I OZ 31/13

Uzasadnienie

W dniu 24 maja 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wydał w sprawie J.C. zarządzenie o następującej treści :

"1. Wystosować do J.C. pismo, w którym pouczyć skarżącego, że zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), wojewódzki sąd administracyjny właściwy jest do rozpatrywania skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane

w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego

i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Mając powyższe na względzie oraz fakt, że z treści wniosku z dnia 25 kwietnia 2012 r. "o usunięcie naruszenia prawa poprzez Pana Przewodniczącego Rady Miejskiej Ł.K.Ch. i Jego Radę" nie wynika, jak należy to pismo zakwalifikować - zobowiązać J.C. do jednoznacznego sprecyzowania treści powyższego wniosku poprzez wskazanie (na piśmie w dwóch egzemplarzach) :

- czy jest to skarga na akt lub czynność, o których mowa w cytowanym wyżej art. 3 § 2 pkt 1-7 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jeżeli tak, to należy podać datę i numer zaskarżonego rozstrzygnięcia oraz określić naruszenie prawa lub interesu prawnego;

- ewentualnie, jeżeli skarga dotyczy bezczynności organu lub przewlekłego prowadzenia postępowania, należy wskazać przedmiot postępowania administracyjnego, w którym konkretny organ ten jest bezczynny lub przewlekle prowadził postępowanie - w terminie 7 dni, pod rygorem uznania, że pismo skarżącego z dnia 25 kwietnia 2012 r. stanowi skargę powszechną, której przedmiotem może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżącego, a także przewlekłe, biurokratyczne załatwienie sprawy, uregulowaną przepisami działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 221 i następne).

Nadto, pouczyć J.C., że przedmiot skargi precyzuje sam skarżący, a Sąd nie może domniemywać intencji skarżącego w tym zakresie."

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, w piśmie nadesłanym do akt w dniu 29 maja 2012 r. skarżący zgłosił wniosek o sprostowanie i uzupełnienie tego zarządzenia. We wniosku nie określił zakresu w jakim domaga się sprostowania

i uzupełnienia zarządzenia, wyraził jedynie niezadowolenie z jego treści.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia

31 lipca 2012 r. sygn. akt II SA/Sz 776/12 oddalił wniosek o sprostowanie

i uzupełnienie ww. zarządzenia.

W uzasadnieniu postanowienia odwołując się do treści art. 156 i art. 157 w zw. z art. 166 i art. 167 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej: P.p.s.a.) wyjaśnił,

że sprostowanie orzeczenia, czy też odpowiednio zarządzenia, nie może prowadzić do zmiany zawartej w nim treści wezwania czy zobowiązania.

Sąd pierwszej instancji analizując treść zarządzenia z dnia 24 maja 2012 r. stwierdził, że nie zawiera ono wymienionych w art. 156 § 1 P.p.s.a." niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek". Treść tego orzeczenia jest jasna i jednoznaczna i nie istnieją żadne logiczne przesłanki, które nakazywałyby jego sprostowanie. Z tych względów, nie uwzględnił wniosku skarżącego o sprostowanie zarządzenia. W kwestii żądania uzupełnienia zarządzenia wyjaśnił, że dopuszczalność uzupełnienia orzeczenia jest konsekwencją zasady, według której Sąd ma obowiązek orzec – pozytywnie albo negatywnie – w pełnym zakresie o zgłoszonych żądaniach. Zarządzenie, którego uzupełnienia domaga się skarżący w niniejszej sprawie, nie zawiera zaś żadnego rozstrzygnięcia, które ewentualnie mogłoby być uzupełnione. Jest to w zasadzie zarządzenie porządkowe, wydane wobec wątpliwości Sądu co do treści skargi i w celu uzyskania wyjaśnień strony w tej kwestii. Zostało wydane w takim brzmieniu, w jakim Sąd uznał to za niezbędne dla sprecyzowania przedmiotu zaskarżenia. Stąd też uznał, że wniosek skarżącego jest w tym zakresie bezzasadny.

Powyższe postanowienie stało się przedmiotem zażalenia J.C. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym wniósł o jego uchylenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 156 § 1 P.p.s.a., Sąd może sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Przepisy te należy stosować odpowiednio do postanowień (art. 166 P.p.s.a.), a także do zarządzeń przewodniczącego (art. 167 P.p.s.a.).

W związku z powyższym wyjaśnić należy, że pod pojęciem "oczywistej omyłki" nie należy rozumieć przeoczenia, jakiego Sąd się dopuścił przy rozstrzygnięciu sporu, czy żądania strony. Nie podlega więc sprostowaniu mylne ustalenie faktu, chociażby zostało ono spowodowane przeoczeniem. Żądanie sprostowania takiego uchybienia procesowego nie może być w żadnym wypadku uważane za żądanie sprostowania oczywistej omyłki, lecz jest żądaniem ponownego rozpoznania sprawy

i zmiany orzeczenia (por. Kodeks postępowania cywilnego - Komentarz, pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2001 r., postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 1976 r., II CZ 97/76). Z kolei, błędem rachunkowym jest błąd wynikający

z niewłaściwego przeprowadzenia badań arytmetycznych, a w szczególności błędne zsumowanie lub odjęcie poszczególnych pozycji (B. Dauter, B. Gruszczyński,

A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LEX, 2009, wyd. III). Błąd ten dotyczy zatem takich działań, które odbywają się na niekwestionowanych wartościach (sumach, liczbach), a jedynie ich wynik jest skutkiem nieprawidłowych obliczeń. Ponadto, takiego rodzaju ustaleniom, nawet jeżeli wynikałby z błędnej oceny sytuacji strony, nie można przypisach charakteru oczywistej omyłki.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd pierwszej instancji oddalając wniosek o sprostowanie zarządzenia z dnia 24 maja 2012 r. trafnie wskazał, że jego treść jest jasna i jednoznaczna i nie istnieją żadne logiczne przesłanki, które nakazywałyby jego sprostowanie. Z drugiej strony, skarżący występując z ww. wnioskiem nie wskazał, która cześć kwestionowanego zarządzenia wymaga jego zdaniem sprostowania i dlaczego.

Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt 1 postanowienia.

Odnosząc się do zażalenia w części, w której dotyczy ono oddalenia wniosku o uzupełnienie zarządzenia z dnia 24 maja 2012 r. przypomnieć należy, że stosownie do treści art. 194 § 1 P.p.s.a zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego

w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem jest: 1) przekazanie sprawy innemu sądowi administracyjnemu; 2) wstrzymanie lub odmowa wstrzymania wykonania decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, o których mowa w art. 61; 3) zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania; 4) odmowa sporządzenia uzasadnienia wyroku; 5) sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; 6) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego; 7) odrzucenie skargi kasacyjnej; 8) odrzucenie zażalenia; 9) zwrot kosztów postępowania, jeżeli strona nie wnosi skargi kasacyjnej; 10) ukaranie grzywną. W katalogu o którym mowa w art. 194. P.p.s.a. zawarto rodzaje postanowień, na które przysługuje zażalenie. Wyliczanie to nie jest jednak wyczerpujące, co oznacza, że prawo do wniesienia zażalenia może również wynikać z innego przepisu omawianej ustawy. Zażalenie jest zatem środkiem odwoławczym od wskazanych w ustawie postanowień incydentalnych. Przepisy omawianej ustawy nie przewidują natomiast zaskarżenia w drodze zażalenia postanowienia o oddaleniu wniosku o uzupełnienie.

Z tych względów, zażalenie skarżącego w zakresie w jakim kwestionowało postanowienie o odmowie uzupełnienia ww. zarządzenia z dnia 24 maja 2012 r. było niedopuszczalne i podlegało odrzuceniu.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie

art. 180 w zw. z art. 193 i art. 197 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt 2 postanowienia.