IV SA/Po 1147/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] maja 2012 r. znak: [...], Prezydent Miasta P. odmówił zmiany decyzji pozwolenia na budowę z dnia [...] lipca 1995 r. obejmującej budowę tymczasowej hurtowni odzieży wraz z częścią socjalno-administracyjną na terenie nieruchomości położonej w P. przy ul. O. [...] (działka o nr ewid. [...] ark. [...] obr. P.). Wniosek o zmianę powyższej decyzji w dniu 22 marca 2012 r. złożyła "S." B. S. spółka jawna w zakresie zmiany charakteru obiektu z tymczasowego na obiekt o charakterze stałym. Powyższy wniosek oparto na podstawie art. 155 k.p.a.

Organ pierwszej instancji wskazał w uzasadnieniu swej decyzji,że termin użytkowania tymczasowej hurtowni odzieży był przedłużany na wniosek inwestora do dnia 06 października 2001 r. Organ powołał się na utrwalone orzecznictwo sądowo-administracyjne, zgodnie z którym zmiana decyzji o pozwoleniu na budowę następuje wyłącznie na podstawie art. 36a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane, a nie na podstawie art. 155 k.p.a. Dodatkowo organ wskazał, że zmiana pozwolenia na budowę w trybie art. 36a Prawa budowlanego nie jest możliwa w przedmiotowej sprawie, ponieważ decyzja ta z upływem wyznaczonego terminu straciła ważność i nie występuje w obrocie prawnym.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył pełnomocnik spółki wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, ewentualnie zmianę zaskarżonej decyzji i wydanie decyzji zmieniającej decyzję z dnia [...] lipca 1995 r. W odwołaniu podniesiono, iż organ pierwszej instancji w sposób nierzetelny przeprowadził postępowanie w sprawie naruszając w szczególności przepisy art. 7, 75 i 77 k.p.a., oraz że wskazana przez odwołującego we wniosku o zmianę decyzji pozwolenia na budowę podstawa prawna nie wiąże w żaden sposób organu administracji publicznej, a w szczególności nie może stanowić podstawy negatywnego rozpoznania jego wniosku. Dodatkowo strona odwołująca wskazała szereg okoliczności na potwierdzenie, iż organ pierwszej instancji błędnie przyjął w kwestionowanej decyzji, że pierwotna decyzja pozwolenia na budowę straciła ważność i nie występuje w obrocie prawnym.

Decyzją Wojewody z dnia [...] września 2012 r. Nr [...] utrzymano zaskarżoną decyzję w mocy.

We wstepnej częsci uzasadnienia decyzji wskazano, że zgodnie z przepisem art. 155 k.p.a. zmiana decyzji ostatecznej jest możliwa wtedy, gdy nie sprzeciwia się temu przepis szczególny. W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, iż takim przepisem szczególnym, wyłączającym stosowanie art. 155 k.p.a., jest art. 36a Pr. budowlanego. Zgodnie bowiem z tym przepisem istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę.

Organ II instancji wskazał, iż z przepisu art. 36a ust. 3 Prawa budowlanego wynika wprost, że w postępowaniu w sprawie zmiany decyzji o pozwoleniu na budowę stosuje się odpowiednio przepisy art. 32- 35, stąd oczywistym jest, że decyzja wydawana w tym trybie może dotyczyć wyłącznie przyszłych zamierzeń inwestycyjnych i nie można jej wydawać w odniesieniu do robót budowlanych już zrealizowanych. Po zakończeniu realizacji inwestycji wydanie decyzji o zmianie decyzji pozwolenia na budowę uznać należy za niedopuszczalne (wyrok WSA z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. VIII SA/Wa 917/10). Nie oznacza to także, iż po zakończeniu budowy zmiana decyzji o pozwoleniu na budowę jest możliwa w innym trybie. Określony przepisem art. 36a Prawa budowlanego tryb zmiany decyzji jest regulacją szczególną i zupełną, co oznacza, że decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę nie można zmienić na żadnej innej podstawie.

Wojewoda wskazał, iż decyzja pozwolenia na budowę z dnia [...] lipca 1995 r., znak: [...] obejmująca budowę tymczasowej hurtowni odzieży wraz z częścią socjalno-administracyjną została wykonana, obiekt budowlany został wybudowany. W związku z powyższym nie jest możliwym zastosowanie w ramach przedmiotowej sprawy regulacji zawartej w art. 155 k.p.a. jak i w art. 36a Prawa budowlanego. Przepis art. 155 k.p.a. nie może stanowić podstawy do zmiany decyzji pozwolenia na budowę, zaś przepis art. 36a Prawa budowlanego dotyczy robót budowlanych jeszcze niezrealizowanych i nie może być stosowany w przypadku, gdy inwestycja została już wykonana. Stąd w ocenie organu II instancji zaskarżona decyzja odpowiada przepisom prawa, bowiem Prezydent Miasta P. zasadnie odmówił zmiany decyzji pozwolenia na budowę w trybie art. 155 k.p.a. Faktycznie jednak w uzasadnieniu kwestionowanego rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji nie odniósł się do kwestii dotyczącej braku możliwości, w świetle obowiązujących przepisów prawa, do zmiany ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę w trybie art. 36 a Prawa budowlanego, z tej przyczyny, że inwestycja została już zrealizowana. Jednakże zważyć należy, iż braki w uzasadnieniu faktycznym decyzji nie dyskwalifikują jej istnienia. Przywołany powyżej brak podlega konwalidacji w trybie instancyjnym. Stanowi on o naruszeniu prawa, ale nie przekreśla bytu prawnego takiej decyzji. Zgodnie z utrwalonym poglądem prezentowanym w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, postępowanie odwoławcze powinno polegać nie tylko na kontroli postępowania organu pierwszej instancji lecz także na weryfikacji zaskarżonej decyzji pod względem jej legalności i celowości. W postępowaniu odwoławczym powinno mieć miejsce ponowne merytoryczne rozpoznanie sprawy, gdyż organ drugiej instancji nie jest związany poczynionymi przez organ pierwszej instancji ustaleniami i dokonaną ocena dowodów. Z tej przyczyny organ odwoławczy ma prawo, po przeprowadzeniu całościowej analizy stanu faktycznego i prawnego danej sprawy, do utrzymania zaskarżonej decyzji z innych przyczyn, niż te którymi kierował się organ pierwszej instancji. Stąd zmiana decyzji o pozwoleniu na budowę, o którą wnosiła odwołująca się spółka nie mogłaby być również dokonana na podstawie art. 36a Pr. budowlanego.

Odnosząc się do twierdzenia organu I instancji, iż zamiana pozwolenia na budowę w trybie art. 36a Pr. budowlanego nie jest możliwa w przedmiotowej sprawie, ponieważ decyzja ta z upływem wyznaczonego terminu straciła ważność i nie występuje w obrocie prawnym, wskazano, że stanowisko to nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa. Decyzja z dnia [...] lipca 1995 r. znak: [...] obejmująca budowę tymczasowej hurtowni odzieży wraz z częścią socjalną w Poznaniu przy ul. O. [...] nie może być zmieniona w trybie art. 36 a Prawa budowlanego z tej przyczyny, iż inwestycja została już zrealizowana.

Skargę na powyższe rozstrzygniecie wywiódł w imieniu "S." B. S. spółka jawna pełnomocnik wnosząc o jego uchylenie. W ocenie strony skarżącej Wojewoda nie odniósł się w sposób rzetelny do wszystkich stawianych w odwołaniu zarzutów. W odwołaniu skarżący zarzucił Prezydentowi Miasta P. obok naruszenia przepisu art. 36a Prawa budowlanego, także naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7,75 i 77 k.p.a. Do wskazanego zarzutu organ Il instancji odniósł się w sposób lakoniczny, stwierdzając jedynie, że "dla rozpatrzenia przedmiotowej sprawy zgromadzony przez organ pierwszej instancji materiał dowodowy okazał się wystarczający (...)". Organ II instancji uchybił tym samym uregulowaniu zawartemu w art. 107 § 3 k.p.a. i nie wyjaśnił w ogóle czym kierował się przy ocenie prawidłowości dokonanych ustaleń przez organ I instancji. W postępowaniu odwoławczym Skarżący dostarczył na wezwanie organu II instancji dokumenty, które posiadał, a które stanowią materiał dowodowy sprawy, mianowicie: decyzję z dnia [...] października 1999 r. o przedłużeniu terminu użytkowania tymczasowej hurtowni; wniosek z dnia [...] grudnia 2007 r. o wydanie zaświadczenia w przedmiocie potwierdzenia pozwolenia na użytkowanie nieruchomości położonej w P. przy ul. O. [...] na czas nieoznaczony; decyzję z dnia [...] czerwca 1995 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wojewoda nie wskazał dlaczego na podstawie dostarczonych mu dowodów nie poczynił żadnych ustaleń.

Pełnomocnik skarżącej nie zgodził się z Wojewodą, że nie jest możliwa zmiana pozwolenia na budowę z 1994 r. z tej przyczyny, że obiekt jest już wybudowany. Organ bowiem całkowicie dowolnie przyjął, że do zmiany decyzji pozwolenia na budowę może dojść jedynie w trakcie realizacji inwestycji budowlanej. Zaznaczono, również że podstawą zmiany pozwolenia na budowę, m.in. w zakresie określenia charakteru budynku (stały, tymczasowy) jest art. 36a Prawa budowlanego. Skarżący nie kwestionuje tego, że zmiana ta ma charakter istotny, co zgodnie z art. 36a ust, 1 obliguje do uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę.

Uzasadniając zarzut naruszenia przepisu art. 36a Pr. budowlanego podniesiono, że w decyzji z dnia [...] lipca 1995 r. wskazano, że budowa i funkcjonowanie obiektu budowlanego Skarżącego uzależnione jest od realizacji przez Miasto P. inwestycji w postaci przedłużenia ul. K. Okoliczność ta legła u podstaw uznania, że powstający obiekt budowlany w postaci hurtowni może mieć jedynie charakter tymczasowy. Podkreślić należy, że tymczasowość obiektu nie wynikała z przyczyn leżących po stronie Skarżącego, ale zasadzała się wyłącznie na potencjalnych planach Miasta P. w zakresie rozbudowy ul. K. Miasto w żadnej mierze nie potrafiło sprecyzować, kiedy zamierza przystąpić do tej inwestycji planowanej od lat 70-tych, ale jednocześnie nie blokowało Spółce możliwości prowadzenia działalności gospodarczej na terenie własnej nieruchomości.

Pełnomocnik strony skarżacej wskazał, że decyzja z dnia [...] lipca 1995 r. została wprawdzie wydana na okres jednego roku, jednakże w treści decyzji zastrzeżono, że pozwolenie na budowę może być przedłużane. Decyzją z 1999 r. zezwolono na dalsze funkcjonowanie obiektu w fatach 2000-2001. Okoliczności sprawy, w których doszło do wydania kolejnej decyzji o pozwoleniu na budowę nie zmieniły się do dnia dzisiejszego, albowiem do chwili obecnej Miasto P. nie podjęło się realizacji inwestycji opisanej w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] lipca 1995 r., a ujętej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Miasta P. z 1994 r. Zdaniem pełnomocnika nie można było wydać takiego pozwolenia na określony czas. Z ówcześnie obowiązujących przepisów wynikało zaś, iż pozwolenie wygasa w razie nierozpoczęcia budowy w okresie 2 lat od jego wydania albo przerwania jej na taki okres. Organ zaś - wydając pozwolenie na budowę obiektu tymczasowego - winien był określić termin jego rozbiórki, czego nie uczynił wbrew dyspozycji przepisu art. 36 ust. 1 pkt 3) lit. b) Prawa budowlanego.

Podniesiono również, że decyzja z dnia [...] lipca 1995 r. nie określiła w sposób precyzyjny czasu posadowienia na przedmiotowej nieruchomości tymczasowego obiektu budowlanego. Zgodnie bowiem z art. 36 Pr. budowlanego, w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania rzeczonej decyzji, w decyzji o pozwoleniu na budowę właściwy organ określał w razie potrzeby: 1) szczególne warunki zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia robót budowlanych, 2) czas użytkowania tymczasowych obiektów budowlanych, 3) terminy rozbiórki: a) istniejących obiektów budowlanych przewidzianych do dalszego użytkowania, b) tymczasowych obiektów budowlanych. Warunku precyzyjnego wskazania czasu funkcjonowania przedmiotowego obiektu nie spełniło natomiast wskazanie, że pozwolenia na budowę udziela się do dnia [...] lipca 1996 r. Termin ten oznaczał jedynie bowiem czas, do którego należy to pozwolenie zrealizować, nie zaś czas, do którego obiekt ten mógł funkcjonować. Istotne jest również, iż właściwy organ dopuszczał możliwość przedłużenia użytkowania obiektu, z której to możliwości Skarżący skorzystał. Odmienne stanowisko prowadziłoby do wniosku, że po dniu [...] lipca 1996 r. nie można by skutecznie złożyć wniosku o przedłużenie obowiązywania decyzji.

Pełnomocnik podkreślił, że miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego Miasta P. wskazany w treści decyzji z dnia [...] lipca 1995 r. utracił moc po dniu 31 grudnia 2003 r., zgodnie z art. 87 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r., Nr 647). Realizacja inwestycji w postaci przedłużenia ul, K. ujęta została właśnie we wskazanym planie. Skoro plan ten nie ma już mocy obowiązującej, to brak podstaw do uznania, że nieruchomość, na której posadowiony jest budynek hurtowni "Shark" przeznaczona jest na realizację inwestycji drogowej. W ocenie pełnomocnika tymczasowość obiektu uzależniona była tylko i wyłącznie od rozpoczęcia prac budowlanych związanych z realizacją inwestycji planowanej przez Miasto P. Powyższe oznacza zatem, że odpadła podstawa do uznawania obiektu za tymczasowy.

Ponadto w obrocie prawnym funkcjonuje decyzja administracyjna w postaci zezwolenia Prezydenta Miasta P. z dnia [...] października 2007 r. na działanie wielkopowierzchniowego obiektu handlowego. Przed wydaniem takiej decyzji organ badał m.in. legalność funkcjonowania obiektu i dopiero po jej potwierdzeniu mógł wydać pozytywne zezwolenie. Tym bardziej potwierdza to fakt, że obiekt Skarżącego istnieje od wielu lat w zgodzie z obowiązującymi przepisami, wobec czego traktowanie go jako obiektu o charakterze tymczasowym jest całkowicie nieuprawione.

W odpowiedzi na skargę Organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoją dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie kontroli legalności podlegała decyzja odmawiająca zmiany decyzji pozwolenia na budowę z dnia [...] lipca 1995 r. obejmującej budowę tymczasowej hurtowni odzieży wraz z częścią socjalno-administracyjną na terenie nieruchomości położonej w P. przy ul. O. [...]. Należało zatem zbadać czy zachodziły przesłanki zmiany takiej decyzji, a także czy postępowanie administracyjne bylo przeprowadzone w sposób prawidłowy.

W pierwszym rzędzie należy wskazać na treść przepisu art. 155 K.p.a., wedle którego decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.

W orzecznictwie sądowym oraz w piśmiennictwie ukształtował się jednolity pogląd co do znaczenia użytego w tym przepisie sformułowania "przepisy szczególne", jako przesłanki negatywnej stosowania art. 155 K.p.a., zawartej w przepisach odrębnych. Chodzić tu będzie nie tylko o wyrażony expressis verbis zakaz zmieniania określonego rodzaju decyzji administracyjnych, czy też zakaz wynikający z istoty niektórych rozwiązań prawnych o charakterze restryktywnym (zob. J. Borkowski [w] B. Adamiak, J. Borkowski "KPA. Komentarz" Wyd. C. H. Beck, Warszawa 2011 r., str. 607), ale także uregulowany w poszczególnych ustawach "własny" tryb zmiany decyzji ostatecznej, wydanej w oparciu o przepisy takiej ustawy.

Jednym z takich wyjątków jest art. 36a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane (Dz.U.z 2010 r. nr 243 poz. 1623 ze zm. dalej jako Pr.Bud.), które w ust. 1 przepisu wprowadziło zasadę, że istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę. W takim wypadku zmiana decyzji o pozwoleniu na budowę następuje wyłącznie na podstawie przepisu art. 36a Prawa budowlanego, a nie na podstawie art. 155 K.p.a. W piśmiennictwie przyjmuje się, że przepis art. 36a ust. 1 Prawa budowlanego należy rozumieć jako przepis szczególny sprzeciwiający się stosowaniu art. 155 K.p.a. do zmiany pozwolenia na budowę (zob. "Prawo budowlane. Komentarz pod. red. Z. Niewiadomskiego, wyd. C. H. Beck, Warszawa 2011, str. 466 – 467). Podobnie judykatura opowiada się w sposób utrwalony w tym kierunku. Przykładowo w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 15 grudnia 2006 r., sygn. II OSK 97/06 zawarto tezę, że artykuł 36a stanowi samodzielną podstawę wydania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę, jest przepisem szczególnym w rozumieniu art. 163 K.p.a. i tym samym wyklucza stosowanie art. 155 K.p.a. Podobnie wywiedziono w uzasadnieniach wyroków NSA z dnia 14 grudnia 1998 r., sygn. IV SA 485 – 487/98 (ONSA z 2000 r., nr 1, poz. 18), z dnia 15 grudnia 2006 r., sygn. II OSK 84/06 (CBOSA), z dnia 24 września 2003 r., sygn. II SA/Kr 2196/99 (nie publ.), a także w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 września 2009 r., sygn. II OSK 1407/08 (publ. w CBOSA).

Przepis art. 36a ma zastosowanie w sytuacjach, w których na skutek różnych czynników, niekiedy niezależnych od inwestora, zaistnieje potrzeba wprowadzenia zmian w zakresie inwestycji budowlanej dotyczących zatwierdzonego projektu budowlanego tej inwestycji lub innych warunków pozwolenia na budowę, która ujawnia się zazwyczaj już na etapie wykonywania robót budowlanych. Powyższe oznacza, że wniosek o zmianę decyzji o pozwoleniu na budowę można złożyć zarówno wówczas, gdy roboty budowlane objęte tą decyzją nie zostały jeszcze rozpoczęte, jak i wtedy, gdy inwestycja jest w trakcie realizacji (zob. "Prawo budowlane. Komentarz pod. red. A. Glinieckiego, wyd. LexisNexis, Warszawa 2012, str. 358,363).

Sąd w pełni podziela pogląd, iż istotnym kryterium warunkującym dopuszczalność stosowania regulacji art. 36a, jest fakt prowadzenia procesu budowlanego. Jego zakończenie czyni bezprzedmiotowym stosowanie tego przepisu. W takiej sytuacji wymagane jest nowe pozwolenie na budowę (zob. "Prawo budowlane. Komentarz pod. red. Z. Niewiadomskiego, wyd. C. H. Beck, Warszawa 2011, str. 460 – 461).

Zgodnie z treścią wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2011 r. VIII SA/Wa 56/11, LEX nr 996917 nie jest możliwa zmiana decyzji w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę w sytuacji, gdy roboty budowlane zostały już wykonane Art. 36a Pr..bud. znajduje zastosowanie w sytuacji konieczności dokonania korekty pozwolenia na budowę z powodu istotnego odstąpienia od pierwotnego projektu budowlanego, a nie całkowitej zmiany projektowanego przedsięwzięcia. W konsekwencji dokonanie zmiany decyzji o pozwoleniu na budowę, jest możliwe tylko w przypadku tożsamości obiektu wymienionego w pozwoleniu na budowę i obiektu, którego planowane odstępstwa dotyczą". (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2011 r. VII SA/Wa 2478/10).

W powyższym kontekście trudno uznać za uzasadnione zarzuty pełnomocnika skarżącej, jakoby organ całkowicie dowolnie przyjął, iż zmiana decyzji pozwolenia na budowę jest niemożliwa, gdy obiekt jest już wybudowany.

Wnioskowanej decyzji nie można było zmienić także z innego powodu. Wydanie decyzji (zmieniającej) na podstawie art. 36a ust. 1 Pr. Bud., podlega tym samym rygorom, co wydanie pozwolenia na budowę (art. 32-35), w związku z tym organ wydający ją musi zbadać, czy będzie ona zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i wydaną wcześniej decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz czy wnioskowany zakres zmian nie przekracza tego co było przedmiotem ustaleń decyzji o warunkach zabudowy (por. wyrok NSA z dnia 6 czerwca 2008 r., II OSK 461/07).

Stwierdzenie, że wnioskowana zmiana pozwolenia na budowę jest niezgodna z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu prowadzi do wydania decyzji odmawiającej zmiany pozwolenia na budowę (por. wyrok NSA z 31.08.2005 r. OSK 1928/04 LEX nr 220575). Innymi słowy jeżeli inwestor zamierza zmienić charakter zamierzonej inwestycji w sposób wymagający ustalenia nowych warunków zabudowy, to jedynym rozwiązaniem jest wydanie nowej decyzji o warunkach zabudowy, a następnie wystąpienie z wnioskiem o wydanie nowego pozwolenia na budowę.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wystąpił o zmianę decyzji z dnia [...] lipca 1995 r. udzielającej pozwolenia na budowę tymczasowej hurtowni. Decyzja ta została poprzedzona wydaniem decyzji z dnia [...].06.1995 r., którą ustalono warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie tymczasowego obiektu hurtowni. Wobec powyższego nie ma możliwości zmiany przedmiotowej decyzji w zakresie charakteru obiektu z tymczasowego na obiekt o charakterze stałym. Dla takiej decyzji w stanie faktycznym niniejszej sprawy brak jest podstawy prawnej.

Nie do zaakceptowania jest argumentacja strony skarżącej iż “tymczasowość obiektu zasadzała się wyłącznie na potencjalnych planach Miasta P. w zakresie rozbudowy ul. K. Skoro więc plan zagospodarowania przestrzennego Miasta P z dnia [...] lipca 1995 r. utracił moc to znaczy, że odpadła podstawa do uznawania obiektu za tymczasowy".

Tymczasowe obiekty budowlane, jak sama nazwa wskazuje wzniesione są na okres czasowy. Składając wniosek o wydanie decyzji tymczasowego pozwolenia na budowę inwestor godzi się z koniecznością rozebrania takiego obiektu po upływie określonego w decyzji terminu. Ze względu na upływ czasu oznaczonego w pozwoleniu, tymczasowe obiekty budowlane podlegają rozbiórce z mocy prawa. Oznacza, to iż obowiązek rozbiórki tymczasowych obiektów staje się wymagalny wraz z upływem wskazanego w decyzji terminu i to z mocy tego właśnie pozwolenia. Zobowiązanym do dobrowolnego wykonania obowiązku wynikającego z decyzji jest jej adresat wraz z upływem wskazanego w niej terminu, bez konieczności podejmowania przez organ jakichkolwiek działań (tak trafnie wyrok WSA w Warszawie z 07.08.2008 r., VII SA/Wa 866/08, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Należy zgodzić się ze stroną skarżącą, iż uzasadnienie organu I instancji było niewyczerpujące. Odmawiając zmiany decyzji z dnia [...] lipca 1995 r. Prezydent Miasta P., ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że art. 155 K.p.a. nie ma zastosowania do zmiany pozwolenia na budowę, gdyż w tym przypadku podlega on wyłączeniu na mocy regulacji szczególnej - art. 36a ust. 1 Prawa budowlanego. Organ pierwszej instancji nie rozważył jednak w ogóle czy mogły znaleźć w sprawie zastosowanie przesłanki z tego ostatniego przepisu.

Wojewoda uzupełnił jednak postępowanie w tym zakresie. Utrzymując w mocy decyzję Prezydenta Miasta P. zgodził się, że art. 155 K.p.a. nie może być podstawą zmiany pozwolenia na budowę, jednakże jednocześnie podjął się weryfikacji czy spełnione zostały warunki z art. 36a Prawa budowlanego. Podniósł również, iż nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa twierdzenie organu I instancji, iż decyzja z 1995 r. z upływem wyznaczonego terminu straciła ważność i nie występuje w obrocie prawnym.

Odnośnie zarzutów skargi dotyczących wadliwości decyzji z 1995 r. Sąd wskazuje, że przedmiot niniejszej sprawy został zakreślony przez Inwestora we wniosku z dnia 19 marca 2012 r., który bez wątpienia dotyczył wydania decyzji zmieniającej decyzję z dnia 1995 r. Organy administracji były tak sformułowanym wnioskiem związane. Jeżeli zamiarem Skarżącego było wszczęcie postępowania nieważnościowego, powinien wystąpić do organów ze stosownym wnioskiem. Bez znaczenia dla sprawy jest także istniejącą w obrocie prawnym decyzja Prezydenta Miasta P. z dnia [...] października 2007 r. zezwalająca na działanie wielkopowierzchniowego obiektu handlowego.

Reasumując, w ocenie Sądu zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu, a naruszenie przepisów postępowania nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy.

W związku z powyższym Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U z 2012 r. poz. 270, j.t.), skargę oddalił.