II SA/Kr 1441/12

Uzasadnienie

Wójt Gminy M. postanowieniem znak [...], wydanym dnia 24 listopada 2012r. na podstawie art. 219 k.p.a. w związku z art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), odmówił wydania Spółce Mieszkaniowej "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w K. zaświadczenia o możliwości połączenia działki nr [...] położonej w miejscowości L. z drogą publiczną.

W uzasadnieniu organ podał, że na wskazanej we wniosku nieruchomości wnioskodawca kilka lat temu rozpoczął budowę czterech domów jednorodzinnych

w zabudowie bliźniaczej. Obecnie Spółka Mieszkaniowa nie może dokończyć rozpoczętej inwestycji, Wojewoda stwierdził bowiem nieważność pozwolenia na budowę obejmującego zezwolenie na realizację tej inwestycji.

Z informacji uzyskanych przez tut. Urząd wynika, że przyczyną stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę była niezgodność prowadzonej inwestycji

z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które nie przewidują zabudowy szeregowej, a taką de facto była realizowana przez spółkę inwestycja. Obecnie Inwestor ubiega się o pozwolenie na budowę na nowo i na potrzeby tego pozwolenia wystąpił do Wójta Gminy o wydanie oświadczenia

o możliwości połączenia działki nr [...] położonej w miejscowości L. z drogą publiczną. We wniosku Spółka wskazała, że działka Nie [...] posiada bezpośredni dostęp do działki nr [...] stanowiącej własność Gminy M. , która obecnie funkcjonuje jako droga wewnętrzna w rozumieniu przepisów ustawy z dnia ustawy

z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r. Nr 19, póz. 115 z późn. zm.). W związku z obecnym stanem drogi gminnej

w szczególności jej szerokością wynoszącą ok. 2,5 m, niewystarczającą nośnością podłoża oraz w nawiązaniu do obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych, w tym określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690), Urząd Gminy M. pismem

z dnia 9 czerwca 2011 r. wydał oświadczenie, w którym poinformował wnioskodawcę o braku możliwości zapewnienia właściwej obsługi komunikacyjnej dla realizowanej inwestycji przez istniejący układ drogowy. Jednocześnie wnioskodawca został poinformowany, że Gmina zgodnie z Wieloletnią Prognozą Finansową na lata 2011-2015 nie przewiduje modernizacji drogi wewnętrznej na działce nr [...] oraz drogi gminnej nr [...] działka [...]

W odpowiedzi na powyższe Spółka pismem z dnia 29 czerwca 2011r. zażądała wydania oświadczenia o możliwości połączenia działki nr [...] z drogą publiczną w trybie art. 217 k.p.a. Wójt Gminy w piśmie z dnia 6 lipca 2011 r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w przedmiocie wydawania na podstawie art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy Prawo budowlane oświadczenia, a nie zaświadczenia, uzasadnił także w sposób bardziej szczegółowy niż poprzednio przyczyny wydania oświadczenia o braku możliwości zapewnienia właściwej obsługi komunikacyjnej działki nr [...] przez istniejący układ drogowy.

Wójt Gminy M. stwierdził, że nie znajduje podstaw prawnych do wydania zaświadczenia w trybie art. 217 k.p.a. Przede wszystkim nie można zgodzić się z argumentacją spółki, iż oświadczenie o możliwości połączenia działki z drogą publiczną, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy Prawo budowlane, jest tożsame z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 217 k.p.a. Przeczy temu już literalne brzmienie przepisu art. 34 ust. 3 pkt 3b, a konkretnie nazwa (oświadczenie), jaką posługuje się ten przepis dla określenia dokumentu wydawanego na jego podstawie. Zgodnie z powołanym przepisem projekt budowlany powinien zawierać m.in. oświadczenie (a nie zaświadczenie) właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną, zgodnie z przepisami ustawy o drogach publicznych. Jednocześnie brak jest podstaw dla przyjęcia, iż oświadczenie, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy Prawo budowlane stanowi zaświadczenie,

o którym, mowa w art. 217 k.p.a. Byłoby to sprzeczne z dyrektywą wykładni językowej. Nadto tam, gdzie ustawodawca rzeczywiście żąda urzędowego potwierdzenia określonych faktów w drodze zaświadczenia, tym właśnie pojęciem się posługuje.

Zdaniem organu, brak jest także podstaw do wydania zaświadczenia na podstawie art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. Jak wynika bowiem z art. 218 § 1 k.p.a.,

w przypadkach, o których mowa w art. 217 § 2 pkt 2, k.p.a organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu . Gdy fakty albo stan prawny nie wynikają z prowadzonej przez organ ewidencji, rejestrów bądź innych danych organ może zatem odmówić wydania zaświadczenia. Potwierdzenia faktów, o których mowa w art. 34 ust. 3b Prawa budowlanego organ nie może dokonać na podstawie prowadzonych przez siebie rejestrów czy ewidencji. Oświadczenie to zawiera bowiem stanowisko organu - zarządcy drogi w przedmiocie dostępu nieruchomości do drogi publicznej, w tym warunków obsługi komunikacyjnej planowanej inwestycji, zajmowane nie tylko w oparciu o dane dotyczące własności nieruchomości, pozwalające na stwierdzeni czy nieruchomość objęta inwestycją przylega do drogi publicznej czy też w inny sposób jest z tą droga połączona, ale jest też efektem własnej oceny zarządcy drogi.

Organ wskazał, że te właśnie okoliczności zadecydowały o wydaniu wnioskodawcy oświadczenia o braku dostępu do drogi publicznej. Z uwagi na ww. uwarunkowania, a w szczególności na znaczne obciążenie drogi wewnętrznej wynikające z już istniejącej zabudowy, obecny zły stan techniczny drogi na działce nr [...] oraz niewystarczające parametry techniczne w szczególności jej szerokość wynoszącą ok. 2,5 m., niewystarczającą nośność podłoża, Wójt Gminy M. ocenił, że ww. droga nie zapewni właściwej obsługi komunikacyjnej dla inwestycji.

Organ zastrzegł również, że wydaje oświadczenia o dostępie do drogi publicznej wyłącznie na podstawie aktualnych na dzień rozpatrywania wniosku dokumentów oraz bieżącej oceny rzeczywistego stanu technicznego drogi

i zastrzega sobie termin ważności wydawanych oświadczeń (w tym przypadku dwuletni) m.in. z uwagi na szybki proces dezaktualizacji uwarunkowań branych pod uwagę przy ocenie możliwości przyłączenia planowanej inwestycji do istniejącej infrastruktury np. wyczerpanie przepustowości lub zmiana przepisów. Tak więc wydawane w różnym okresie oświadczenia dla tej samej działki mogą się od siebie znacząco różnić. Oświadczenia o dostępie do drogi publicznej, wydane dla innych działek (innych inwestycji) oraz oświadczenia które utraciły ważność nie mogą stanowić podstawy do wysuwania jakichkolwiek żądań co do treści wydawanych przez Wójta Gminy M. oświadczeń.

Spółka Mieszkaniowa "[...]" sp. z o.o. w K. wniosła w terminie zażalenie na powyższe postanowienie. Zarzuciła naruszenie art. 124 § 1 k.p.a. poprzez nieumieszczenie w postanowieniu daty jego wydania; art. 7 w zw. z art. 77

w zw. z art. 124 § 2 k.p.a. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na błędnie i dowolnie ustalonym stanie faktycznym, niepopartym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności ustaleniu, że droga gminna wewnętrzna, położona na działce ewidencyjnej nr [...] , ma szerokość 2,5 metra podczas gdy w rzeczywistości ma szerokość 3,5 metra, a zatem zapewnia dostęp nieruchomości skarżącego do drogi publicznej; ustalenie, że inwestycja realizowana przez skarżącego prowadzona była niezgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

i ta okoliczność była podstawą stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na budowę, podczas gdy inwestycja od początku, jak i obecnie, zgodna jest

z przeznaczeniem terenu określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego; dalej, ustalenie, że skarżący realizuje na nieruchomości inwestycję polegającą na budowie obiektów wielorodzinnych, podczas gdy skarżący realizuje inwestycję polegającą na budowie czterech domów jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej, a co za tym idzie istniejący układ komunikacyjny zapewnia dostęp nieruchomości skarżącego do drogi publicznej. Spółka zarzuciła nadto naruszenie art. 34 ust. 3 pkt 3 lit. b ustawy Prawo budowlane w zw. z art. 124 § 2 k.p.a. poprzez błędną wykładnię, bowiem organ wydając oświadczenie o możliwości połączenia nieruchomości z drogą publiczną stosuje przepisy o drogach publicznych, a nie przepisy ustawy Prawo budowlane i aktów wykonawczych, nadto przekroczenie uprawnień i właściwości, bowiem to organ wydający decyzję w sprawie udzielenia lub odmowy udzielenia zezwolenia na budowę stosuje przepisy ustawy Prawo budowlane oraz przepisy aktów wykonawczych do tejże ustawy, dlatego tylko ten organ, a nie Wójt Gminy M. właściwy jest do oceny, czy realizowana inwestycja posiada odpowiedni dostęp do drogi publicznej, z uwagi na przepisy prawa budowlanego. Spółka uznała też, że doszło do naruszenia § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki lub ich usytuowanie, poprzez nieuprawnione zastosowanie, bowiem Wójt Gminy M. obowiązany jest do wydania oświadczenia o możliwości połączenia nieruchomości z drogą publiczną, tj. fizycznej możliwości połączenia, a nie badania czy dostęp do drogi publicznej jest odpowiedni z uwagi na przepisy prawa budowlanego, o czym orzeka organ wydający decyzję w przedmiocie zezwolenia na budowę. W oparciu o powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia i wydania oświadczenia o treści zgodnej z żądaniem skarżącego, w oparciu o prawidłowo zinterpretowane przepisy prawa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r., znak[...] , wydanym na podstawie art. 219, art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 k.p.a., utrzymało zaskarżone postanowienie w mocy.

Kolegium opisało dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie. Następnie wskazało, że za skarżone postanowienie jest prawidłowe. Zaświadczenia wydaje się w celu urzędowego poświadczenia określonych faktów lub stanu prawnego. W wyniku złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia strona powinna uzyskać zaświadczenie o żądanej treści, postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia o żądanej treści bądź postanowienie odmawiające wydania zaświadczenia. Właściwy organ odmawia wydania zaświadczenia o żądanej treści,

w szczególności wówczas jeżeli prowadziłoby to do poświadczenia stanu prawnego niezgodnego z danymi wynikającymi z prowadzonej przez organ ewidencji. Z kolei

w przypadku, gdy wnioskodawca żąda wydania zaświadczenia a odrębne przepisy

z zakresu prawa administracyjnego materialnego przewidują wprost inną niż wydanie zaświadczenia formę działania administracji publicznej, organ administracji publicznej winien jest wydać postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia.

Taka sytuacja – zdaniem Kolegium – ma miejsce w niniejszej sprawie, gdyż oświadczenie właściwego zarządcy drogi w przedmiocie możliwości połączenia działki z drogą publiczną jest inną niż wydanie zaświadczenia formą działania administracji publicznej a to bezwzględnie wyklucza dopuszczalność stosowania przepisów k.p.a. regulujących wydawanie zaświadczeń. Zgodnie z art. 34 ust. 3 pkt 3b Prawa budowlanego projekt budowlany powinien zawierać stosownie do potrzeb oświadczenie właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną zgodnie z przepisami o drogach publicznych. Oświadczenie stanowi ocenę zarządcy drogi dotyczącą kwestii możliwości połączenia działki, na której ma być realizowana konkretna inwestycja z drogą publiczną, wyrażonej w oparciu o dane, którymi zarządca dysponuje, jego wiedzę, uwzględniającą obowiązujące regulacje prawne. Jednak -co istotne - nie wiąże ona w sposób bezwzględny organów architektoniczno-budowlanych. To organy właściwe w zakresie wydania pozwolenia na budowę decydują ostatecznie, czy należy uwzględnić negatywną ocenę zarządcy drogi sformułowaną w oświadczeniu.

Ustosunkowując się do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 124 § 1 k.p.a. -dotyczącego nieumieszczenia w postanowieniu daty jego wydania, Kolegium stwierdziło, że ów brak stanowił niewątpliwie naruszenie art. 124 § 1 k.p.a., jednak wada ta została sanowana poprzez postanowienie Wójta Gminy M. z dnia [...] grudnia 2011 roku w sprawie sprostowania postanowienia Wójta Gminy M. nr[...] . Odnosząc się do pozostałych zarzutów skarżącej spółki Kolegium uznało, że - wobec braku podstawy prawnej do wydawania zaświadczeń dotyczących możliwości połączenia działek, na których mają być realizowane zamierzenia inwestycyjne z drogami publicznymi, zarzuty te nie mają żadnego wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, Spółka Mieszkaniowa "[...]" sp. z o.o. w K. wniosła w terminie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Domagała się uchylenia zaskarżonego postanowienia, poprzedzającego je postanowienia organu pierwszej instancji,

a nadto uznania na podstawie art. 146 § 2 p.p.s.a., że stronie skarżącej przysługuje uprawnienie do połączenia swojej nieruchomości, składającej się z działki nr [...] w miejscowości L. , z drogą publiczną poprzez gminną drogę wewnętrzną, zlokalizowaną na działce nr [...] . Skarżąca spółka wniosła też o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W skardze podniesiono zarzut naruszenia przepisów postępowania, a to art. 217 § 1 i § 2 pkt 1 w zw. z art. 219 k.p.a. poprzez uznanie, że oświadczenie wydawane przez zarządcę drogi o możliwości połączenia nieruchomości z publiczną nie stanowi zaświadczenia w rozumieniu przepisów działu VII k.p.a., art. 219 k.p.a. poprzez odmowę merytorycznego rozpatrzenia zażalenia skarżącego i zbadania legalności działania Wójta Gminy M. polegającego na odmowie wydania oświadczenia o możliwości połączenia nieruchomości skarżącego z drogą publiczną; art. 170 w zw. z art. 153 p.p.s.a. poprzez dokonanie odmiennej oceny charakteru prawnego postanowienia Wójta Gminy M. aniżeli dokonane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny Krakowie w prawomocnie zakończonym postępowaniu prowadzonym pod sygn. akt II SAB/Kr 163/11, w którym to sąd administracyjny uznał postanowienie Wójta Gminy M. jako wydane na podstawie art. 219 k.p.a., tj. postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia o treści żądanej przez skarżącego. Nadto skarżąca spółka zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy Prawo budowlane poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że oświadczenie zarządcy drogi nie stanowi zaświadczenia w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego podczas gdy oświadczenie to ma potwierdzać urzędowo określony fakt, a potwierdzenia takiego faktu wymaga przepis prawa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Sąd administracyjny w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm. - dalej p.p.s.a.), uprawniony jest do badania czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego

i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.). Orzekanie - w myśl art. 135 p.p.s.a. - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa. Wady, skutkujące koniecznością uchylenia aktu administracyjnego, stwierdzeniem jego nieważności bądź wydania z naruszeniem prawa, przewidziane są w przepisie art. 145 § 1 p.p.s.a. W wypadku braku podstaw do uwzględnienia skargi, sąd oddala ją, co wynika z art. 151 p.p.s.a.

Zgodnie z art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2010r., Nr 243, poz. 1623 ze zm., dalej: P.b.), projekt budowlany powinien zawierać – stosownie do potrzeb - oświadczenie właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną zgodnie z przepisami o drogach publicznych. Istotą sporu w niniejszej sprawie jest to, czy oświadczenie, o którym mowa w tym przepisie, jest zaświadczeniem

w rozumieniu Działu VII k.p.a.

Zgodnie z art. 217 § 1 k.p.a., organ administracji publicznej wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. Stosownie zaś do art. 217 § 2 k.p.a., zaświadczenie wydaje się, jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa (pkt 1) albo jeżeli osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego (pkt 2). Nadto, w myśl art. 218 § 1 k.p.a, w przypadkach, o których mowa w art. 217 § 2 pkt 2, k.p.a organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Jak wynika z art. 219 k.p.a., odmowa wydania zaświadczenia bądź zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie. Natomiast samo wydanie zaświadczenia o żądanej przez wnioskodawcę treści stanowi czynność materialno – techniczną.

W orzecznictwie słusznie wskazuje się, że zaświadczenie z uwagi na jego "naturę", nie służy rozstrzygnięciu sprawy, gdy przesłanki, z którymi przepis prawa wiąże określone skutki prawne ipso iure, nie są jasne, a zwłaszcza gdy istnieje spór co ich występowania w konkretnym wypadku (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2011r., sygn. akt II OSK 1148/10, Lex Omega nr 1083548). Obowiązek wydania na podstawie art. 217 § 2 k.p.a. zaświadczenia urzędowo potwierdzającego określone fakty lub stan prawny, wynikające

z prowadzonej przez organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu, nie dotyczy okoliczności, których ustalenie i ocena następują w postępowaniu jurysdykcyjnym w sprawie rozstrzyganej w drodze decyzji administracyjnej lub postanowienia (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku

z dnia 4 lipca 2012r., sygn. akt II OSK 1494/12, Lex Omega nr 1219248 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 21 października 2011r., sygn. akt I SA/Wa 767/11, Lex Omega nr 1150870).

W orzecznictwie podkreśla się również, że zaświadczenia stanowią jedynie przejaw wiedzy organu administracji publicznej. Potwierdza on w ten sposób jedynie fakty i okoliczności, które są mu wiadome. Zaświadczenia nie są aktami administracyjnymi, lecz czynnościami faktycznymi, ponieważ nie są oświadczeniami woli, lecz wiedzy. Jeżeli zaświadczenie jest urzędowym potwierdzeniem istnienia określonego stanu prawnego lub faktów, to przy jego pomocy organ stwierdza, co mu wiadome, nie rozstrzyga jednak żadnej sprawy (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 12 marca 2008r., sygn. akt II SA/Ol 737/07, Lex Omega nr 479296). Zaświadczenie stanowi wyłącznie przejaw wiedzy organu co do określonych okoliczności faktycznych i prawnych, a więc nie może być traktowane jako oświadczenie woli organu, co nadawałoby mu charakter władczy (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 marca 2012r., sygn. akt I SA/Wa 449/11, Lex Omega nr 1137365).

W ocenie Sądu takim potwierdzeniem wiedzy organu nie jest oświadczenie zarządcy drogi, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 3b P.b. W wydawanym na tej podstawie oświadczeniu zarządca drogi podaje co prawda, że połączenie z drogą publiczną jest możliwe, stwierdza zatem brak przeszkód technicznych i prawnych.

W tym zakresie rzeczywiście oświadczenie stanowi przejaw wiedzy organu administracji publicznej. Jednak wiedza na ten temat nie wynika w całości

z posiadanych przez organ danych, ewidencji czy rejestrów, może zatem wymagać ustaleń faktycznych. Okoliczności, dotyczące prawnych i technicznych możliwości połączenia z drogą publiczną mogą być zatem sporne, co wyklucza ich stwierdzenie w drodze zaświadczenia. Co więcej, oświadczenie o którym mowa stanowi nie tylko przejaw wiedzy, ale również woli zarządcy drogi. Organ oświadcza bowiem nie tylko, że istnieją możliwości podłączenia, lecz również stwierdza, że takiego podłączenia dokona. Nadto oświadczenie zarządcy drogi nie jest wiążące dla organów administracji architektoniczno – budowlanej, które na etapie postępowania

o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę dokonują jego weryfikacji i oceny. Z tych też względów wykluczone jest utożsamianie oświadczenia w rozumieniu art. 34 ust. 3 pkt 3b P.b. z zaświadczeniem, o którym mowa w art. 217 i n. k.p.a.

Z powyższego wynika, że chybione są podniesione w skardze zarzuty naruszenia 217 § 1 i § 2 pkt 1 w zw. z art. 219 k.p.a. oraz art. 34 ust. 3 pkt 3b P.b. Wójt Gminy M. słusznie uznał, że wniosek obejmuje żądanie potwierdzenia okoliczności, które nie mogą być stwierdzane w drodze zaświadczenia, zasadnie zatem odmówił jego wydania.

Sąd nie stwierdził również naruszenia prawa, które miałoby polegać na odmowie merytorycznego rozpatrzenia zażalenia skarżącego i zbadania legalności działania Wójta Gminy M. Przedmiotem kontroli, sprawowanej przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze było postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia. Pierwszym i podstawowym zadaniem organu odwoławczego było ustalenie, czy odmowa ta była zasadna, tj. czy materia objęta wnioskiem może być załatwiana w drodze zaświadczenia. Prawidłowo ustaliwszy, że wniosek nie może zostać załatwiony w formie zaświadczenia, Kolegium nie było obowiązane ustalać, czy zarządca drogi winien był stwierdzić możliwość połączenia inwestycji z drogą publiczną, czy też nie. Ta kwestia pozostawała poza granicami rozpatrywanej sprawy. Stwierdzenie, że w sprawie wydanie zaświadczenia nie było dopuszczalne, stanowiło wystarczającą przesłankę do zakończenia postępowania odwoławczego

i utrzymania w mocy postanowienia, które odmawiało wydania zaświadczenia.

Strona skarżąca wywodziła w skardze również to, że organy administracji publicznej dokonały oceny prawnej odmiennej od zawartej w postanowieniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2012r., sygn. akt II SAB/Kr 163/11. Trudno jednak z powołanego orzeczenia wywodzić cokolwiek ponad to, co zostało w nim zapisane. Postanowieniem tym Sąd umorzył postępowanie, toczące się ze skargi Spółki Mieszkaniowej "[...] " sp. z o.o. na bezczynność Wójta Gminy M. , polegającą na niewydaniu postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia na podstawie art. 219 k.p.a. Sąd ustalił, że organ wydał postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia, uwzględniając w ten sposób skargę, wobec czego postępowanie sądowe umorzył. Zarówno z sentencji, jak

i z uzasadnienia postanowienia z dnia [...] stycznia 2012r. nie wynika w żadnym wypadku, aby Wojewódzki Sąd Administracyjny wypowiadał się na temat charakteru prawnego oświadczenia, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 3b P.b., w szczególności zaś nic nie wskazuje, aby uznał je za zaświadczenie w rozumieniu art. 217 i n. k.p.a.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę oddalił, za podstawę biorąc art. 151 p.p.s.a.