II SA/Bk 692/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. Wojewoda P. utrzymał w mocy decyzję Starosty A., z dnia [...] kwietnia 2012 r., o odmowie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości nr geod. 2050/1, pow. 0,4277 ha, położonej przy ul. Ż. w A., poprzez udzielenie zezwolenia na przeprowadzenie na tej nieruchomości inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji transformatorowej wraz z wyjściami kablowymi niskiego i średniego napięcia. Rozstrzygnięcie zapadło w następujących okolicznościach sprawy.

Wnioskiem z dnia 9 lutego 2011 r. PGE Dystrybucja S.A. O/B. powołując się na art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, póz. 651 z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą", oraz na art. 108 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, póz. 1071, z późn. zm.) wystąpiło do Starosty A. o wydanie decyzji zezwalającej na wejście w teren dla przeprowadzenia inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji transformatorowej wraz z wyjściami kablowymi niskiego i średniego napięcia na działce nr geod. 2050/1, pow. 0,4277 ha, położonej przy ul. Ż. w A. Do wniosku została dołączona dokumentacja planowanej inwestycji oraz dokumenty z przeprowadzonych rokowań.

Pismem z dnia 3 lutego 2012r. PGE Dystrybucja S.A. Oddział w B. złożyło do Wojewody P. zażalenie na niezałatwienie w terminie przez Starostę A. sprawy z ww. wniosku.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2012 r. znak: [...] Wojewoda P. uznając zażalenie za uzasadnione, wyznaczył Staroście A. termin załatwienia sprawy do dnia 30 kwietnia 2012 r.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. Starosta A. odmówił ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości nr geod. 2050/1, pow. 0,4277 ha, położonej przy ul. Ż. w A., poprzez udzielenie zezwolenia na przeprowadzenie na tej nieruchomości inwestycji celu publicznego polegającej na budowie stacji transformatorowej wraz z wyjściami kablowymi niskiego i średniego napięcia.

Pismem z dnia 4 maja 2012 r. PGE Dystrybucja S.A. Oddział B., reprezentowane przez J. Dz., złożyło odwołanie od ww. decyzji, wnosząc o jej uchylenie i wydanie stosownego zezwolenia. Zdaniem odwołującego się ustalenia organu I instancji w zakresie właścicieli nieruchomości i obowiązku przeprowadzenia z nimi rokowań są nieprawidłowe.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą Nr XXXVI/332/2006 Rady Miejskiej w Augustowie, z dnia 30 czerwca 2006 r., część działki nr geod. 2050/1 położonej w Augustowie, obręb II, została przeznaczona pod zagospodarowanie terenów stacji transformatorowych.

Zgodnie z art. 124 ust. 1 ustawy starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, może ograniczyć, w drodze decyzji, sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na to zgody. Ograniczenie to następuje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku braku planu, zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Udzielenie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powinno być poprzedzone rokowaniami z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości o uzyskanie zgody na wykonanie prac, o których mowa w ust. 1. Rokowania przeprowadza osoba lub jednostka organizacyjna zamierzająca wystąpić z wnioskiem o zezwolenie. Do wniosku należy dołączyć dokumenty z przeprowadzonych rokowań ( art. 124 ust. 3 ustawy).

W przypadkach określonych w art. 108 K.p.a. lub uzasadnionych ważnym interesem gospodarczym, starosta wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, na wniosek podmiotu, który będzie realizował cel publiczny, udziela, w drodze decyzji, zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości po wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 1. Decyzji o niezwłocznym zajęciu nieruchomości nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności (art. 124 ust. 1 a ustawy ).

Prawo własności jest konstytucyjnie chronione (art. 21 ust. 1 Konstytucji RP), jednak stosownie do przepisu art. 64 ust. 3 Konstytucji RP własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Takie ograniczenie własności przewiduje m.in. art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami, który stanowił podstawę decyzji wydanej przez starostę wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej.

Uzyskanie przez inwestora prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w drodze porozumienia z właścicielem, na której ma być prowadzona inwestycja, nie zawsze jest możliwe do osiągnięcia. Stąd ratio legis przepisu art 124 ust. 1 ustawy, że zgoda właściciela nieruchomości zostaje zastąpiona decyzją administracyjną organu administracji.

Obowiązek przeprowadzenia rokowań wynikający z art. 124 ust. 3 ustawy ma na celu umożliwienie konsensualnego załatwienia sprawy pomiędzy stronami tj. wypracowanie kompromisu, który czyniłby zbędnym załatwienie sprawy w drodze decyzji administracyjnej.

W przypadku braku porozumienia pomiędzy właścicielami nieruchomości a właściwą jednostką organizacyjną w kwestii realizacji inwestycji celu publicznego zgodnie z zapisem planu miejscowego, starosta w drodze decyzji działając zgodnie z art. 124 ust. 1 ustawy ograniczy ich własność. Ograniczenie to będzie swoistym rodzajem wywłaszczenia, a tym samym spowoduje określone uciążliwości dla właścicieli nieruchomości, której dotyczy. Ograniczenie prawa własności w drodze decyzji administracyjnej będzie możliwe dopiero po skierowaniu oferty rokowań do wszystkich współwłaścicieli nieruchomości.

Przepisy art. 124 ustawy nie określają formy prowadzenia rokowań, ani też sposobu ich dokumentowania. Rokowania muszą jednak obejmować próby porozumienia inwestora z właścicielem lub właścicielami nieruchomości. Decyzja w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości powinna zostać wydana w warunkach prawidłowo prowadzonych rokowań ze wszystkimi właścicielami nieruchomości.

W orzecznictwie uznaje się, że niemożność uzyskania zgody właścicieli zachodzi wówczas, gdy nie odpowiedzieli oni na zaproszenie do rokowań, sprzeciwili się wyrażaniu zgody albo też strony postawiły sobie wzajemnie takie warunki, że uznały je za niemożliwe do przyjęcia. Do prawidłowo przeprowadzonych rokowań dochodzi wówczas, gdy zebrana dokumentacja wskazuje na rzeczywistą wolę lub brak woli stron w załatwieniu sprawy na drodze cywilnoprawnej.

Nie występując z ofertą rokowań do wszystkich współwłaścicieli nie ma pewności co do ostatecznego ich stanowiska w sprawie realizacji inwestycji.

PGE Dystrybucja S.A. Odział w B. nie wystąpiło z ofertą rokowań do wszystkich współwłaścicieli nieruchomości. Z pisma z dnia 26 marca 2012 r. wynika, że nie wyrażają oni zgody na wykonywanie jakichkolwiek prac na tej nieruchomości, ale nie jest to odpowiedź na ofertę rokowań skierowaną przez właściwą jednostkę organizacyjną, a jedynie odpowiedź na pismo Starosty A. z dnia [...] marca 2012 r., nr [...], w sprawie zapoznania się z materiałem dowodowym przed wydaniem decyzji. Rokowania poprzedzające procedurę wywłaszczeniową nie są prowadzone przez organ właściwy do wydania decyzji, ale przez jednostkę, która zamierza wystąpić z wnioskiem o zezwolenie.

Zdaniem organu odwoławczego w przedmiotowej sprawie nie zostały wykorzystane wszystkie prawne możliwości konsensualnego załatwienia sprawy przed władczą ingerencją państwa w prawo własności. PGE Dystrybucja S.A. Oddział w B. do dnia wydania zaskarżonej decyzji nie wystąpił do wszystkich współwłaścicieli nieruchomości z propozycją rokowań, powołując się na nieuregulowany stan prawny nieruchomości, oraz niewiedzę w zakresie nabycia spadku po jednej ze zmarłych współwłaścicielek nieruchomości. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego takie stanowisko wnioskodawcy jest niezrozumiałe.

Zgodnie z art. 113 ust. 6 ustawy przez nieruchomość o nieuregulowanym stanie prawnym rozumie się nieruchomość, dla której ze względu na brak księgi wieczystej, zbioru dokumentów albo innych dokumentów nie można ustalić osób, którym przysługują do niej prawa rzeczowe. Przepis ust. 6 stosuje się również, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie żyje i nie przeprowadzono lub nie zostało zakończone postępowanie spadkowe (art. 113 ust. 7 ustawy).

Starosta A. pismem z dnia 14 marca 2011 r. poinformował wnioskodawcę, że postanowieniem z dnia [...] grudnia 2009 r. sygn. akt [...] Sąd Rejonowy w A. I Wydział Cywilny ustalił krąg spadkobierców po jednej ze zmarłych współwłaścicielek działki na której będzie realizowana inwestycja. Niemożliwe było tym samym zastosowanie przepisów ustawy dotyczących nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym. Organ I instancji w kolejnych pismach kierowanych do PGE Dystrybucja S.A. Oddział w B. informował o konieczności przedstawienia dokumentacji z rokowań przeprowadzonych z współwłaścicielami nieruchomości zgodnie z art. 124 ust. 3 ustawy. Jak wynika z akt sprawy wnioskodawca, z uwagi na brak zgody jednego ze współwłaścicieli nieruchomości, nie widział potrzeby przeprowadzenia rokowań z trzema pozostałymi współwłaścicielami, ponieważ niewiele wniesie to do sprawy, wygeneruje duże koszty i pochłonie dużo czasu (pismo z dnia 10 czerwca 2011 r.).

W związku z powyższym decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] Starosta A. odmówił ograniczenia sposobu korzystania z ww. nieruchomości, uznając że do dnia wydania zaskarżonej decyzji nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 124 ust. 3 ustawy.

W skardze na w/w decyzję PGE Dystrybucja S.A. Oddział w B. zarzuciło:

- naruszenie art. 124 ust. 1 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez ich błędną wykładnię skutkującą uznaniem, iż w przedmiotowej sprawie skarżąca nie dopełniła ustawowego wymogu przeprowadzenia rokowań z właścicielami nieruchomości wspólnej, podczas gdy z załączonych do sprawy dokumentów wynika, że takie rokowania były prowadzone z uwzględnieniem art. 199 k.c., ewentualnie art. 201 k.c., ale okazały się bezskuteczne,

- naruszenie art. 7 i art. 77 k.p.a. poprzez niepodjęcie przez organ wszelkich działań mających na celu dokładne wyjaśnienie przedmiotowej sprawy i w konsekwencji uznanie, że organ l instancji prawidłowo dokonał wykładni art. 124 ust. 1 i 3 u.g.n., podczas gdy organ ten nie uwzględnił, że zgodnie z art. 199 k.c., brak zgody jednego ze współwłaścicieli niweczy w ogóle dokonanie rozporządzenia rzeczą wspólną, oraz, że przy założeniu, że wywłaszczenie nieruchomości to czynność zwykłego zarządu nie było - przy braku zgody Pani R. - możliwości uzyskania większości, zgodnie z treścią art. 201 k.c. Skarżące Przedsiębiorstwo wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji Starosty A. W motywach skargi wskazało, iż wywłaszczenie nieruchomości na podstawie art. 124 j.g.n. stanowi czynność przekraczającą zwykły zarząd, co potwierdził wielokrotnie sąd w swoich orzeczeniach (por. wyr. WSA w Lublinie z dn. 20.10.2004, II SA/Lu 90/04, wyr. WSA w Białymstoku z dn. 10.01.2012 r., II SA/Bk 763/11, post. SN z dn. 17.02.2011 r., IV CSK 303/10, wyr. WSA w Kielcach z dn. 10.03.2010 r., II SA/Ke 24/10).

A zatem zarówno organ l jak i II instancji nieprawidłowo zinterpretowali art. 124 ust. 3 u.g.n. pomijając przy wykładni tegoż przepisu art. 199 k.c., który stanowi, że do dokonania czynności przekraczającej zwykły zarząd rzeczą wspólną, wymagana jest uprzednia zgoda wszystkich.

W doktrynie przyjmuje się, że jeżeli nieruchomość jest przedmiotem współwłasności lub współużytkowania wieczystego, zgodę na wykonanie robót na nieruchomości i jej zajęcie muszą wyrazić odpowiednio wszyscy współwłaściciele lub współużytkownicy wieczyści W braku takiej zgody, chociażby ze strony jednego ze współwłaścicieli lub współużytkowników wieczystych, starosta jest uprawniony do wydania decyzji o zezwoleniu na czasowe zajęcie nieruchomości (Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, dr Jacek Jaworski, Arkadiusz Prusaczyk, Adam Tułodziecki, Marian Wolanin, wyd. C.H. Beck, 2011, komentarz do art. 124).

Skoro więc, zgodnie z art. 199 k.c. do wywłaszczenia nieruchomości w trybie art. 124 u.g.n. w drodze umowy, wymagana jest uprzednia zgoda wszystkich współwłaścicieli, uzasadnione jest stanowisko skarżącej, że brak zgody choćby jednego współwłaściciela tożsame jest z brakiem zgody na dokonanie danej czynności przekraczającej zakres zwykłych czynności w ogóle. Zatem, organ winien był przyjąć, że brak zgody Pani R. na obciążenie nieruchomości wspólnej, nawet gdyby pozostali współwłaściciele taką zgodę wyrazili, niweczy możliwość uzyskania w drodze rokowań prawa korzystania z nieruchomości przez Skarżące przedsiębiorstwo w trybie art. 124 ust. 3 u.g.n. oraz dowodzi spełnienia przesłanki przeprowadzenia rokowań. Brak zgody wszystkich współwłaścicieli w przypadku czynności przekraczającej zakres zwykłych czynności oznacza bowiem nieważność bezwzględną takiej czynności.

Skarżące Przedsiębiorstwo podało także, że skoro art. 124 ust. 3 u.g.n. nie daje wskazówek dotyczących rokowań, to należy sięgnąć do innych aktów prawnych posługujących się tym pojęciem. Zgodnie z ukształtowanym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym poglądem, wyrażonym między innymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16.01.2003 r. (SA/Rz 426/01): "Ustawo z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r., Nr 46, póz. 543) nie definiuje pojęcia rokowań. W tym celu należy sięgnąć do Kodeksu cywilnego, gdzie w jego art. 71 i art. 72 używane jest to pojęcie. Rokowania (pertraktacje) nie oznaczają składania oświadczeń woli, mają one charakter przygotowawczy. Przedmiotem rokowań mogą być wszystkie możliwe składniki umowy (essentialia, naturalia, accidentalia negotii). Zawarcie umowy następuje wtedy, gdy strony osiągną porozumienie co do wszystkich składników umowy."

Jeżeli więc, pomimo prowadzonych rokowań z Panią G. R. jako współwłaścicielką., nie doszło między stronami do konsensusu, to uznać należy, iż spełnione zostały wszystkich przesłanki z art. 124 u.g.n. i organ winien był wydać decyzję na podstawie tego przepisu.

W przekonaniu skarżącego Przedsiębiorstwa, z uwagi na powyższe okoliczności, organ odwoławczy naruszył art. 7 i 77 k.p.a. Gdyby organ odwoławczy pokusił się o wykładnię jurydyczną art. 199 k.c. i następnych, dopatrzyłby się naruszenia przez organ l instancji w/w przepisu i uchyliłby decyzję tego organu.

Z ostrożności procesowej Przedsiębiorstwo podało, iż nawet przy założeniu, że wybudowanie na przedmiotowej nieruchomości urządzeń energetycznych stanowi czynność zwykłego zarządu (tak uchwała SN z dnia 19.04.2002, sygn. akt III CZP 18/02), to i tak brak zgody jednej ze współwłaścicielek Pani G. R., powoduje spełnienie przesłanek z art. 124 u.g.n., z uwagi na treść art. 201 k.c., w myśl którego do czynności zwykłego zarządu potrzebna jest zgoda większości współwłaścicieli. Biorąc pod uwagę, że Pani R. posiada ½ udziałów w nieruchomości wspólnej i nie wyraża zgody na budowę, nie jest możliwe w ogóle uzyskanie większości przez pozostałych współwłaścicieli – spadkobierców Pani Z., gdyż łącznie posiadają oni tylko ½ udziałów.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje.

Zakres kontroli sprawowanej przez wojewódzkie sądy administracyjne określa ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), stanowiąc w art. 1 ust. 2, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W ramach tej kontroli sąd stosuje środki przewidziane w art. 145 - 150 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a). Powyższe oznacza, że zaskarżony akt może zostać wzruszony przez Sąd tylko wówczas, gdy narusza prawo w sposób określony w powołanej ustawie, w przeciwnym razie skarga podlega oddaleniu. Sąd uchyla zaskarżoną decyzję, jeśli stwierdzi, że wydano ją z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub z naruszeniem prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy - art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c p.p.s.a. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną W tak określonym zakresie kognicji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uznał, że doszło do naruszenia przepisów prawa, które miało wpływ na wynik rozpatrywanej sprawy.

Przedmiotem kontroli tut. Sądu jest odmowa wydania decyzji o ograniczeniu korzystania z działki położonej w A., o numerze geodezyjnym 2050/1. Podstawą materialnoprawną tej decyzji był przepis art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami – dalej "u.g.n." Stosownie do treści powyższego przepisu, starosta wykonujący zadania z zakresu administracji publicznej może ograniczyć w drodze decyzji sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie przewodów i urządzeń, o których mowa w tym przepisie, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyrazi na to zgody. Takie ograniczenie może nastąpić jedynie zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku jego braku zgodnie z decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Udzielenie zezwolenia powinno być poprzedzone rokowaniami z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości w celu uzyskania zgody na wykonanie prac wymienionych w ust. 1 art. 124 u.g.n.

Wynikające z art. 124 u.g.n. uprawnienie wskazanego organu administracyjnego do ograniczenia prawa właściciela ma charakter wyjątkowy. Może być realizowane tylko wówczas gdy nie ma zgody właściciela gruntu na przeprowadzenie na jego nieruchomości niezbędnych prac związanych z przeprowadzeniem określonej inwestycji infrastrukturalnej, a negocjacje między inwestorem, a właścicielem nie doprowadziły do uzgodnienia warunków wejścia inwestora (wnioskodawcy) na daną nieruchomość. W wydawanej decyzji zakres ograniczenia prawa własności musi być ściśle określony, co oznacza, że musi ona wskazywać jednoznacznie przebieg inwestycji przez nieruchomość, jak i zakres uszczuplenia władztwa właściciela i to tylko w zakresie niezbędnym do wykonania danej inwestycji. Ponadto, warunkiem niezbędnym do podjęcia negocjacji z właścicielem nieruchomości celem jej udostępnienia, jest funkcjonowanie w obrocie prawnym decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego w rozumieniu art. 6 u.g.n.

Art. 199 zdanie pierwsze k.c. stanowi, że do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. Przekładając powyższe na realia rozpoznawanej sprawy należy zauważyć, że nie budzi wątpliwości okoliczność, iż część działki o numerze geodezyjnym 2050/1, na której Przedsiębiorstwo planuje budowę stacji transformatorowej, wraz z wyjściami kablowymi niskiego i średniego napięcia, objęta jest postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Rady Miejskiej w Augustowie z dnia 30 czerwca 2006 r. - pod zagospodarowanie stacji transformatorowych. Jest to inwestycja celu publicznego w rozumieniu art. 6 u.g.n. Nie jest sporne też, że Skarżące nie prowadziło rokowań ze wszystkim współwłaścicielami, początkowo argumentując, że stan prawny działki nie jest uregulowany, a następnie, że dalsze prowadzenie rokowań jest bezcelowe z uwagi na kategoryczny brak zgody jednej ze współwłaścicielek tej działki, Pani R.

Istota problemu sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy jeżeli nieruchomość stanowi współwłasność kilku podmiotów, to odmowa udzielenia zgody na realizację inwestycji niweczy prawo pozostałych do skutecznego (zgodnego z prawem) wyrażenia zgody na realizację inwestycji na tym gruncie? Zdaniem Sądu rację ma strona skarżąca twierdząc, że prowadzenie negocjacji z pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości było niecelowe, skoro Pani G. R. nie wyraziła zgody na realizację przedsięwzięcia na tej części działki, która przeznaczona jest w powołanym planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego na cele stacji transformatorowych (karty 13, 18 akt organu I instancji). Zgoda na realizację inwestycji na gruncie w postaci budowy stacji transformatorowej, wraz z wyjściami kablowymi niskiego i średniego napięcia, jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd, która zgodnie z art. 199 k.c., dla swojej skuteczności wymaga zgody wszystkich współwłaścicieli. W orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje pogląd, że wyrażenie zgody na realizację tego rodzaju przedsięwzięcia jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd (por. wyr. WSA w Lublinie z dn. 20.10.2004, II SA/Lu 90/04, wyr. WSA w Białymstoku z dn. 10.01.2012 r., II SA/Bk 763/11, post. SN z dn. 17.02.2011 r., IV CSK 303/10, wyr. WSA w Kielcach z dn. 10.03.2010 r., II SA/Ke 24/10). Skład orzekający pogląd ten podziela.

Zatem nawet wyrażenie zgody przez pozostałych współwłaścicieli nieruchomości, wobec brak zgody G. R., nie dawałoby podstaw dla Skarżącego do wejścia grunt i realizację inwestycji.

Art. 124 ust. 3 u.g.n., który stanowi, iż udzielenie zezwolenia powinno być poprzedzone rokowaniami jednostki organizacyjnej zamierzającej wystąpić z wnioskiem o zezwolenie z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości o uzyskanie zgody na wykonanie prac, należy interpretować w ten sposób, że przeprowadzenie bezskutecznych rokowań chociażby z jednym ze współwłaścicieli czyni zadość obowiązkom wynikającym z tego przepisu. Brak zgody wszystkich współwłaścicieli nie dawałby prawa Skarżącemu do wejścia na grunt. Celem ustanowionego w art. 124 ust. 3 u.g.n. obowiązku przeprowadzenia rokowań jest umożliwienie konsensualnego załatwienia sprawy między stronami, a nie prowadzenie rokowań dla samego ich prowadzenia. Skoro brak zgody jednego współwłaściciela niweczy możliwość konsensualnego załatwienia sprawy na drodze cywilnoprawnej, to należało uznać, że jest on okolicznością wyczerpującą przesłankę "poprzedzenia rokowaniami", o której mowa w powołanym przepisie art. 124 ust. 3 ustawy.

Ponownie prowadząc postępowanie organy administracji uwzględnią wskazówki Sądu w zakresie wykładni art. 124 ust. 3 u.g.n. i przeprowadzą postępowanie w sprawie zgodnie z art. 124 tej ustawy.

Z uwagi na to, że wskazane naruszenia uzasadniały uchylenie zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 litera "a" i "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd zastosował ten przepis i orzekł jak w sentencji. W punkcie 2 wyroku orzeczono na postawie art. 152 p.p.s.a. Zwrot kosztów postępowania sądowego od organu na rzecz strony skarżącej orzeczono w oparciu o art. 200 cyt. ustawy. Do kosztów tych zaliczono koszty ustanowienia pełnomocnika z wyboru ustalone przy uwzględnieniu charakteru sprawy i niezbędnego nakładu pracy pełnomocnika (§ 14 ust. 2 pkt 1 lit. c. w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zmianami).-