II SA/Bd 993/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Burmistrz [...], na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 z późn. zm.), na wniosek M. B., orzekł o wymeldowania H. S. i J. S. z miejsca pobytu stałego w [...].

W uzasadnieniu wydanego rozstrzygnięcia organ I instancji powołał się na zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i uznał, że H. S. i J. S. podjęli swobodną i niczym nieprzymuszoną decyzję o opuszczeniu dotychczasowego miejsca pobytu stałego i skoncentrowaniu swoich spraw mieszkaniowo - bytowych w innym miejscu, położonym w tej samej miejscowości przy ul. [...].

Podniesiono, że z materiałów sprawy wynika, iż H. S. i J. S. mieszkają w innym miejscu, niż adres zameldowania na pobyt stały, gdyż w protokołach przesłuchania oświadczyli, że w [...] przebywają "od czasu do czasu", "co drugi dzień starają się przebywać", "aby nakarmić koty i psa". Ponadto, J. S. zeznał, że małżonka jego H. S. mieszka w [...] i jedynie raz lub dwa razy w tygodniu przychodzi do mieszkania przy ul. [...]. Jak wynika z oświadczenia S. S. zamieszkałego w spornym lokalu, od listopada 2011 r. H. S. i J. S. nie zamieszkują w [...], z powodu - jak sami oświadczyli - konfliktu z właścicielem M. B. i nie chcą dobrowolnie wymeldować się.

Organ ewidencyjny I instancji odstąpił od oględzin w spornym lokalu z powodu oświadczenia H. S., ponieważ, jak wynika z notatki służbowej pracownika organu, chce być poinformowana o niniejszej czynności, gdyż musi się przenieść wraz z mężem na czas przeprowadzania oględzin do mieszkania w [...].

Ponadto zwrócono uwagę na informacje uzyskane przez Policję od H. S. oraz jej córki W. G. zdaniem których, J. S. zamieszkuje w [...], a sporadycznie przebywa u córki w [...]. Natomiast H. S. od około miesiąca zamieszkuje u córki z powodu problemów zdrowotnych.

Ostatecznym potwierdzeniem w przekonaniu organu, iż H. S. i J. S. nie zamieszkują w miejscu zameldowania na pobyt stały w[...], jest oświadczenia S. S. z dnia 22 lutego 2012 r., brata J. S., który mieszka w przedmiotowym lokalu mieszkalnym, który oświadczył, iż H. S. i J. S. od listopada 2011 r. nie mieszkają w spornym mieszkaniu.

Przesłanką na nierzetelność w zeznaniach H. S. jest w ocenie organu jej zachowanie i reakcja na informację o ewentualnym przeprowadzeniu oględzin w mieszkaniu w [...], kiedy to oświadczyła, że chce być poinformowana o niniejszej czynności, ponieważ musi się przenieść wraz z mężem na czas przeprowadzania oględzin do mieszkania w [...]. Ponadto wskazano, że sołtys sołectwa [...] poinformował pracownika organu, że widuje czasami J. S. na terenie posesji w [...] ale nie jest mu wiadome, czy ww. tam zamieszkuje, natomiast oświadczył, że H. S. mieszka u córki w [...].

Wobec zaistniałej zmiany miejsca stałego pobytu H. i J. S., lecz bez dokonania stosownego w tym zakresie obowiązku przemeldowania się, organ I instancji orzekł o wymeldowaniu w/w z miejsca pobytu stałego, stwierdzając przy tym, że J. S. nie straci prawa do służebności osobistej dotyczącej spornego lokalu mieszkalnego w Wąsoszu przy ul. [...], jednak zgodnie z obowiązującą ustawą o ewidencji ludności należy dokonać prawidłowej rejestracji co do miejsca przebywania J. S. jak i jego żony H. S.

Od powyższej decyzji odwołanie do Wojewody [...] za pośrednictwem Burmistrza [...] wniósł J. S. W treści odwołania strona oświadczyła, że nie zgadza się z decyzją organu I instancji, ponieważ nadal wraz z żoną zamieszkają w mieszkaniu przy ul. [...].

Wojewoda [...]po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Zdaniem organu odwoławczego bez wahania stwierdzić należy, iż od listopada 2011 r. H. S. i J. S. pod adresem ul. [...] nie realizują przesłanek, od których to art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności uzależnia posiadanie zameldowania na pobyt stały, a potwierdzeniem tego stanu rzeczy są ich zeznania, gdyż do protokołu przesłuchania strony z dnia [...] r. H. S. zeznała, że zamieszkuje ona w [...], natomiast pod adresem pobytu stałego pozostał pies i kot, które to zwierzęta Państwo S. chodzą dokarmiać. Ponadto strona wyjaśniła, że w budynku znajdują się meble i wyposażenie mieszkania oraz ich rzeczy osobiste, a jej małżonek J. S. od czasu do czasu śpi w miejscu zameldowania. H. S. zeznała ponadto, iż powodem jej zamieszkania przy u. [...] jest choroba, ale na wiosnę zamierza ona powrócić do miejsca stałego pobytu. Nadmieniono, iż deklarowany na wiosnę powrót do miejsca stałego pobytu nie doszedł do skutku; również zameldowanie na pobyt czasowy w domu córki przy ul. [...] zostało niejako wymuszone, albowiem dokonane zostało dopiero po pouczeniu udzielonym przez pracownika Komisariatu Policji w [...], w zakresie konsekwencji karnych wynikających z niedopełnienia obowiązku meldunkowego. Zwrócono ponadto uwagę, na to, że choć H. S. i J. S. oboje twierdzą, że powodem złożenia wniosku w sprawie ich wymeldowania jest konflikt w rodzinie, to nie potwierdzają tego stwierdzenia żadnym miarodajnym dowodem, a organy meldunkowe nie dokonują oceny ewentualnych konfliktów rodzinnych, jedynie oceniają, czy opuszczenie miejsca pobytu stałego przez dane osoby ma charakter trwały i dobrowolny. Kwestie majątkowe związane z przedmiotową nieruchomością, które ewentualnie mogłyby stanowić źródło konfliktu, zostały w ocenie Wojewody pomiędzy stronami uregulowane, co potwierdza akt notarialny Repertorium[...]., stanowiący umowę o dział spadku i zniesieniu współwłasności.

Wskazano, że z zeznań Państwa S. jednoznacznie wynika, iż mają swobodny dostęp do lokalu, posiadają w nim meble oraz wyposażenie oraz przychodzą w celu nakarmienia psa, dlatego w okolicznościach przedmiotowej sprawy niezwykle trudno dokonać rzetelnej i słusznej oceny charakteru opuszczenia przedmiotowego lokalu, a to chociażby z tego względu, że mieszkając w tej samej miejscowości J. S. może niesłychanie łatwo pozorować zamieszkiwanie w miejscu, które nie stanowi już centrum jego codziennych, drobnych spraw życiowych.

Zdaniem organu odwoławczego w przedmiotowej sprawie jednak zdecydowana większość materiału dowodowego przemawia na niekorzyść strony odwołującej się i wymienić tutaj należy:

1. zeznanie M. B. z dnia 14.05.2012 r., z którego wynika, iż J. S. nie chce płacić rachunku za opłaty stałe - za przyłącze wody i każe odsyłać je do właściciela,

2. zeznania S. S. z dnia 24.05.2012 r., mające istotne znaczenie, albowiem w/w zamieszkuje w tej samej posesji i najdokładniej może wskazać częstotliwość i charakter bytności J. i H. S. w spornej nieruchomości. Z zeznań w/w wynika, że brat z bratową od listopada 2011 r. nie zamieszkują przy ul. [...], a wyprowadzając się do domu córki, zabrali wszystkie rzeczy osobiste i inne, które przedstawiały jakąś wartość, a w mieszkaniu pozostawili jedynie stare sprzęty i meble w celu stworzenia pozoru zamieszkiwania. Natomiast wizyty J. S. wiążą się z koniecznością nakarmienia pozostawionego na posesji psa, która to czynność zajmuje zwykle 10 - 15 minut i ma miejsce 2 do 3 razy w tygodniu,

3. zeznanie B. D., pracownika Urzędu Pocztowego w[...], który poświadcza, że korespondencja adresowana do Państwa S. na ul. [...], odbierana jest przy ul. [...],

4. oględziny przedmiotowego lokalu przeprowadzone w dniu 1.06.2012 r., które wykazały, iż co prawda mieszkanie jest umeblowane i znajdują się w nim sprzęty, ale jego ogólny stan określono jako zaniedbane,

5. okoliczności jakie miały miejsce w trakcie rozprawy administracyjnej przeprowadzonej w dniu 15.06.2012 r. przy czynnym udziale obu spornych stron postępowania, a mianowicie nieodpowiednie zachowanie J. S., które w efekcie uniemożliwiło przeprowadzenie rozprawy do końca.

Zdaniem Wojewody wyjaśnienia i zeznania odwołującego się oraz jego małżonki mają charakter zamierzony i służą jedynie do stworzenia pozoru, iż przedmiotowy lokal jest zamieszkiwany, co w przypadku przebywania w tej samej miejscowości i posiadania swobodnego dostępu do lokalu nie stanowi żadnej przeszkody. Organ odwoławczy podobnie jak organ I instancji nie dał wiary twierdzeniom H. S. i J. S., albowiem nie są one ze sobą spójne, a dowody zgromadzone w sprawie im przeczą.

Wskazano też, że obie strony spornego postępowania zgodnie z prawem przysługującym im z mocy art. 10 k.p.a. zapoznały się w organie odwoławczym z materiałem dowodowym i w kilku zdaniach ustosunkowały się do ustaleń poczynionych przez organ meldunkowy; państwo S. twierdzą, iż nie opuścili miejsca pobytu stałego, choć jednocześnie nie negują faktu zamieszkiwania wraz z córką. Natomiast Państwo B. twierdzą, że opuszczenie przez w/w miejsca pobytu stałego ma charakter stały i dobrowolny, zaś przebywanie J. S. w mieszkaniu i na posesji przy ul. [...] jest krótkotrwałe i ma związek jedynie z dokarmianiem pozostawionego na niej psa. Jak wskazali Państwo B. mieszkanie, jak i obejście przy ul. [...] jest zaniedbane, a nawet dewastowane, zaś przedłożone przez Państwo S. rachunki poświadczają jedynie dokonywanie opłat zgodnie z zawartymi umowami za korzystanie z mediów. Jak wskazali zużycie energii jest regulowane wspólnie z zamieszkującym również na tej posesji bratem S. S., który zwraca część opłat za zużytą energię J. S. Co do opłaty za wodę to przedłożony dowód wpłaty potwierdza jedynie uregulowanie opłaty za licznik, natomiast jako takiego zużycia wody brak. Państwo B. wskazali dodatkowo, iż niechęć Państwa S. do wymeldowania się, jest przejawem zwykłej złośliwości wynikającej z tego, że J. S. domaga się od siostry M. B. spłaty z części przedmiotowej nieruchomości, której dobrowolnie zrzekł się w 2010 r. Powyższe wyjaśnienia w ocenie organu stanowią potwierdzenie ustaleń dokonanych przez organ meldunkowy, zwracając dodatkowo uwagę na to, iż przedłożonych przez Państwo S. rachunków faktycznie nie można uznać za dowód poświadczający fakt zamieszkiwania przez nich w miejscu pobytu stałego, po pierwsze dlatego, że ich regulowanie ma związek z zawartymi umowami na świadczenie określonych usług i przesył mediów, po drugie dlatego, że są wybiórcze - pochodzą z różnych okresów, a ich wysokość nie potwierdza zużycia jakie miałoby miejsce w przypadku stałego korzystania, czy to z wody, czy to z prądu.

Dokonując oceny przedmiotu tego postępowania Wojewoda zwrócił uwagę, że wymóg dobrowolności i trwałości opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego nie może być przyjmowany przez organ meldunkowy bezkrytycznie i automatycznie, ale poddany musi zostać ocenie według kryteriów obiektywnych. O kwalifikacji pobytu, czy też opuszczenia lokalu decyduje nie tyle werbalna treść oświadczenia woli, lecz okoliczności faktyczne wskazujące na rzeczywisty zamiar osoby, której obowiązek meldunkowy dotyczy, tj. miejsce skoncentrowania najważniejszych spraw życiowych, częstotliwość pobytu w miejscu stałego zameldowania wraz z powodami dla których tam bywa. Skoro zatem H. S. i J. S. sami zdecydowali o opuszczeniu przedmiotowego lokalu i przeniesieniu swojego centrum życiowego do domu córki położonego w tej samej miejscowości, to w ślad za podjętą decyzją w ocenie organu powinni zgłosić fakt zaistniałej zmiany, dlatego też brak chęci uporządkowania we właściwym czasie kwestii rejestracji pobytu przez odwołujących, zmusił organ meldunkowy do interwencji przewidzianej w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności.

W skardze do sądu J. S. wniósł o uchylenie decyzji Wojewody [...] z dnia [...]r., zarzucając nierzetelne przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego i błędną ocenę stanu faktycznego sprawy, poprzez uznanie, że nie mieszka on w miejscu pobytu stałego przy ul. [...]. Skarżący podniósł, iż niezrozumiałym jest dla niego dlaczego Wojewoda w całości uwierzył zeznaniom jego brata i siostry, a całkowicie pominął, lub nie przeprowadził dowodów na korzyść skarżącego. Skarżący podniósł, iż nigdy nie zamierzał mieszkać na stałe w innym miejscu i jak tylko żona wyzdrowieje, oboje powrócą do mieszkania przy ul. [...].

W odpowiedzi na skargę organ, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia, wniósł o jej oddalenie wskazując, że po ponownej analizie akt sprawy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, ponieważ została ona podjęta zgodnie ze stanem faktycznym oraz w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega uwzględnieniu.

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) i art. 3 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego określającego prawa i obowiązki stron oraz procesowego regulującego postępowanie przed organami administracji publicznej w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W myśl art. 134 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Podstawowym przepisem dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. 2006 r., Nr 139 poz. 993 z późn. zm.), w świetle którego organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Istotne znaczenie ma też treść przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności, zgodnie z którym pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem.

Zatem dla prawidłowego orzeczenia o wymeldowaniu H. S. i J. S. z lokalu położonego w [...], niezbędne było ustalenie, że osoby te opuściły trwale i dobrowolnie wskazany lokal i w chwili orzekania w lokalu tym nie zamieszkują, a nie dopełniły obowiązku wymeldowania się.

Na tle przytoczonych przepisów w orzecznictwie prezentowany jest pogląd, który ma już utrwalony charakter, iż przesłanka opuszczenia miejsca pobytu jest spełniona, gdy opuszczenie to ma charakter trwały i jest dobrowolne. O opuszczeniu miejsca stałego pobytu można mówić w sytuacji, gdy zaistnieją łącznie dwa elementy: dana osoba fizycznie (faktycznie) nie przebywa w przedmiotowym lokalu oraz ma zamiar opuszczenia tego lokalu na stałe, a zamiar ten jest związany z założeniem w nowym miejscu ośrodka życiowych interesów. W toku postępowania w sprawach o wymeldowanie obowiązkiem organów administracji publicznej jest ustalenie - w oparciu o wszelki dostępny materiał dowodowy - czy zaistniałe w sprawie okoliczności faktyczne wskazują na fizyczne opuszczenie lokalu połączone z odpowiednim zamiarem zmiany ośrodka życiowego.

O opuszczeniu miejsca stałego pobytu mówić można wtedy, gdy dana osoba fizyczna nie przebywa w określonym lokalu, ma zamiar opuszczenia tego lokalu na stałe, a zamiar ten związany jest z założeniem w nowym miejscu ośrodka osobistych i majątkowych interesów. Rezygnacja z przebywania w określonym lokalu może nastąpić w sposób wyraźny – poprzez złożenie oświadczenia woli, ale może także nastąpić w sposób dorozumiany – przez zachowanie, które nie wyraża stałego przebywania w miejscu, w którym koncentrowały się życiowe sprawy danej osoby. W konsekwencji, każda sprawa wymaga indywidualnego podejścia i dokładnego wyjaśniania wszystkich okoliczności związanych z opuszczeniem danego lokalu.

Ustalenie przytoczonych wyżej przesłanek wymeldowania z pobytu stałego musi być efektem postępowania administracyjnego przeprowadzonego z zachowaniem wszelkich wymogów proceduralnych, w szczególności dotyczących wyjaśniania okoliczności faktycznych sprawy. Innymi słowy organ administracji publicznej może wydać decyzję o wymeldowaniu, jeżeli na podstawie wszechstronnej analizy całego dostępnego materiału dowodowego w sprawie dojdzie do przekonania, że zaistniały okoliczności świadczące o trwałym i dobrowolnym opuszczeniu lokalu przez osobę, której decyzja dotyczy. Wszelkie błędy w tym zakresie, powodujące pozostawienie niewyjaśnionymi istotnych okoliczności w sprawie skutkuje możliwością popełnienia błędu w subsumcji i w konsekwencji błędnego zastosowania normy prawnej do sytuacji nie objętej jej hipotezą.

Odnosząc powyższe uwagi do stanu zaistniałego w przedmiotowej sprawie Sąd stwierdził, że organy orzekające w sprawie miały na uwadze istnienie przesłanek wymeldowania, jednak nie dochowały w pełni wszystkich wymogów proceduralnych, pozostawiając niewyjaśnionymi wiele istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych oraz zaniechały czynienia ustaleń w tym względzie, jak również nie oceniły prawidłowo całego materiału dowodowego w sprawie. W ten sposób naruszono podstawowe zasady postępowania dowodowego: zasadę prawdy obiektywnej - art. 7 K.p.a., zasadę oficjalności postępowania dowodowego - art. 77 § 1 K.p.a., zasadę swobodnej oceny dowodów - art. 80 K.p.a.).

Orzekające organy stwierdziły wprawdzie, że skarżący faktycznie opuścił przedmiotowy lokal, nie poczyniły jednak wystarczających kroków w celu ustalenia, jaki charakter miało to opuszczenie lokalu, tj. nastąpiło z zamiarem trwałego opuszczenia lokalu i skoncentrowaniem swoich spraw życiowych w innym miejscu. Dla pełnej oceny tej przesłanki niezbędne jest przeprowadzenie wszystkich dostępnych organowi dowodów, w tym także wnioskowanych przez zainteresowane strony. W przedmiotowym postępowaniu H. S. zgłosiła wniosek z dnia 14.06.2012 r. o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków: H. D., K. Ch., W. G. oraz T. Ch. informując te osoby o godzinie i miejscu przeprowadzenia rozprawy. Wniosek ten nie został rozpatrzony przez organ I instancji, co nie przeszkodziło organowi w przeprowadzeniu dowodów z zeznań świadków: M. B., B. D, potwierdzających zasadność zaskarżonego rozstrzygnięcia organu administracji.

Przepis art. 77 § 1 k.p.a. obliguje do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a zebrane przez organ administracji dowody podlegają ocenie zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, która nakazuje jako dowód dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 75 § 1 zd. 1 k.p.a.) oraz ocenić na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 k.p.a.). Strona powinna być zawiadomiona o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu ze świadków, biegłych lub oględzin przynajmniej na siedem dni przed terminem. Ma ona prawo brać udział w przeprowadzeniu dowodu, może zadawać pytania świadkom, biegłym i stronom oraz składać wyjaśnienia (art. 79 § 1 i § 2 k.p.a.). Z kolei art. 107 § 3 k.p.a. wskazuje na konieczność należytego uzasadnienia podjętej decyzji z podaniem m.in. dowodów, na podstawie których określone fakty organ orzekający przyjął za udowodnione, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

W aktach sprawy - czego organ odwoławczy nie zauważył, brak jest jakichkolwiek dokumentów potwierdzających, że dowody z przesłuchań którejkolwiek ze stron i świadków, których zeznania stały się podstawą wydania zaskarżonej i utrzymanej nią w mocy decyzji, zostały przeprowadzone z poszanowaniem art. 79 k.p.a. W szczególności, w aktach brak jest zawiadomienia zainteresowanych stron o którymkolwiek z wielokrotnie przeprowadzanych przesłuchań.

W ocenie Sądu, w obliczu wyraźnie rysującego się w dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy konfliktu pomiędzy skarżącym, a stroną wnioskującą o wymeldowanie, oparcie rozstrzygnięcia o zeznania świadków tylko jednej ze stron tego konfliktu, z pominięciem zeznań świadków wnioskowanych przez stronę przeciwną było niedopuszczalne, a w konsekwencji doprowadziło do przedwczesnego wydania decyzji w sprawie wymeldowania.

Skarżący bowiem konsekwentnie podnosi o braku jakiegokolwiek zamiaru opuszczenia miejsca stałego zameldowania, w którym z przerwami, ale przebywa, dokarmiając swojego psa i na bieżąco doglądając lokalu mieszkalnego. Podobnie w przypadku H. S., oceny wymaga wpływ jej choroby na dobrowolność opuszczenia miejsca pobytu stałego, tym bardziej, iż w domu córki jest tylko czasowo zameldowana. Wymeldowanie jako czynność prawna organów administracji ukierunkowana na usunięcie ewentualnej fikcji meldunkowej, nie może być postrzegana jako możliwość jego automatycznego orzekania w przypadku czasowego opuszczenia lokalu przez zainteresowanego, bez badania wszystkich towarzyszących temu zachowaniu okoliczności; w tym także bezpośrednio podnoszonych przez stronę.

Podkreślić również należy, że na rzecz skarżącego została, aktem notarialnym ustanowiona służebność mieszkania, w nieruchomości przy ul. [...] § 8 aktu notarialnego Rep. [...].

W tych warunkach organ powinien ocenić przesłankę trwałości opuszczenia i rozprawić się z następującymi faktami, że;

• w miejscu stałego zameldowania przy ul. [...] znajduje się pies i kot, które regularnie są karmione przez skarżącego. Naczelnik wydziału ochrony środowiska potwierdził, że pies ma zapewniona opiekę przez około 3 godziny każdego dnia,

• w ramach kontroli meldunkowej przeprowadzonej w lutym 2012 r. przez Komisariat Policji w [...] stwierdzono, że J. S. nadal zamieszkuje przy ul. [...] w[...], a sporadycznie nocuje u córki przy ul. [...]. Od miesiąca H. S. przebywa czasowo u córki z uwagi na kłopoty zdrowotne. Skarżący jest widywany na spornej posesji, co potwierdził sołtys sołectwa [...].

• według oświadczenia listonosza korespondencja do J. i H. S. nawet jeśli jest adresowana na ul. [...], to doręczana jest na ul. [...] ale jeśli jest adresowana do J. S., to H. S. decyduje, czy ją odebrać, czy awizować. Należałoby zatem pomocniczo ustalić, czy jakakolwiek korespondencja dla J. i H. S. była adresowana na adres zamieszkania córki,

• H. S. i J. S. uiszczają opłaty za energię elektryczną zużywaną w lokalu przy ul. [...], co także wymaga oceny organu,

• w budynku znajdują się rzeczy osobiste i meble skarżącego i jego małżonki.

Z protokołu oględzin wynika fakt odnotowania następujących elementów wyposażenia mieszkania pod spornym adresem: przybory higieniczne, artykuły gospodarstwa domowego, meble kuchenne, 2 lodówki (w lodówce artykuły spożywcze), piec, kuchenka zlewozmywak, meblościanka, kanapa. W szafkach kuchennych stwierdzono produkty żywnościowe i naczynia, natomiast w szafie pokojowej odzież.

Ponadto odnotowania wymaga charakter pracy wykonywanej przez skarżącego, który jako kierowca autokaru, często wyjeżdża w kilkudniowe delegacje i z natury rzeczy nie jest w stanie zapewnić ciągłej opieki chorującej małżonce, dlatego codzienną opiekę wykonuje córka skarżących w mieszkaniu przy ul. [...].

Należy stwierdzić, biorąc pod uwagę konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy oraz prawo stron do dwukrotnego merytorycznego rozpatrzenia sprawy zarówno w zakresie ustalenia stanu faktycznego, wskazania dowodów, oceny tych dowodów oraz rozważań prawnych, które mają w tej sprawie zastosowanie przez dwa różne organy administracji, iż konieczne jest uchylenie zarówno zaskarżonej decyzji, jak i utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji.

W ponownym postępowaniu powinny zostać przeprowadzone dowody z przesłuchania wszystkich świadków mogących dostarczyć istotnych dla rozstrzygnięcia informacji, zapewniając stronom udział w przeprowadzeniu tych dowodów. Organ powinien również ustosunkować się do wcześniej wymienionych okoliczności, w kontekście przesłanek do wymeldowania.

Z uwagi na to, że z akt sprawy wynika, iż treść zeznań osób wadliwie przesłuchanych w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji jest znana stronom, ponowne przeprowadzenie tych dowodów należy uznać za niecelowe. O ile jednak organ administracji uznałby, że okoliczności ujawnione w nowo przeprowadzonym postępowaniu uzasadniają ponowne przesłuchanie któregoś ze świadków lub którejś ze stron postępowania, również powinien pamiętać o dopełnieniu obowiązków płynących z treści art. 79 k.p.a.

W uzasadnieniu nowo podjętej decyzji powinno znaleźć się należyte wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione oraz dowodów, które te fakty potwierdzają, a także podanie przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówiono wiarygodności i mocy dowodowej, mając na względzie przesłanki uzasadniające ewentualne wymeldowanie. Reguła ta dotyczy także wniosków dowodowych zgłaszanych przez strony postępowania, które winny być rozpatrzone w przewidzianym do tego trybie. Niedopuszczalne jest przesądzenie, że przesłuchanie określonych osób jest niecelowe, gdyż zeznania tych osób nie byłyby obiektywne.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Sąd orzekł jak w sentencji.