II SA/Rz 1044/12
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
2013-01-29Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Stanisław Śliwa /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Joanna Zdrzałka Sędziowie NSA Stanisław Śliwa /spr./ WSA Zbigniew Czarnik Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi K. I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...]; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego K. I. kwotę 757 zł /słownie: siedemset pięćdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej także SKO i Kolegium) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), zwanej następnie "K.p.a." oraz art. 59 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) po rozpoznaniu odwołania K. I. (działającego przez opiekuna prawnego W. I.) od decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [..] kwietnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy utrzymało ją w mocy.
Wskazaną decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. organ pierwszej instancji, działając na wniosek M. J., ustalił dla niego warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pod nazwą: "Budowa dwóch silosów do magazynowania ziarna oraz wagi samochodowej z wiatą osłaniającą na terenie części działki nr ewid. 505 obr. [...], gmina [...]". W uzasadnieniu organ podniósł, że objęta wnioskiem działka nie jest położona w terenie objętym granicami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jest to działka niezabudowana, granicząca z drogą publiczną - powiatową Nr [...] (działka nr 154/2 obr. [...]), z drogą wewnętrzną gminną (działka nr 553), zabudowaną działką nr 506 oraz niezabudowaną działką nr 504. Wymieniona wyżej działka nr 506 zabudowana jest budynkiem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi, obiektami stanowiącymi zabudowę mieszkaniową w zabudowie zagrodowej. Wnioskowana do zabudowy część wschodnia działki ma zapewniony dostęp do drogi publicznej gminnej (Nr [...], działka nr 500/2 obr. [...]) poprzez drogę wewnętrzną gminną (działka nr 553) oraz istniejący zjazd. Organ zaznaczył, że projektowane uzbrojenie terenu będzie wystarczające dla zamierzenia inwestycyjnego przy spełnieniu warunków określonych przez gestora sieci energoelek- trycznej. Zamierzona inwestycja stanowi uzupełnienie zabudowy zagrodowej w gospodarstwie rolnym. Teren wnioskowany do zagospodarowania nie wymaga jednak uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze ani wyłączenia gruntu z produkcji rolnej pod projektowaną zabudowę. Wójt Gminy [...] wskazał, że decyzja uwzględniająca wniosek inwestora wydana została po uzgodnieniu z właściwymi organami w zakresie ochrony gruntów rolnych i leśnych, melioracji wodnych i właściwym zarządcą drogi w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego. Mając powyższe na uwadze organ stwierdził, iż zagospodarowanie terenu objętego wnioskiem spełnia warunki określone w art. 61 ust. 1 pkt 2-5 oraz art. 61 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Odwołanie od powyższego rozstrzygnięcia złożył K. I. działający przez opiekuna prawnego W. I. wskazując, że planowane zamierzenie inwestycyjne uniemożliwi mu zabudowę należącej do niego działki nr 506 w miejscowości S. Podniósł, że dokonana dla potrzeb niniejszej sprawy analiza warunków i zasad zagospodarowania terenu nie uwzględnia warunków wynikających z przepisów odrębnych oraz warunków dotyczących bezpieczeństwa pożarowego oraz ochrony środowiska. Zdaniem odwołującego się, wydana decyzja nie określa także w sposób jednoznaczny zasięgu zagrożenia i uciążliwości związanych z planowaną inwestycją.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. utrzymało w mocy kwestionowane odwołaniem rozstrzygnięcie. W motywach wskazało, ze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, ze spełnione zostały łącznie warunki wymienione w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Działka nr 505 ma zapewniony dostęp do drogi publicznej, działka sąsiednia nr 506 jest działką zabudowaną, a teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów. Jednocześnie decyzja zgodna jest z przepisami odrębnymi. SKO zwróciło uwagę, powołując się na orzecznictwo sądowe, że zasada dobrego sąsiedztwa nie wymaga bezwzględnego obowiązku kontynuacji dominującej funkcji zabudowy występującej w obszarze analizowanym, a wymaga jedynie, aby przy ustalaniu warunków nowej zabudowy dostosować je do cech i parametrów architektonicznych i urbanistycznych wyznaczonych przez stan dotychczasowej zabudowy tego samego rodzaju, przy uwzględnieniu wymogów ładu przestrzennego.
K. I. (jego imieniem W. I.) zaskarżył decyzję SKO do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, wnosząc o jej uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił, że kwestionowana decyzja opiera się jedynie na oświadczeniu inwestora, nie przeprowadzono zaś wizji lokalnej. W ocenie skarżącego, planowane zamierzenie nie spełnia wymogu tzw. dobrego sąsiedztwa gospodarczego i społecznego. Nadto decyzja rażąco narusza prawo, bowiem ustala warunki zabudowy dla obiektu, który został już wybudowany przed jej wydaniem.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie z przyczyn podniesionych w skarżonej decyzji. Organ podkreślił, że samo wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie przesądza jeszcze, że inwestycja powstanie, jako że dopiero po zatwierdzeniu projektu budowlanego i uzyskaniu pozwolenia na budowę możliwe jest przejście do realizacji zamierzenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1269). W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 powoływanej dalej jako p.p.s.a.), lub stwierdzenia nieważności w przypadku zaistnienia przyczyn określonych w art. 156 KPA (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przepis ten daje więc podstawę do uwzględnienia skargi także wtedy, gdy strona nie podnosi podczas toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego zarzutów będących podstawą wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego aktu administracyjnego.
Inwestor M. J. wnioskiem z dnia 16 stycznia 2012 r. domagał się ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 2 silosów do magazynowania ziarna i wagi samochodowej z wiatą osłonową.
Organ I instancji odwołując się między innymi do treści art. 61 ust. 1 pkt 2-5, ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uznał, że wniosek spełnia wszelki określone tam warunki, dlatego zasługuje na uwzględnienie. Organ II instancji akceptując stanowisko Wójta Gminy [...] rozpatrując odwołanie od jego decyzji utrzymał ją w mocy.
Dokonując analizy niniejszej sprawy we wskazanym wyżej zakresie Sąd doszedł do przekonania, że skarżona decyzja SKO utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy [...] o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 2 silosów do magazynowania ziarna i wagi samochodowej z wiatą osłonową wymaga uchylenia wraz z poprzedzającą ją, wymienioną wyżej decyzją pierwszoinstancyjną, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a.
Materialnoprawną podstawę rozstrzygania organów stanowiły wskazane wyżej przepisy art. 61 ust. 1 pkt 2-5 oraz art. 61 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
W myśl przepisu art. 63 ust. 1 i ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy. Nie ulega wątpliwości, że w świetle powyższego przepisu, jak również innych przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, istnieje możliwość wydania decyzji o warunkach zabudowy określonej nieruchomości jednocześnie przez różne podmioty. Na tym etapie procesu inwestycyjnego nie bada się tytułu prawnego wnioskodawcy do nieruchomości. Za zgodną z prawem należy również uznać sytuację, gdy ten sam podmiot występuje z kilkoma wnioskami dotyczącymi tego samego terenu, ale pod warunkiem, że wniosek dotyczy inwestycji o zróżnicowanym charakterze.
Orzecznictwo sądów administracyjnych ukształtowało stanowisko, że podmiot, któremu wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania danego terenu ma prawo ponownie ubiegać się o wydanie tego rodzaju decyzji w odniesieniu do tego samego terenu, pod warunkiem, że wniosek dotyczyć będzie innej inwestycji, a wydanie dwóch decyzji o warunkach zabudowy dotyczącej tej samej inwestycji i na rzecz tego samego podmiotu nie jest możliwe (patrz: wyrok NSA z dnia 5 lutego 1998 r., II SA/Po 873/97, wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2008 r., II OSK 1566/07, wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2011 r., II OSK 188/10). Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni takie stanowisko aprobuje.
Organy prowadząc postępowanie obowiązane są do wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i zawarcia w podjętej decyzji szczegółowych rozważań, z których wynikałyby motywy zajętego stanowiska. Sąd kontrolując bowiem tego rodzaju decyzję tylko poprzez rzetelnie sporządzone jej uzasadnienie jest w stanie sprawdzić prawidłowość wnioskowania organu. Organ ma zatem obowiązek, działając zgodnie z wyrażoną w art. 7 K.p.a. zasadą prawdy obiektywnej, podjąć (tak z urzędu jak i na wniosek strony) wszelkie możliwe czynności, które niezbędne są do dokładnego ustalenia faktów istotnych w danej sprawie, jak też do jej załatwienia przy uwzględnieniu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Obowiązek ten realizuje poprzez wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 77 § 1 K.p.a.).
Zebrany w sprawie materiał dowodowy, aczkolwiek niepełny, po uzupełnieniu go zarzutami podniesionymi przez skarżącego podczas rozprawy przed Sądem wskazuje, że inwestor M. J. uzyskał już w okresie wcześniejszym dla działki objętej niniejszym postępowaniem decyzję z dnia [...] stycznia 2011 r. o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwóch silosów do magazynowania ziarna, wiaty z suszarnią ziarna, wiaty z czyszczalnią ziarna, wiaty gospodarczej i przyłącza elektroenergetycznego. Przedstawiona przez skarżącego dokumentacja zdjęciowa zdaje się wskazywać, że inwestycja ta, co najmniej w części została zrealizowana.
Okoliczności powyższe oraz ich wpływ na dopuszczalność i ewentualną częściową bezprzedmiotowość wniosku inwestora zostały przez organy obu instancji pominięte milczeniem w uzasadnieniach decyzji.
Analiza okoliczności faktycznych niniejszej sprawy daje - w ocenie Sądu - podstawy do twierdzenia, że tak Wójt Gminy [...], jak i SKO nie zbadały w wystarczający sposób wskazanych wyżej okoliczności i nie rozważyły w sposób należyty ich wpływu na zasadność dokonanego rozstrzygnięcia poprzez wzajemne odniesienie do siebie planowanych inwestycji, a także fakt częściowej realizacji.
W ponownie prowadzonym postępowaniu organ pierwszej instancji dokona ustaleń w zakresie ponoszonych wyżej okoliczności. Następnie, uwzględniając uzyskane w tym przedmiocie dane, rozważy w jakim zakresie wniosek M. J. zasługuje na uwzględnienie.
Z podanych względów uwzględniono skargę i uchylono skarżoną decy- zję oraz decyzję organu pierwszej instancji, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 7 i art. 77 § 1 i 107 § 3 K.p.a. O kosztach postępowania orzekł Sąd po myśli art. 200 P.p.s.a.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Stanisław Śliwa /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Joanna Zdrzałka Sędziowie NSA Stanisław Śliwa /spr./ WSA Zbigniew Czarnik Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi K. I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...]; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego K. I. kwotę 757 zł /słownie: siedemset pięćdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej także SKO i Kolegium) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), zwanej następnie "K.p.a." oraz art. 59 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) po rozpoznaniu odwołania K. I. (działającego przez opiekuna prawnego W. I.) od decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [..] kwietnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy utrzymało ją w mocy.
Wskazaną decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. organ pierwszej instancji, działając na wniosek M. J., ustalił dla niego warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pod nazwą: "Budowa dwóch silosów do magazynowania ziarna oraz wagi samochodowej z wiatą osłaniającą na terenie części działki nr ewid. 505 obr. [...], gmina [...]". W uzasadnieniu organ podniósł, że objęta wnioskiem działka nie jest położona w terenie objętym granicami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jest to działka niezabudowana, granicząca z drogą publiczną - powiatową Nr [...] (działka nr 154/2 obr. [...]), z drogą wewnętrzną gminną (działka nr 553), zabudowaną działką nr 506 oraz niezabudowaną działką nr 504. Wymieniona wyżej działka nr 506 zabudowana jest budynkiem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi, obiektami stanowiącymi zabudowę mieszkaniową w zabudowie zagrodowej. Wnioskowana do zabudowy część wschodnia działki ma zapewniony dostęp do drogi publicznej gminnej (Nr [...], działka nr 500/2 obr. [...]) poprzez drogę wewnętrzną gminną (działka nr 553) oraz istniejący zjazd. Organ zaznaczył, że projektowane uzbrojenie terenu będzie wystarczające dla zamierzenia inwestycyjnego przy spełnieniu warunków określonych przez gestora sieci energoelek- trycznej. Zamierzona inwestycja stanowi uzupełnienie zabudowy zagrodowej w gospodarstwie rolnym. Teren wnioskowany do zagospodarowania nie wymaga jednak uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze ani wyłączenia gruntu z produkcji rolnej pod projektowaną zabudowę. Wójt Gminy [...] wskazał, że decyzja uwzględniająca wniosek inwestora wydana została po uzgodnieniu z właściwymi organami w zakresie ochrony gruntów rolnych i leśnych, melioracji wodnych i właściwym zarządcą drogi w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego. Mając powyższe na uwadze organ stwierdził, iż zagospodarowanie terenu objętego wnioskiem spełnia warunki określone w art. 61 ust. 1 pkt 2-5 oraz art. 61 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Odwołanie od powyższego rozstrzygnięcia złożył K. I. działający przez opiekuna prawnego W. I. wskazując, że planowane zamierzenie inwestycyjne uniemożliwi mu zabudowę należącej do niego działki nr 506 w miejscowości S. Podniósł, że dokonana dla potrzeb niniejszej sprawy analiza warunków i zasad zagospodarowania terenu nie uwzględnia warunków wynikających z przepisów odrębnych oraz warunków dotyczących bezpieczeństwa pożarowego oraz ochrony środowiska. Zdaniem odwołującego się, wydana decyzja nie określa także w sposób jednoznaczny zasięgu zagrożenia i uciążliwości związanych z planowaną inwestycją.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. utrzymało w mocy kwestionowane odwołaniem rozstrzygnięcie. W motywach wskazało, ze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do przyjęcia, ze spełnione zostały łącznie warunki wymienione w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Działka nr 505 ma zapewniony dostęp do drogi publicznej, działka sąsiednia nr 506 jest działką zabudowaną, a teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów. Jednocześnie decyzja zgodna jest z przepisami odrębnymi. SKO zwróciło uwagę, powołując się na orzecznictwo sądowe, że zasada dobrego sąsiedztwa nie wymaga bezwzględnego obowiązku kontynuacji dominującej funkcji zabudowy występującej w obszarze analizowanym, a wymaga jedynie, aby przy ustalaniu warunków nowej zabudowy dostosować je do cech i parametrów architektonicznych i urbanistycznych wyznaczonych przez stan dotychczasowej zabudowy tego samego rodzaju, przy uwzględnieniu wymogów ładu przestrzennego.
K. I. (jego imieniem W. I.) zaskarżył decyzję SKO do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, wnosząc o jej uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił, że kwestionowana decyzja opiera się jedynie na oświadczeniu inwestora, nie przeprowadzono zaś wizji lokalnej. W ocenie skarżącego, planowane zamierzenie nie spełnia wymogu tzw. dobrego sąsiedztwa gospodarczego i społecznego. Nadto decyzja rażąco narusza prawo, bowiem ustala warunki zabudowy dla obiektu, który został już wybudowany przed jej wydaniem.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie z przyczyn podniesionych w skarżonej decyzji. Organ podkreślił, że samo wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie przesądza jeszcze, że inwestycja powstanie, jako że dopiero po zatwierdzeniu projektu budowlanego i uzyskaniu pozwolenia na budowę możliwe jest przejście do realizacji zamierzenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1269). W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 powoływanej dalej jako p.p.s.a.), lub stwierdzenia nieważności w przypadku zaistnienia przyczyn określonych w art. 156 KPA (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przepis ten daje więc podstawę do uwzględnienia skargi także wtedy, gdy strona nie podnosi podczas toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego zarzutów będących podstawą wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego aktu administracyjnego.
Inwestor M. J. wnioskiem z dnia 16 stycznia 2012 r. domagał się ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 2 silosów do magazynowania ziarna i wagi samochodowej z wiatą osłonową.
Organ I instancji odwołując się między innymi do treści art. 61 ust. 1 pkt 2-5, ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uznał, że wniosek spełnia wszelki określone tam warunki, dlatego zasługuje na uwzględnienie. Organ II instancji akceptując stanowisko Wójta Gminy [...] rozpatrując odwołanie od jego decyzji utrzymał ją w mocy.
Dokonując analizy niniejszej sprawy we wskazanym wyżej zakresie Sąd doszedł do przekonania, że skarżona decyzja SKO utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy [...] o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 2 silosów do magazynowania ziarna i wagi samochodowej z wiatą osłonową wymaga uchylenia wraz z poprzedzającą ją, wymienioną wyżej decyzją pierwszoinstancyjną, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a.
Materialnoprawną podstawę rozstrzygania organów stanowiły wskazane wyżej przepisy art. 61 ust. 1 pkt 2-5 oraz art. 61 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
W myśl przepisu art. 63 ust. 1 i ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy. Nie ulega wątpliwości, że w świetle powyższego przepisu, jak również innych przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, istnieje możliwość wydania decyzji o warunkach zabudowy określonej nieruchomości jednocześnie przez różne podmioty. Na tym etapie procesu inwestycyjnego nie bada się tytułu prawnego wnioskodawcy do nieruchomości. Za zgodną z prawem należy również uznać sytuację, gdy ten sam podmiot występuje z kilkoma wnioskami dotyczącymi tego samego terenu, ale pod warunkiem, że wniosek dotyczy inwestycji o zróżnicowanym charakterze.
Orzecznictwo sądów administracyjnych ukształtowało stanowisko, że podmiot, któremu wydano decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania danego terenu ma prawo ponownie ubiegać się o wydanie tego rodzaju decyzji w odniesieniu do tego samego terenu, pod warunkiem, że wniosek dotyczyć będzie innej inwestycji, a wydanie dwóch decyzji o warunkach zabudowy dotyczącej tej samej inwestycji i na rzecz tego samego podmiotu nie jest możliwe (patrz: wyrok NSA z dnia 5 lutego 1998 r., II SA/Po 873/97, wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2008 r., II OSK 1566/07, wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2011 r., II OSK 188/10). Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni takie stanowisko aprobuje.
Organy prowadząc postępowanie obowiązane są do wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i zawarcia w podjętej decyzji szczegółowych rozważań, z których wynikałyby motywy zajętego stanowiska. Sąd kontrolując bowiem tego rodzaju decyzję tylko poprzez rzetelnie sporządzone jej uzasadnienie jest w stanie sprawdzić prawidłowość wnioskowania organu. Organ ma zatem obowiązek, działając zgodnie z wyrażoną w art. 7 K.p.a. zasadą prawdy obiektywnej, podjąć (tak z urzędu jak i na wniosek strony) wszelkie możliwe czynności, które niezbędne są do dokładnego ustalenia faktów istotnych w danej sprawie, jak też do jej załatwienia przy uwzględnieniu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Obowiązek ten realizuje poprzez wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 77 § 1 K.p.a.).
Zebrany w sprawie materiał dowodowy, aczkolwiek niepełny, po uzupełnieniu go zarzutami podniesionymi przez skarżącego podczas rozprawy przed Sądem wskazuje, że inwestor M. J. uzyskał już w okresie wcześniejszym dla działki objętej niniejszym postępowaniem decyzję z dnia [...] stycznia 2011 r. o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwóch silosów do magazynowania ziarna, wiaty z suszarnią ziarna, wiaty z czyszczalnią ziarna, wiaty gospodarczej i przyłącza elektroenergetycznego. Przedstawiona przez skarżącego dokumentacja zdjęciowa zdaje się wskazywać, że inwestycja ta, co najmniej w części została zrealizowana.
Okoliczności powyższe oraz ich wpływ na dopuszczalność i ewentualną częściową bezprzedmiotowość wniosku inwestora zostały przez organy obu instancji pominięte milczeniem w uzasadnieniach decyzji.
Analiza okoliczności faktycznych niniejszej sprawy daje - w ocenie Sądu - podstawy do twierdzenia, że tak Wójt Gminy [...], jak i SKO nie zbadały w wystarczający sposób wskazanych wyżej okoliczności i nie rozważyły w sposób należyty ich wpływu na zasadność dokonanego rozstrzygnięcia poprzez wzajemne odniesienie do siebie planowanych inwestycji, a także fakt częściowej realizacji.
W ponownie prowadzonym postępowaniu organ pierwszej instancji dokona ustaleń w zakresie ponoszonych wyżej okoliczności. Następnie, uwzględniając uzyskane w tym przedmiocie dane, rozważy w jakim zakresie wniosek M. J. zasługuje na uwzględnienie.
Z podanych względów uwzględniono skargę i uchylono skarżoną decy- zję oraz decyzję organu pierwszej instancji, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 7 i art. 77 § 1 i 107 § 3 K.p.a. O kosztach postępowania orzekł Sąd po myśli art. 200 P.p.s.a.
