II SA/Gl 1153/12

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] r. obecnie skarżąca M. H. zawiadomiła Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B., że została zaorana droga dojazdowa do jej nieruchomości położonej w L. – G. przy ul. [...] oraz zamontowana brama na wjeździe na tę drogę. Wniosła o podjęcie interwencji, albowiem utraciła dojazd do posesji, nie jest także egzekwowany wyrok Sądu Rejonowego w T. z dnia [...] r. sygn. akt [...]. Do akt dołączyła wypis z rejestru gruntów poświadczający, że jest właścicielką zabudowanej działki nr [...], kopie mapy ilustrującej położenie działek i przebieg drogi dojazdowej oraz kopię prawomocnego wyroku SR w T. z dnia [...] r. sygn. akt [...] wydany w sprawie o naruszenie posiadania, którym sąd nakazał pozwanemu J. W. zaniechanie naruszania posiadania pasa gruntu o szerokości 4 metrów, stanowiącego dojazd do nieruchomości skarżącej i K. S., biegnącego przez nieruchomość zapisaną w KW SR w T. nr [...]. Złożyła także zdjęcia bramy i drogi. Pokazują one, że na wjeździe z ulicy [...] istnieje dwuskrzydłowa brama a teren za bramą jest zaorany i stanowi całość z większą całością zaoranego pola.

Postanowieniem z dnia [...] r. PINB w B. zwrócił skarżącej, na zasadzie art. 66 § 3 k.p.a., podanie w części dotyczącej naruszenia posiadania pasa gruntu. Równocześnie poinformowano, że organ nadzoru uczyni przedmiotem rozpoznania sprawę wykonania bramy.

Na skutek wniesionego przez skarżącą zażalenia na powyższe postanowienie, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. postanowieniem z dnia [...] r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Z kolei wniesiona przez skarżącą do tut. Sądu skarga na postanowienie organu odwoławczego została oddalona prawomocnym wyrokiem z dnia 18 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 757/11.

Odnosząc się natomiast do pozostałej treści żądania skarżącej zawartej w jej piśmie z dnia [...] r., organ nadzoru budowlanego pierwszej instancji postanowieniem z dnia [...] r., Nr [...], odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie budowy bramy na działce nr [...] od strony ul. [...] w L. uznając, że w tej sprawie skarżącej nie przysługuje przymiot strony. Na skutek wniesionego zażalenia na to postanowienie, organ wojewódzki ostatecznym postanowieniem z dnia [...] r., Nr [...], stwierdził uchybienie terminu do wniesienia zażalenia. Postanowienie to nie jest przedmiotem skargi w niniejszej sprawie.

Z kolei pismem z dnia [...] r. organ pierwszej instancji zawiadomił strony, w tym skarżącą, o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie budowy przez J. W. bramy od strony ul. [...] w L. na działce nr [...].

Przed wszczęciem postępowania organ pierwszej instancji w dniu [...] r. przeprowadził czynności kontrolne, a w dniu [...] r. dokonał oględzin w terenie. Z protokołów z tych czynności wynika, iż brama na działce nr [...] (jedno skrzydło) oraz na działce nr [...] (drugie skrzydło) wykonywana była w [...] r. na podstawie dokonanych zgłoszeń. Inwestor A. W. przedłożył do wglądu zgłoszenie z dnia [...] r. wykonania ogrodzenia od strony ul. [...] na działce nr [...] w L., natomiast inwestor J. W. przedłożył do wglądu zgłoszenie z dnia [...] r. wykonania ogrodzenia od strony ul. [...] na działce nr [...] oraz wymiany bramy skorodowanej na działce nr [...] również w L. Według pomiaru dokonanego przez inspektorów nadzoru budowlanego, wysokość bramy wynosi 152-170 cm, brama wyposażona jest w dwa skrzydła o szerokości 2,9 każde i wykonana jest ze stalowych profili z wypełnieniem drewnianym. S. H. wskazał, że brama została wykonana na drodze dojazdowej do posesji państwa H.

Decyzją nr [...] z dnia [...] r. organ pierwszej instancji umorzył postępowanie w sprawie budowy przez J. W. bramy od strony ul. [...] w L. na działce nr [...], jako wykonanej na podstawie i zgodnie z dokonanym zgłoszeniem.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła skarżąca, która wskazała, iż dokonane zgłoszenie dotyczy wymiany bramy skorodowanej, natomiast Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] r. odmówił uwzględnienia odwołania A. W. w zakresie budowy ogrodzenia. Zatem zdaniem skarżącej ogrodzenia nie było, skoro go nie było nie mogło być skorodowane, istniała i istnieje w dokumentacji geodezyjnej droga łącząca drogę publiczną z posesją skarżącej i dalszymi polami. Zdaniem skarżącej A. W. w sposób świadomy wprowadził organy administracji w błąd, ponieważ w trakcie postępowania przed Sądem Rejonowym w T., sygn. akt [...], ustalono, iż na mapach ewidencyjnych widnieje droga dojazdowa do posesji skarżącej, przebiegająca w miejscu usytuowania bramy.

Postanowieniem nr [...] z dnia [...] r. organ pierwszej instancji na podstawie art. 113 § 1 k.p.a. sprostował oczywistą omyłkę pisarską w zakresie błędnie wskazanego nazwiska "H." zamiast "H.".

Rozpoznając odwołanie skarżącej, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia podzielono stanowisko organu pierwszej instancji, iż w sprawie istnieją podstawy uzasadniające umorzenie postępowania administracyjnego. Organ odwoławczy wskazał, że bezprzedmiotowość postępowania, o której stanowi art. 105 § 1 k.p.a. oznacza, iż brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę poprzez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Decyzja o umorzeniu postępowania zapada w sytuacji, gdy przyznanie określonego uprawnienia stało się zbędne lub gdy organ administracyjny stwierdzi oczywisty brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy. Przesłanką bezprzedmiotowości postępowania jest także brak podstaw do rozpoznania sprawy w drodze postępowania administracyjnego. Organ wskazał dalej, że budowa ogrodzeń na mocy art. 29 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.). nie wymaga pozwolenia na budowę. Niemniej art. 30 ust. 1 pkt 3 tej ustawy nakłada na inwestora obowiązek zgłoszenia robót budowlanych polegających na budowie ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego organ odwoławczy ustalił, iż właściciele działek [...] oraz [...] dokonali skutecznego zgłoszenia zamiaru wykonania ogrodzenia. Ogrodzenie to przybrało postać bramy dwuskrzydłowej wykonanej w ten sposób, że jedno skrzydło znajduje się na działce nr [...], natomiast drugie skrzydło usytuowane jest na działce nr [...], która stanowiła niegdyś drogę dojazdową do nieruchomości należącej do skarżącej. W ocenie organu odwoławczego rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji jest prawidłowe i odpowiada prawu, albowiem przedmiotowe roboty budowlane nie posiadają znamion samowoli budowlanej, a zatem zachodzi bezprzedmiotowość postępowania.

Organ odwoławczy zauważył ponadto, że podstawę do działania organów nadzoru budowlanego mógłby stanowić art. 50 ust. 1 pkt. 4 Prawa budowlanego przy zastosowaniu takiej jego wykładni, iż przepis ten zawiera dwie odrębne normy, kreujące przesłanki działania organów nadzoru budowlanego. Pierwsza mówi o prowadzeniu robót budowlanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków zawartych w pozwoleniu na budowę i z oczywistych względów nie może być w przedmiotowym postępowaniu stosowana. Druga zaś, mówi o prowadzeniu robót w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach. W ramach rozważania tej przesłanki organ rozważył podnoszone przez skarżąca kwestię wykorzystywania przedmiotowej drogi jako drogi koniecznej, biorąc także pod uwagę postępowanie w sprawie ustanowienia na jej rzecz drogi koniecznej zawisłe przed Sądem Rejonowym w T. (sygn. akt. [...]). Rozważając ten wątek sprawy organ wskazał, że inwestorzy wykonali bramę, a zatem nawet na wypadek hipotetycznego ustanowienia na rzecz skarżącej służebności drogi koniecznej, dokonana inwestycja nie uniemożliwia wykorzystywania działek [...] i [...] jako drogi koniecznej, zakładając istnienie między wyżej wymienionymi poprawnych relacji sąsiedzkich. Jakkolwiek z okoliczności sprawy wynika, że zainteresowani są skłóceni, to okoliczność ta, nie może być brana pod uwagę przez organy, gdyż w celu ewentualnej ochrony służebności służą skarżącej środki przewidziane w prawie cywilnym.

Organ odwoławczy nie podzielił też poglądów skarżącej wywodzonych z przedłożonej przez nią decyzji Wojewody [...] w sprawie sprzeciwu Starosty [...] wobec zamiaru budowy ogrodzenia z bramą w roku [...], bowiem przepisy które legły u podstawy wniesienia sprzeciwu (art. 5 ust. 1 pkt. 9 Prawa budowlanego oraz § 14 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie), nie mogą w ocenie organu stanowić podstawy do stwierdzenia, że przedmiotową bramę wykonano w sposób istotnie odbiegający od ustaleń zawartych w przepisach. Samo wykonanie bramy nie może a priori prowadzić do konstatacji, iż jej istnienie uniemożliwi korzystanie z danej nieruchomości jako drogi koniecznej, czy też dojazdowej. Ponadto w [...] roku inwestor dokonał nowego zgłoszenia, w stosunku do którego organ właściwy nie wniósł sprzeciwu.

Organ odwoławczy wskazał też, że druga brama, usytuowana na działce nr [...] została wymieniona z powodu korozji. Nie jest zatem zasadny zarzut, jakoby organ pierwszej instancji nierzetelnie zbadał zgodność inwestycji z dokonanym zgłoszeniem.

W skardze na powyższą decyzję skarżąca wniosła o jej zmianę. Wskazała, że żadne jej argumenty podniesione w odwołaniu nie zostały uwzględnione. Ustanowienie służebności drogi koniecznej na jej rzecz stało się faktem, na dowód czego załączyła do skargi kopię postanowienia Sądu Rejonowego w T. z dnia [...] r., sygn. akt [...]. Wskazała też, że przeciągająca się sprawa sądowa spowodowała pogorszenie warunków dojścia i dojazdu do jej działki. Odsyłanie na drogę postępowania cywilnego jest nieporozumieniem, gdyż spowoduje to dalsze, długotrwałe egzekwowanie swojego prawa. Dojazd do jej posesji istniał w tym miejscu od lat 20-tych XX w., o czym świadczy zgoda na usytuowanie i budowę jej budynku.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo zwrócił uwagę, że dołączone do skargi postanowienie Sądu Rejonowego w T. zapadło już po wydaniu zaskarżonej decyzji, a zatem nie mogło mieć wpływu na wynik sprawy.

W piśmie procesowym z dnia [...] r. pełnomocnik uczestnika postępowania A. W. wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania. W całości podzielił stanowisko prezentowane w toku postępowania przez organy obydwu instancji.

Na rozprawie w dniu 6 lutego 2013 r. pełnomocnik skarżącej podtrzymała skargę. Dodatkowo zarzuciła naruszenie art. 50 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego. Skarżąca oświadczyła natomiast, że apelacja od postanowienia Sądu Rejonowego w T. w przedmiocie ustanowienia służebności drogi koniecznej, została oddalona.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazać należy, że stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej (art. 1 § 1). Kontrola o jakiej mowa sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2) i polega na zbadaniu, czy organy administracji w toku rozpoznawania sprawy nie naruszyły prawa materialnego i procesowego. W przypadku stwierdzenia naruszenia prawa, sąd dokonuje oceny wpływu tego naruszenia na wynik sprawy. Powyższe ustalenia dokonywane są wedle stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu, a sąd nie jest w ich toku związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm. - dalej zwanej p.p.s.a.).

Przechodząc do merytorycznej oceny zaskarżonego aktu należy wskazać, że Sąd w pełni podziela ocenę organu odwoławczego, iż inwestor legalnie wzniósł bramę stanowiącą część ogrodzenia jego działki nr [...] spełniając wymagania określone przez prawo. Inwestor zgłosił bowiem zamiar budowy tego ogrodzenia wraz z oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zgłoszenie to zostało przyjęte przez organ administracji architektoniczno-budowlanej bez sprzeciwu. Prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane nie było kwestionowane, a z akt sprawy wynika, że w dacie wydania decyzji przez organy obydwu instancji nieruchomość ta nie była obciążona żadnym prawem rzeczowym na rzecz osób trzecich. Z treści zgłoszenia wynikało, że dotyczy ono budowy ogrodzenia od strony ul. [...] na działce nr [...] (brama na profilach stalowych z wypełnieniem drewnianym) oraz wymiany bramy skorodowanej na nową na działce nr [...]. Jak wynika z dokumentacji geodezyjnej znajdującej się w aktach sprawy, ta ostatnio wymieniona działka (nr [...]) jest zlokalizowana po przeciwnej stronie ul. [...], a sprawa wymiany bramy na tej działce pozostaje poza przedmiotem postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją i poza granicami niniejszej sprawy.

Istotą zarzutów skarżącej jest pozbawienie jej na skutek budowy przedmiotowego ogrodzenia (bramy) dostępu do drogi publicznej w taki sposób, w jaki odbywał się on przed wzniesieniem tej bramy. W ocenie Sądu zarzut ten, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie może prowadzić do podważenia prawidłowości zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów wskazać należy, iż art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, jako przykład chronionych interesów osób trzecich wymienia właśnie zapewnienie dostępu do drogi publicznej. Zgodnie z cytowanym przepisem na etapie projektowania i budowy obiektu budowlanego należy zapewnić poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej.

Wskazać należy, iż skarżąca jest właścicielem działki nr [...] i mieszka w budynku wzniesionym na tej działce od roku [...]. Dostęp do drogi publicznej odbywał się przed wzniesieniem spornej bramy m.in. poprzez działkę nr [...]. Okoliczność ta jest w sprawie niesporna. Stwierdzić jednak przyjdzie, że skarżąca korzystała z prawa przejazdu i przechodu do swojej nieruchomości przez grunty stanowiące własność osób trzecich jedynie w sposób zwyczajowy. Brak jest bowiem jakichkolwiek dowodów na okoliczność, że prawo przejazdu i przechodu przybrało usankcjonowaną postać bądź to jako ograniczone prawo rzeczowe, bądź też wynikające ze stosunku zobowiązaniowego.

Nie stanowi takiego usankcjonowania pozwolenie na budowę budynku skarżącej, na co powoływała się w toku postępowania, jak również w skardze. Trzeba podkreślić, że w niniejszej sprawie nie chodzi o budynek skarżącej. Stąd w ocenie Sądu wszelkie zarzuty i argumenty odnoszące się do kwestii legalności powstania i użytkowania tego obiektu nie mają dla sprawy znaczenia. Wniosek nie dotyczył stanu technicznego budynku skarżącej. Na tę okoliczność zwrócił już uwagę tut. Sąd w powołanym wyżej wyroku z dnia 18 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 757/11. Sąd wskazał wówczas, że nie znajdują zastosowania w sprawie przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.). Zgodnie z § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, jego przepisy stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych. Takie roboty budowlane w budynku skarżącej nie miały miejsca, zatem rozporządzenia do tego budynku w zakresie dotyczącym parametrów dojść i dojazdów się nie stosuje. Natomiast w sytuacji uzasadniającej ich zastosowanie, to na inwestorze spoczywałby obowiązek spełnienia odpowiednich standardów technicznych i ewentualnego zapewnienia projektowanemu obiektowi legalnego dostępu do drogi publicznej.

Obowiązek uwzględnienia interesów osób trzecich poprzez zapewnienie tym osobom dostępu do drogi publicznej nie może być rozumiany w ten sposób, że w postępowaniu administracyjnym mającym na celu zbadanie legalności wykonanych robót budowlanych (budowy ogrodzenia), organy administracji publicznej mają ustanawiać na rzecz osób trzecich drogę konieczną bądź samodzielnie ustalać, którędy przebiegać będzie dostęp do drogi publicznej przez działkę, na której została zrealizowana inwestycja. Nie należy to do kompetencji tych organów. To osoba zainteresowana dostępem do drogi publicznej winna zadbać o to, by uzyskać ograniczone prawo rzeczowe w postaci drogi koniecznej poprzez zawarcie umowy lub poprzez uzyskanie orzeczenia sądu cywilnego w tym przedmiocie. Obowiązek zapewnienia dostępu do drogi publicznej należy zdaniem Sądu rozumieć w ten sposób, że organy administracji wydające pozwolenie na budowę lub przyjmujące zgłoszenie, a także organy nadzoru budowlanego prowadzące postępowania kontrolne, winny uwzględniać istniejący stan prawny na gruncie np. istniejącą służebność drogi koniecznej. Wówczas organ administracji może zażądać, by obiekt był usytuowany na działce w taki sposób, aby nie naruszał możliwości korzystania z istniejącej drogi koniecznej. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednak, iż zarówno w dacie zgłoszenia przez inwestora zamiaru wykonania ogrodzenia, jak i w dacie wydawania decyzji w niniejszej sprawie służebność taka nie była ustanowiona. Skarżąca nie posiadała żadnego tytułu prawnego do używania dojazdu do swojej działki i korzystała z niego bezumownie. Służebność drogi koniecznej po działce nr [...] ustanowiona została dopiero postanowieniem Sądu Rejonowego w T. z dnia [...] r., a więc już po zakończeniu postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie.

Wskazać w tym miejscu przyjdzie, że samo ustanowienie tej służebności w sytuacji, kiedy roboty budowlane związane z budową ogrodzenia zostały legalnie wykonane w czasie, kiedy służebności tej nie było, nie powoduje, że roboty te wykonywane były niezgodnie z prawem. Ustanowienie służebności po wykonaniu spornych robót otwiera natomiast skarżącej drogę do dochodzenia swoich roszczeń na drodze postępowania cywilnego.

Reasumując stwierdzić przyjdzie, że konieczność zapewnienia w sferze oddziaływania obiektu osobom trzecim dostępu do drogi publicznej może dotyczyć tylko sytuacji, gdy dostęp ten ma charakter prawny, nie faktyczny. Nie można wymagać od inwestora aby projektując lub wykonując obiekt uwzględniał i zapewniał dostęp do drogi publicznej osobom, które nie mają tytułu do gruntów, po jakich przejeżdżają (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt II SA/Gl 482/08).

Z powyższych względów nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 50 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem, w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 lub w art. 49b ust. 1 właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych wykonywanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach. Z pozwoleniem na budowę w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia. Nie doszło też do realizacji robót budowlanych z naruszeniem przepisów prawa.

Na marginesie podkreślenia wymaga też, że ani organy administracji publicznej, ani też sądy administracyjne nie są powołane do rozstrzygania sporów sąsiedzkich. Ze zgromadzonego w sprawie materiału wynika, że między skarżącą a jej sąsiadem trwa spór związany z korzystaniem z dojazdu, co potwierdzają orzeczenia sądów powszechnych. Spór ten nie może jednak zostać rozstrzygnięty w trybie administracyjnym. Zarówno organy administracji jak i sąd administracyjny nie są przy tym uprawnione, ani zobowiązane do udzielania stronom porad prawnych poza zakresem ewentualnie prowadzonej sprawy i wskazywania środków prawnych umożliwiających realizację ich interesów. Odrębną przy tym kwestią jest zapewnienie nieruchomości legalnego dostępu do drogi publicznej, a inną podejmowanie ingerencji przez organy nadzoru budowlanego, gdy dochodzi do naruszenia prawa budowlanego.

Niezależnie od powyższego Sąd dostrzegł z urzędu, że organ pierwszej instancji naruszył przepisy postępowania dotyczące terminów załatwienia sprawy (art. 35 i nast. k.p.a.). Pismo skarżącej inicjujące postępowanie m.in. w niniejszej sprawie zostało złożone w siedzibie organu pierwszej instancji w dniu [...] r., a decyzja wydana została przez ten organ w dniu [...] r. W ocenie Sądu w aktach sprawy brak jest materiałów wskazujących na okoliczności usprawiedliwiające załatwienie sprawy w terminie rocznym. Jakkolwiek uchybienie to nie uzasadnia uchylenia decyzji, albowiem zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., naruszenie prawa procesowego uzasadnia uwzględnienie skargi jedynie wówczas, gdy mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jednakże organ winien mieć na uwadze, iż podobne uchybienia narażają go na zarzut bezczynności lub przewlekłości postępowania, a ewentualne uwzględnienie takiego zarzutu przez organ wyższego stopnia lub przez sąd administracyjny może spowodować dotkliwe dla tego organu skutki.

Mając na względzie podane argumenty, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Wskazać jeszcze wypadnie, że powołane w uzasadnieniu wyroki tut. Sądu są dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl