wyrok NSA w Warszawie z dnia 7 września 2010r., sygn. akt I OSK 1451/09).

Zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit b) ustawy Prawo o ruchu drogowym kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienia do kierowania pojazdem skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1. Policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, a określonemu naruszeniu przepisów ruchu drogowego przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 i wpisuje do ewidencji kierowców.

Jak wynika z akt sprawy, M.M. dopuścił się w okresie od 1 czerwca 2008r. do 10 lipca 2008r. 3 trzech wykroczeń, za które otrzymał łącznie 26 punktów karnych.

Organ podkreślił także, że skarżący wielokrotnie łamiąc przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym, co wynika z wniosku Komendanta Wojewódzkiego Policji w Kielcach, podważył swoje kwalifikacje jako kierowcy i wobec tego zachodziła konieczność kontrolnego sprawdzenia posiadanej przez skarżącego wiedzy w tym zakresie. Uznać więc należy, że Prezydent Miasta wydając decyzję o skierowaniu na egzamin kontrolny działał w granicach prawa, a podjęta przez niego decyzja wydana została po przeprowadzeniu niewadliwego postępowania administracyjnego i na podstawie prawa. Zgodnie z cytowanymi przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym, naruszenie przepisów ruchu drogowego, za które kierowca uzyskał więcej niż 24 punkty karne, jest równoznaczne z uznaniem, że nie posiada on odpowiednich kwalifikacji do prowadzenia pojazdów mechanicznych, a tym samym, że stwarza zagrożenie dla innych użytkowników dróg. W związku z powyższym, ustawodawca nałożył na organ wydający uprawnienia do kierowania pojazdami, obligatoryjny obowiązek skierowania kierowcy na egzamin sprawdzający kwalifikacje (wyrok WSA we Wrocławiu z 7 lipca 2010r., sygn. akt II SA/Wr 213/10).

Decyzje, podejmowane na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy Prawo o ruchu drogowym są rozstrzygnięciami związanymi. Oznacza to, że jeżeli wniosek właściwego komendanta wojewódzkiego Policji został sporządzony na podstawie wpisów ostatecznych organ zobligowany jest orzec o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji. W tym miejscu należy zauważyć, że kontrolne sprawdzenie kwalifikacji stanowi administracyjnoprawną konsekwencję przekroczenia określonej przez ustawodawcę liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Jednocześnie, nawiązując do złożonego odwołania Kolegium wyjaśniło, że wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji zostaje sporządzony na podstawie wpisów ostatecznych, które dokonuje się w wypadku, jeżeli naruszenie zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu, mandatem karnym albo orzeczeniem dyscyplinarnym w sprawie o naruszenie rozpatrywane w postępowaniu dyscyplinarnym (§ 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 20 grudnia 2002r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego - Dz. U. Nr 236, poz. 1998 ze zm.). W związku z powyższym organ administracji publicznej nie ma podstaw do weryfikowania stopnia zagrożenia poszczególnych naruszeń ruchu drogowego, które zostały stwierdzone przez uprawniony organ. Starosta, wydając na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów karnych za przekroczenie przepisów ruchu drogowego, decyzję o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, nie ma uprawnienia do badania prawidłowości orzeczenia, w związku z którym naliczone zostały kierowcy punkty karne (wyrok NSA w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2009r. sygn. akt I OSK 1371/08).

Natomiast niepoddanie się sprawdzeniu kwalifikacji w trybie określonym w art. 114 ust. 1 pkt 1 ustawy skutkuje, na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a), cofnięciem kierowcy uprawnień.

Odnosząc się do zarzutu odwołania dotyczącego naruszenia przez organ pierwszej instancji art. 45 § 3 Kodeksu wykroczeń organ wyjaśnił, że zgodnie z wyrokiem NSA w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2010r., sygn. akt I OSK 1388/09 przepisy Kodeksu wykroczeń w sprawie administracyjnej nie mają zastosowania.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na decyzję z dnia [...] wniósł M.M., domagając się jej uchylenia i umorzenia postępowania w sprawie oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Skarżący zarzucił naruszenie przepisów art. 6, 7 i 8 w zw. z art. 104 i 107 § 1 k.p.a. w zw. z art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a, w zw. z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym, w zw. z § 4.1 ust. 2 pkt d rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 lutego 2002r. w sprawie nakładania grzywien w drodze mandatu karnego.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że nigdy nie zgromadził więcej niż 24 punkty karne za wykroczenia w ruchu drogowym, w związku z czym całe postępowanie administracyjne nie ma podstawy prawnej. Organ administracyjny, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, wynikającemu z powołanych przepisów nie sprawdził, czy przypisana we wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami ilość punktów karnych została mu prawidłowo nałożona i zaewidencjonowana.

Zarzucił także, że nieprawidłowo obciążono go punktami karnymi za mandat karny, w którym nie umieszczono we właściwym polu tego mandatu ilości punktów karnych, gdyż nie taryfikator, lecz konkretny mandat karny powoduje naliczanie punktów. Zaniechanie policjanta w wypełnieniu druku mandatu powoduje, że nie wolno przypisać w ewidencji żadnego punktu za wykroczenie.

Ponadto skarżący podniósł, że wszelkie postępowania, w tym administracyjne, będące następstwem represji karnej musza być umarzane na podstawie art. 45 kodeksu postępowania w sprawach wykroczeń, gdyż z upływem terminu z mocy prawa ustaje możliwość powoływania się na wykroczenia popełnione w okresie wcześniejszym. Postępowania wynikające z kar nałożonych w oparciu o postępowanie mandatowe nie mogą być kontynuowane po upływie 3 lat.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację wskazaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) zadaniem sądu administracyjnego jest sprawowanie kontroli zaskarżonych aktów i czynności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, obowiązującym w dniu ich wydania, nie zaś ich ocena pod względem słuszności i celowości.

Wojewódzki sąd administracyjny, na mocy art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2012.270), dalej p.p.s.a., rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawa prawną. Pomimo tak szeroko zakreślonych granic kontroli sądowoadministracyjnej, sąd ten nie może przekroczyć dopuszczalnych granic orzekania oraz swoimi ocenami wkraczać w inną sprawę niż ta, w której podjęto zaskarżony akt. Przedmiot zaskarżonego skargą legitymowanego do tego podmiotu wyznacza granice sprawy podlegającej kontroli sądowej, a tym samym zakres dopuszczalnego w niej orzekania.

Mając to na uwadze należy wskazać, że badanie legalności w sprawie niniejszej mogło obejmować tylko zaskarżoną decyzję w przedmiocie cofnięcia skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami. Sprawa cofnięcia uprawnień jest odrębną sprawą od spraw dotyczących prawidłowości wpisów do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ilości punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego (art. 130 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, zwanej dalej "ustawą") oraz skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji (art. 114 ustawy). Kierowca zainteresowany wykreśleniem wpisów do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego może zwrócić się do komendanta wojewódzkiego policji o podjęcie w tym zakresie działań, a podjęte w takiej sprawie czynności materialno-techniczne organu poddać kontroli sądowej na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. (p. wyrok NSA z dnia 13 października 2011r., sygn. akt I OSK 1721/10). Dane z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego wiążą organ właściwy w sprawie skierowania kierowcy na kontrolny egzamin sprawdzający i organ ten nie może prowadzić samodzielnie ustaleń w zakresie objętym ewidencją (p. wyrok NSA z dnia 15 marca 2012r., sygn. akt I OSK 413/11). Również w sprawie o cofnięcie uprawnień nie mogą być skutecznie kwestionowane dane z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Sąd uznał, że nie może odnieść zamierzonego przez skarżącego skutku zarzut naruszenia przepisu art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy, który był materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji. Przepis ten uprawnia starostę do wydania decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym w razie niepoddania się sprawdzeniu kwalifikacji w trybie określonym w art. 114 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy. Przepis ten stanowi, że kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty, na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem Policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Określonemu naruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 i wpisuje się do tej ewidencji.

Zaistnienie stanu faktycznego przewidzianego łącznie w hipotezie tych unormowań skutkuje cofnięciem uprawnień do kierowania pojazdem silnikowym. Jak słusznie podkreśliło Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzja, o jakiej mowa w art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy ma charakter związany, a zatem zastosowanie takiej sankcji nie zależy od uznania organu, lecz jest jego obowiązkiem (p. wyrok NSA z dnia 13. października 2011r., sygn. akt I OSK 1721/10).

W sprawie niniejszej M.M. został decyzją Prezydenta Miasta z dnia [...] skierowany na egzamin sprawdzający kwalifikacje w zakresie uprawnień kat. ABCDE z części teoretycznej i praktycznej - w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji (art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy), zatrzymane zostało także prawo jazdy kat. ABCD, B+E, C+E, D+E nr 02853/05/2662 druk G0541814, wydane przez Prezydenta Miasta w dniu 9 lutego 2005r. do czasu uzyskania pozytywnego wyniku egzaminu sprawdzającego kwalifikacje kierowcy (art. 138 ust. 1 w zw. z art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g ustawy). Decyzję tę wydano w związku z wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 22 września 2008r. w sprawie sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień M.M., który za wielokrotne naruszenia przepisów drogowych uzyskał łącznie 26 punktów karnych. Decyzja Prezydenta Miasta z dnia [...] jest prawomocna, gdyż nie zostało wniesione od niej skutecznie odwołanie. Oznacza to, że decyzja korzysta z domniemania legalności i prawidłowości. Musiała być ona respektowana przez samego skarżącego (który zobowiązany był wykonać ją nie później niż w wyznaczonym terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji), a także przez organy prowadzące postępowanie w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdem, jak również przez sąd rozpoznający skargę na podjęte w tym zakresie rozstrzygnięcie administracyjne.

Bezspornym w sprawie jest, że M.M. nie poddał się egzaminowi sprawdzającemu kwalifikacje w zakresie uprawnień z części teoretycznej i praktycznej.

W związku z powyższym uznać należy, że skoro z niekwestionowanym przez skarżącego ustaleń wynika, że skarżący w wymaganym trybie został skierowany na kontrolne sprawdzenie jego kwalifikacji oraz w zakreślonym terminie obowiązku tego nie dopełnił, to nie może budzić wątpliwości, że w okolicznościach niniejszej sprawy przesłanki przewidziane w art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy zostały spełnione. Organ działał zatem w granicach prawa, a zarzut naruszenia wskazanych przepisów prawa uznać należy za pozbawiony usprawiedliwionych podstaw.

Z tych względów Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę oddalił.