II SA/Po 966/12

Uzasadnienie

W dniu 4 lipca 2012 do Komendanta Garnizonu P. wpłynął wniosek kpt. P. J. o wypłatę dodatkowego wynagrodzenia za wykonywanie czynności administratora systemu teleinformatycznego w Komendzie Garnizonu P..

Decyzją nr [...] z dnia [...] 2012 r., wydaną na podstawie art. 104 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, art. 88 ust. 2, art.104 ust.1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz § 3 pkt 9 i § 13 ust.1 i 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie wypłacania żołnierzom zawodowym dodatkowego wynagrodzenia, Komendant Garnizonu P. postanowił przyznać kpt. P. J. dodatkowe zaległe wynagrodzenie za wykonywanie nieetatowych zadań administratora systemu teleinformatycznego Komendy Garnizonu P., w wysokości 25 zł od dnia 1 września 2010 r. do dnia 30 kwietnia 2012 r., to jest za 20 miesięcy w łącznej kwocie 500 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, iż Rozkazem Nr [...] Komendanta Garnizonu P. z dnia [...] 2010 r. powierzono kpt. P. J. - pełnomocnikowi ds. ochrony informacji niejawnych, wykonywanie obowiązków administratora systemu teleinformatycznego w Komendzie Garnizonu P. Obowiązki te wykraczały poza zadania wynikające z zajmowanego przez oficera stanowiska służbowego pełnomocnika ds. ochrony informacji niejawnych i nie były ujęte w żadnym z opisu stanowisk służbowych, występujących w etacie Komendy Garnizonu P.. Wykonywanie ich miało charakter stały i związane było z zabezpieczeniem funkcjonowania Komendy Garnizonu P..

Dalej Komendant Garnizonu P. wyjaśnił, że przy określaniu wysokości dodatkowego wynagrodzenia uwzględniono pracochłonność, stopień wykorzystania czasu poza normalnymi godzinami służby, stopień trudności i złożoności wykonywania czynności, stopień odpowiedzialności, posiadane kwalifikacje i doświadczenie żołnierza.

Wskazano także, iż rozkazem Nr [...] Komendanta Garnizonu P. z dnia [...] 2012 r. funkcja administratora systemu została powierzona innej osobie, a tym samym odwołany z tej funkcji został kpt. P. J..

W odwołaniu P. J. podniósł, iż przyznana mu stawka wynagrodzenia za wykonywanie czynności wykraczających poza zadania wynikające z zajmowanego stanowiska służbowego stanowi najniższą dopuszczalną przez przepisy stawkę. Stawka ta jest drastycznie niska, zwłaszcza w porównaniu ze stawką otrzymywaną przez żołnierza zawodowego pełniącego taką samą funkcję administratora systemu przed odwołującym się.

Decyzją nr [...] z dnia [...] 2012 r. Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w P. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W ocenie organu odwoławczego Komendant Garnizonu wydając rzeczoną decyzję nie naruszył żadnych przepisów przyznając stronie dodatkowe wynagrodzenie w kwocie 25 zł. Zgodnie z treścią art. 88 ust. 2 ustawy o żołnierzach zawodowych, żołnierz zawodowy otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie również za wykonywanie czynności powierzonych, które wykraczają poza zadania wynikające z zajmowanego przez niego stanowiska służbowego. W myśl § 3 pkt. 9 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie wypłacania żołnierzom zawodowym dodatkowego wynagrodzenia, do czynności powierzonych wykraczających poza zwykłe obowiązki służbowe żołnierzy zalicza się wykonywanie czynności o charakterze stałym związanym z zabezpieczeniem funkcjonowania jednostki wojskowej. Dalej organ podniósł, iż przepisy rozporządzenia pozostawiają do autonomicznej oceny i decyzji przełożonego wysokość stawki dodatkowego wynagrodzenia. Stosownie do § 13 ust. 1 rozporządzenia żołnierzowi, któremu powierzono wykonywanie dodatkowych czynności, za każdy miesiąc ich wykonywania przysługuje dodatkowe wynagrodzenie w wysokości od 25 do 75 zł.

Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w P. wyjaśnił, że administrator systemu teleinformatycznego odpowiada za funkcjonowanie systemu teleinformatycznego oraz za przestrzeganie zasad i wymagań bezpieczeństwa przewidzianych dla systemu teleinformatycznego. Komendant Garnizonu przyznając stronie dodatkowe wynagrodzenie w wysokości 25 zł. uwzględnił charakter, zakres wykonywanych czynności i pracochłonność przy ich wykonywaniu, a także doświadczenie żołnierza niezbędne przy wykonywaniu tych czynności.

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu P. J. zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 75 ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych poprzez niezastosowanie go w przedmiotowej sprawie oraz naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 7 oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, załatwienie sprawy bez uwzględnienia słusznego interesu skarżącego i nie ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów skarżącego i nie podanie przyczyn, z powodu których argumentom skarżącego odmówiono wiarygodności.

Zdaniem skarżącego, przyznanie wynagrodzenia w wysokości najniższego z możliwych tj. 25 zł godzi w podstawowe zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz ma charakter uciążliwego wobec strony działania organu.

Według P. J. uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie spełnia wymogów art. 107 § 3 i 11 k.p.a. Organ odwoławczy podał jedynie skrótowo stan faktyczny i poprzestał na stwierdzeniu, że Komendant Garnizonu wydając rzeczoną decyzje nie naruszył żadnych przepisów przyznając stronie dodatkowe wynagrodzenie w kwocie 25 zł. Takie stwierdzenia nie spełniają podstawowych wymogów budowy uzasadnienia decyzji, co należy ocenić, jako naruszenie prawa procesowego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Ponadto organ I instancji, a tym samym organ odwoławczy przemilczały miedzy innymi wysokość wynagrodzenia osób pełniących wskazane obowiązki przed skarżącym, co jest pominięciem faktów istotnych dla sprawy, a wynagrodzenie to bez zmiany zakresu obowiązków było i jest znacząco wyższe.

P. J. zarzucił nadto, że organ II instancji nie zwrócił uwagi na ewidentny fakt zaniedbania swoich obowiązków przez Komendanta Garnizonu, gdyż w momencie wyznaczenia do pełnienia funkcji administratora systemu powinien on z urzędu wszcząć postępowanie administracyjne w celu ustalenia wysokości dodatkowego wynagrodzenia wynikającego z obowiązujących przepisów. W wyniku zaniechania działania przez organ I instancji skarżący nie mógł korzystać z uprawnień jakie przedmiotowa decyzja mu nadawała. Pośrednio, zarówno organ i jak i II instancji, w decyzjach administracyjnych uznał, że przedmiotowe wynagrodzenie jest zaległe, a mimo to nie zastosował art. 75 ust. 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych i nie orzekł o odsetkach.

Skarżący podniósł także, że organy I i II instancji nie wskazały mu terminu zapoznania się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji administracyjnej, co uniemożliwiło stronie złożenie wniosku o przeprowadzenia dowodów między innymi z dokumentów postępowań administracyjnych dotyczących wysokości wynagrodzenia osoby będącej administratorem bezpośrednio przed stroną postępowania, dokumentów dotyczących sposobu i trybu powierzenia obowiązków administratora systemu jej następcy, a także w razie potrzeby dowodów z przesłuchania świadków na okoliczność określenia złożoności, charakteru i pracochłonności przy administrowaniu systemami informatycznymi w Komendzie Garnizonu P., jak też wysokości wynagrodzenia za administrowanie tym systemem.

Odpowiadając na skargę pełnomocnik Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w P. wniósł o jej oddalenie podnosząc, iż skarżący nie wykazał, które przepisy prawa materialnego zostały naruszone zaskarżoną decyzją. Przepisy nie precyzują kryteriów określania wysokości przyznanych sum dodatków pozostawiając to uznaniu przełożonych żołnierza.

Motywując decyzję Komendanta Garnizonu P., pełnomocnik organu II instancji wskazała na fakt, iż Komenda Garnizonu P. jest jedną z najmniejszych samodzielnych jednostek Wojska Polskiego, co niewątpliwie wpływa na zakres obowiązków osób wykonujących funkcję pełnomocnika ds. ochrony informacji niejawnych w porównaniu do takich stanowisk w dużo większych jednostkach wojskowych.

Odnosząc się do zarzutu braku orzeczenia o odsetkach wskazano, iż skarżący w toku postępowania przed organami nie wniósł o ich wypłacenie, a zatem brak było podstawy do orzekania w tym zakresie. Ponadto roszczenie odsetkowe jest instytucją prawa cywilnego a nie administracyjnego. Przepis art. 75 ust 3 ustawy o żołnierzach zawodowych przewiduje tylko możliwość wypłaty odsetek, ale nie określa żadnych reguł i kryteriów obliczana ich wysokości i wypłaty. Pełnomocnik organu powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał także, iż brak jest podstaw dla przyjęcia by orzekanie o należnych żołnierzowi odsetkach następowało w drodze decyzji administracyjnej, a ewentualnie wydana w tym zakresie decyzja musiałaby być oceniona jako wydana bez podstawy prawnej.

Występujący na rozprawie skarżący podtrzymał skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga okazała się zasadna, gdyż zaskarżona decyzja wydana został z naruszeniem przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Tytułem wstępu wyjaśnić należy, iż uprawnienia sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 §1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej p.p.s.a.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, to jest kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy w pierwszym rzędzie wskazać należy, iż w niniejszej sprawie przedmiotem rozstrzygnięcia organów administracji publicznej było ustalenie uprawnień P. J. do otrzymywania dodatkowego wynagrodzenia z tytułu powierzonych obowiązków związanych z wykonywaniem zadań administratora systemu teleinformatycznego Komendy Garnizonu P..

Zasadnicze znaczenie dla orzekania w tym przedmiocie ma art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 79, poz. 1750 z późn. zm.), który wylicza rodzaje "innych należności pieniężnych" otrzymywanych przez żołnierzy zawodowych poza przysługującym im uposażeniem zasadniczym wraz z dodatkami do uposażenia. Zgodnie z pkt 7 cyt. wyżej przepisu, żołnierz zawodowy otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie za dodatkowo powierzone czasowe pełnienie obowiązków służbowych i za wykonywanie czynności powierzonych, wykraczających poza zadania wynikające z zajmowanego stanowiska służbowego.

Zgodnie z art. 88 ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych żołnierz zawodowy otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie za wykonywanie czynności powierzonych, które wykraczają poza zadania wynikające z zajmowanego przez niego stanowiska służbowego.

Interpretacja przywołanych powyżej przepisów prowadzi do jednoznacznej konkluzji, że otrzymywanie przewidzianych przepisem art. 73 ust. 1 pkt 7 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych należności pieniężnych nie jest uzależnione od uznania organu administracyjnego, a ustawodawca przesądza o obligatoryjności przyznania świadczenia uprawnionemu żołnierzowi.

Jednocześnie zauważyć należy, iż w ustawie nie rozstrzygnięto o wysokości tych świadczeń wskazując, w art. 88 ust. 3, że to Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz szczegółowe warunki i tryb wypłacania żołnierzom zawodowym dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, z uwzględnieniem czynności powierzonych wykraczających poza zadania wynikające z zajmowanych przez żołnierzy stanowisk służbowych, które uprawniają do dodatkowego wynagrodzenia, a także stawek oraz terminów jego wypłacania. W przepisie tym ustawodawca wskazał także, iż określając wysokość dodatkowego wynagrodzenia, rozporządzenie powinno uwzględniać charakter i zakres wykonywanych czynności, pracochłonność i stopień wykorzystania czasu pozasłużbowego niezbędnego przy ich wykonywaniu, a także kwalifikacje i doświadczenie żołnierza zawodowego niezbędne przy wykonywaniu tych czynności.

Wykonując powyższą delegację ustawową Minister Obrony Narodowej wydał rozporządzenie z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie wypłacania żołnierzom zawodowym dodatkowego wynagrodzenia (Dz. U. z 2004 r., nr 108, poz. 1141), w § 13 ust. 1 którego określił, iż żołnierzowi, któremu powierzono wykonywanie innych niż wymienione w pkt 1-8 tegoż rozporządzenia czynności o charakterze stałym związanych z zabezpieczeniem funkcjonowania jednostki wojskowej, jeżeli wykonywanie tych czynności wynika z innych przepisów, w których nie określono prawa do wynagrodzenia albo nie określono jego wysokości, przysługuje za każdy miesiąc ich wykonywania dodatkowe wynagrodzenie w wysokości od 25 do 75 zł.

W świetle powyższych regulacji za trafny uznać należy pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż przepisy rozporządzenia pozostawiają do autonomicznej oceny i decyzji przełożonego wysokość stawki dodatkowego wynagrodzenia. W tym tez zakresie decyzję w przedmiocie przyznania dodatkowego wynagrodzenia cechuje charakter uznaniowy. Wysokość przyznanego dodatkowego wynagrodzenia została bowiem – w granicach, zakreślonych przez prawodawcę w rozporządzeniu z dnia 7 kwietnia 2004 r. – pozostawiona do oceny właściwego w danej sprawie organu administracji wojskowej.

Ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych gwarantuje bowiem jedynie, iż takowe dodatkowe wynagrodzenia w przypadku wykonywania czynności o charakterze stałym wykraczających poza zadania wynikające z zajmowanego stanowiska musi zostać żołnierzowi przyznane, zaś rozporządzenie z dnia 7 kwietnia 2004 r., że wysokość tego wynagrodzenia dodatkowego musi mieścić się w przedziale od 25 do 75 zł.

Konkluzja ta nie może być jednak interpretowana jako przyzwolenie na pełną dowolność, czy tez arbitralność działań organów administracji odnośnie ustalenia wysokości dodatkowego wynagrodzenia.

Muszą one bowiem w dalszym ciągu stosować się do wymogów procedury administracyjnego, a w szczególności do art. 7 k.p.a., art. 11 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a.

Przepis art. 7 k.p.a. nakłada zaś na organy administracji publicznej obowiązek stania na straży praworządności i podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia sprawy, mając na uwadze interes społeczny oraz słuszny interes obywateli. Art. 107 k.p.a., który na podstawie art. 140 k.p.a. znajduje zastosowanie również w stosunku do decyzji organów II instancji, określa zaś przesłanki formalne, jakie powinna spełniać decyzja administracyjna.

Istotnym składnikiem prawidłowo wydanej decyzji, w tym w szczególności decyzji o charakterze uznaniowym, jest jej uzasadnienie. Powinno ono w sposób wyczerpujący informować stronę o motywach, którymi kierował się organ rozstrzygając sprawę. Strona może, bowiem skutecznie bronić swych interesów tylko w sytuacji, gdy znane są jej przesłanki powziętej decyzji. Zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie decyzji składa się z uzasadnienia faktycznego, zawierającego w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, a także przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił mocy dowodowej oraz uzasadnienia prawnego zawierającego wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów, które zadecydowały o treści decyzji.

Organ musi, zatem zająć stanowisko wobec całego materiału dowodowego oraz uzasadnić jasno i należycie swoje zdanie, w szczególności, na jakiej podstawie uznał pewne fakty za udowodnione. Pominięcie w uzasadnieniu decyzji ustalenia okoliczności faktycznych, mogących mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, stwarza przesłankę do uznania naruszenia przez organ przepisów o postępowaniu administracyjnym w stopniu wywierającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Obowiązek sporządzenia uzasadnienia wiąże się także z wyrażoną w art. 11 k.p.a. zasadą przekonywania, która zobowiązuje organy administracji publicznej do dołożenia szczególnej staranności w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć, zwłaszcza tych, które podejmowane są w warunkach uznania admnistracyjnego. Innymi słowy, strony mają prawo znać argumenty i przesłanki podejmowanych decyzji, bowiem w przeciwnym wypadku nie mają one możliwości obrony swoich słusznych interesów przed organem odwoławczym, jak i przed sądem administracyjnym. Tak sporządzone uzasadnienie daje również rękojmię, iż organ dołożył należytej staranności przy podejmowaniu rozstrzygnięcia. Nieuzasadnienie zaś decyzji w sposób właściwy narusza uprawnienia strony i podstawowe zasady postępowania administracyjnego (art. 7 - 10 k.p.a.), a tym samym stanowi podstawę do uchylenia takiej decyzji (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: 25 listopada 2009 r., sygn. I OSK 558/09 dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, z dnia 16 marca 1998 r., II SA 96/98, publ. Lex nr 41681, z dnia 28 października 1998 r., I SA/Gd 1651/96; z dnia 13 grudnia 1988 r., II SA 497/88, publ. ONSA 1989, nr 2, poz. 68, Lex nr 10079; z dnia 8 maja 1998 r., I SA/Lu 380/97 – nie publikowane).

Istota decyzji wydawanej w ramach tzw. uznania administracyjnego polega na tym, że organ nie jest zobowiązany dokonać rozstrzygnięcia w jeden, określony i oczekiwany przez wnioskodawcę sposób, ale ma możliwość swobodnego wyboru jednego z możliwych rozwiązań. Owa zapewniona przez ustawodawcę swoboda wyboru w konsekwencji powoduje, że sąd administracyjny, kontrolujący działalność organu nie może zakwestionować zasadności dokonanego przez organ rozstrzygnięcia. Sąd jest jedynie władny zbadać, czy rzeczywiście zaistniała sytuacja, w której organ może dokonać swobodnego wyboru, oraz czy dokonując tego wyboru nie przekroczył granic przyznanej mu swobody, działając w sposób dowolny (arbitralny), to jest dokonując wyboru bez uprzedniego rzetelnego zbadania stanu faktycznego, wysłuchania argumentów stron lub w żaden logiczny sposób nie uzasadniając, dlaczego skorzystał z tej, a nie innej możliwości rozstrzygnięcia.

Wobec powyższego sąd badając zgodność z prawem decyzji wydanej w granicach uznania administracyjnego kontroluje jedynie, czy jej wydanie było poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem wyjaśniającym, tj. czy organ podjął wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia sprawy a w szczególności – czy zebrał i rozpatrzył w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy oraz czy prawidłowo ocenił, na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy poszczególne okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały udowodnione (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.). Sąd nie wnika natomiast w celowość i słuszność (rozumianą jako zgodność z pozaprawnymi determinantami, w szczególności z zasadami współżycia społecznego) podjętego przez organ rozstrzygnięcia.

W kontekście kontrolowanej sprawy oznacza to, iż organ administracji powinien wyjaśnić w sposób przekonujący, dlaczego przyznał skarżącemu dodatkowe wynagrodzenie właśnie w takiej wysokości. W konsekwencji należy więc przyjąć, że uznaniowy, co do ustalenia wysokości dodatkowego wynagrodzenia, charakter decyzji zobowiązuje organy administracji wojskowej do szczególnej dbałości o należyte ustalania i rozważenie stanu faktycznego, co powinno z kolei znaleźć swe odzwierciedlenie w uzasadnieniu kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Wymogom tym Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w P. nie sprostał. Zarówno bowiem uzasadnienie decyzji organu I instancji, jak i uzasadnienie utrzymującej ją w mocy decyzji organu odwoławczego z dnia 18 września 2012 r. pozbawione są jakichkolwiek szczegółowych ustaleń co do tego na czym polegały obowiązki administratora systemu teleinformatycznego Komendy Garnizonu P., jaka była wielkość tej jednostki w okresie objętym decyzją i jaka w związku z tym była pracochłonność tych czynności i wielkość czasu jaki na ich wykonywanie poświecić musiał skarżący poza czasem służby wynikającym z realizacji obowiązków na zajmowanym przez niego stanowisku. Z uzasadnienie decyzji organów obu instancji nie wynika także czy przy wykonywaniu czynności administratora systemu teleinformatycznego konieczne były jakiekolwiek specjalistyczne kwalifikacje żołnierza, względnie doświadczenie w realizowaniu tego rodzaju zadań.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż choć skarżony organ podjął próbę wyjaśnienia powyższych okoliczności w odpowiedzi na skargę wskazując, iż Komenda Garnizonu P. jest jedną z najmniejszych samodzielnych jednostek Wojska Polskiego, co niewątpliwie wpływa na zakres obowiązków osób wykonujących funkcję pełnomocnika ds. ochrony informacji niejawnych w porównaniu do takich stanowisk w dużo większych jednostkach wojskowych, to jednak próba ta nie mogła okazać się skuteczna, albowiem odpowiedź na skargę nie może zastępować uzasadnienia zaiskrzonej decyzji, w szczególności w zakresie zagadnień w ogóle w tym uzasadnieniu nie poruszonych. W odpowiedzi na skargę organ odniósł się przy tym do stanowiska pełnomocnika ds. ochrony informacji niejawnych, a więc zasadniczego stanowiska służbowego P. J., a nie do realizowanych przez niego czynności, które wykraczały poza zadania wynikające z zajmowanego przez stanowiska, a więc czynności związanych z pełnieniem funkcji administratora systemu teleinformatycznego, za które to czynności (a nie za czynności pełnomocnika ds. ochrony informacji niejawnych) przysługiwało mu dodatkowe wynagrodzenie.

Wskazać wreszcie należy, iż trafne okazały się także podnoszone przez skarżącego zarzuty naruszenia przepisów postępowania, poprzez naruszenie uprawnień strony do czynnego w postępowaniu udziału. Organy obu instancji przed wydaniem decyzji nie umożliwiły bowiem skarżącemu wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, czym niewątpliwie naruszyły art. 10 § 1 k.p.a.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.

Stanowczo podkreślić należy, iż Sąd w żadnym stopniu nie przesądza w jakiej wysokości dodatkowe wynagrodzenie winno być skarżącemu przyznane, albowiem prawidłowe zastosowanie przepisów prawa materialnego może nastąpić jedynie wtedy, gdy postępowanie przeprowadzone zostało zgodnie z obowiązującą procedurą, a okoliczności sprawy nie budzą wątpliwości, czego nie można jednak stwierdzić w niniejszej sprawie.

Podkreślić nadto należy, iż jak trafnie wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lutego 2007 r., sygn. I OSK 579/06 (publ. LEX nr 341251) w przypadku uznania administracyjnego decyzja zgodna z prawem powinna być poprzedzona rzetelnym przeprowadzeniem postępowania dowodowego, poprawną oceną zgromadzonych dowodów oraz wyjaśnieniem powodów podjętego rozstrzygnięcia.

Gwoli wszechstronnego wyjaśnienia sprawy wskazać w tym miejscu należy, iż wbrew stanowisku skarżącego zawartym w skardze i wcześniejszych pismach jakiegokolwiek znaczenia dla sprawy ustalenia wysokości należnego mu dodatkowego wynagrodzenia nie mają okoliczności związane z wysokością dodatkowego wynagrodzenia przyznawanego w Komedzie Garnizonu P., względnie innych jednostkach wojskowych innym osobom z tytułu wykonywania zbliżonych bądź takich samych czynności służbowych.

Jakikolwiek przepis prawa nie uzależnia bowiem wysokości dodatkowego wynagrodzenia o jakim mowa w art. 73 ust. 1 pkt 7 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych od wysokości analogicznego wynagrodzenia dodatkowego otrzymywanego przez inne osoby. Sposób sformułowania przez prawodawcę przepisów rangi ustawowej i podustawowej dotyczących tego wynagrodzenia wyraźnie wskazuje, że dokonując ustalenia jego wysokości (w granicach od 25 do 75 zł miesięcznie) organy administracji winny się kierować wyłącznie okolicznościami dotyczącymi:

- czynności powierzonych wykraczających poza zadania wynikające z zajmowanego stanowiska służbowego,

- podmiotu, któremu te czynności powierzono.

Stanowczo podkreślić w tymi miejscu należy, iż zasada równości wobec prawa wyrażona w art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej dotyczy stanowienia aktów o charakterze normatywnym (procesu stanowienia prawa). Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasada równości wobec prawa polega na tym, iż wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się daną cechą istotną mają być przez prawodawcę traktowane równo, to jest bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Oznacza to jednocześnie dopuszczalność zróżnicowania sytuacji prawnej różnych podmiotów (porównaj wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 listopada 1995 r. sygn. akt K 17/95, OTK 1995, nr 3, poz. 18, a także z dnia 5 listopada 1997 r. sygn. akt K 22/97, OTK 1997, nr 3-4, poz. 41). Z tak rozumianej konstytucyjnej zasady równości wynika dla ustawodawcy obowiązek równego traktowania obywateli i innych podmiotów, nie tylko gdy ogranicza on prawa lub wolności, ale także gdy przyznaje prawa lub nakłada obowiązki.

Co za tym idzie nie może stanowić naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa odmienne rozstrzygnięcie spraw indywidualnych w toku odrębnych postępowań administracyjnych.

Ze względu na charakter stwierdzonych naruszeń prawa procesowego skutkujących koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji w całości wobec niewykazania przez organ przesłanek ustalenia wysokości należności głównej, Sąd za przedwczesne uznał rozpoznawanie skargi w zakresie podnoszonego w niej zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Zauważyć w tym miejscu jedynie należy, iż oczywiście błędnym jest pogląd przedstawiony w odpowiedzi na skargę jakoby brak było podstaw dla przyjęcia by orzekanie o należnych żołnierzowi odsetkach następowało w drodze decyzji administracyjnej.

Pogląd ten stoi bowiem w oczywistej sprzeczności z aktualnym brzmieniem art. 75 ust. 3 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych w stanowiącym w zdaniu pierwszym, że w razie zwłoki w wypłacie uposażenia i innych należności, o których mowa w art. 73, żołnierzowi zawodowemu przysługują odsetki ustawowe od dnia, w którym uposażenie lub inna należność pieniężna stały się wymagalne, zas w zdaniu drugim, iż o odsetkach ustawowych orzeka w decyzji administracyjnej organ właściwy w sprawie przyznania uposażenia lub innej należności. Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż art. 75 ust. 3 w/w ustawy znowelizowany został poprzez dodanie zdania drugiego ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 76, poz. 669 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2010 r., właśnie w celu wyeliminowania występujących uprzednio rozbieżności w orzecznictwie sądów dotyczących trybu dochodzenia i przyznawania żołnierzom zawodowym odsetek z tytułu zwłoki w wypłacie uposażenia i innych należności.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy rzeczą organu będzie wydanie decyzji po wyeliminowaniu wskazanych w niniejszym wyroku uchybień i z uwzględnieniem faktu niewątpliwego zgłoszenia przez P. J. w skardze skierowanej do sądu roszczenia o wypłatę odsetek ustawowych, co uzasadnia orzekanie o tych odsetkach w trybie przewidzianym w art. 75 ust. 3 in fine ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

Wyniki poczynionych ustaleń faktycznych i prawnych organ winien uzewnętrznić w spełniającym wymogi określone w art. 8 k.p.a., art. 11 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnieniu decyzji.

O wykonalności zaskarżonej decyzji Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 152 p.p.s.a.

Sąd nie orzekł w przedmiocie zawartego w skardze wniosku o zasądzenie od organu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, albowiem skarżący zwolniony z mocy ustawy od obowiązku uiszczania kosztów sądowych nie wykazał by poniósł jakiekolwiek inne koszty postępowania.