IV SA/Wr 696/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] 2012 r. nr [...] D. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny we W., działając na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. nr 212, poz. 1263 ze zm.), art. 235¹ i art. 235² Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.) oraz § 8 ust. 1 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 105, poz. 869 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w L. z dnia [...] 2011 r. nr [...] o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej: zespołu wibracyjnego postać kostno-stawowa (poz. 22.2 wykazu chorób zawodowych wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych) u J. K., dalej skarżący.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy podał, że skarżący był zatrudniony:

- od dnia 5 września 1962 r. do 18 kwietnia 1970 r. w Zakładzie Budowy Sieci Elektrycznej w K., obecnie E[...] Sp. z o. o. jako maszynista koparek w narażeniu na wibrację ogólną,

- od dnia 18 maja 1970 r. do 24 lipca 1971 r. w K[...] S.A. Oddział ZG L. jako operator ładowarki w narażeniu na wibrację ogólną,

- od dnia 29 września 1971 r. do 16 czerwca 1973 r. w K[...] obecnie Przedsiębiorstwo Budowy Kopalń "P[...]" S.A. w L. jako kierowca samochodu osobowego w narażeniu na wibrację ogólną,

- od dnia 20 czerwca 1973 r. do 15 sierpnia 1974 r. w Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacji w L. jako kierowca autobusu w narażeniu na wibrację ogólną,

- od dnia 17 sierpnia 1974 r. do 31 października 1987 r. w K[...] w L. obecnie P[...] Sp. z o.o. na stanowiskach (praca w narażeniu na wibrację ogólną):

• od dnia 17 sierpnia 1974 r. do 31 marca 1981 r. jako operator koparki,

• od dnia 1 kwietnia 1981 r. do 14 września 1981 r. jako mechanik,

• od dnia 15 września 1981 r. do 11 listopada 1983 r. jako kierowca dźwigu,

• od dnia 16 września 1983 r. do 25 września 1985 r. przebywał na rencie,

• od dnia 26 września 1985 r. do 31 października 1987 r. jako operator koparki.

Aktualnie pobiera świadczenie emerytalne.

Organ odwoławczy podał, że skarżący był badany w D. Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy we W. Oddział w L., który w dniu [...] sierpnia 2011 r. wydał orzeczenie lekarskie nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej: zespołu wibracyjnego postać kostno-stawowa (poz. 22.2 wykazu chorób zawodowych wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych) u skarżącego. W uzasadnieniu orzeczenia lekarskiego podano, że: "Z zebranej w toku postępowania dokumentacji medycznej wynika, że pacjent już w latach osiemdziesiątych leczony był ambulatoryjnie i szpitalnie z powodu objawów rwy kulszowej prawostronnej i bólów kręgosłupa odcinka lędźwiowo-krzyżowego. Od 1983 r. pobierał świadczenie rentowe z powodu schorzeń kręgosłupa. W badaniu MRI [rezonans magnetyczny - wyj. organu] z 2009 r. stwierdzono zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka lędźwiowo-krzyżowego z wypuklinami na poziomie L4-L5 i L5-S ze stenozą. Pacjent z tego powodu leczony był operacyjnie. (...) W wykonanym zdjęciu rąk z [...].03.2011 r. stwierdzono: 'Kości rąk są nieco porotyczne. Cechy umiarkowane zwężonych szpar stawowych obu rąk. Drobne wyciągnięcie kostne przy środkowej części kości łódeczkowatej prawego nadgarstka (...) Rozpoznane u pana J. K. zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa nie znajdują się w obowiązującym wykazie chorób zawodowych. Są to schorzenia powszechnie występujące w populacji ludzi, a ich powstanie jest niezależne od warunków pracy. Natomiast zmiany w zakresie kości dłoni nie są typowe dla zmian wynikających z wskazanego powyżej narażenia zawodowego."

Organ II instancji wskazał, że w trybie odwoławczym skarżący był badany w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., który w dniu [...] 2011 r. wydał orzeczenie lekarskie nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej: zespołu wibracyjnego postać kostno-stawowa (poz. 22.2) u skarżącego. W uzasadnieniu podał, że: "W trakcie obecnej obserwacji klinicznej przeprowadzono u pacjenta diagnostykę ukierunkowaną na wykrycie ewentualnych następstw zdrowotnych narażenia zawodowego na drgania mechaniczne. Biorąc pod uwagę dane z wywiadu, wyniki przeprowadzonych aktualnie badań, a zwłaszcza badanie ortopedyczne, uwzględniające ocenę radiogramów układu kostno-stawowego kończyn górnych nie uzasadnia rozpoznania postaci kostno-stawowej zespołu wibracyjnego."

Na podstawie powyższych orzeczeń lekarskich i w oparciu o ocenę narażenia zawodowego Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w L. wydał w dniu [...] 2011 r. decyzję nr [...] o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej: zespołu wibracyjnego postać kostno-stawowa (poz. 22.2 wykazu chorób zawodowych wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych) u skarżącego.

Od powyższej decyzji skarżący wniósł odwołanie podnosząc, że istniejące dolegliwości zdrowotne są ściśle związane z wykonywaną w przeszłości pracą zawodową.

D. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny we W. po przeanalizowaniu akt sprawy stwierdził, że wydane w przedmiotowej sprawie orzeczenie lekarskie Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. jest lakoniczne. W związku z tym, zwrócił się pismem z dnia 27 stycznia 2012 r. do jednostki orzeczniczej II stopnia celem uzupełnienia wydanego orzeczenia lekarskiego, a w szczególności wyjaśnienie przyczyn braku podstaw do uznania schorzeń, na które cierpi skarżący za chorobę zawodową, mając na względzie uznane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej narażenie zawodowe na działanie drgań mechanicznych o działaniu ogólnym.

W odpowiedzi z dnia 12 marca 2012 r. Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. wyjaśnił m.in. że: "Rozpoznanie zespołu wibracyjnego można postawić w przypadku istnienia skutków zdrowotnych narażenia na drgania mechaniczne o natężeniach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej. Skutki działania drgań mechanicznych mogą się ujawnić pod postacią zmian w układzie kostno-stawowym lub naczyniowo-nerwowym. Przeprowadzona u badanego analiza radiogramów kości i stawów kończyn górnych, radiogramów kręgosłupa oraz konsultacja ortopedyczna wykazała uogólnione zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe kończyn górnych i dolnych oraz zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego. Powyższe zmiany zaliczane są do grupy chorób samoistnych, występujących z dużą częstością w populacji generalnej i nie należą do obrazu klinicznego postaci kostno-stawowej zespołu wibracyjnego. W radiogramach stawów nadgarstkowych, łokciowych i barkowych nie stwierdzono natomiast obecności zmian odpowiadających kostno-stawowej postaci zespołu wibracyjnego. Brak zatem określonych skutków zdrowotnych działania wibracji miejscowej w układzie kostno-stawowym przesądziło o nie stwierdzeniu u badanego choroby zawodowej w postaci zespołu wibracyjnego."

Organ odwoławczy wskazał, że do stwierdzenia choroby zawodowej przez właściwego państwowego inspektora sanitarnego muszą być spełnione łącznie, jak to wynika z art. 235¹ i art. 235² Kodeksu pracy oraz § 5 ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, trzy warunki:

1. choroba musi być rozpoznana przez upoważnioną do tego placówkę służby zdrowia i znajdować się w wykazie chorób zawodowych,

2. choroba ta musi być wywołana czynnikami szkodliwymi znajdującymi się w środowisku pracy albo sposobem wykonywania pracy,

3. wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych musi nastąpić w okresie ustalonym w załączniku do ww. rozporządzenia.

Podał, że w przypadku skarżącego wskazane kryteria nie zostały spełnione. Wskazał, że dwie niezależne placówki diagnostyczno-orzecznicze uprawnione do orzekania w sprawach chorób zawodowych: D. Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy we W. Oddział w L. oraz Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S., były zgodne, że według obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. brak jest podstaw do rozpoznania choroby zawodowej: zespołu wibracyjnego postać kostno-stawowa (poz. 22.2) u skarżącego. We wskazanych jednostkach medycznych wykonano szereg badań diagnostycznych, których wyniki nie potwierdziły rozpoznania zmian chorobowych będących podstawą do stwierdzenia choroby wibracyjnej. Wyjaśnił, że u skarżącego dominują uogólnione zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe kończyn górnych i dolnych oraz zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego. Zmiany te, zdaniem lekarzy orzeczników, zaliczane są do grupy chorób samoistnych, występujących z dużą częstością w populacji generalnej i nie należą do obrazu klinicznego postaci kostno-stawowej zespołu wibracyjnego. W radiogramach stawów nadgarstkowych, łokciowych i barkowych nie stwierdzono obecności zmian związanych z narażeniem zawodowym na drgania mechaniczne. Zatem dolegliwości zdrowotne skarżącego nie potwierdzają zawodowej etiologii występujących u niego schorzeń.

Dodał, że upoważnione do orzekania w sprawach chorób zawodowych placówki medyczne (D.i Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy we W. Oddział w L. i Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S.) wydały spójne, co do meritum orzeczenia lekarskie o braku podstaw do rozpoznania zespołu wibracyjnego o zawodowej etiologii. W ocenie organu II instancji orzeczenia lekarskie były poprzedzone specjalistycznymi badaniami lekarskimi, odzwierciedlającymi rzeczywisty stan zdrowia skarżącego, są obiektywne i przekonujące oraz wyjaśniają w sposób zrozumiały kierunek zapadłego rozstrzygnięcia.

Wyjaśnił, że warunek dotyczący rozpoznania klinicznego choroby zawodowej: zespołu wibracyjnego postać kostno-stawowa (poz. 22.2) u skarżącego nie został spełniony z uwagi na brak skutków zdrowotnych działania wibracji miejscowej w układzie kostno-stawowym skarżącego, mimo potwierdzonego i niekwestionowanego wieloletniego narażenia zawodowego na drgania ogólne.

Podkreślił, że zgodnie z linią orzeczniczą sądów administracyjnych wskazaną również przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (sygn. akt III SA/Wr 690/06): "(...) bez opinii uprawnionych placówek służby zdrowia, bądź sprzecznie z nimi, organ administracji nie może we własnym zakresie dokonywać rozpoznania choroby zawodowej (...)." Pogląd ten podziela także, co do zasady, Naczelny Sąd Administracyjny, który w innej sprawie (sygn. akt II OSK 195/08) zauważył: "Jeśli bowiem orzeczenia lekarskie stwierdzały brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, to organy administracji związane były takimi ustaleniami i nie mogły wydać, w oparciu o uznanie administracyjne, decyzji oczekiwanej przez zainteresowanego."

Odnosząc się zarzutu skarżącego zawartego w odwołaniu, dotyczącego powiązania dolegliwości zdrowotnych u skarżącego z wykonywaną pracą zawodową, stwierdził, że w tym zakresie zostało wypracowane stanowisko przez sądy administracyjne, z którego wynika, że wydane w sprawie orzeczenia lekarskie mają charakter opinii biegłego, a organ prowadzący postępowanie jest nimi związany. Organ nie ma prawa samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia, niż to uczyniły upoważnione jednostki orzecznicze. Organy administracji są związane ustaleniami orzeczeń placówek diagnostycznych i nie mają w tym zakresie podstaw do przyjęcia, że rzeczywisty stan zdrowia skarżącego kształtuje się odmiennie od wyników badań stanowiących podstawę orzeczeń lekarskich. Wobec czego rozpoznanie choroby zawodowej może jedynie nastąpić w drodze orzeczenia lekarskiego wydanego przez upoważnioną placówkę diagnostyczno-orzeczniczą w zakresie chorób zawodowych.

Podkreślił, że występowanie czynników szkodliwych na stanowisku pracy nie jest równoznaczne z wystąpieniem choroby zawodowej u pracownika narażonego na dany czynnik. Do stwierdzenia choroby zawodowej nie jest wystarczające wykazanie ekspozycji zawodowej na czynnik wywołujący chorobę, lecz musi być również rozpoznanie choroby zawodowej, dokonane przez jednostkę właściwą do rozpoznania chorób zawodowych. Przy rozpatrywaniu choroby zawodowej jakkolwiek niezmiernie istotna jest kwestia narażenia zawodowego, to jednak brak istnienia określonych skutków zdrowotnych tego narażenia przesądza o braku podstaw do rozpoznania tej choroby.

Mając powyższe na uwadze, D. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny we W., po analizie zgromadzonej dokumentacji, wobec braku rozpoznania klinicznego, które wymagane jest do stwierdzenia choroby zawodowej, w świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, nie znalazł podstaw prawnych ani merytorycznych do zmiany decyzji organu I instancji.

Decyzja ostateczna stała się przedmiotem skargi wywiedzionej przez skarżącego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Podniósł, że leczenie szpitalne w latach 80-tych z powodu rwy kulszowej, należy zaliczyć do pierwszych objawów skutków działania wibracji ogólnej przez siedlisko sprzętu, na którym w tym czasie pracował już 20 lat. Nie zgodził się ze opinią lekarzy, że jest to schorzenie powszechnie występujące i jest niezależne od warunków pracy. Zakwestionował, że zmiany polegające na drętwieniu i osłabieniu czucia dłoni, zmiany kości kręgosłupa szyjnego są zmianami nietypowymi i niezależnymi od warunków pracy. Jego zdaniem, wszystkie te zmiany chorobowe należą do typowych zmian, które powstają u osób pracujących na sprzętach, w których jest ciągła wibracja (wstrząsy) ogólna i miejscowa oraz warunki uciążliwe w miejscu pracy. Dodał, że pracę musiał zmienić w 1987 r., ponieważ nie mógł dłużej pracować w tych warunkach. Podniósł, że w tamtych latach nikt nie wysyłał pracowników, pracujących na takim sprzęcie na badania okresowe z uwzględnieniem warunków uciążliwych i szkodliwych, aby w porę zapobiegać drastycznym zmianom chorobowym. Podniósł, że organ prowadzący dochodzenie w sprawie powinien wydać samodzielną decyzję w sprawie, a nie opierać się na innej opinii lekarskiej, która jest niepodważalna i ostateczna, a organ jest nią związany. Wniósł o wydanie zgody na badanie w innej jednostce służby zdrowia, niezwiązanej swoimi decyzjami i lojalnością.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd nie dokonuje więc kontroli aktów lub czynności pod względem słusznościowym i nie orzeka w przedmiocie przyznania stronom uprawnień.

Orzeczenie o stwierdzeniu choroby zawodowej bądź o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej następuje w drodze decyzji wydanej przez uprawniony organ administracji publicznej. Sąd nie może wypowiadać się w kwestii stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej, a jedynie ocenić legalność, czyli zgodność z prawem, rozstrzygnięcia dokonanego przez organy administracji.

Kodeks pracy w art. 235¹ stanowi, że za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy, albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

Rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów choroby w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych (art. 235² Kodeksu pracy). Oznacza to, że choroba zawodowa jest pojęciem prawnym oznaczającym zachorowanie, które pozostaje w związku przyczynowym z pracą (jej rodzajem, charakterem i warunkami jej wykonywania). Choroby zawodowe zostały ujęte w tzw. wykazie chorób zawodowych.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 237 Kodeksu pracy, Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 105, poz. 869 ze zm.), dalej rozporządzenie. Uregulowania tego aktu prawnego obowiązywały już w chwili wydania decyzji organu odwoławczego i według tych przepisów należy oceniać postępowanie organu. Zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie materiału dowodowego, a w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim wyspecjalizowanych jednostek diagnostycznych powołanych do rozpoznawania chorób zawodowych, wymienionych w § 5 tego rozporządzenia, oraz formularza oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika.

W związku z powyższym skarżący został poddany badaniu w jednostkach medycznych, to jest w D. Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy we W. Oddział w L. i Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. Ośrodki te nie znalazły podstaw do rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej - zespołu wibracyjnego postać kostno-stawowa (poz. 22.2 wykazu chorób zawodowych wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych).

Skład orzekający w niniejszej sprawie nie znalazł podstaw do zakwestionowania opinii tych jednostek orzeczniczych pierwszego i drugiego stopnia. Lekarze obu tych jednostek wydali jednobrzmiące orzeczenia o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej. Należy wskazać, że każde orzeczenie lekarskie dotyczące rozpoznania choroby zawodowej ma charakter opinii biegłego, bez której organ sanitarny nie może dokonać we własnym zakresie rozpoznania choroby i ustalenia, czy mieści się ona w wykazie chorób zawodowych.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że wydane w sprawie orzeczenie lekarskie jednostki właściwej do rozpoznania chorób zawodowych ma charakter opinii biegłego, a organ prowadzący postępowanie jest nim związany. Organ nie ma prawa samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do odmiennego rozpoznania schorzenia. Związanie to wynika z tego, że orzeczenie lekarskie stanowi jedyny wiarygodny środek dowodowy służący stwierdzeniu choroby zawodowej, jeśli nie budzi wątpliwości w świetle pozostałych dowodów. Organy administracji są związane ustaleniami orzeczeń diagnostycznych i nie dysponując przeciwdowodami, które mogłyby orzeczenia te podważyć, nie mają w tym zakresie podstaw do przyjęcia, iż rzeczywisty stan zdrowia skarżącego kształtuje się odmiennie od wyników badań stanowiących podstawę orzeczeń lekarskich (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 stycznia 2007 r. sygn. akt II OSK 1078/06 i powołane w nim orzecznictwo, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych - CBOSA).

Sąd administracyjny kontrolując pod względem zgodności z prawem decyzję państwowego inspektora sanitarnego, może zakwestionować ustalenia stanu faktycznego dokonane przez organ, co może prowadzić do zakwestionowania pod względem formalnym również orzeczenia lekarskiego, np. że zostało wydane w niewłaściwej formie, bez uzasadnienia lub przez nieuprawnionego lekarza, bądź uprawnionego lekarza lecz niezatrudnionego we wskazanej w rozporządzeniu w sprawie chorób zawodowych jednostce organizacyjnej, jednak nie może to dotyczyć merytorycznej treści orzeczenia lekarskiego. Zakwestionowanie orzeczeń lekarskich jest także możliwe w przypadku, jeżeli w materiale dowodowym znajdują się orzeczenia lekarzy zatrudnionych w uprawnionych do rozpoznawania chorób zawodowych jednostkach organizacyjnych, które zawierają różne ustalenia (rozpoznania chorobowe). Jednak nawet w takiej sytuacji organ ani sąd administracyjny, nie są uprawnieni do weryfikacji treści merytorycznej orzeczeń lekarskich, co najwyżej organ może żądać wydania kolejnych orzeczeń przez inne uprawnione jednostki organizacyjne w celu ujednolicenia stanowisk.

Nie będąc uprawniony do poddawania analizie materiału dowodowego z medycznego punktu widzenia (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 marca 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 2429/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 listopada 2008 r., sygn. akt VIII SA/Wa 256/08 dostępne w CBOSA), Sąd orzekający w niniejszej sprawie uznał, że organ opierając się o stanowiska zajęte przez uprawnionych lekarzy, zgodnie z prawem rozstrzygnął sprawę.

Sąd jednocześnie podzielił argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji wskazującą, że rozpoznane u skarżącego schorzenie nie może być utożsamiane z pozycją zgłoszonej choroby zawodowej. Organ nie dysponuje wiedzą specjalistyczną i nie jest uprawniony do odmiennej interpretacji wyników badań i rozpoznań uprawnionych jednostek orzeczniczych. Wyniki tych badań nie zostały pominięte w toku prowadzonego postępowania orzeczniczego. Rozpoznane u skarżącego schorzenia, nie są tożsame z zespołem wibracyjnym postać kostno-stawowa (poz. 22.2), która to jednostka jest wymieniona w wykazie chorób zawodowych i zgodnie z wolą ustawodawcy tylko ona może być uznana za chorobę zawodową. Obserwowane u skarżącego schorzenia mają etiologię pozazawodową. Jak wykazały bowiem jednostki orzecznicze u skarżącego dominują uogólnione zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe kończyn górnych i dolnych oraz zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego. Zmiany te, zdaniem lekarzy orzeczników, zaliczane są do grupy chorób samoistnych, występujących z dużą częstością w populacji generalnej i nie należą do obrazu klinicznego postaci kostno-stawowej zespołu wibracyjnego. W radiogramach stawów nadgarstkowych, łokciowych i barkowych nie stwierdzono obecności zmian związanych z narażeniem zawodowym na drgania mechaniczne. Zatem dolegliwości zdrowotne skarżącego nie potwierdzają zawodowej etiologii występujących u niego schorzeń.

Wskazać należy, że upoważnione do orzekania w sprawach chorób zawodowych placówki medyczne wydały spójne, co do meritum orzeczenia lekarskie o braku podstaw do rozpoznania zespołu wibracyjnego o zawodowej etiologii. Wydane orzeczenia lekarskie były poprzedzone specjalistycznymi badaniami lekarskimi, odzwierciedlającymi rzeczywisty stan zdrowia skarżącego, są obiektywne i przekonujące oraz wyjaśniają w sposób zrozumiały kierunek zapadłego rozstrzygnięcia.

Konkludując stwierdzić należy, że brak przesłanki w postaci rozpoznania choroby zawodowej wymienionej w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych przez upoważnioną placówkę diagnostyczną, uniemożliwia stwierdzenie u skarżącego choroby zawodowej. Nie ma w tej sytuacji znaczenia okoliczność, że skarżący wykonywał pracę w warunkach narażenia na działanie czynnika szkodliwego, co przyjęto w sprawie jako okoliczność bezsporną, skoro rozpoznanemu u niego schorzeniu nie można przypisać cech choroby zawodowej wymienionej pod poz. 22.2 wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia i uprawnione do tego jednostki orzecznicze nie rozpoznały u skarżącego choroby zawodowej, o jakiej mowa wyżej.

W świetle powyższego decyzje organów obu instancji uznać należało za prawidłowe. W niczym bowiem nie naruszają one zarówno przepisów prawa materialnego stanowiącego podstawę orzekania w sprawie, jak i przepisów procedury administracyjnej. Zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zawiera trafne rozstrzygnięcie w związku z treścią wydanych w sprawie przez uprawnione placówki diagnostyczne orzeczeń lekarskich o braku podstaw do rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej – zespół wibracyjny: postać kostno-stawowa (poz. 22.2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych).

Skoro zatem wydane w sprawie decyzje administracyjne w niczym nie naruszają prawa, brak było podstaw do uwzględnienia skargi, zatem podlegała ona oddaleniu, co orzeczono na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.