IV SA/Wr 660/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] Wojewoda D., po rozpatrzeniu odwołania E. B., dalej skarżący, utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] orzekającą o odmowie wymeldowania A. B., dalej uczestniczka postępowania, z miejsca pobytu stałego w lokalu przy ulicy J. we W.

Prezydent W. decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. wydaną na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej k.p.a. oraz art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t. j. Dz. U. z 2006 r.

nr 139, poz. 993 ze zm.), dalej ustawa odmówił wymeldowania uczestniczki postępowania.

W uzasadnieniu podał, że skarżący wystąpił z żądaniem wymeldowania córki, A. B., z dotychczasowego miejsca pobytu stałego, ponieważ od września 2011 r. nie mieszka ona w lokalu zameldowania na pobyt stały przy ulicy J. we W.

Organ I instancji wskazał, że współnajemcami lokalu mieszkalnego położonego przy ul. J. zgodnie z umową najmu z dnia [...] 1995 r. są skarżący oraz jego żona M. B.

Skarżący przesłuchany w charakterze strony do protokołu podał, że jego córka, nie mieszka w miejscu zameldowania od września 2011 r., iż zabrała część swoich rzeczy osobistych i wyprowadziła się do mieszkania przy ul. L. we W, które prawdopodobnie kupiła. Wskazał, że nie oddała kluczy do mieszkania i czasami przychodzi w odwiedziny do swojej matki, natomiast ze skarżącym nie utrzymuje kontaktów. Wyjaśnił, że z żoną są w nieformalnej separacji. Podał, że trzypokojowe mieszkanie oprócz skarżącego i żony użytkuje także ich syn ze swoją żoną i dzieckiem. Dodał, że uczestniczka postępowania zajmowała pokój razem z matką i zostawiła część swoich rzeczy.

Wskazał, że przesłuchani w sprawie w charakterze świadków: syn skarżącego – R. B. i sąsiadka z bramy – E. K. – L. potwierdzili fakt niezamieszkiwania uczestniczki postępowania w przedmiotowym lokalu. Syn skarżącego zeznał, że jego siostra w połowie września 2011 r. z własnej woli opuściła mieszkanie. Dodał, że prawdopodobnie zamieszkała w mieszkaniu z TBS-u przy ul. L. we W., ponieważ starała się o takie mieszkanie i widział dokument, z którego wynikało, że podpisała umowę partycypacyjną. Dalej podał, że uczestniczka postępowania przychodzi do wskazanego mieszkania w odwiedziny do swojej matki i wychodzi z pełną torbą podróżną, co jego zdaniem wskazuje, że wynosi swoje rzeczy. Z siostrą nie ma dobrych relacji, z mamą także ma gorszy kontakt, a to przez siostrę.

Przesłuchana w charakterze świadka sąsiadka mieszkająca od około 10 lat

w budynku podała, że nie bywała w mieszkaniu sąsiadów pod nr [...], ale spotykała ich na klatce schodowej. Widywała jedynie skarżącego, jego żonę i ich syna

z żoną i dzieckiem. Natomiast córkę skarżącego widziała zaledwie dwa razy

i to w ciągu ostatniego roku i wówczas dochodziło u sąsiadów do awantur, ale nie wie

z jakiego powodu. Domyśliła się, że chciała ona zamieszkać

w lokalu, ale domownicy nie zgodzili się. Dodała, że wcześniej nie było u nich żadnych awantur. Zeznała, że nie zna miejsca pobytu uczestniczki postępowania, słyszała jedynie, że gdzieś wynajmuje mieszkanie.

Organ I instancji podał, że przesłuchana w charakterze strony uczestniczka postępowania wyjaśniła, że po dłuższej nieobecności w lokalu przy ul. J. ponownie w nim zamieszkała w 2009 r. zajmując pokój razem z matką. Przyznała, że od września 2011 r. nie mieszka w lokalu, bo została zmuszona do jego opuszczenia przez ojca, brata i bratową. Zeznała, że uniemożliwiali jej zamieszkiwanie, wyrzucali jej rzeczy z przedpokoju i łazienki, z której też nie pozwalali jej korzystać, drwili z niej i wyzywali ją. Podała, że wielokrotnie zgłaszała to dzielnicowemu i kilka razy z jej wezwania interweniowała policja. Jej zdaniem interwencje te nic nie dały, kończyły się jedynie na pouczeniu domowników o zaprzestaniu utrudniania jej zamieszkiwania w lokalu. Zeznała, że skarżący chciał się jej pozbyć z lokalu i w 2010 r. i wystąpił do sądu z pozwem o jej eksmisję. W dniu [...] czerwca 2010 r. zawarła ze skarżącym ugodę mediacyjną. Po upływie roku ponownie miała odbyć się mediacja, ponieważ nie udało im się zamienić przedmiotowego lokalu na dwa osobne mieszkania. Wniosek o przeprowadzenie ponownej mediacji złożyła w kwietniu 2011 r., jednak otrzymała odpowiedź od mediatora sądowego, że ojciec nie zgadza się na mediację. Wskazała, że skarżący razem z bratem i bratową nie zaprzestali stosowania wobec niej przemocy psychicznej i fizycznej. Podała, że we wrześniu 2010 r. sąsiedzi wzywali do niej pogotowie, ponieważ uciekając z mieszkania przed bratem i bratową upadła na klatce schodowej. Do akt sprawy dołączyła kartę zlecenia wyjazdu z pogotowia ratunkowego. Wyjaśniła, że z powodu takiego traktowania przez najbliższych w dniu [...] września

2011 r. zgłosiła się do Ośrodka Interwencji Kryzysowej "A." we W., gdzie przebywała do dnia [...] stycznia 2012 r. i potwierdziła to zaświadczeniem. Po opuszczeniu ośrodka nie wróciła do miejsca zameldowania, gdyż obawiała się o swoje bezpieczeństwo. Zamieszkała w wynajętym mieszkaniu. Nieprawdą jest, że kupiła mieszkanie. Wskazała, że ma zamiar wrócić do przedmiotowego lokalu, chce jednak tam spokojnie i bezpiecznie mieszkać, dlatego też wystąpi do sądu z pozwem o umożliwienie jej zamieszkiwania w lokalu. Dodała, że posiada klucze do mieszkania i ma w nim część swoich osobistych rzeczy w pokoju mamy. Zapoznając się z aktami sprawy zakwestionowała zeznania brata i wyjaśniania skarżącego wskazujące na dobrowolne opuszczenie przez nią mieszkania.

Organ I instancji podał, że skarżący zapoznając się z aktami sprawy przyznał, że jest w konflikcie z córką od 2009 r., kiedy to po powrocie z Anglii ponownie zamieszkała w przedmiotowym lokalu. Podał, że uczestniczka postępowania także wobec niego zachowywała się niewłaściwie. Istnieje także konflikt między jego synem a uczestniczką postępowania, ponieważ nie tolerowała ani brata, ani bratowej. Nikt jednak siłą nie wyrzucił jej z domu. Przyznał, że powiedział jej tylko, że jak jej się nie podoba wspólne zamieszkiwanie, to może opuścić mieszkanie.

Wyjaśnił również, że M. B., współnajemca lokalu, zawiadomiona

o niniejszym postępowaniu nie wzięła w nim udziału. Podał również, że w dniu [...] maja 2012 r. uczestniczka postępowania dołączyła do akt sprawy potwierdzoną przez biuro podawcze Sądu Rejonowego dla W. kopię pozwu o ustalenie sposobu korzystania z przedmiotowego lokalu.

Mając na uwadze powyższe, organ I instancji decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. orzekł o odmowie wymeldowania uczestniczki postępowania z miejsca pobytu stałego, ponieważ nie zostały spełnione przesłanki wymeldowania, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Odwołanie od wskazanej decyzji wniósł skarżący, podnosząc, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa, w tym również art. 107 § 3 k.p.a. Wskazał, że niezrozumiałym jest dlaczego organ l instancji nie dał wiary zeznaniom sąsiadki i brata uczestniczki postępowania, z których wynika, że uczestniczka postępowania nie zamieszkuje w lokalu. Jego zdaniem, z niezrozumiałych względów dano wiarę twierdzeniom uczestniczki postępowania o rzekomej przemocy ze strony rodziny. Natomiast przedstawione przez nią dokumenty nie stanowią dowodu, że stosowana była wobec niej przemoc.

Wojewoda D. decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję P. W uzasadnieniu podał, że w trakcie postępowania wyjaśniającego nie uzyskano materiału dowodowego świadczącego o trwałym opuszczeniu przez uczestniczkę postępowania miejsca pobytu stałego, ewentualnie dowodów potwierdzających, że skoncentrowała swoje sprawy życiowe pod innym adresem. Podniósł, że orzecznictwo sądowe konsekwentnie podkreśla natomiast konieczność interpretowania przepisu dopuszczającego wymeldowanie decyzją administracyjną jako rozwiązania wyjątkowego, stanowiącego odstępstwo od ogólnej reguły działania organów prowadzących ewidencję ludności wyłącznie na wniosek osób wykonujących własny obowiązek meldunkowy.

Zdaniem organu odwoławczego w rozpatrywanej sprawie zamiar uczestniczki postępowania nie budzi wątpliwości. W swoich oświadczeniach podaje, że ma zamiar zamieszkać w lokalu jak tylko zostanie jej to umożliwione. Dla zrealizowania tego zamiaru, podjęła przewidziane prawem środki i złożyła do sądu właściwy wniosek. Ponadto jak wynika z akt sprawy uczestniczka postępowania złożyła ponownie wniosek o przeprowadzenie mediacji, jednak skarżący nie wyraził takiej chęci. Organ odwoławczy dał wiarę twierdzeniom uczestniczki postępowania, ponieważ opuszczenie miejsca pobytu stałego nie nosiło cech trwałości ani dobrowolności i nie towarzyszy mu zamiar przeniesienia centrum życiowego poza miejsce dotychczasowego zameldowania. Zatem, wobec braku podstaw do zakwestionowania twierdzenia uczestniczki postępowania, że nie opuściła dobrowolnie i trwale miejsca pobytu stałego, zasadne stało się rozstrzygnięcie tej kwestii z uwzględnieniem słusznego interesu strony.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, organ odwoławczy wyjaśnił, że zeznania sąsiadki przemawiają na korzyść uczestniczki postępowania i potwierdzają jej wolę zamieszkania w lokalu, bowiem, zdaniem świadka, powodem awantur, była chęć zamieszkania przez uczestniczkę postępowania w lokalu, ale domownicy nie wyrażali na to zgody.

Organ odwoławczy stwierdził zatem, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do zmiany lub uchylenia decyzji organu I instancji, ponieważ z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby uczestniczka postępowania spełniła przesłanki wymeldowania decyzją administracyjną, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego strona reprezentowana przez pełnomocnika wniosła wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji zarzucając naruszenie: art. 15 ust. 2 ustawy oraz art. 7 i art. 8 k.p.a.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że spełnione zostały przesłanki wydania decyzji o wymeldowaniu uczestniczki postępowania z miejsca pobytu stałego, ponieważ od września 2011 r. nie zamieszkuje ona w przedmiotowym lokalu. Podniósł, że wbrew ustaleniom poczynionym przez organy obu instancji, przywołany przepis w żaden sposób nie uzależnia wydania decyzji o wymeldowaniu z pobytu stałego od ustalenia, czy opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu ma charakter dobrowolny, czy też jest spowodowany innymi okolicznościami. Wskazał, że "jedynie stwierdzenie faktu przebywania w lokalu powinno być kryterium rozstrzygającym o zameldowaniu, natomiast podstawę do wymeldowania stanowi ustalenie przez właściwy organ faktu opuszczenia lokalu (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 lipca 2012 r. sygn. akt IV SA/Po 112/12). Powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r. sygn. akt K 20/01 (OTK-A 2002/3/34, Dz.U.2002/78/716, lex nr 54068) wskazujący, że: "obowiązek meldunkowy służy prawidłowemu wykonywaniu przez organy władzy publicznej ich funkcji. Posiadanie informacji o miejscu zamieszkania i pobytu umożliwia racjonalizację szeregu działań należących do zadań państwa i samorządu terytorialnego. Celem obowiązku meldunkowego jest bowiem zapewnienie prawidłowego funkcjonowania ewidencji ludności. Podkreślił, że ewidencja ludności polegająca na rejestracji danych o miejscu pobytu (adresie) osób służy także ochronie interesów samych zainteresowanych (np. dzięki zameldowaniu można odnaleźć osobę w przypadku dziedziczenia przez nią majątku) oraz ochronie praw osób trzecich (np. wierzycieli w przypadku "przeprowadzki" dłużnika). Oznacza to, że obowiązek meldunkowy uznać należy w świetle Konstytucji za instytucję wynikającą z klauzuli ochrony porządku publicznego, mającą także związek z ochroną praw i interesów jednostki." Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w przywołanym wyroku: "ewidencja ludności służy zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu zamieszkania i pobytu osób, a więc rejestracji stanu faktycznego, a nie stanu prawnego. Nie jest ona formą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu."

Wobec tego, zdaniem pełnomocnika skarżącego, w kontekście przywołanego orzeczenia oraz ustaleń organów obu instancji wskazujących na niezamieszkiwanie przez uczestniczkę postępowania od września 2011 r. w przedmiotowym lokalu nie ulega wątpliwości, że organy obu instancji wydanymi decyzjami utrzymują fikcję, która wprowadza w błąd osoby trzecie, na które wskazywał Trybunał Konstytucyjny w przywoływanym wyroku.

Z tej racji brak jest podstaw do uznania, że opuszczenie przez uczestniczkę postępowania wskazanego lokalu nie miało charakteru dobrowolnego. Za gołosłowne należy przyjąć twierdzenia uczestniczki postępowania o rzekomej przemocy psychicznej i fizycznej, jakiej miała doznawać ze strony swojego ojca, brata i bratowej. Przedłożone przez nią dokumenty w postaci zlecenia wyjazdu pogotowia ratunkowego, protokołu sporządzonego przez pogotowie nie mogą stanowić podstawy ustalenia przyczyn i przebiegu zdarzenia, które skutkowało interwencją medyczną. Co istotne z punktu widzenia przesłanki "dobrowolności", o której mowa w orzecznictwie sądów administracyjnych uczestniczka postępowania nie podjęła w odpowiednim czasie działań, które zmierzałyby do zamieszkania przez nią we wskazanym lokalu. Złożenie przez uczestniczkę postępowania do sądu wniosku o ustalenie sposobu korzystania z mieszkania było spowodowane toczącym się postępowaniem w sprawie wymeldowania i miało zapobiec wydaniu decyzji o jej wymeldowania z miejsca pobytu stałego. Dopiero po złożeniu zeznań, a zatem znając zakres i przedmiot postępowania, uczestniczka postępowania podjęła kroki prawne w celu powrotu do lokalu. Skarżący zakwestionował, że złożenie przez uczestniczkę postępowania pozwu w dniu [...] maja 2012 r., tj. po upływie 8 miesięcy od dnia opuszczenia lokalu, a nadto po wszczęciu postępowania w sprawie wymeldowania, nastąpiło "we właściwym czasie", pozwalającym na przyjęcie, że opuszczenie lokalu nie miało cechy dobrowolności. Tym samym, w jego ocenie nieprawidłowe są ustalenia organów administracji, że opuszczenie przez uczestniczkę postępowania miejsca pobytu stałego nie nosiło cech trwałości ani dobrowolności i nie towarzyszył mu zamiar przeniesienia centrum życiowego poza miejsce dotychczasowego zameldowania. O zamiarze pobytu stałego pod dotychczasowym adresem nie może również świadczyć pozostawienie przez uczestniczkę postępowania części rzeczy osobistych, bowiem jak zważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 15 stycznia 2009 r. sygn. akt III SA/Gd 360/08, (lex nr 484172), nawet pozostawienie rzeczy osobistych nie świadczy o skoncentrowaniu spraw życiowych w spornym lokalu.

Skarżący zarzucił organom obu instancji, że nie podjęły działań, stosownie do art. 7 i art. 8 k.p.a. celem ustalenia, czy w obecnym miejscu zamieszkania uczestniczka postępowania nie przebywa z zamiarem stałego pobytu oraz nie ustaliły tytułu prawnego uczestniczki postępowania do lokalu, w którym obecnie zamieszkuje, a oparły się jedynie na jej oświadczeniu, że mieszka w wynajętym lokalu, bez ustalenia nawet czasu, na jaki umowa najmu została zawarta. Wskazał także, że korespondencja wysłana przez organ I instancji na adres we W. przy ul. L. została przez pocztę zwrócona z adnotacją o niepodjęciu jej w terminie, a nie z uwagi na brak zamieszkiwania pod tym adresem jej adresata. Mając na uwadze wskazywane przez Trybunał Konstytucyjny cele ewidencji ludności, że uczestniczka postępowania nie podejmuje wszelkiej korespondencji kierowanej na adres we W. przy ul. J., o czym świadczy zwrot przesyłki zawierającej zawiadomienie o zakończeniu zbierania materiału dowodowego przez organ I instancji.

W związku z powyższym, w ocenie skarżącego uczestniczka postępowania przeniosła swoje centrum życiowe do miejsca, w którym aktualnie zamieszkuje, a jedynie celem uniknięcia wymeldowania z dotychczasowego miejsca pobytu stałego, już po wszczęciu postępowania w tym przedmiocie, zainicjowała postępowanie sądowe zmierzające do ustalenia sposobu korzystania z lokalu mieszkalnego przy ul. J. we W. Według ustaleń skarżącego uczestniczka postępowania odziedziczyła mieszkanie po swej ciotce J. Z. położone we W. przy ul. Z. i tam przeniosła centrum swej aktywności życiowej.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda D. wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 7 lutego 2013 r. pełnomocnik skarżącego złożyła do akt sprawy postanowienie Sądu Rejonowego dla W. we W. I Wydział Cywilny z dnia 22 stycznia 2013 r. sygn. akt [...] umarzające postępowanie z wniosku uczestniczki postępowania o podział do korzystania wraz z protokołem z rozprawy. Natomiast uczestniczka postępowania złożyła do akt sprawy rachunek za lokal wystawiony przez skarżącego obciążający uczestniczkę postępowania należnościami z tytułu czynszu i energii za okres od grudnia 2012 r. do lutego 2013 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowoadministracyjnym podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Uwzględnienie skargi poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a.

Podkreślenia wymaga, że sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

W ocenie Sądu skarga nie jest zasadna, bowiem zarówno zaskarżona decyzja Wojewody jak i poprzedzająca ją decyzja Prezydenta, nie naruszają prawa w stopniu uzasadniającym ich uchylenie.

Przedmiotem kontroli Sądu w rozpoznawanej sprawie jest decyzja Wojewody D. z dnia [...] sierpnia 2012 r., którą to decyzją utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] czerwca 2012 r. orzekającą o odmowie wymeldowania uczestniczki postępowania z miejsca pobytu stałego.

Prawidłowo organy rozpoznające sprawę przyjęły, że materialno-prawną podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, w myśl którego osoba która opuszcza miejsce pobytu stałego jest obowiązana wymeldować się, a w razie niedopełnienia przez nią tego obowiązku, na wniosek strony lub z urzędu organ gminy wydaje decyzję w sprawie wymeldowania takiej osoby. Zgodnie z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, pobytem stałym jest zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Wskazać również należy, że choć w art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych ustawodawca nie sprecyzował, jaki charakter ma mieć opuszczenie przez daną osobę miejsca stałego pobytu, to w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, utrwalił się pogląd, zgodnie z którym spełnienie przesłanki opuszczenia przez zainteresowaną osobę dotychczasowego miejsca pobytu stałego następuje wówczas, gdy jest ono trwałe, dobrowolne i wynika z jej własnej woli (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 kwietnia 2012 r., sygn. akt II OSK 223/12, lex nr 1219098 oraz z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt II OSK 2193/10, lex nr 1138105).

Przy czym kwestia dobrowolności ma jednak drugorzędne znaczenie, o ile opuszczeniu lokalu towarzyszy zamiar opuszczenia go w sposób trwały. Rezygnacja z przebywania w określonym lokalu może nastąpić w sposób wyraźny – poprzez złożenie oświadczenia woli, ale także w sposób domniemany – poprzez zachowanie, które nie wyraża woli stałego przebywania w miejscu, w którym dotychczas koncentrowały się sprawy życiowe danej osoby.

Wskazać należy, że dla orzeczenia o wymeldowaniu nie jest wystarczające stwierdzenie, że zameldowana w danym miejscu osoba w nim nie przebywa, ale konieczne jest również zbadanie, czy ustał rzeczywisty zamiar zamieszkiwania w danym lokalu w sposób stały. Przy czym ocena ta winna uwzględniać całokształt okoliczności związanych z zamieszkiwaniem konkretnej osoby w danym miejscu (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt II OSK 2193/10, lex nr 1138105).

Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny zgodnie z którym, nie można uznać za dobrowolne takiego opuszczenia dotychczasowego miejsca stałego pobytu, w ramach którego strona została usunięta z lokalu w drodze przymusu fizycznego czy psychicznego, bądź uniemożliwiono jej dostęp do lokalu (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 19 października 2010 r. sygn. akt. II OSK 1577/09, lex nr 746658, z dnia 11 maja 2010 r. sygn. akt II OSK 793/09, lex nr 597864).

Rozpatrując sprawę w świetle wyżej wskazanych kryteriów ustalenia w sprawie wymagało, czy uczestniczka postępowania trwale i dobrowolnie opuściła miejsce dotychczasowego pobytu w przedmiotowym lokalu w znaczeniu art. 15 ust. 2 ustawy nie dopełniając obowiązku wymeldowania się. Wskazać należy, że ustalenia powyższe winny były zostać poczynione zgodnie z przepisami prawa procesowego, w tym przede wszystkim zgodnie z wynikającą z art. 7 k.p.a. zasadą prawdy obiektywnej, w świetle której organ orzekający winien podjąć wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia oraz załatwienia sprawy. W tym też celu, zgodnie z wymogami określonymi w treści art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a., organ obowiązany jest w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. W myśl art. 107 § 1 i 3 k.p.a., decyzja organu powinna zawierać powołanie podstawy prawnej oraz uzasadnienie faktyczne i prawne.

Odnosząc wskazane reguły procesowe do rozpatrywanej sprawy Sąd stwierdził, że organ I instancji wyczerpująco zebrał materiał dowodowy, który następnie prawidłowo został oceniony przez organy obu instancji w granicach prawem przewidzianej swobody. Opierając się na właściwie dokonanych ustaleniach należało podzielić stanowisko organów obu instancji, że w sprawie brak jest faktycznych i prawnych podstaw do podjęcia decyzji o wymeldowaniu uczestniczki postępowania z miejsca pobytu stałego.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezspornie wynika, że uczestniczka postępowania wskazany lokal opuściła we wrześniu 2011 r. Zgodzić należy się z organami obu instancji, że materiał dowodowy zebrany w sprawie jednoznacznie wykazał, że nie nastąpiło opuszczenie lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, bowiem uczestniczka postępowania nie opuściła wskazanego lokalu w sposób trwały, dobrowolny i nie towarzyszył mu zamiar przeniesienia centrum życiowego poza miejsce dotychczasowego zameldowania. Nieprzebywanie uczestniczki postępowania we wskazanym lokalu jest efektem konfliktu rodzinnego. Podniosła bowiem w toku postępowania, że opuściła lokal w obawie o swoje bezpieczeństwo, w wyniku działania skarżącego, jej brata i bratowej, bowiem uniemożliwiali jej zamieszkiwanie. Nie zerwała jednak więzi z miejscem pobytu stałego. W mieszkaniu pozostawiła część swoich rzeczy, co potwierdzili zeznający w sprawie świadkowie. Ma klucze do lokalu i odwiedza tam swoją matkę. Uczestniczka postępowania w protokole przesłuchania z dnia [...] kwietnia 2012 r. zadeklarowała powrót do lokalu, jak tylko zostanie jej to umożliwione, dodała, że chciałby tam spokojnie i bezpiecznie mieszkać. Również zeznania sąsiadki potwierdzają wolę uczestniczki postępowania zamieszkania w danym lokalu w sposób stały, bowiem, zdaniem świadka, powodem awantur w mieszkaniu skarżącego, była chęć zamieszkania przez uczestniczkę postępowania w lokalu, ale domownicy nie wyrażali na to zgody. Również inne kroki podejmowane w sprawie, w tym ugoda mediacyjna, czy ustalenie sposobu korzystania z mieszkania potwierdzają wolę wewnętrzną uczestniczki postępowania, tj. chęć powrotu do mieszkania, co oznacza zarazem, że zamieszkiwanie poza miejscem zameldowania traktuje jako stan tymczasowy, z którym się nie pogodziła i czyni starania o powrót do tego mieszkania. W świetle opisanych okoliczności organy obu instancji zasadnie przyjęły, że twierdzenia uczestniczki postępowania są wiarygodne, a podejmowane przez nią działania jednoznacznie wskazują, że nie zrezygnowała z przebywania we wskazanym lokalu.

Bez znaczenia pozostają okoliczności podnoszone w skardze, a dotyczące posiadania tytułu prawnego przez uczestniczkę postępowania do innego lokalu, bowiem sprawy meldunkowe, służą wyłącznie rejestracji stanu faktycznego, a nie prawnego i nie mają wobec tego żadnego związku z ustalaniem prawa do lokalu, ani tym bardziej nie dotyczą uprawnień w zakresie ich przyznawania tudzież pozbawiania. Postępowanie w sprawie o wymeldowanie nie wkracza zatem w sferę stosunków cywilnoprawnych (np. własnościowych, najmu etc.), ani nie wpływa na stosunki prawne z zakresu prawa rodzinnego (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r. sygn. akt K. 20/01, OTK ZU A 2002/3/34).

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny i prawny Sąd doszedł do przekonania, że organy obu instancji zasadnie stwierdziły, że nie została spełniona przesłanka opuszczenia lokalu, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji w niczym nie naruszają prawa, bowiem zostały wydane zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz Kodeksem postępowania administracyjnego, zaś organy obu instancji poczyniły prawidłowe ustalenia w sprawie w oparciu o wyczerpująco zebrany materiał dowodowy i w oparciu o te ustalenia wydały trafne rozstrzygnięcie. Wskazać również należy, że decyzje wydane przez organy obu instancji w pełni realizowały wymogi określone w art. 107 § 3 k.p.a., bowiem zawierały szczegółowe uzasadnienie faktyczne i prawne. Tym samym, zarzuty naruszenia art. 7, art. 8 i art. 107 § 3 k.p.a., nie znajdują żadnego uzasadnienia.

Z podanych wyżej względów - skoro podniesione zarzuty są niezasadne, a zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji nie uchybiają prawu – skarga, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podlegała oddaleniu.