I SA/Kr 1830/12

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia 26 czerwca 2012 r. Prezydent Miasta K. ustalił S.G (dalej: Skarżący) wysokość podatku od nieruchomości za 2007 r. w kwocie 31.772 zł, za 2008 r. w kwocie 32.481 zł, za 2009 r. w kwocie 32.481 zł, za 2010 r. w kwocie 32.481 zł, za 2011 r. w kwocie 32.481 zł oraz za 2012r. w kwocie 35.952 zł. W uzasadnieniach przedmiotowych decyzji organ podał, iż S. G. na podstawie aktu notarialnego zawartego w dniu 15.11.2006 r., Rep. [...] nabył prawo użytkowania wieczystego działki nr [...], położonej w obrębie [...] jednostki ewidencyjnej N. w K., ale nie złożył do tut. Urzędu "Informacji o nieruchomościach" na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych(Dz.U. z 2010r., nr 95, poz. 613 z ze zm.- dalej w skrócie u.p.o.l.), pomimo wysłanych do niego stosownych wezwań. Dopiero w dniu 05.01.2012r. Skarżący nadesłał druk IN -1,w którym zgłosił do opodatkowania powierzchnię 1666 m2 budynku mieszkalnego oraz 0,2104 ha gruntów pozostałych.

Następnie w dniu 13.02.2012 r. organ pierwszej instancji wszczął z urzędu postępowanie w sprawie ustalenia Skarżącemu zobowiązań podatkowych za w/w lata. W dniu 2.03.2012 r. Skarżący ponownie przesłał odpowiedni formularz, w którym zadeklarował do opodatkowania 1666 m2 budynku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz 0,2104 ha gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jednocześnie powiadomił organ podatkowy o przeprowadzonych w poprzednich latach pracach remontowych w budynku na os. Z., co uniemożliwiło prowadzenie działalności gospodarczej ze względów technicznych. Na tą okoliczność przedłożył kserokopię działu I księgi wieczystej, obejmującej przedmiotową nieruchomość oraz dwa pisma Zarządu Dróg z dnia 31.01.2007 r. i z dnia 01.06.2007 r. Organ podkreślił także, że Skarżący będąc wezwany o dostarczenie dokumentów poświadczających niemożliwość prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych dostarczył jedynie kopię zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. W związku z powyższym, organ wydał w/w decyzje w oparciu o posiadane dokumenty poświadczające m.in., że S.G. od 2001 r. jest przedsiębiorcą, a budynek położony na działce [...] obręb [...] ma charakter usługowy, na co wskazuje treść księgi wieczystej nr [...]

Od powyższych decyzji Skarżący wniósł odwołania, w których podniósł, że nie zgadza się z wymierzeniem podatku w stawce obowiązującej dla budynków i gruntów związanych z działalnością gospodarczą, albowiem nie ma możliwości właściwego prowadzenia działalności gospodarczej na przedmiotowej nieruchomości gruntowej, z uwagi na brak urządzonego dojazdu do drogi publicznej. Podkreślił także, że wielokrotnie w tej sprawie, zwracał się do Zarządu Dróg, lecz ten wydawał negatywne opinie w kwestii urządzenia wjazdu do działki z ulicy O. czego dowodzą pisma z dnia 31.01.2007 r. i 01.06.2007 r. W ocenie Skarżącego, obsługa komunikacyjna obiektu przez ciągi piesze wewnątrzosiedlowe nie jest natomiast możliwa do ustanowienia, gdyż są to chodniki i drogi prywatne, przeznaczone do obsługi ruchu pieszego. Tymczasem parametry obiektu i rodzaj działalności, która ma być w nim prowadzona wymagają, by obiekt miał zapewnioną możliwość dojazdu autobusów. Nie jest to z kolei możliwe z wykorzystaniem istniejących ciągów komunikacyjnych, na co wskazuje plan osiedla, na którym znajduje się budynek. Ponadto wskazał, że dokonując zakupu nieruchomości kupował ją z obiektem hotelu robotniczego i wszystkie sąsiednie budynki Przedsiębiorstwa Usług Hotelarskich i Turystycznych, od którego kupił budynek nr [..], były i są hotelami robotniczymi. Hotel robotniczy natomiast w świetle Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. jest budynkiem zbiorowego zamieszkania sklasyfikowanym w klasie 1130, który jest częścią działu 11 - budynki mieszkalne. Zdaniem strony o charakterze nieruchomości świadczy też użycie określenia "blok nr [...]" w przedłożonych kserokopiach pisma PUHIT z 10.11. 2006 r. oraz pisma Ministra Skarbu Państwa z dnia 03.11.2006r. Zdaniem Skarżącego, o tym, że przedmiotowy obiekt jest hotelem robotniczym świadczy również projekt Miejskiego Biura Studiów i Projektów Budownictwa - z kwietnia 1965r. Z przedłożonej mapy wynika bowiem, iż obiekt został wybudowany na terenie opisanym jako " H." Ponadto wypisy z rejestru gruntów z dnia 13.11.2006 r. oraz z dnia 17.07.2012r. dotyczące działki oznaczonej numerem [...] na os. Z. w K. wskazują, iż była ona nieruchomością niezbudowaną. Z kolei w świetle danych ujawnionych w księdze wieczystej nr [...] prowadzonej dla tej nieruchomości jej sposób korzystania został określony jako tereny mieszkaniowe i oznaczony symbolem B.

Zaskarżonymi decyzjami z dnia 24 sierpnia 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy w/w decyzje Prezydenta Miasta. Organ odwoławczy uzasadniając przedmiotowe rozstrzygnięcia przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania zauważając, że Skarżący nabył prawo użytkowania przedmiotowego gruntu wraz z prawem własności znajdującego się na nim budynku będąc przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą od dnia 7 marca 2001 r. Przedmiotem tej działalności było m.in. prowadzenie hoteli i podobnych obiektów zakwaterowania, jak również obiektów noclegowych, turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania. Zgodnie natomiast z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b cytowanej ustawy, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Zdaniem organu odwoławczego, z powyższego unormowania jednoznacznie wynika, że sam fakt posiadania przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, gruntów, budynków lub budowli skutkuje tym, że są one związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, w rozumieniu w/w ustawy. Podnoszone natomiast przez odwołującego się okoliczności braku dostępu do drogi publicznej nie stanowią, względów technicznych, o których mowa jest we wskazanym wyżej przepisie. Mają one charakter prawny i ekonomiczny, a nie techniczny i pozostają bez wpływu na kwalifikację tych gruntów dla potrzeb podatku od nieruchomości. Organ interpretując znaczenie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. wskazał na jego specyficzną konstrukcję opartą na zastosowaniu wyjątku od zasady. Zasadą jest bowiem, że za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się wszelkie grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a wyjątkiem - że do tej kategorii nie zalicza się jednak, po pierwsze, budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, po drugie, gruntów pod jeziorami, zajętych na zbiorniki wodne retencyjne lub gruntów elektrowni wodnych, oraz po trzecie, przedmiotów opodatkowanych tym podatkiem, które nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Wyjątek ustawowy powinien być natomiast interpretowany ściśle, a więc wykładnia rozszerzająca tego wyjątku jest niedopuszczalna. Ponadto stwierdzenie, że przedmiot opodatkowania "nie jest i nie może być wykorzystywany" wskazuje nie tylko na stan obecny tego przedmiotu, ale także na potencjalne, ulokowane w przyszłości, możliwości jego wykorzystywania. Organ podkreślił, że w niniejszej sprawie odwołujący się w żaden sposób nie wykazał, ażeby utrudnienia z wjazdem na działkę z drogi publicznej wykluczały możliwość jakiegokolwiek gospodarczego jej wykorzystania. Organ odwoławczy poczynił również ustalenia, z których wynika, iż na przedmiotowej nieruchomości prowadzona jest przez odwołującego się działalność gospodarcza. Budynek na działce nr [...] na os. Z. [...] w K. (dawny hotel pracowniczy) został zmodernizowany i obecnie pełni funkcje obiektu hotelowego nieskategoryzowanego. Jak wynika z licznych ogłoszeń i strony internetowej (http://www.arkahotels.pl/) dotyczącej przedmiotowego budynku, w obiekcie pod nazwą A. - znajdują się 62 pokoje 1, 2 i 3 osobowe o wysokim standardzie z łazienkami, TV i dostępem do internetu. W ramach prowadzonej działalności A. oferuje też klientom usługi w zakresie zakwaterowania i wyżywienia jak również wynajmu obiektu na imprezy okolicznościowe i szkolenia. W ofercie obiektu znajduje się również informacja dotycząca posiadanego przez A. własnego monitorowanego parkingu. Okoliczności te przeczą, zdaniem organu, twierdzeniom odwołującego, co do niemożności właściwego prowadzenia działalności gospodarczej w budynku i na nieruchomości gruntowej. Ponadto organ wskazał, że przejściowa niemożność wykorzystywania przedmiotu opodatkowania do prowadzenia działalności nie daje podstaw do tego, aby do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Stąd też, zdaniem organu, nie zmienia postaci rzeczy fakt, iż Skarżący wskazał, że działalność gospodarcza w budynku prowadzona jest w ograniczonym zakresie od 15 września 2009 r., a jego użytkowanie rozpoczęto dopiero po przeprowadzeniu prac remontowych w zakresie wymiany instalacji, okien oraz wykonaniu ocieplenia. Fakt ten według organu nie uprawnia do twierdzenia strony jakoby budynek nie był wykorzystywany przez nią ze względów technicznych. Organ podatkowy powołał się także na stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2006 r., sygn. II FSK 301/05, z którego wynika, że konieczność przeprowadzenia remontu w budynku nie oznacza pozbawienia tego budynku związku z działalnością gospodarczą w szerokim znaczeniu. Adaptacja budynków do prowadzenia zamierzonej w przyszłości działalności gospodarczej stanowi jeden z wyznaczników prowadzenia tejże działalności. Nieodpowiedni stan techniczny budynków nie dyskwalifikuje ich w ogóle z prowadzenia działalności gospodarczej, lecz jedynie ogranicza wysokość, uzyskiwanych z tych budynków bezpośrednio, dochodów w danym roku podatkowym. Organ podkreślił, że w badanej sprawie, poza sporempozostaje okoliczność, iż na nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa, będącej w użytkowaniu wieczystym S.G. prowadzona jest działalność gospodarcza. Potwierdzają to, zdaniem organu zarówno oświadczenie strony co do prowadzenia działalności gospodarczej na nieruchomości w ograniczonym zakresie, jak również zebrane w sprawie dowody.

Odnosząc się natomiast do podnoszonych w odwołaniu strony argumentów, iż budynek usytuowany w K. na os. Z. jest hotelem pracowniczym organ podkreślił, że hotele pracownicze w kształcie organizacyjnym określonym Rozporządzeniem Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 21 czerwca 1976 r. w sprawie zasad zajmowania i opróżniania lokali położonych w hotelach pracowniczych oraz zarządzeniem tego ministra, z tej samej daty, w sprawie zasad prowadzenia hoteli pracowniczych i stosowanych w nich opłatą przeznaczone do czasowego zakwaterowania pracowników zakładu prowadzącego hotel bądź innych zakładów, którzy zamieszkują poza miejscem zatrudnienia i nie mają możliwości codziennego powrotu do stałego miejsca zamieszkania. Administrację hotelu pracowniczego prowadzi zakład pracy bezpośrednio bądź przez zakładowe lub międzyzakładowe wyspecjalizowane jednostki usług socjalno-bytowych (§1 pkt 4 w/w rozp.), a zakwaterowanie pracownika następuje na podstawie skierowania zakładu pracy. Pracownik może zajmować miejsce w pokoju, samodzielny pokój bądź inny lokal (§ 2pkt 4rozp.). O uprawnieniach i obowiązkach, a także o zasadach odpłatności decyduje każdorazowo regulamin wewnętrzny hotelu (§7 ust.1 rozp.). Określony jest także czas pobytu pracownika w hotelu, który nie powinien przekraczać 5 lat, ale też może ulec przedłużeniu (§ 6 pkt 1 rozp.). W ocenie organu, nabycie przez Stanisława Gosia budynku będącego dotychczas hotelem pracowniczym, spowodowało, iż utracił on ten charakter. Ponadto organ nie zgodził się z twierdzeniami odwołującego się, że budynek ten pełni funkcję mieszkalną, a o jego charakterze przesądza klasyfikacja gruntów, na których jest usytuowany, określanych jako - tereny mieszkaniowe oznaczone w ewidencji gruntów i budynków symbolem B. W świetle powyższego organ stwierdził, iż budynek zlokalizowany w K. na os. Z. nie pełni funkcji mieszkalnych, a spełnia funkcję użytkową, zwłaszcza, że w księdze wieczystej nieruchomości o nr [...],na którą powoływał się Skarżący ujawniony jest budynek o przeznaczeniu usługowym. W konsekwencji organ stanął na stanowisku, że przedstawione okoliczności przemawiają za słusznością przyjętej przez organ podatkowy pierwszej instancji tezy, że zarówno grunt jak i budynek będące w posiadaniu odwołującego są wykorzystywane są do prowadzenia działalności gospodarczej, a budynek nie jest budynkiem mieszkalnym. Podlegają one zatem opodatkowaniu przy zastosowaniu stawek właściwych dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Na powyższe decyzje S.G. wniósł skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wnosząc o uchylenie zaskarżonych decyzji oraz poprzedzających je decyzji organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu skarg Skarżący podniósł, że stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, zgodnie z którą opodatkowana działka stanowi teren niezabudowany. Zarzucił też, organom podatkowym, że te nie ustaliły, jakiego rodzaju budynek znajduje się na tej nieruchomości oraz że nie są w posiadaniu projektu budowlanego. Stąd ustalenia swoje powinny oprzeć na stanie faktycznym wzniesionego budynku. Zdaniem Skarżącego, organy nie zebrały żadnych dowodów podważających mieszkalny charakter budynku, który został przez nią zadeklarowany w "informacji o nieruchomościach osób fizycznych" z dnia 05.01.2012r. Skarżący stwierdził, że w przypadku braku posiadania urzędowych danych odnoszących się do budynku, organy podatkowe powinny ustalić przeznaczenie budynku, a w razie stwierdzenia, iż budynek nie ma charakteru mieszkalnego, uzasadnić swoje stanowisko w tym zakresie. S.G. zaznaczył , iż rodzaje budynków określa rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów. W paragrafie 65 ust. 1 tego rozporządzenia wymienia się 10 budynków podzielonych ze względu na ich podstawowe funkcje użytkowe, w tym m.in. budynki mieszkalne oraz inne budynki niemieszkalne. Stosownie natomiast do ust. 2 tego przepisu przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju ustala się zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, wprowadzoną na podstawie przepisów o Statystyce publicznej. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, w II części załącznika, w szczegółowym podziale środków trwałych, w grupie I, wymienia m.in. budynki i lokale. Budynki podzielone są na dwie podgrupy: budynki mieszkalne i budynki niemieszkalne. Rodzaj "budynki mieszkalne" obejmuje m.in. budynki zamieszkiwania zbiorowego, np. hotele robotnicze. Rodzaj ten nie obejmuje hoteli i podobnych budynków krótkotrwałego zakwaterowania, które zostały zakwalifikowane do "innych budynków niemieszkalnych - rodzaj 109". W ocenie Skarżącego z powyższego wynika, iż hotele robotnicze są budynkami mieszkalnymi i winny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości według stawki określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit a) u.p.o.l. to jest tak jak od budynków mieszkalnych lub ich części. Skarżący podniósł także, że organy podatkowe nie sprawdziły jakiego rodzaju działalność jest prowadzona w obiekcie na os. Z. w K. i nie dokonały ustaleń co do rodzaju obiektu. Nie określiły czy jest to "zwykły" hotel jako rodzaj "109 KŚT", czy też jest to hotel robotniczy lub też budynek mieszkalny, jako rodzaj "110 KŚT". W związku z powyższym zdaniem Skarżącego, nie został w sposób należyty ustalony podatek od nieruchomości, a ponadto organ nie ma żadnych dowodów, które zaprzeczałyby jego twierdzeniom o mieszkalnym charakterze budynku. Dodatkowo Skarżący podniósł, że na przedmiotowej nieruchomości nie ma możliwości należytego prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług hotelarskich z uwagi na warunki lokalizacyjne budynku i brak połączenia z drogą publiczną. Skarżący podtrzymał również swoje dotychczasowe stanowisko, iż na wskazanej nieruchomości znajduje się budynek mieszkalny. Na poparcie swoich argumentów Skarżący dołączył do skarg wydruk pisma Dyrektora Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru z dnia 27.04.2005r. , znak: [...] w sprawie zależności pomiędzy rodzajem budynku, a wysokością stawki podatku od nieruchomości.

W odpowiedziach na skargi z dnia 26 listopada 2012 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o ich oddalenie, podtrzymując stanowiska zawarte w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji.

Na rozprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowił połączyć sprawy ze skarg na wyżej wymienione decyzje do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz prowadzić je pod sygn. akt I SA/Kr 1830/12.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 oraz art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002r., nr 153, poz. 1269 z p. zm) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne opiera się więc na kryterium legalności i dotyczy m.in. decyzji administracyjnych jako aktów konkretyzacji stosunków materialnoprawnych dokonywanych uprzednio przez organy administracyjne (por. art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t.j. Dz.U. z dnia 2012r., poz. 270 ze zm.- dalej oznaczana jako p.p.s.a.) Sąd administracyjny orzekając rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

W ocenie orzekającego Sądu, w przedmiotowej sprawie zarówno decyzje organu I instancji jak i II instancji nie naruszają ani przepisów prawa materialnego, ani też przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym uchylenie ich w świetle art. 145 w/w ustawy. Stąd też Sąd uznał, że przedmiotowe skargi nie zasługują na uwzględnienie.

Kwestią kluczową w niniejszym postępowaniu jest interpretacja pojęcia "grunty i budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" w kontekście zaistniałego stanu faktycznego i przyjętej stawki podatku od nieruchomości.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej stanowią grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych.

Kształt tej definicji wskazuje na konieczność analizowania jej w dwóch płaszczyznach. Po pierwsze, poprzez ustalenie istnienia stosunku prawnego posiadania - jako kryterium przesądzającego, a po drugie przez określenie wyłączeń ze szczególnym uwzględnieniem tzw. "względów technicznych."

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostaje fakt posiadania przez Skarżącego przedmiotu opodatkowania. W dniu 15.11.2006r nabył on bowiem prawo użytkowania wieczystego nieruchomości obejmującej działkę nr [...] , o pow. 0,2104 ha, położoną w K. na os. Z., dzielnica N., dla której Sąd Rejonowy w K., Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr [...] oraz prawo własności znajdującego się na niej budynku nr 8, stanowiącego odrębną nieruchomość. Trzeba przy tym zauważyć, że na gruncie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych pojęcia "posiadanie" używa się na określenie korzystania przez podmiot (przedsiębiorcę) z nieruchomości bez względu na istnienie i rodzaj tytułu prawnego do władania nią. Sam fakt objęcia nieruchomości we władanie przez przedsiębiorcę powoduje, że staje się on jej posiadaczem w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 w/w ustawy.

Nie ma też wątpliwości, że Skarżący od dnia 07.03.2001r. (czyli również w chwili nabycia) prowadził działalność gospodarczą m. in. w zakresie hoteli i podobnych obiektów zakwaterowania (PKD 55.10.Z) oraz obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania ( PKD 55.20.Z). Wynika to zarówno z "Zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej" z dnia 20.09.2010r. jak i okoliczności faktycznych udokumentowanych w aktach sprawy poprzez wydruki ze strony internetowej dotyczącej A., zawierające ogłoszenia wynajmu pokoi w budynku znajdującym się na os. Z..

Szczegółowej analizy wymagają natomiast. w kontekście rozpatrywanej sprawy, pojęcia: "budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami", a także "względów technicznych", przez które przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności. Te kwestie są bowiem zgoła odmiennie interpretowane przez Skarżącego, aniżeli wynika to ze stanowiska organu prezentowanego w zaskarżonych decyzjach. W ocenie Sądu, stanowisko organów dotyczące niemieszkalnego charakteru przedmiotowego budynku są prawidłowe, mimo powołania w argumentacji nieobowiązujących już aktów prawnych tj. Rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 21 czerwca 1976 r. w sprawie zasad zajmowania i opróżniania lokali położonych w hotelach pracowniczych oraz Zarządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 21 czerwca 1976 r. w sprawie zasad prowadzenia hoteli pracowniczych i stosowanych w nich opłat.

Wbrew twierdzeniom Skarżącego, organ ustalił, że budynek na os. Z. nie jest budynkiem mieszkalnym tylko hotelem, a faktu tego nie zmienia ujawnienie w księdze wieczystej nr [...] sposobu korzystania tej nieruchomości jako tereny mieszkaniowe i oznaczenie symbolem B. W tej samej księdze wieczystej w dziale I-O "oznaczenie nieruchomości", w podrubryce dotyczącej budynku ujawniony jest sposób przeznaczenia tego budynku jako – "budynek usługowy". Podkreślić natomiast trzeba, iż na podstawie § 28 ust.1. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości, z dnia 17 września 2001r. w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów (Dz. U z 2001r., nr 102, poz. 1122 z p. zm.) dane dotyczące nieruchomości gruntowych i budynkowych wpisuje się w księdze wieczystej na podstawie wyrysu z mapy ewidencyjnej oraz wypisu z rejestru gruntów lub innego dokumentu sporządzonego na podstawie przepisów o ewidencji gruntów i budynków, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.

Podobne zdanie w kwestii znaczenia klasyfikacji gruntów w kontekście wymiaru podatku od nieruchomości zaprezentował w wyroku z dnia 25.02.2008r. , sygn. akt I SA/Wr 1575/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu . Sąd ten stwierdził , " że w odniesieniu do gruntów podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, a będących w posiadaniu przedsiębiorcy sposób ich klasyfikowania w ewidencji gruntów i budynków nie ma istotnego znaczenia. Nawet jeśli grunt będzie w klasyfikacji oznaczony jako "B" , "tereny mieszkaniowe", a będzie w posiadaniu przedsiębiorcy i był albo jest związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą to winien podlegać opodatkowaniu wg stawki najwyższej. Przepis ten dowodzi, że oznaczenie w ewidencji gruntów i budynków ma dla gruntów opodatkowanych podatkiem od nieruchomości, a związanych z działalnością gospodarczą wtórne znaczenie ". Sąd podkreślił także, iż fakt posiadania przez stronę gruntów klasyfikowanych wg symbolu "B" – "tereny mieszkaniowe", nie jest równoznaczny z faktem, do którego odnosi się norma art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. tj. posiadania budynków mieszkalnych i związanych z nimi gruntów. Są to dwie różne kategorie, a z opodatkowania wg stawki najwyższej wyłącza w omawianym przypadku jedynie fakt posiadania budynków mieszkaniowych i związanych z nimi gruntów, nie zaś gruntów kwalifikowanych jako tereny, które mogą być przeznaczone na cele mieszkaniowe. W świetle powyższego, w rozpatrywanej sytuacji, zbędne było więc przeprowadzenie badania projektu budowlanego, tak jak tego chciał Skarżący. Zgodnie bowiem z art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U z 2012r., poz.749 z p. zm.) jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Przedmiotem dowodu są natomiast okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem (art. 188 O. p.).Organy podatkowe nie mają zatem obowiązku dopuszczania każdego dowodu proponowanego przez stronę, jeżeli dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego adekwatne i wystarczające są inne dowody zebrane w toku postępowania. (por. wyrok NSA z dnia 09.11.2010r., sygn. akt II FSK 866/10; wyrok NSA z dnia 27.09.2011r., sygn. akt I FSK 1241/10; wyrok NSA z dnia 20.01.2010r., sygn. akt II FSK 1312/08; wyrok NSA z dnia 19.10.2010r., sygn. akt I GSK 1187/09);

Na uwagę nie zasługiwała również argumentacja Skarżącego o mieszkalnym charakterze budynku powołująca się na używanie określenia "blok nr". Trzeba bowiem zauważyć, że pojęcie blok nie jest zarezerwowane tylko dla budynków mieszkalnych. Można bowiem mówić o bloku oznaczonym jakimś numerem w przypadku np. budynków produkcyjnych, czy składowych fabryk lub stoczni. W takim wypadku natomiast wątpliwe byłoby przypisywanie tego rodzaju budynkom charakteru mieszkalnego.

Nie można się wreszcie zgodzić z twierdzeniem Skarżącego, iż przedmiotowy budynek jest hotelem robotniczym i jako taki powinien być opodatkowany podatkiem od nieruchomości według stawki określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit a) u.p.o.l., czyli niższej od zastosowanej. Kryterium decydującym w tym przypadku jest znaczenie pojęcia "hotelu robotniczego" pojmowanego jednak nie przez pryzmat nazewnictwa samego budynku, ale przez pryzmat rzeczywistego jego wykorzystywania.

Biorąc pod uwagę ustalenia organów oraz poglądy wyrażone w przytoczonych przez organ uchwałach Naczelnego Sądu Administracyjnego trudno przyjąć, iż budynek nr [...] na os. Z. jest hotelem robotniczym. Fakt, że Skarżący nabył go od Przedsiębiorstwa Usług Hotelarskich i Turystycznych jako hotel robotniczy, a wokół niego znajdują się również hotele robotnicze, nie czyni jeszcze tego budynku hotelem robotniczym w sensie rzeczywistym. Po pierwsze bowiem, otoczenie nie wpływa bezpośrednio na przeznaczenie, czy wykorzystanie budynku. Po drugie, natomiast należy mieć na uwadze, że warunki gospodarczo rynkowe zmieniają się w ostatnim okresie dość szybko, za czym nie idzie zmiana nazewnictwa pewnych określeń czy klasyfikacji, która oddawałaby ich właściwą rolę i obrazowałaby ich aktualny charakter. Budynek nr [..] na os. Z. w badanym okresie był obiektem hotelowym pod nazwą A., w którym znajdują się 62 pokoje 1, 2 i 3 osobowe, o wysokim standardzie z łazienkami, TV i dostępem do internetu . W ramach prowadzonej działalności A. oferuje klientom również usługi w zakresie zakwaterowania i wyżywienia jak też wynajmu obiektu na imprezy okolicznościowe i szkolenia. Obiekt dysponuje również własnym monitorowanym parkingiem. Jak wynika z akt sprawy oferta skierowana jest więc do szerokiego kręgu klientów, bliżej niesprecyzowanego ani nieograniczonego: charakterem wykonywanej pracy (np. robotnicy, hutnicy), przynależnością do danego rodzaju zakładu pracy (np. huty, kopalni, zakładu przemysłowego), cenzusem wieku, płci czy wykształcenia. Oferta ta jest więc typową ofertą hotelu czy motelu, które to w rozumieniu Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych ,PKOB, (Dz. U. z 1999r., nr 112, poz. 1316 z p. zm) stanowią "budynki hoteli" – klasa 1211,zaliczane do hoteli i budynków zakwaterowania turystycznego - grupa 121, objętych działem 12 – budynki niemieszkalne, sekcja 1 – budynki . W świetle natomiast Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010r, nr 242, poz. 1622 z p. zm.) obiekty o takim charakterze tj. hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania zalicza się do rodzaju 109 - "pozostałe budynki niemieszkalne". Zaznaczyć przy tym trzeba, iż brak numerycznego odniesienia przez organ podatkowy do charakteru przedmiotowego budynku nie podważa trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Na marginesie zwrócić należy uwagę, iż ze znajdującej się w aktach sprawy kserokopii pisma z Urzędu Miasta K. Wydziału Skarbu Miasta z dnia 08.03.2007r. wynika, że w stosunku do przedmiotowej nieruchomości opłata za użytkowanie wieczyste gruntu została ustalona w oparciu o art. 72 ust. 3 pkt 4a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010r, nr 102 poz. 651z p. zm.), dotyczący nieruchomości gruntowych na działalność turystyczną, a nie na podstawie pkt. 4 w/w artykułu dotyczącego m.in. gruntów oddanych na cele mieszkaniowe. Ustawa o gospodarce nieruchomościami nie zawiera wprawdzie definicji działalności turystycznej, pojęcie to przybliża natomiast ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 z p. zm.). Definiuje ona w art. 3 pkt 1 usługi turystyczne jako usługi przewodnickie, usługi hotelarskie (czyli krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych) oraz inne usługi świadczone turystom (tj. osobom, które podróżują do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla których celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i które korzystają z noclegu przynajmniej przez jedną noc) lub odwiedzającym (tj. osobom, które podróżują do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu w celu innym niż podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości, a które nie korzystają z noclegu w odwiedzanej miejscowości). Można zatem zakładać, że działalność turystyczna to działalność służąca tak zdefiniowanej turystyce, rozumianej jako świadczenie usług turystycznych (por. E.Bończak Kucharczyk, Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, Lex 2011, komentarz do art. 72).

Odnosząc się natomiast do podnoszonych przez Skarżącego "względów technicznych" przedmiotowej nieruchomości uniemożliwiających jej wykorzystywanie do prowadzenia działalności gospodarczej, należy odróżnić dwa ich rodzaje. W ocenie Skarżącego, jedne dotyczą braku połączenia z drogą publiczną (ul. Obrońców Krzyża), mimo dwukrotnych wniosków w tej kwestii do Krakowskiego Zarządu Dróg oraz niemożliwości obsługi komunikacyjnej obiektu przez ciągi piesze wewnątrzosiedlowe. Drugie z kolei, dotyczą faktu, że działalność gospodarcza w budynku prowadzona jest w ograniczonym zakresie od 15 września 2009 r., a jego użytkowanie rozpoczęto dopiero po przeprowadzeniu prac remontowych w zakresie wymiany instalacji, okien oraz wykonaniu ocieplenia.

Zdaniem Sądu, zarówno w stosunku do jednego jak i drugiego rodzaju argumentacja Skarżącego nie jest zasadna, a zajęte przez organy podatkowe stanowisko jest prawidłowe. W kwestii niewykorzystywania przedmiotu opodatkowania do działalności gospodarczej "ze względów technicznych" istnieje jednolite i ugruntowane orzecznictwo sądów administracyjnych, które rozpoznający Sąd w pełni podziela. Zgodnie z nim w definicji z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.I. brak jest warunku wykorzystania nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą, wystarczy sam fakt ich posiadania przez przedsiębiorcę (por. wyrok NSA z dnia 10.06.2011r., sygn. akt II FSK 226/10). Tym samym, przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej, nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości, nie miały zastosowania do tej nieruchomości stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Nieruchomość taka, mimo chwilowego jej niewykorzystywania, z różnych przyczyn, nie przestaje być nieruchomością związaną z prowadzoną przez dany podmiot działalnością gospodarczą (por. wyrok NSA z dnia 10.06.2011r., sygn. akt II FSK 226/10, wyrok NSA z dnia 09.01.2009r., sygn. akt II FSK 1354/07). Ustalając, czy w danym przypadku zachodzą względy techniczne, należy brać pod uwagę taki stan techniczny przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, który kompletnie uniemożliwia prowadzenie każdego rodzaju działalności gospodarczej przez samego przedsiębiorcę oraz jakikolwiek inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Nie jest konieczne wydanie w tym zakresie decyzji odpowiedniego organu administracji architektoniczno-budowlanej, stwierdzającej zły stan techniczny danego obiektu (por. wyrok NSA z dnia 01.06.2012r. , sygn. akt II FSK 2304/10, wyrok NSA z dnia 09.12.2008r., sygn. akt II FSK 1211/07, wyrok NSA z dnia 03.12. 2009 r. ,sygn. akt II FSK 1048/08). Wyłączenie z zakresu przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności ze względu na stan techniczny dotyczyć może sytuacji, gdy przedmiot ten jest i jednocześnie nie może być wykorzystywany w działalności trwale i to niezależnie od woli podatnika, przy czym chodzi tu o takie wady fizyczne budynków i budowli, które w sposób stały, a nie przejściowy uniemożliwiają korzystanie z nich przez przedsiębiorcę, zgodnie z celem działalności, jak również inne występujące przeszkody faktyczne (por. wyrok NSA z dnia 01.06.2011 r., sygn. akt. II FSK 151/10). Przeszkody o charakterze sezonowym, czy też inne przeszkody natury technologicznej (...) nie stanowią "względów technicznych", o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. ( por. wyrok NSA z dnia 17.01.2008 r. sygn. akt II FSK 1517/07). Przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości lub jej części służącej do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Przeprowadzenie remontów w budynkach nie oznacza pozbawienia tych budynków związku z działalnością gospodarczą w szerokim znaczeniu. Adaptacja budynków do prowadzenia zamierzonej w przyszłości działalności gospodarczej stanowi jeden z wyznaczników prowadzenia tejże działalności (por. wyrok NSA z dnia 16.02.2006 r., sygn. akt II FSK 301/05). "Względy techniczne" nie mogą być wreszcie utożsamiane z przeszkodami o charakterze przejściowym, wynikającymi z woli podatnik i podejmowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej decyzji o remontach, przekształceniach, adaptacjach czy też zmianie przeznaczenia. Względy techniczne w rozumieniu tego przepisu oznaczają natomiast trwałą i obiektywną przeszkodę w wykorzystaniu gruntu, budynku bądź budowli do prowadzenia działalności gospodarczej (por. wyrok NSA z dnia 26.06.2012 r. sygn. akt II FSK 2457/10).

Podnoszone przez Skarżącego "względy lokalizacyjne budynku" mogą mieć natomiast co najwyżej wpływ na cenę oferowanych usług i kwestię ewentualnej kategoryzacji obiektu, w związku z utrudnionym (lecz nie niemożliwym ) dojazdem pojazdów wielkogabarytowych (np. autobusów). Zebrana w sprawie dokumentacja w szczególności zdjęcia satelitarne obiektu, wskazuje jednakże, iż nawet od ul. Obrońców Krzyża istnieje prowizoryczne połączenie z obiektem. Dostępne, może nie dla autobusów, ale na pewno dla ruchu pieszego.

Tak więc ani "względy lokalizacyjne" obiektu ani też czas i skutek podjętych działań remontowych nie mogą stanowić przesłanek wyłączających opodatkowanie tego obiektu wraz z gruntem, na którym się znajduje, według stawek przewidzianych dla przedmiotu związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej. Stąd też rozstrzygnięcia organów podatkowych są słuszne, a zarzuty Skarżącego z wyżej wymienionych względów nie zasługiwały na uwzględnienie.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.